SIÓDMA PIECZĘĆ ZOSTAŁA OTWARTA!

 

Autorem tajemniczej, pełnej symboli i przedziwnych wizji Księgi Apokalipsy jest apostoł Jan. Powstała ona podczas jego pobytu na wyspie Patmos, na którą, jak mówi tradycja, zesłany został w roku 95 przez cesarza Domicjana. Jej treść jest opisem doznań, jakich Jan doświadczył, i wizji, jakie oglądał, będąc w duchu przeniesiony w dzień Pański. Przypuszcza się, że mogła to być niedziela. Niemniej jednak, główna myśl jest ta, że Jan został przeniesiony w transie do wydarzeń Dnia Pańskiego, do burzliwych okoliczności drugiej obecności Chrystusa, obalania diabelskiej władzy i ustanawiania Jego Królestwa.

 

Słowa Pana o Janie, "jeślibym chciał, żeby on został aż przyjdę" (Jan 21:22) zawierają głęboki sens. Pan wiedział, że nie tylko zachwyci wkrótce swego umiłowanego ucznia Jana wspaniałościami swego królestwa, które mu pokaże w wizji (Obj. 1:1), ale również, że w czasie swej drugiej obecności odkryje tych wizji rzeczywistość przed klasą, którą Jan wyobrażał.

 

Gdy klasa Jana doczekała drugiej obecności Pana obdarzona została jasnym zrozumieniem Planu Bożego. Współczesny Jan ogarnął spojrzeniem całą przeszłość wieku ewangelicznego (Obj. 1:10-12), a następnie został "zaproszony do nieba", aby z Boskiego punktu widzenia oglądał to, "co się będzie działo w przyszłości" (Obj. 4:1). To tej klasie, odłączonej od ducha tego świata i przebywających na duchowych wyżynach, odpowiedział Pan wyraźnie na dręczące ją przez cały wiek ewangeliczny pytanie, na jakiej właściwie podstawie możliwe jest zaprowadzenie na ziemi Królestwa Bożego.

 

Nie wcześniej, ale właśnie w czasie drugiej obecności Chrystusa, została jasno wytłumaczona i zrozumiana podstawa wybawienia ludzkości z grzechu i śmierci – Okup naszego Pana, Baranka Bożego (Obj. 5:1-6). Całe nominalne Chrześcijaństwo jest pod tym względem pogrążone w ciemnościach.

 

Plan Boży z jego "czasami i chwilami", oparty na Okupie, ukazany został w zwoju, który otrzymał Pan od swego Ojca (Obj. 5:1). Nasz Pan, jako Baranek Boży, otrzymał ten zwój z upoważnieniem do jego realizacji i władzą odkrycia jego tajemnic przed świętymi, gdy przyjdzie na to stosowna pora. Co istotne, zwój zapisany był wewnątrz i zewnątrz, i był zapieczętowany siedmioma pieczęciami. To, co było napisane zewnątrz dawało się odczytać wcześniej, ale na odkrycie tajemnic, które skrywały pieczęci musiał symboliczny Jan czekać cierpliwie aż do drugiego przyjścia naszego Pana.

 

Pisanie na zewnątrz zwoju może reprezentować ogólnie dostępną dla czytelników Apokalipsy wiedzę o doświadczeniach kościoła oraz ostatecznym wybawieniu i szczęściu ludzkości. Aby jednak mogły być zrozumiane wizje skryte pod pieczęciami wewnątrz musiało nastać siódme tysiąclecie od Adama, czyli czas zakładania Królestwa Bożego. Wtedy wszystko to, co przez zerwanie kolejnej pieczęci odkrywa Baranek, może być przez lud Boży kojarzone bez przeszkód z wypełniającymi się proroczymi wydarzeniami.

 

Duchowym przewodnikiem ludu Bożego w pierwszych czterdziestu latach okresu Paruzji naszego Pana był Charles Taze Russell. W latach 1874 – 1916 stanął on na czele ruchu proroczego Badaczy Biblii w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. W serii sześciu Tomów Wykładów Pisma Świętego jego autorstwa, cały Plan Boży oparty na Okupie Jezusa Chrystusa został bardzo jasno i wyczerpująco wytłumaczony. W tych tłumaczeniach znalazły również swoje odbicie tajemnice ukryte pod sześcioma pieczęciami "zwoju" Apokalipsy, dotyczące okoliczności burzenia starego porządku świata i zakładania na ziemi Królestwa Bożego. Do zrozumienia całego Objawienia C.T. Russell nie rościł sobie pretensji, o czym świadczą jego słowa, wypowiedziane w roku 1916 na krótko przed śmiercią: "Są pewne rzeczy w Objawieniu, których ja nie rozumiem i dlatego nie piszę Siódmego Tomu".

