* * *

 

 

Jehu. Innym obrazem na komunizm, omawianym na łamach tej witryny, jest historia mściciela Bożego, Jehu (2 Król. 9). Jehu otrzymał od Boga polecenie, aby wybił całą rodzinę królewską skalaną bałwochwalstwem i krwawymi zbrodniami. W chwili, gdy przystąpił do wykonania zadania głównymi reprezentantami królewskiej rodziny był Joram, król izraelski, Ochozyjasz, król judzki, oraz Jezebel, wdowa po zabitym na wojnie królu Achabie.

Komentarz, wyjaśniający ten obraz, osadza całą akcję Jehu po I Wojnie Światowej, która odsunęła od władzy autokratyczne władze Europy (Achab). Król Joram w tym obrazowym przedstawieniu reprezentuje katolicką Europę, król Ochozyjasz – protestanckie Stany Zjednoczone, natomiast Jezebel – Kościół Rzymsko-katolicki. Zwycięstwo w Rewolucji Październikowej pomazało "Jehu" na króla. Wtedy wsiadł on na rydwan wojenny i wyruszył na konfrontację z królami. Zaniepokojeni królowie dwukrotnie wysłali posłów, pytając Jehu, czy nadjeżdża w pokojowych zamiarach. Pytania pozostały bez odpowiedzi. Spotkania te przedstawiają nierozstrzygnięte praktycznie konferencje pokojowe KBWE w Helsinkach (1975) i w Belgradzie (1975). Do osobistego spotkania "Jehu" z obu "królami" doszło na konferencji KBWE w Madrycie (1980). Tam "Joram" spytał "Jehu", czy ma pokojowe zamiary. Ale ten odrzekł: "Jaki pokój? Gdy jeszcze trwają czyny nierządne twojej matki Jezebel, oraz jej liczne czary?" W obrazie, Joram, słysząc taki zarzut, rzucił się do ucieczki, wołając do Ochozyjasza "zdrada!" Wtedy Jehu wyciągnął łuk i strzałą w samo serce uśmiercił Jorama. Wkrótce jego żołnierze dopadli również uciekającego Ochozyjasza, zranili go tak, iż pod Megiddo umarł.

 

 

Na konferencji KBWE w Madrycie okazało się, że choć Wschód i Zachód mówią o pokoju, to żadna ze stron nie ma przyjaznych zamiarów. Czary "Jezebel", nierządnicy, Kościoła Rzymsko-katolickiego spiskującego z Zachodem przeciwko socjalizmowi przyczyniły się do obalenia komunistycznej władzy. "Połączone siły kościoła, państwa i kapitału zgniotły socjalizm" (IV tom W.P.Św.). Zakończyła się nieszczera propaganda pokojowa a wróciła era konfrontacji. Równoległy obraz Samsona pokazuje, że pewien czas musiał upłynąć zanim pognębiony przez Zachód socjalizm wrócił do siebie na tyle, aby myśleć o zemście.

Rzecz ciekawa, że nieboskłon odmierzył dokładne stulecie od końca Czasów Pogan (1914). W dwóch kolejnych latach, 2014 i 2015, ukazały się na niebie krwawe księżyce zwane tetradami, cztery kolejno występujące po sobie zaćmienia księżyca. W każdym roku po dwa zaćmienia, na wiosnę i w jesieni. Snuto w związku z tym zjawiskiem złowieszcze prognozy.

 

 

Faktem jest, że lata te zaznaczyły się bardzo krwawo. Postkomunistyczna Rosja, Jehu, rozpoczęła ostateczną ofensywę. W odpowiedzi na inspirowaną przez Zachód rewolucję na Ukrainie, dość podobną w stylu do tej w Polsce (1980), Rosja anektowała Krym i zajęła kluczowe miasta ukraińskiego Donbasu. Nastąpiła ostra reakcja dyplomatyczna państw zachodnich z nałożeniem na Rosję sankcji ekonomicznych. Wtedy Rosja zaczęła swe działania w Syrii, które wprost przygwoździły Europę problemem imigrantów. Wybuch niezadowolenia społecznego już dawno zmusiłby okrutnego syryjskiego władcę do ustąpienia gdyby nie wsparcie Rosji. W lecie ubiegłego roku, gdy dostawy broni i obecność doradców wojskowych przestały wystarczać, Rosja zaangażowała w wojnę domową swe siły powietrzne. W ciągu niespełna pięciu lat walk ulicznych i bombardowań zginęło ponad ćwierć miliona ludzi, zaś więcej niż połowa 22-milionowej populacji państwa Syryjskiego straciła wszystko: dach nad głową, miejsce pracy, dobytek. Miliony nieszczęśników wszelkimi drogami zaczęły szturmować granice Europy. Dołączają do nich tysiące uciekinierów z Iraku i Libii, Pakistanu i Afganistanu, w których już wcześniej kraje tzw. chrześcijańskie zrujnowały byt narodowy i wywołały anarchistyczny chaos.

