Niektórzy kwestionują prawidłowość ustalonego ciągu chronologicznego 6000 lat (od Adama do początku siódmego tysiąca lat w roku 1874), twierdząc między innymi, że Okres Sędziów był w rzeczywistości krótszy o sto lat niż przyjęte 450 lat. Tym samym zaprzeczają słowom natchnionego apostoła Pawła, który oświadczył, że okres ten trwał właśnie 450 lat (Dz. Ap. 13:20). Liczbowanie biblijne dostarczyło w tej sprawie dodatkowego potwierdzającego dowodu ze Starego Testamentu. Czy można uznać za przypadek, że wartość liczbowa słowa Sędziowie wynosi 450?

 

 

*  *  *

 

 

Śmierć Jezusa jest faktem poświadczonym przez miliony. Mimo to, że wbrew biblijnej nauce o zastępczej śmierci człowieka Jezusa za człowieka Adama przyjął się fałszywy pogląd, iż Jezus na ziemi był Bogiem, to jednak wiara tych milionów została zbudowana na śmierci Tego, którego rodacy stracili za oświadczenie, że został "posłany przez Boga", że jest "Synem Boga", "Mesjaszem". Zinterpretujmy ten fakt, jak możemy, ale ten fakt wtedy zaistniał i zasługuje na rozważenie.

Historia mówi nam, że narodowe problemy Izraela rozpoczęły się wkrótce po śmierci Jezusa. Okres 37,5 lat pomiędzy śmiercią Jezusa a zupełnym zniszczeniem Jerozolimy przez Tytusa i jego armię (70 rok n.e) jest tak dokładnie opisany przez żydowskiego historyka Józefusa, że nie wymaga z naszej strony żadnego komentarza. Józefus podaje, że podczas tego okresu wybuchło powstanie, a gdy wzburzenie stale rosło władzom rzymskim nie pozostało w końcu nic innego, jak zamanifestować swój autorytet. Powstanie zostało zgniecione. W 70 roku n.e., zgodnie z przepowiedniami wielu proroków, Izrael zginął, zarówno jako naród, jak i królestwo.

Zauważmy teraz niezwykły fakt, że analogiczny okres 1845,5 roku, liczony od śmierci Chrystusa (32,5 rok n.e), doprowadza nas do roku 1878 n.e., upamiętnionego zwołaniem Berlińskiego Kongresu Narodów. Na kongresie tym, najbardziej honorowe miejsce i wiodącą rolę przyznano Hebrajczykowi Benjaminowi Disraeli, przedstawicielowi Wielkiej Brytanii. Co więcej, decyzje, jakie zapadły na tej konferencji, miały ogromny wpływ na sprawy wybranego ludu Bożego.

Na mocy decyzji tej konferencji europejskich wielkich mocarstw, różne państwa bałkańskie, wchodzące w skład imperium tureckiego, zostały umieszczone pod nadzorem rządów o zbieżnych interesach. Na skutek tego podziału odpowiedzialności za pokój w prowincjach tureckich, Egipcie i Palestynie, jako częściach imperium tureckiego, znalazły się pod protektoratem Wielkiej Brytanii i Francji.

Francuzi odnieśli tylko częściowy sukces w przedsięwzięciu budowy Kanału Sueskiego, więc przekazali kanał Brytyjczykom, zrzekając się jednocześnie swych odpowiedzialności w Egipcie i Palestynie na rzecz Anglii, chociaż zarówno rząd egipski, jak i władza turecka są uznawane. Efektem tego było znaczące otwarcie się Egiptu, który Brytyjczycy uznali za swój region robienia interesów finansowych. Pobliska Palestyna była zbyt uboga, aby się do tego nadawać, niemniej jednak dużo skorzystała z brytyjskiego wpływu w Egipcie.

Większy pokój i bezpieczeństwo, panujące przez te trzydzieści dwa lata pod osłoną brytyjskiej flagi, były dla tej ziemi dobrodziejstwem. W międzyczasie Boże błogosławieństwo zaczęło w nadzwyczajnym stopniu powracać do hebrajskiego narodu w różnych krajach, do których zostali rozproszeni. W tym czasie osiągnęli oni znaczącą pozycję nie tylko w kręgach finansowych, ale również literackich i naukowych. Jednym słowem, od Konferencji Berlińskiej w 1878 roku gwiazda Izraela zaczęła dominować.