 

 

 

 

W powstających wtedy komentarzach do Apokalipsy "te pewne rzeczy" stanowią swoiste białe plamy, które z konieczności musiały pozostać nie zapisane aż do czasu otwarcia siódmej pieczęci. Tajemnice ukryte pod tą pieczęcią nie mogły być odczytane wcześniej, aż nastał Boski czas i zaistniały wydarzenia, na które różne wizje wskazywały.

 

Od końca Czasów Pogan (1914) miało miejsce wiele niezwykłych wydarzeń. Światem wstrząsnęły dwie wojny światowe, zaczęły mnożyć się różne rewolucje, w których narody lawinowo zdobywały niepodległość. Swoje państwo otrzymał również naród wybrany, Izrael. Lud Boży widział to wszystko, lecz wciąż nie umiał tych faktów wpisać w łańcuch wydarzeń proroczych, oprócz ogólnego przekonania, że dokonują się one w drugiej niewidzialnej obecności Chrystusa.

 

Sytuacja uległa zmianie, gdy, tuż przed "Epifanią obecności Chrystusa", Baranek otworzył siódmą pieczęć kryjącą ostatnie tajemnice dla Kościoła. Miało to miejsce pod koniec drugiego etapu wypełniającej się wizji Eliasza, "trzęsienia ziemi", czyli ekspansji rewolucji komunistycznej (1939–1980). Pan, obecny po raz drugi, dał "Janowi" małą książeczkę, kazał "zjeść" i zapowiedział: "musisz znowu prorokować" (Obj. 10). Sens tej wizji stał się oczywisty: Skoro działalność Pastora C.T. Russella była pierwszym, głównym prorokowaniem przed narodami, to do drugiego, uzupełniającego prorokowania Pan powoła kogoś innego. I tak też się stało...

 

Oto bowiem w Polsce, pod koniec lat siedemdziesiątych, narodził się ruch proroczy, który z cudowną akuratnością zaczął tłumaczyć znaczenie wydarzeń nagromadzonych przez minione półwiecze. Pozostawał przy tym w ścisłej zgodności z naukami sześciu Tomów Wykładów Pisma Świętego, co od początku budziło sympatię, ciekawość i rosnące zaufanie badaczy Biblii. Na czele ruchu stał członek Zgromadzenia Wolnych Badaczy Pisma Świętego w Warszawie, Tadeusz Wiśniewski.

 

 

 

Przed oczyma domu wiary zaczął on rozwijać proroczą perspektywę, której podstawą i punktem wyjścia były tzw. "Równoległości z życia Abrahama". Swoje spostrzeżenia, o wprost elektryzującej wymowie, wygłosił osobiście na Konwencji Generalnej W.B.P.Św. w Krakowie, w lipcu 1966 roku. Chociaż okrojony z dat przyszłych, wykład ten w zasadniczej swojej treści ukazał się w roku 1967 w piśmie "Na Straży" pt.: "Po czym poznam?" Kilka lat później wykład ten został zamieszczony w cytowanym poniżej rozdziale książki "Chronologia Biblijna" wydanej w 1974 roku.

 

Kolejny przełom przyniósł rok 1969, gdy okazało się, że Słowo Boże zachowało na czas końca dodatkowe narzędzie do zdobycia mądrości – język liczbowania (Obj. 13:18).
 

 

 

 

W tym samym roku, na zjeździe w Łodzi, Tadeusz Wiśniewski ogłosił, że słowa naszegoPana: "głos mój" (Fones mou: Obj. 3:20) mają wartość liczbową 1874.

 

 

 

W pierwszym rzędzie potwierdziło to datę wtórego przyjścia Chrystusa, pukającego do drzwi kościoła ostatniego okresu, Laodycei. W drugiej kolejności wskazało na rok 1969, jako datę, od której Pan zaczął przemawiać językiem liczbowania biblijnego. 1874 lata obejmują bowiem czas, który upłynął od roku 95, gdy Jan usłyszał powyższe słowa na wyspie Patmos, do roku 1969 (95 + 1874 = 1969).

 

Użycie języka liczbowania miało zasadnicze znaczenie dla odczytania niezrozumiałych dotąd wizji księgi Objawienia. Kluczową rolę odegrało zwłaszcza zrozumienie trąbienia siedmiu Aniołów (Obj. 8:1-6). Prosta i jasna argumentacja, jaką tylko Prawda dostarczyć może, zidentyfikowała trąbienie tych Aniołów jako ruch komunistyczny – armię Pana w dniu Jego obecności.

