OBRAZOWE POSTACIE WYSTĘPUJĄCE W KSIĘDZE ESTERY, DUCHOWE ZNACZENIE TYCH POSTACI POTWIERDZENIA LICZBOWE   Król Aswerus ... Jezus Chrystus Królowa Waszti ... "Izrael według ciała". Królowa Waszti odmówiła uczestniczenia w uczcie wydanej przez jej męża, króla Aswerusa. Z powodu okazanej królowi wzgardy została odrzucona. Podobnie Izrael według ciała został odrzucony z powodu wzgardy okazanej Jezusowi z Nazaretu Galilejskiego (Jan 1:11). Estera ... Kościół Jezusa Chrystusa. Estera wygrała konkurs piękności i stała się królową w miejsce Waszti. Ci, którzy zwyciężą w wysokim powołaniu wieku Ewangelii (Hebr. 3:1) otrzymają koronę boskiej natury. Hegaj ... Duch święty (Jan 16:13; 1 Kor. 12:4). Ojcowie starożytności ... Mardocheusz wychowawca Hadassy-Estery, przyjaciel króla. Wyniesienie go przez Aswerusa wyobraża mianowanie świętych Starego Testamentu "książętami na wszystkiej ziemi" w czasie naprawienia wszystkich rzeczy (Ps. 45:17). Haman ... Hordy Goga i Magoga. Haman, ostatni Amalekita wymieniony w Piśmie Świętym, śmiertelny wróg Żydów, dążący do ich zagłady; został stracony przez króla Aswerusa wraz ze wszystkimi zwolennikami jego morderczych planów. Jest to obraz na zniszczenie zastępów Goga i Magoga przy końcu Wieku Tysiąclecia (Obj. 20:8,9).   ? ? ? ? ? ?   ? ? ?   ? ? ? ? ? ?   ? ? ? ? ? ? ? ? ?   ? ? ? Dodatek współczesny     Trwający bez mała dwa tysiące lat konkurs piękności, mający na celu wybór kościoła Chrystusa ("Estery") dobiegł końca. Jak ...czytaj dalej

Haman wyobraża przeciwników ludu Bożego (ciąg dalszy)     Powyższa nauka naszego Pana Z innej już strony rzecz tę ujmuje, Która nas bardzo interesuje, A którą Pan podał przez ucznia Jana. Obie nauki – pewniśmy tego, Dotyczą czasu tysiącletniego Królestwa Chrystusa nad światem ludzkości, Które prowadzić będzie każdego Człowieka, w królestwie tym ćwiczonego, Do stanu pełnej doskonałości. Gdy ludzkość będzie już pouczona                         Abak. 2:14 Wystarczająco i wyćwiczona Oraz skarana rózgą srogości, Dla osiągnięcia sprawiedliwości (Bo to są zadania sądu owego,                            Dz.Ap. 17:31 Nad światem przez Pana sprawowanego), To wtedy każdy udoskonalony, Na próbę ostatnią będzie wystawiony. Albowiem każdy ma dowieść tego, Czy godzien będzie żywota wiecznego; Tak jak pierwszy człowiek w zaraniu ludzkości – Chociaż był "dobry", bez wad i słabości –                  Kaz. 7:29 Został wystawiony na próby działanie, Czy godnym wiecznego życia się stanie.     Od wszystkich w próbie wieku przyszłego Miłość do bliźnich będzie wymagana, Gdyż prawo odwieczne Pasterza Wielkiego, To miłość do ludzi, oprócz tej do Pana. Kto bowiem bliźniego swego miłuje, Ten łaskę Pańską na sobie odczuje. Jakże jest wielki ten Pasterz ludzkości – On ma największą, bez wątpliwości Miłość do wszystkich z rodzaju ludzkiego, Bo wszystkich kupiła krew święta Jego. Bo On był Barankiem niepokalanym Od dawna w planie Ojca przewidzianym. Ci, którzy ...czytaj dalej

Haman wyobraża przeciwników ludu Bożego   W postaci Hamana też, bez wątpienia, Doszukać się można ważnego znaczenia. Człowiek ten w księdze jest ukazany Jako wróg Żydów nieubłagany, Zła jego dusza Znienawidziła Mardocheusza, Który nie kłaniał się władcy temu, Przez króla wielce wywyższonemu. Gdy wywyższenie to faktem się stało, Do oznak czci wielkiej zobowiązywało. Poddani króla, wielcy i mali, Przed owym Hamanem na twarze padali. Lecz Mardocheusz Żyd w Boga wierzył; Uważał, że cześć taka Jemu się należy. Lecz jeszcze inna przyczyna była, Co mu się kłaniać nie pozwalała; Choć rzecz ta dawno swe miejsce miała, To jednak w pamięci Żydów wciąż tkwiła. Rzecz się rozegrała czasu dawnego, Gdy Żydzi wyszedłszy z kraju egipskiego Do obiecanej ziemi zdążali. Kiedy szli drogą, walcząc ze znużeniem, Napadło na nich Amaleka plemię, Więc Izraelici wnet się poderwali, By stawić im czoła pod wodzą Jozuego. Mojżesz z Aaronem a także Churem Wspięli się wszyscy na pobliską górę, By przebieg stąd widzieć zmagania strasznego. Gdy ręce Mojżesza wzniosły się do Boga, Izrael swojego pokonywał wroga, Lecz gdy ze znużenia one opadały, Amalekitów hordy przeważały. Wtedy do Mojżesza śpiesznie przystąpili I przy nim stanęli Aaron wraz z Churem, Kamień pod niego by siadł podłożyli I mu ręce wspierali uniesione w górę. Do zachodu słońca po bokach stali I jego wzniesione wzwyż ręce wspierali. To sprawiło w końcu, że Amalekici, Przez Jozuego zostali pobici.         I kazał Mojżeszowi Pan czasu owego, W księgę zapisać to, co się zdarzyło, By wieczną pamiątką w ...czytaj dalej

