SEN POSĄGU I WIZJA CZTERECH BESTII

Proroctwo Daniela w rozdziale drugim i siódmym podaje dwa punkty widzenia na uniwersalne państwa, których rządy trwać miały od upadku figuralnego Królestwa Bożego, Izraela, w starożytności, a ustanowieniem na ziemi prawdziwego Królestwa Bożego. W tym czasie Izrael był okupowany przez te mocarstwa, i zapewne do ich rządów odnoszą się słowa naszego Pana, który zapowiedział, że deptanie Jeuzalemu nie skończy się wcześniej aż wygaśnie okres tzw. "Czasów Pogan" (Łuk. 21:24).

Rozdział drugi opisuje sen króla Nabuchodonozora i jego wytłumaczenie przez proroka Bożego, Daniela. Posąg z różnych metali, jaki ujrzał król, wyobraża wspomniane wyżej władze imperiów, które, poczynając od Babilonii, rządziły światem.

 

 

Potęga babilońska została przedstawiona w złotej głowie. Srebrne ramiona i tors reprezentowały władzę Medo-Persji, zaś brzuch i biodra z miedzi – potęgę Grecji. Ostatnim państwem uniwersalnym, które objęło swymi wpływami tereny poprzedników był Rzym. Brutalna przemoc tego mocarstwa została ukazana w żelaznych nogach. Końcowa władza Rzymu, który z czasem przekształcił się z pogańskiego w chrześcijański, została zilustrowana przez stopy z żelaza i gliny. Kamień, który uderzył w stopy posągu i pokruszył go, wyobraża władzę Królestwa Bożego. Będzie to piąte, uniwersalne państwo, które swoim wiecznym panowaniem napełni całą ziemię.

 

Z całkiem innego punktu widzenia przedstawia rządy Babilonu, Persji, Grecji i Rzymu wizja Daniela opisana przez niego w rozdziale siódmym. Wszystkie te państwa uniwersalne zostały mu ukazane jako wielkie, dzikie i żarłoczne bestie. Wizja posągu z metali charakteryzuje ludzkie spojrzenie na te rządy. Ocena ludzka ignoruje wartości moralne, natomiast zachwyca się bardzo zewnętrznym blichtrem, podziwia siłę i ziemską sławę, która zawsze otaczała trony tego świata.
Inny jest Boski punkt widzenia. Bóg dozwolił wprawdzie na rządy pogan nad światem aż do nadejścia królestwa Jego Syna, nie było jednak Jego wolą, aby człowiek gnębił drugiego człowieka.

 

"Gdy Ewa kądziel przędła, Adam ziemię kopał, Kto tam był szlachcic wtenczas i kto komu chłopał?" "Nowa księga przysłów polskich", tom 1 str. 9

 

Rządy upadłych ludzi odznaczają się bestialską dzikością i bezwzględnością. One zawsze gnębiły bezbronnych ludzi, przysparzały im wiele cierpień i przelewały wiele niewinnej krwi.

 

 

Dziesięć palców stóp posągu i dziesięć rogów na czwartej bestii reprezentuje ostatnią władzę pogan przed założeniem Królestwa Bożego na ziemi.

 

O dziesięciu rogach mówi siedemnasty rozdział księgi Objawienia, gdzie ukazana jest dziesięciorożna bestia rzymska w swej ostatecznej postaci.

 

Wizja ta do lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku nie była zrozumiała. Zapowiadała bowiem jakiś nieznany przyszłościowy układ, w którym "dziesięciu królów'' będzie prowadzić przez pewien czas odrębną politykę, niezależną od papiestwa.

 

Ogólne spodziewania spodziewania na ten temat możemy znaleźć w literaturze Badaczy Biblii z ubiegłego wieku:

 

"To odnosi się do zapatrywania papieży, że różni europejscy królowie w czasie obecnym nie otrzymali urzędowego pomazania przez papieża, a więc według zasady papieskiej nie otrzymali jeszcze swoich królestw. Jeżeli to jest prawdą, to oznacza to również, że jeśli papież pomaże tych królów i oświadczy, iż rządzą oni z Boskiego prawa, to wówczas otrzymają oni urzędownie władzę królewską i będą rządzić razem z papieżem i razem z papieżem będą stanowić bestię znowu przy władzy" (pisane w 1917 r.).

Od tamtego czasu historia zapisała się wydarzeniami, które opatrzność Boża pomogła skojarzyć z wizjami Apokalipsy. Tymi stojącymi na uboczu królami okazali się przywódcy dziesięciu państw RWPG. Z przyczyn ideologicznych byli oni izolowani i w dużym stopniu ignorowani, zarówno przez samego papieża, jak i przez rządy kapitalistycznego Zachodu.

