NAWRÓCENIE SAULA

Dz.Ap. 22:6-16; 26:12-18

 

 

^9:1 Dysząc groźbą i mordem przeciw uczniom Pana
     Udał się Saul z prośbą do arcykapłana,
²    By w listy zaopatrzył go polecające
     Do synagog w Damaszku, prawo mu dające

     Poszukiwania Pańskiej zwolenników drogi,
     Aby mógł ich uwięzić, wkroczywszy w ich progi,
     Tak mężczyzn jak niewiasty, by wraz z pojmanymi,
     Na sąd mógł potem wrócić do Jerozolimy.

 

 

³    I stało się, gdy podróż swą kontynuował
     I gdy się niedaleko Damaszku znajdował,
     Światłość go wielka z nieba nagle oświeciła,
⁴    A siła niepojęta na ziemię rzuciła.
     "O Saulu, Saulu!" – usłyszał wołanie –
     "Czemu mnie prześladujesz?" – rzekł: "Kim jesteś, Panie?!"
     "Jam jest Jezus" – Pan rzecze – "Którego ty stale
     Prześladujesz okrutnie i zapamiętale,
⁶    Lecz wstań i wnijdź do miasta (wraz z ludźmi swoimi),
     Tam cię poinformują, coś powinien czynić".
⁷    A ludzie, którzy w drodze mu towarzyszyli,
     Ze zdumienia wielkiego wprost zaniemówili,
     Głos bowiem skierowany do niego słyszeli,
     Jednakże mówiącego wcale nie widzieli.
⁸    Tymczasem srogi Saul podźwignął się z ziemi,
     Lecz gdy oczy otworzył, nie widział nic nimi.
     Wiodąc go więc za rękę, ci, którzy z nim byli,
     Do samego Damaszku go zaprowadzili,

 

 

⁹    Gdzie przez trzy dni, nie widząc, myślał tylko stale,
     A jadła i napoju nie przyjmował wcale.
¹⁰   Pewien mąż w Damaszku, Ananiasz imieniem,
     Otrzymał w owym czasie od Pana widzenie,
     I rzekł Pan: "Ananiaszu!" – Ten, słysząc wezwanie,
     Pośpieszył z odpowiedzią: "Oto jestem, Panie".
     "Wstań" – rzekł Pan – "i na Prostą ulicę się udaj,                                    1)
     I tam zapytaj w domu, w którym mieszka Juda,
¹¹  O męża, Tarseńczyka – Saul ma na imię". 2)
¹²  (Saul ujrzał w widzeniu w tej samej godzinie,
     Jak pewien mąż, imieniem Ananiasz, wszedł, po czym
     Położył na nim ręce, by przejrzał na oczy).
¹³  Zdziwiony mową Pana Ananiasz powiedział:
     "O Panie! Jam od wielu ludzi się dowiedział,
     Ile ów mąż, co jako prześladowca słynie,
     Wyrządził Twoim świętym zła w Jerozolimie.
¹⁴  On od arcykapłanów ma upoważnienie,
     By karać Twoich wszystkich wyznawców więzieniem".
¹⁵  Lecz Pan rzekł: "Idź spokojnie pod adres wskazany,
     Bo człowiek ten jest moim naczyniem wybranym,
     By zaniósł moje imię przed małych i wielkich –
     Przed pogan i królów, i synów izraelskich.
¹⁶  Ja także mu pokażę, ile poniżenia,
     Będzie musiał wycierpieć dla mego imienia".
¹⁷   I udał się Ananiasz do domu owego,
     A włożywszy nań ręce, powiedział do niego:
     "Saulu, bracie miły, z nowiną przychodzę:
     Sam Pan Jezus, który ci ukazał się w drodze,
     Posłał mnie, aby wzrok ci został przywrócony
     I abyś Duchem Świętym został napełniony".
¹⁸  Natychmiast jakby łuski spadły z oczu jego,
     A wzrok swój odzyskawszy, powstał z miejsca swego
     I został ochrzczony (chrztem Jana, jak wiadomo),
     Wnet też siły odzyskał, gdy go nakarmiono.
 

 

¹⁾ Ulica tej nazwy istnieje do dzisiaj i biegnie w kierunku od wschodniej do zachodniej bramy na dystansie

    około 5 km (Diaglott).
²⁾ Tars był stolicą Cylicji. Położony był na brzegach rzeki Knidus, przepływającej jego środkiem. Jako siedziba

    nauki, dorównywał ważnością Atenom i Aleksandrii. Jego mieszkańcy w czasach Juliusza Cezara byli

    obdarzeni wszelkimi przywilejami obywateli rzymskich (Diaglott).