 

Uruchomiło to swoistą reakcję łańcuchową, która rzuciła światło na ważne obrazy i wizje wstępnie rozpoznane o świcie obecności Pańskiej, lecz z konieczności zawieszone. Dotyczy to np. obrazu dziesięciu plag egipskich, obrazu wyjścia Lota z Sodomy, wizji Eliasza itd. Okazało się poza tym, że dziesiąta struna harfy Bożej, chronologia, wcale nie pękła, a choć czasowo przyciśnięta i wyłączona z brzmienia, zaczęła teraz dźwięczeć wraz z innymi strunami cudownym akordem. Tak wspaniałe odsłonięcie Bożych tajemnic zrodziło przekonanie, że siódma pieczęć, za którą kryły się te tajemnice, musi być zerwana. Przekonanie to umocniło się jeszcze bardziej, gdy okazało się, że wyrażenie, "Otworzył siódmą pieczęć" (Henoiksen ten sfragida ten hebdomon; Obj. 3:20) posiada wartość liczbową 1967.

Otwarciu pieczęci dla Izraela duchowego wtórowało możne wsparcie Pana Jezusa dla Jego braci według ciała, maleńkiego Izraela (Dawida), w ich walce z mrowiem arabskich nieprzyjaciół (Goliatem), w której odnieśli błyskotliwe, zaskakujące dla całego świata zwycięstwo.

 

 

 

PO CZYM POZNAM?
(Artykuł wyjęty z książki "Chronologia Biblijna" wydanej w 1974 roku)

 

 

Jedną z najznamienitszych postaci biblijnych Starego Testamentu jest Abraham. Najważniejsze wydarzenia z jego życia podane są w 1 Księdze Mojżesza od 11:26 do 25:8. Cechą wyróżniającą Abrahama spośród innych ludzi była jego wiara w Boskie obietnice. Apostoł Paweł zalicza go w poczet mężów wiary, którym Bóg za wierność w trudnych warunkach da "lepsze zmartwychwstanie" (Żyd. 11:8-10, 35). Ze względu na tę wyjątkową wiarę apostoł Paweł nazywa go "ojcem wszystkich wierzących" (Rzym. 4:11). Dla Żydów Abraham jest ojcem, gdyż są jego synami przez Izaaka i Jakuba; dla Mahometan przez Ismaela i Ezawa, natomiast dla chrześcijan, przez wiarę (Gal. 3:29).

 

Brat Edgar w broszurce pt. "Abraham – obraz rzeczy przyszłych", analizując każdy rozdział traktujący o Abrahamie, dopatruje się w nich pięknych rzeczy dotyczących różnych zarysów Planu Bożego. Brat Russell, w wydrukowanym kazaniu pt. "Boski Plan ukryty w rodzie Abrahama", ujmuje w jedną całość wspaniale wyłożoną przez apostoła Pawła naukę o przymierzach, które mają swoje uzasadnienie w układzie rodzinnym Abrahama (Gal. 4:22-31).

 

Widząc, jak Słowo Boże obfituje w różne szczegóły, mające jednak znaczenie i służące jako "pokarm na czas słuszny" oraz "światło, które im dalej tym jaśniej świeci aż do dnia doskonałego", przyznać musimy słuszność słowom poety:

 

 

"Prawd w Słowie Bożym, jako gwiazd w błękicie;
Im lepsze macie oczy, tym więcej ujrzycie!"

 

 

Czternasty rozdział pierwszej Księgi Mojżeszowej opisuje walkę, jaka rozegrała się w dolinie Syddym (dziś znajduje się tam Morze Martwe), w wyniku której bratanek Abrama, Lot, który mieszkał w Sodomie, został wzięty do niewoli i uprowadzony. Uciekinier z frontu walki dał znać Abramowi o tym, co zaszło. Abram natychmiast zebrał wszystkich swoich sług, w liczbie 318, i udał się w pogoń za nieprzyjacielem, którego pokonał, odebrał zagarnięte łupy oraz wyswobodził Lota. Wracającemu zwycięzcy błogosławił Melchizedek, król Salemski, któremu Abram złożył dziesięcinę ze wszystkiego.

 

Król Sodomski zwrócił się do Abrama z prośbą, aby oddał mu odbitych nieprzyjacielowi ludzi (którzy w myśl prawa wojennego stali się teraz niewolnikami Abrama), a majętność, aby zatrzymał sobie. Na to Abram odpowiedział: "Podnoszę rękę swą do Pana, Boga Najwyższego, stworzyciela nieba i ziemi, że nie wezmę ani nitki, ani rzemyka sandałów, ani niczego z tego wszystkiego, co należy do ciebie, abyś nie mógł powiedzieć: To ja wzbogaciłem Abrama. Nie chcę nic, oprócz tego, co spożyli słudzy oraz działu należnego mężom, którzy poszli ze mną, Anerowi, Eszkolowi i Mamremu; niech oni wezmą swój dział". Na podstawie tego wydarzenia widzimy w Abrahamie szlachetność, dobroć, poczucie słuszności, a także osobistej godności.

