Dzień Narodzenia Pańskiego   Przyjętym jest prawie przez wszystkich biblijnych egzegetów jak i przywódców religijnych, że 25 grudnia nie jest rzeczywistym dniem narodzenia Chrystusa, jednak nie podają oni żadnego rozwiązania pozwalającego ustalić dokładną, ewentualnie przybliżoną datę Pańskiego narodzenia. Żadnej wskazówki pod tym względem nie otrzymaliśmy dotąd ani od historyków, ani od archeologów itp. Jedynie Biblia podaje nam pewne dowody odnośnie tego przedmiotu. Studiując ją dokładnie możemy poznać miesiąc, jeśli już nie dzień narodzenia Pańskiego.     Pierwszy dowód   Z Ewangelii według św. Łukasza (1:26) wynika jasno, że Jan Chrzciciel był o sześć miesięcy starszy od naszego Pana, ponieważ Maria została poinformowana o tym, że narodzi Pana Jezusa wtedy, gdy Elżbieta była w szóstym miesiącu ciąży. Należy więc odszukać, w którym miesiącu Zachariasz został powiadomiony o narodzeniu Jana. Wiemy, że Zachariasz służył w świątyni i że pochodził z rodziny Abijasza (Łuk. 1:5), która była jedną z 24 ustanowionych przez Dawida (1 Kron. 24:7-18) do służby w świątyni. Jak wynika z podanego tekstu (werset 8) rodzina Abijasza zajmowała ósme miejsce w tym porządku. Każdy kapłan wykonywał swe usługi religijne przez okres 15 dni w ciągu roku. Zmiana Zachariasza przypadała więc w drugiej połowie miesiąca czwartego, który po hebrajsku nazywał się Tamuz, a po polsku lipiec. W czasie tych 15 ...czytaj dalej

Na świecie było Słowo "Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał". Jan 1:10     Światem, który nie poznał Słowa (Logos) Bożego była ludzkość, którą On stworzył. On też, jako Baranek Boży umarł za grzech świata (ludzkości), który został popełniony w ogrodzie Eden. Jan 1:29. Stworzenie świata (ludzkości) przez Logosa miało miejsce przy stworzeniu pierwszej pary ludzkiej. Słowa Boże wypowiedziane przed tym aktem stworzenia: "Uczyńmy człowieka", dają podstawę do takiego zrozumienia. Bóg jest Architektem, który tworzy plany oraz wydaje polecenia ich realizowania (Rzym. 11:34; 1 Kor. 2:16).         Logos był i jest wykonawcą planów swego Ojca. To wszystko bowiem, co jest niewidzialne i widzialne, jest z Ojca i przez Jego "Syna Jednorodzonego" – bezpośrednie "Stworzenie Boże" – "Pierworodnego wszystkich rzeczy stworzonych". Kol. 1:15. Już same słowa liczby mnogiej: "uczyńmy", „nasz", "nas", wypowiedziane w raju rodzą pytanie, kim jest – obok samego Boga – niewiadoma osoba biorąca udział w dziele stworzenia? Osobą tą jest właśnie Słowo – Jezus Chrystus.       Pan Bóg dał Logosowi doskonałą znajomość o tej specjalnej istocie, dostarczając szczegółów co do proporcji, materiałów, kształtu, rozmiaru i funkcji każdej części jego ciała. Z nieograniczonym zakresem intelektualnych zdolności, Logos mógł pojąć i dokończyć to trudne zadanie stworzenia człowieka. Nie powinniśmy przypuszczać, że ten wielki ...czytaj dalej

Lud Boży w Stanach Zjednoczonych ogłosił przyjęty wiarą fakt drugiej obecności Chrystusa od roku 1874 oraz bliski kres tzw. Czasów Pogan. Te dwie sprawy są ze sobą ściśle związane. Sedekiasz okazał się być ostatnim królem, który zasiadał na "tronie Jahwe" (1 Kron. 29:23). Prorok Ezechiel ogłosił jego detronizację, upadek figuralnego Królestwa Bożego oraz zapowiedział oczekiwanie na prawowitego pretendenta do korony, Jezusa Chrystusa (Ezech. 21:26,27). W myśl Boskiego Planu, okres bezkrólewia miał trwać ponad dwa i pół tysiąca lat. W tym to czasie zostało dozwolone władcom pogańskim zarządzać sprawami świata według własnego upodobania. Dlatego Pan nazwał ten okres Czasami Pogan (Łuk. 21:24). Nasz Pan, od początku swego niewidzialnego przyjścia (1874), do czasu wygaśnięcia dozwolenia na władzę Pogan (1914) nie naruszał praw królów, arystokracji i kleru. Przez te czterdzieści lat organizował jednak, aż postawił w gotowości bojowej, swoją ziemską armię. Natarcie na bastiony spoganizowanego Chrześcijaństwa zaczęło się wraz z wybuchem I Wojny Światowej. Zatrąbił anioł piąty, zaczęło się pierwsze biada. Działalność Badaczy Biblii w USA tamtych lat, została ukazała klasie Jana w wizji, jako lot podniebnego orła obwieszczającego światu trzy nadchodzące biada: wojnę, rewolucję i anarchię. Jednak dopiero wtedy zrozumienie tej wizji stało się możliwe, gdy Baranek Boży, Chrystus Pan, otworzył siódmą ...czytaj dalej

Siódma pieczęć otwarta     Przywódca ruchu proroczego w USA lat 1879-1916, autor sześciu serii Wykładów Pisma Świętego, C.T. Russell, wyraził się o księdze Apokalipsy następująco (1916): "Są pewne rzeczy w Objawieniu, których nie rozumiem i dlatego nie piszę siódmego tomu". Kluczem do zrozumienia całości tej księgi były tajemnice skryte pod siódmą pieczęcią. Nie mogły być one odczytane wcześniej, aż nastał Boski czas i zaistniały wydarzenia, na które poszczególne wizje wskazywały. Od końca Czasów Pogan (1914) miało miejsce wiele niezwykłych wydarzeń. Światem wstrząsnęły dwie wojny światowe, zaczęły mnożyć się różne rewolucje, narody lawinowo zdobywały niepodległość. Po dwóch i pół tysiącach lat, do bytu państwowego powrócił naród wybrany, Izrael. Lud Boży widział to wszystko, lecz wciąż nie umiał tych faktów wpisać w łańcuch wydarzeń proroczych, oprócz ogólnego przekonania, że dokonują się one we wtórej obecności Chrystusa.   Sytuacja uległa zmianie, gdy tuż przed epifanią, Baranek otworzył siódmą pieczęć kryjącą ostatnie tajemnice dla Kościoła. Oto bowiem w Polsce, pod koniec lat siedemdziesiątych, narodził się ruch proroczy, który z cudowną akuratnością zaczął tłumaczyć znaczenie wydarzeń nagromadzonych przez minione półwiecze. Na czele ruchu stanął członek zboru Wolnych Badaczy Pisma Świętego w Warszawie, Tadeusz Wiśniewski.         Przed oczyma domu wiary zaczął on rozwijać proroczą perspektywę, której podstawą i punktem wyjścia były tzw. ...czytaj dalej