Nagłe pojawienie się w granicach Unii Europejskiej ponad miliona imigrantów, obcych kulturowo, nie znających języka, już teraz sprawia gospodarzom ogromne kłopoty z ich rozlokowaniem i adaptacją. Rosną nieporozumienia i wzajemne niesnaski krajów, do których rzesze imigrantów dotarły. Tymczasem według ostatnich doniesień, już pierwsze miesiące tego roku zaczęły formować w Afryce i Azji kolejną falę imigrantów, jeszcze liczniejszą niż ta ubiegłoroczna. Takiego wydarzenia nikt się nie spodziewał

Co Europa pocznie z taką rzeką imigrantów, których napływ zdaje się nie mieć końca? Jest to poruszający serce gigantyczny dramat ludzi bezradnych, bezbronnych, pozbawionych środków do życia. Nie można tej zdesperowanej masy ludzkiej traktować brutalnie skoro starała się ujść skrajnej nędzy, prześladowań, tortur i śmierci. A jednocześnie nie widać sposobu jak ten problem rozwiązać w warunkach kryzysu, gdy wszyscy zabiegają o swój własny interes.

Głównym sprawcą dzisiejszego exodusu, który zaczyna paraliżować Europę jest Rosja. Czy nie można w jej celowym działaniu dopatrzyć się strzały z łuku mściciela "Jehu", która przeszyła serce "Jorama" i pozbawia go życia? Odpowiedzi na takie pytanie dostarczy na pewno najbliższa przyszłość.

 

Rok 2015. w Polsce

 

Polska jest średniej wielkości krajem europejskim, bez zdawać by się mogło większego znaczenia politycznego. Okazało się jednak, że w czasach ostatecznych, wybitnie katolicki charakter Polaków i Polski oraz szczególne położenie geograficzne, uczyniły ten kraj główną "ulicą miasta wielkiego", Babilonu (Obj. 11:8). Nie jest specjalnie istotne, jakie czynniki miały na to decydujący wpływ, ale faktem jest, że lud polski po dziś dzień przebija inne kraje europejskie w swym wiernopoddańczym oddaniu papiestwu i papieżowi. Za sprawą jezuitów, rozniecających nienawiść i podburzających tłumy, reformacja w Polsce nie powiodła się. Polacy, odizolowani od jej postępowych idei, zostali uratowani dla Watykanu, by przez kolejne wieki tkwić w ciemnocie i zabobonie. Jest jednak regułą, że im dłużej jakieś społeczności były okłamywane, wyzyskiwane i traktowane niesprawiedliwie, tym gwałtowniejsze były ich próby zrzucenia jarzma. W takiej długiej, upadlającej niewoli trzymany był przez papiestwo naród polski, szczególnie ofiarny w utrzymywaniu pasożytniczej kasty kleru. Ale światło świtającego dnia Chrystusa wzmaga się i skutecznie z ciemnością walczy. Na Zachodzie Europy kościoły opustoszały. W Polsce dłuższy czas było inaczej, ponieważ Kościół katolicki postrzegany był przez prostoduszny naród jako jego sojusznik wobec narzuconego ustroju komunistycznego.

W drugiej połowie lat 60. ubiegłego wieku świat zachodni zaczął ogarniać bunt młodych ludzi przeciwko normom społecznym cywilizacji chrześcijańskiej. W różnoraki sposób dawali oni wyraz swojej tęsknocie za czymś wyższym niż styl życia oparty na konsumpcji, rywalizacji i materializmie. Oczywiście ich pragnienia wolności nie mogły być spełnione i nie mogą, dopóki ten stary świat istnieje. Stopniowo więc ich marzenia przygasły, doprowadziły do rozczarowań i wykolejeń. Dopiero w niedalekiej przyszłości ludzkie pragnienia szczęścia i wolności zostaną zaspokojone, gdy pod rządami Chrystusa ludzkość będzie uwolniona "z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych" (Rzym. 8:21).