 

SAUL W JERUZALEMIE I TARSIE

 

 

    Jeszcze kilka dni spędził w Damaszku z uczniami
²⁰   I zaraz też z pełnymi zapału słowami
     Rozpoczął w synagogach ogłaszać zebranym,
     Że Jezus Synem Bożym jest na świat zesłanym.
²¹  Wszyscy zaś, którzy mów tych świadkami się stali,
     Zdumiewając się wielce, tak oto pytali:
    "Czyż to nie jest ten, który w mieście Jeruzalem,
    Tych, którzy czczą to imię prześladował stale
     I przybył tu w tym celu z pełnomocnictwami,
     By ich w więzach stawić przed arcykapłanami?"
²²  Tymczasem Saul coraz śmielej występował,
     Czym zamieszanie pośród Żydów powodował,
     Którzy zamieszkiwali w Damaszku w tym czasie,
     Dowodząc, że prawdziwym Jezus jest Mesjaszem.
²³   Po upływie dni wielu Żydzi uradzili,                                                          1)
     By go życia pozbawić, lecz w krytycznej chwili
²⁴  Saul o ich tajemnej dowiedział się zmowie.
     Ci strzegli dniem i nocą bram, ale uczniowie
     Wiedząc, że nań czyhają, w nocy go zabrali
     I szczęśliwie z opresji tej wyratowali:

 

 

     W wielkiej go tajemnicy przez mur przerzucili
     I w koszu na powrozie na dół opuścili.
²⁶  A kiedy Saul przybył do Jerozolimy,
     Połączyć się z uczniami starał tamtejszymi,
     Lecz go się w dalszym ciągu obawiali wszyscy,
     Nie wierząc, że być może uczniem rzeczywistym
²⁷   Lecz Barnaba przygarnął go i z nim pospołu
     Przybył i opowiedział gronu apostołów
     O tym, jak w drodze Pana zobaczył samego,
     A Pan, gdy się ukazał, przemówił do niego,
     I jak potem w Damaszku gnany gorliwością
     Uczył w imię Jezusa lud z wielką śmiałością.
²⁸   Był odtąd w Jeruzalem z nimi dzięki temu,
     Nauczając swobodnie w Jezusa imieniu.
²⁹   Rozmawiał i rozprawiał też z hellenistami –
     Mówiącymi po grecku z obczyzny Żydami.
     Lecz ci wkrótce wrogami jego mów się stali,
     Że nawet zamordować go usiłowali.
³⁰   Kiedy bracia się o tym fakcie dowiedzieli,
     A wszyscy jego dobro na uwadze mieli,
     Wspólnie do Cezarei go odprowadzili,
     Następnie zaś do Tarsu statkiem wyprawili.

 

 

 

 

PIOTR UZDRAWIA ENEASZA

 

 

^9:31 A zbory się w pokoju wszystkie budowały,
     W Judei, Galilei i Samarii całej;
     Żyły w bojaźni Pańskiej, a wzrostu stałego
     I pociechy przydawał wpływ Ducha Świętego.

 

³²  Gdy Piotr odwiedzał wszystkich, co przy Panu stali,
     Przybył także do świętych, co w Liddzie mieszkali.
³³  W mieście owym Piotr spotkał człowieka pewnego,
     O imieniu Eneasz, z tego dość znanego,
     Że od chwili, gdy został sparaliżowany,
     Przez lat osiem na łożu leżał załamany...

 

³⁴  "Eneaszu" – powiedział Piotr z mocą do niego –
     "Jezus Chrystus uzdrawia cię – wstań z łoża swego

     I je pościel" – Ten, według danego rozkazu,
     Poderwał się na nogi i stanął od razu.
³⁵  Wszyscy zaś, którzy w Liddzie i w Saronie żyli,
     Widząc go, swe do Pana serca nawrócili.

 

WSKRZESZENIE TABITY W JOPPIE

 

 

³⁶   A w Joppie wówczas pewna uczennica była,
     Która imię żydowskie Tabita nosiła.                                                         1)
     Owo imię w języku greckim Dorka znaczy
     (W polskim się na Gazela lub Sarna tłumaczy).
     Jej życie dobroczynność stale wypełniała,
     Wciąż jałmużny ubogim ludziom udzielała.
³⁷   I wówczas, gdy tak chętnie wciąż drugim służyła,
     Rozniemogła się ciężko i życie skończyła.
     Więc umywszy ją w sali na piętrze złożono.
³⁸  Gdy o Piotrze wiadomość uczniom doniesiono,
     Że apostoł akurat w Liddzie się znajduje,
     Miejscowości, co z Joppą blisko sąsiaduje,
     Natychmiast dwóch posłańców do niego wysłali
     I: "Przyjdź do nas bez zwłoki" – prosić go kazali.

