Były to ostatnie słowa naszego Pana, które wypowiedział przed swoją śmiercią. W chwili zgonu Jego życie zgasło całkowicie na kilkadziesiąt godzin. Tym samym skończyła się trzy i pół roczna zbawcza misja Jezusa. Jej celem było:

 

1. Przywrócenie ludzkości wiecznego życia na ziemi

 

2. Ogłoszenie wysokiego powołania do klasy Kościoła, "nasienia Abrahama", przez które, w "czasie naprawienia wszystkich rzeczy, wszystkie narody ziemi mają być błogosławione" (Dz.Ap. 3:20-25). Wiernym zwycięzcom tej nielicznej klasy obiecał Pan Bóg wieczne życie w niebie – boską nieśmiertelną naturę.

Nasz Pan udźwignął ciężar powierzonego Mu zadania. Ewangelista Jan, włączając się do opisu ostatnich chwil swego Mistrza Pana zanotował, że Jezus zawołał z krzyża wielkim głosem: "Wykonało się". O dokonaniu Jezusa pisał apostoł Paweł jako o łasce "...teraz objawionej przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię" (2 Tym. 1:10).

 

Co zatem znaczą słowa Jezusa i jakiego ducha oddawał w ręce Boga?

 

Słowo "duch" przetłumaczone jest w Starym Testamencie z hebrajskiego "ruach", natomiast w Nowym Testamencie z greckiego "pneuma" i ma szerokie znaczenie. Oto one: wiatr, powietrze; dech, tchnienie; oddychanie, oddech; życie, tchnienie życia; usposobienie, duch; istota duchowa.

Oddając w ręce Boga swojego ducha, Syn Boży przedstawił do oceny Ojca wyniki swojej zbawczej misji, dla której złożył w ofierze swoje ludzkie życie. Było to życie jedyne jakim dysponował przed ofiarowaniem się. Nasz Pan był "barankiem Bożym, który gładzi grzech świata", zapowiedzianym w proroctwach Starego Testamentu. Jego doskonałe życie złożone w śmierci stanowiło Okup za rodzaj ludzki – praojca Adama i całe jego potomstwo. Boska sprawiedliwość bowiem, której niezmienną zasadą jest "życie za życie", stawiała warunek: Skoro doskonały człowiek, Adam zgrzeszył przeciwko Panu Bogu i ściągnął na siebie i całe swoje potomstwo wyrok wiecznej śmierci, to inny doskonały człowiek musiał umrzeć, aby ten wyrok anulować i podnieść skazańców ze stanu grzechu i śmierci.
Ratunek przyszedł z nieba, ponieważ każdy człowiek skażony był grzechem pierworodnym i do tej roli się nie nadawał. Misji zbawienia człowieka podjął się Syn Boży, Logos, bezgrzeszna święta istota posiadająca do tego czasu naturę duchową. Pan Bóg zredukował duchową naturę swego Syna do bytu doskonałej ludzkiej natury, "niższej niż anielska" – dla "ucierpienia śmierci" (Hebr. 2:9). Zbawiciel świata musiał bowiem stać ludzkim równoważnikiem Adama, aby móc złożyć Okup (1 Tym. 2:5, 6).

 

Cały wszechświat miał się przekonać, że Pan Jezus jest doskonałą ludzką istotą i że Jego życie zostanie strawione w ogniu "całopalnej ofiary" za grzech w absolutnej zgodności z Boskim prawem. Miernikiem miał być Dekalog, Dziesięć Przykazań, których do tej pory żaden człowiek zachować nie był w stanie. Przez całe trzy i pół roku nasz Pan odpierał ataki Szatana, który przez swoich zaślepionych sług nieustannie próbował Go usidlić, wprowadzić w grzech, a tym samym zniweczyć cel Jego misji. Gdy ostatecznie życie zostało Jezusowi gwałtem wydarte, umarł On jako Człowiek "święty, niewinny, niepokalany, odłączony od grzeszników" (Hebr. 7:26).

 

Udowodnił więc swe prawo do wiecznego życia i wszelkich jego błogosławieństw, ale z tego prawa nie skorzystał. Złożył je w świętej ofierze. Skoro umarł, nie wykorzystując swego prawa do życia, to co z tym prawem się stało? Umierając, oddał je w ręce Ojca na rzecz świata, aby rodzaj ludzki mógł być przywrócony do życia. Aby ludzkość mogła otrzymać życie wieczne, nasz Pan nie mógł swej ofiary cofnąć. Co zatem Mu pozostało, gdy oddał swe życie? Na jakiej podstawie po trzech dniach zmartwychwstał?