Potop, zagłada Sodomy i Gomory, upadek starożytnego Babilonu są biblijnymi obrazami zniszczenia porządku starego świata. Ma to związek z Planem Bożym przewidującym przywrócenie człowiekowi utraconego królestwa. To wszystko, co Szatan zbudował od wejścia grzechu na świat, czyli wszystkie systemy utrwalające jego panowanie, niesprawiedliwe i despotyczne, musi być z ziemi usunięte. Dokonuje tego Jezus Chrystus podczas swojej drugiej niewidzialnej obecności – paruzji. Paruzja naszego Pana, przez sto lat postrzegana tylko przez ludzi wiary, doprowadziła już do krytycznej fazy – epifanii paruzji (1980/81). Od tego momentu wypadki nabrały gwałtownego przyśpieszenia. Główną przeszkodą do ustanowienia Królestwa Bożego jest system, który od kilkunastu stuleci fałszywe naśladuje oraz uzurpuje sobie władzę Chrystusa i prawdziwego Kościoła. Tym systemem jest "człowiek grzechu", "Antychryst", czyli Kościół Rzymsko-katolicki. W myśl zapowiedzi apostoła Pawła, Antychryst miał być "zabijany" stopniowo przez światło obecności Chrystusa, ale ostatecznie unicestwiony w epifanii Jego paruzji (2 Tes. 2:8). Upaść mają też wszystkie inne kościoły uwikłane we współpracę z rządami tego świata i stanowiące razem Babilon mistyczny. Na siedem lat przed Epifanią, wydana została książka "Chronologia Biblijna" zawierająca prorocze zapowiedzi upadku Chrześcijaństwa w latach 1980/81-1984. Wydarzenia potwierdziły, że prorocze światło pochodziło od Boga, ponieważ w tych latach faktycznie wydarzyło się coś, co wytrąciło świat z równowagi. ...czytaj dalej

Zrozumienie celu, sposobu i czasu Powtórnego Przyjścia Jezusa Chrystusa nadało realny kształt królestwu, które z woli Ojca Niebieskiego zakłada On na ziemi. Pierwsze przyjście Pana Jezusa rozpoznali prawdziwi Izraelici według ciała po znakach, czyli świadectwach Pisma Świętego o Mesjaszu skojarzonych z jego Osobą. Wtedy nasz Pan mógł być widziany ludzkim wzrokiem, bo dla okupowego "ucierpienia śmierci" opuścił chwałę niebieską i stał się człowiekiem. Na krótko przed zakończeniem swej misji zapowiedział, że świat Go już nie zobaczy. Jest to zrozumiałe, ponieważ Pan, w nagrodę za swoją wierność został wyniesiony przez Ojca do boskiej, nieśmiertelnej natury, ponad wszystkie pozostałe istoty we Wszechświecie. Takiej chwały nie zniósłby żaden ludzki wzrok. Jej mały błysk oślepił Saula z Tarsu i powalił go na ziemię. Dlatego drugie przyjście naszego Pana może być widziane tylko przez oznaki Jego działalności zapowiedziane w Piśmie Świętym. Znaki te postrzegane są coraz wyraźniej od początku siódmego tysiąca lat od upadku Adama. Świadczą one wymownie o angażowaniu się Pana Jezusa w sprawy naszego globu celem przeprowadzenia na nim dzieła Restytucji. Na tym polega Jego druga niewidzialna obecność – Jego paruzja. W łączności ze słowem paruzja (obecność) występują jeszcze dwa słowa, apokalupis (odkrycie) i epifaneia (zjawienie się, ukazanie się). Paruzja jest to obecność naszego Pana ...czytaj dalej

Kolejna część liczbowania biblijnego dotyczy potwierdzenia przez figury Zakonu roku 1980/81 i roku 1984. Są to lata przełomowe, na styku wieku Ewangelii i okresu Restytucji. Tutaj ostatecznie kończy się era ducha a zaczyna ziemska faza Królestwa Bożego. Rok 1984 rozpoczyna erę błogosławienia świata. W pierwszej chwili takie twierdzenie wydaje się być oderwanym od rzeczywistości i dlatego konieczne jest krótkie wyjaśnienie. Rok 1980/81 jest początkiem trąbienia siódmego anioła: "Nastało nad światem królowanie Pana naszego i jego Chrystusa (...) i rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew... " (Obj. 11:15,18). Ze zdumiewającą łatwością władza tego Królestwa obaliła w latach 1980/81-1984 mocarstwo, które paraliżowało świat swoją wojowniczą ideologią. W efekcie nastąpiła eksplozja wolności, która zaczęła na dobre ogarniać cały świat. Narody upajają się odzyskiwaną wolnością i na razie niewiele myślą o tym, co się stanie jutro, gdy świat ostatecznie straci równowagę. Owo wspomniane wyżej rozgniewanie narodów nazywa nasz Pan czasem wielkiego ucisku, jakiego nie było i więcej nie będzie. Brzmi to paradoksalnie, ale ucisk ten jest dla świata błogosławieństwem, ponieważ skruszy on serca i otworzy uszy ludzkie na słuchanie zbawczej nauki docierającej z przyszłej stolicy świata – Jeruzalemu. Dobrym przykładem takiej sytuacji jest rok 1878, zaznaczający koniec "Dwójnasobu". Od tego przełomu łaska zaczęła wracać do ...czytaj dalej

