Izraelsko-Arabski proces pokojowy
w świetle proroctw biblijnych

List otwarty chrześcijan do chrześcijan

 

 

Wstęp

 

 

Nie zdarzyło się nigdy przedtem, aby jakiś starożytny naród został zniszczony, jego ludność rozproszona na krańce ziemi, a jednak przez wieki pozostał on ludem odrębnym i różniącym się od innych. Dla tego ludu fakt jego zgromadzenia do swojej starożytnej ojczyzny i ponowne ustanowienie go jako narodu po blisko 2.000 latach jest zaprzeczeniem zarówno czasu jak i logiki. Odrodzenie narodu Izraela w 1948 roku było niezrównanym cudem historii.

W rzeczywistości poczęcie tego cudu odrodzenia miało miejsce w 1878 roku. Dawid Ben Gurion zauważył, że rok 1948 nie wyznacza początku państwa Izrael. Państwo to powstawało stopniowo dzięki pionierskich wysiłkom żydowskich imigrantów, którzy już w roku 1878 założyli żydowskie osiedle Petah Tikvah, co znaczy "Drzwi nadziei". Rok 1878 zaznaczył początek niewiarygodnego spełnienia serii proroctw biblijnych w cudownym przywracaniu naturalnego Izraela. W tymże roku złagodzony został zakaz żydowskiej imigracji i zakupu żydowskiej ziemi. W spełnieniu biblijnego proroctwa rozpoczął się masowy powrót Żydów z diaspory do ich starożytnej ojczyzny (Jer. 16:14-16; Izaj. 43:4-6). Związane z tym nabywanie ziemi już samo w sobie było wypełnianiem się proroctwa (Jer. 32:44). Za wygórowane ceny zakupiono od nieobecnych muzułmańskich właścicieli ziemskich jałowe tereny pustynne i malaryczne bagna.

Cudowne zmiany klimatyczne również zaczęły ożywiać suchą i spragnioną ziemię (Joel 2:21-24). Niebiosa otworzyły się i "wczesne deszcze", który przez wieki padały tylko umiarkowanie, zaczęły padać intensywniej. Z odwiecznej sennej drzemki zbudziły się również „późne deszcze" jesienne. W wyniku tych zmian jałowa pustynia i malaryczne bagna zaczęły zakwitać "jak róża" – spełniając Bożą przepowiednię o winnicach, ogrodach i różach (Izaj. 35:1; Amos 9:14-15).

Wtedy zaczęły się ostre bóle porodowe żydowskiego państwa. W 1929 roku, w Hebronie, Arabowie zmasakrowali 67 Żydów¹⁾. W 1930 roku, znajdująca się pod przywództwem Wielkiego Muftiego Jerozolimy²⁾ mniejszość arabska w Palestynie, inspirowana przez nazistowską propagandę, planowała martwy poród żydowskiego państwa. Te "spazmy bólów porodowych" miały swoje odbicie w wyrachowanych aktach terroru przeciw żydowskim osadnikom. Wtedy właśnie, w roku 1940, Mufti (wuj Jassera Arafata³⁾) podjął współpracę z Adolfem Eichmannem w Europie w systematycznej eksterminacji Żydów⁴⁾. Historia zapisała to haniebne wydarzenie jako "holokaust". Wreszcie narody zapoznały się z tą gigantyczną rzezią i, przytłoczone winą, poczuły się moralnie zobowiązanie do przyznania Żydom niezależnego państwa. Pomimo faktu, że Narody Zjednoczone w swoim Planie Podziału i tak już rozczłonkowywały ziemię Izraela, narody arabskie zdecydowane były nie dopuścić nawet do tego, aby Żydzi otrzymali jakąkolwiek część z tego podziału. Boży Lekarz, jednakowoż, zapobiegł "martwemu porodowi" żydowskiego narodu. Podczas ostatecznego bólu, izraelskiej wojny o niepodległość, Żydowskie Państwo narodziło się, pomimo tego, że inwazyjne armie sześciu państw arabskich przeważały liczebnie w stosunku stu do jednego. Nowo narodzone państwo rozwinęło się poprzez masową imigrację. W spełnieniu proroctwa Biblii trwał ustawiczny proces odzyskiwania ziemi. Cudowny wynik Wojny Sześciodniowej z 1967 roku rozszerzył nowoczesne państwo o starożytne terytoria Izraela – Samarię, Judeę, Wschodnią Jerozolimę, Strefę Gazy i Wzgórza Golan. Przez cały ten czas, wciąż cytując proroctwa biblijne o przywróceniu Izraela, obaj premierzy, Menachem Begin i Icchak Szamir systematycznie pomagali 130.000 żydowskich osadników rozwinąć się pomyślnie w Samarii, Judei i Gazie. Nagły upadek komunizmu w 1989 roku, który był cudem sam w sobie, pobudził inne cudowne przyśpieszenie rozwoju państwa poprzez masowy napływ do Izraela pół miliona rosyjskich Żydów. Podniecenie wciąż rosło. Rosła pewność oczekiwania, że w ślad za nim podąży milion lub dwa miliony dalszych.

Tymczasem ten proroczy rozpęd Izraela najwidoczniej został powstrzymany. W roku 1992, w wyborach powszechnych, obóz nacjonalistyczny (Likud i partie prawicowe) zapewnił sobie co prawda większość głosów izraelskich Żydów, ale za sprawą marginesowego głosu izraelskich Arabów doszła do władzy Partia Pracy. Rząd Partii Pracy pod przywództwem Ben Guriona i Goldy Meir zachowywał wprawdzie syjonistyczny ideał, że "Prawo wyjdzie z Syjonu" – lecz spodziewał się jego realizacji na humanistycznych warunkach. Jak się wydaje, najwyższym ideałem inspirującym obecny (pisane w 1988 roku – przyp.) rząd partii pracy jest "wspólny rynek Środkowego Wschodu”, w którym Izrael byłby drobną wyspą wśród morza arabskich i muzułmańskich narodów. Ponadto imigracja rosyjskich Żydów zmniejszyła się do małego strumyka. Jako wyłaniająca się rzeczywistość pojawiła się natomiast perspektywa oddawania "ziemi za pokój".