 

 

     Piotr wstał i poszedł z nimi, a kiedy przybyli,
     Wnet do sali na piętrze go zaprowadzili.
     Widząc, że Piotr się zjawił, wdowy, co tam były,
     W smutku pogrążone, go wszystkie otoczyły
     I ze łzami przeróżne mu ukazywały
     Suknie i płaszcze, które Dorce zawdzięczały,
     A która im te wszystkie rzeczy wykonała,
     Dopóki się za życia wśród nich znajdowała.

 

⁴⁰   Po usunięciu wszystkich, padł Piotr na kolana
     I zwrócił się w żarliwej modlitwie do Pana.
     Potem się obróciwszy do ciała martwego,
     Powiedział: "Wstań Tabito!" – I wtem, na głos jego,
     Zmarła swoje przymknięte oczy otworzyła
     I usiadła, gdy Piotra obok zobaczyła.
⁴¹   Więc on podał jej rękę i pomógł by wstała.
     Tak dzięki mocy Pańskiej życie odzyskała!
     Potem zaś przywoławszy świętych oraz wdowy
⁴²   Ukazał im ją żywą! (...) Wnet po cudzie owym
     Obiegła całą Joppę wieść tak niesłychana,
     A wielu słysząc o tym uwierzyło w Pana.
⁴⁵   Piotr został dłużej w Joppie, gdzie uczni przysparzał,

     Będąc u niejakiego Szymona, garbarza.

 

—————
¹⁾ Imiona te, w obu językach oznaczają gazelę, są tutaj wyrazem piękna, jak gazele są osobliwością

    godną uwagi dla ich pięknych oczu (Diaglott).

 

POWOŁANIE SETNIKA KORNELIUSZA

 

 

^10:1 Był człowiek w Cezarei, Korneliusz się zwący,
      Setnik, kohortą zwaną włoską dowodzący,
²     Pobożny, bogobojny w swoim obcowaniu
      Wraz z całym swoim domem, chętny w udzielaniu

     Jałmużny hojnej ludziom jej potrzebującym,
      I wciąż Boga modłami swoimi wielbiący.

 

³     Ów mąż, tak obdarzony cnotami wielkimi,
      Ujrzał za dnia około dziewiątej godziny (trzecia po poludniu)
      W widzeniu wyraziście anioła Bożego,
      Który rzekł: "Korneliuszu!", wstąpiwszy do niego.

 

⁴    Ten, przejęty bojaźnią na takie spotkanie,
      Rzekł wpatrując się w niego uważnie: "Co, Panie?".
      "Twe modlitwy" – ten rzecze – "i jałmużny liczne,
      Przyszły jako ofiara przed Boże oblicze,

⁵    Ślij więc ludzi do Joppy, do męża pewnego,

     Niejakiego Szymona, Piotrem też zwanego
⁶     U Szymona garbarza mąż ten zamieszkuje,
     Dom którego nad samym morzem się znajduje".

 

 

 

 

⁷      A kiedy anioł odszedł, co mówił do niego,
      Zawołał domowników dwóch i pobożnego
      Żołnierza spośród wielu, którzy mu służyli.
⁸      Opowiedział im wszystko, by świadomi byli
      Poselstwa przez anioła mu obwieszczonego
⁹      I posłał ich do Joppy. A dnia następnego,
     Gdy oni byli w drodze i już się zbliżali
      Do miasta, do którego przybyć zamierzali,
      Piotr wszedł na dach, by modły słać ku Bogu swemu,                          1)
      A szósta dnia godzina była w przybliżeniu.  (dwunasta w południe)

 

 

 

 

¹⁰   Chciał się potem posilić, poczuwszy łaknienie –
     Gdy pokarm przyrządzano – popadł w zachwycenie!
¹¹    I oto ujrzał niebo szeroko otwarte
     I przedmiot zstępujący, niczym rozpostarte

     Przeogromnych rozmiarów prześcieradło lniane,
     Ku ziemi za swe cztery rogi opuszczane;
¹²   W nim były czworonogi rodzaju wszelkiego.
     Płazy ziemi i wiele ptactwa niebieskiego.

 

 

 

 

¹³   "Powstań, Piotrze, zabijaj i jedz!" – głos mu rzecze.
¹⁴   "Przenigdy, Panie" – rzekł Piotr – "bo nic z takich rzeczy;

      Skalanych lub nieczystych, jam nigdy nie spożył".