"Któż jest tym wiernym i roztropnym szafarzem, którego ustanowił pan nad czeladzią swoją, aby im wydawał wyżywienie w czasie właściwym?" (Łuk. 12:42) Przekazując apostołom swoją naukę, Pan Jezus nieustannie dawał im do zrozumienia, że będą w Jego Królestwie szczególnie zaszczyceni. Gdy pewnego razu Piotr zapytał, co ich spotka za to, że wszystko zostawili i poszli za Nim, otrzymał zapewnienie, że oni, Jego naśladowcy, usiądą na dwunastu sędziowskich tronach (Mat.19:27,28). Podobna obietnica poprzedziła bezpośrednio przypowieść o sługach oczekujących powrotu pana: "Nie bój się malutka trzódko! Gdyż upodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo" (Łuk. 12:32). Gdy więc Pan rozwinął przed nimi kolejną przypowieść ilustrującą tę radosną perspektywę związaną z Jego powrotem, śmiały i impulsywny Piotr natychmiast zapytał, czy obietnica dotyczy ich samych, małej grupki apostołów, czy też szerszego grona wiernych. Mógł swym pytaniem wyrażać uczucia pozostałych jedenastu, bo przecież na krótko przed śmiercią Pana toczyli jeszcze spór o urzędy jakie wkrótce obejmą. Oczekiwali, że te wszystkie zaszczyty staną się ich udziałem jeszcze za życia, gdy tylko będą czuwać i usłyszą "pukanie pana wracającego z zaślubin". Pan Jezus nie korygował takich przypuszczeń perspektywą dwóch tysięcy lat oczekiwania, lecz podał, jako tłumaczenie przypowieści, okoliczności Jego drugiego przyjścia. Dał apostołom do zrozumienia, że obfitość stołu, ...czytaj dalej

Książka "Chronologia Biblijna", wydana w kwietniu 1974 roku, składa się z trzech części, zatytułowanych: (1) Chronologia Boskiego Planu Wieków, (2) Geometria Biblijna oraz (3) Liczbowanie Biblijne. Dwie pierwsze części znajdują się już na witrynie.     WSTĘP   Każda głoska alfabetu hebrajskiego i greckiego ma wartość liczbową: a = 1, b = 2, g = 3, d = 4 itd. (Patrz załączony alfabet hebrajski i grecki z podanymi wartościami liczbowymi). Sumując wartość liczbową głosek (liter) w wyrazie, otrzymujemy wartość liczbową wyrazu. Brat John Edgar w broszurce "Abraham – obraz rzeczy przyszłych", str. 7, cytuje z "Hastings Bible Dictionary": "Liczba 318 jest równoznaczna z imieniem Eliezer. Jeżeli zsumować litery tego imienia, otrzymamy: 1 + 30 + 10 + 70 + 7 + 200 = 318. Jest to szczególny przypadek, że liczba wyćwiczonych sług Abrahama ma związek z imieniem Eliezera, jedynego sługi, którego imię jest zamieszczone w 1 Moj. 14:14". "Na Straży" Nr 1–1966 r. Niektóre litery alfabetu łacińskiego mają wartość liczbową. Siódmy tom zawiera komentarz do Obj. 13:18. Podane są tam wartości liczbowe liter na koronie (tiarze) papieża: "VICARIVS FILII DEI" (Namiestnik Syna Bożego). Ich zsumowanie daje w wyniku liczbę 666. Diaglott w tekście greckim Nowego Testamentu na określenie liczby 666 podaje trzy greckie litery, których łączna ...czytaj dalej

Ruch badaczy Biblii w Stanach Zjednoczonych (1874-1914) otrzymał od Boga łaskę zrozumienia różnych ważnych proroctw związanych z czasem. Przede wszystkim ustalona została prawidłowa chronologia dziejów ludzkości. Wynikało z niej wyraźnie, że rok 1874 otwiera siódme tysiąclecie od upadku człowieka. Rozpoczęła się wtedy druga niewidzialna obecność Jezusa Chrystusa, mająca na celu zaprowadzenie na ziemi Królestwa Bożego. Z faktem tym wiązała się ściśle sprawa przyszłości Izraela i ziemskich władz rządzących światem. Pismo Święte podaje, że naród Izraelski przez kilkaset lat stanowił figuralne Królestwo Boże na ziemi, ale z powodu niewierności Izraelitów Bóg odebrał im to królestwo, a panowanie nad światem oddał narodom pogańskim. Dokładne zrozumienie losów Izraela i reszty świata w ścisłym połączeniu z proroctwami czasowymi stało się możliwe w czasie Pańskiej Paruzji. Wyjaśniło się wtedy, co znaczą i do jakiego okresu odnoszą się tzw. "Czasy Pogan" (Łuk. 21:24).     Czas wymówienia władzy Poganom   Pismo Święte dowiodło niezbicie, że Pan Bóg dozwolił pogańskim imperiom na siedem symbolicznych czasów uniwersalnego panowania. W tym czasie trzymały one Izrael i inne narody w okupacyjnym jarzmie. Ten sam czas, w którym Poganie rządzili światem, był dla Izraelitów okupacją, którą musieli wycierpieć jako swoje prorocze "siedem czasów" karania (3 Moj. 26:28). Proroczy "czas" (rok) ma 360 dni, a według ...czytaj dalej

ŚWIĄTNICA BOGA Ezech. 40-48     Prorok Ezechiel miał wizję Świątyni, z której budową i wymiarami został dokładnie zapoznany (patrz Rysunek X i Rysunek XII). Opis całości zawarty jest w rozdziałach 40-48 proroctwa Ezechiela. Zwrócimy uwagę na niektóre z wymiarów tam podanych.         ŚWIĄTNICA NAJŚWIĘTSZA Ezech. 41:4     Z księgi proroka Ezechiela (41:4) dowiadujemy się o dwóch wymiarach Świątnicy Najświętszej: długości i szerokości, wynoszących po 20 łokci.       Wymiary te pokrywają się z odpowiednimi wymiarami w Świątyni Salomona, zatem to, co było powiedziane o Świątnicy Najświętszej w wiątyni Salomona, dotyczy również Świątnicy Najświętszej w Świątyni opisanej przez Ezechiela. Zwrócimy tylko uwagę na jeden jeszcze pomiar dotyczący obu Świątyń. Przekątna podłogi Świątnicy Najświętszej zawiera w sobie 198 dłoni (po zaokrągleniu liczby 197,9899), co wskazuje na rok 1980 w skali 1:10 (patrz Rysunek XI). Z całego terenu Świątnicy Bożej największą powierzchnię zajmował Dziedziniec Zewnętrzny. Wraz z okalającym go chodnikiem położony był na najniższym poziomie. Dziedziniec Zewnętrzny przedstawia Restytucję Świata.       Dziedziniec Wewnętrzny, wraz z okalającym go chodnikiem, był położony wyżej i przedstawia stan Wielkiego Grona. Platforma, na której stała Świątnica i Świątnica Najświętsza, położona najwyżej, przedstawia stan uwielbionego Chrystusa (patrz Rysunek X i Rysunek XII).         Pośrodku całej ziemi podzielonej na pokolenia, pośrodku ziemi kapłańskiej, pośrodku Świątnicy Bożej i pośród Dziedzińca Wewnętrznego stał Ołtarz Miedziany (patrz Rysunek XIII i Rysunek XIV). Wszystkie bramy ...czytaj dalej