Odkąd ten proroczy rozpęd Izraela w spełnianiu proroctwa biblijnego stanął jak gdyby w miejscu, wielu ewangelicznych chrześcijan zaczęło rozważać na nowo swoje prorocze oczekiwania. Być może, mówią, tradycyjne kościoły miały rację, że Izrael został na trwałe zastąpiony przez kościół chrześcijański? Być może palestyńskie twierdzenie o dużej arabskiej społeczności w Palestynie z ciągłością szeregu tysięcy lat wstecz jest poprawne? Czy nie są zatem światowe mocarstwa usprawiedliwione w zmuszaniu Izraela do oddania ziemi? Te wątpliwości jednakowoż nie mają biblijnych podstaw. Chociaż biblijne proroctwo może być komentowane pod kątem aktualnych wydarzeń, nie może być ono jednak ostatecznie ustalane na podstawie li tylko najważniejszych wydarzeń dzisiejszego dnia.
 

 

Perspektywa Boska

 

Jest jedna perspektywa, która przewyższa wszystkie pokojowe inicjatywy, kompromisy i ugody: jest to perspektywa Boska. Żydowsko-chrześcijańska Biblia nie tylko wyjawia perspektywę samego Boga, lecz również przedstawia Jego program wprowadzenia Jego własnego bezdyskusyjnego planu pokojowego. Staraniem poniższej prezentacji jest udokumentowanie i przedłożenie pod rozwagę tej Boskiej perspektywy:

Rozdział 1. Obietnica Boża dla Izraela, że Ziemia Święta na zawsze należy do Żydów i nigdy nie została utracona.

Rozdział 2. Zgodnie z proroctwami, w czasie tymczasowego wygnania Izraela, Ziemia Święta miała przez stulecia pozostawać względnie "wyludniona". Ostatecznie, w wyznaczonym przez Boga czasie, żydowska ludność miała wrócić do swojej ziemi a przywracany tej ziemi dobrobyt miał przyciągnąć wielu Arabów spośród otaczających narodów.

Rozdział 3. Bóg postawił narody pogańskie w stan oskarżenia za to, że podzieliły Jego ziemię, oddając jej części Arabom.
__________

 

¹⁾ Czyn Barucha Goldsteina jest zimnym przypomnieniem, że mszcząca się sprawiedliwość może być okrutna.
²⁾ Muzułmański zwierzchnik w Palestynie.
³⁾ Faktyczne imię Arafata było Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-Qud al-Husseini. On skrócił to imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i byłym Muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim. Howard M. Sachar, HISTORIA IZRAELA (Nowy Jork: Knopf, 1976).
⁴⁾ Zastępca Eichmanna, jako naoczny świadek, złożył następujące zeznanie o zaangażowaniu Husseiniego: Mufti był jednym z inicjatorów systematycznej eksterminacji europejskich Żydów, był współpracownikiem oraz doradcą Eichmanna i Himmlera w przeprowadzeniu tego planu. Był on jednym z najlepszych przyjaciół Eichmanna i stale pobudzał go do przyśpieszenia tempa eksterminacji. J. B. Schechtman, MUFTI I FÜHRER: PODNIESIENIE I UPADEK HAJ AMIN EL-HUSSEINIEGO (Nowy Jork: T. Joseloff, 1965).
 

 

Rozdział 1

Spojrzenie na historyczne prawa z Bożej perspektywy
 

 

Arabowie palestyńscy twierdzą, że posiadają historyczne korzenie i historyczne prawa do Ziemi Izraela. W tej sprawie jednak jest wyższe spojrzenie historyczne – perspektywa Tego, który pisze historię zanim się ona wydarzy. Biblia, Słowo Boże, określa faktyczne granice, jakie ma posiadać państwo Izraela. Granice te wytyczone są przez obietnicę, którą Bóg dał Abrahamowi i jego "nasieniu", czyli potomkom. Obietnica ta została powtórzona Izaakowi (nie Ismaelowi) a następnie Jakubowi, którego imię zostało zmienione na „Izrael”. Dzieciom Izraela zostało obiecane, że posiądą wszystką ziemię "od rzeki egipskiej do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat" (1 Mojż. 15:18).
 

 

Najbardziej znamienna kradzież w historii

 

Dużo wcześniej, zanim miał miejsce rewizjonizm historii holokaustu, chrześcijanie poddali rewizji Boskie obietnice dla Izraela. Dotknięte od siedemnastu stuleci antysemityzmem kościoły tradycyjne szybko rozwinęły "teologię zastępstwa", która w rzeczywistości jest "teologicznym rewizjonizmem". Teologowie wczesnego kościoła doszli do błędnego wniosku, że Izrael jako lud został na wieczność odrzucony przez Boga za nie przyjęcie Jezusa. Twierdzi się, że kościół jest teraz duchowym Izraelem i, jako taki, zastąpił naturalnego Izraela według ciała. Ta "teologia zastępstwa" podtrzymywana jest nadal przez główne wyznania chrześcijańskie, a obecnie daje się ją zauważyć w kościołach ewangelickich, zwłaszcza w ruchu charyzmatycznym, pod sztandarem "rekonstrukcjonizmu". Teologia ta doszła również do fałszywego wniosku, że Izrael stracił wszelkie prawa do swej ziemi. Próba pozbawienia przytłaczającej większości narodu żydowskiego, żyjącego od czasów Jezusa, jego wspaniałego wiecznego przeznaczenia jest próbą najbardziej znamiennej kradzieży w historii.

