„... i przystąpiwszy będzie im usługiwał” (Łuk. 12:37)   Wierzymy, że żyjemy w Godzinie Pokuszenia, którą zapowiedziała księga Objawienia. W poselstwie do przedostatniego, szóstego okresu rozwoju Kościoła – liście do zboru w Filadelfii, nasz Pan ostrzega: „Ponieważ zachowałeś słowo cierpliwości mojej, ja też cię zachowam od godziny pokuszenia, która przyjdzie na wszystek świat, aby doświadczyła wszystkich mieszkających na ziemi” (Obj. 3:10). Wnioskiem, który nasuwa się w sposób oczywisty z powyższych słów jest pewność, że Godzina Pokuszenia, której doświadczenia zostały „zaoszczędzone” okresowi filadelfijskiemu, miały zebrać swoje żniwo podczas Laodycei. Greckie słowo Laodycea można przetłumaczyć na język polski jako „sprawiedliwość dla ludu” lub „sąd ludu” i jak wierzymy, jest ostatnim okresem w rozwoju Kościoła. Wynika z tego, że doświadczenia Godziny Pokuszenia miały zakończyć proces jego wyboru – prawdziwych naśladowców Chrystusa, a także dokonać sądu i zniszczenia nominalnego chrześcijaństwa, biblijnego kąkolu, który przez cały Wiek Ewangelii rósł na polu pszenicznym (Mat. 13). Co utwierdza nas w pewności, że żyjemy w okresie laodycejskim? Jego polska nazwa – „Sprawiedliwość dla ludu” bardzo wyraźnie koresponduje z wydarzeniami, które rozpoczęły się od połowy 19 wieku. Wiosna Ludów (1848), zrywy niepodległościowe, budzenie się ruchów socjalistycznych (Manifest Komunistyczny- K.Marksa –1848), upadek monarchii, a przede wszystkim powstanie pierwszego w historii państwa z rządem robotniczo-chłopskim (ZSRR ...czytaj dalej

"A gdy Oblubieniec odwłaczał z przyjściem, zdrzemnęły się wszystkie i posnęły" (Mateusz 25:5)     Przypowieść o dziesięciu pannach jest jedną z najtrudniejszych. Jako przypowieść o "Królestwie Niebieskim" mówi ona o wyborze "nasienia Abrahama", przez które w czasach Restytucji będą błogosławione wszystkie narody ziemi. Przypowieści o Królestwie opisują najczęściej warunki wyboru Kościoła Chrystusowego w ciągu całego wieku Ewangelii, ale skupiają się na jego końcu, gdzie odbywa się ostateczna selekcja, rozdzielanie pszenicy od kąkolu, dobrych ryb od złych, gorliwych sług od leniwych itp. Wszystko na to wskazuje, że przypowieść o dziesięciu pannach także mówi o ostatecznym odłączeniu członków Kościoła od pozostałych chrześcijan. Zastosowanie tej przypowieści do całego świata wyklucza występująca w niej relacja panny – oblubieniec. Tylko naśladowców Chrystusa porównuje Pismo do dziewicy, z którą zaręczył się On podczas swego pierwszego przyjścia, a przy drugim przyjściu, z końcem wieku Ewangelii, miał ją pojąć za małżonkę. Apostoł Paweł, swoisty "drużba" tak się wyraża o swojej roli: "Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Zaręczyłem was przecież z jednym mężem, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę" (2 Kor. 11:2:3). Tych "zaręczonych", którzy odłączyli się całkowicie od ducha i celów tego świata, święty Jakub napomina: "Cudzołożnice, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? ...czytaj dalej

Blask chwały obecnego po raz drugi Chrystusa   Od ponad stu lat dokonuje się w świecie nadzwyczajne przyspieszenie cywilizacyjne. Jedynie Pismo Święte wiarygodnie wyjaśnia jego przyczyny. Według chronologii biblijnej w roku 1874 ludzkość weszła w siódmy tysiąc lat od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej. Biblia uczy, że siódmy dzień tygodnia miał być dniem odpoczynku i że "jeden dzień u Boga jest jak tysiąc lat". Wynika z tego, że siódme tysiąclecie od wejścia grzechu na świat jest właśnie zapowiadanym przez proroctwa Biblii tysiącletnim "dniem sabatowym" – czasem "naprawienia wszystkich rzeczy". Grzech odebrał człowiekowi jego stan odpoczynku i harmonii z Bogiem, natomiast zbawcza ofiara Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jest podstawą pojednania ludzkości ze Stwórcą – gwarancją zapewnienia jej rzeczywistego "sabatu" w przywróconym na ziemi raju. Szybkie i niezwykłe zmiany postrzegane wokoło są więc niczym innym jak przygotowaniami do założenia Królestwa Bożego na ziemi. Wszyscy ludzie, łącznie z tymi miliardami, które wnet wstaną z grobu, będą potrzebowały pokarmu, mieszkań i standardów życiowych na miarę ich doskonałego, mającego trwać wiecznie, człowieczeństwa. Odpowiednio wcześniej Bóg skruszył supremację papiestwa – ostoję ciemnoty i zabobonu, a Pismo Święte, do którego kler strzegł zazdrośnie dostępu, dał do powszechnego czytania. Już kilka lat po tym, gdy Napoleon uwięził papieża (1799), ...czytaj dalej

A jeślibym zechciał, aby ten pozostał, aż przyjdę Jan 21:22   Ewangelie zanotowały kilka rozmów naszego Pana z Piotrem. Widzimy w nich wzloty i upadki Apostoła. Ostatnia z nich bardzo nas wzrusza, bo widzimy w niej jak miłość naszego Pana dźwiga Piotra z upadku i przywraca mu apostolstwo. Ale w scenie tej, choć dominuje miłosierdzie naszego Pana, widzimy też i elementy sprawiedliwości, kiedy w bardzo delikatny sposób wypomina mu jego winę. "Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, sam się przepasywałeś i chodziłeś, dokąd chciałeś; lecz gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a kto inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. A to powiedział, dając znać, jaką śmiercią uwielbi Boga. I powiedziawszy to, rzekł do niego: Pójdź za mną”. (Jana 21:18,19) Pan Jezus chce, aby jego uczniowie umieli dotrzymywać przysięgi i obietnic. By nie rzucali słów na wiatr. Słowa w Ewangelii Marka( 14: 27-31) brzmią jak przysięga Piotra:  "Choćby się wszyscy zgorszyli, ja jednak nie...Choćbym nawet miał umrzeć z tobą, nie zaprę się Ciebie." Wtedy, Piotr gotów był na śmierć. Teraz nasz Pan wraca do tamtych deklaracji i taką śmierć mu przepowiada. Tylko okoliczności miały być inne. Już bez zaskoczenia, jak wtedy gdy przy ognisku rozpoznali w nim ucznia Jezusa. Bez ucieczki przed sługami ...czytaj dalej