W epoce Starego Testamentu, prawdziwi prorocy informowali swój naród o Bożych zamierzeniach i wyrokach. Nieraz z podobną misją posyłał ich Pan Bóg również do królów pogańskich. W czasach Nowego Testamentu taką samą rolę odgrywał Kościół Chrystusowy, którego Bóg ustanowił prorokiem dla całego Chrześcijaństwa.

Przed upadkiem figuralnego Królestwa Bożego, Izraela, prorok Ezechiel powiadomił ostatniego króla tego narodu, Sedekjasza, że Bóg odbiera mu władzę królewską, i że swoiste bezkrólewie trwać będzie do czasu, aż pojawi się ten, który będzie miał do niej rzeczywiste prawo (Ezech. 21:25-27). Tron Jahwe, na którym siedzieli królowie Izraela, Dawid, Salomon i inni (2 Kron. 29:23) został zdemontowany. Ponowne ustanowienie tego tronu, "tronu Dawida" (Łuk. 1:32), dokonać się miało dopiero w czasach mesjańskich. Do czasu objęcia rządów przez legalnego króla, Jezusa Chrystusa, sprawami świata miały administrować imperia pogańskie.

Wybitny król babiloński, Nabuchodonozor, ten sam, który obalił królestwo izraelskie, dowiedział się, że sprawuje władzę nad pierwszym z czterech imperiów, którym Bóg Najwyższy powierzył uniwersalne rządy nad światem (Dan. 2:38). Czwarte imperium miało być obalone na skutek Boskiej interwencji i zastąpione piątym mocarstwem, Królestwem Bożym, trwającym wiecznie.

We wtórej obecności Chrystusa (od 1874) dawne proroctwa dotyczące Królestwa Bożego zaczęły się wypełniać. Wszystkie dość ogólne obrazy prorocze wskazały na konkretne wydarzenia, przeszłe i teraźniejsze, osadzone w ścisłych ramach czasowych. Ustalono, że cztery mocarstwa, które miały rządzić światem i które król babiloński widział we śnie jako części posągu, to Babilonia, Medo-Persja, Grecja i Rzym. Okres ich panowania, nazwany przez naszego Pana Czasami Pogan (Łuk. 21:24), pokrywa się z czasem karania Izraela "siedemkroć więcej" (3 Moj. 26:18,24,28). Przez siedem symbolicznych "czasów" Pan Bóg pozwolił Poganom rządzić światem i przez te same siedem "czasów" karał naród wybrany zniewoleniem przez obce narody. Zważywszy fakt, że długość proroczego "czasu" wynosi 360 dni i że biblijna metoda "dzień za rok" (Ezech. 4:6) jest podstawą do odczytywania proroctw czasowych, dochodzi się do konkluzji, że wspólny okres, Czasów Pogan i karania Izraela, trwał 2520 lat (7 x 360 = 2520 "dni" – lat).

Ponieważ Pismo Święte dostarczyło niezbitych dowodów, że trwające siedemdziesiąt lat spustoszenie Jeruzalemu (Jer. 25:11,12) należy liczyć od roku 606 p.n.e., jasnym się stało, że dozwolenie Boże na to, aby narody pogańskie, w zastępczy sposób, administrowały sprawami świata wygasa w 1914 roku. Było z góry wiadomo, że władze tego świata całkowicie zignorują biblijne racje, dobrowolnie nie ustąpią, zatem Pan Bóg ustami proroka Eliasza zapowiedział ich usunięcie przez symboliczny wiatr, trzęsienie ziemi i ogień (1 Król.19:11,12).

Lud Boży z końca wieku Ewangelii, jako odpowiednik izraelskiego proroka, ogłosił wobec chrześcijańskiego świata znaczenie proroczej wizji: W roku 1914 roku wicher wojny wywróci góry królestw. Po niej przyjdzie faza społecznej rewolucji, przedstawionej przez trzęsienie ziemi. Na końcu, dzieła niszczenia władz tego świata dopełni ogień anarchii. Tak więc, gdy mówi się o końcu Czasów Pogan, należy brać pod uwagę nie tylko wygaśnięcie prawnego dozwolenia na to, aby różne narody rządziły światem (1914), ale również całkowite usunięcie ziemskich władz w anarchii.