Biblia króla Jakuba pełna jest przykładów "teologicznego rewizjonizmu”. Proroctwa Starego Testamentu, rozdział po rozdziale, zawierają obietnice Bożych błogosławieństw dla Izraela i Jakuba. Wydawcy, którzy są rewizjonistami, próbują pominąć lud żydowski w tych rozdziałach przez samowolne dodawanie do rozdziału nagłówka, który stosuje jego wersety do kościoła chrześcijańskiego. O ile czasami imię "Izrael" może odnosić się do symbolicznego kościoła, "Izraela duchowego", o tyle obietnice dla "Jakuba" odnoszą się zawsze do "Izraela według ciała”. Całe rozdziały Bożych błogosławieństw i obietnice zostały dosłownie Żydom skradzione. Jest to po prostu znamienna kradzież. Na przykład, w proroctwie Izajasza, rozdział 43., Bóg adresuje swoje obietnice: "O Jakubie" i "O Izraelu”. Tymczasem samowolnie umieszczony nagłówek w większości Biblii króla Jakuba podaje: "Bóg pociesza kościół swymi obietnicami".

Antysemicki duch "teologii zastępstwa” staje się oczywisty, kiedy rozpatrywane rozdziały Starego Testamentu zawierają Boże przekleństwa dla Izraela. W tych wersetach, nie usiłuje się nadawać duchowego znaczenia dla imienia "Izrael". Gdziekolwiek pojawiają się Boże przekleństwa dla Izraela, są one chętnie stosowane do Żydów. Nad rozdziałem 59. Izajasza dodano w nagłówku: "grzechy Żydów". A już w następnym rozdziale, Izaj. 60, ten sam naród żydowski został przez rewizjonistów obrabowany przez daną im przez Boga obietnicę przyszłej chwały. Zauważ w tym miejscu fałszywy nagłówek w większości Biblii króla Jakuba: "Sława kościoła".

Historyk James Parkes zauważył:

"Tylko teolodzy chrześcijaństwa podzielili go (Stary Testament) na historię dwóch ludów (...) cnotliwych Izraelitów (...) do których należały wszystkie pochwały i obietnice oraz niegodziwych Żydów, winnych za wszystkie zbrodnie i godnych potępienia. Taka interpretacja (odpowiednik dzisiejszej teologii zastępstwa) powtarzana była wielokrotnie, w każdej możliwej odmianie i w każdym wieku, od trzeciego poczynając".

 

"Teologia zastępstwa" a Ojcowie wczesnego kościoła

 

Jakie były początki nieszczęsnej "teologii zastępstwa”? „Rewizjonizm" lub "teologia zastępstwa" miała swoje korzenie w antysemityzmie tzw. Ojców wczesnego kościoła.

Pismo wczesnego kościoła, list Barnaby, twierdzi, że Żydzi nie mają przed sobą żadnego przymierza z Bogiem. Barnaba upominał: "Nie pomnażajcie swoich grzechów mówieniem, że przymierze należy zarówno do nich, jak i do was. Tak! Ono jest nasze; lecz oni utracili go na zawsze ".

Justyn Męczennik, pisząc do przywódcy żydowskiego Tryfona (138 r. n.e.), cytował żydowskie Pismo Święte, określając je jako "twoje Pismo Święte, lub raczej nie twoje, lecz nasze". Oświadczył również, że "dary prorocze (...) udzielane dawniej twojemu narodowi zostały przeniesione do nas".

W roku 387 n.e. Jan Chryzostom głosił z namaszczeniem, że "odkąd zapadła decyzja, Żydzi zostali wydani w ręce demonów (...) Oni nadają się tylko do tego, by ich zarżnąć (..) Ich zachowanie w ordynarnej lubieżności nie jest lepsze niż świni i wołu (...) Synagoga jest domem publicznym, jaskinią zbójców, norą dzikich zwierząt..." Twierdził również, że kiedy chrześcijanie biją i mordują Żydów, winni są sami Żydzi, nie chrześcijanie, gdyż ci wypełniają jedynie "wolę Bożą".

W roku 388 n.e., Ambroży, biskup Mediolanu, nakazał spalenie synagogi, "aby nie było żadnego miejsca gdzie Chrystus jest odrzucany". W jego oczach, synagoga "została zniszczona jako wyraz sądu Bożego”.
 

 

"Teologia zastępstwa" i antysemityzm

 

Podobnie jak "teologia zastępstwa" została zrodzona przez antysemityzm Ojców wczesnego kościoła, tak Marcin Luter jest przykładem tego, jak z kolei akceptacja "teologii zastępstwa" może rodzić antysemityzm. Pczątkowo, w roku 1523, w swoim artykule pod tytułem "Jezus urodził się Żydem" Luter pisał następująco:

"Oni [katolicy] postępowali z Żydami tak, jak gdyby byli oni psami a nie ludzkimi istotami. Nie zrobili dla nich nic, tylko przeklinali ich i przechwytywali ich mienie. Doradzam więc i proszę każdego z was abyście traktowali Żydów uprzejmie i nauczali ich Pisma Świętego. Wtedy będziemy mogli spodziewać się, że przyjdą do nas. Musimy przyjąć ich dobrze i pozwolić im konkurować z nami w zarabianiu na życie (...) a jeżeli któryś pozostanie uparty, to co z tego? Nie każdy może być przecież dobrym chrześcijaninem".

Kiedy jednak Żydzi nie nawrócili się, jak tego Luter oczekiwał, w swoich późniejszych latach napisał on broszurę pod tytułem, "Dotyczy Żydów i ich kłamstw", w której wyliczył osiem działań, które należy podjąć przeciw Żydom.

 

● Spalić wszystkie synagogi

 

● Zabronić Żydom podróżowania

 

● Zniszczyć żydowskie domostwa

 

● Zabronić Żydom pożyczać na procent nie-Żydom i skonfiskować żydowską własność

 

● Skonfiskować święte księgi Żydów

 

● Zmusić Żydów do pracy fizycznej

 

● Zabronić rabinom nauczać

 

● Wygnać Żydów z prowincji, w których żyją chrześcijanie

W dniu dzisiejszym teolodzy teorii „zastępstwa” również wnioskują błędnie, że lud żydowski utracił wszystkie prawa do swojej ziemi. Zgodnie z tym utrzymują, że wszystkie proroctwa – szczególnie proroctwa ksiąg Izajasza i Jeremiasza, mówiące o przywróceniu Izraela do jego historycznej ziemi – zostały wypełnione wraz z powrotem Izraela z niewoli babilońskiej (536 rok p.n.e). Dlatego, mówią, wszelkie dalsze obietnice błogosławieństw po 536 roku p.n.e. dla Żydów uzależnione były od ich wierności. Gdy więc okazali się całkowicie niewierni przez odrzucenie Jezusa, jakiekolwiek przyszłe błogosławieństwa dla nich jako narodu zostały stracone.
 