Mardocheusz wyobraża świętych starożytności (ciąg dalszy)     Święci, powyżej opisywani,                                          Ps. 65:17 W psalmie weselnym są ukazani. O ile ojcami byli w przeszłości, To synów stanowić będą w przyszłości Chrystusa całego, Tak Głowy, jak Ciała – pewniśmy tego! Bo Chrystus Głowa wraz ze swym Ciałem, To Adam wtóry i wtóra Ewa!               1 Kor. 15:45-47; 2 Kor. 11:3 To też właściwie rozumieć trzeba, Że w Tysiącleciu Chrystusa całym, Dzięki ofierze Chrystusa Pana, Ludzkość stopniowo będzie wzbudzana Do życia nowego – To dzieci będą Chrystusa całego! Lecz pierwej, nim ludzie będą wzbudzani W Królestwie Pana i naprawiani, Do życia w jednej powstaną chwili, Ci, co wiernością się zasłużyli, Lecz nim umarł Jezus biegu dokonali, Więc wyższych, duchowych nie otrzymali Łask niezrównanych, Tym tylko przez Boga ofiarowanych, Którzy w Chrystusie są powołani, Wybrani oraz za wiernych uznani.                               Obj. 17:14 Lecz wszyscy mężowie wiary wymienieni, O których w liście do Żydów mowa, Będą książętami wnet ustanowieni Na całej ziemi – mówi Bóg Jehowa. Oto fragment cytowany Psalmu, weselnym zwanego; Ku czci Króla jest pisany I Małżonki pięknej jego: "Córki króla pełna chwała                             ...czytaj dalej

Mardocheusz wyobraża świętych starożytności   W obrazie tym zacna pojawia się dusza, Żyda z pochodzenia, Mardocheusza. Człowiek wierzący – Panu oddany, Został bezsprzecznie w nim ukazany. Przebywał wśród obcych, pogan otoczenia, Nigdy się nie wstydząc swego pochodzenia. On zgodnie z wiarą swą postępował; Bojaźnią w życiu się nie kierował, Albowiem wierzył, że moc Boga żywego, Od zemsty człowieka obroni go złego. Powinowatym był młodocianej Hadassy – Estery osieroconej; Po ojcu i matce pozostawionej, Szczególną pięknością obdarowanej. On to Esterę czasu owego Przyjął za córkę do domu swego; On wychowawcą był czułym i szczerym – Wciąż był przejęty losem Estery. To on ją skierował (w swej roztropności)                          2:11 Na ogłoszony konkurs piękności. On dbał o dobro króla samego – On przyjacielem był dobrym jego. On od nieszczęścia króla wybawił, Gdy spisek przeciwko niemu wyjawił. Kogóż przedstawia nam postać cnego Mardocheusza, okazującego Tak dużo starania i troskliwości O Ester, która w swojej piękności Przedstawia Kościół powoływany – Przed świata początkiem w Chrystusie wybrany?   Efez. 1:3,4 Kogóż przedstawia mąż w bramie stojący I bezpieczeństwa króla strzegący, Skoro pod postacią króla perskiego Kryje się Chrystus, król świata całego? Którzy się Pismem interesują I w ducha prawdy jego wnikają, Ci plany Boże ukryte pojmują I zgodnie z prawdą odpowiadają: To są mężowie starożytności, Co Bogu służyli w serca szczerości, Począwszy od Abla sprawiedliwego, Do Jana Chrzciciela, z nich największego!               ...czytaj dalej

Estera wygrywa konkurs piękności   Gdy rad Hegaja Ester posłuchała, I w jego guście się ozdobiła, Uroda jej takim blaskiem zalśniła, Że serce króla zawojowała! Aswerus w mig poznał, że piękna i miła Estera urodą rywalki zaćmiła. Radosny – olśniony urodą Estery, Nie zwlekał już dłużej, a będąc szczery, Z miejsca obdarzył Esterę tronem – Na głowę jej kładąc królewską koronę! W ten sposób Estera piękna i miła, Na tronie królową Waszti zastąpiła... Ten ważny szczegół też, bez wątpienia, Jest godny dobrego zastanowienia... Korona królewska Estery wspaniała, Innej korony symbolem się stała. Kościół, w Esterze pięknej ukazany, Też miał być w końcu ukoronowany. Każdy bowiem członek Kościoła tego, Wystarczająco będąc wyćwiczony W ziemskiej pielgrzymce przez ducha świętego, Chwałą miał zostać wielką nagrodzony, Na wzór Jezusa doświadczonego –                           Fli. 2:5-11 Przez moc Ojcowską wywyższonego. Na niebie i ziemi moc niezrównana,                         Mat. 28:18 Po zmartwychwstaniu została Mu dana! A były też czasy odstępstwa wielkiego, Wiekami Średnimi nazywanego, Gdy przez Szatana zostało zasiane                         Mat. 13: 25 Błędne pojęcie, że obiecane Czasy królestwa faktem się stały, Że Chrystus rządzi z kościołem wspaniałym! Papiestwo ujęła diabelska pokusa: Zaczęło się mienić Królestwem Chrystusa, Uznało, że papież w potrójnej koronie Ma prawo zasiadać na najwyższym tronie I w ...czytaj dalej

Hegaj przedstawia ducha świętego   Hegaj komornik – pewniśmy tego – Pięknie nam przedstawia ducha świętego. Duch na Jezusa był najpierw wylany,                                         Mat 3:16 Przy chrzcie w Jordanie, gdy pomazany Został na urząd Króla wielkiego Oraz kapłana – też Najwyższego! Jezus spłodzony był mocą z góry Do życia nowego – do Boskiej natury – Jako Nowe Stworzenie, gdy zaś Jego ciało Na śmierć ofiarniczą wydane zostało                            1 Piot. 1:19,20 Jako ofiara z dawna przewidziana Za grzech praojca ludzkości – Adama. Duch nie pod miarę był Panu dany – Jakże potężnie był nim zasilany W walce przeciwko ciału swojemu I Szatanowi, i światu całemu! Cała potęga ducha świętego                                            Dz.Ap. 10:38 Była wylana wówczas na Niego... Jak niegdyś na głowę arcykapłana, Maść cudnie pachnąca została wylana,                             2 Moj.30:25 A z głowy spływała na przebogaty                                        Ps. 133 Brzeg jego ...czytaj dalej

