WSTĘP

 

Cała historia Starego Testamentu, w tym szczególnie historia Izraela, obfituje w szczególne postacie, wydarzenia święta i ceremonie itd., które pod nadzorem Opatrzności uformowały czytelne obrazy, figury i cienie, posiadające swoje odniesienie do większej rzeczywistości wieku Ewangelii i wieku Tysiąclecia.

Na przykład, apostoł Paweł mówi (Rzym. 5:14), że nasz praojciec Adam jest figurą (grec. typos) drugiego Adama, czyli naszego Pana. Adam, z żoną Ewą dali nam życie (choć też zaprzepaścili), a jego antytyp, wtóry Adam, wraz z drugą Ewą (uwielbionym Kościołem) przywrócą całą rasę ludzką na nowo do życia. Boski sposób pokazywania przyszłości tłumaczy też Apostoł swoistą techniką rzucania cienia, nazywając cieniami, nie rzeczywistością, ceremonie i ofiary Zakonu (Hebr. 10:1; Kol. 2:17). Znajdujące się gdzieś daleko przed nami nieziemskie światło, padając na rzeczywistość wieku Ewangelii i wieku Tysiąclecia, uformowało jej cień, ogólny kontur, w starożytności.

Również okoliczności wyzwolenia narodu izraelskiego z Egiptu namalowały wspaniałą obrazową scenerię, składającą się z poszczególnych figur, typów lub cieni, która wyraziście ukazuje sposoby, jakimi Bóg w obecnym czasie zaczął wyzwalać ludzkość z szatańskiej niewoli grzechu i śmierci.

Pewien "cień", występujący w dziesiątej pladze – krew baranka paschalnego, był tak bardzo istotny już wtedy, że rzucił na kolana faraona i całe jego państwo. Wszystkich pierworodnych Egiptu zabił anioł śmierci a tylko pierworodni Izraela, którzy krwią baranka oznaczyli drzwi swoich domów ocaleli. Dla izraelskich niewolników droga do wolności stanęła otworem.

Jeżeli ów "cień" okazał się tak ważny w obrazie, to o ileż ważniejsze znaczenie ma krew pokropienia rzeczywistego Baranka, Jezusa Chrystusa (Jan 1:29)? Ta krew, obecnie, w ciągu symbolicznej nocy, chroni jeszcze pierworodnych Izraela duchowego, Kościół, "którzy są spisani w niebie" (Hebr. 12:23; 1 Piot. 1:2, 19), ale o świcie otworzy drzwi do wolności wszystkim niewolnikom współczesnego faraona, Szatana, czyli całej ludzkości.

Co wyobrażają postacie i czynniki występujące w obrazie?:

Mojżesz – wyobraża Pana Jezusa Chrystusa w misji wyzwolenia ludzkości podczas Jego drugiego przyjścia. Pan jest istotą duchową, niewidzialną dla oka ludzkiego, a zatem Jego komunikowanie się z ludźmi wymaga ziemskich pośredników. W obrazie pokazuje to zapora, jaką miał wysoce wykształcony Mojżesz w porozumiewaniu się z ludźmi z powodu "ociężałego i sztywnego" języka (2 Moj. 4:10; 6:12, 30).

Aaron – brat Mojżesza, uzdolniony mówca, stał się "ustami", rzecznikiem Mojżesza przed ludem izraelskim i faraonem (2 Moj. 7:1). Przedstawia on szczególną jednostkę spośród ludu Bożego, którą Pan obdarza zrozumieniem swoich planów z poleceniem przekazania ich ogółowi. Obraz pokazuje, że Mojżesz najpierw wtajemniczył we wszystko swojego brata Aarona (2 Moj. 4:28).

Starsi izraelscy – utalentowani i wpływowi przedstawiciele ludu Bożego, zdolni do szybkiego pojmowania różnych doktryn i wykładania ich ogółowi. To starsi izraelscy zostali wpierw przekonani o prawdziwości posłannictwa Mojżesza (2 Moj. 4:28).