 

Co mówi Pismo Święte?

 

To rewizjonistyczne pojęcie o utracie przez Izrael jego ziemi obala prorok Jeremiasz:

"Tak mówi PAN (...) Jeśli nie ustaliłem praw nieba i ziemi, wtedy [rzeczywiście] odrzucę potomstwo Jakuba (...) gdyż przywrócę więźniów ich [hebrajskie słowo oznaczające powrót z wygnania] i zlituję się nad nimi" (Jer. 31:35-37; 33:25-26). Już te dwa proroctwa Jeremiasza razem dewastują "teologię zastępstwa”. Kiedy Boskie prawa wszechświata przestaną regulować dniem i nocą, zarządzać działaniem nieba i ziemi, jedynie wtedy Bóg odrzuci nasienie Abrahama, Izaaka i Jakuba. Jeremiasz ukazuje również, "że miasto [stare Jeruzalem] będzie wybudowane Panu" przez przywróconych Żydów, a ponadto, "nie będzie ono wykorzenione ani zburzone więcej na wieki" (Jer. 31:38-40). Potomkowie Izraela (Jakuba) – nie Ismaela lub Ezawa – otrzymają miasto Jeruzalem (zawierające wschodnie Jeruzalem) na zawsze.

Zachariasz zapisał swoje proroctwo po powrocie z niewoli babilońskiej i podczas budowy drugiej świątyni. Przepowiedział w nim przyszłe rozproszenie Izraela oraz końcowe ponowne zgromadzenie go w swojej ziemi z jego punktem kulminacyjnym – ustanowieniem Jeruzalemu stolicą Królestwa Bożego na ziemi.

"Tak mówi PAN zastępów: Oto Ja wybawię lud mój z krainy wschodu i krainy zachodu słońca. Sprowadzę ich i mieszkać będą w Jeruzalem. I będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem, wiernym i sprawiedliwym". (Zach. 8:7-8)

"I tak jak byliście, narodzie judzki i narodzie izraelski, przekleństwem wśród narodów, tak, [gdy] was wybawię, będziecie błogosławieństwem. Nie lękajcie się, niech wasze ręce nabiorą siły! " (Zach. 8:13)

"Tak mówi PAN zastępów: W przyszłości przyjdą ludy i mieszkańcy wielu miast. Mieszkańcy jednego miasta, idąc do drugiego, będą mówili: Pójdźmy szybko zjednać przychylność Pana i szukać PANA zastępów! – i ja idę także. I tak liczne ludy i mnogie narody przychodzić będą, aby szukać PANA zastępów w Jeruzalem i zjednać sobie przychylność PANA. Tak mówi PAN zastępów: W owych dniach dziesięciu mężów ze wszystkich narodów i języków uchwyci się skraju płaszcza człowieka z Judy, mówiąc: Chcemy iść z wami, albowiem zrozumieliśmy, że z wami jest Bóg". (Zach. 8:20-23)

Z pewnością, proroctwa Izajasza, Jeremiasza, Daniela, Amosa i innych, mówią o pierwszym przywróceniu Izraela do jego ziemi po 70 latach spustoszenia/niewoli. Ale mówią też one o końcowym przywróceniu Izraela w „ostatnich dniach”, które osiągnie swój szczyt w Królestwie Bożym na ziemi. Kiedy to królestwo uniwersalnego pokoju, pomyślności, szczęścia i ekonomicznego bezpieczeństwa zostanie ustanowione (Izaj. 2:2-4; Jer. 31:29-34; Mich. 4:1-7)? Izajasz odsłania szereg proroctw wskazujących, że Izrael – przywrócony do Bożej łaski – odgrywał będzie główną rolę w przyszłym Królestwie Bożym na ziemi – założonym po długim czasie od śmierci Jezusa.

"Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jeruzalemu: stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią PANA będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę PANA, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo PANA z Jeruzalemu. Wtedy rozsądzać będzie narody i rozstrzygać sprawy wielu ludów. I przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej". (Izaj. 2:1-4)
 

 

Zgromadzenie po raz drugi

 

Chociaż księga Izajasza napisana została jeszcze przed rozproszeniem Izraela przez Babilonię, mówi ona o jego zgromadzeniu przez Pana po raz drugi. Po raz pierwszy On ich zgromadził po siedemdziesięciu latach spustoszenia. O tego czasu Izrael nie był rozproszony aż do wydarzeń 70 roku n.e., kiedy to prawie czterdzieści lat po śmierci Jezusa rzymska armia zniszczyła Jeruzalem. Ponowne zebranie Żydów do ich ziemi obiecanej w naszej erze jest zgromadzeniem ich "po raz drugi". A o tym właśnie mówi proroctwo Izajasza:

"Owego dnia to się stanie: PAN podniesie po raz drugi rękę, aby wykupić resztę swojego ludu, która ocaleje, z Asyrii i z Egiptu, z Patros i z Kusz, z Elamu i Szinearu, z Chamatu i z wysp na morzu [narody daleko poza Babilonem]. Podniesie znak dla pogan i zgromadzi wygnańców Izraela; pozbiera rozproszonych z Judy z czterech stron świata". (Izaj. 11:11-12)

Zostało przepowiedziane, że to zgromadzenie „po raz drugi” miało być spośród narodów znajdujących się daleko poza Babilonem.

Zapis w 5 księdze Mojżeszowej zapowiada, że Żydzi będą rozproszeni do narodów, których nie znali ich ojcowie.