Książka "Chronologia Biblijna", wydana w kwietniu 1974 roku, składa się z trzech części, zatytułowanych: (1) Chronologia Boskiego Planu Wieków, (2) Geometria Biblijna oraz (3) Liczbowanie Biblijne. Treść pierwszej części, w dziewięciu odcinkach, została zamieszczona w tej witrynie. Boski Plan Zbawienia przewidział powołanie do życia duchowej instytucji, która w wieku Tysiąclecia ma pośredniczyć w dziele pojednania. Tą instytucją jest Kościół Chrystusowy składający się ze 144 tysięcy członków. Jego zadaniem będzie przyprowadzenie buntowników ludzkich do pojednania ze Stwórcą. Nasi pierwsi rodzice mogli z Bogiem rozmawiać, ale grzech przerwał te kontakty i odtąd ludzkość poszła własnymi drogami. Na potrzebę takiego przyszłego ośrodka, który by przywrócił ludziom utraconą łączność, wskazał Pan Bóg gdy polecił Mojżeszowi zbudować Namiot Zgromadzenia. Izrael wiedział, że obiekt ten reprezentuje autorytet Najwyższego Boga, że stamtąd płyną Jego wyrocznie i że z nim wiąże się ściśle ich pomyślna egzystencja. To same znaczenie miały trwałe budowle świątynne, które zastąpiły Przybytek na puszczy. To samo pokazywały wizje, które oglądali prorok Ezechiel i Jan apostoł. Ostatnia świątynia Izraela została spalona przez Rzymian, a oni sami przestali istnieć jako naród na prawie osiemnaście stuleci. W tym czasie Pan Bóg dozwolił Muzułmanom zabudować wzgórze świątynne ich własnym obiektem sakralnym, aby uniemożliwić Żydom jakąkolwiek rekonstrukcję. Przyczyna jest prosta: Ich ...czytaj dalej

Dwie klasy Kościoła Pierworodnych   Z planu Boskiego działania wynika, że we wstępnym okresie drugiej obecności Chrystusa, kończącym się wielkim uciskiem, odbywa się sąd nad narodami i systemami tego świata. Zwłaszcza nad zdeprawowanym chrześcijaństwem. Dalsza część Paruzji naszego Pana obejmuje dzieło Restytucji, które poszczególnym ludziom zapewni swobodny wybór pomiędzy wiecznym życiem na warunkach posłuszeństwa a drugą wieczną śmiercią na wypadek świadomego odrzucenia Boskich zasad. Odpowiedź na "wołanie" zabitych pod ołtarzem (rozdział szósty) wyjaśnia powód oczekiwania na interwencję Bożą mającą położyć kres panowaniu Szatana nad światem. Tym powodem jest ostateczne skompletowanie "potomstwa Abrahama", "kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebie" (Hebr. 12:23). Przez tzw. "powołanie niebieskie" zaplanował Pan Bóg wybór kościoła obejmującego 144.000 jednostek, Małe Stadko (Hebr. 3:1; Łuk. 12:32). Ochotnicy mieli przywilej ofiarować się na wyłączną służbę Bogu, aby pod Jego kierunkiem zdobywać charakter kwalifikujący ich na przyszłych królów i kapłanów świata. Tylko tych, którzy byli szczerzy i rozumieli, co czynią, spładzał Pan Bóg do nowej natury, czyniąc ich tzw. Nowym Stworzeniem (2 Kor. 5:17). Przez "zewleczenie starego człowieka", "stawienie ich ciał ofiarą żywą" oraz akt spłodzenia, zaczęły w nich egzystować nowy umysł i nowa wola (Kol. 3:9; Rzym. 12:1). Proces rozwijania "płodu" Nowych Stworzeń miał zakończyć się ich narodzeniem jako duchowe nieśmiertelne ...czytaj dalej

Czterech jeźdźców Apokalipsy   Wizja Władcy wszechświata (rozdział 4) ukazała w otoczeniu Jego tronu cztery wszystkowidzące zwierzęta, które przedstawiają cztery przymioty Boga: sprawiedliwość, moc, miłość i mądrość. W te same przymioty wyposażony został człowiek – w ludzkim wymiarze doskonały obraz i podobieństwo Boga. Taka jedność myśli i uczuć ze Stwórcą zapewniała mu pokój i bezpieczeństwo oraz pozwalała cieszyć się pełnią szczęścia swojego istnienia. Skutkiem upadku w grzech te wszystkie przymioty zaczęły ulegać degradacji. Nie do tego stopnia jednak, aby człowiek nie odczuwał gorzko nieszczęsnego położenia w jakim się pogrąża. Przełom nastąpił wtedy, gdy zegar wieków wskazał kres Boskiego dozwolenia na krzyczącą niesprawiedliwość spowodowaną ludzkim samolubstwem. Szlachetne jednostki poderwały się do desperackiej próby założenia na ziemi ustroju równości i sprawiedliwości. Pociągnęły za sobą innych, aż powstał gigantyczny ruch rewolucyjny zrównania społecznego. Niestety, bez udziału Boga. Rozdział szósty Apokalipsy przedstawia realizację tej próby jako kolejny galop czterech jeźdźców na koniach różnej maści, od białej, poprzez ognistoczerwoną i czarną, do trupiobladej. Konie są biblijnym symbolem doktryny, a jeźdźcy przedstawiają przywódców. Wszystkie cztery przymioty Boże utrzymują ten ludzki eksperyment pod kontrolą. Świat dopiero w przyszłości uświadomi sobie daremność ludzkich usiłowań, ale lud Boży uczy się tej mądrości już teraz. "Zwierzęta" przywołują "Jana" na scenę wydarzeń, aby śledził ...czytaj dalej