Lud izraelski – przedstawia lud Boży. W chwili obecnej jest nim towarzystwo mieszane, składające się z "pierworodnych", czyli klasy wybieranego Kościoła, oraz ziemskiej klasy, która w przyszłym "czasie naprawienia wszystkich rzeczy" (Dz.Ap. 3:21-23) okaże się owcami godnymi życia wiecznego na ziemi (Mat. 25:34). Ci wszyscy muszą być wpierw wyzwoleni z mocy współczesnego faraona, Szatana. Perspektywiczna klasa kozłów pokazana jest raczej w sługach faraona.

Egipt – Świat ludzkości, pełen próżnej filozofii i pozbawiony światła prawdy; imperium grzechu, królestwo śmierci, które przez długie czasy trzymało w łańcuchach niewoli wielu z tych, którzy chętnie by go opuścili, aby służyć Panu pod wodzą podobnego Mojżeszowi, ale większego niż on (Dz.Ap. 3:22,23).

Faraon – przedstawia księcia świata tego, Szatana, uzurpatora władzy, który stara się usilnie nie dopuścić do oswobodzenia ludzkości na wolność chwały dzieci Bożych (Rzym. 8:20,21).

Pierworodni Egiptu – Systemy i czołowe stanowiska, wykorzystywane przez przeciwnika Bożego, Szatana, w walce na śmierć i życie w obronie obecnegonie sprawiedliwego porządku świata. Nie oznacza to ludzi na tych stanowiskach, bo ci nie są świadomi, komu faktycznie służą. Śmierć pierworodnych egipskich podczas dziesiątej plagi oznacza zniszczenie wszelkich systemów i funkcji, na których opiera się diabelska władza. W księdze Objawienia (19:18-20) odpowiednikiem pierworodnych egipskich są: bestia, fałszywy prorok, królowie, hetmani, mocarze itd.

Laska Mojżesza – nazwana też laską Bożą (2 Moj. 4:20), jest symbolem Boskiego autorytetu. W związku z plagami należy zauważyć szczególny sposób użycia tej laski w dziele wyzwolenia, szczególnie wyraźny przy pierwszej pladze. Pan każe oznajmić faraonowi, że uderzy wody swoją laską (2 Moj. 7:17), ale sam gest uderzenia wody laską Mojżesza ma uczynić jego przedstawiciel, Aaron (7:19). Co to oznacza? Nasilające się procesy niszczące stary świat, ukazane w plagach, powodowane są Boską władzą i mocą, ale wyjaśnienie Bożego działania światu dokonuje się autorytetem Słowa Bożego udzielonym "Aaronowi".

 

Podobnie Jeremiasz, ani nic nie zniszczył, ani nikogo nie zabił, a jednak Pan Bóg zapowiedział prorokowi, że to właśnie będzie czynił: "Oto cię dziś postanawiam nad narodami i nad królestwami, abyś wykorzeniał, i psuł, i wytracał, i obalał... " (Jer. 1:10). Podobnie jest z wizją Objawienia (18:21), gdzie Anioł mocny uniósł głaz podobny do kamienia młyńskiego i cisnął go w morze. Oznacza to posłannictwo ludu Bożego, które zapowiedziało wyniesienie w czasach ostatecznych Babilonu Wielkiego (rzymskiej nierządnicy) a następnie wrzucenie go w "morze" anarchii.
 

 

MOJŻESZ I AARON PRZED FARAONEM
ZNAK PORZUCENIA LASKI
2 Mojżeszowa 7:1-13

 

 

Po przybyciu do faraona, Mojżesz i Aaron rozpoczęli swoją misję od uczynienia znaku. Rzucona przez Aarona laska zmieniła się w węża, a po jej uchwyceniu, ponownie stała się laską. Na oświadczenie Mojżesza i Aarona, że ten cud dowodzi łaski Bożej nad nimi, faraon wezwał swoich czarnoksiężników, aby pokazali podobny znak. Ci rzucili swoje laski na ziemię, które również przemieniły się w węże, lecz wąż z laski Aarona pożarł wszystkie te węże.
 