 

Być może Abram obawiał się zemsty pokonanych przez siebie królów, gdyż taką myśl nasuwają słowa wypowiedziane do niego przez Boga: "Nie bój się Abramie, Jam tarczą twoją; zapłata twoja będzie sowita!" (1 Moj. 15:1). Abram zachęcony tymi słowami zadaje Bogu pytanie na interesujący go od dłuższego czasu temat: Kiedy będzie miał obiecanego syna? Jak dotąd, wszystko wskazuje, że to sługa jego, Eliezer będzie jego spadkobiercą. Bóg zapewnił Abrama, że z bioder jego wyjdzie prawy spadkobierca, a jego nasienie będzie tak liczne jak gwiazdy na niebie (wiersze 2-5). Abram "uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu" (wiersz 6).

 

Następnie Bóg zapewnił Abrama, że ziemię tę otrzyma w osiadłość. Zachęcony obietnicą Bożą, zadał więc pytanie: "Panie Boże, po czym poznam, że ją posiądę?"

 

W odpowiedzi na to Bóg rzekł: "Weź dla mnie trzyletnią jałówkę i trzyletnią kozę, i trzyletniego barana oraz synogarlicę i gołąbka". Abram porozcinał wymienione zwierzęta układając połowy naprzeciw siebie, z wyjątkiem ptaków, których nie przecinał, ale położył po obu stronach. Słup ognia i dymu przesuwający się między przeciętymi ofiarami, symbolizował Boga, który w ten sposób zobowiązywał się wobec Abrama, że dotrzyma obietnicy i da mu ziemię Chananejską w osiadłość (wiersze 7-21).

 

W instrukcji Bożej, danej Abramowi a dotyczącej ofiar, interesuje nas pewien szczegół – dlaczego zwierzęta miały mieć po trzy lata? Gdy chodziło o baranka wielkanocnego to zaznaczone jest, iż miał być jednoroczny (2 Moj. 12:5); cielec i kozioł, jako ofiary za grzech powinny mieć również po roku (3 Moj. 9:3). Wierzymy, że Bóg, który jest najwyższą mądrością nie powiedział tego bez powodu. Sprawa ta była przedmiotem zainteresowania Studentów Biblijnych.

 

Oto uwaga w Komentarzu do 1 Moj. 15:9: Gołąbek ... Ptactwo jest uznane za młode do roku.

 

Tak obliczony wiek tych zwierząt oznacza 11 lat. Jedenaście proroczych lat, a każdy rok liczący 360 literalnych lat, równa się 3960 lat. Dzień za rok daje nam 3.960 lat. Jest to czas od zawarcia przymierza z Abrahamem do roku 1915, kiedy on odziedziczy ziemię" (W.T. 1907/79).

 

Powyższy cytat wskazuje na nadzieję, jaką łączono z końcem Czasów Pogan (1914) oraz z szybko po nim następującym uciskiem, po którym mieli powstać prorocy (1915). Spodziewano się, iż ucisk będzie trwał jeden rok, podobnie jak potop, który trwał jeden rok i dziesięć dni (1 Moj. 7:11, 8:13) – Patrz komentarz do 1 Moj. 7:24. Lecz spodziewania te nie ziściły się. Dlaczego?

 

Zauważmy, że Abram nie pytał: "Kiedy ją odziedziczę?", ale "Po czymże poznam, że ją odziedziczę?" Chodziło mu więc o znak upewniający go, że odziedziczy tę ziemię. Wobec tego rok 1915 powinien być czasem wyłonienia się pewnych wydarzeń, które miały być znakiem upewniającym wyczekujących spełnienia się obietnic Bożych.

 

Powtórzmy obliczenie:

 

Jałówka       – 3 lata

Koza           – 3 lata
Baran          – 3 lata
Synogarlica – 1 rok
Gołąbek       – 1 rok
Razem          11 lat

 

Ilość dni w 11 latach: 11  x  360  =  3960.

 

"3960" dni licząc "dzień za rok" da nam 3960 lat. Od obietnicy Bożej danej Abramowi (2045 rok p.n.e.) do roku 1915 n.e. jest 3960 lat.

 

 

2045  +  1915  =  3960

 

 

Czy rok 1915 przyniósł jakieś ważne wydarzenie? Tak! W roku tym wybuchła pierwsza wojna światowa, która sprawę narodu żydowskiego pchnęła naprzód. W jej wyniku została ogłoszona deklaracja Balfoura, dnia 9.12.1917 roku.