Pomimo żelaznej kurtyny wspomniany wyżej powiew wolności dotarł również do Polski. Buntownicze nastroje ogarnęły wpierw środowisko studenckie a potem robotnicze. Na celowniku krytyki znalazły się władze komunistyczne jako najwyraźniej postrzegany aparat ograniczania wolności. Kler, najbardziej perfidny przeciwnik ludzkich swobód zdołał wycofać się z pola obstrzału. Nie trzeba być specjalnym znawcą historii, żeby wiedzieć, że papiestwo od samego powstania zawsze trzymało z możnymi tego świata. Zakulisowo, pomimo pewnych ograniczeń, kościół katolicki współpracował również z władzą komunistyczną, ale w czasach "Solidarności" przedstawił się robotnikom jako ich wielki i szczery obrońca. Tym razem świat pracy dał się oszukać, ale zbliża się chwila ostatecznego wyjawienia prawdy, a wtedy furia świata pracy rozniesie ten system na strzępy.

Postawa odważnego narodu polskiego, gotowego w chwilach zapamiętania porwać się z przysłowiową motyką na słońce, okazała się ważnym czynnikiem w kalkulacjach współczesnych Filistyńczyków, krajów kapitalistycznego Zachodu, które w latach 70. ubiegłego wieku zauważyły, że warunki zdają się sprzyjać próbie obalenia komunizmu. Ruszyły przygotowania. Ni stąd ni zowąd zmarł nagle Jan Paweł I, a na jego miejsce obrano Polaka, Karola Wojtyłę. Nowy papież od podszewki znał polskie realia i charakter ziomków. Znalazły się pieniądze na prowadzenie w Polsce spiskowej działalności. Z jednej strony dostarczyły ich amerykańskie związki zawodowe AFL-CIO, a z drugiej, włoski bank Ambrosiano. Watykański biskup, Paul Marcinkus zdołał wyprowadzić z tego banku pieniądze w taki sposób, że trafiły one do ruchu "Solidarność" w Polsce. Bank Ambrosiano oczywiście zbankrutował, a jego dyrektora, Roberto Calviego, wspólnika Marcinkusa, znaleziono powieszonego pod mostem. Skoordynowana akcja prezydenta Ronalda Regana, Jana Pawła II i "Solidarności" sprawiła, że w roku 1980 cel został osiągnięty.

Warto nadmienić, że już w roku 1897 przewidziano ten wielki triumf sił konserwatywnych: "Socjalizm zostanie zgnieciony przez połączone siły kościoła, państwa i kapitału..." (W.P.Św., str. 608). Po ponad trzech dekadach od tamtego wydarzenia warto przypomnieć resztę zacytowanego zdania, by przekonać się jak bardzo proroctwo okazuje się prawdziwe: "...a następnie doprowadzi do anarchii, która, jak mówi Pismo Święte, obali wszystkie obecne instytucje – wywoła 'czas uciśnienia, jakiego nie było, jako narody poczęły być'".

W roku 1980 polscy robotnicy czuli się bohaterami i przeżywali chwile uniesienia, gdy w ich obecności funkcjonariusze partii rządzącej podpisywali akt kapitulacji. Euforia jednak szybko minęła, gdy zobaczyli, że na swoim zwycięstwie praktycznie nie skorzystali. Skorzystał kler i siły kapitalizmu, bezlitosne dla świata pracy. Tak więc, po latach, do kraju, w którym robotnik był faworyzowany i rozbudzany w aspiracjach, wrócił dobrze znany kapitalizm. Jego twardą zasadą była i jest reguła: obedrzeć masy robocze z owocu ich pracy i skupić kapitał w rękach bogatych. Wynik takiej transformacji w Polsce można więc było z góry przewidzieć. Z jednej strony rzuca się w oczy skok cywilizacyjny, kraj wypiękniał, pojawiły się autostrady pełne samochodów, nowe budownictwo itd. Z drugiej jednak strony widać jakim kosztem się to wszystko odbywa: Widać ogromny wysiłek pracowników, którzy przy stosunkowo niewielkich zarobkach musieli zapomnieć o ustawowym ośmiogodzinnym dniu pracy. Przy tym wciąż mają świadomość, że są na łasce i niełasce pracodawcy, rzadziej uczciwego, a częściej nikczemnego. Dzisiaj są przez niego zatrudnieni, a od jutra są już bez pracy, według kaprysu. Nie mówi się zbyt często o innym koszcie zmiany ustrojowej, o bilionowym długu, który zaciążył nad całym narodem. Te wszystkie wątpliwe dobrodziejstwa, które robotnik "wywalczył" można długo wymieniać. Nic więc dziwnego, że nieustannie rośnie niezadowolenie świata pracy z zaistniałych warunków i kapitalistycznej władzy, która nad nim panuje.

