Poniżej zamieszczony jest wykaz ważniejszych dat biblijnych przyjęty z książki Jana Edgara i jego brata  Mortona pt. "Przejścia i pokoje Wielkiej Piramidy" ("THE GREAT PYRAMID PASSAGES AND CHAMBERS", volume II, chapter 11, Glasgow 1913)

 

ROK, JEGO POCZĄTEK I DŁUGOŚĆ

 

W podanym wyżej wykazie dat biblijnych Biblii, początek lat liczony jest zgodnie z obecnym systemem liczenia, mianowicie od 1 stycznia.¹⁾ Tak jest jednakowoż jedynie dla wygody, ponieważ są liczne dowody na to, że początkowo na półkuli północnej uznawano powszechną zasadę rozpoczynania roku jesienią, o kwartał wcześniej niż obecnie.²⁾ Są dowody na to, że przed datą wyjścia Izraelitów z Egiptu, Babilonia praktykowała ten zwyczaj i liczyła początek roku od jesieni. Stworzenie Adama, wskazane w spisie chronologicznym jako rok 4128 p.n.e., w rzeczywistości miało miejsce kwartał wcześniej, w jesieni poprzedniego roku, tj. 4128¼ lat przed 1 stycznia 1 roku n.e. Dlatego 6000 lat od stworzenia Adama minęło w roku 1872 n.e. jesienią, czyli po upływie 1871¾ lat od 1 stycznia 1 roku n.e. (4128¼ + 1871¾ = 6000). Kiedy czytamy w 1 Moj. 7:11, że potop zaczął się w sześćsetnym roku życia Noego, miesiącu drugim, siedemnastego dniu miesiąca, to należy rozumieć, że rok ten rozpoczął się jesienią.

 

 

 

Przy wyjściu z Egiptu, kiedy Izraelici zostali oddzieleni przez Boga w Paschę 14 dnia miesiąca Abib, Pan rzekł przez Mojżesza: "Miesiąc ten będzie wam początkiem miesięcy, będzie wam pierwszym miesiącem roku" (2 Moj. 12:2; 5 Moj. 16:1). W ten sposób Pan uczynił różnicę między rokiem Jego ludu, a rokiem pogan; ponieważ Pascha w miesiącu Abib (lub Nisan, jak został później nazwany – Est. 3:7) wypada na wiosnę. Zgodnie z tym przykazaniem Pana, naród Izraelski liczył miesiące w swoim roku od wiosny; ich siódmy miesiąc przypadał na jesieni i pokrywał się z początkiem roku ich pogańskich sąsiadów.³⁾

 

W spisie chronologicznym dat, rokiem wyjścia jest rok 1615 p.n.e., ponieważ jednak wydarzenie to miało miejsce wiosną, o kwartał później, więc dokładny okres od Wyjścia do 1 stycznia 1 roku n.e. wynosi 1614¾ roku. Podobnie jest z datą wejścia Izraelitów do Kanaanu, podaną jako rok 1575 p.n.e. Biblia wskazuje, że miało to miejsce na początku roku żydowskiego wiosną (3 Moj. 23:10, Joz. 4:19, 5:10), tak więc dokładny okres od tego wydarzenia, aż do 1 stycznia 1 roku n.e. wynosi 1574¾ roku.

 

Lata panowania królów judzkich rozpoczynały się wiosną (koronacja Saula, pierwszego króla Izraela miała miejsce wiosną – 1 Sam. 11:12-15; 12:1-17; patrz również 2 Kron. 29:1-3, 17; 30:1-5, 15; 35:1-19); a jeśli król zwalniał tron wskutek śmierci, lub z innej przyczyny, to rok w czasie którego przestawał on panować, był wliczany w całkowitą liczbę lat jego panowania (2 Król. 24:18; 25:2-7). Pierwszy rok panowania jego następcy liczony był od najbliższej wiosny. Jeżeli ów następca zmarł lub został zdetronizowany przed tą najbliższą wiosną, to jego krótkiego panowania nie wliczano do całkowitego ciągu chronologicznego, lecz było ono włączone w ostatni rok panowania jego poprzednika (2 Kron. 36:9, 10). Za pomocą takiej umowy unikano częściowego pokrywania się, lub podwójnego liczenia roku.