Nawet prześladowania w Rosji, na jakie dozwoliła Opatrzność (oraz inne prześladowania, których według Pisma Świętego można się jeszcze spodziewać) miały korzystny wpływ na rozbudzenie tego narodu i wywołały u wielu Żydów tęsknotę za ziemią ojczystą. Jednym z rezultatów takiego stanu rzeczy jest ruch syjonistyczny, który coraz bardziej zniewala serca patriotycznych Izraelitów, zwłaszcza tych, którzy przez cały czas mieli szacunek dla obietnicy i przysięgi złożonej przez Boga ojcu Abrahamowi: "W tobie i twoim nasieniu będą błogosławione wszystkie narody ziemi".

Według całkowicie różnej linii proroczej wykażemy później, że w myśl Pisma Świętego, już w bliskiej przyszłości, około roku 1915, Izrael ma być przywrócony jako naród. Biblia wskazuje jednak, że w tym samym czasie dotknie ich jako naród wielkie utrapienie. "To czas ucisku dla Jakuba, lecz z niego zostanie wybawiony" (Jer. 30:7). Wybawienie będzie tak znamienne, tak godne uwagi, że cały świat zacznie pojmować, iż okres odrzucenia Izraela, odcięcia go od Boskiej łaski, nie był zamierzony na zawsze, lecz jedynie na okres czasu równie długi, jak ten, w którym cieszyli się łaską Bożą.

Może niektórzy byliby skłonni przypomnieć nam, że Izrael doświadczał różnych okresów niewoli i plądrowania również przed 32 rokiem n.e. Zgadzamy się z tym, ale zwracamy uwagę na fakt, że we wszystkich tych ćwiczących doświadczeniach Żydzi mieli wciąż specjalne dowody Boskiego nadzoru i że uciski te były zamierzone dla ich oczyszczenia i błogosławienia. Z drugiej strony, okres od połowy 33 roku n.e. jest szczególnie podkreślany przez proroka jako pozbawiony łaski Bożej: "Rozproszę ich między narodami, których nie znają oni, ani ich przodkowie, i poślę w ślad za nimi miecz" (Jer. 9:16). Prorok Izajasz, odnosząc się do tego okresu odcięcia Izraela od łaski Bożej, oświadcza: "Gdyby nam Pan Zastępów nie zostawił Reszty, stalibyśmy się jak Sodoma, podobni bylibyśmy Gomorze" (Izaj. 1:9).

Znowu Izajasz (53:1) prorokuje o braku wiary Izraela w Boskie przesłanie, mówiąc: "Któż uwierzył kazaniu naszemu?" (Izaj. 53:1). Potem po raz kolejny pisze proroczo o odrzuceniu przez nich Mesjasza: "Przeznaczam was pod miecz; wszyscy padniecie w rzezi, ponieważ wołałem, a nie odpowiedzieliście, przemawiałem, a nie słuchaliście. Dopuściliście się zła w moich oczach i wybraliście to, co mi się nie podoba. Dlatego tak mówi Jahwe, Pan: Oto moi słudzy jeść będą, a wy będziecie łaknąć. Oto moi słudzy pić będą, a wy cierpieć będziecie pragnienie. Oto moi słudzy weselić się będą, a wy będziecie wstyd odczuwać. Oto moi słudzy śpiewać będą z radości serdecznej, a wy jęczeć będziecie z bólu serdecznego i zawodzić będziecie ze zgnębionym duchem. Pozostawicie swe imię moim wybranym na przekleństwo: Tak niechaj cię zabije Jahwe, Pan! Sługom zaś moim nadadzą inne imię" (Izaj. 65:12-15).