Gdzie w tej sytuacji robotnicy mieliby szukać sojusznika, który by ich wyzwolił z tego nieznośnego, upokarzającego jarzma? Czasy Włodzimierza Lenina minęły. Idea komunistyczna przebrzmiała, nie osiągnęła celów, wypaliła się. Jej zwolennicy nie mają żadnego wpływu ani znaczenia, tym bardziej, że nie dysponują już potężną siłą "dyktatury proletariatu". Pozostał więc obóz prawicy, wspierany przez Kościół Rzymsko-katolicki. Obóz ten, swoją umiejętną argumentacją, powabnymi obietnicami z jednej strony, a krytyką liberalnej partii rządzącej z drugiej swój cel osiągnął. Zdobył zaufanie dużej części Polaków, jako ich rzekomy obrońca i przyjaciel. Szczególną rolę w tej uwodzicielskiej agitacji odegrało tzw. radio Maryja. Każdy mógł tam publicznie wypowiedzieć swoje żale, wyrazić pretensje do władzy i być przychylnie wysłuchany.

Wyniki propagandy prowadzonej przez prawicę zaskoczyły wszystkich. Wybory 2015 roku wprost zmiotły ze sceny politycznej rządzącą partię liberalizmu ekonomicznego. Praktycznie znikła również cała lewica. Cały ciężar odpowiedzialności za spełnienie oczekiwań świata pracy spoczął więc wyłącznie na skrajnej prawicy. Dlatego taki a nie inny wynik wyborów w Polsce wydaje się być również, z religijnego punktu widzenia, najważniejszym wydarzeniem 2015 roku. Dlaczego?

Całą władzę w Polsce przejęli ludzie prawicy wspierani przez kościół katolicki. Marzy im się państwo narodowe, wyznaniowe, niemal kościelne średniowiecze. By ten cel osiągnąć, z despotycznym radykalizmem robią błyskawiczną czystkę we wszystkich sferach życia państwowego i społecznego. Niemal beztrosko złożyli społeczeństwu obietnice nierealne, niemożliwe do spełnienia. Wszystko to dzieje się w oświeconym świecie, szalonej konkurencji i z największym trudem utrzymywanej równowadze we wszystkich dziedzinach życia. Dlatego jest oczywiste, że te rewolucyjne ale wsteczne usiłowania obecnej władzy prowadzą do całkowitej katastrofy, wybuchu anarchii na pełną skalę. Robotnicy już raz dali się oszukać w 1980 roku. Obecnie zostali oszukani po raz drugi, ale tym razem tego nie podarują, nawet jeśli władzę, której zaufali, firmuje swoim autorytetem Kościół Rzymsko-katolicki. Ich gniew będzie miał teraz nieobliczalne następstwa.

W latach 70. ubiegłego wieku zagrożone upadkiem władze socjalizmu wyniosły Kościół katolicki do niebywałego powodzenia. Pismo Święte przedstawiło ten fakt w symbolach jako podniesienie przez anioła kamienia młyńskiego w górę, który następnie cisnął go w morze ze słowami: "Takim pędem wrzucony będzie Babilon, miasto ono wielkie i już więcej nie będzie znaleziony" (Obj. 18:21). Od czasu, gdy w roku 1981 władze socjalistyczne poznały się na zdradzieckiej roli swego religijnego partnera, odwróciły się od niego z nienawistną wzgardą i zaczęły go niszczyć. Wciąż trwa "obnażanie" rzymskiej nierządnicy i "jedzenie jej ciała", jako wstęp do "spalenia jej w ogniu" największej anarchii (Obj. 17:16). To sprawia, że Kościół katolicki spada wciąż z wyżyn, jakie przez krótki czas zajmował, będąc demaskowany, krytykowany i atakowany ze wszystkich stron. Ostateczna zagłada czeka go jednak przez utopienie w "morzu". Morze jest biblijnym symbolem rozgoryczonych i wzburzonych mas ludzkich.

Kilkadziesiąt lat temu Kościół Rzymsko-katolicki mógł łudzić się nadzieją, że zdoła przystosować socjalizm dla swoich potrzeb, a wtedy w Polsce, przy jej pełnych świątyniach, znajdzie dla siebie na dłużej trwałe oparcie. Przeliczył się, bo sprawy nie poszły tak, jak sobie planował. Socjalizm został obalony, ale rządy liberalizmu ekonomicznego, które nastały, okazały się dla niego jeszcze gorszą plagą niż ta, za jaką uważał socjalizm.

Pozostało mu liczyć na to, że obecne rządy prawicy pozwolą mu przetrwać, zatrzymać niekorzystny dla niego bieg wydarzeń. Nic bardziej błędnego. Obecny rząd nie potrwa długo. Ludzkie oburzenie go obali. Ale szczególny gniew rozczarowanych ludzi uderzy w Kościół Rzymsko-katolicki, gdy odkryją wreszcie w pełni fałsz i hipokryzję tego systemu, który zawsze trzymał z władzą, a kłamliwie pozorował, że troszczy się o los biednych i skrzywdzonych.