Okup Jezusa Chrystusa jedynym ratunkiem dla ludzkości   Ludzki dramat rozpoczął się w Raju, gdy pierwsi rodzice, pomimo wiedzy o skutkach, naruszyli Boski zakaz i zerwali owoc zakazany. Tym samym sprowadzili na siebie i swoje potomstwo wyrok śmierci. Kara wydaje się być drastyczna, nieproporcjonalnie wysoka do przestępstwa. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że my jesteśmy zaledwie strzępem intelektu, poczucia moralnego i piękna fizycznego, jakie Adam i Ewa posiadali w pełnym wymiarze ludzkiej doskonałości. Adam został stworzony w jednorazowym akcie na obraz i podobieństwo Boże, a Stwórca określił swoje dzieło jako "bardzo dobre". Przestąpienie prawa przez Adama było zatem czynem świadomym i dobrowolnym, gdyż Pismo mówi, ze Adam "nie był zwiedziony". Teoria ewolucji o rzekomo stopniowym rozwoju człowieka od bytów niższych do wyższych czyni głupców z Apostołów, którzy nauczali o restytucji. Wszak słowo restytucja opiera się na dwóch biblijnych zwrotach greckich: "apokatastasis” (Dz. Ap. 3:21) i "palingenesia" (Mat. 19:28), które wyraźnie mówią o powrocie do pierwotnego stanu. Chwila refleksji, do jakiego stanu mieliby ludzie powrócić uwypukla całą niedorzeczność ewolucji w zastosowaniu tej teorii do stworzenia człowieka. Boska sprawiedliwość wtrąciła Adama do więzienia śmierci, nieistnienia, które byłoby wiecznym, o ile nie znalazłby się ktoś równie doskonały, który by winę Adama i wyrok śmierci na niego ...czytaj dalej

"A gdy Oblubieniec odwłaczał z przyjściem, zdrzemnęły się wszystkie i posnęły" (Mateusz 25:5)     Przypowieść o dziesięciu pannach jest jedną z najtrudniejszych. Jako przypowieść o "Królestwie Niebieskim" mówi ona o wyborze "nasienia Abrahama", przez które w czasach Restytucji będą błogosławione wszystkie narody ziemi. Przypowieści o Królestwie opisują najczęściej warunki wyboru Kościoła Chrystusowego w ciągu całego wieku Ewangelii, ale skupiają się na jego końcu, gdzie odbywa się ostateczna selekcja, rozdzielanie pszenicy od kąkolu, dobrych ryb od złych, gorliwych sług od leniwych itp. Wszystko na to wskazuje, że przypowieść o dziesięciu pannach także mówi o ostatecznym odłączeniu członków Kościoła od pozostałych chrześcijan. Zastosowanie tej przypowieści do całego świata wyklucza występująca w niej relacja panny – oblubieniec. Tylko naśladowców Chrystusa porównuje Pismo do dziewicy, z którą zaręczył się On podczas swego pierwszego przyjścia, a przy drugim przyjściu, z końcem wieku Ewangelii, miał ją pojąć za małżonkę. Apostoł Paweł, swoisty "drużba" tak się wyraża o swojej roli: "Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Zaręczyłem was przecież z jednym mężem, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę" (2 Kor. 11:2:3). Tych "zaręczonych", którzy odłączyli się całkowicie od ducha i celów tego świata, święty Jakub napomina: "Cudzołożnice, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? ...czytaj dalej

Sytuacja klasy Jana, ludu Bożego, zmienia się zasadniczo po przekroczeniu progu siódmego tysiąclecia od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej. Zaczyna się druga obecność niewidzialnego Chrystusa, a wraz z nią obiecane błogosławieństwa: pełnia Prawdy objawiającej wspaniałość Boskiego Planu odkupienia, a jednocześnie przywilej postrzegania spełniania się proroctw mówiących o zakładaniu na ziemi Królestwa Bożego. Ta kontrastowo różna sytuacja ludu Bożego przedstawiona została przez zaproszenie Jana do nieba, gdzie mógł obejrzeć w wizji tron niebiański, Zasiadającego na nim, Jego świtę oraz otoczenie tronu. Z tej bliskiej Boga wyżyny mógł też odtąd patrzeć na morze – ziemską scenę nadchodzących wydarzeń. To morze narodów zacznie wkrótce burzyć się gwałtownie, ale dla Wszechwiedzącego Boga jest ono od początku do końca przejrzyste jak kryształ. Głównym błogosławieństwem ludu Bożego, który doczekał drugiej obecności Chrystusa było pozbycie się błędów Kościoła Rzymsko-katolickego, biblijnego Antychrysta, które spaczyły wizerunek miłosiernego Boga Jahwe i wymyśloną, powtarzalną, "bezkrwawą ofiarą" splugawiły Okup, najświętszą ofiarę Jego Syna. Odpadłe kościoły przedstawiają Boga Starego Testamentu w fałszywym świetle, ukazując Go jako okrutnego władcę, a dopiero Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jako uosobienie miłości. Pismo Święte zadaje kłam takiemu bluźnierstwu, nauczając jasno: "Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, (...) z miłosierdzia swego zbawił nas ...czytaj dalej

Po okresie Pergamonu, w którym odstępczy kościół sięgnął po władzę nad światem, po okresie Tiatyry, w którym krwawe agendy papiestwa masakrowały świętych Pańskich, nastał dla kościoła prawdziwego szczególnie trudny czas, ukazany przez sytuację zboru w Sardes. W społeczności zdziesiątkowanej i zastraszonej przez Rzym życie duchowe bliskie było zaniku. Przejawiały go tylko jednostki. Gdyby nie te jednostki, list do zboru zawierałby same nagany. Ten przygnębiający okres historii rozwoju kościoła Chrystusowego stał się punktem wyjścia dla wspaniałego dzieła Wielkiej Reformacji, od której, aż do drugiego przyjścia Chrystusa trwało nieprzerwanie oczyszczanie Prawdy z brudu papieskich dekretaliów. Ten świetlany okres powrotu do źródeł Pisma Świętego, w którym garstka świętych stawiła czoło potężnym siłom ciemności, ukazany został przez zbór w Filadelfii. Zbór zebrał od Pana same pochwały. Odwrotna sytuacja zaistniała w ostatnim okresie wyboru kościoła, reprezentowanym przez zbór w Laodycei. W tym czasie lud Boży otrzymał pełnię prawdy, praktycznie ustały prześladowania, a jednak pokusy dla ciała towarzyszące postępowi cywilizacji przyczyniły się do powszechnego upadku duchowego. Opisuje to Psalm 91:7: "Tysiąc padnie u twego boku i dziesięć tysięcy po twojej prawicy". Lud Boży, zamiast być Pańskimi "ustami", zamiast pełnić zaszczytną funkcję proroka dla całego świata, ostygł duchowo – stał się letni. Spowodował tym swoisty odruch wymiotny: ...czytaj dalej