KOMENTARZ DO KSIĘGI ESTERY   Historia Estery powyżej streszczona, Jest w całej swej treści fascynująca; Jest ona prawdziwa – nie wymyślona – Wiele też nauk w sobie mieszcząca. Jej wydarzenia dawno przebrzmiały, Bo przed naszą erą się dokonywały, Po upadku państwa babilońskiego – Za czasów królestwa Medo-Perskiego. Dotyczy zaś Żydów, którzy nie wrócili – Choć im na to Cyrus w edykcie pozwolił – Z lat siedemdziesiąt trwającej niewoli I na obczyźnie dalekiej wciąż żyli. Historię, która nas tak fascynuje, Wiek piąty przed naszą erą obejmuje. A choć się ona już tak dawno stała I dotyczyła ludu żydowskiego, To rzeczy ważniejsze ukazać miała, Tyczące Planu Boga Wszechmądrego. Skoro to, co w Piśmie jest napisane – Dla naszej nauki zostało podane, To nie dziw, że w księdze tak bogatej treści, Plan Jego w różnych zarysach się mieści.   Jezus ukazany w królu Aswerusie   Król Aswerus (Kserkses) – pewniśmy tego Przedstawia Jezusa Chrystusa samego. Jego nauk piękność, mądrość i siła Ucztą obfitą i wystawną była Dla wszystkich, którzy słów Jego słuchali –                            Jan 7:46 "Nikt jeszcze nie mówił tak jak On" – mawiali. A Jego cuda i uzdrawianie, A nawet martwych ludzi wzbudzanie, Czy ludzi radością nie napawało I ucztą korzystną się dla nich nie stało? Czy picie wina – pokarmów jedzenie, Mogło bardziej radować niż odpuszczenie Grzechów rozlicznych ludziom cierpiącym I obciążone sumienia mającym? A złote naczynia ...czytaj dalej

Estera zaprasza króla i Hamana na ucztę     5  Królowa Estera więc dnia trzeciego, Ubrana w piękne królewskie szaty, Stanęła naprzeciw króla komnaty, W wewnętrznej sieni domu królewskiego,     W tym czasie król siedział na tronie swoim, W sali królewskiej (zwanej tronową), Naprzeciw pałacu wejściowych podwoi. Gdy na dziedzińcu pałacu swego Król nagle zobaczył Esterę królową, Widać znalazła łaskę w oczach jego,                          Przyp. 21:1 Bo wyciągnął król, w odruchu szczerym, Trzymane w ręku złote berło do Estery. Zatem się zbliżyła do niego Estera I tknęła końca berła, śmielsza już teraz.     Król spytał ją, widząc jak przejęta była: "Królowo Estero, z czym tutaj przybyłaś? Jaka jest prośba twa do przedłożenia? Powiedz, a spełnię ją bez wątpienia. Choćbym ci pół królestwa miał odstąpić teraz,          Mar. 6:23 Będzie ci to dane. Rzekła więc Estera: "Jeśli za dobre to będzie uznane, To niech król raczy przyjść dziś z Hamanem Na ucztę, którą przygotowałam (Na razie to tylko przedstawić chciałam)". A gdy król usłyszał, co prośba zawiera: Rzekł: "Wezwijcie Hamana, a pośpieszajcie I o tej uczcie znać jemu dajcie, By się tak stało jak życzy Estera". Więc przyszli król i Haman, jak sobie życzyła, Na ucztę, którą im wyprawiła. Rzekł król do Estery, napiwszy się wina, Chcąc znać jaka jest ich przyjścia przyczyna: "Jakie jest twe życzenie – spełnione zostanie. Choćby w ...czytaj dalej

PRZEDMOWA   Niniejsze opracowanie obejmuje sobą jedną z ksiąg Pisma Świętego, księgę Estery. Akcja tej księgi toczy się w Medo-Persji, drugim w kolejności państwie uniwersalnym i opisuje przeżycia Żydów, którzy nie wrócili do kraju po edykcie Cyrusa (2 Kron. 36:22,23), lecz pozostali na diasporze. Historyczne wydarzenia na dworze perskim są bogatą ilustracją działalności Pana wśród Jego ludu i okoliczności odrzucenia Go przez Izraela według ciała; ukazują wysokie powołanie wieku Ewangelii, działalność ducha świętego oraz uwielbienie klasy Kościoła (Łuk. 12:32). Ta obrazowa historia prowadzi nas jeszcze dalej, do końca dzieła restytucji – pokazuje wywyższenie świętych starożytności oraz knowania ich wrogów, przedstawia upadek wrogów, a ostateczne zwycięstwo wszystkich, którzy staną się ludem Bożym. Opatrzność Boża dostrzegana w tej księdze nie pozwala zapomnieć o niezmiennej zasadzie: "tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu" (Rzym. 8:28). Czytajmy tę księgę i chwalmy Boga za ukryty w ich treści miłosierny plan powołania i wywyższenia Kościoła (koronacja Estery). Kościół ten, pod przewodnictwem chwalebnej Głowy, Jezusa Chrystusa, wykona dzieło naprawienia wszystkich rzeczy w Jego tysiącletnim Królestwie, ku chwale miłościwego Ojca – Wielkiego Autora Planu Zbawienia (1 Kor. 15: 24-28). (Książka pt. "Kościół odkupiony i królujący ukazany w księgach Rut i Estery", wydana w lutym 1985 roku, składa się z trzech części. Jej ...czytaj dalej

Artykuł z Watch Tower   "Z całą pilnością strzeż swego serca, bo życie ma tam swoje źródło" (Przyp. 4:23). Lekcja ta odnosi się szczególnie do Heroda i Herodiady, bardziej niż do Jana Chrzciciela. Należy pamiętać, że Jan wiernie strofował grzechy Izraela, wzywając naród do pokuty. Było to przygotowanie go na przyjęcie Mesjasza i od dawna obiecywane Królestwo Boże. Wprawdzie jego dzieło było wiernie sprawowane, wprawdzie nie było pozbawione owoców, niemniej jednak nie powiodło się ono jeśli chodzi o doprowadzanie Izraela do właściwego stanu serca, aby jako prawdziwi Izraelici zostali przygotowani na przyjęcie Jezusa jako Mesjasza. Gdyby Jan odniósł sukces, misja Jezusa do Izraela byłaby pomyślna, a wtedy zamiast odrzucenia narodu od Boskiej łaski i obalenia go w wielkim czasie ucisku, otrzymałby on dodatkowe Boskie błogosławieństwa i zająłby to miejsce, które teraz zajęte jest przez Kościół chrześcijański. Stało się jednak tak, jak się stało. Spełniły się słowa proroka: "Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, tylko resztka ocalona będzie" (Rzym. 9:27). Nie będąc gotowi, potknęli się i zostali "odłamani". Pod tym względem zauważyliśmy, że zarówno Jan, jak i Eliasz, byli typem lub ilustracją całego Kościoła Ewangelii w ciele – w jego ziemskiej karierze. Jednakże sam Jan, mimo że był lojalnym sługą Pańskim i męczennikiem ...czytaj dalej