"PAN zaprowadzi ciebie i twojego króla, którego nad sobą ustanowisz, do narodu, którego nie znałeś ani ty, ani twoi ojcowie [Abraham przyszedł z Babilonu; 1 Moj. 11:31], i tam będziesz służył innym bogom z drewna i z kamienia. I staniesz się przedmiotem grozy, szyderczych przypowieści i drwin wśród wszystkich ludów, do których PAN zaprowadzi ciebie". (5 Moj. 28:36,37)

Ponieważ powyższe słowa Mojżesza prorok Jeremiasz cytuje, nazwa "ojcowie", o których pisze, musi odnosić się do Abrahama, Izaaka i Jakuba. To proroctwo stosuje się do tych "ojców", którzy żyli jeszcze zanim Izrael wszedł do ziemi, a nie jak błędnie twierdzą rewizjoniści – do "ojców”, czyli nieposłusznych Bogu przywódców, którzy kierowali narodem już po wejściu do ziemi. Chociaż Jeremiasz żył przed 70 latami spustoszenia/niewoli, to już przepowiadał powtórne rozproszenie do ziemi, której ich "ojcowie" nigdy nie znali. To drugie rozproszenie miało sięgnąć daleko poza Babilon, czyli państwo chaldejskie, w którym "ojciec" Abraham kiedyś przebywał. Tak więc prorok Jeremiasz przedstawia porywające proroctwo zarówno drugiego rozproszenia jak i cudownego powtórnego zgromadzenia, dokonującego się na naszych oczach.

"Dlatego też wyrzucę was z tej ziemi, której nie znaliście ani wy, ani wasi ojcowie, i tam będziecie służyć cudzym bogom dniem i nocą, ponieważ nie okażę wam zmiłowania. Dlatego oto idą dni, mówi PAN, że już nie będzie się mówić: Jako żyje PAN, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi egipskiej! Lecz: Jako żyje PAN, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi północnej, ze wszystkich ziem, do których ich wygnał, i sprowadzę ich z powrotem do ich ziemi, którą dałem ich ojcom! (Jer. 16:13-15)

Innym przykładem proroctwa, które zostało napisane przed niewolą babilońską, a miało się wypełnić w czasach ostatecznych, jest proroctwo Sofoniasza 3:8,9. Opisuje ono czas, w którym Bóg wylewa swój gniew na królestwa tej ziemi. Wtedy On "przywróci ludom czysty język [prawdziwą ewangelię], aby mogły wszystkie wzywać imienia PANA i służyć mu jednomyślnie.

Nigdy w przeszłości nie zdarzyło się, aby "wszyscy" wzywali imienia PANA.

Ten sam rozdział cudownie traktuje kwestię przywrócenia naturalnego Izraela w "owym czasie" końca i czołową rolę, jaką ten naród ma odegrać w królestwie Bożym:

"Oto Ja w owym czasie położę kres wszystkim twoim ciemiężycielom. Wspomogę to, co kuleje, zbiorę to, co rozproszone, obdarzę ich chwałą i sławą w każdym kraju, gdzie doznali hańby. W owym czasie przywiodę was z powrotem i zgromadzę was w tym czasie. Zaprawdę, obdarzę was sławą i chwałą u wszystkich ludów ziemi, gdy na waszych oczach odmienię wasz los – mówi PAN". (Sof. 3:19-20)

Te proroctwa przewidziane na „ów czas” nie zostały oczywiście spełnione podczas powrotu, jaki miał miejsce po niewoli babilońskiej. Żydzi nie zostali ani zastąpieni w tych proroczych obietnicach Bożych przez kogoś innego, ani od nich odcięci. Proroctwa te, dotyczące współczesnego przywracania Izraela, są niedwuznacznie pewne w wypełnieniu.

 

"Nigdy więcej wyrwani"

 

Pismo Święte mówi ponadto o tym końcowym zgromadzeniu jako kulminacji radości i błogosławieństwa, które nigdy się nie skończą.

"Słuchajcie słowa PANA, narody, i zwiastujcie na wyspach dalekich, i mówcie: Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go i strzec go będzie jak pasterz swojej trzody. Gdyż PAN wyzwolił Jakuba i odkupił go z ręki mocniejszego od niego. I przyjdą, i wykrzykiwać będą na wzgórzu Syjonu, i zbiegną się razem do łaskawych darów PANA: do zboża i do wina, do oliwy, do owieczek i bydła; i będzie ich dusza jak ogród nawodniony i nigdy więcej nie zaznają smutku”. (Jer. 31:10-12)

Ten czas należy jeszcze do przyszłości, kiedy Izrael przywrócony do swojej ziemi doświadczać będzie wiecznej radości.

"Uwolnię z niewoli lud mój izraelski [powrót z wygnania] – odbudują miasta zburzone i będą w nich mieszkać; zasadzą winnice i pić będą wino; założą ogrody i będą jeść z nich owoce. Zasadzę ich na ich ziemi, a nigdy więcej nie będą wyrwani z ziemi, którą im dałem – mówi PAN, twój Bóg". (Amos 9:14-15)

Takie proroctwa, jak to, nie mogą być logicznie interpretowane w jakimkolwiek symbolicznym sensie. Izrael ma być dosłownie znowu wszczepiony "w ich własnej ziemi", w ziemi ich ojców – Kanaanie. Bóg dał im tę ziemię przez Swoją obietnicę dla Abrahama i jego nasienia – "na wieczne posiadanie". Jest to obietnica samego Boga, a zatem ostatecznie musi się wypełnić. Oryginalna obietnica dla Abrahama jest wieczna.

"Podnieś oczy swoje i spojrzyj z miejsca, na którym jesteś, na północ i na południe, na wschód i na zachód, bo całą ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki ... Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz, bo tobie go dam (...) Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich”. (1 Moj. 13:14-17; 17:8)

"Nigdy więcej wyrwani" ... "dam ziemię na zawsze " ... " na wieczne posiadanie" – te wszystkie wyrażenia mówią o przyszłości Izraela i o wiecznym posiadaniu ziemi. Obietnica PANA dotyczy wyłącznie Kanaanu: "Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich" (1 Moj. 17:8). Święty Szczepan, chrześcijanin, oświadczył, że Abraham nigdy nie otrzymał ziemi jako spełnienie obietnicy Bożej zapisanej w księdze Mojżeszowej (Dz.Ap. 7:5). Logiczny wywód Szczepana wykazuje, że Abraham otrzyma ziemię w Królestwie Bożym, zaś wszyscy jego potomkowie (lud żydowski) otrzymają ziemię po nim "na wieczne posiadanie". Kanaan nie jest w niebie. Kanaan jest na ziemi.

