„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który siebie samego złożył jako OKUP za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie” (1 Tymot. 2:5,6). Weszliśmy w czas wielkanocny, więc nasze myśli w sposób szczególny skupiają się nad dziełem naszego Pana – Jezusa Chrystusa. To Jemu świat zawdzięcza, że ma zagwarantowany udział w powszechnym zmartwychwstaniu i procesie restytucji, która przywróci ludzkości doskonałość utraconą w Raju. Wierzący Wieku Ewangelii zawdzięczają Chrystusowi jeszcze więcej. Jest ich Orędownikiem na wąskiej drodze poświęcenia, na której zdarza się im popełniać błędy, a nawet grzechy. Dopuszczać się czynów samowolnych, które każdy, kto związał się z Panem Bogiem przymierzem ofiary obiecał ze swego życia wyrzucić. Boża sprawiedliwość tego wszystkiego nie toleruje - piętnuje je i karze, a najdotkliwszą z kar jest usunięcie z rodziny Bożej. Odebranie synostwa Bożego, którego dostąpiliśmy dzięki spłodzeniu z ducha świętego, to nic innego jak pogrążenie się w mroku beznadziei - drugiej śmierci; w przeciwieństwie do niebiańskiej chwały tych dzieci Bożych, które pozostaną wierne zawartemu przymierzu aż do śmierci. Pozostać wiernym Bogu aż do śmierci, nie jest sprawą łatwą. Wydaje się wręcz bardzo trudną jeśli zważymy, że „mamy ten skarb w naczyniach glinianych” (2 Kor. 4:7). Skarbem jest Nowe ...czytaj dalej

„Kiedy Pan miał unieść Eliasza wśród wichru do nieba, Eliasz wyruszył z Elizeuszem z Gilgal”. 2 Królewska 2:1     Wyjście Eliasza z Elizeuszem z Gilgal wyobraża to samo, co drugie wyjście wszystkich dziewic na spotkanie Oblubieńca. Wszystkie dziewice z przypowieści, mądre i głupie, zostały obudzone ze snu na punkcie czasu okrzykiem o północy. Wyszły na to spotkanie z pełnym przekonaniem, że tym razem nie doznają zawodu. To drugie wyjście zostało zilustrowane również przez wspólną podróż Eliasza i Elizeusza z Gilgal do Jordanu.       Treść zapisana w Objawieniu pod siódmą pieczęcią sugerowała fakt, że Pan objawi Kościołowi datę końca jego drogi. Wskazuje na to wizja dziesiątego rozdziału księgi Objawienia (10:5-7). Ukazany w niej chwalebny Anioł, nasz Pan, nie tylko podaje termin brzmienia siódmej trąby i rozpoczęcia walki Armageddonu, ale również zaświadcza ten termin uroczystą przysięgą. Chodzi tu o datę uwielbienia Malutkiego Stadka i początek Ucisku Wielkiego.   Gdzie to wszystko miało się wypełnić?   Wspomniana wizja wiele mówi, w jakim czasie i w jakiej części świata Boska opatrzność ukształtowała warunki polityczne końca Wieku Ewangelii. Anioł we wspomnianej wizji, z otwartą książeczką w ręku, stanął na morzu i na ziemi. Wszyscy, którzy pojmują symbolikę Biblii rozumieją, że ziemia przedstawia konserwatywną, religijną społeczność świata, natomiast morze – masy burzliwe, rewolucyjne, bezwyznaniowe. Tacy powinni też ...czytaj dalej

PRZYPOWIEŚĆ O DZIESIĘCIU PANNACH Mat. 25:1-13   Wypełnienie wstępne     W pierwszej połowie 19. wieku, blisko przełomu szóstego i siódmego tysiąclecia historii ludzkości, miało miejsce w protestantyzmie ożywienie religijne nazwane przebudzeniem adwentowym lub ruchem drugiego adwentu, gdyż jego istotą była wiara w rychłe powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. Ruch ten rozwinął się głównie w Stanach Zjednoczonych, gdzie niejaki William Miller ogłosił publicznie swoje przekonanie (które, jak twierdził, uzyskał na podstawie Biblii), że w roku 1843 przyjdzie na ziemię Jezus Chrystus i zacznie się sąd ostateczny. Datę nieco przesunięto, na rok 1844, a wtedy sam lider ruchu oraz wszyscy jego zwolennicy wyszli na spotkanie wydarzeń pełni nadziei, że zostaną zabrani do nieba. Oczekiwania kompletnie zawiodły. Ruch poszedł w rozsypkę. Przy Bogu i przy Biblii pozostał sam przywódca i nieliczne szczere serca. W myśl Pisma Świętego ta malutka garstka wiernych stanowiła klasę oczyszczonej świątnicy (Dan. 8:14).   Powyższy ruch drugiego adwentu nie mógł skończyć inaczej, choćby z tego względu, że nie był oparty na biblijnym zrozumieniu celu, sposobu i czasu drugiego przyjścia Chrystusa.   Krótko po zawodzie millerowskim, z łaski Pana, wszystkie te trzy zagadnienia zrozumiał Charles Taze Russell. Wykazał jasno, że celem powrotu Pana jest najpierw zabranie z ziemi Kościoła, a następnie restytucja ludzkości (nie jej spalenie); że Chrystus nie ...czytaj dalej