UMOWY, KTÓRE OKAZAŁY SIĘ KOSZTOWNE   Mat. 14:1-12   "Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota" (Obj. 2:10).     Jan Chrzciciel był w więzieniu około roku zanim został ścięty, jak zostało to opisane w niniejszej lekcji. Tylko około roku wygłaszał kazania, lecz w tym czasie wywarł on widocznie ogromne wrażenie w całej Palestynie – wrażenie, jednakże, które rażąco zawiodło w osiągnięciu celu, jaki zamierzył – zawiodło jeśli chodzi o przygotowanie serc ludu, aby przez żal i skruchę z powodu grzechu, przyjął Jezusa jako Mesjasza. Józefus przypuszcza, że Jan więziony był w lochu połączonym z zamkiem Macherus. Geike podaje nam swoją opinię o tego rodzaju lochu, w takich słowach: "Być może była to klatka z żelaznych prętów, jaką widziałem w Gazie, do której przyjaciele więźnia mogli się zbliżyć, aby podać mu coś do jedzenia lub z nim porozmawiać, lecz bez jakichkolwiek wygód i wyposażenia do życia lub spania, jedynie z gołą kamienną podłogą". Wyjaśnia to sposobność Jana wysłania swych uczni do Jezusa z zapytaniem: "Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy oczekiwać innego?" (Mat. 11:3). Nie możemy dziwić się, że jego doświadczenia były do pewnego stopnia zawodem dla niego, chociaż z naszego punktu zapatrywania możemy widzieć, że wykonał on dzieło, ...czytaj dalej

PRZYPOWIEŚĆ O BOGACZU I ŁAZARZU Łuk. 16:19-30   (19) A był niektóry człowiek bogaty, który się obłóczył w szarłat i w bisior, i używał na każdy dzień hojnie. (20) Był też niektóry żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u wrót jego owrzodziały, (21) pragnąc być nasycony z odrobin, które padały z stołu bogaczowego; ale i psy przychodząc lizały wrzody jego. (22) I stało się, że umarł on żebrak, i odniesiony był od Aniołów na łono Abrahamowe; umarł też i bogacz, i pogrzebiony jest. (23) A będąc w piekle [hades], podniósłszy oczy swe, gdy był w mękach, ujrzał Abrahama z daleka, i Łazarza na łonie jego. (24) Tedy bogacz zawoławszy, rzekł: Ojcze Abrahamie! zmiłuj się nade mną, a poślij Łazarza, aby omoczył koniec palca swego w wodzie, a ochłodził język mój, bo męki cierpię w tym płomieniu. (25) I rzekł Abraham: Synu! wspomnij, żeś ty odebrał dobre rzeczy twoje za żywota twego, a Łazarz także złe; a teraz on ma pociechę, a ty męki cierpisz. (26) A nad to wszystko między nami i wami otchłań wielka jest utwierdzona, aby ci, którzy chcą stąd przyjść do was, nie mogli, ani owi stamtąd przyjść do nas. (27) A on rzekł: Proszę cię tedy, ojcze! abyś posłał do ...czytaj dalej

„Ponieważ był to dzień przygotowania, aby więc ciała nie pozostawały przez sabat na krzyżu, albowiem dzień tego sabatu był uroczysty, Żydzi prosili Piłata, aby im połamano golenie i zdjęto je. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie pierwszemu i drugiemu, którzy z nim byli ukrzyżowani; a gdy podeszli do Jezusa i ujrzeli, że już umarł, nie połamali goleni jego; lecz jeden z żołnierzy włócznią przebił bok jego i zaraz wyszła krew i woda. A ten, który to widział, dał o tym świadectwo, a jego świadectwo jest prawdziwe; i on wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. To bowiem stało się, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. A na innym miejscu mówi Pismo: Zobaczą, kogo przebodli” (Jan 19:31-37). Śledząc treść Ewangelii Jana dochodzimy do wniosku, że nie przypadkowo Pan wybrał go na autora Apokalipsy. Aby zapamiętać i przekazać innym treść tej księgi z jej licznymi szczegółami musiał mieć świetną pamięć, podzielny umysł i rozwagę w eksponowaniu najważniejszych rzeczy. Dowodzi tego w swojej ewangelii, która jako jedyna dostarcza wielu cennych informacji, nieraz drobiazgów, które jednak uwiarygodniają Boski Plan, a dla ludu Bożego stanowią materiał budujący jego wiarę. Gdyby nie inspirowana Duchem Świętym spostrzegawczość apostoła Jana, do dzisiaj nie wiedzielibyśmy co w ...czytaj dalej

  Każdy o tym wie, że dzięki stymulującej roli druku, w ubiegłym stuleciu we wszystkich dziedzinach dokonał się postęp większy niż w ciągu poprzedzających go pięćdziesięciu dziewięciu stuleci. Każdy wie, że telegraf, telefon, radioodbiorniki, światło elektryczne, oświetlenie gazowe, koleje parowe i elektryczne, mechanizacja, udogodnienia i inne wynalazki naszych dni były jeszcze sto lat temu całkowicie nieznane. Lecz chociaż my wiemy, że taka jest prawda, to dla młodszego pokolenia, wydaje się to być prawie nie do pojęcia. Te rzeczy przychodziły tak stopniowo, że mało kto rozumie, iż są one jedynie pierwszymi promykami wielkiego tysiącletniego Dnia Królestwa Mesjasza, w którym przekleństwo zostanie całkowicie usunięte, a w jego miejsce zostanie wylane z dawna obiecane obfite błogosławieństwo Boże dla ludzkości. Biblia ogłasza nadchodzącą chwałę ziemi, gdy Bóg chwalebnym uczyni miejsce swych stóp, gdy cała ziemia będzie rajem Bożym. Nasi wielcy uczeni, którzy na Biblię nie zwracają uwagi, poświadczają, że obecne osiągnięcia są niczym w porównaniu do tego, co niebawem nastanie. Bóg opisuje nasze czasy w proroctwie Daniela, mówiąc, że w czasie końca (tego Wieku) wielu będzie "biegać tu i tam"; rozmnoży się umiejętność; mądrzy zrozumieją (...) i nastanie czas takiego ucisku, jakiego nie było, odkąd istnieją narody (Dan. 12:1-10; Mat. 24:21). Czyż nie znajdujemy się wśród owego "biegania tu ...czytaj dalej