Wielu Żydów rozumie, że podczas tego długiego okresu odrzucenia od łaski Boga, nie tylko powyższe proroctwa do nich się stosowały, lecz też inne, które oświadczają, że Pan uczyni ich "przedmiotem klątwy, postrachu, pośmiewiska i urągowiska między wszystkimi narodami", wśród których ich rozproszy (Jer. 29:18). I znów, że będą oni przez wiele dni bez proroka i bez kapłana ? bez jakiejkolwiek komunikacji z Bogiem.

Zauważając wypełnienie się tych proroctw względem Izraela, nie możemy zapominać o równie silnych świadectwach Boga wyrażonych przez proroków, że "Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go" (Jer. 30:10). "Oto nadchodzą dni, mówi Pan, kiedy nie będzie się już mówić: Jako żyje Pan, który wywiódł dzieci Izraela z ziemi Egipskiej, lecz: Jako żyje Pan, który wywiódł dzieci Izraela z ziemi północnej [Rosja ? gdzie mieszka prawie połowa Żydów], a także z krajów, do których ich wygnał; i spowoduję, że powrócą do ich ziemi, którą dałem ich ojcom" (Jer. 16:14-15).

Co więcej, jest wyraźnie powiedziane, że Pan już nigdy w przyszłości nie rozproszy swojego ludu. Wprost przeciwnie, w tym czasie wejdzie z nim w Nowe Przymierze, oferując im lepszego pośrednika niż Mojżesz ? Mesjasza, o którym Mojżesz napisał: "Proroka takiego jak ja wzbudzi wam Bóg z waszych braci, jego będziecie słuchać we wszystkich rzeczach, cokolwiek by nie powiedział do was. I stanie się, że każda dusza, która nie będzie słuchać [przestrzegać słów] tego proroka, będzie zniszczona spośród ludu" (5 Mojż. 18:15,18; Dz. Ap. 3:22-23).

Tak kompletne ich rozproszenie i oczywista beznadziejność ich położenia musi być jasno zauważona przez każdego myślącego Hebrajczyka. Oni nie tylko nie mają żadnego króla, lecz także nie mają żadnego kapłana. Wpływ ich rozproszenia był tak dewastujący wielki, że żaden Żyd na świecie nie może stanowczo potwierdzić do jakiego należy pokolenia, a co za tym idzie ? żaden nie jest w stanie wywieść swojej przynależności do plemienia Lewiego i rodowodu Aarona. Nie posiadając żadnego kapłana, nie mają oni niczego, co choćby tylko naśladowało Dzień Pojednania i jego typowe ofiary za grzechy. Zgodnie z racjonalnym rozumowaniem ich własnego nauczania, są oni całkowicie odcięci od wspólnoty i relacji z Bogiem, z wyjątkiem tej relacji, która wciąż istnieje w oryginalnym Przymierzu, które Bóg zawarł z Abrahamem i potwierdził swoją Boską przysięgą.

 

Dwójnasób, czyli równoległość, został przepowiedziany

 

Jeśli już mamy wyraźnie przed sobą historyczne fakty; jeśli widzimy, że Izrael znajdował się w łasce Bożej od śmierci Jakuba do śmierci Chrystusa, że wtedy rozpoczął się ich upadek i że podobny okres czasu liczony od śmierci Jezusa doprowadził ich do odrodzenia się żydowskich nadziei w roku 1878 n.e., jeśli widzimy również, że 37,5 lat upadku wtedy ma swoją równoległość teraz przez 37,5 lat powstawania do łaski i wpływu, to radujmy się tym, co widzimy i patrzymy dalej.

Wglądnijmy teraz w proroctwa, które wyraźnie przepowiadały ten "dwójnasób", czyli równoległość okresu łaski dla Izraela do okresu, w którym tej łaski nie posiadali.

Po oświadczeniu proroka: "Dlatego wyrzucę was z tej ziemi do ziemi, której nie znacie ani wy, ani wasi ojcowie, i tam będziecie służyć innym bogom [władcom] dniem i nocą, gdzie nie okażę wam łask" (Jer. 16:9-13), czytamy w wersecie 18: "A najpierw [przed powrotem łaski] odpłacę za waszą nieprawość i za wasz grzech w dwójnasób", dosłownie: dwukrotnie, z hebrajskiego słowa miszneh. Cóż może być prostszego niż to?