Jan pisze listy do zborów   Apostoł Jan, uczeń, "którego Pan miłował" został w sędziwym wieku obdarzony przez swego Mistrza nadzwyczaj wspaniałą wizją przyszłości. Wizję tę opisał w księdze Apokalipsy. Jak się okazało, z księgą tą ma ścisły związek tajemnicza uwaga o Janie, którą Pan wyraził dużo wcześniej, podczas jednego ze swoich pojawień się po zmartwychwstaniu. Na pytanie Piotra o los jego współucznia, Pan odpowiedział: "Jeślibym chciał, żeby on został aż przyjdę, co tobie do tego?" Zostało to zrozumiane następująco: Nasz Pan życzył sobie, aby jego umiłowany uczeń Jan miał swojego odpowiednika, klasę Jana, która przez cały wiek Ewangelii czekać będzie na Jego drugie przyjście. Wtedy, w Dniu Pańskim, klasa ta zobaczy w rzeczywistości to, co literalny Jan oglądał jak gdyby na filmie w symbolicznych wizjach. Przy takim ujęciu tej kwestii, polecenia skierowane do Jana apostoła mają swoje przełożenie na działalność klasy Jana w wieku ewangelicznym. Działalność ta ma dwie fazy, wyraźnie ukazane w napomnieniu apostoła Piotra: "Mamy jednak mocniejszą [niż wizja przemienienia], prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach" (2 Piot. 1:19). Przez cały czas oczekiwania na drugą obecność Pana "Jan pisał ...czytaj dalej

Wyrażenia księgi Objawienia są prawie wszystkie symboliczne. Powszechna jest więc opinia, że nie można żadnej nauki opierać całkowicie na wersetach w niej zawartych, jeżeli ta nauka nie ma oparcia w innej części Pisma Świętego. Nie można żadnej doktryny budować wyłącznie na podstawie tekstu Objawienia. Oprócz symboli i symbolicznych wizji występują w tej księdze również znaki (gr. semeion). Za pomocą pewnych proroczych znaków miało być rozpoznane pierwsze przyjście naszego Zbawiciela. Niewielu Żydów miało właściwy stan serca, aby te znaki zauważyć. Podobna zasada obowiązuje w wieku ewangelicznym. Druga obecność Pana Jezusa, tym razem niewidzialna, miała być również stwierdzona za pomocą spełniających się znaków. Takie znaki obecne są również w Apokalipsie. Na przykład, dwa z nich nazwane są nawet wielkimi znakami: Niewiasta rodząca z końcem wysokiego powołania przyszłego władcę narodów (12:1) i siedmiu aniołów wylewających (wraz z tym końcem) plagi ostateczne (15:1). Pierwszy werset księgi mówi, że Pan Jezus przekazał Janowi treść Objawienia zakodowaną znakami (gr. esemeion) przez anioła. Ostatni rozdział wymienia tego anioła dwukrotnie (wersety 6 i 16). Kim jest ten anioł pośredniczący w rozpoznaniu wizji i znaków? Plan Boży ukazany został jako zapieczętowany zwój zapisany wewnątrz i zewnątrz. Zewnętrzne treści Objawienia były dostępne dla ludu Bożego przez cały wiek Ewangelii, dostarczając wielkiego błogosławieństwa ...czytaj dalej

Sprawiedliwe rządy Chrystusa   "(11) I ujrzałem tron wielki biały, i siedzącego na nim, przed którego obliczem uciekła ziemia i niebo, a miejsce im nie jest znalezione". 11. Wielki biały tron ... Tron sprawiedliwości, bezstronności, miłosierdzia i miłości. R2338:1 "Będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił" – Chrystusa i świętych (Dz. Ap. 17:31). HG233:2 Wielki biały tron mówi o błogosławieństwach tylko dla tych, którzy miłują sprawiedliwość i nienawidzą nieprawości. SM696:1 "Gdy przyjdzie Syn Człowieczy ... zasiądzie na tronie swej chwały" (Mat. 25:31). A345 I zasiadającego na nim ... Chrystus – w pierwszym rzędzie Jezus, Głowa, lecz również zwycięzcy z Nim – jednak wszyscy jako jedność. R332:2 Ziemia ... Społeczeństwo, takie, jak to obecnie zorganizowane, składające się z szeregu warstw, czyli klas [społecznych], a każda z nich utrzymująca swoją pozycję przez uciskanie tych, którzy znajdują się niżej. R332:3 I niebo ... Duchowy nadzór. Zwierzchnictwo Szatana ustanie, czyli stopniowo przeminie. R332:4 Symboliczne niebo i ziemia przedstawiają stary porządek rzeczy, społeczny i kościelny. NS856:6 Uciekły ... Zanikły. NS856:6; SM694:3 Sprzed, lub w obecności, osadzonego na tronie Chrystusa, wszystkie formy zła, ucisku oraz niesprawiedliwości będą musiały pierzchnąć. R332:2 Nie oznacza to, iż kościelni, finansowi i polityczni książęta dobrowolnie uznają, że przyszła godzina zupełnego poddania się Mesjaszowi. NS856:6 Podczas ustanawiania sprawiedliwości i prawa na ziemi, obecne (symboliczne) ...czytaj dalej

Przypowieść naszego Pana o najmowaniu robotników do winnicy wypełnia się w Jego wtórej obecności, podczas szerokiego żniwa wieku Ewangelii. Ogólne Powołanie zakończyło się w roku 1881 i odtąd trwała rotacja koron. Pan daje pełnię światła Prawdy na czasie, aby przyśpieszyć rozwój i dojrzewanie charakterów świętych, którzy mają dopełnić komplet 144.000 członków Małego Stadka. Wartość tych charakterów sprawdzają trudności "godziny pokuszenia", mnożące się zawody, rozterki i rozerwania. Ilustruje to wizja Apokalipsy, ukazująca brzemienną niewiastę w powodzi światła, wołającą w bólach rodzenia i ostatecznie wydającą na świat dziecię płci męskiej (Obj. 12:1,2,5). Niewiasta reprezentuje Przymierze Ofiary i lud Boży pod tym przymierzem, natomiast jej dziecię wyobraża klasę kompletnego Chrystusa, Głowę i Ciało, wyłonioną w końcu Wysokiego Powołania.     Przypowieść o najmowaniu do winnicy Mateusza 20:1-16     "(1) Albowiem podobne jest królestwo niebieskie człowiekowi gospodarzowi, który wyszedł bardzo rano najmować robotników do winnicy swojej. (2) A zmówiwszy się z robotnikami z grosza na dzień posłał ich do winnicy swojej. ... (6) Potem o jedenastej godzinie wyszedłszy, znalazł drugich, którzy stali próżnujący ... i rzekł im: Idźcie i wy do winnicy, a co będzie sprawiedliwego, weźmiecie. (8) A gdy był wieczór, rzekł Pan winnicy sprawcy swemu: Zawołaj robotników, a oddaj im zapłatę..."   Wstępne tłumaczenie brata C.T. Russella (wyjątki z ...czytaj dalej