  W Genewie, Szwajcaria, odsłonięto pomnik hiszpańskiego teologa, który poniósł męczeńską śmierć za swoje przekonania. Pomnik został wzniesiony przez zwolenników Jana Kalwina trzysta pięćdziesiąt lat później, jako wyraz pokuty za ten czyn i wyrzeczenia się wszelkiego przymusu w sprawach wiary. Widnieje na nim napis: "Pamięci Michała Serweta – ofiary nietolerancji religijnej jego czasów, spalonego za przekonania w Champel 27 września 1553 roku". W taki sposób zwolennicy Kalwina zademonstrowali światu, że postąpili daleko naprzód poza nauczania swego przywódcy w duchu prawdziwego chrystianizmu – duchu sprawiedliwości i miłości. Kalwinistom należą się gratulacje z okazji ich postępu od wszystkich chrześcijan – katolików i protestantów – od wszystkich tych, którzy czynią podobnie dobry postęp od minionych czterech stuleci. Nikt już dzisiaj nie usprawiedliwiałby drogi Kalwina w skazaniu Serweta na spalenie. Innym, palonym na stosach, opał gromadzono przy stopach. Ofiara wdychała płomienie wraz z dymem, szybko traciła przytomność nie odczuwając cierpienia. Dla Serweta szatańska pomysłowość zaplanowała umieszczenie płonących wiązek w pewnej odległości. Przez blisko pięć godzin dosłownie piekł się on żywcem w okropnej męczarni – w imię Boga, Jezusa, prawości, prawdy, sprawiedliwości, miłości, chrześcijaństwa i cywilizacji. Niezwykłe wydaje się to, że dopiero teraz rozumiemy, iż człowiek wykazujący taki brak ducha swego Mistrza, że zamordował swego brata, nie powinien był ...czytaj dalej

    Nazwa chrześcijanin stała się popularna w Europie. Niemal każdy był uznawany za chrześcijanina, chyba że się tego wyparł i twierdził, że jest Żydem. Senny okres został przerwany przez to, co niektórzy określają fanatycznym wybuchem żarliwości. Twierdzono, że chrześcijanie powinni toczyć wojnę z Turkami, Żydami i innymi. Krucjaty odcisnęły swoje znamię na kartach historii. Pod wpływem ducha czasu, tysiące najbardziej szlachetnych ludzi tamtego czasu przebywało setki mil przez lądy i morza, by walczyć za krzyż przeciw półksiężycowi. Uważano za fakt szczególnie bolesny, że Jeruzalem było pod muzułmańską kontrolą. Poświęcono zatem tysiące istnień i fortun po to, by "wyprawy krzyżowe mogły wyzwolić Święty Grób z rąk niewiernych Turków". Z naszego dzisiejszego punktu widzenia i jaśniejszego postrzegania spraw, ludzie ogólnie uważają krucjaty za wybuch głupoty, zmarnowany wysiłek, objaw niewiedzy i bigoterii. Być może jednak współcześni chrześcijanie mają coś równie niemądrego i sprzecznego z rozumem. Ludzki umysł będzie zawsze aktywny w jakiś sposób. Łatwiej jest zauważyć brak rozumu u innych niż u nas samych. Pewnego dnia będzie przyznane, że dzisiejsze chrześcijaństwo było pod pewnymi względami równie niemądre jak za dni krzyżowców. Czyż wielkie królestwa ziemi nie tytułują siebie dywizjami chrześcijaństwa (królestwa Chrystusa)? Czy nie budują one wielkich pancerników, których każdy wystrzał z ich dział kosztuje fortunę? ...czytaj dalej

  Przymierze Boga z Abrahamem dawało zapewnienie, że wszystkie błogosławieństwa, jakie Bóg zamierzył dla ludzkości, przyjdą do niej przez jego potomstwo. Żydzi byli cielesnym potomstwem Abrahama i właściwie to do nich należały obietnice. Lecz kiedy już wszyscy Żydzi posiadający Abrahamową wiarę zostali uprzywilejowani, by wejść z Jezusem i stać się Jego współdziedzicami w Mesjańskim Królestwie, wtedy Bóg przez świętego Piotra użył drugiego klucza do Królestwa. Otworzył szeroko drzwi sposobności dla pogan, aby i oni mogli stać się współdziedzicami z Żydami w Królestwie Mesjańskim. Trzy i pół roku po Pięćdziesiątnicy anioł Pański ukazał się Korneliuszowi. Oświadczył mu, że teraz Bóg gotów jest przyjąć jego modlitwy i jego poświęcenie. Kazał mu posłać po świętego Piotra do Joppy. Od niego usłyszy "słowa", w które koniecznie trzeba uwierzyć, by mógł zostać w pełni przyjęty przez Boga i otrzymać ducha świętego. Trzech posłańców zostało wysłanych aby sprowadzili świętego Piotra. Tymczasem Bóg przygotował Apostoła. Powiedział mu, że tego, co Bóg oczyścił, nie powinien on już dalej uważać za nieczyste. Święty Piotr skojarzył swoje widzenie z jego gośćmi i pośpiesznie udał się do domu Korneliusza. Na miejscu stwierdził, że Korneliusz i jego rodzina są pobożni i chętni do słuchania. Przeszedł zatem do opowiedzenia im prawdziwej historii o Jezusie: o Jego ...czytaj dalej