Prorok oświadcza, że okres odrzucenia Izraela od wszelkiej łaski będzie powtórzeniem, czyli zduplikowaniem w czasie ich poprzedniej historii, w czasie której cieszyli się Boską łaską. Wcześniej zasygnalizowaliśmy już ten dwójnasób, czyli podwójny zarys historii Izraela, oraz jego punkt zwrotny w czasie odrzucenia Jezusa jako Mesjasza, kiedy Żydzi wołali przeciwko niemu do Piłata, słowami: "Krew jego na nas i na dzieci nasze". Pan wziął ich za słowo i ponieśli surową odpłatę.

W międzyczasie ich serca i umysły były zaślepione uprzedzeniem z czterech istotnych powodów:

1. Nauczanie niektórych, że Jezus w swojej jednej osobie był zarówno Ojcem, jak i Synem, zarówno Wszechmocnym, jak i Mesjaszem. Tę błędną naukę żydowski umysł słusznie odrzuca jako niebiblijną i bezrozumną.

2. Żydzi nie zdawali sobie sprawy, jak wielkim musi być ich Mesjasz, że aby dać im życie wieczne jako istotom ludzkim, a przez nich tę samą sposobność, czyli błogosławieństwo, rozszerzyć do innych, Mesjasz musiał wpierw umrzeć, musiał wpierw poświęcić swoje ziemskie życie, aby móc je dać Izraelowi i całemu światu, podczas gdy Ojciec, Jahwe, wyniósł Go na niebiański poziom w nagrodę za Jego posłuszeństwo i samoofiarę.

3. Inną sprawą, której nie dostrzegli, lecz za którą nie powinni być specjalnie obwiniani, jest przeoczenie faktu, że Bóg zamierzył wybór małej garstki ludzkości, by była wspólnikiem Mesjasza w Jego chwalebnym dziele błogosławienia Izraela oraz świata w związku z Nowym Przymierzem, które zostało obiecane Żydom, w proroctwie Jeremiasza (31:31) i gdzie indziej. Fakt, że Mesjasz będzie miał swój Kościół, czyli "Ciało" stowarzyszone z sobą, egzystujące na duchowym poziomie, nie jest nigdzie wyszczególniony w pierwotnej obietnicy danej Abrahamowi. Zostało to jedynie zasugerowane w słowach, które Pan rzekł do Abrahama: "Twoje nasienie będzie jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza". Gwiazdy przedstawiają wyższe, czyli duchowe, niebiańskie nasienie Abrahama ? Kościół. Zalążek tego duchowego "nasienia Abrahama" został wyselekcjonowany spośród Żydów, a reszta jest zgromadzana od tamtej pory spomiędzy pogan. Duchowe nasienie gromadzone jest podczas drugiej połowy miszneh Izraela, "dwójnasobu", czyli dwojakiego rodzaju jego doświadczeń.
 

 

 

 

4. Inną sprawą, która zdezorientowała naszych hebrajskich przyjaciół jest fakt, że nie widzą oni różnicy pomiędzy nominalnym kościołem chrześcijańskim, liczącym setki milionów wyznawców, a nielicznymi świętymi, niezauważalnymi w wielkiej masie dla ludzkiego oka. Ci nieliczni święci stanowią "Kościół Pierworodnych", anty-typowych lewitów i kapłanów. Nawet dla chrześcijańskiego ludu ? jak oświadcza Apostoł ? ten wybór, czyli selekcja świętych Wieku Ewangelii, jako duchowego nasienia Abrahama, jest "tajemnicą" (Kol. 1:26-27).

 

Dokładny dzień zmiany został wskazany

 

Zauważmy teraz Boskie świadectwo przekazane przez innego proroka, które wskazuje dokładnie dzień, w którym "dwójnasób" Izraela miał swój punkt zwrotny ? właśnie ten dzień, w którym pierwsza część podziału, w której Izrael doświadczał łaski, zakończyła się, i od którego to dnia rozpoczęła się druga część podziału, w której doświadczył niełaski. Zanim zacytujemy proroctwo, zwróćmy uwagę na fakt, że różne proroctwa wygłaszane są z różnych stanowisk, a wtedy brzmią tak, jak gdyby prorok zajmował tę pozycję w tym szczególnym czasie i miejscu.