 

Sytuacja zaczęła się zmieniać w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, w miarę narastania tendencji anarchistycznych w coraz bardziej uświadomionych masach społecznych. Anarchia stała się zagrożeniem dla wszystkich władz, bez względu na orientację polityczną, głównie jednak słabnący ideologicznie obóz socjalistyczny znalazł się w potrzebie kościelnego wsparcia dla swych chwiejących się coraz bardziej rządów. W tej sytuacji, papiestwo, świadome swej roli wypróbowanego partnera władzy świeckiej, zaczęło wychodzić z niemal stuletniego zapomnienia. Kościół Rzymsko-katolicki doskonale wiedział, czego obecnie władza świecka od niego oczekuje. Całkowicie zmodyfikował swoją politykę, dostosowując ją do światowego klimatu. Heroldem nowej polityki Watykanu, nawołującej narody do pokoju i wzajemnego pojednania stał się papież Jan XXIII, autor wydanej w 1963 roku encykliki "Pacem in terris". Na tej płaszczyźnie, propagandy "pokoju i bezpieczeństwa" zaczęli się do siebie zbliżać z przeciwnych sobie biegunów ideologicznych dwaj potrzebujący siebie partnerzy: najpotężniejsza na kontynencie europejskim władza komunistyczna i potężny Kościół Rzymsko-katolicki. Obaj partnerzy, i świecki i religijny, mieli podobne ambicje panowania nad światem. Spotkanie nastąpiło w grudniu 1977 roku:

 

"Wizyta I sekretarza PZPR Edwarda Gierka w Watykanie została zgodnie uznana przez komentatorów politycznych jako przełom w stosunkach między Stolicą Apostolską a całym obozem socjalistycznym (...) Zwrot 'Jego Świątobliwość', jakim polski przywódca tytułował papieża podczas wizyty w Rzymie, był uznaniem jego pretensji zwierzchnictwa nad Chrześcijaństwem. Z kolei papież, zwracając się do Edwarda Gierka tytułem najwyższych dostojników 'Jego Ekscelencjo', uznał reprezentowane przez niego władze socjalistyczne za 'panujące z łaski Boga'. Tym samym, średniowieczny zwyczaj papieży koronowania każdego króla, jako sposób legalizowania jego władzy, został ponowiony we współczesnym stylu wobec władz socjalistycznych, nie uznawanych dotąd przez papiestwo za pełnoprawne". „Bestia czwarta" (1980 r.)

 

Tym sposobem uformowały się świecko-kościelne rządy Rzymu w ich ostatecznej, zapowiadanej proroczą wizją postaci: Nierządnica (Kościół Rzymsko-katolicki) dosiadła czerwonej bestii (władze socjalistyczne, nadające kierunek polityczny Europie i całemu światu) – Obj. 17:3.

 

 

Ten niezwykły sojusz ilustruje również mieszanina stóp posągu Nabuchodonozora: żelazo (potężne władze socjalizmu) złączone politycznie z imitującą moc Królestwa Bożego kościelną gliną. Władze socjalistyczne w porozumieniu z klerem wzięły na siebie cały ciężar odpowiedzialności za "pokój i bezpieczeństwo" i uchronienie świata od anarchii (stopy dźwigające posąg) – 1 Tes. 5:3.

 

Dziewiętnaście stuleci temu Bóg ukazał apostołowi Janowi ten przyszły rząd w wizji i kazał napisać, że nie pozwoli mu egzystować dłużej jak "czterdzieści dwa miesiące" (Obj. 13:5). Proroczy miesiąc liczy 30 dni. Rządy bestii rzymskiej czasów ostatecznych miały więc trwać zaledwie 1260 dni. Bóg dozwolił na to, aby władze świeckie i kościelne raz jeszcze złączyły swe wysiłki w celu powstrzymania wolnościowych usiłowań ludu, aby skupiły na sobie jego nienawistną furię i aby ostatecznie wspólnie przepadły w anarchii.

 

 

Zdradzieckie działanie kleru buntowania robotników przeciwko socjalistycznej władzy doprowadziło bardzo szybko do jej załamania. Palce posągu zaczęły się kruszyć. Na pierwszy ogień poszła Polska, jeden z dziesięciu członków RWPG. Wydarzenie to opisuje w symbolach księga Objawienia: W rezultacie "trzęsienia ziemi" (biblijny symbol rewolucji) upadła jedna dziesiąta część "miasta" (symbol rządów Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej) – Obj. 11:13.

 

Fala masowych strajków na Wybrzeżu i na Śląsku w roku 1980 doprowadziła do zwycięstwa ruchu klerykalno-robotniczego "Solidarność". Pod koniec sierpnia tegoż roku PZPR podpisała porozumienie zawierające 21 postulatów robotniczych, które stanowiło jej faktyczną kapitulację. Po dokonaniu tego decydującego wyłomu w socjalistycznej twierdzy, upadek pozostałych części "miasta" stał się już tylko kwestią czasu.

O nagłym zerwaniu politycznego kontraktu pomiędzy władzami socjalistycznymi a Kościołem Rzymsko-katolickim powiadomiły świat strzały zamachowca na Placu św. Piotra w Rzymie.