 

¹⁵   Więc głos doń po raz wtóry wezwanie ponowił:
     "Tego, co Bóg oczyścił, tobie za nieczyste
     Nie godzi się uważać – jest to oczywiste!"
¹⁶   Po trzykroć się to stało i ów niepojęty
     Przedmiot w górę do nieba zaraz został wzięty.

 

¹⁷  Gdy Piotr się zastanawiał nad znaczeniem tego
     Widzenia chwilę wcześniej mu ukazanego,
     Ludzie przez Korneliusza setnika wysłani,
     Znaleźli dom Szymona i stojąc u bramy,
¹⁸   Wraz się dowiadywali głosem podniesionym,
     Czy Szymon, zwany Piotrem, gości w domu owym.
¹⁹  Gdy Piotr nad tym, co widział myśleniem się trudził,
     Rzekł mu Duch: "Oto ciebie trzech wciąż szuka ludzi!
²⁰   Zejdź więc i bez wahania udaj się wraz z nimi,
     Ja ich bowiem posłałem dla ważnej przyczyny".

 

²¹   Kiedy Piotr to usłyszał, nie tracąc ni chwili,
     Zszedł i tak rzekł do ludzi, którzy doń przybyli:
     "Ja jestem tym człowiekiem, którego szukacie –
     Jakąż zatem, przybywszy, sprawę do mnie macie?"

 

²²   Ci, będąc upewnieni, że Piotra ujrzeli,
     Tak oto na pytanie mu odpowiedzieli:
     "Setnik Korneliusz, człowiek w prawości żyjący,
     Bojaźnią Bożą w życiu wciąż się kierujący,
     Który wielkim uznaniem cieszy się całego
     Narodu żydowskiego – ten to od świętego
     Anioła polecenie otrzymał, by ciebie
     Poszukawszy przywołał natychmiast do siebie
     I dowiedział się jaką niesiesz mu nowinę".

²³   Piotr, prosząc by wstąpili, przyjął ich w gościnę.
     A nazajutrz wstał z nimi i w drogę ruszyli,
     A pewni bracia z Joppy mu towarzyszyli.

 

²⁴   Gdy zaś do Cezarei nazajutrz wkraczali,
     Sam Korneliusz i krewni już na nich czekali,
     Zebrani z przyjaciółmi jego najbliższymi,
     Na tak doniosłą chwilę pozapraszanymi.

 

²⁵   A gdy Piotr w Korneliusza domu wkraczał progi,
     Ten, choć człowiek tak znaczny, lecz w duchu ubogi,

     Wyszedłszy mu naprzeciw przypadł do nóg jego
²⁶   I skłonił się głęboko... Piotr na widok tego,
     Przystąpiwszy podniósł go z ziemi ze słowami:
     "Wstań, bo i ja człowiekiem jestem takim samym".

²⁷   I wszedł z nim rozmawiając, przezeń prowadzony,
     Do środka i tam zastał licznie zgromadzonych.

 

²⁸   I rzekł do nich: "Aż nazbyt dobrze o tym wiecie,
     Że czynem zabronionym Żydowi jest przecież,

     Przestawać z cudzoziemcem, albo doń przychodzić.
     Dziś wiem, że mi się odtąd żadnego nie godzi

     Człowieka zwać skażonym albo też nieczystym –
     Sam Bóg mnie w tym upewnił w sposób oczywisty!
 ²⁹ Jestem więc, bez sprzeciwu, gdy mnie wezwaliście;
     I zapytuję, po co mnie sprowadziliście?"

 

³⁰   Więc Korneliusz się zwrócił doń tymi słowami:
     "Około tej godziny, przed czterema dniami,
     O dziewiątej, gdy w domu swym się znajdowałem
     I do Boga modlitwy swoje zasyłałem,
     Stanął człowiek przede mną w szacie jaśniejącej
³¹   I rzekł: "Twe, Korneliuszu modlitwy gorące
     Zostały wysłuchane, a także, przed Bogiem,
     Wspomniano twe jałmużny czynione ubogim.
³²   Poślij zatem do Joppy, do męża pewnego,
     Niejakiego Szymona, Piotrem też zwanego;
     U Szymona garbarza mąż ten zamieszkuje,
     Dom którego nad samym morzem się znajduje".
³³   Natychmiast więc posłałem po ciebie gdzie byłeś,
     A tyś dobrze uczynił, że do nas przybyłeś.
     A teraz my, jak widzisz wszyscy zgromadzeni,
     Stoimy tu przed Bogiem słuchania spragnieni

     Wszystkiego, co w swej łasce Pan ci zlecić raczył".