  Uczniowie, jako wciąż cieleśni ludzie nie mogli zrozumieć rzeczy duchowych – aż do dnia Pięćdziesiątnicy. Było zatem konieczne, aby zmartwychwstanie Jezusa zostało im na ludzkie sposoby zademonstrowane. Jedynie wierzący mogli otrzymać oświecenie w dniu Pięćdziesiątnicy. Musieli oni uwierzyć i również wiedzieć o tym, że Jezus nie jest już człowiekiem, lecz znowu istotą duchową. Trzeciego dnia po wydarzeniach na Kalwarii, kobiety, które przyniosły wonne maści, ujrzały pusty grób. Maria spotkała Jezusa, ale Go nie poznała, gdyż ukazał się jej jako ogrodnik. Pan Jezus dał się jej rozpoznać po swoim głosie. Powiedział: "Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca". Wieść się rozeszła. Święty Piotr i święty Jan byli zdumieni i obaj pobiegli do grobu. Nic nie zobaczyli oprócz pustego grobu i złożonych szat. Później tego samego dnia dwaj inni uczniowie wędrowali do Emaus. Żywo ze sobą rozmawiali, gdy Jezus, w innej postaci, więc nie poznany, przyłączył się do nich. Spokojnie objaśniał im typy i proroctwa, które zapowiadały śmierć Jezusa jako odkupiciela, mówiąc: "Czyż Chrystus nie musiał tego wycierpieć, by wejść do swojej chwały?" Opowiadając później o swoim doświadczeniu uczniowie ci mówili: "Czyż serce nasze nie pałało w nas, gdy mówił do nas w drodze i Pisma przed nami otwierał?" Podczas wieczornego posiłku ...czytaj dalej

    Pan Jezus ze swymi uczniami głosił o Królestwie i uczył o nim w przypowieściach, ale nie tylko. Niezwykłe dzieła, które Jezus uczynił zamierzone były, aby zapowiadały jeszcze większe dzieło, które będzie dokonane przez Jego Królestwo, podczas tysiącletniego panowania (Mat. 4:23; Izaj. 35:5,6). Sugerują to słowa: "Taki to początek znaków uczynił Jezus (...) i objawił chwałę swoją". Innymi słowy, dzieła Jezusa stanowiły przebłysk dzieła Jego chwalebnego Królestwa. Z tego samego powodu wiele Jego cudów zostało uczynionych w sabat. O ile bowiem sześć dni tygodnia wyobraża trud i mozolną pracę, jako skutek grzechu, to siódmy dzień przedstawia Tysiąclecie, "odpoczynek dla ludu Bożego", zapewniony dla wszystkich, którzy uznają go przez zasługę ofiary Chrystusa. Zamiana wody w wino ukazuje, w jaki sposób zwykłe rzeczy obecnego czasu, prostota teraźniejszej Prawdy, zostaną jeszcze przez Pana przemienione w radości Królestwa, na uczcie weselnej w chwale. Oczyszczenie trędowatych wyobraża oczyszczenie z trądu grzechu. Powrót jednego z nich, aby oddać chwałę Bogu, wskazuje na fakt, że tylko "małe stadko" ocenia łaskę odpuszczenia grzechów w ciągu obecnego wieku. Uzdrawianie chorych wyobraża wielki fakt, że wszelkie choroby (umysłowe, moralne i fizyczne) zostaną uzdrowione przez Mesjasza, "dobrego lekarza", Królewskiego Kapłana, wyobrażonego przez Melchizedeka. Otwieranie oczu ślepych i uszu głuchych przedstawia większy fakt, że w słusznym czasie oczy ...czytaj dalej

  Przez więcej niż szesnaście stuleci Izrael oczekiwał i modlił się o przyjście Królestwa Mesjasza, aby ich wywyższyło i błogosławiło świat. Głoszenie, że Królestwo jest blisko, było dobrą nowiną – czyli Ewangelią. Jednak niewielu Żydów posiadało właściwy stan serca, by być prawdziwymi Izraelitami, godnymi uczestniczyć z Jezusem w chwalebnej służbie Jego wielkiego, dawno obiecanego Królestwa. "Do swej własności [ludu] przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli" – ukrzyżowali Go. Lecz tym, którzy Go przyjęli [nieliczni], dał wolność, czyli przywilej, żeby się stali synami Bożymi, aby przeszli z domu sług, nad którym był Mojżesz, do domu synów, którego Głową jest Pan Jezus. Stało się to w dniu Pięćdziesiątnicy poprzez spłodzenie z ducha świętego (Jan 1:11-13: Żyd. 3:1-6). Ponieważ niewystarczająca liczba Żydów okazała się godna, oferta Królestwa została od nich zabrana i od dziewiętnastu stuleci Bóg zgromadza przewidzianą liczbę spośród świątobliwych pogan. Zewnętrzne znaki i proroctwa dowodzą, że Królestwo nie zostało wtedy ustanowione i nie zaczęło błogosławić świata. Zamiast tego, wszyscy nieprzygotowani spośród Izraela zostali na pewien czas odrzuceni od Boskiej łaski, podczas gdy powołanie do Królestwa zostało skierowane do pogan, aby spośród nich wybrać jednostki dopełniające ustaloną z góry liczbę Ciała Chrystusowego (Rzym. 11:1-7,11,12). Od dziewiętnastu stuleci spomiędzy każdego narodu wybierane były święte, świątobliwe charaktery, ...czytaj dalej

  Sądzi się, że wizja Ezechiela doliny suchych kości, które zeszły się razem, zostały pokryte ścięgnami, a potem skórą, by przeobrazić się w niezmiernie wielką armię, przedstawia zmartwychwstanie umarłych. Lecz to przypuszczenie wydaje się być błędne. Prorok oświadcza, że obraz ten przedstawia ożywienie nadziei Izraela. Najpierw suche kości nadziei, potem ścięgna siły i na koniec uroda i ukończenie. Czytamy: "Te kości są wszystek dom izraelski. Oto mówią: Wyschły kości nasze i zginęła nadzieja nasza [ponownego stania się narodem], wygładzeni jesteśmy" (Ezech. 37:1-14). Spełnienie tej przepowiedni wśród narodu żydowskiego wydaje się być teraz w toku. Jeszcze niedawno nie mieli oni żadnej nadziei. Wtedy pojawił się Syjonizm, suche kości nadziei na złagodzenie cierpienia ale jeszcze bez wiary w obietnicę Abrahama. Następnie widzimy, jak wzrasta zaufanie Żydów w obietnicę Abrahama i jak schodzą się razem z siłą, bogactwem i wiarą. Czas jest najwyraźniej niedaleki, kiedy ich narodowa nadzieja ziści się i wtedy znów rozradują się oni jako lud (Izaj. 40:1,2; Rzym. 11:25-33). Pismo Święte mówi o zmartwychwstaniu umarłych, że nie będzie to powstanie tego ciała, które umiera. Ciało obraca się w proch. W poranku panowania Mesjasza, Bóg da przez Niego każdemu członkowi Adama rasy "ciało, jakie chce". Gromadka świętych otrzyma udział w pierwszym zmartwychwstaniu do chwały, ...czytaj dalej