Kłamstwa arabskie   Państwo Palestyńskie. Idea takiego państwa zrodziła się z mało nagłaśnianej doktryny, że „kiedy ziemia zostanie raz podbita przez islam, należy już na zawsze do islamu”. Świat arabski uważa zatem, że skoro islam zawładnął Ziemią Świętą już w VII wieku i panował (z małymi przerwami w erze krucjat) aż do początku XX wieku, to Żydzi powracający do niej są intruzami. Duchowni islamscy sfabrykowali kłamstwo, które głosiło, że to oni są dziedzicami obietnic danych Abrahamowi. Wprawdzie uznali oni Abrahama i starotestamentowych proroków, ale spreparowali kolejne kłamstwo, że Abraham złożył na ofiarę na górze Moria nie Izaaka lecz Izmaela. To Abraham wraz z Izmaelem, według tych baśni, odbudowali świątynię w Mekce – późniejszej stolicy muzułmanów. Pełnoprawni właściciele Ziemi Świętej pojawili się w końcu XIX wieku, a historycy są zgodni, że „Żydzi, w mniejszej lub większej liczbie, nieprzerwanie zamieszkiwali ten obszar przez ostatnie trzy tysiąclecia”. Tymczasem to Arabowie twierdzą, że mają historyczne związki i pełne prawo do tej ziemi, chociaż żadne wiarygodne badania naukowe tego nie potwierdzają. Palestyna pod panowaniem Arabów była zacofanym gospodarczo krajem koczowników, z ziemią nienawodnioną i jałową, bez żadnych nadziei na godne życie jej nielicznych mieszkańców. U schyłku XIX wieku było ich około 700 000, w tym 50 000 ...czytaj dalej

  „Oto uczynię Jerozolimę kielichem odurzenia dla wszystkich okolicznych narodów, gdy nastanie oblężenie przeciwko Judzie i przeciwko Jerozolimie” ( Zach. 12:2; UBG). Na naszych oczach, w Ziemi Świętej, zaczynają się wypełniać zdumiewające proroctwa, które czekały w Piśmie Świętym na swój czas przez kilkadziesiąt stuleci. Proroctwa o ostatnim ucisku Narodu Wybranego, czyli Izraela. Jego następstwa będą miały olbrzymie znaczenie dla postępu Boskiego Planu Wieków: - Pan Bóg pokona wszystkie siły starego porządku świata, które w swoim antysemityzmie „podążą na góry izraelskie”(Ezech.39:2), aby zniszczyć zalążek Królestwa Bożego na ziemi. Od momentu jak skończyły się czasy niełaski dla Żydów, jak przestali być karani za odrzucenie Jezusa Chrystusa i zaczęła się ich narodowa restytucja, stali się obiektem nieustannych ataków Szatana. To była jego reakcja na nauczanie Słowa Bożego, że Królestwo Boże stanie na gruzach jego królestwa. – Ostatni ucisk Izraela i cudowny ratunek jaki otrzymają od ich niewidzialnego Orędownika – Jezusa Chrystusa, przełoży się na ich wielkie błogosławieństwa. Nadprzyrodzone zjawiska, jakie zapewne będą towarzyszyć ich narodowemu ocaleniu, otworzą im duchowy wzrok i „poznają Tego, którego przebili” (Zach.12:10). Narodowa skrucha i żal z powodu ukrzyżowania Jezusa z Nazaretu, stanie się owym „ożywczym tchnieniem” (Ezech. 37:9), które przywróci do duchowego życia i społeczności z Bogiem martwy jak dotąd, Izrael. – Klęska ...czytaj dalej