 

³⁴   Piotr więc usta otworzył i rzekł do słuchaczy:
     "Teraz wierzyć zupełnie jestem już gotowy,
     Że Bóg nie ma istotnie względu na osoby,
³⁵   Ale w każdym narodzie ogromnie miłuje
     Tego, co się Go boi – prawo respektuje.
³⁶   On posłał swoje słowo synom Izraela,
     Obwieszczając nowinę pokoju – wesela,
     Przez Jezusa Chrystusa. On to z woli Jego
     Panem się stał chwalebnym wszystkich i wszystkiego.
³⁷   Wy wiecie, co się działo po całej Judei,
     Co chwalebny początek wzięło w Galilei,
     Po chrzcie, który Jan głosił – jak czasu owego
³⁸  Jezus On z Nazaretu, przez Boga samego
     Duchem Świętym i mocą został namaszczony,
     Jak chodził czyniąc dobrze, jak został wsławiony

     Uzdrawianiem tych, którzy byli opętani
³⁹  Przez diabła, bo Bóg był z Nim. A my dziś świadkami
     Możemy być wszystkiego, i to naocznymi,
     Co przez ten czas w żydowskiej dokonał On ziemi,
     Jak też w Jeruzalemie. Lecz nie wszyscy byli
     Z Niego zadowoleni, i ci Go zabili,
     Zawiesiwszy na drzewie dla wstydu większego...

⁴⁰   Ale Go Bóg Najwyższy wskrzesił dnia trzeciego.

     A potem Bóg dozwolił Synowi swojemu,
     Aby mógł się ukazać po zmartwychwzbudzeniu.

 

⁴¹  Ten przywilej, Go widzieć, nie wszystkim był dany,
     Lecz nam, przez Boga świadkom uprzednio wybranym,

     Którzyśmy już w niejednej, jakże szczęsnej chwili
     Po Jego zmartwychwstaniu jedli z Nim i pili.

 

⁴²   Przykazał nam poza tym, byśmy zwiastowali
     I świadectwo przed ludem o tym wciąż składali,
     Że przez Boga samego On zmartwychwzbudzony,
     Sędzią żywych i zmarłych jest postanowiony.
⁴³  O Nim wszyscy mężowie świadectwo wydali,
     Co się kiedyś proroczym duchem kierowali,
     Że każdy, który wierzy w Niego niewzruszenie,
     Przez Jego imię weźmie grzechów odpuszczenie".

 

⁴⁴   W tym czasie, gdy Piotr jeszcze wymawiał te słowa,
     Stała się rzecz szczególna i natychmiastowa:
     Oto zstąpił Duch Święty na wszystkich, co w sali
     Kazaniu Piotrowemu się przysłuchiwali.
⁴⁵   I zdumieli się wierni, co z Piotrem przybyli,
     A którzy pochodzenia żydowskiego byli,
     Że dar Ducha Świętego – dar tak niesłychany,
     Na pogan także został przez Boga wylany.
⁴⁶   Albowiem, że mówili oni językami
     I że Boga wielbili usłyszeli sami...

 

⁴⁷   Piotr widząc tak szczególny objaw łaski Bożej,
     Tak naówczas powiedział: "Któż odmówić może
     Chrztu tym, którzy tak samo jak my otrzymali
⁴⁸   Ducha Świętego?'' Tak więc, kazał by zostali
     W imię Pana Jezusa Chrystusa ochrzczeni.
     Tym radosnym przeżyciem wszyscy pobudzeni.
     Uprosili go swymi słowy gorącymi,
     Aby jeszcze pozostał przez dni kilka z nimi.

 

—————
¹⁾ Już dawno zauważono, że domy w Palestynie mają płaskie dachy, na których ludzie spacerują, rozmawiają,

     medytują i modlą się (Diaglott).

PIOTR WYJAŚNIA ZBOROWI W JERUZALEMIE
CHRZEST KORNELIUSZA

 

 

^11:1 Wkrótce apostołowie wiadomość dostali,
     I bracia, co w Judei naówczas mieszkali,
     Że poganie, w stosownej powołania porze,
     Też przyjęli z wdzięcznością wielką słowo Boże.