 

Wąż jest symbolem zła – grzechu i różnych jego skutków. Wszelkie zło na świecie wynikło z tego, że Bóg czasowo porzucił laskę, czyli swój autorytet. Jednak Bożym zamiarem i obietnicą jest ująć złe warunki, jakie istnieją od przeszło sześciu tysięcy lat i wyprowadzić ład z tego zamieszania. Laska autorytetu, którego nikt nie będzie w stanie podważyć, znajdzie się ponownie w Jego rękach.

Jasne wyjaśnienie w początkach siódmego tysiąca lat kwestii: "dlaczego Bóg dozwolił na zło?" stało się wielkim znakiem, przedstawionym również całemu światu.

Kwestia ta jest jednak tematem spornym pomiędzy ludźmi i teologami wszystkich klas i wierzeń chrześcijańskich. Różni teolodzy chrześcijaństwa, niczym czarnoksiężnicy faraona, również rzucili swoje laski, aby po swojemu wyjaśnić przyczyny zła panującego na świecie. Mnożyli i nadal mnożą różne bezpodstawne teorie, że Bóg rzekomo błogosławi złym rzeczom, aby wynik ich był dobry, a nawet twierdzą bluźnierczo, że Bóg sam spowodował zło, aby dobro z tego wyszło.

Jednakowoż zrozumienie tego przedmiotu, jakie Pan dał swemu ludowi o świcie swojej drugiej obecności jest do tego stopnia dużo bardziej kompletne, że ono wprost "połyka" wszelkie te przeszłe pojęcia i teorie. Bóg teraz objawia, że te czasowe warunki grzesznego chaosu panujące na całym świecie ustąpią wnet miejsca warunkom zgodnym z Jego charakterem i autorytetem.

 

Pierwszy Tom Wykładów Pisma Świętego napisany w 1886 roku przez T.C. Russella osiągnął nakład 8 milionów i stale rośnie. Jednym z jego kluczowych tematów jest odpowiedź na pytanie: "dlaczego Bóg dozwolił na zło?” Argumentacja autora tej książki "pochłania" od tamtego czasu wszystkie inne poglądy, przykuwając do niej uwagę tak wielu czytelników, że można to jedynie wytłumaczyć inspiracją z niebios.

 

PIERWSZA PLAGA – ZAMIANA WODY W KREW
2 Mojżeszowa 7:14-25

 

"Tak mówi Pan: Po tym poznasz, że Ja jestem Panem. Oto uderzę laską, którą mam w ręce, wody Nilu, a zamienią się w krew. Ryby Nilu poginą, a Nil wydawać będzie przykrą woń, tak że Egipcjanie nie będą mogli pić wod; z Nilu. Pan powiedział do Mojżesza: Mów do Aarona: Weź laskę swoją i wyciągnij rękę na wody Egiptu (...) a zamienią się w krew. I będzie krew w całej ziemi egipskiej (...) Mojżesz i Aaron uczynili tak, jak nakazał Pan (...) Lecz to samo uczynili czarownicy egipscy dzięki swej wiedzy tajemnej. Pozostało więc uparte serce faraona, i nie usłuchał ich (...) Wszyscy Egipcjanie kopali w pobliżu Nilu, szukając wody do picia (...) Upłynęło siedem dni od chwili, gdy Pan uderzył Nil".

 

Zamiana wody w krew w rzece, nad którą znalazł się faraon, stała się plagą, pierwszą z serii dziesięciu plag, które dotknęły Egipt.

 

 

Woda przedstawia prawdę. Rzeki, strumienie i wszelkie wodne zbiorniki wyobrażają przewody przekazywania nauki Pisma Świętego narodom chrześcijaństwa. Bez względu jak dużo owo nauczanie o Bogu zawierało zanieczyszczeń, czyli domieszek błędu, były one źródłem orzeźwienia dla wszystkich nominalnych chrześcijan. Do czasu. Gdy nastała era oświecenia, gdy Towarzystwa Biblijne rozpowszechniły wśród wszystkich narodów miliony Biblii, zaczął się powszechny ruch umysłowy i dociekanie prawdy, również w dziedzinie religijnej. W Stanach Zjednoczonych Ameryki w drugiej połowie dziewiętnastego wieku nastąpiło ogromne rozbudzenie religijne spowodowane oczekiwaniem na drugie przyjście Chrystusa. Rozpowszechniano wielkie ilości biblijnej literatury, powszechnie drukowała je prasa amerykańska. Wraz z początkiem siedmiu tysięcy lat od wejścia grzechu na świat (rok 1874) ogłoszono jako fakt drugie niewidzialne przyjście Chrystusa.