 

Oddając w ręce Boga swojego ducha, nasz Pan przedstawił do Boskiej oceny swoje drugie życie. To wewnętrzne duchowe życie, czyli nowy umysł i nowa wola, rozpoczęło się od chrztu w Jordanie, gdy przed Panem "otworzyło się niebo i zstąpił na niego Duch Święty". Jak nazwać to co stało się w Jordanie? Apostoł Paweł przytacza słowa drugiego Psalmu o naszym Panu "Synem moim jesteś, dzisiaj cię zrodziłem" i owo "dzisiaj" łączy z chwilą jego zmartwychwstania (Dz.Ap. 13:33, 34). Gdy Pan Jezus na trzeci dzień zmartwychwstał, narodził się jako duchowa nieśmiertelna Istota, mająca życie "samo w sobie". "Uśmiercony został w ciele, ale ożywiony w duchu" (1 Piot. 3:18). Zanim narodził się jako istota duchowa, odpowiednio wcześniej nastąpiło Jego "spłodzenie z Ducha Świętego" do duchowej natury. To nowe, duchowe życie nazywa Pismo Święte "Nowym Stworzeniem" (2 Kor.5:17). Od Jordanu, ów zarodek duchowej natury, czyli nowy umysł, wola i charakter rozwijały się i dojrzewały w zamierającym ofiarniczo ziemskim ciele naszego Pana. Przy zmartwychwstaniu ten wspaniały charakter Nowego Stworzenia oprawiony został w swoje własne duchowe nieśmiertelne ciało (1 Kor.15:40).

 

 

OFIARA ZA GRZECH

 

 

Ofiara za grzech jest podstawową nauką Pisma Świętego. Mówi ona o grzechu pierwszych rodziców i o konieczności pojednania z Bogiem, jako warunku przywrócenia ludziom utraconego szczęścia i życia wiecznego. Niezwykła harmonia świadectw pisarzy Starego i Nowego Testamentu wskazuje na ofiarniczą śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa jako podstawę błogosławieństw, które spłyną na świat w Jego chwalebnym Królestwie.
Boska miłość przygotowała ofiarę za grzech w osobie jednorodzonego Syna – Jezusa Chrystusa. Przy Jordanie, największy prorok Starego Testamentu, Jan Chrzciciel, wskazując na Jezusa, ogłosił ludziom zbawienie: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata".

 

Wszystkie ofiary zakonu, wszystka krew skrapiająca ołtarze żydowskie wskazywała na przyszłą wielką ofiarę Tego, który zgodził się za nas umrzeć. Historia ksiąg Mojżeszowych poucza, że ludzkość w stanie pierwotnej doskonałości została doświadczona w jednym przedstawicielu – Adamie, który upadł, a obecne niedoskonałości, choroby i śmierć są tego upadku następstwem. Bóg nie opuścił człowieka, lecz wybawi go przez Odkupiciela urodzonego z niewiasty, którego śmierć jest ofiarą za grzech. Jego sprawiedliwość, jako przykrycie naszych grzechów, ukazana była przez różnorakie symbole. Wskazywało na nią odzienie ze skór dla Adama i Ewy, fakt przyjęcia ofiary Abla, ofiarowanie Izaaka, śmierć różnych ofiar, za pośrednictwem których patriarchowie mieli przystęp do Boga, a także inne ofiary ustanowione pod zakonem i składane w ciągu całego wieku żydowskiego.

 

Sposób i czas złożenia ofiary za grzech zostały ściśle określone przez proroctwa oraz zarządzenia Zakonu. W oznaczonej godzinie, dniu i miesiącu, gdy Żydzi zabijali figuralne baranki, rzeczywisty Baranek, Syn Boży, skonał na krzyżu.

 

BÓG JEST MIŁOŚCIĄ

 

 

Najwyższym z przymiotów Boskich jest miłość. To miłość Boża podyktowała plan ofiarowania umiłowanego Syna za grzechy ludzkie.
Miłość Ojcowska oraz zwycięska ofiara Pana Jezusa stanowią niezachwianą podstawę (skałę) Ewangelii – radosnej nowiny.
Ten najważniejszy zarys Boskiego Planu względem ludzkości ukazany jest obrazowo w ofierze Izaaka, jedynego umiłowanego syna Abrahama.