Wszystkie te proroctwa harmonizują z natchnionym rozumowaniem Apostoła Pawła w liście do Rzymian 11:25-36. Przeciwnie do teologii zastępstwa, "Cały Izrael będzie zbawiony", zarówno od śmierci Adamowej, jak i potępienia przez Zakon – "Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże". (Rzym. 11:29)
 

 

Biblijni syjoniści "Stróżami" w Izraelu

 

Fragmentem Pisma Świętego, który przypuszczalnie najbardziej stosuje się do obecnej kwestii Ziemi i "procesu pokojowego” jest proroctwo Jeremiasza 31:5-10. W kontekście do zgromadzenia w czasie końca ludu żydowskiego w ich ziemi, PAN mówi: "Znowu [po ich wypędzeniu z ziemi] sadzić będziesz winnice na górach Samarii [tzw. "Zachodni Brzeg"] (...) Stróże na górze Efraim [również "Zachodni Brzeg"] będą wołać: Wstańcie! Pielgrzymujmy na Syjon, do PANA, Boga naszego!” Syjoniści biblijni są "stróżami" i wielu z nich żyje na górach Samarii i Efraim. Ci biblijni syjoniści wzywają świeckich Izraelczyków, aby nawrócili się do PANA i Jego Biblii. W dzisiejszym Izraelu trwa burzliwa dyskusja pomiędzy biblijnymi syjonistami i świeckimi Izraelczykami.

Jednakowoż werset 7 powyższego proroctwa wyróżnia się jako adresowany do chrześcijan. "Gdyż tak mówi PAN [tutaj do chrześcijan, klasy mającej nauczać, nie reprezentowanej w Jakubie]: śpiewaj z radością dla Jakuba [naturalnego Izraela] i krzycz pomiędzy głównym [literalnie "głowa"] z narodów [Stany Zjednoczone dzisiaj, jako główny naród]! Głoście, wysławiajcie i mówcie: PAN wybawił swój lud, resztę Izraela"1). Chrześcijanie wzywani są, aby modlili się do Boga o ratunek dla ludu izraelskiego, włączając tych, którzy żyją na górach Samarii i Efraima ("Zachodni Brzeg). Chrześcijanie są również pouczani, aby "głosili" Stanom Zjednoczonym o tym, co Bóg czyni. Czy Stany Zjednoczone współpracują z Bogiem w Jego planach? Przez wywieranie nacisku na Izraela, aby wyrzekł się Zachodniego Brzegu, one działają przeciw PANU, który mówi, "Jestem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim pierworodnym (ci, którzy żyją w Samarii]" (Jer. 31:9-12). Proroctwo to kończy się wezwaniem do wszystkich narodów, aby rozpoznały fakt, że Pan przywraca Jakuba, naturalnego Izraela do jego ziemi. Obietnice dla naturalnego Izraela nie zostały utracone na rzecz chrześcijan. Te obietnice powrotu do Ziemi nie odnoszą się do powrotu z Babilonu, lecz do obecnego cudownego przywracania do narodowego domu. Izrael nie będzie teraz "więcej wyrwany". Nigdy.
_____________

¹⁾ pojęcie "główny narodów" mogłoby stosować się zamiennie do organizacji NZ.
 

 

Rozdział 2

Historyczne prawa – przegląd historii
 

 

Z wyjątkiem 70 lat babilońskiego spustoszenia/niewoli Żydzi przebywali w swej ziemi jako naród bez przerwy przez siedemnaście wieków, aż do przełomowych lat 70 – 135 n.e., które ten rozdział historii zamknęły. Żydowska populacja Izraela osiągnęła szczytową liczbę dwóch i pół miliona w roku 70 n.e., w którym nastąpiło zniszczenie przez Rzymian Jeruzalemu, rozpoczęła się masowa rzeź i wydalenie Żydów na ich drugie rozproszenie.1)

Jeżeli Żydzi posiadali dane im przez Boga prawo do ziemi, to dlaczego zostali z tej ziemi Izraela wypędzeni przez Rzymian? Dlaczego drzwi do "Palestyny", jak ten kraj nazwali Rzymianie, zostały przed Żydami ogólnie biorąc zatrzaśnięte na wiele wieków? Pan Jezus podał przyczynę takiego rozproszenia. Wkrótce po tym, gdy przedstawił się Izraelowi jako król (wypełniając proroctwo Zachariasza 9:9), oskarżył On Izraela o zabijanie proroków, jak również odrzucenie Jego posłannictwa. Jezus mówił, "Oto wam dom wasz pusty zostanie" (Mat. 23:38).2) Prorok Zachariasz przepowiedział podobnie, że PAN odda im w "dwójnasób" (hebr. miszneh, "równa część") za to, że nie zwrócili się oni do Jezusa, jako ich "twierdzy". Izrael potrzebował doświadczyć okresu niełaski, równego co do długości trwania okresowi, w którym łaska Pańska była nad nimi (Zach. 9:12).

Uwzględniając ten równy przedział czasu trwania niełaski Boga, Jeremiasz przepowiedział, że Boska "odpłata im w dwójnasób za ich nieprawości i ich grzech" miała dokonać się wcześniej, zanim nastąpiło obecne masowe gromadzenie się Żydów w ich ziemi (Jer. 16:14-18, szczególnie werset 18). Jako datę otwarcia dla Żydów drzwi do ich ziemi należy wskazać rok 1878, w którym dzięki dyplomatycznej zręczności premiera Beniamina Disraeli na Kongresie Narodów, protektorat nad Palestyną przekazany został Wielkiej Brytanii. Disraeli wziął udział w Kongresie z zamiarem uzyskania takiej właśnie kontroli nad Palestyną, spodziewając się w pełni masowej imigracji Żydów, sięgającej "jednego miliona ludzi silnych, mówiących jednym językiem oraz ożywionych jednym duchem osiągnięcia autonomii i niepodległości". Taki obrót wydarzeń złagodził w końcu ograniczenia w żydowskiej imigracji i zakupie ziemi w Palestynie. W tym samym czasie, Żydzi założyli pierwsze osiedle rolnicze – Petah Tikvah "Drzwi Nadziei" – w starożytnej ziemi ich przodków. Zaczął się proces odzyskiwania ziemi przez żydowskich imigrantów. Ten początek gromadzenia się, w 1878 roku, faktycznie oznacza pierwszy namacalny znak przywracania łaski Bożej dla narodu żydowskiego.