 

Słoneczny rok zwrotnikowy, od którego zależne są pory siania, żniw, itd. (1 Moj. 8:22) nie może być podzielony na równą ilość dni. Jego dokładny czas trwania, jaki może być określony przez astronomów, wynosi 365 dni, 5 godzin, 48 minut i 46 sekund lub, przy użyciu liczb dziesiętnych, 365,2422 dni.

 

Początkowo wiele narodów zakładało, że rok ma 12 miesięcy, trwających 30 dni trzydziestodniowych, czyli łącznie 360 dni (Patrz 1 Moj. 7:11, 24; 8:3, 4; gdzie o 5 miesiącach mówi się jako równych 150 dniom, tj. 30 x 5). Pomniki w Egipcie pokazują, że w najdawniejszych czasach taka była długość roku w tym kraju. Później Egipcjanie dodali do swojego roku 5 dni, aby uzyskać zgodność z jego porami. Z czasem jednak, gdy odkryli, że miesiące ich roku nadal nie zgadzają się z porami (ich rok był wciąż o blisko czwartą część dnia za krótki), w dążeniu do skorygowania rozbieżności wprowadzili złożony system cykli.

 

Naród żydowski również uważał swój rok jako składający się z 360 dni, który zwany jest niekiedy rokiem księżycowym.⁴⁾ Lecz rok żydowski był księżycowym jedynie do czasu, gdy jego dokładny początek był regulowany przez pierwsze widoczne pojawienie się nowiu bezpośrednio poprzedzającego żniwa wiosenne. Jeżeli w ciągu 15 dni od pierwszego pojawienia się nowiu przy końcu dwunastego miesiąca zboża były dostatecznie dojrzałe, aby w myśl przepisów Zakonu umożliwić kapłanowi ofiarowanie snopa Panu jako pierwociny plonów (3 Moj. 23:5-11, 2 Sam. 21:9), wtedy proklamowano pierwszy dzień pierwszego miesiąca (stąd nazwa pierwszego miesiąca, Abib, tj. "zielone kłosy"). Jeżeli, z drugiej strony, zboża w tych 15 dniach nie dojrzały, to wieczór, w którym pojawił się następny nów księżyca, ogłaszany był jako pierwszy dzień nowego roku.⁵⁾ Za pomocą takiej prostej umowy rok żydowski był automatycznie korygowany (3 Moj. 23:5-16; 5 Moj. 16:9) tak, aby jego przeciętna długość była rzeczywiście długością roku słonecznego, dokładnie tą samą, jaką uznajemy obecnie, chociaż dla wygody Żydzi posiadali 12 miesięcy 30 dniowych.

 

Tym sposobem narodowi żydowskiemu oszczędzono skomplikowanych obliczeń astronomicznych, jakimi Egipcjanie i inne narody uznały za konieczne ustalać początek i długość ich roku.

 

Lecz w zamierzeniu, aby ten prosty, automatycznie korygowany, 360-dniowy rok zastosować, kryło się coś więcej niż wygoda, ponieważ rozpoznanie go w proroczych fragmentach Biblii dowodzi jego symbolicznego znaczenia (Obj. 11:2, 3; 12:6, 14; 13:5). Kiedy rok żydowski, w rzeczywistości słoneczny, zwrotnikowy pod względem czasu trwania, użyty jest proroczo, symbolizuje 360 słonecznych lat zwrotnikowych posiadających po 365,242 dni. Proroczy miesiąc, z kolei, symbolizuje 30 słonecznych lat zwrotnikowych. Na zwrotnikowym roku słonecznym opierają się daty historii i dlatego nazwany jest rokiem historycznym.

Uwagi dodatkowe:

 

1) Dzień 1 stycznia przyjęty został jako początek roku przez Francję w 1563 roku, przez Szkocję w 1600 roku, a przez Anglię w 1752 roku.