Na przykład, Jeremiasz stanął w swoim własnym dniu i powiedział: "Oto idą dni, mówi Pan, że już nie będzie się mówić" tak i tak "i odpłacę im najpierw w dwójnasób" (16:14-18). Natomiast proroctwo, które tutaj zacytujemy, jest odmienne. Zachariasz (9:9-12), w proroczej wizji zajął stanowisko u kresu żydowskiej łaski, dokładnie w dniu, w którym "dwójnasób", czyli miszneh znalazł się w punkcie zwrotnym. W tym właśnie dniu, kiedy Jezus, wypełniając jego proroctwo, jechał na oślęciu grzbietem Góry Oliwnej i spoglądając stamtąd na Jeruzalem, zapłakał nad nim i oświadczył: "Oto wasz dom zostanie wam pusty".
 

 

 

 

Przytoczmy na dowód wspomniane proroctwo: "Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalemu. Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny ? jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy" (To jest ten sam Władca, który ostatecznie połamie łuki wojenne i ogłosi narodom pokój, i którego panowanie będzie od morza do morza i od rzeki aż po krańce ziemi). Najpierw jednak na pewien czas ustać miała narodowa władza Żydów. W wersecie 12 czytamy: "Wróćcież się tedy do twierdzy, o więźniowie, którzy nadzieję macie!" (BGd). Jest to zaproszenie Mesjasza, skierowane "najpierw do Żyda". Przewidując jednak odrzucenie zaproszenia przez ten naród jako całość, Pan przez proroka dodaje: "Oświadczam ci dziś, że oddam ci drugą część", albo jak czytamy w powszechnie stosowanej wersji Biblii: "Dzisiaj oświadczam ci, że oddam ci w dwójnasób".

Zasługujący na zaufanie żydowscy świadkowie podają w Nowym Testamencie, że Jezus zaofiarował się Izraelowi jako ich król i jednocześnie jako ich Baranek Paschalny, dziewiątego dnia pierwszego miesiąca 33 roku n.e. Uwaga! Uczynił to pięć dni przed Jego ukrzyżowaniem jako Baranek Paschalny ? dokładnie w tym samym dniu, kiedy baranek paschalny był zabierany do domów tych, którzy mieli być chronieni jego krwią pokropienia i mieli karmić się jego ciałem.

 

 

 

 

Na ogół nie winimy Izraela za to, że nie był wystarczająco usposobiony duchowo, żeby spostrzec błogosławione sposobności, które do niego należały, ponieważ stwierdzamy, że podobne warunki panowały w międzyczasie i panują dzisiaj po całym chrześcijaństwie. Tylko niewielka liczba, czy to Żydów czy pogan, okazała się wystarczająco świątobliwa, by zostać policzona za członków tego wybranego, wyselekcjonowanego, duchowego potomstwa Abrahama, czy nawet zrozumieć tę "tajemnicę". Jednak wkrótce, jako członkowie Wielkiego Mesjasza, mając za Głowę uwielbionego Jezusa, święty, zrodzony z ducha Kościół zacznie spełniać względem Izraela, a przez Izraela względem wszystkich narodów, chwalebną obietnicę złożoną Abrahamowi: "W twoim nasieniu będą błogosławione wszystkie narody ziemi".

 

"Wziął z ręki Pana w dwójnasób"

 

Zauważmy teraz trzeci urywek Pisma Świętego, który mówi o "dwójnasobie" Izraela (Izaj. 40:1-2). Podczas gdy Jeremiasz patrzył na tę sprawę z dawnej przeszłości i zapowiadał to, co przyjdzie, to Zachariasz stał w punkcie zwrotnym i mówił dokładnie o tym dniu, w którym druga połowa doświadczeń Izraela się rozpoczęła. Izajasz, z kolei, zajął jeszcze inną pozycję. Sięgając proroczo do końca "dwójnasobu" w roku 1878, zawołał: "Cieszcie, cieszcie lud mój! mówi wasz Bóg. Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób [drugą część jego doświadczeń, odrzucenie] za wszystkie grzechy swoje".

