(Uwaga: Wykresy, ilustracje i komentarze napisane niebieską i zieloną czcionką – współczesne)

 

Spis treści:

1. Wiara podstawą żydowskiego charakteru
2. Nadzieja długo odwlekana teraz odżywa
3. Dwójnasób Izraela ? fakty i teoria
4. Siedem czasów karania ? okres 2520 lat
5. Jubileusz przywrócenia
6. Nowe Przymierze Izraela
7. Pascha pierworodnych
8. Naród wybrany, jego sabat i jubileusz
9. Wielki Dzień Pojednania
10. Syjonizm to Boskie wezwanie
11. Czy Żydzi muszą stać się chrześcijanami, aby powrócić do Boskiej łaski?
12. Czy chrześcijanie i Żydzi powinni dążyć do zjednoczenia?

 

Artykuł 11

CZY ŻYDZI MUSZĄ STAĆ SIĘ CHRZEŚCIJANAMI,
ABY POWRÓCIĆ DO BOSKIEJ ŁASKI?

 

Gdy weźmiemy pod uwagę słowo chrześcijanin, jak się je zwykle używa w odniesieniu do różnych sekt, katolickich i protestanckich, to na pytanie postawione w tytule odpowiadamy: Nie! Nie taką przyszłość dla Żydów nakreśla Biblia. Nie zapominajmy, że ci, którzy zostali jako pierwsi nazwani w Antiochii chrześcijanami, wszyscy byli Żydami. Niech też nikt nie zapomina, że "wysokie powołanie", by stać się duchowymi Izraelitami, "świętymi", otwarte zostało dla ludzi wszelkich grup pokrewieństwa, narodu i języka, a zatem zarówno dla Żydów, jak i dla innych.

Czynimy jednak zdecydowaną różnicę między chrześcijanami czasów apostolskich, a nominalizmem, który podszywa się, jak czynił tak w minionych wiekach, pod miano chrześcijański. Nie znamy żadnego powodu, dla którego jakiś świątobliwy Żyd nie miałby, z pełnym szacunkiem dla siebie i pełnym poważaniem dla religii żydowskiej, przyjąć ewangelicznego zaproszenia do stania się duchowym Izraelitą.

Duchowi Izraelici są naprawdę świątobliwymi Żydami, którzy uznają wszystkie obietnice jakie Bóg dał Abrahamowi i jego potomstwu, którzy uznają Przymierze Prawa zawarte z wybranym narodem Boga przy górze Synaj, i którzy rozpoznają nie tylko typy rzeczy niebiańskich (rzeczy wyższych), lecz również ich anty-typy, czyli duchowe rzeczywistości. Nagromadzenie się błędów, które zostały złączone z nazwą chrześcijański, uczyniły tę nazwę i system doktryn, jaki ona reprezentuje, czymś odrażającym dla Żyda, odrażającym nie tylko dla Żyda, lecz też dla wielu myślących ludzi zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz różnych sekt tak zwanego chrześcijaństwa.
 

 

Niektóre z żydowskich różnic

 

Długie kształcenie Żyda w monoteizmie jest jego pierwszą przeszkodą. Czyta on w Prawie: "Słuchaj Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie!" ... "Nie będziesz miał innych bogów obok mnie" (5 Mojż. 6:4; 2 Mojż. 20:3). Czyż można się dziwić, że mając tak wyraźny nakaz, stale brzmiący mu w uszach jako pierwsze i najważniejsze oświadczenie Dekalogu, Żyd odrzuca doktrynę o trójcy?

Jest dla niego naprawdę niedorzecznością, że trzech bogów znajduje się jednym bogu, albo też, jak inni to ujmują, trzy osoby lub reprezentacje jednego Boga, czy też, jak jeszcze inni uważają, trzej bogowie równi w mocy i w chwale, w jedności celu. Aby przyłączyć się do Chrześcijaństwa, Żyd musiałby przyjąć powyższą propozycję, przeciw której buntuje się nie tylko jego etyka, lecz także zdrowy rozsądek. Natychmiast więc oburza się na myśl, jako sprzeczną z całym jego Pismem Świętym, że istnieje więcej niż jeden Bóg.

Kiedy inni zwracają się do Żyda z odmiennym punktem widzenia i mówią: Zgadzamy się z tobą, że jest tylko jeden Bóg, ale uczynił on trzy różne manifestacje samego siebie, zaś Jezus był jedną z nich, wtedy Żyd odpowiada: Czy chcecie, abym uwierzył, że Jezus był Bogiem Jahwe i gdy On umarł, to na Kalwarii wyzionął ducha wielki Władca wszechświata? Nigdy nie uwierzę w taką niedorzeczność!