Ponieważ tego rodzaju proroctwo zostało ogłoszone na szereg lat przed wyznaczonym czasem, gazety amerykańskie dały wyraz swemu zdumieniu, gdy w roku 1914 zerwał się wicher wielkiej wojny, nazwanej światową. W jej wyniku rozpadły się potężne "góry" trzech europejskich cesarstw.

Wybuch II Wojny Światowej uwolnił z wszelkich ograniczeń ideologię komunistyczną, która w programowy sposób dokonywała symbolicznego trzęsienia ziemi, czyli rewolucji społecznej. Skutkiem oddziaływania rewolucyjnej ideologii wszędzie nastawał zmierzch rządów możnowładców a władzę przejmowały niższe warstwy społeczne.

Jednak idea zrównania społecznego, która podbiła serca tak wielu ludzi i która jakiś czas święciła triumfy stopniowo utraciła swój blask. Jej postępy stale traciły impet, aż ostatecznie rewolucyjny okręt rozbił się na rafie ludzkiego samolubstwa i osiadł na mieliźnie. Ludzkość musiała zrezygnować z wzniosłej idei, której nie była w stanie sprostać. Z konieczności wrócono do bezwzględnych metod kapitalistycznych, budzących odrazę wszystkich zacnych ludzi. Metody te bowiem zapewniają wprawdzie sprawną gospodarkę, ale unieszczęśliwiają miliony ludzi. Sprzyjają one gromadzeniu bogactwa w rękach nielicznych i zamieniają szerokie masy ludzkie w istne bydło robocze, bez żadnych perspektyw. Wciąż wołają o pomstę do nieba doniesienia podobne do tego, że 85 najbogatszych ludzi świata posiada połowę globalnego bogactwa.

Jednak obecna sytuacja jest zasadniczo różna od tej, jaka panowała przy narodzinach kapitalizmu. Od tamtego czasu ludzie zostali oświeceni, uświadomieni co do przysługujących im praw, podniesieni w godności i rozbudzeni w aspiracjach. Przy powszechnej utracie wiary w Boga i przy zaniku wzniosłych, godnych człowieka wartości i idei, rażąca nierówność podziału dóbr materialnych nieuchronnie prowadzi do wybuchu. Rozwija się szybko trzecia faza wizji Eliasza, symboliczny ogień, czyli anarchia.

Cytowana książka "Chwała Boża" ukazała się na wiosnę 1977 roku w czasie, gdy słabnący obóz socjalistyczny nawiązał współpracę z Kościołem Rzymsko-katolickim. Traktował zawarty sojusz jako ostatnią deskę ratunku. W taki sposób ateistyczne władze wypełniły obraz ostatniego króla Babilonu, bojaźliwego Balsazara, który dla swoich książąt i haremu wyprawił słynną ucztę. Gdy na ścianie pałacu pojawił się tajemny napis, "mene, mene, tekel, ufarsin", król przeraził się ogromnie i z dygoczącymi kolanami zaczął gorączkowo wzywać kogoś, kto napis wyjaśni. Wezwany prorok Boży, Daniel, wyłożył królowi złowieszcze znaczenie niezwykłego pisma. Tej samej nocy Babilon zdobyty a sam Balsazar zabity.

Podobną rolę, jak kiedyś Daniel, odegrał lud Boży u schyłku fazy rewolucyjnej (wizja Eliasza) i tuż przed fazą biblijnego ognia, czyli anarchii. Zostało wtedy publicznie ogłoszone, że na nic się zdadzą ugody zawarte przez władzę świecką ze zdradzieckim Antychrystem, że one na pewno zawiodą i że cały stary porządek świata zacznie obracać się w ruinę. Wskazano wtedy wiosnę 1981 roku jako początek światowej anarchii. 13 maja 1981 roku, strzały zamachowca na placu św. Piotra były sygnałem, że współpraca socjalistów z klerem została zerwana.