Ten historyczny dokument opiewał: "Jego Majestatyczny Rząd (angielski) odnosi się przychylnie do ustanowienia w Palestynie ojczyzny dla narodu żydowskiego i użyje swych usilnych starań ku urzeczywistnieniu tego zadania". Delegacja arabska, na znak protestu przeciwko tej deklaracji, opuściła salę obrad Ligi Narodów, natychmiast po jej odczytaniu. Deklaracja ta została zatwierdzona przez główne mocarstwa alianckie oraz została włączona do traktatu wersalskiego. Na razie Palestyna miała być pod mandatem Ligi Narodów. W kilka lat później mandat został oddany Wielkiej Brytanii. W taki sposób sprawa Izraela posunęła się naprzód. Dnia 9 grudnia 1914 roku Jerozolima została oddana Anglikom przez Turków bez jednego strzału, w wyniku pewnego nieporozumienia. Wodzem wojsk angielskich był generał Allenby. Gdy Turcy dowiedzieli się, że przeciwko nim idzie potężny generał Allah-Bey (Allen-by), podziałało to magicznie na całą armię, ponieważ imię to znaczy "Prorok Allacha". Obawiając się niełaski Allacha wycofali się z Jerozolimy bez walki. Wydarzenie to jest także znakiem łaski dla nasienia Abrahama.

 

W roku 1917 skończyła się władza Mahometan, która trwała od roku 636, a więc 1281 lat.

 

Z pierwszej Księgi Mojżeszowej dowiadujemy się, że główne wydarzenia z życia Abrahama są w dokładny sposób rejestrowane, ponieważ za każdym razem podana jest ilość lat Abrahama. To nasuwa nam myśl, że rzeczy te zostały zarządzone przez Boga, aby były podstawą do rozważań chronologicznych, gdy w słusznym czasie zostaną zrozumiane, oraz aby wskazywały na różne wydarzenia historyczne mające łączność z rozwijaniem się Planu Bożego odnośnie nasienia Abrahamowego, w jego ziemskim oraz duchowym zarysie.

 

Rysunek Nr 10 będzie pomocą w naszych rozważaniach.

 

 

 

Na rysunku jest uwidocznione, że gdy Abraham miał 75 lat (1 Moj. 12:4), Bóg zawarł z nim przymierze. Było to w roku 2045 p.n.e. 3960 lat później daje nam rok 1915, który przyniósł prorocze wypełnienie przedstawione powyżej.

 

Ponieważ lata mijały i nie było widoków na urodzenie się syna z bezpłodnej Saraj, żony Abramowej, od niej właśnie wychodzi inicjatywa, aby Abram miał dziatki z Hagar Egipcjanki, która była służebnicą Saraj (1 Moj. 16:1-3). Czyn ten był zgodny z obowiązującym wówczas kodeksem Hammurabiego, który był królem Babilońskim, współczesnym Abramowi. Kodeks Hammurabiego jest najstarszym w świecie zbiorem praw, wyrytym na słupie z granitu. Odkryty został przez Morgana w roku 1901. (Podobna historia jest także opisana w 1 Moj. 30:1-9).

 

Hagar niepomna na łaskę, jakiej dostąpiła, widząc, że poczęła, wzgardziła swoją panią, a sama poczuła się wielce wywyższoną, gdyż los najwidoczniej tak zrządził, że ona będzie matką nasienia, które będzie błogosławić wszystkie narody ziemi. Saraj poczuła się skrzywdzona przez niewdzięczną służebnicę, której dziecko miało być przecież własnością pani, i wyrzuciła z domu Hagar. Pan przez Anioła pouczył Hagar o tym, kim będzie jej syn i nakłonił ją do powrotu do Saraj. Rozdział 16 kończy się słowami: "A Abram miał osiemdziesiąt sześć lat, gdy Hagar urodziła mu Ismaela". Z powyższego widać, że było to 11 lat po zawarciu Przymierza (2034 rok p.n.e.).

 

 

86  –  75  =  11       2045  –  11  =  2034
 

 

Gdy w równoległości, do 1915 roku dodamy 11 lat, wówczas otrzymamy 1926 rok.