 

 

 

Serce, które nie jest w stanie niczego zobaczyć w tych cudownych zbiegach okoliczności, jest doprawdy powolne w pojmowaniu tych wszystkich rzeczy, które zostały napisane. Rzeczą bezużyteczną byłoby mnożenie dla takiego umysłu dowodów lub usilne namawianie go do wiary. Zrozumienie Boskiego Słowa wymaga przede wszystkim właściwego i dającego się pouczać umysłu. Ci, którzy nie osiągnęli jeszcze takiego stanu serca, z konieczności muszą poczekać. Jeżeli nie mogą przyjąć nauki okiem, uchem lub sercem wiary, potrzebują czekać aż nadchodzący "czas ucisku" dostarczy jawnych dowodów, aż zaraz potem, w harmonii z tymi proroctwami, wypełni się podniesienia Izraela.

Przedstawienie dowodu, że okres niełaski Izraela całkowicie zakończy się w roku 1915 i od tego czasu jego byt narodowy będzie przywracany, pozostawiamy do przyszłego artykułu.

 

 

* * *

Komentarz współczesny

Gdy pastor C.T. Russell pisał powyższy artykuł znany wówczas proroczy horyzont czasowy kończył się na roku 1914/15. W tej sytuacji jako punkt wyjścia do równoległości 1845 lat przyjęto datę pierwszego wielkiego powstania Żydów przeciwko Rzymowi, które zakończyło się jego zgnieceniem oraz spaleniem ich największej świetości, świątyni (rok 70 n.e.). Powstanie to nazwane zostało pierwszą wojną żydowsko-rzymską.

Graficzne przedstawienie żydowskiego "Dwójnasobu" wyglądało wówczas następująco:

 

 

 

Ale ta pierwsza wojna żydowsko-rzymska faktycznie nie zakończyła egzystencji Izraela jako narodu. Dokonała tego dopiero druga wojna żydowsko-rzymska, która rozgorzała w latach 132-135, gdy do desperackiego buntu przeciwko Rzymowi poderwał Żydów niejaki Bar-Kochba. Wielki rabin żydowski Akiba zawyrokował, że w jego osobie pojawił się wreszcie długo oczekiwany Mesjasz Izraela.

Historyk, Giuseppe Ricciotti, w swej książce "Dzieje Izraela", opierając się na relacjach Diona Kasjusza, stwierdza, że po zgnieceniu tego powstania przez Rzymian ich represje stanowiły dla Żydów po prostu zagładę bez porównania większą niż za czasów Tytusa. Na terenie Jerozolimy wzniesiono pogańskie miasto Aelia Capitolina, a na miejscu świątyni Jahwe, świątynię Jowisza. Pod karą śmierci zabroniono Żydom wstępu na teren dawnej Jerozolimy. Historyk podaje liczbę zabitych: 580 000 poległo w walce, a jeszcze więcej pomarło wskutek trudów wojennych. Niewolników żydowskich sprzedawanych na targach nawet nie obliczano. Z powodu obfitości ludzkiego towaru cena konia i niewolnika żydowskiego była niemal taka sama. Nastąpiło całkowite wyludnienie Palestyny.

Łatwo policzyć, że powstanie Bar-Kochby, w latach 132-135 rzutuje w równoległości "dwójnasobu" 1845 lat na lata 1977-1980:

 

132  +  1845  =  1977
135  +  1845  =  1980

 

Co z tego wynika?

Pierwsza wielka wojna żydowsko-rzymska rzutuje na wydarzenia I Wojny Światowej, w wyniku której załamał się stary porządek świata. W następnym odcinku (artykuł 4), zostanie przypomniane, że wygasły wtedy tzw. Czasy Pogan i rozpoczął się trójfazowy okres destrukcji władz całego odstępczego chrześcijaństwa (mistycznego Babilonu) w wyniku wojny, rewolucji i anarchii.