 

 

²    Kiedy zaś Piotr powrócił do Jerozolimy
      I następnie się spotkał z braćmi tamtejszymi,
     Ci, którzy pochodzenia byli żydowskiego,
³    Robili ma wymówki, tak mówiąc do niego:
     "Ludzi nieobrzezanych progi przestąpiłeś                                  Efez. 2:11
      I wraz z nimi w posiłku też uczestniczyłeś".                              Gal. 2:12

 

⁴      By zatem wątpliwości w tej kwestii nie mieli,
      Zaczął im Piotr wyjaśniać wszystko po kolei:

 

⁵     "Byłem w mieście Joppie – rzekł – tamże się modliłem
      I jakiś w zachwyceniu przedmiot zobaczyłem,

      Ogromne płótno lniane przypominający,
      Z nieba za cztery rogi się opuszczający,
⁶      Który dotarł aż do mnie. Gdy się weń wpatrzyłem,
      Ziemskie w nim czworonogi różne zobaczyłem;

      Dzikie zwierzęta, płazy i niebieskie ptaki.
      Przy tym wszystkim głos również usłyszałem taki;

      "Powstań, Piotrze, zabijaj i jedz, co ci dałem".

 

      Rzekłem: "Przenigdy, Panie, bo nigdy nie miałem
      W ustach nic skażonego ani nieczystego".

 

     Lecz głos się znów dał słyszeć z nieba Mówiącego:
     "Tego, co Bóg oczyścił, tobie za nieczyste
      Nie godzi się uważać – jest to oczywiste!"
¹⁰   A to się aż po trzykroć wtedy powtarzało
      I wszystko znów do nieba wciągnięte zostało.

 

¹¹   Zaraz potem przed domem, w którym przebywałem,
     Trzech mężów z Cezarei wysłanych spotkałem,
¹²   Którzy do mnie przybyli. A Duch mnie nakłaniał
      Do udania się w podróż z nimi bez wahania!
 

 

 

 

    Zatem z tymi sześcioma braćmi ruszyliśmy
     I do domu owego męża przybyliśmy.
¹³   On zaś nam opowiedział, jak to w domu jego
     Stanął anioł i takie słowa rzekł do niego:
     "Każ swym ludziom niech w drogę do Joppy ruszają,
     Do Szymona, którego Piotrem nazywają,
¹⁴   A on ci takie słowa powie bez wątpienia,
     Przez które z całym domem dostąpisz zbawienia".

 

¹⁵   Gdym począł mówić stał się dziw znów niepojęty,
     Albowiem zstąpił również i na nich Duch Święty,
     Jak na nas na początku. Wtedy się zdumiałem
¹⁶   I zaraz Pańskie słowa sobie przypomniałem,
     Które do nas niedawno wypowiedział przecież:
     'Jan chrzcił wodą, wy Duchem ochrzczeni będziecie'.
¹⁷  Jeśli przeto od Boga daru dostąpili,
     Tego, który i nam dał, gdyśmy uwierzyli
     W imię Pana Jezusa Chrystusa Bożego,
     Jakżeż ja wtedy mogłem – świadom faktu tego –
¹⁸   Przeciwstawić się Bogu?" Gdy to usłyszeli,
     Zamilkli i wielbili Go, i powiedzieli:
     "A zatem Bóg i pogan od obecnej chwili
     Pobudza do pokuty, pragnąc aby żyli".

 

POCZĄTKI CHRZEŚCIJAŃSTWA
W ANTIOCHII SYRYJSKIEJ

 

 

¹⁹   Ci, co się rozproszyli w czas prześladowania,                       Dz. Ap. 8:1,4
     Które w kraju wybuchło z powodu Szczepana,
     Do Fenicji, Cypru i Antiochii przybyli,
     Zwiastując słowo Żydom – innym nie głosili.
²⁰   Wśród nich byli z Cyreny i Cypru niektórzy;             (Cyrena – kraina w Libii)
     Ci, gdy do Antiochii przybyli w podróży,

 

 

²¹   Wnet się z Dobrą Nowiną do Greków zwracali
      I o Panu Jezusie im też zwiastowali.
     A ręka Pańska z nimi wciąż w tej misji była,
     Stąd wielka liczba, wierząc, Doń się nawróciła.
     Gdy ta wieść o posłuchu dla Słowa Bożego,
²²   Do uszu doszła zboru jeruzalemskiego,
     Postanowili wszyscy, by wesprzeć tę sprawę,
     I zaraz do Antiochii wysłali Barnabę.

 

 

²³   A gdy przybył i ujrzał, jak wpływ łaski Bożej,
     Wielkie błogosławieństwa w tym mieście rozmnożył,
     Cieszył się i zachęcał wszystkich w gorliwości,
     By szczerym sercem trwali przy Panu w wierności.
²⁴   Był on usposobienia bardzo szlachetnego,
     Człowiekiem pełnym wiary i Ducha Świętego.
     W wyniku działalności, jaką rozwijano.
     Wielką liczbę dla Pana wtedy pozyskano.
²⁵  Potem się za Saulem udał w Tarsu strony,                              Dz. Ap. 9:30
     Wielkim, by go odnaleźć pragnieniem wiedziony.