"Potomstwo Abrahama" uwielbione – czas na Restytucję ludzkości   Udręczony grzechem świat oczekuje podświadomie na swoje wybawienie. Jest to oczekiwanie na "objawienie się synów Bożych" (Rzym. 8:19), uwielbionego Kościoła, który Bóg wybierał przez prawie dwa tysiące lat. Dopóki ten wybór nie był skończony ogół nie mógł skorzystać z Okupu, który Syn Boży złożył w ręce Ojca na wykupienie ludzkości z grzechu i śmierci. Sam Pan powiedział: "Żaden do mnie przyjść nie może, jeśli go Ojciec mój, który mię posłał nie pociągnie" (Jan 6:44). Bóg powoływał jednostki najbardziej szlachetne w sercu, aby zebrać je we wspomniane wyżej grono synów Bożych, "potomstwo Abrahama", przez które wszystkie narody ziemi będą błogosławione (Dz.Ap. 3:25). Wzmagający się ucisk wielki, anarchia, jest biblijnym dowodem na to, że Kościół został już wybrany i uwielbiony. Celem tego ucisku jest zburzenie niesprawiedliwych struktur obecnego świata i przygotowanie serc ludzkich do dzieła "naprawienia wszystkich rzeczy". Po ucisku, który Bóg obiecał skrócić, błogosławieństwa Restytucji zostaną szeroko otwarte przed całą ludzkością. Pierwsze rozdziały księgi Pisma Świętego, Genesis, opisują upadek człowieka w grzech, natomiast ostatnie rozdziały księgi Apokalipsy, opisują proces wydźwignięcia ludzkości z tego stanu i przywrócenia jej prawa do życia wiecznego.         Rozdział 22 ukazuje proces Restytucji jako powszechnie dostępną rzekę życia wypływającą od tronu Boga i ...czytaj dalej

Niebo, ziemia i morze w symbolice biblijnej   Boski Plan względem ludzkości obejmuje trzy wielkie epoki, które rozpoczynają się od stworzenia pierwszego człowieka i sięgają w nieograniczoną przyszłość. Apostołowie Piotr i Paweł nazywają te epoki "trzema światami".       Pierwsza epoka, od stworzenia do potopu, podlegała administracji aniołów. Apostoł Piotr nazywa ją "Pierwszym światem" (2 Piot. 3:6). Druga wielka epoka, od potopu do ustanowienia Królestwa Bożego, znajduje się pod ograniczoną władzą Szatana, "księcia tego świata" i dlatego nazywa się "Obecnym złym światem" (Gal. 1:4; 2 Piot. 3:7). Trzecia epoka będzie "aż na wieki wieków" (Izaj. 45:17) pod Boskim zarządem jako Królestwo Boże. Nazwana jest też ona "Światem przyszłym", "w którym sprawiedliwość mieszka" (Żyd. 2:5; 2 Piot. 3:13). Dzisiejszy świat, w którym żyjemy – "ten świat" (gr. kosmos, od słowa kosmeo – urządzać, upiększać) przemija tak, jak przeminął świat przedpotopowy, lecz literalna ziemia, jako mieszkanie dla człowieka, trwa na wieki (Izaj. 45:18; Kaz.Sal. 1:4). "Bóg świata tego", Szatan (2 Kor. 4:4), urządził ten świat po swojemu: Posłuszne sobie duchowieństwo Chrześcijaństwa uczynił symbolicznym niebem, zaś jego religijne społeczeństwa zorganizował wzajemnymi stosunkami jako symboliczną ziemię. To urządzenie świata przez księcia ciemności nikomu nie dało ani szczęścia, ani pokoju, ani życia wiecznego. Przyniosło zaś niezliczone krzywdy, zabijanie, cierpienia, choroby i ustawiczne żniwo ...czytaj dalej

"Anioł zaś, którego ujrzałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł ku niebu prawą rękę i przysiągł na Żyjącego na wieki wieków ... że nie będzie już zwłoki". Obj. 10:5,6 (B. Poz.) Sytuacja badaczy Pisma Świętego, którzy po roku 1914 wciąż zachowywali wiarę we Wtórą Obecność nie była zbyt przyjemna. Kierowało się ku nim ostrze krytyki sceptyków. Ale najbardziej krytykowani byli ci, którzy wierzyli, że "czasy i chwile wyznaczone są przez Boga" i w odpowiednim czasie są Jego ludowi ujawniane. Tym ciągle zarzucano, że nauczają wbrew napomnieniu Pana, że "o onym dniu nikt nie wie" oraz, że "nie waszą rzeczą jest znać czasy i chwile”. Zostali wręcz uznani za fałszywych proroków. Jednak od roku 1914 świat zaczął się bardzo szybko zmieniać i okazało się, że badacze innej opcji proroctw i Objawienia, zawzięci krytycy nauki o niewidzialnej obecności Chrystusa, nie umieją sobie tych zmian wytłumaczyć. Największy problem stanowiło pojawienie się komunizmu, siły, która przewodziła tym zmianom, a staremu porządkowi przysparzała największych kłopotów. Nawet ci z ludu Bożego, którzy pielęgnowali nauki br. Russell’a i starali się w wydarzeniach 19 i 20 wieku znajdywać wypełnienie biblijnych proroctw, mieli trudności z "zaszufladkowaniem" komunizmu. Czy system, który dokonał tyle niegodziwości może być ową "armią Pana" i czy ...czytaj dalej