W tamtym czasie, właśnie na wiosnę 1981 roku, wielu mniemało, że przepowiednie chronologiczne zawiodły, bo o żadnej anarchii nie może być mowy. Teraz jednak, w ślad za upadkiem socjalizmu, gdy w coraz liczniejszych rejonach świata zapaliły się i wzmagają ognie anarchii, a siła państw konserwatywnych aby te ognie gasić wciąż słabnie, sprawa wygląda zupełnie inaczej. Z peryferii chrześcijaństwa, Azji i Afryki, te ognie anarchii zbliżając się do jego centrum, Europy i Stanów Zjednoczonych.

 

POTOP
 

 

"Lecz te niebiosa, które teraz są, i ziemia tymże słowem odłożone są i zachowane ogniowi na dzień sądu i zatracenia niepobożnych ludzi" (2 Piot. 3:7).

Powyższy fragment listu apostoła Piotra zawiera myśl, że w Bożej zapowiedzi zniszczenia "pierwszego świata" (2 Piot. 5:6) kryje się wyrok na "teraźniejszy zły świat" (Gal. 1:4). Nasz Pan oświadczył: "A jako było za dni Noego, tak będzie i za dni Syna Człowieczego" (Łuk.17:26-27).

Mając to na uwadze uczynimy następujące rozważanie:

– Adam był stworzony 4128 lat przed naszą erą,

– Od stworzenia Adama do końca potopu upłynęło 1656 lat (B-44).

Ponieważ potop trwał przez rok (1 Moj. 7:11; 8:13,14), zatem jego początek przypada na 1655 rok od stworzenia Adama.

 

 

 

 

 

Gdy Bóg postanowił sprowadzić potop wód na ziemię, zawiadomił Noego i polecił mu, aby uczynił zabezpieczenie dla siebie, rodziny i zwierząt. Tych ostatnich po parze z każdego gatunku (1 Moj. 6:19-20). Po wykonaniu korabia przez Noego i napełnieniu go żywnością, Bóg uzupełnił poprzednie rozporządzenie dotyczące liczby par zwierząt, które miały być zachowane. W słowach Bożych wypowiedzianych w sprawie potopu kryje się tajemnica daty zagłady "teraźniejszego wieku złego".

 

 

Myśl, że po wejściu do korabia, Pan trzymał otwarte drzwi jeszcze przez siedem dni, nie ma uzasadnienia w Piśmie Świętym. Przeciwnie, Słowo Boże informuje nas, że pierwszy świat egzystował tylko do dnia, w którym Noe wszedł do korabia. Dzień potopu był siódmym dniem jaki upłynął od ostatecznej instrukcji, którą otrzymał Noe po zbudowaniu korabia i napełnieniu go żywnością.

Szczegół ten zapisany jest w 1 Moj. 7:1-4. Oto brzmienie czwartego wersetu według Biblii Tysiąclecia: "Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz".

Nasz Zbawiciel potwierdził ten szczegół, gdy mówił, że ludzie starego świata trwali w swej nieświadomości "aż do onego dnia, którego wszedł Noe do korabia" (Mat. 24:38; Łuk. 17:27).

 

 

Gdy korab był już napełniony zwierzętami, gdy rodzina Noego, a wreszcie i on sam weszli do przygotowanego schronienia, Pan zamknął drzwi. Wtedy natychmiast spadł potop (gr. kataklusmos) – 1 Moj. 7:16,17. Tolerancja Boża dla starego świata trwała tylko do dnia, którego wszedł Noe do korabia. Siedem dni, które poprzedzały potop nie były dla Noego próbą wiary, ponieważ o dacie potopu był na siedem dni przedtem poinformowany przez samego Boga (Amos 3:7).
 

 

 

* * *



* * *

Z powyższych zestawień wynika, że:

(1) dzień zamknięcia drzwi był dniem wejścia Noego do korabia;

(2) dzień ten był także ostatnim dniem "pierwszego świata", podobnie jak zabranie z ziemi ostatnich członków Kościoła będzie końcem "teraźniejszego wieku złego".
 