 

 

1915  +  11  =  1926

 

 

Ponieważ Ismael był, jak podaje dalej Biblia, prześladowcą małego Izaaka, przeto w roku 1926 należałoby spodziewać się narodzenia jakiegoś prześladowcy nasienia Abrahamowego. Nie trudno zorientować się, że rok 1926 trafia w lata rozwijającego się hitleryzmu w Niemczech, który był jednym z największych prześladowców narodu żydowskiego i znakiem dla nasienia Abrahamowego, że dla nich jedynym, bezpiecznym miejscem jest ziemia obiecana przez Boga. Z historii dowiadujemy się, że Hitler założył skrajnie demagogiczną partię socjalistyczną. W listopadzie 1923 roku usiłował dokonać w Monachium zamachu stanu. W następnym roku został osadzony w więzieniu na 5 lat, lecz po upływie roku został ułaskawiony. W latach 1925-1927 napisał swoją sławną książkę "Mein Kampf" (Moja walka), w której sformułował szowinistyczny i nazistowski program hegemonii Niemiec w Europie. W pierwszym tomie, rozdział XI, pt. "Naród a rasa" rozpatruje problem żydowski z wielu punktów widzenia, ustosunkowując się do narodu żydowskiego negatywnie. W Żydach widzi przyczynę wielu niedomagań w życiu państwowym i w świecie. W słowie końcowym książki pt. "Mein Kampf" Hitler napisał: "Dnia 9 listopada 1923 roku, w czwartym roku jej powstania, została rozwiązana i zabroniona narodowo-socjalistyczna niemiecka partia, na terenie całej Rzeszy. Dziś, w listopadzie 1926 roku, powstała znowu w całej Rzeszy, wolna, silniejsza i wewnętrznie bardziej spojona niż kiedykolwiek przed tym". Od tego czasu, Hitler wspierając się na swojej partii, szedł do władzy aż uzyskał ją w 1933 roku.

 

Z powyższego wynika, że rok napisania książki "Mein Kampf" (1925-1927), jak również data powstania partii hitlerowskiej (1926) odpowiada jak najbardziej dacie w rozpatrywanym przez nas proroctwie.

 

I znów mijały lata w oczekiwaniu na dalsze znaki ze strony Boga, które miały zasilić wiarę Abrama. Na podstawie 1 Mojżeszowej, rozdział 17, dowiadujemy się, że gdy Abram miał 99 lat wówczas Bóg dał mu następujące instrukcje:

 

(1) Zmiana imienia "Abram" na "Abraham" (wiersz 5),

 

(2) Zmiana imienia "Saraj" na "Sara" (wiersz 15),

 

(3) Obietnica Boża, że z Sary urodzi się syn, któremu na imię ma być Izaak (wiersz 19),

 

(4) Syn ma być obrzezany w 8 dniu, a obrzezka, jako znak i potwierdzenie Przymierza ma obowiązywać wszystkich mężczyzn w jego domu oraz w narodach potomnych (wiersze 9-14),

 

(5) W tym czasie został spłodzony Izaak.

 

Możemy sobie wyobrazić radość Abrahama z otrzymania tylu dowodów potwierdzających jego wiarę. Wszak zmiana imienia z "Abram" (wzniosły ojciec) na "Abraham" (ojciec mnóstwa, ojciec wielu narodów), oraz z "Saraj" (moja księżna) na "Sara" (księżna mnóstwa) mówiła bardzo wiele! Obietnica, że będzie miał z Sary syna uradowała go i zdziwiła do tego stopnia, że padł na oblicze swoje przed Panem i rzekł: "Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką?" (wiersz 17).

 

Słowa Abrahama zawierają cenną wskazówkę chronologiczną, ponieważ z nich dowiadujemy się, iż Abraham był starszy od Sary o dziesięć lat. Abraham będąc posłusznym Bogu, przyjął znak obrzezki, także wszyscy mężczyźni w jego domu, włącznie z trzynastoletnim Ismaelem. Wszystko to stało się, gdy Abraham miał 99 lat (wiersze 24-27) i było 13 lat po urodzeniu się Ismaela.

 

W równoległości – 13 lat po "urodzeniu się" hitleryzmu (1926 rok) otrzymujemy rok 1939.

 

 

1926  +  13  =  1939

 

 

Było to w roku 2021 p.n.e.

 

 

2034  –  13  =  2021

 

 

Rok 1939 to początek II Wojny Światowej, który miał znaczenie spładzające na powstanie państwa Izrael. Gdy Abraham miał 100 lat urodził się mu Izaak (1 Moj. 21:5). Był to dalszy znak dla Abrahama wskazujący, że odziedziczy ziemię. Stało się to w roku 2020 p.n.e.

 

 

2021  –  1  =  2020

 

 

W równoległości otrzymujemy rok 1940.

 

 

1939  +  1  =  1940

 

 

Naród żydowski jest ziemskim Izaakiem, bo w prostej linii pochodzi od niego. Zwykle rodzeniu człowieka towarzyszy ból (1 Moj. 3:16). Naród żydowski, zanim powstał jako państwo, przechodził okropne bóle – prześladowania hitlerowskie – obozy, getta i masowe morderstwa. Chociaż Hitler wzniecił wojnę przeciw całemu światu, to jednak szczególną nienawiścią pałał do Żydów. To zgadza się z datą roku 1940, gdy Hitler, po rozpoczęciu wojny, zajął się szczególnie ciemiężeniem Żydów. Jak w namiocie Sary w boleściach i w tajemnicy rodził się Izaak, tak w sercach Żydów rodziło się państwo Izrael.