²⁶   Znalazłszy, do Antiochii go przywiódł, do zboru,
     Gdzie tak się ułożyły sprawy od tej pory,
     Że w zborze przez rok cały razem przebywali
     I obaj wielką rzeszę ludzi nauczali.
     W Antiochii też – tym słynie pomiędzy miastami –
     Po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.                             1)

 

—————
¹⁾ Nazwa ta znajduje się tylko w dwóch innych miejscach Nowego Testamentu, to jest: Dz.Ap. 26:28 i 1 Piot. 4:16.

     Niektórzy sądzą, że ta nazwa została dana przez Boski autorytet, inni, że była terminem hańby wobec

     naśladowców Chrystusa przez ich wrogów, jeszcze inni, z największym prawdopodobieństwem, że uczniowie

     sami ją przyjęli, zarówno dla wygody, jak i dla określania się na zewnątrz (Diaglott).

 

PODRÓŻ BARNABY I SAULA Z KOLEKTĄ
DO JERUZALEMU

 

 

²⁷   W tym czasie do Antiochii mężowie przybyli
     Z Jeruzalemu, którzy prorokami byli.
²⁸   A powstawszy z nich jeden, Agabus imieniem,
     Przepowiedział im, będąc pod Ducha natchnieniem,
     Że głód wielki niebawem dotknie ziemię całą,
     A co się za Klaudiusza rzeczywiście stało.
²⁹   Uczniowie widząc przyszłe swych braci trudności,
     Uzgodnili, że każdy według możliwości,
     Pośle pomoc tym braciom, co w Judei żyli.
³⁰   Postanowienie swoje wnet w czyn wprowadzili;
     Barnabę i Saula następnie wybrali
     I jałmużnę do starszych przez nich przekazali.

 

HEROD PRZEŚLADUJE CHRZEŚCIJAN
PIOTR UCIEKA Z WIĘZIENIA

 

 

^12:1 W tym też czasie król Herod wszczął prześladowanie                       1)
     Niektórych członków zboru i wnet, niespodzianie,
²     Jakuba, brata Jana mieczem zamordował.
     Widząc zaś, że się Żydom czyn jego spodobał,
     Kazał ująć i Piotra, w czasie dni Przaśników,
⁴     I oddał go w więzieniu pod dozór strażników –
     Aż czterech grup liczących po czterech żołnierzy,
     By tam go pilnowali wszyscy jak należy
     Przez Święto Paschy, bowiem, po jego skończeniu
     Chciał go wydać ludowi. Podczas gdy w więzieniu
⁵     Pilnie Piotra strzeżono, zbór świadomy tego,
     Nieustannie słał modły do Boga za niego.

 

⁶    Owej nocy, po której zgodnie z zamierzeniem,
     Miał go Herod ludowi wydać na stracenie,
     Piotr skuty dla pewności dwoma łańcuchami
     Spał spokojnie pomiędzy dwoma żołnierzami.
     Przed drzwiami zaś więzienia pilnie straż czuwała.

⁷   Nagle w celi gdzie Piotr był światłość zajaśniała:

    Zjawił się anioł Pański i w bok go trącając,
    Zbudził go ze słowami: "Wstańże nie zwlekając!"

    Równocześnie opadły kajdany z rąk jego.
⁸   "Przepasz się zaraz pasem" – rzekł anioł do niego –
    "I włóż swoje sandały" – i rzekł, gdy to zrobił:
     "Narzuć płaszcz i chodź za mną" – Więc ten, już gotowy,

⁹     Wyszedł i za nim zdążał, zdjęty niepewnością,
     Czy to, co czyni anioł jest rzeczywistością.
     Zdawało mu się raczej, że to jest widzenie,

¹⁰   Szedł jednak wypełniając anioła życzenie.

     Pierwszą straż, potem drugą kolejno minęli,
     Aż nareszcie przy bramie żelaznej stanęli,
     Która już na wolność do miasta prowadziła,
     A która się przed nimi sama otworzyła.

 

     Wyszli więc, i się stało po niedługiej chwili,
     Kiedy jedną ulicę już razem przebyli,
     Że anioł momentalnie odstąpił od niego.

¹¹   I rzekł Piotr ochłonąwszy do siebie samego:

    "Wiem teraz rzeczywiście, że sam Pan to sprawił,
     Przez anioła swojego – to On mnie wybawił
     Z ręki króla Heroda i z tego wszystkiego,
¹²   Na co Żydzi czekali od czasu pewnego"...

