W roku 1984 nie pojawiły się jakieś niezwykłe symptomy dzieła restytucyjnego, ani też Święci Starożytności nie powstali z grobów. Czyż zatem wszystkie równoległości chronologiczne i potwierdzające je liczbowania okazały się czystą fikcją? Gdyby ktoś tak uważał, a takich znalazło się wielu, to tego rodzaju osąd byłby bardzo powierzchowny. Głębsze wniknięcie w cudowną konstrukcję i symetrię wieków historii świata, jak to zostało ukazane na Planie Wieków, pozwala rozpoznać metodę, z jaką Boska Opatrzność kieruje losami ludzkości. Jej działania nie dokonują się raptownie, z dnia na dzień, lecz mają charakter stopniowy. Od jakiegoś nieznacznego nawet epizodu, "dnia małych początków", procesy charakterystyczne dla poprzedniego wieku stopniowo wygasają, a procesy następnego wieku coraz bardziej się nasilają.

Działalność naszego Pana podczas Jego drugiej obecności, datującej się od początku siódmego tysiąca lat od Adama (1874), ma właśnie taki stopniowy płynny przebieg. Sam Pan porównał swoje drugie przyjście do świtającego dnia (Mat. 24:27), w którym światło słoneczne pojawia się na wschodzie i świeci potem aż na zachód. Pan jest boską, duchową, niewidzialną Istotą i dlatego Jego parousia może być rozpoznana wyłącznie po umownych znakach zamieszczonych w Biblii. Są to różne proroctwa, które należy kojarzyć z odpowiednimi wydarzeniami, gdy takowe się pojawiają.

Celem drugiego przyjścia Pana Jezusa jest obalenie tronu "księcia tego świata", Szatana, objęcie kontroli nad światem ludzkości i przywrócenie człowiekowi utraconego królestwa. Od początku paruzji, w potężnym zmaganiu sił światłości z siłami ciemności, władza naszego Pana stale rosła, a władza Szatana i jego zastępów ciągle malała. Wszystko działo się stopniowo.

Najpierw, nasz Pan, wspaniały książę wielki, Michał, powstał do czynu i zapoczątkował erę oświaty, wiedzy, rozmnożenia umiejętności i lawinowej wynalazczości (Dan. 12:1,4). Były to warunki sprzyjające powołaniu i zorganizowaniu Jego wielkiej armii, rekrutującej się z wszystkich wyzyskiwanych i uciemiężonych ludzi, którzy znienawidzili tyranię arystokracji i kleru (Izaj. 13:3-5). Trzon tej bojowej armii stanowili zwolennicy idei komunistycznej. Zanim nastał kres dozwolenia Bożego na rządy Pogan (1914), przez całe czterdzieści lat trwało organizowanie i ćwiczenie tego rewolucyjnego wojska.

Gdy czas ziemskiego panowania minął, Pan wydał rozkaz swoim oddziałom szturmowym aby uderzyły na potężne diabelskie twierdze, czyli rządy tzw. chrześcijaństwa. Rozpoczął się proces obalania jego spoganizowanych władz przez coraz gruntowniejsze usuwanie ośrodków ciemnoty, przesądu, niesprawiedliwości i despotyzmu.

Pierwszym etapem było obalenie w pierwszej wojnie światowej trzech wielkich europejskich monarchii, które stanowiły podporę autokratycznego porządku świata. Od drugiej wojny światowej rozpoczęła się ogólnoświatowa ekspansja ideologii komunistycznej, która posunęła do przodu proces niszczenia lub rozsadzania od środka starych struktur społecznych.

Jednak ponawiane wysiłki zbudowania lepszego, sprawiedliwego świata wciąż nie miały powodzenia, tak iż sami liderzy komunistyczni zaczęli wątpić w jego realność. W rezultacie socjaliści wrócili w stare koleiny współpracy władzy świeckiej z kościołami i zamiast niszczyć, zaczęli utrwalać stary, niesprawiedliwy porządek. Stał za tym przeciwnik Boży, Szatan, który w ostatniej rozpaczliwej próbie ratowania swego królestwa przed anarchią zdołał połączyć we współpracy dwie przeciwności: do wczoraj ateistyczne, marksistowskie władze i Antychrysta, czyli Kościół Rzymsko-katolicki. Na próżno...

Nowy, triumfujący władca świata, Jezus Chrystus, jako współczesny Wielki Cyrus, na czele swej armii sforsował mury tej ostatniej świecko-kościelnej warowni (1981-1984) i otworzył narodom drogę do wolności. Odkąd na wiosnę 1985 roku doszedł do władzy w ZSRR nowy sekretarz, Michał Gorbaczow, ludzie przestali się bać jakiejkolwiek ziemskiej władzy. Zarówno Izraelczycy, których prawie milion mógł wrócić do ojczyzny, jak i wszyscy ludzie upajający się coraz większą wolnością, nie są świadomi faktu, że to dopiero wstęp do wyprowadzenia ich "na wolność chwały dzieci Bożych" (Rzym. 8:21). Nie dotyczy to jedynie obecnie żyjących, ale również wszystkich ich przodków, z praojcem Adamem na czele, którzy wkrótce zostaną obudzeni z grobów.

Na rok 1984 należy zatem patrzeć, jako otwarcie restytucyjnej ery. Otwarcie to wiąże się wprawdzie doraźnie z coraz większą anarchią, ponieważ narody nie chcą dłużej znosić żadnej ziemskiej władzy, ale na dalszą metę oznacza ono już bardzo bliskie ustanowienie Nowego Przymierza, z jego gospodarzami, Abrahamem, Izaakiem, Jakubem i wszystkimi prorokami obudzonymi z martwych (Łuk. 13:28,29).