  Bóg obiecał królowi Dawidowi, że Mesjańskie Królestwo przyjdzie z jego linii i przez kilka stuleci nie panował w Jerozolimie żaden inny król oprócz potomstwa Dawida. Ostatnim był król Sedekjasz. O nim to Bóg oświadczył przez proroka: "A ty, nieczysty bezbożniku, (...) którego dzień przychodzi, gdy nieprawość skończona będzie (...) Zdejm tę czapkę, a zrzuć tę koronę, która już nigdy takowa nie będzie; (...) Wniwecz, wniwecz, wniwecz ją obrócę, (...) aż przyjdzie ten, co do niej ma prawo; jemu je dam" (Ezech. 21:25-27). Był to inny sposób wyrażenia tego, że aż do Mesjasza nie będzie więcej królów z rodu Dawida. Wypełniało się to przez długi okres 2519 lat, od owego czasu aż do chwili obecnej. Wszyscy późniejsi królowie byli jedynie poddanymi i żaden nie wywodził się z linii Dawida. Kiedy Bóg odjął królestwo od Sedekjasza, powiedział mu przez proroka, że przez Nabuchodonozora zostanie przeniesiony jako więzień do Babilonu; zaś inny prorok oświadczył, że nigdy nie ujrzy on Babilonu. Oba proroctwa okazały się prawdziwe, ponieważ Nabuchodonozor kazał oślepić go jako więźnia, i w takim stanie przybył on do Babilonu. Obietnica dana Dawidowi: "Z owocu żywota twego posadzę na stolicy twojej", nigdy nie została złamana. Przesłanie skierowane do Sedekjasza oznaczało jedynie, że Pan przestał tron ...czytaj dalej

  Zauważyliśmy już, że upadli aniołowie w czasie potopu zostali pozbawieni możliwości materializowania się. Odtąd starali się oni w inny sposób wpływać na ludzkość. Niewielu komunikowało by się z nimi, gdyby znali ich prawdziwy charakter, dlatego podają się oni za naszych zmarłych przyjaciół i krewnych. Jako tacy usiłują komunikować się z żyjącymi poprzez "media", ludzi, którzy zostali zwiedzeni, inaczej bowiem nie służyliby jako media demonów (Izaj. 8:19; 5 Mojż. 18:9-12). W dawnych czasach media te nazywano czarownicami, magikami, czarnoksiężnikami. Mieli oni "ducha czarnoksięskiego", czyli byli zaznajomieni z duchami, które były nieposłuszne za dni Noego. Bóg przestrzegł Izrael przed tymi złymi duchami i ich mediami. Nakazał On, żeby nie dozwalano takim mediom żyć w ziemi izraelskiej. Wśród narodów nie pozostających pod Boską opieką mogły one działać, ale Boży przedstawiciel, Saul, otrzymał rozkaz, aby wszystkich takich wytracać. Kiedy król Saul utracił społeczność z Bogiem, który odmówił mu dalszej możliwości porozumiewania się, zwrócił się on o poradę do czarownicy z Endor. Poprosił ją, aby obudziła proroka Samuela, który w międzyczasie umarł. Złe duchy dość łatwo podały się za Samuela, a czarownica przekazywała królowi wiadomości w jego imieniu, Samuel bowiem umarł i nie mógł ani udzielić, ani odebrać żadnej informacji. Król Saul niczego nie widział; otrzymał jedynie odpowiedź ...czytaj dalej

  W końcu, po czterdziestu latach wędrówki po puszczy, Izraelici zostali przyprowadzeni nad Jordan, gdzie wskazano im miejsce, w którym pod przywództwem Jozuego mieli przekroczyć rzekę. W międzyczasie, Mojżesz, pobłogosławiwszy Jozuego, wstąpił na górę Nebo, na której umarł (5 Mojż. 4:21,22; 9:1; 32:48-52; 34:5,9). Przy tej okazji miał miejsce zdumiewający cud, który pozwolił Izraelitom wejść do ziemi chananejskiej po korycie Jordanu – wody się zatrzymały. Wszystko zostało przez Pana tak dobrze zaplanowane w czasie, że gdy tylko kapłani niosący arkę zbliżyli się do wód, a ich stopy dotknęły brzegu, wody zaczęły opadać. W miarę jak wody opadały, kapłani postępowali dalej, w środku Jordanu zatrzymali się i czekali, aż wszystkie zastępy Izraelitów przekroczą rzekę (Joz. 3:3-17). Niedowiarstwo zadrwiło z tego wydarzenia jako niemożliwego, jednak ostatnie odkrycia dowodzą, że taki cud istotnie miał miejsce oraz wskazują na środki, jakie Bóg przystosował do tego celu. Należy rozumieć, że z Boskiego punktu widzenia każdy cud jest czymś prostym. Ponieważ Bóg, nawet dokonując cudów, wykorzystuje na ogół zjawiska naturalne. Upewniono się obecnie, że wody Jordanu zatrzymały się kilka kilometrów powyżej miejsca przekroczenia rzeki, w miejscu zwanym Adam. Wielkie zbocze ześlizgnęło się tam do rzeki, wypełniając jej łożysko i powodując cofnięcie się wody, która uformowała małe jeziora. Stopniowo woda ...czytaj dalej