 

Czy to przypadek?: Zamachu na papieża dokonano dokładnie 1260 dni po przełomowej wizycie Edwarda Gierka w Watykanie w dniu 1 grudnia 1977 roku.

Od 1.12 do 31.12.1977 – 31 dni, rok 1978 – 365 dni, rok 1979 – 365 dni, rok 1980 – 366 dni, 1.01 do 13.05.1981 – 133 dni. Razem 1260 dni.

 

Władze socjalistyczne liczyły na pomoc kościoła w opanowaniu mas ludzkich, które karmione od lat ateizmem i rewolucyjnymi doktrynami zaczęły wymykać się im spod kontroli. Jednak w swoich oczekiwaniach władze te sromotnie się zawiodły.

 

Reakcję dziesięciu oszukanych królów opisuje Pismo w ten sposób: "Ci nienawidzić będą Nierządnicy i sprawią, że będzie spustoszona i naga, i będą jedli jej ciało, i spalą ją ogniem" (Obj. 17:16). Z opisu tego wynika, że obrażeni przywódcy porzucą ten system i przyłożą chętnej ręki, aby go obrócić w pustkowie. Kościół Rzymsko-katolicki zadbał o piękną "szatę zewnętrzną i klejnoty" (Obj. 17:4). Swoimi pretensjami do czystości i najwyższych cnót starał się uczynić jak najbardziej powabnym w oczach świeckich zalotników. Ci jednak, zdradzeni, z nienawistną brutalnością zedrą tę oszukańczą maskaradę, obnażając przed światem cały jego plugawy charakter.

 

Dopóki trwała współpraca, władze świeckie nie pozwalały w środkach masowego przekazu wyrażać się ujemnie o kościele. Po upadku tych władz zaczęła się bezpardonowa krytyka. W Polsce, na czele tego obnażającego kościół nurtu stanęły pisma o lewicowym zabarwieniu. Przywołują one krwawą przeszłość kościoła i demaskują współczesne cechy kleru: obłudę, zachłanność, korupcję i próżniacze życie. W Średniowieczu kariera takich pism i ich redaktorów byłaby bardzo krótka. Jednak w dzisiejszej dobie ogólnego oświecenia i swobód demokratycznych zgnieść prawdy Kościół katolicki nie jest w stanie – jest całkowicie bezradny. Sytuacja taka ośmiela innych i przez to krytyka kleru staje się coraz powszechniejsza – zarówno w środkach masowego przekazu, jak i w społeczeństwie coraz bardziej podatnym na odbiór anarchizujących informacji. Używany do krytyki i burzenia autorytetu język porównuje Pismo Święte do ognia (Jak. 3:6). Wcześniej ogień krytyki rozpalił kler. Zarówno on, jak i jego poplecznicy podniecili społeczeństwo umiejętną argumentacją do anarchistycznego wystąpienia przeciw władzom komunistycznym. Między rokiem 1980 i 1984 upadły one w Polsce i w Związku Radzieckim. Teraz te władze, zdetronizowane, lecz ciągle potężne starają się oddać pięknym za nadobne. Sianiem niezadowolenia dzielą klerykalny obóz ("jedzenie nierządnicy") i przygotowują grunt do jego całkowitego unicestwienia w ogniu anarchii ("spalą ją ogniem"). Tym sposobem ogień anarchii ogarnia od roku 1980/81 całą bestię: jej elementy świeckie i religijne.

 

Mniej szczegółowa wizja Daniela (7:11) opisuje koniec bestii dziesięciorożnej następująco: "patrzałem, aż zabito bestię; ciało jej uległo zniszczeniu i wydano je na spalenie".

 

Równie sugestywnie przedstawia upadek tej ostatniej władzy pogan sen Nabuchodonozora. "Żelazno-gliniana" struktura tej władzy nie jest w stanie ostać się wobec naporu oszukanych i rozgniewanych narodów. W istocie, jest to uderzenie "kamienia" – mocy triumfującego Królestwa Bożego. Powodowane strachem przed anarchią zabiegi, by połączyć we współdziałaniu sprzeczne ze sobą teorie nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Przeciwnie, teorie te, porównane w Biblii do wiatrów (Efez. 4:14), wywołują trąbę powietrzną, jeden dziejowy wicher anarchii, który nie pozostawi śladu po obecnych władzach świeckich i kościelnych.

 

Kamień, który w następstwie upadku urósł w górę wielką i napełnił całe ziemię, wyobraża władzę Królestwa Bożego, które od Jerozolimy rozszerzy się do każdego zakątka świata. Przyniesie ono oczekującej ludzkości wieczne, sprawiedliwe i miłosierne rządy.

 

"W owym czasie będą nazywać Jeruzalem tronem Pana i tam w Jeruzalemie zgromadzą się wszystkie narody w imieniu Pana i już nie będą postępować według uporu swojego złego serca" (Jer. 3:17).

 

"I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pana z Jeruzalemu" (Izaj. 2:2, 3).