 

Możemy sobie wyobrazić sytuację, jaka zaistniała w domu Abrahama, gdy urodził się Izaak. Marzenia Hagar, że będzie matką nasienia Abrahamowego, błogosławiącego wszystkie narody, zostały zburzone. Z pewnością Ismael rozumiał też, iż Izaak zajął jego miejsce. Jego niechęć do Izaaka wzrastała, a duch prześladowczy doszedł do punktu kulminacyjnego, gdy Izaak miał 5 lat. Wtedy nastąpił punkt przełomowy w domu Abrahama. Na życzenie oburzonej Sary i za przyzwoleniem Bożym, Abraham wydala ze swego domu Hagar oraz Ismaela, by Izaak mógł spokojnie wzrastać, jako prawy dziedzic (1 Moj. 21:8-12). Tak więc sprawa przyszłego błogosławieństwa świata została definitywnie załatwiona na korzyść Izaaka.

 

Jak to wydarzenie umiejscowić w czasie?

 

Apostoł Paweł poucza, że Zakon (1615) nastał po 430 latach po zawarciu Przymierza z Abrahamem (2045 rok p.n.e.) – Gal. 3:17.

 

 

2045  –  1615  =  430

 

 

Bóg podaje: "Wiedz dobrze, że potomstwo twoje przebywać będzie jako przychodnie w ziemi, która do nich należeć nie będzie i będą tam niewolnikami, i będą ich ciemiężyć przez czterysta lat. Lecz Ja także sądzić będę naród, któremu jako niewolnicy służyć będą; a potem wyjdą z wielkim dobytkiem" (1 Moj. 15:13, 14). Wynika z tego, że prześladowanie nasienia Abrahamowego rozpoczęło się, gdy Izaak miał 5 lat, ponieważ 400 lat przed datą Wyjścia i dania Zakonu (1615 rok p.n.e.) rozpoczyna się w roku 2015, a to jest 5 lat po urodzeniu się Izaaka (2020).

 

 

1615  +  400  =  2015      2020  –  2015  =  5

 

 

Abraham miał wówczas 105 lat. W równoległości, jeżeli do roku 1940 dodamy 5 lat, wówczas otrzymamy rok 1945.

 

 

1940  +  5  =  1945

 

 

Wyrzucenie Ismaela z domu Abrahamowego rzutuje przeto na klęskę hitleryzmu w przegranej II Wojnie Światowej (1945 rok).

 

[Obrzezanie noworodka odbywało się ósmego dnia, w którym podawano do publicznej wiadomości o istnieniu nowego człowieka. To było i jest do dziś powodem do radości, i jest świętem rodzinnym. Osobny punkt chronologiczny, przy zastosowaniu metody "dzień za rok", wyznacza dodanie 8 lat (obrzezanie miało miejsce 8 dnia) do 1940 roku. Otrzymamy wówczas datę proklamacji państwa Izrael (1948 rok), co było aktem publicznym.

 

 

1940  +  8  =  1948

 

 

Akt ten zaistniał za zgodą wszystkich państw, które życzliwie odniosły się do narodu żydowskiego, dając mu spokojny byt w nowo utworzonym państwie Izrael. Czy nie jest to znakiem czasów ostatecznych, dowodzącym, że najsilniejszy prześladowca nie jest w stanie zniszczyć obietnicy Bożej; wprost przeciwnie – nieświadomie dopomaga do jej zrealizowania? Czy w tych trudnościach nie widzimy łaski Bożej zgromadzającej ten naród do ziemi obiecanej ich przodkom?]

 

Z nauki Pisma Świętego wiemy, że Izaak jest figurą Pana Jezusa i Kościoła, a Ismael przedstawia Żydów (Gal. 4:22-31). Nie naruszając powyższego, zdajemy sobie sprawę z tego, że jest Abraham duchowy (Bóg) i Abraham ziemski; jest Sara duchowa (Przymierze Abrahama, Przymierze Ofiary) i Sara ziemska; jest Izaak duchowy (Jezus i Kościół) oraz Izaak ziemski. W broszurce "Syjonizm w proroctwie", na str. 29, podana jest analogia między narodzeniem Izaaka, a tym co dzieje się po 3960 latach w Palestynie, w odniesieniu do ziemskiego nasienia Abrahama. Tak jak Izaak duchowy miał swoich prześladowców, podobnie Izaak ziemski i jego dzieci (Żydzi, którzy w prostej linii pochodzą od niego), też mieli swoich prześladowców.