 

 

 

ODCIĘTY KAMIEŃ

 

"Kamień odcięty z góry, bez udziału rąk, który uderza i rozprasza władzę pogan, przedstawia prawdziwy Kościół, Królestwo Boże (...) Kiedy zostanie już skompletowany, zupełnie Odcięty, wtedy uderzy i zniszczy królestwa tego świata (...) Przypomnijmy sobie obietnicę uczynioną przez naszego Pana triumfatorom Chrześcijańskiego Kościoła: 'Kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej'. 'A kto zwycięży i zachowa aż do końca uczynki moje, dam mu zwierzchność nad poganami i będzie ich rządził laską żelazną; jako naczynia garncarskie skruszeni będą. Jakom i Ja wziął od Ojca mego' (Obj. 3:21; 2:26, 27; Psa. 2:8-12)". A-255,256

 

 

 

Powyższe komentarze, oparte na Piśmie Świętym, wykazują, że odcięcie kamienia przedstawia zmartwychwstanie Kościoła.

"Takci będzie i powstanie [zmartwychwstanie – gr. he anastasis] umarłych. Bywa wsiane ciało w skazitelności, a będzie wzbudzone w nieskazitelności" (1 Kor. 15:42).

"Toć jest pierwsze zmartwychwstanie [gr. he anastasis]" (Obj. 20:5).

 

* * *
 

 

Kamieniem, który uderzy jest "Nasienie Abrahamowe" – Kościół, który obali królestwa tego świata a następnie będzie błogosławić wszystkie narody ziemi (1 Moj. 22:17,18; Gal. 3:29).

 

* * *
 

 

"Potop" (gr. kataklusmos) – klęska, jaka spotkała świat za dni Noego;

 

 

 

"Zagłada" (gr. katastrofe) – zagłada Sodomy i Gomory (2 Piot. 2:5,6; Łuk.17:26-30).

 

 

* * *

 

Uderzający Kamień – władza uwielbionego Kościoła.

Do zburzenia władzy pogan użyta będzie armia Pańska (Izaj.13:4)

Do harmonii z tym "Kamieniem" przyjdzie cała ludzkość (Efez.1:10).

 

* * *

 

"A WSZAKŻE JEST BÓG NA NIEBIE,

KTÓRY OBJAWIA TAJEMNICE"

 

"Roku wtórego królowania Nabuchodonozora,

miał Nabuchodonozor sen"

 

Dan. 2:1
 

 

Jest rzeczą niemożliwą, aby sen i wytłumaczenie miało miejsce w drugim roku panowania Nabuchodonozora. Aby to zrozumieć trzeba uwzględnić następujące uwagi:

(1) Według przyjętej chronologii król judzki Joakim, panował od 628 do 617 roku przed naszą erą.

(2) W czwartym roku panowania Joakima, król babiloński Nabuchodonozor objął rządy nad Babilończykami (Jer. 25:1).

(3) W czwartym roku panowania Nabuchodonozora (był to rok ósmy panowania Joakima) zaatakował on po raz pierwszy Jeruzalem,

Od tego roku Joakim stał się wasalem króla Babilońskiego, lecz po trzech latach odmówił płacenia daniny (2 Król. 23:36; 24:1).

"Roku trzeciego królowania Joakima, króla judzkiego [jako wasala], przyciągnął Nabuchodonozor, król babiloński do Jeruzalemu i obiegł je. I podał Pan w rękę jego Joakima, króla judzkiego" (Dan.1:1,2).

Joakim zginął, a jego następca Joachyn panował zaledwie trzy miesiące, po których wraz z wieloma Żydami został zabrany do niewoli. Było to ósmego roku królowania Nabuchodonozora, a w 617 roku p.n.e. (2 Król. 24:8-12).

Między zabranymi niewolnikami znajdował się prorok Ezechiel, który czas opisany w swoim proroctwie liczy od daty jego zabrania do niewoli w roku 617 p.n.e.

(4) Między niewolnikami znaleźli się również Daniel, Ananiasz, Misael i Azaryjasz. Dostąpili oni szczególnej łaski stawania przed obliczem królewskim. Nie prędzej mogli jednak z niej skorzystać aż wyuczeni zostali pisma i języka chaldejskiego, co mogli osiągnąć w okresie trzech lat (Dan.1:1-6,18,19).