Trynitarz odpowie: Musisz w to uwierzyć, bo inaczej zostaniesz potępiony na wieczne męki ? nic innego nie może cię uratować. Musisz uwierzyć, że Bóg Jahwe pojawił się w postaci człowieka i że śmierć na Kalwarii była niezbędna dla ludzkiego zbawienia. W tej kwestii możesz przyjąć jeden z dwóch punktów widzenia, jako że my trynitarze jesteśmy podzieleni: Możesz przyjąć, że gdy Jezus umarł na krzyżu, to umarł Jahwe, a więc aż do trzeciego dnia, kiedy Jezus powstał ze stanu śmierci, byliśmy bez Boga; albo też możesz uznać, jak mówią inni trynitarze, że gdy Jezus umarł na krzyżu, Jahwe nie umarł, a jedynie oddzielił się od ciała, z którym był złączony przez trzydzieści trzy i pół roku.

Wtedy, wraz z tymi trynitarzami możesz powiedzieć, że Jezus jedynie udawał, że modli się do Jahwe, nazywając Go swym Ojcem. Jako część ogólnego planu, z którego wszystko było oszustwem, stwarzał On pozory, przez które Bóg przez pewien czas jawił się być człowiekiem, jawił się mieć ludzkie słabości i niedostatki ? smucił się, płakał, jadł, pił, spał ? a wszystko po to, by wprowadzić w złudzenie. Czyż można się dziwić, że Żyd odrzuca wiarę w tak bezrozumne, tak niebiblijne przedstawienia dotyczące Boga Jahwe?

Uważamy, że to o Żydzie dobrze świadczy, iż odrzucił taki brak rozsądku i że przez wieki trzymał się nauk Pisma Świętego. Sądzimy, że wprowadzanie Żyda w tak błędne zrozumienie prawdy i w ten sposób pętanie jego rozumu i sumienia, jest wyrządzaniem mu krzywdy.
 

 

Żydzi nie powinni być "chrystianizowani"

 

Takie właśnie nauki wyrządziły chrześcijanom nieobliczalną krzywdę, powodując niepotrzebny zamęt w umysłach i doprowadzając wielu do agnostycyzmu. Bądźmy dalecy od ułatwiania Żydom przyjmowania takich błędnych przekonań, przeciwnych zarówno Staremu, jak i Nowemu Testamentowi, natomiast chrześcijanom pomagajmy usilnie uwolnić się z gmatwaniny tych wiekowych błędów, z powrotem do prostych nauk Jezusa, apostołów i proroków. Jakże jasno tę sprawę przedstawia apostoł, mówiąc, że dla pogan "jest wielu bogów i wielu panów. Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg, z którego pochodzi wszystko (...) i jeden Pan [Mistrz, Nauczyciel], Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje" (1 Kor. 8:5-6).

Posłuchajmy raz jeszcze poprawnego tłumaczenia następujących wersetów (Jan 1:1-3,14): "Na początku było Słowo, a ono Słowo było u Boga, a bogiem było ono Słowo. To było na początku u Boga. Wszystkie rzeczy przez nie [Słowo] się stały, a bez niego nic się nie stało, co się stało (...) A to Słowo ciałem się stało, i mieszkało między nami, i widzieliśmy chwałę jego, chwałę jako jednorodzonego od Ojca, pełne łaski i prawdy".

Jakże cudownie prosta i zrozumiała jest ta sprawa, gdy przyjmiemy to natchnione wytłumaczenie związku pomiędzy Jahwe, Ojcem i Stwórcą wszystkich rzeczy, który nie ma początku: "od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem", oraz chwalebnym Synem Bożym, który był Jego pierwszym stworzeniem i przez którego wywierał moc stwarzającą zarówno aniołów, jak i ludzi.

Zacytowane powyżej ustępy nie są czymś odrębnym, sprzecznym z ogólnym zdaniem Starego i Nowego Testamentu. Wprost przeciwnie, wyrażają one samą istotę wszystkich nauk w nich zawartych. Jezus sam oświadczył, że nie przyszedł po to, by czynić własną wolę, ale aby wykonać wolę Ojca, który Go posłał. Ponadto oznajmił: "Ojciec mój większy jest niż ja, jest większy od wszystkich". Ogłosił On, że przyszedł od Boga, by posłusznie spełnić Boską wolę i że przyszedł z obietnicą, iż zostanie ponownie wywyższony do poziomu duchowego po dokończeniu dzieła, jakie Ojciec Mu powierzył, do podjęcia się którego pobudziła Go "wystawiona przed Nim radość" (Heb. 12:2).