Jeremiasz prorokował o tym, że ziemia stanie się przez pewien czas "pustkowiem bez ludzi i bez bydła", a dopiero potem zostanie przywrócona Żydom (Jer. 33:10-16). Skąd, zatem, możemy być pewni, że ta obietnica o przywróceniu do ziemi nie wypełniła się wraz z powrotem z Babilonu? Zwłaszcza, że Jeremiasz napisał to proroctwo jeszcze przed 70 latami spustoszenia. Dowodem są wersety 15 i 16, które przepowiadają trwałe przywrócenie, osiągające swój punkt kulminacyjny w Wieku Mesjańskim. "Sprawię, że prawdziwa latorośl wyrośnie Dawidowi (...) Jeruzalem będzie mieszkać bezpiecznie". Jeruzalem nie mieszkało "bezpiecznie" po tymczasowym przywróceniu z 70 lat spustoszenia/niewoli. To trwałe przywrócenie dokonać się miało dopiero po drugim rozproszeniu, tym razem po całym szerokim świecie, które przepowiedział Pan Jezus (Łuk. 21:24).

Bóg zamierzył, aby od roku 70 n.e. aż do obecnego czasu zgromadzania się, ziemia Izraela pozostawała bez człowieka i zwierzęcia. Dlaczego? Dlatego, aby w czasie proroczym była ona w stanie przyjąć masowy napływ żydowskich imigrantów. Żaden naród nie był zdolny w tym okresie przejściowym ustanowić swojego bytu w Palestynie. W tej kwestii panuje jednak duża rozbieżność między świadectwami Biblii i twierdzeniami Arabów palestyńskich. Proroctwo Biblii zapowiadało, że po masowym rozproszeniu Żydów, ich ziemia będzie pozostawać w stanie minimalnego zaludnienia, do czasu, gdy Bóg zacznie Żydów gromadzić z powrotem w ich ziemi. Arabowie palestyńscy twierdzą tymczasem, że od podboju tej ziemi przez Arabów (640–1099), nastąpił tam kwitnący rozwój kultury palestyńskiej. Który z tych dwóch poglądów na historię potwierdzają fakty?
 

 

Zapis historii

 

Chociaż wypędzenia Żydów po roku 70 i po roku 135 były masowe, przywiązanie do ziemi Izraela spowodowało, że wielu z nich pozostawało na zewnątrz przy granicach, oczekując na spokojniejszy czas i możliwość powrotu. Jeden z tak zwanych wczesnych ojców kościoła, Orygenes, podczas swojego pobytu w Ziemi Świętej w latach 231–254 zauważył, że Żydzi w tamtym czasie byli nadal w tej ziemi większością. W czwartym wieku, gdy Cesarstwo Rzymskie zostało przejęte przez chrześcijaństwo, rozpoczęło się systematyczne rozpraszanie pozostałych Żydów. Niemniej jednak, między rokiem 614 i 617, Żydzi faktycznie kontrolowali duże części ziemi:
Inne na dużą skalę powstanie [Żydów w Palestynie], wspierane przez inwazyjną armię perską, było tak pomyślne, że przez trzy lata Żydzi zdawali się sprawować kontrolę nad dużymi częściami kraju z Jeruzalemem i Tyberiadą włącznie (614–617).
Po tym trwającym trzy lata okresie przejściowym, Persowie zostali jednak pokonani a Jeruzalem wróciło do chrześcijańskiego Bizancjum.
 

 

Podbój arabski

 

W konsekwencji, stan ludnościowy Ziemi przypominał "pikowanie" mniejszościami, kiedy to w 640 roku, w swoim podboju Syrii bizantyjskiej zajęli ją Arabowie. Te skupiska ludności, rozsiane po ziemi, którą Rzym cesarski nazywał "Palestyną" składały się z Żydów, Samarytan, chrześcijan-dysydentów, oraz największej grupy – syryjskich chrześcijanin prawosławnych, z których żaden nie był Arabem.

Chociaż Arabowie rządzili w Ziemi od 640 do 1099 roku, to jest wątpliwe, czy oni kiedykolwiek stali się większością populacji. Historyk James Parker napisał:

W pierwszym wieku po arabskim podboju [670–740], kalif i gubernatorzy Syrii i Ziemi [Palestyny] panowali całkowicie nad chrześcijańskimi oraz żydowskimi poddanymi. Z wyjątkiem Beduinów, obecnych od początku, jedynymi Arabami (...) były załogi garnizonów wojskowych.

W roku 985 pisarz arabski Muqaddasi narzekał na dużą większość ludności żydowskiej w Jeruzalemie i dodał, "Meczet jest opustoszały z wiernych..." Chociaż Al-Hakim, kalif arabskiego imperium (996–1021), nakazał, aby wszyscy nie-muzułmanie w Syrii i regionie zwanym Palestyną nawrócili się na islam albo zostali wypędzeni, to jednak później odwołał niektóre z restrykcji i w ten sposób Arabowie pozostali mniejszością. Znany historyk arabski Filip Hitti zauważył, że po upływie prawie czterech wieków od arabskiego podboju (około roku 1070), chrześcijanie (nie-Arabowie) w Syrii, włączając w to Palestynę, byli wciąż tak liczni jak muzułmanie i że muzułmanie wcale nie byli wszyscy Arabami.