 

 

W wydaniu IV Tomu, zawierającym dodatek dotyczący Paruzji Pańskiej, na stronie 80 czytamy: "Datą snu był rok 614 przed Chrystusem".

Według rozporządzenia królewskiego, to wprowadzenie Daniela przed oblicze króla nie mogło prędzej nastąpić, aż dopiero po upływie trzech lat nauki, czyli dopiero w roku 614 przed Chrystusem. Rok ten był jedenastym rokiem królowania Nabuchodonozora. Widocznie w rok później Nabuchodonozor miał sen o jakim mowa.

 

 

Aby usunąć wątpliwości co do prawdziwości tych wniosków znajdujemy, że w tłumaczeniu Variorum tekst ten (Dan. 2:1) brzmi: 'A w dwunastym roku królowania Nabuchodonozora, Nabuchodonozor miał sen...' itd. Towarzyszące okoliczności, dostarczone przez samego Daniela, udowadniają, że tłumaczenie Variorum jest poprawne".

"Podobną pomyłkę można znaleźć, porównując 2 Król. 24:8 z 2 Kron. 36:9, gdzie cyfra 8 w Kronikach powstała z oryginalnej cyfry 18, zachowanej w Księdze Królewskiej". (Patrz uwagi do okresu 70 lat niewoli w książce Johna i Mortona Edgarów pt. "Przejścia i Pokoje Wielkiej Piramidy", tom II, str. 29-37, wyd. 1913)

Z wyjaśnienia Daniela wynika, iż Bóg postanowił, aby Nabuchodonozor był głową widzianego obrazu, który przedstawia władzę pogan. W tym jednak czasie, w roku 614 p.n.e., Sedekiasz był królem od trzech lat i miał jeszcze królować osiem lat zanim Nabuchodonozor stał się "głową złotą" (Dan. 2:37).

 

614  –  8  =  606

 

* * *

Lud Boży, jako pozaobrazowy Daniel, jest przez Pana informowany przed czasem o zupełnym zniszczeniu władzy pogan. Ostatnia forma tej władzy, jaka wyłoni się po roku 1977 zostanie zburzona mocą uwielbionego Kościoła.

"Rządy i kościoły wykazują tendencję do tworzenia bądź to jawnych, bądź tajnych związków dla ochrony ich wspólnych interesów w obliczu nadciągającej burzy [Armageddonu]" B-262.

"Zapewnienie Apostoła wydaje się być takie, że chociaż Antychryst w swej ostatniej śmiertelnej walce o życie pozornie zwiększy swoją władzę w świecie przez nowe strategie, oszustwa i kombinacje, to jednak prawdziwy Pan ziemi, Król królów, w czasie swojej obecności zwycięży. Ostatecznie, podczas wielkiego ucisku unicestwi On Antychrysta całkowicie i zniszczy na zawsze jego władzę i oszustwa". B-359,600.

 

* * *

 

GROŹNY WYROK

 

Lud Boży, jak w swoim czasie Daniel, wytłumaczy wyrok, jaki ręka Boża pisze na murach mistycznego Babilonu.

 

 

 

Wytłumaczenie tajemniczego napisu spotkało się z uznaniem króla. Daniel został odziany w purpurę, otrzymał na szyję złoty łańcuch i ogłoszono, że ma rządzić jako trzeci w państwie.

Jest to obraz na wywyższenie Kościoła, który bezpośrednio po wypełnieniu swojej ostatniej misji (Obj.10:11) zostanie uwielbiony.

Purpura (szkarłat) ... przedstawia urząd królewski.

Łańcuch złoty ... wyobraża Boską naturę.

"Trzeci w królestwie" ... po Ojcu Niebieskim i naszym Panu. "A Ja tę chwałę, którąś mi dał dałem im, aby byli jedno, jako my jedno jesteśmy".
"Kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej, jakom i ja zwyciężył, i usiadłem z Ojcem moim na stolicy jego" (Jan 1:22; Obj. 3:21).

 

Owo wywyższenie ma związek z połączeniem Izaaka z Rebeką oraz z zabraniem mądrych panien przez Oblubieńca.

 

* * *



* * *