 

Gdy bojaźń przed klerem ustała, wolność myślenia i wypowiedzi zaczęła skłaniać ludzi wierzących do coraz bardziej krytycznego podejścia do wszelkiego nauczania religijnego. Ten duch krytyki w większości przypadków był uzasadniony, zważywszy wielkie zanieczyszczenie Prawdy wymysłami ciemnych wieków. Niemniej jednak krytyka nabrała rozpędu i postępując z duchem czasu zaczęła odrzucać nie tylko zauważane błędy, ale całe natchnione słowo Boże, Starego i Nowego Testamentu. Symboliczne "wody" jego nauk, w miarę słabnącej wiary, przestały orzeźwiać i gasić duchowe pragnienie. Mało tego, dla wielu zaczęły wydawać się tak odrażające, jak kojarząca się ze śmiercią rozlana krew.

Taki sposób przyjęcia prawdy został przepowiedziany już przez proroka Joela (2:31). Napisał on: "Słońce obróci się w ciemność, a księżyc w krew".

 

Słońce wyobraża Ewangelię, a księżyc – Zakon. Krwawe ofiary zakonu stały się dla społeczeństw a nawet samych nauczycieli ceremoniami budzącymi zgorszenie. Potraktowano je jako żydowski wymysł. Także ofiara Chrystusa za grzechy, tak jasno uwypuklona w Ewangelii, została uznana za bezsensowną wobec przyjętej nauki o ewolucyjnym pochodzeniu człowieka z niższych stworzeń. Odrzucając grzech, odrzucono również ofiarę Chrystusa i wskazujące na nią figuralne ofiary zakonu, traktując je jako barbarzyństwo.

 

Ta ujemna reakcja społeczeństw wobec rozpowszechnianej prawdy osiągnęła kulminacyjne nasilenie w siedmiu latach 1874 – 1881. Jest to zgodne z opisem biblijnym, który mówi, że pierwsza plaga trwała przez siedem dni (2 Moj. 7:25). Możemy tu bowiem zastosować metodę przeliczania "dzień za rok" stosowaną w Piśmie Świętym. Jest to bardzo ważny szczegół, ponieważ umieszcza w czasie wypełnienie obrazu pierwszej plagi.
Nie należy jednak rozumieć, że tylko w tych latach Prawda nie miała powodzenia. Od powszechnego zaprezentowania jej w czystej postaci w tychże latach i równie powszechnego odrzucenia, następuje stałe osłabienie wiary i rosnąca odraza do wszelkiego rodzaju wierzeń chrześcijańskich. Taki stan będzie trwać aż do zniszczenia nominalnego chrześcijaństwa w wielkim ucisku.

 

Czarnoksiężnicy faraona sprzeciwiali się Mojżeszowi, co ilustruje sprzeciw wobec prawdy różnych religijnych wodzów, odrzuconych nie z powodu moralności lecz "ze strony wiary" (2 Tym. 3:8). Nasilający się proces braku wiary i odrzucania prawdy tłumaczą oni na swój sposób, jako coś zwykłego, nie mającego związku z wtórym przyjściem Chrystusa.

 

Nie należy jednak rozumieć, że tylko w tych latach prawda nie miała powodzenia. Taki stan będzie trwać aż do zniszczenia nominalnego chrześcijaństwa w wielkim ucisku.

 

W poszukiwaniu czystej wody Egipcjanie kopali nowe studnie. Mogłoby to oznaczać, że w miarę, gdy wszelka prawda Słowa Bożego odnośnie Boskiego planu staje się wstrętna i nieznośna, świat chrześcijański, odrzuciwszy ją, pocznie szukać prawdy różnymi własnymi sposobami.