  Mojżesz okazał się wielki w każdym sensie tego słowa. Jako niemowlę, Mojżesz został przez wiernych Bogu rodziców umieszczony w Egipcie w miejscu, gdzie wśród sitowia nad Nilem znalazła go księżniczka egipska i zaadoptowała. Bezpieczny pośród wrogów, zdobył wysoką edukację we "wszelkiej umiejętności egipskiej". Do niego należały wszelkie honory dworu egipskiego, lecz był zbyt patriotycznie nastawiony, aby z nich korzystać w czasie, gdy jego rodacy cierpieli surowe prześladowania. W swym zamiarze niesienia pomocy braciom zabił egipskiego nadzorcę. Zawiódł się jednak, gdyż jego bracia nie tylko nie docenili jego wysiłków udzielenia im pomocy, ale donieśli na niego, że jest zdrajcą Egiptu. Mojżesz uciekł więc do ziemi Madianitów, gdzie przebywał czterdzieści lat. Wtedy nadszedł Boski czas posłania go, aby wybawił swój lud, Izraela. On tymczasem czuł się onieśmielony i obawiał się, że jest niezdolny, by tego dokonać. Na rozkaz Boga Aaron stał się jego rzecznikiem. Wtedy do faraona zostało skierowane przesłanie, że Izrael musi być wypuszczony na wolność. Pełnomocnictwo zostało udzielone Mojżeszowi przy płonącym krzewie – krzewie, który najwyraźniej stał w płomieniach, lecz wciąż się nie spalał. Pański posłaniec użył takiego środka do przekazania Boskiego przesłania w imponujący sposób, w celu dodania Mojżeszowi odwagi i pewności w jego misji. Prawdziwość tego opisu została potwierdzona przez ...czytaj dalej

    Melchizedek był równocześnie kapłanem Boga i królem Salem (pokoju). Abraham uznał go i zapłacił mu dziesięcinę. Poprzez psalmistę Bóg proroczo oświadczył, że Mesjasz będzie na wieki kapłanem według porządku Melchizedeka (Ps. 110:4). Żydzi przeoczyli to proroctwo i sądzili, iż wszystko, co ma kapłański charakter i wiąże się z planem Bożym, wypełni się przez kapłaństwo Aaronowe. Ono tymczasem było tylko obrazowe. Ich wyczekiwanie Królestwa Mesjasza i chwały zaślepiło ich na Jego dzieło jako Kapłana dokonującego pojednania za grzech. Nie dostrzegali oni tego, że Mesjasz ma składać się z wielu członków. Jezus jest Głową, zaś wybrany Kościół – Ciałem kapłana Melchizedeka. Chrześcijanie są głęboko zainteresowani Mesjańskim królowaniem, a także tym, że aby stać się członkiem tego królewskiego kapłaństwa konieczne jest uczestnictwo z Jezusem w ofiarowaniu ziemskiego życia, do czego święty Paweł nawołuje (Rzym 12:1). Oświadczenie, że Melchizedek był bez ojca ani matki, nie miał początku dni ani końca lat, aż do niedawna intrygowało badaczy Biblii. Obecnie interpretacja jest całkiem zadawalająca i prosta: Melchizedek nie miał ojca ani matki w swym kapłaństwie. Nie odziedziczył tego kapłaństwa. Nie miał początku dni ani końca lat w odniesieniu do swego urzędu. Nie uczyniono żadnego zapisu, kiedy jego kapłaństwo się zaczęło, lub też kto miałby być jego następcą. Pod tymi ...czytaj dalej

    Gdy Noe i jego rodzina wyszli z Arki, wyrazili swą wdzięczność Boga przez złożenie Mu ofiary, Bóg zaś przyrzekł przez tęczę, jako znak, że nigdy więcej nie zgładzi ludzkości wodami potopu. Nigdy wcześniej nie widziano tęczy, a to z powodu, który jest w Biblii podany, że nigdy przedtem nie było deszczu. Co więcej, promienie słoneczne nie docierały wprost do ziemi, tylko przez powłokę wodną, z prawie takim samym efektem, jaki występuje w cieplarni. Usunięcie powłoki spowodowało wiele zmian – deszcze, powodzie, susze, burze piorunowe, tornada, ekstremalne gorąco i zimno. Te rzeczy nie mogły zaistnieć pod powłoką. Upicie się Noego było również skutkiem tych zmian. Sok z winogron dotąd nie fermentował. Dlatego też Noe nie mógł przewidzieć skutków jego upajającego działania. Wraz z opadnięciem wodnej powłoki przyszło skrajne gorąco zwrotnikowe i skrajne zimno obszarów polarnych, zanim tych skrajności nie złagodziły prądy oceaniczne. Zmiana musiała być niemal natychmiastowa. Mamy na to dowody. Na północy Syberii znaleziono zachowaną w lodzie antylopę. W żołądku miała jeszcze zieloną trawę, co dowodzi, że śmierć nastąpiła nagle w czasie jedzenia. Znaleziono też mastodonta tkwiącego w lodzie wraz z pokarmem znajdującym się między zębami. To pokazuje, że na biegunach panował niegdyś równie łagodny klimat, jak w strefie umiarkowanej i że ...czytaj dalej

  W Edenie Adam i Ewa nie mieli dzieci. Po wypędzeniu z Raju, zanim urodził im się syn pierworodny, już dość długo pracowali w pocie czoła. Niewątpliwie zazdrość i nieszczęśliwe usposobienie odcisnęły się piętnem na jego urodzeniu. W tych, którzy pamiętali szczęśliwszy los w Edenie, ponoszony teraz znój sprzyjał rozdrażnieniu. Wzajemne obciążanie się winą, uraza do Stwórcy, niezadowolenie z losu, musiały odbić się na ich potomku – Kainie. Od tamtej pory świat znajduje się "pod panowaniem grzechu i śmierci". Narodziły im się również córki, a potem drugi syn, Abel, o bardzo odmiennym usposobieniu od ich pierworodnego. Życiowe doświadczenia musiały złagodzić ich serca. Pamiętali, że z ich wyrokiem wiązała się wzmianka niosąca nadzieję; a mianowicie, że nasienie niewiasty zetrze głowę węża. Usposobienie Abla wskazywało, że miał skruszone serce i pragnął podobać się Bogu. Gdyby rodzice zdawali sobie sprawę, do jakiego stopnia ich stan psychiczny wpływa na ich potomstwo, staraliby się wszyscy już przy narodzeniu obdarzać swe dzieci korzystnymi cechami. Mijały lata. Kain i Abel czerpali natchnienie z obietnicy dotyczącej nasienia niewiasty oraz nadziei powrotu dzięki Boskiej łasce do utraconych warunków. Przyszli do Pana z ofiarami, aby otrzymać błogosławieństwo. Bóg przyjął ofiarę ze zwierzęcia, złożoną przez Abla, ponieważ wskazywała ona na konieczność śmierci Jezusa jako ...czytaj dalej