Pan Jezus faktycznie oświadczył, że On i Ojciec stanowią jedno. Wykazał jednak, że nie ma na myśli jedności osoby, ale jedność harmonii, ponieważ nie wykonywał własnej woli, lecz wolę Ojca. Dowiódł tego, gdy w tym samym związku wstawiał się za swoimi uczniami, modląc się: "aby wszyscy byli jedno, jak i my" ? jak Ty Ojcze i ja jedno jesteśmy ? nie jedno w osobie, ale jedno w zgodności serca, w duchowej łączności z Ojcem, jako uczestnicy Jego ducha (Jan 17:11).
 

 

Ziemskie i niebiańskie obietnice

 

Ani jeden werset Pisma Świętego, od Księgi Rodzaju do księgi Objawienia, nie wspomina o trójcy, ani nawet napomyka, że mamy trzech bogów równych sobie w mocy i w chwale. Ponieważ żadnego takiego wersetu nie było, jeden został sfabrykowany w siódmym wieku przez dodanie pewnych słów w pierwszym liście Jana (5:7-8). Wszyscy biblijni uczeni wiedzą o tym dodatku i o tym również, że nie ma go w żadnym manuskrypcie wcześniejszej daty, jak siódmy wiek. Dlaczego więc nie informują ludzi, jaka jest prawda? Czy dlatego, że doktryna ta jest tak zakorzeniona we wszystkich wyznaniach wiary, iż panuje obawa, że powiedzenie prawdy na ten temat mogłoby spowodować powszechne badanie tej sprawy przez niektórych?

Odpowiadamy, że tysiące ludzi popada w niewiarę z powodu tej doktryny i doktryn o czyśćcu i wiecznych mękach. Pragniemy wykazać, że co bardziej inteligentni chrześcijanie tracą wiarę w Boskie Słowo z powodu tych niedorzeczności, w które przywykli wierzyć, że są najważniejszymi naukami Biblii. A przecież właściwie zrozumiane Pismo Święte niczego podobnego nie uczy. Wręcz przeciwnie, zawiera ono najbardziej rozsądną, sensowną i spójną prezentację Boskiego planu, dotyczącą ludzkiego zbawienia, o którą ktoś ewentualnie mógłby poprosić.

Z pewnością nie wolno nam próbować wprowadzić Żyda w ciemność i sprzeczności, z których nie tylko sami próbujemy się wydostać, ale także pomagamy w tym innym. Lecz gdybyśmy nawet usiłowali nawrócić Żyda do tych sprzeczności, to czyż wysiłek ten się powiedzie, skoro nie zakończyły się sukcesem wysiłki minionych siedemnastu stuleci, odkąd te błędy zostały przyjęte przez chrześcijaństwo? Lecz praktycznie biorąc, czy do wszystkich Żydów nie dotarła Ewangelia, owo czyste przesłanie, jakie głosili Jezus i apostołowie, a które dzisiaj jest zarzucone, na ile dotyczy to naszych "prawowiernych" wyznań wiary?
 

 

Jezus szanowany jako Wielki Żyd

 

Bynajmniej nie jeden, lecz wielu żydowskich rabinów usiłowało przedstawić żydowskie wyobrażenie o Jezusie. Wypowiedzieli się o Nim w najwznioślejszych określeniach, jako o wielkim nauczycielu, który omawiał wielkie prawdy, nie do pojęcia w Jego czasach. W ten sposób tłumaczą oni opozycję, jaką wzbudził, i która doprowadziła do Jego śmierci. Dlaczego się od nich żąda, by przyznali się do czegoś więcej niż to? Dlaczego usiłuje się ich przekonywać, by uwierzyli w niedorzeczność przeciwną do własnych słów Mistrza?

Ta niedorzeczność, oczywista nieprawda, jest czymś, co na Żyda działa jak środek wymiotny i skłania go do całkowitego odrzucenia Jezusa z Nazaretu. Natomiast prawdziwe przedstawienie twierdzeń Jezusa, jakie wygłosił On sam i Jego apostołowie, byłoby z pewnością równie niedrażliwe dla Żyda, jak dla Niemców, Włochów czy Brytyjczyków.