 

2) Jesień na półkuli północnej jest oczywiście w tym samym czasie, co wiosna na półkuli zachodniej.
W swoim artykule "Primitive Year" (Pierwotny Rok), (cytowanym obszernie przez prof. C. Piazzi Smyth’a w II tomie "Life and Work" – Życie i Praca), Mr. R. G. Haliburton z Halifaxu, Nowa Szkocja, jasno dowodzi, że początkowo narody regulowały swój rok przez pojawienie się Plejad lub Siedmiu Gwiazd. Rok ich zaczynał się nocą, podczas której gwiazdy te widziano najdłużej, tj. w chwili, gdy o północy zajmowały one pozycję dokładnie nad południkiem znajdującym się nad głową. Na półkuli północnej ma to miejsce w jesieni. Mr. Haliburton napisał, że w ten dzień (1863), Rok Plejad wciąż jeszcze obserwowała pogańska ludność Australii, Nowej Zelandii, Meksyku, Wysp Pacyfiku, itd. Obecnie, z powodu powolnego, stałego postępu cyklu precesyjnego, Plejady osiągają punkt kulminacyjny na południku znajdującym się nad głową około dwa miesiące później niż w czasie Noego.

 

3) Ten rok żydowski znany jest jako rok kościelny. Lecz Pismo Święte wskazuje, że siódmy miesiąc rozpoczynał okres nazwany rokiem cywilnym, który dotyczył głównie ludu i niewolników. Siódmy miesiąc roku kościelnego był początkiem "roku uwolnienia" od niewolnictwa i długów, rokiem Sabatowym, podczas którego ziemia leżała odłogiem; a wielki rok Jubileuszu, rokiem przywrócenia (3 Moj. 25:3-10; 5 Moj. 31:10).

 

4) W pewnym sensie, zgodnie z metodą Żydów uznawania części dnia jako jeden dzień, można mówić o miesiącu księżycowym jako składającym się z 30 dni, ponieważ odstęp między dwoma nowiami wynosi co najmniej 29,5 dni. Niemniej jednak rok księżycowy składający się z 12 miesięcy zawiera tylko niewiele ponad 354 dni [dokładnie 354,367].

 

5) Żydowska Miszna zawiera opis metody, za pomocą której naród izraelski ustalał początek swoich miesięcy. Twierdzi się, że ta metoda zawdzięcza swoje pochodzenie tradycji, sięgającej czasów Mojżesza, a kontynuowana była tak długo, jak istniał Sanhedryn.
Trzydziestego dnia ostatniego miesiąca, na wyżynach górujących wokół Jeruzalemu rozmieszczano wartowników, aby wypatrywali pierwszego pojawienia się nowiu. Skoro tylko któryś z tych strażników zauważył sierp księżyca, śpieszył natychmiast do pewnego domu w mieście, gdzie był przesłuchiwany przez przewodniczącego Sanhedrynu. Gdy wystarczająca liczba tych naocznych świadków została przeegzaminowana, a zeznania ich uznane były jako zadowalające, przewodniczący oficjalnie ogłaszał dzień "poświęcony". Wtedy wiadomość tę rozpowszechniano po całym kraju za pomocą sygnałów ogniowych ze wzgórz i przez szybkich posłańców do odległych rejonów.
 

 

DZIEŃ NARODZENIA PAŃSKIEGO

 

 

Przyjętym jest prawie przez wszystkich biblijnych egzegetów jak i przywódców religijnych, że 25 grudnia nie jest rzeczywistym dniem narodzenia Chrystusa, jednak nie podają oni żadnego rozwiązania pozwalającego ustalić dokładną, ewentualnie przybliżoną datę Pańskiego narodzenia. Żadnej wskazówki pod tym względem nie otrzymaliśmy dotąd ani od historyków, ani od archeologów itp.

 

Jedynie Biblia podaje nam pewne dowody odnośnie tego przedmiotu. Studiując ją dokładnie możemy poznać miesiąc, jeśli już nie dzień narodzenia Pańskiego.

Poniżej podajemy nazwy miesięcy w języku hebrajskim i języku polskim oraz wersety biblijne, w których jest o nich mowa.

 

 

1. Kwiecień           Abib lub Nisan           2 Moj. 13:4, Est. 3:7

 

2. Maj                    Ziw                           1 Król. 6:1, 37

 

3. Czerwiec           Siwan                        Est. 8:9

 

4. Lipiec                Tamuz                        Zach. 8:19

 

                       5. Sierpień             Ab                             Ezdr. 7:9

 

6. Wrzesień           Elul                            Neh. 6:15

 

7. Październik        Etanim lub Tiszri        1 Król. 8:2

 

8. Listopad            Bul                             1 Król. 6:38

 

9. Grudzień            Kislew                       Neh. 1:1

 

          10. Styczeń             Tebet                        Est. 2:16

 

          11. Luty                  Szebat                       Zach. 1:7

 

          12. Marzec             Adar                           Est. 3:7

 

 

Pierwszy dowód

 

Z Ewangelii według św. Łukasza (1:26) wynika jasno, że Jan Chrzciciel był o sześć miesięcy starszy od naszego Pana, ponieważ Maria została poinformowana o tym, że narodzi Pana Jezusa wtedy, gdy Elżbieta była w szóstym miesiącu ciąży. Należy więc odszukać, w którym miesiącu Zachariasz został powiadomiony o narodzeniu Jana.