Czas naprawienia wszystkich rzeczy   Bóg, nasz Zbawiciel, pragnie, by wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy (1 Tym. 2:3,4). Podstawą zbawienia jest wiara w Okup jego Syna, Jezusa Chrystusa: "Kto ma Syna ma życie" (1 Jan 5:12). Przeciwnik Boży, Szatan, rozciągnął kurtynę ciemności uniemożliwiającą ogółowi ludzkości poznanie tej prawdy (Izaj. 25:7). W wieku Ewangelii, przez tę kurtynę przebili się tylko ci, którzy szukali Boga i pragnęli mu służyć za wszelką cenę. Dlatego tylko oni skorzystali z pierwszego etapu zbawienia. Drugi etap zbawienia, który obejmie wszystkich ludzi, dokona się w czasie tysiącletniego Królestwa Chrystusa; "On jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła], a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata" (1 Jan 2:2). Bóg pragnie, aby przez jasne poznanie Prawdy mogli ludzie jak najlepiej wykorzystać nową próbę życia, zagwarantowaną im przez cenę Okupu dostarczonego przez Jego Syna. Królestwo Chrystusa zwiąże najpierw Szatana (ograniczy wszelkie złe wpływy z zewnątrz), a potem uwolni ludzi od ich ślepoty – jak napisano: "tedy się otworzą oczy ślepych" (Izaj. 35:5). Z tego samego powodu – aby nowa próba odbywała się w warunkach jak najbardziej sprzyjających człowiekowi – Bóg zaplanował, że to dzieło będzie się odbywało stopniowo i potrwa tysiąc lat. Ze względu na doniosłość tego ...czytaj dalej

Koniec wieku Ewangelii   Królestwo Boże na ziemi jest tuż przed nami. Pan Jezus kazał modlić się o nie słowami: Przyjdź królestwo Twoje. Ponieważ jednak od słów Pana minęło już prawie dwa tysiące lat, świat prawie zapomniał o tej wspaniałej obietnicy. Nie zapomnieli jednak ludzie wierzący w Boski Plan Wieków. Oni wiedzieli, że najpierw ma być wybrane duchowe "potomstwo Abrahama", a dopiero przez to potomstwo będą błogosławione wszystkie narody ziemi (Dz.Ap. 3:25). Potomstwem Abrahama jest Kościół pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie (Hebr. 12:23). Ich wybór dokonywał się w zupełnej tajemnicy przed światem, w skrajnie trudnych warunkach panowania grzechu, gdy reguła Jezusa, aby nawet swoich nieprzyjaciół miłować, zdała się być ideą nieżyciową i nie przynoszącą żadnych korzyści. To wyjaśnia, dlaczego wybór tego "małego stadka", 144.000, trwał aż tak długo. Powołanie do tej klasy otwarte było przez cały wiek ewangeliczny. Tylko "powołani, wybrani i wierni" znaleźli się w tym komplecie (Obj. 17:14). Wielu powołanych i wybranych, ale nie do końca wiernych, zostało przesuniętych do klasy siostrzanej wobec "małego stadka", również duchowej, ale podrzędnej. Różnicę w zachowaniu obu klas ilustruje najwyraźniej przypowieść naszego Pana o dziesięciu pannach (Mat. 25:1-12). Początek tej przypowieści należy umieścić w świcie drugiej obecności Chrystusa, w którym "wszystkie panny, wyszły na spotkanie ...czytaj dalej

Blask chwały obecnego po raz drugi Chrystusa   Od ponad stu lat dokonuje się w świecie nadzwyczajne przyspieszenie cywilizacyjne. Jedynie Pismo Święte wiarygodnie wyjaśnia jego przyczyny. Według chronologii biblijnej w roku 1874 ludzkość weszła w siódmy tysiąc lat od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej. Biblia uczy, że siódmy dzień tygodnia miał być dniem odpoczynku i że "jeden dzień u Boga jest jak tysiąc lat". Wynika z tego, że siódme tysiąclecie od wejścia grzechu na świat jest właśnie zapowiadanym przez proroctwa Biblii tysiącletnim "dniem sabatowym" – czasem "naprawienia wszystkich rzeczy". Grzech odebrał człowiekowi jego stan odpoczynku i harmonii z Bogiem, natomiast zbawcza ofiara Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jest podstawą pojednania ludzkości ze Stwórcą – gwarancją zapewnienia jej rzeczywistego "sabatu" w przywróconym na ziemi raju. Szybkie i niezwykłe zmiany postrzegane wokoło są więc niczym innym jak przygotowaniami do założenia Królestwa Bożego na ziemi. Wszyscy ludzie, łącznie z tymi miliardami, które wnet wstaną z grobu, będą potrzebowały pokarmu, mieszkań i standardów życiowych na miarę ich doskonałego, mającego trwać wiecznie, człowieczeństwa. Odpowiednio wcześniej Bóg skruszył supremację papiestwa – ostoję ciemnoty i zabobonu, a Pismo Święte, do którego kler strzegł zazdrośnie dostępu, dał do powszechnego czytania. Już kilka lat po tym, gdy Napoleon uwięził papieża (1799), ...czytaj dalej

Opinia T.Ch. Russella na temat siedemnastego rozdziału   "Brat Russell mówił, że ... tego rozdziału nie można tłumaczyć w sposób stanowczy tak długo, dopóki nie zostanie on wypełniony. Oświadczył także, iż rozdział ten jest kluczem do wszystkich proroctw, zawartych w Objawieniu, a zakrytych dotąd tajemnicą". "Dokonana Tajemnica" (1917), str. 314 "(1) przyszedł jeden z siedmiu Aniołów, którzy mieli siedem czasz, i rzekł do mnie, mówiąc mi: Chodź, okażę ci osądzenie onej wielkiej wszetecznicy, która siedzi nad wodami wielkimi. (2) Z którą wszeteczeństwo płodzili królowie ziemi, i upili się winem wszeteczeństwa jej obywatele ziemi. (3) I odniósł mię na puszczę w duchu. I widziałem niewiastę siedzącą na szkarłatnoczerwonej bestii, pełnej imion bluźnierstwa, która miała siedem głów i dziesięć rogów. (4) A ona niewiasta przyodziana była w purpurę i w szkarłat, i uzłocona złotem i drogim kamieniem, i perłami, mając kubek złoty w ręce swej, pełen obrzydliwości i nieczystości wszeteczeństwa swego. (5) A na czole jej było imię napisane: Tajemnica, Babilon wielki, matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi. (6) I widziałem niewiastę oną pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych; a widząc ją, dziwowałem się wielkiem podziwieniem. (7) I rzekł mi Anioł: Czemuż się dziwujesz? Ja tobie powiem tajemnicę tej niewiasty, i bestii, która ją nosi, ...czytaj dalej