 

✽  ✽  ✽

 

✽  ✽  ✽

RÓWNOWAŻNA CENA
 

 

Słowo greckie lutron anti (równoważna cena) użyte zostało w wypowiedzi naszego Pana do uczni, spierających się o zaszczyty w Królestwie Bożym. Pan wyjaśnił, że Bóg jest tym, który rozdzieli miejsca w Królestwie, natomiast ich obecną powinnością jest wierne naśladowanie go w służbie dla drugich.
Przy tej sposobności, Pan wypowiedział bardzo ważną prawdę, że głównym celem jego przyjścia na świat, było złożenie życia, jako równoważnej ceny (lutron anti) za ludzkość. Słowa naszego Pana zostały identycznie zapisane przez dwóch Ewangelistów: Mateusza (20:28) i Marka (10:45). To samo słowo, wyrażone w innym porządku – Antilutron – znajduje się w pierwszym liście do Tymoteusza (2:5, 6) pod określeniem "okup".

 

Nasz Pan był doskonałym człowiekiem, odpowiednikiem doskonałego Adama, i dlatego mógł złożyć równoważną cenę za niego, a w nim za cały rodzaj ludzki. Mówią o tym określenia Nowego Testamentu, że nasz Pan umarł "za wielu", lub "za wszystkich". Trzeba mieć też na uwadze, że chociaż Ewa zgrzeszyła pierwsza, to jednak główna wina zaciążyła na Adamie, gdyż on był głową tej pary małżeńskiej, która łącznie otrzymała nazwę "człowiek" (1 Moj. 5:2; 1 Tym. 2:11-15).
 

 

 

 

 

 

 

ODZIENIE SKÓRZANE

 

Grzech sprawił, że pierwsi rodzice "poznali, że byli nadzy. Spletli więc liście figowe i zrobili sobie przepaski" (1 Moj. 3:7). Przepaski te wyobrażają ludzkie sposoby usprawiedliwienia się przed Bogiem ze swej niezdolności przestrzegania Jego prawa. Bóg przewidział ofiarę za grzech pierwszych rodziców. W miejsce niewystarczających ubrań, jakie sobie uczynili dla zakrycia nagości (grzech), dostarczył im okrycie ze skór, co już w Raju zapowiadało konieczność przelania krwi ofiarnej, aby Jego nieodmiennej sprawiedliwości – "dasz duszę za duszę" (2 Moj. 21:23) – stało się zadość. Była to obrazowa wskazówka na śmierć Odkupiciela człowieka. Ona jedynie może być zadośćuczynieniem przed obliczem Bożym.

"Odzieniem skórzanym" jest Człowiek Chrystus Jezus – Baranek Wielkanocny, który z łaski Bożej za wszystkich łaski skosztował. Jego zasługa przykrywa (gładzi) grzech wszystkich ludzi, nie wyłączając Adama i Ewy.

 

✽  ✽  ✽



✽  ✽  ✽

 

JEZUS CHRYSTUS UKRZYŻOWANY
 

 

Przy końcu 40-letniej podróży po puszczy, Bóg wskazał na Zbawiciela z grzechu Adamowego. Był on ukazany w wężu miedzianym zawieszonym na drzewcu. Kto z pokąsanych przez jadowite węże spojrzał z wiarą na miedzianego węża – był uzdrowiony. Bóg polecił uczynić tego węża i podwyższyć go od ziemi.
Są to piękne obrazy na dobroć Bożą okazaną w jego Planie. Plan ten przewidział Odkupiciela Jezusa Chrystusa, który cierpieniem i śmiercią krzyżową odkupił ludzkość pokąsaną grzechem. Historia Biblijna podaje że wąż (Szatan) był inicjatorem grzechu.

 

W poleceniu Bożym w sprawie węża (wiersz 8) użyte jest słowo saraf, tłumaczone jako "jadowity", "płonący". Natomiast w sprawozdaniu o wykonaniu Boskiego polecenia przez Mojżesza (wiersz 9) użyte są słowa nechasz nechoszet, co znaczy "wąż miedziany" (4 Moj. 21:8, 9). Wyrażenia te nie są przypadkowe – zawierają w sobie ukrytą tajemnicę.

 

✽  ✽  ✽

 

✽  ✽  ✽



✽  ✽  ✽