 

Wiemy, że Zachariasz służył w świątyni i że pochodził z rodziny Abijaszowej (Łuk. 1:5), która była jedną z 24 ustanowionych przez Dawida (1 Kron. 24:7-18) do służby w świątyni. Jak wynika z podanego tekstu (werset 8) rodzina Abijasza zajmowała ósme miejsce w tym porządku. Każdy kapłan wykonywał swe usługi religijne przez okres 15 dni w ciągu roku. Zmiana Zachariaszowa przypadała więc w drugiej połowie miesiąca czwartego, który po hebrajsku nazywał się Tamuz, a po polsku lipiec. W czasie tych 15 dni Anioł powiadomił Zachariasza, że będzie miał syna. Z tego, co powiedziano powyżej wynikałoby, że Elżbieta poczęła Jana na początku sierpnia, gdy Zachariasz, po zakończeniu swej służby, powrócił do domu. Jan narodził się więc na początku maja następnego roku.

 

Gdy Elżbieta była już w szóstym miesiącu, to znaczy w styczniu, u Marii zjawił się Anioł Gabriel i powiadomił ją, że narodzi Pana Jezusa. Wynika z tego, że Maria poczęła naszego Pana w styczniu, a narodziła na początku października.

 

 

Drugi dowód

 

 

W księdze Daniela (9:24-27) podane jest proroctwo dotyczące 70 tygodni (każdy proroczy dzień należy liczyć jako rok, a to na podstawie 4 Moj. 14:34 i Ezech. 4:5, 6). Proroctwo to podawało, że od czasu wydania prawa o odnowieniu i odbudowaniu Jeruzalemu dane było 70 tygodni (490 lat) narodowi (izraelskiemu). Przy końcu 69 tygodnia Mesjasz miał być pomazany, a w połowie ostatniego 70 tygodnia zabity, aby przez Swoją śmierć uczynić koniec ofierze krwawej i ofierze z pokarmów.

 

Artakserkses, król perski, wydał wyżej wspomniane prawo (odbudowania murów Jeruzalemskich – przyp. tłum.) Nehemiaszowi, jeńcowi babilońskiemu (Neh. 2:1-8). Z historii wiemy, iż miało to miejsce w roku 454 przed Chrystusem. Tak więc po 69 tygodniach, czyli po 483 latach, gdy liczymy od roku 454 przed naszą erą, otrzymamy rok 29 naszej ery, w którym Chrystus, dzięki swemu poświęceniu stał się Pomazańcem Pańskim, Mesjaszem. Wiemy też, że w czasie Swego chrztu Pan miał lat 30.

 

Następnie w środku 70 tygodnia, czyli trzy i pół roku po Swoim chrzcie Pan został ukrzyżowany. Wszyscy biblijni egzegeci zgadzają się, że Pan miał wtedy 33,5 roku. Stąd więc czas Jego narodzenia może być łatwo określony, gdy cofniemy się o 33,5 roku wstecz względem kwietnia 33 roku naszej ery, co prowadzi nas do października 2 roku przed naszą erą.

 

 

Trzeci dowód

 

 

Wiemy, iż w czasie narodzenia Pana Jezusa pasterze przebywali jeszcze wraz ze swymi stadami w polu i że tam zostali powiadomieni przez Aniołów o narodzeniu Mesjasza. Miesiąc grudzień w Palestynie jest miesiącem zimowym; jest to czas deszczów i burz. Pasterze nie mogliby więc w tym czasie przebywać w polu. Przeciwnie jest z początkiem października. Jest to koniec sezonu letniego, w czasie którego pasterze mogli się jeszcze tam znajdować. Artykuł pisma"JOURNAL DE SION" 1972/6