Panowanie w Ziemi Krzyżowców (1099–1291) zostało zastąpione rządami nie-arabskich muzułmańskich Mameluków (1291–1517). Historyk arabski Hitti zauważył, że podczas tego okresu miał miejsce duży exodus Arabów. Inny historyk arabski, Ibu Khaldun, napisał w roku 1377: "Żydowska zwierzchność w ziemi Izraela ciągnęła się przez ponad 1400 lat (...) To Żydzi wszczepili tu kulturę i zwyczaje trwałego osadnictwa".

Prawie 300 lat po arabskim panowaniu w Ziemi, znany arabski historyk Khaldun (nazwany przez Arnolda Toynbee jednym z największych historyków wszechczasów) zauważył, że Ziemia wciąż jest przeniknięta żydowską kulturą i zwyczajami. W roku 1400, niemal 300 lat po arabskich rządach, wciąż nie było tam żadnego dowodu korzeni palestyńskich ani rozwiniętej kultury.

Podczas okresu Mameluków, w wyniku czarnej dżumy ludność ziemi na zachód od Jordanu zmalała do poziomu 140.000–150.000 Muzułmanów, Chrześcijan i Żydów. Po tureckim podboju w 1517 roku tabelarycznie ułożony spis podatkowy wykazał 49.181 głów rodzin i samotnych mężczyzn podlegających opodatkowaniu. Profesor Roberto Bacchi wyliczył, że w latach 1553–1554 było tam 205.000 Muzułmanów, Chrześcijan i Żydów. Dane z podróży w 1785 roku, Francois Comte de Volney’a szacują liczbę całej ludności ziemi Palestyny na poniżej 200.000. Zarówno Philip Hitti jak i Alfred Bonni zgadzają się, że całkowita liczba ludności była niższa od 200.000 w roku 1800. Niektórzy oceniają całkowitą populację Ziemi do roku 1850 na 150.000. Ta całkowita populacja obejmowała Żydów, Chrześcijan i Arabów.

Od czasu, gdy w 1856 roku Sir Moses Montefiore nabył ziemię poza Jeruzalemem aby uczyć Żydów rolnictwa, do Ziemi zaczęły napływać żydowskie fundusze. Około roku 1878, Edmond de Rothschild zaczął faktycznie finansować zakładanie żydowskich kolonii rolniczych. W tym historycznym okresie, nieprzerwany strumień żydowskich funduszów i żydowskiej imigracji zaczął się wlewać do Palestyny. Wynikiem takiego napływu środków był wzrost ekonomiczny, który przyciągnął Arabów z otaczających krajów. Skoro zaś Ziemia w tamtym czasie była pod muzułmańskim panowaniem Turcji, Arabowie z Bliskiego Wschodu mieli nieograniczony dostęp do Palestyny. Do roku 1918 arabska populacja wzrosła do 560.000. Na przekór ograniczeniom w żydowskiej imigracji, ciągły potok Żydów i Arabów wlewał się do Ziemi aż do narodzin państwa Izrael w 1948 roku. Jest rzeczą jasną, że to te żydowskie inwestycje finansowe i imigracja, połączone z pracowitą uprawą ziemi, umieściły ziemię Izraela na ekonomicznej mapie.
 

 

Arabski podbój czy spustoszenie?

 

Jaki wniosek może być wyciągnięty z powyższego przeglądu historii? Żydzi żyli w ziemi Izraela przez tysiąc siedemset lat właściwie nieprzerwanie aż do zniszczenia przez Rzymian ich narodowego państwa w 70 roku n.e. W tym przełomowym momencie, ludność Izraela licząca ponad dwa i pół miliona została nagle zdziesiątkowana przez masowe rzezie i wygnania. Jednak aż do 617 n.e. Żydzi kontrolowali Jeruzalem i dużą część Ziemi. Po tamtym czasie, Arabowie, mimo że zdobyli Ziemię, pozostawali w niej ciągle jedynie mniejszością. Wtedy przez wieki panowania chrześcijańskich Krzyżowców i okres Mameluków, Ziemia wciąż była zdominowana przez żydowską kulturę i zwyczaje aż do 1400 roku n.e., mimo że Arabowie ostatecznie stali się małą większością. Zgodnie z przepowiednią proroka Jeremiasza, że podczas drugiego rozproszenia Ziemia Święta będzie zapominana i wyludniona, region ten biernie dryfował, szczególnie w okresie panowania tureckiego, do względnego mroku... stał się zaściankiem Syrii. Toteż przez wieki, całkowita łączna populacja Muzułmanów, Chrześcijan i Żydów wynosiła mniej niż 200.000. Porównanie tej liczby ze stanem maksymalnej populacji żydowskiej, przekraczającej kilka milionów, pozwala uświadomić sobie, że istotnie Ziemia stała się względnym "pustkowiem bez ludzi i bez trzody" – tak jak prorok przepowiedział.
 

 

Ziemia Święta

Znaczące daty
Historyczne wydarzenia

1.700 lat do rzymskiego zniszczenia Jeruzalemu, 70 rok n.e.
Przez większość czasu żydowski byt narodowy z sądowym systemem, handlem, itd. Liczba ludności dwa i pół miliona

70 – 135
Rzym podjął próbę zniszczenia lub wypędzenia 2,5 miliona Żydów

614 – 617
Żydzi sprawują kontrolę nad dużymi częściami kraju

640 – 1099
Podbój arabski, bez arabskiej przewagi ludnościowej

1099 – 1291
Panowanie Krzyżowców

1291 – 1517
Panowanie Mameluków nie-arabskiego pochodzenia

1517 – 1917
Dryfowanie Ziemi pod panowaniem tureckim w kierunku względnego zapomnienia

1856 – 1948
Napływ żydowskich funduszy i uprawa Ziemi przyciąga imigrację Żydów i Arabów

 

 

____________

 

¹⁾ Wielu uczonych akceptuje obecnie liczbę pięciu do siedmiu milionów ludzi podaną przez Józefusa.
²⁾ Patrz Obj. 11:8. Z Boskiego punktu widzenia Chrześcijaństwo jest również winne śmierci Jezusa.