Z kolei druga wielka wojna żydowsko-rzymska wskazała na rok 1980, w którym upadł komunizm i rozpoczęła się ostatnia faza burzenia władzy pogan, światowa anarchia.

Po uwzględnieniu tego faktu, rysunek równoległości "Dwójnasobu" przybrał następującą postać:

 

 

Zanim doszło do upadku potężnych władz komunizmu, próbowały one ratować się nawiązaniem współpracy z Kościołem Rzymsko-katolickim i nierzymskimi związkami wyznaniowymi. Wspólna propagandowa feta została zainicjowana z Kremla na jesieni 1977 roku. Naturalną do tego okazją były obchody 60-lecia Rewolucji Październikowej, w czasie których przemożnie sugerowano, że idea socjalizmu stanowi jedyną wspólną płaszczyznę, na której może dojść do porozumienia wszystkich sprzecznych ze sobą żywiołów, politycznych, społecznych i religijnych. Władze socjalistyczne zaparły się swoich marksistowskich zasad i oddały papiestwu całą polityczną inicjatywę.

Gdy w tych warunkach powszechnego pojednania, w roku 1978, w Watykanie, papieżem obrany został Polak, Karol Wojtyła, społeczeństwo ogarnęła powszechna euforia. W szczerym entuzjazmie ludzie wołali, a prasa wybijała to grubymi czcionkami, że Jan Paweł II jest prawdziwą "nadzieją świata". Władze socjalistyczne okazywały również w tym czasie nadzwyczajne względy protestanckim związkom wyznaniowym, wprawdzie niewielkim liczebnie, ale za to licznym, co sprawiało że chórzystów melodii "pokój i bezpieczeństwo" było widać i słychać.

Nastrój świętowania zniknął bez śladu i "nadzieja świata"zawiodła po upływie trzech i pół roku, gdy 13 maja 1981 roku na placu św. Piotra zagrzmiały strzały zamachowca, który strzelał do papieża, aby go zabić. Władze socjalistyczne, oszukane przez kościół rzymski, zerwały flirt polityczny i przystąpiły do kontrataku wprowadzając w Polsce stan wojenny. Walka ideologiczna pomiędzy Wschodem i Zachodem rozpoczęła się na nowo.

Tak jak powstanie Bar-Kochby (132-135), fałszywego mesjasza Żydów, poprzedziło zagładę ich bytu narodowego, podobnie nadzwyczajne usiłowania fałszywych mesjaszy Chrześcijaństwa, katolicyzmu i protestantyzmu w ścisłej współpracy z rządami (1977-1980/81), poprzedziły światową anarchię, proces zagłady całej chrześcijańskiej cywilizacji.

 

 

Na koniec warto tu jeszcze odnotować, że o ile świat chrześcijański od I wojny światowej wstrząsany jest coraz większymi kryzysami, wojnami itp., a obecnie pogrąża się w coraz większej anarchii, o tyle sytuacja narodu wybranego, Izraela staje się coraz bardziej pomyślna. Pan Bóg pozwolił mu powrócić do swojej ziemi i zbudować własne państwo, gdzie znalazł azyl i wytchnienie przed swoimi gnębicielami, obronił go w kolejnych wojnach przed arabskimi sąsiadami, i wciąż sprzyja mu na polu ekonomicznym, tak iż Izrael nie tylko sam staje się coraz bardziej dostatnim państwem, ale również stał się pożądanym partnerem dla wszystkich krajów świata w dziedzinie innowacji i postępu technicznego.

Rok 1980 zaznaczył się dla Chrześcijaństwa przejściem ze złego w gorsze, od pustoszącego wpływu rewolucji komunistycznej do nasilającego się chaosu anarchistycznego. Dla Izraela ten sam rok zaznaczył się czyś innym. O ile 1845 lat wcześniej cesarz Hadrian zabronił Żydom wstępu do Jerozolimy, to po upływie tych lat, w roku 1980, Kneset Izraela ogłosił to miasto wieczną, niepodzielną stolicą Izraela. I taką już pozostanie.