Bez względu więc na to, jak przed czasem można było wyobrażać sobie wydarzenia 1984 roku, to obecnie staje się zrozumiała przyczyna, dla której Pan Bóg z tym właśnie rokiem powiązał Nowe Przymierze i zmartwychwstanie Abrahama. Zapewne nie będzie to Przymierze aktem jednorazowym i swym zasięgiem nie obejmie natychmiast całego świata. Pismo Święte mówi, że będzie ono zawarte najpierw z narodem żydowskim, a później stopniowo z wszystkimi narodami świata (Zach. 8:20-23; Izaj. 2:4) i raczej nie będzie wymagało jakichś specjalnych terminów, czy nadzwyczajnych proklamacji.

 

ŚWIĄTNICA BOGA I RZEKA PRAWDY

 

Ezech. 40 - 48
 

 

W ostatnich dziewięciu rozdziałach proroctwa Ezechiela podany jest opis Świątnicy Bożej. Świątnica ta, jej różne ganki, poziomy i budynki, okolica, obrządki i lud w niej składający ofiary przez kapłanów, wreszcie kapłańskie pokolenie, wszystko to stanowi typ "przyszłych dóbr". Prorok Ezechiel widział, jak chwała Pańska napełniła Świątynię, a brama została zamknięta. Potem wyszły życiodajne wody spod progu domu, które napełniły życiem ziemię i uzdrowiły wody Morza Martwego. Świątnica ta obrazuje głównie uwielbienie Kościoła oraz zaprowadzenie Królestwa Bożego na ziemi, które w czasach restytucji da zdrowie i życie ludzkości.

 

 

 

 

Oto ilość słów hebrajskich, które składają się na treść dziewięciu ostatnich rozdziałów proroctwa Ezechiela:

724 słów (r. 40) + 370 słów (r. 41) + 285 słów (r. 42) + 415 słów (r. 43) + 501 słów (r. 44) + 396 słów (r. 45) + 381 słów (r. 46) + 366 słów (r. 47) + 527 słów (r. 48) = 3965 słów

W liczbie 3965 ukazane są dwie daty: 1981 i 1984.

 

* * *
 

 

KETURA

 

Oto uwagi w Komentarzu do 1 Moj. 25:1:

Potem pojął ... Abraham pojął drugą żonę zaraz po ślubie Izaaka z Rebeką, co pokazuje, że Nowe Przymierze wejdzie w życie po weselu Baranka.

Której imię było Ketura ... Typ na Nowe Przymierze, na czas Restytucji.

 

 

 

Budowa tekstu hebrajskiego, traktującego o Keturze, zawiera w szczególny sposób ukrytą liczbę, wzbogacającą naukę, która pokazana jest w trzeciej żonie Abrahama. Jest nią dodatkowa wartość liczbowa wypływająca z wszystkich liter objętych Dageszem forte.

 

* * *
 

 

Tymi dwoma sposobami Wszechmądry Autor Biblii, dał nam do zrozumienia, że Ketura, trzecia żona Abrahama, jest typem na Nowe Przymierze, na czas Restytucji.

Najpierw Abraham miał żonę Sarę, która jest typem na przymierze Abrahamowe, zwane też Przymierzem Ofiary (Psa. 50:5). Z tego pierwszego małżeństwa narodził się syn, Izaak, jako typ na Chrystusa, Głowę i Ciało. Z żony Hagar, z kolei, będącej typem na Przymierze Zakonu, narodził się jeszcze jeden syn, Ismael, który jest typem na Żydów, zrodzonych pod Zakonem. Z Keturą miał Abraham aż sześciu synów, co przedstawia, że klasa restytucyjna będzie najliczniejsza. Cała ludzkość będzie błogosławiona pod Nowym Przymierzem w Restytucji, czyli czasie "naprawienia wszystkich rzeczy, co przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków" (Dz.Ap. 3:19-21; Gal. 4:22-31).

Oto trzy wydarzenia z życia Abrahama:

(1) Śmierć Sary,

 

(2) Połączenie Izaaka z Rebeką,

 

(3) Małżeństwo z Keturą.

Te trzy wydarzenia przedstawiają, kolejno:

(1) Koniec wysokiego powołania (rok 1977),

(2) Połączenie Chrystusa z Kościołem (wiosna roku 1981),

(3) Początek ziemskiej fazy Królestwa Bożego (1984).

 

* * *

"I WSTAŁ ABRAHAM RANO"

 

1 Moj. 19:27
 

 

Wywrócenie i spalenie Sodomy wraz z okolicą przedstawia zniszczenie obecnego świata w objawieniu (gr. apokalupsis) Syna Człowieczego (Łuk.17:28-30). Po zniszczeniu starego porządku rzeczy, nastanie czas ziemskiej restytucji.

Ziemskimi przedstawicielami Królestwa Bożego będą starożytni święci, ustanowieni "książętami po wszystkiej ziemi" i sędziami "jak było na początku" (Psa. 45:17; Izaj.1:26).

"Wstawszy tedy Abraham rano, pospieszył się na ono miejsce, kędy stał przed Panem. I spojrzał ku Sodomie i Gomorze, i ku wszystkiej ziemi onej równiny, i obaczył, a oto wychodził dym z onej ziemi, jako dym z pieca" (1 Moj.19:27-28).

 

 

 

Wstanie Abrahama rano jest obrazem na powstanie z grobów Ojców Starego Testamentu.

Według obecnej orientacji czasowej, koniec ucisku będzie w 1984 roku i wtedy należałoby spodziewać się zmartwychwstania przedstawicieli ziemskiej fazy Królestwa Bożego (Łuk.13:28).

Poniższe zestawienia popierają przytoczone myśli:

 

* * *