 

Wspomniane już, z 1 Moj. 15:13, 14, 400 lat prześladowania, jak widzimy, rozpoczęły się od prześladowania Izaaka (reprezentanta całego ziemskiego nasienia Abrahama) przez Ismaela (reprezentanta dalszych prześladowców). Przy końcu 400 lat, prześladowcami nasienia Abrahama byli Egipcjanie (Chamici). Prowadząc analogię do naszych czasów, jak zauważyliśmy, to największym ze wszystkich prześladowców był hitleryzm. Hitleryzm był wrogo ustosunkowany do idei żydowskiej, podobnie jak Ismael nienawidził Izaaka z tego powodu, że do niego należy obietnica.

 

Mogliśmy więc już zauważyć, że daty z życia Abrahama są bardzo cennymi wskazówkami, przygotowanymi przez Wszechmądrego Stwórcę do wzmocnienia naszej wiary w Boską obietnicę, oraz wykazania, że chronologia Biblijna nie skończyła się na roku 1914, lecz przeciwnie, wskazuje w sposób bardzo prosty na daty dalszych wielkich wydarzeń, które rozegrały się na oczach całego świata.

 

Nasze kolejne rozważania chronologiczne dotyczyć będą przyszłości, a oparte będą na dalszych analogiach wydarzeń, które zaistniały w życiu Abrahama.

 

W 1 Moj. 23:1 mamy zanotowane następujące słowa: "A Sara żyła sto dwadzieścia siedem lat; tyle było lat życia Sary". Abraham był starszy od Sary o 10 lat (1 Moj. 17:17), wobec tego w chwili śmierci Sary miał 137 lat. Było to w 32 lata po wyrzuceniu Ismaela z domu Abrahama. Abraham miał wtedy (jak już wyliczono) 105 lat.

 

 

137  –  105  =  32

 

 

W którym to było roku? Abraham miał 105 lat w roku 2015 p.n.e.

 

 

2015  –  32  =  1983

 

 

Było to w roku 1983. W równoległości rok ten wskazuje na rok 1977.

 

 

1945  +  32  =  1977

 

 

(Zauważ te wyliczenia na rysunku Nr 10).

 

Śmierć Sary ma ważne znaczenie, gdyż Sara reprezentuje Przymierze Ofiary (Książka Pytań i Odpowiedzi, str. 488). Śmierć Sary reprezentuje więc koniec Wysokiego Powołania (KPiO, str. 502).

 

W 1 Moj. 25:20 czytamy: "Izaak miał czterdzieści lat, gdy pojął za żonę Rebekę, córkę Batuela, Aramejczyka z Padan-Aram, siostrę Labana, Aramejczyka".

 

Ponieważ w chwili urodzenia się Izaaka Abraham miał 100 lat, więc w czterdziestym roku życia Izaaka, miał lat 140 lat. Było to 3 lata po śmierci Sary, gdy Izaak wprowadził Rebekę do namiotu nieżyjącej już matki (1 Moj. 24:6, 7). Był to rok 1980 p.n.e. (1983 – 3 = 1980).

 

Połączenie Izaaka z Rebeką rzutuje w równoległości na rok 1980 n.e. i wskazuje na datę połączenia Kościoła z naszym Panem, co nastąpi w 3 lata po zakończeniu Wysokiego Powołania (1977).

 

 

1977  +  3  =  1980

 

 

To wyliczenie jest bardzo łatwe do zapamiętania. Rok 1980 p.n.e. zaznacza połączenie Izaaka z Rebeką, natomiast rok 1980 n.e. wskazuje na połączenie Kościoła z Panem.

 

 

1980  +  1980  =  3960

 

 

Co mogłoby reprezentować, że w 20 lat po ślubie, Izaak, w wieku 60 lat, miał dzieci (1 Moj. 25:26)? Rzutuje to na rok 2000.

 

 

1980  +  20  =  2000

 

 

Co mogłaby przedstawiać śmierć Abrahama, która nastąpiła w roku 1945 p.n.e., gdy miał 175 lat (1 Moj. 25:7). Było to sto lat po zawarciu przymierza, a zatem, w równoległości wskazuje na rok 2015?

 

 

1915  +  100  =  2015

 

 

Po śmierci Abrahama, Izaak stał się pełnym dziedzicem wszystkich dóbr ojca, co wskazywałoby na jeszcze szersze rozwinięcie się Planu Bożego. Jest faktem, że po ślubie Izaaka, Abraham pojął Keturę, z którą miał wiele dzieci. Ketura reprezentuje Nowe Przymierze, które zawarte będzie po uwielbieniu Kościoła, już po ucisku, z żyjącą ludzkością, począwszy od Żydów (Jer. 31:31-34; Izaj. 2:2, 3).