Dodatkowy komentarz wstępny     Prorok Boży, Daniel, był naocznym świadkiem historycznej zmiany. W roku 606 p.n.e., wraz z upadkiem Królestwa Izraelskiego, rozpoczęło się siedem symbolicznych czasów karania tego narodu (7 x 360 = 2520). Ster rządów światowych objęli Poganie, a Babilonia była pierwszym z czterech państw uniwersalnych. Daniel, uprowadzony do Babilonu wraz z innymi jeńcami izraelskimi, przebywał tam do czasu dynastii perskiej. Gdy Persowie podbili Babilonię, Daniel zrozumiał, że przepowiedziane przez Jeremiasza siedemdziesiąt lat spustoszenia ziemi izraelskiej (25:12) należy liczyć od niemal doszczętnego jej wyludnienia po detronizacji Sedekiasza (od 606 roku p.n.e.; Dan. 9:2; 2 Kron. 36:21). Ten zacny prorok był wybitnie zainteresowany czasem. Trzy razy wchodził do swego pokoju z oknem w kierunku Jeruzalemu, padał na kolana i wyrażał przed Bogiem w żarliwej modlitwie swe pragnienie spełnienia Jego obietnic. Podobny duch jak Daniela ożywia z pewnością lud Boży żyjący przy końcu "siedmiu czasów karania" Izraela i "Czasów Pogan". Wspaniałości Królestwa Bożego zagwarantowane zaprzysiężoną treścią przymierza Boga z Abrahamem są tuż tuż. Przymierze to zawierało następującą obietnicę: "w tobie i w nasieniu twoim będą błogosławione wszystkie narody ziemi" oraz "rozmnożę tak licznie potomstwo twoje, jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza” (1 Moj. 12:3; 22:17,18). Mówi ono o dwóch rodzajach ...czytaj dalej

Panowanie człowieka nad ziemią – utracone i odzyskane   (Dodatkowy komentarz wstępny)   W czwartym rozdziale proroctwa Daniela przedstawiony został jeszcze inny obraz Czasów Pogan. Jego treścią jest sen Nabuchodonozora o drzewie. Prorok Boży wytłumaczył królowi jego sen, a wypełnienie zastosował do niego osobiście. Jednak niezwykła obrazowość i szczegółowość tego snu każe upatrywać w nim proroczą głębię dotyczącą losów całej ludzkości. Sen ukazuje pierwotne panowanie człowieka nad całą ziemią, utratę władzy, i wreszcie zapewnienie przywrócenia jej z końcem Czasów Pogan. Nabuchodonozor widział w swoim śnie olbrzymie wspaniałe drzewo w środku ziemi. Dostarczało ono dla wszystkich stworzeń obfitego pokarmu, a rozłożyste gałęzie zapewniały ptactwu mieszkanie oraz cień zwierzętom polnym. Z rozkazu posłańców nieba drzewo zostało ścięte, wraz z gałęziami porąbane, liście otłuczone, a owoc rozrzucony tak, aby ptactwo uleciało a zwierzęta się rozpierzchły. Jednak pień korzenia, skrępowany łańcuchem żelaznym i miedzianym, miał pozostać nienaruszony. Dalsza część snu kontynuuje myśl o postępującej degradacji, ale obraz drzewa zmienia na obraz człowieka, którego ludzkie serce zostało na siedem lat zastąpione zwierzęcym, czyniąc jego bytowanie podobnym do egzystencji zwierząt. Koniec snu informuje, jaki jest cel takiego poniżenia: "Aby wszyscy żyjący wiedzieli, ze Najwyższy jest władcą nad królestwem ludzkim. Może je dać komu zechce, może ustanowić nad nim najniższego z ludzi". To ...czytaj dalej