 

     Będąc więc położenia swojego świadomy,
     Po namyśle do Marii skierował się domu,
     Matki Jana, którego Markiem nazywano,                        Dz.Ap. 12:25; 15:37
     Gdzie właśnie na modlitwy się licznie zebrano.

 

¹³   Gdy do drzwi zakołatał przy wejściowej bramie,
     Dziewczyna, zwana Rode, słysząc kołatanie
     Wyszła, przy drzwiach stanęła i nadsłuchiwała...
¹⁴   A gdy tylko po głosie Piotra rozpoznała,
     Z radości przybyłemu drzwi nie otworzyła,
     Lecz podbiegłszy do domu, wszystkim oznajmiła,
     Że Piotr stoi przed bramą! Lecz ci powiedzieli:
¹⁵   "Oszalałaś dziewczyno!" – tak się tym zdumieli.
     Lecz ta się upierała, będąc pewna swego,
     Wtedy oni orzekli: "To anioł jest jego!"
¹⁶   Lecz gdy Piotr wciąż kołatał wreszcie otworzyli...
     I zdumieli się wielce, że go zobaczyli.

 

¹⁷   On zaś, aby milczeli, tylko ręką skinął
     I wnet przed nimi całą opowieść rozwinął,
     Jak z więzienia na wolność na wolność Pan go wyprowadził;
     "O tym powiadomcie" – rzekł – "Jakuba i braci".
     Potem, gdy swą relacją braci rozradował,
     Wyszedł i swoje kroki gdzie indziej skierował.
¹⁸   A kiedy dzień się zaczął, niemałe powstało
     Zamieszanie wśród straży, co się z Piotrem stało...

¹⁹   Herod kazał go szukać, aby dopiąć swego,
     Ale to rezultatu nie dało żadnego.
     Przesłuchał więc strażników i dał polecenie,
     By ich wyprowadzono wszystkich na stracenie.
     Sam zaś po tejże sprawie udał się z Judei
     Do miasta, gdzie zamieszkał – to jest Cezarei.

 

—————
¹⁾ Herod Agryppa I, wnuk Heroda, który pozabijał niemowlęta w Betlejem; panował w latach 37-44 n.e.

 

ŚMIERĆ HERODA AGRYPPY I

 

 

²⁰   Król wówczas zatarg ostry miał z Tyryjczykami,
     Jak również z sąsiadami ich, Sydończykami.
     Ci więc wspólne poselstwo do niego wysłali;
     Wcześniej jednak przychylność dla siebie zjednali

     Blasta, podkomorzego na królewskim dworze.
     Następnie zaś do króla przybywszy, w pokorze,
     O pokój go usilnie prosząc zabiegali,
     Ponieważ z ziem królewskich żywność sprowadzali.

 

²¹  Gdy dzień na ich przyjęcie nastał oznaczony,
     Herod w świetne królewskie szaty obleczony,
     Zasiadł na tronie w pozie niezwykłej godności
     I miał do nich przemowę w ludu obecności.
²²  "Głos to Boży, nie ludzki!" – wołał lud z przejęciem,
²³    I poraził go anioł Pański w tym momencie,
     Za to, że nie dał Bogu należnej Mu chwały.
     Zaraz go też robaki zaatakowały
     I stoczyły, że życie wkrótce w nim ustało...

 

24   Słowo Pańskie zaś rosło i się rozszerzało.
25   Gdy Barnaba i Saul misję swą spełnili,
     W drogę z Jeruzalemu powrotną ruszyli,
     Zabierając ze sobą Barnaby krewnego,
     Młodego ucznia Jana, Markiem też zwanego.

 

PIERWSZA PODRÓŻ MISYJNA

 

 

WYSŁANIE BARNABY I SAULA

 

^13:1  A w zborze antiocheńskim ci stali na czele,

     Służąc jako prorocy i nauczyciele:
     Barnaba, poważaniem dużym się cieszący,
     I Szymon, również Nigrem się nazywający,
     I Lucjusz uzdolniony, mąż z Cyreny rodem,
     I Manahem, który się z tetrarchą Herodem

     Wychowywał gdy obaj byli jeszcze młodzi,
     Wreszcie Saul, co z Tarsu w Cylicji pochodził.                       Dz.Ap. 22:3

 

²   Gdy się razu pewnego jak zwykle zebrali
     I służbę ku czci Pana poszcząc sprawowali,
     Rzekł Duch Święty: "Do sprawy takowej przystąpcie –
     Barnabę i Saula jeszcze dziś odłączcie
     Do dzieła, do którego obu powołałem!"
³     Gdy się zatem skończyło nabożeństwo całe,
     Gdy posty i modlitwy swoje ukończyli,
     Włożyli na nich ręce i ich wyprawili.