Przypuśćmy, na przykład, że powiedzielibyśmy Żydowi prawdę w następujący sposób: Twoje Pismo Święte naucza, że twój naród ma być użyty przez Boga jako Jego narzędzie do rozdzielania Boskiej łaski wszystkim narodom. Zgadzasz się, że Mojżesz nie był owym wielkim przywódcą, zamierzonym do spełnienia tego, bo przecież on umarł nie dokonawszy tego dzieła. On sam wskazał na przyjście większego Proroka, większego Nauczyciela i większego Prawdawcy, Pośrednika większego przymierza. O tym większym przymierzu wspominali wasi prorocy jako o "Przymierzu Nowym", które Bóg zawrze z wami, "po tych dniach, mówi Pan" (Jer. 31:31-34).

Prawo Przymierza Nowego będzie zapisane na waszych sercach, zamiast na kamiennych tablicach. Czy to nie sugeruje, że anty-typ Mojżesza, czyli Prorok większy od niego, będzie niezmiernie wielki? Spójrz również na waszego proroka, króla Dawida, czy też waszego mądrego króla Salomona. Przywołaj na pamięć proroctwa mówiące o tym, że Mesjasz będzie pochodził z tej linii, lecz będzie o wiele większy niż Dawid czy Salomon.

Skieruj uwagę Żyda na fakt, iż Melchizedek był zarówno kapłanem, jak i królem, i że Bóg o nim oznajmił: "Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś [Mesjasz] kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego" ? kapłanem panującym.

Żyd nie będzie miał najmniejszej trudności w zidentyfikowaniu Mesjasza w anty-typie, większego, bardziej chwalebnego Proroka, Kapłana i Króla; w przyznaniu, że wszystkie te wielkie żydowskie charaktery przeszłości jedynie zapowiadały lub były typem Mesjasza w chwale. Jeśli wtedy przywołamy ich uwagę do proroctwa Daniela (12:1), będą oni gotowi rozpoznać w nim tego samego Mesjasza. Chętnie przyznają, że musi On być bardzo wielki, skoro ma imię "któż (jest) jak Bóg [Michał]" – ktoś podobny do Boga. Przywołaj też ich uwagę do innego fragmentu proroctwa Daniela (7:13-14), w którym Mesjasz jest przedstawiony jako obejmujący swe królestwo przy końcu Czasów Pogan.
 

 

Jezus nie umarł przypadkowo

 

Wszystkie te rzeczy umysł żydowski może uchwycić, a pochwyciwszy je – raduje się nimi. Takie świadectwo przynosi im świeżą nadzieję, napawa świeżą odwagą. Gdyby więc błędy tak zwanego chrześcijaństwa zostały usunięte z drogi, wówczas byłoby to rzeczywiście sprawą bardzo prostą wykazanie Żydom, że Jezus, ów wielki Nauczyciel z przeszłości, nie umarł przypadkowo lecz zgodnie z Boskim zamiarem; że Jego śmierć była przez Boga z góry postanowiona, jako rzecz konieczna dla odpuszczenia grzechu Adamowego i uwolnienia całej ludzkiej rasy od wyroku śmierci.

Z pewnością nie byłoby dla Żyda rzeczą trudną spojrzeć na tę ofiarę jako na anty-typ zapowiadany przez ofiarę za grzech ich Dnia Pojednania oraz uznać, że bez tego zadośćuczynienia za grzech w tej wielkiej skali, Mesjasz nie mógłby błogosławić rasy grzeszników.

Żyd ma wyostrzone poczucie sprawiedliwości i chętnie zauważa:

1) Że Bóg, wydawszy wyrok śmierci na grzesznika, nie mógłby odwołać własnej decyzji;

2) że nauka Prawa, "oko za oko, ząb za ząb" sugerowała fakt, że odkupienie grzesznika wymaga życia człowieka za życie człowieka ? śmierci kogoś świętego, jako cena wykupu naszego ojca Adama i jego rasy, która w nim utraciła swe prawa do życia.
 

 

Co mówi Pismo Święte?

 

Wybrany Lud Boży przez trzydzieści pięć stuleci znajdował się pod Boskim nadzorem i opieką, dzięki czemu utrzymywany był w separacji od wszystkich narodów ziemi. W ten sposób stanowi niezmienny cud poświadczający prawdziwość świętych obietnic Pisma Świętego. Uczy to nas wglądu do Pisma Świętego celem poznania ich przyszłości. To samo Pismo Święte, które zaświadcza o ich solidarności jako nacji, informuje nas również o tym, że Żydzi odzyskają byt państwowy przy końcu Wieku Ewangelii, kiedy nadejdzie "czas wyznaczony", aby Bóg wspomniał na Syjon.

 

* * *