WALKA  DAWIDA  Z  GOLIATEM   Jednym ze znaków czasów ostatecznych było wydarzenie na Bliskim Wschodzie w dniach od 5 do 10 czerwca 1967 roku. Była to wojna wywołana przez planowany napad krajów arabskich na państwo Izrael. Ta trwająca sześć dni wojna zakończyła się zwycięstwem Izraela. W wyniku tej wojny cała Jerozolima dostała się w ręce Izraelitów, jak również tereny położone po zachodniej stronie Jordanu. W równoległościach z życia Dawida, niezwykła bitwa między Izraelem i Arabami w 1967 roku, odpowiada walce Dawida z Goliatem. "Chronologia Biblijna" str. 104-106, 205 Równolegle z tym wydarzeniem rozległ się "okrzyk o północy" informujący o dacie połączenia Chrystusa z Kościołem i wydarzeniach końca wieku Ewangelii (Mateusza 25:6; Objawienie 8:1; 10:3).     *  *  * *  *  *   Od samego początku odradzający się Izrael spotkał się z wrogością otaczających go państw arabskich. Państwa te, wielokrotnie liczebniejsze i lepiej uzbrojone "urągały" mu przez groźby i ataki zbrojne, nie kryły zamiarów wymazania go z mapy świata.   Ta demonstracja siły była zadufaniem biblijnego Goliata, przed walką z młodziutkim Dawidem. Przebieg sześciodniowej bitwy między Izraelem i Arabami, był również wiernym wypełnieniem obrazu. Oto słowa dziennikarza francuskiego: "nikt nie zdawał sobie sprawy z rozmiarów porażki. Nawet my, dziennikarze, którzy znaleźliśmy się w tym dniu w Kairze, byliśmy przekonani, że radio Izrael ...czytaj dalej

POTWIERDZENIA LICZBOWE     W starożytności, liczbowanie biblijne określano słowami: Gematria lub izopsefia.   "W Biblii można również znaleźć kilka niewątpliwych przykładów gematrii. Liczba trzystu osiemnastu sług Abrahama (1 Moj. 14:44), odpowiada najprawdopodobniej liczbie imienia Eliezer, spadkobiercy Abrahama 1 + 30 + 10 + 70 + 7 + 200 = 318.   W rachunku trzy razy po czternaście pokoleń, tworzących rodowód Jezusa (Mat. 1:17), niektórzy dopatrują się gematrii imienia Dawida (DWD – 4 + 6 + 4 = 14) opartej na symbolicznym użyciu liczby siedem. Jezus uchodziłby w ten sposób za 'trzykrotnego Dawida' (w sposób szczególny przynależąc do dynastii Dawida i będąc równocześnie Mesjaszem). Nie ma natomiast żadnej wątpliwości, gdy chodzi o liczbę Bestii (666) w Obj. 13:18, nawet, jeżeli sama podstawa rachunku jest przedmiotem dyskusji".   "Słownik Teologii Biblijnej" ks. Kazimierz Romaniuk, Pallotinum 1973, str. 424   Komentarz do Obj. 13:18, znajdujący się w VII tomie Wykładów Pisma Świętego zawiera informację, że wartość liczbowa liter napisu na tiarze papieża "Vicarivs Filii Dei" (Namiestnik Syna Bożego) wynosi 666.     Dalsze obserwacje tekstu Biblijnego pozwoliły zauważyć, że liczbowanie nie tylko ma zastosowanie do identyfikacji bestii papieskiej, lecz jest kluczem do zrozumienia tajemnic Bożych w całym Piśmie Świętym. Tekst z Obj. 13:18 przypomina koniec kłębka nici. Pociągnięcie za ten koniec rozpoczęło rozwijanie się całej długości ...czytaj dalej

"BEZPIECZNE MIESZKANIE" IZRAELA     Proroctwo Ezechiela zapowiadające ostatni ucisk Jakubowy – napad nieprzyjaciela z północy zwanego Gogiem, tak oto charakteryzuje sytuację narodu żydowskiego w tym czasie:   "… lud zebrany jest spośród wielu narodów na góry Izraela, długo leżące odłogiem. Sprowadzony on jest z powrotem spośród wielu narodów i mieszkają oni wszyscy bezpiecznie" (Ezechiela 38:8).   Omawiane wcześniej równoległości z życia Dawida wskazały na rok 1977 jako czas, w którym ubył z pola walki wielki przeciwnik Izraela – nasseryzm. Od tego czasu naród izraelski wszedł w szczególną fazę poczucia bezpieczeństwa, określoną proroczo jako "bezpieczne mieszkanie".   Jakie okoliczności składają się na to "bezpieczne mieszkanie"?   Potęga militarna Izraela. W chwili obecnej Izrael, jak nigdy dotąd, uzbrojony jest w najbardziej nowoczesną broń. Oto fragment audycji nadanej przez radio izraelskie w języku rosyjskim w święta Tom Kippur 1977 roku, ilustrującej nadzieje Izraelitów pokładane w uzbrojeniu: "Państwo izraelskie jest zapewnieniem tego, że te straszne czasy już nigdy nie powrócą, to nie zdarzy się nawet, gdy pół świata uzbroi się przeciw nam, a druga połowa ze stoickim spokojem i bezdusznością rzymskich patrycjuszy będzie patrzeć na grożącą nam zgubę. Mocnym argumentem trwałości naszego państwa jest armia w obronie Izraela, armia narodu zdolnego odtrącić wszelką agresję, obronić swoją ziemię i dom dla siebie, swoich dzieci i ...czytaj dalej