RÓWNOLEGŁOŚCI OKRESÓW PANOWANIA

 

Bóg, dając Zakon potomkom Izraela obiecał im błogosławieństwa, jeżeli będą posłuszni, oraz przekleństwa, jeżeli takimi nie będą. Oni jednak ustawicznie Zakon lekceważyli i dlatego spadły na nich wszelkie zapowiedziane nieszczęścia. Dwa najsroższe z nich to: "siedem czasów" karania oraz "spustoszenie ziemi", oba razem zapowiedziane przez Mojżesza (3 Moj. 26:14-43). Powiązania zawarte w Biblii ukazują, że obie te kary mają wspólny początek, a mianowicie: 606 rok przed naszą erą. Okres zniszczenia trwał 70 lat i rozpoczął się detronizacją ostatniego króla izraelskiego Sedekiasza przez babilońskiego króla Nabuchodonozora (Dan. 9:2, 11).

 

Z chwilą detronizacji Sedekiasza, ostatniego króla izraelskiego, oraz spustoszenia Jeruzalemu i ziemi judzkiej, król Babilonii zaczął sprawować władzę oddaną Poganom w dzierżawę. Chociaż z końcem 70 lat spustoszenia pozwolono Żydom wrócić do ich ziemi, to jednak nadal podlegali oni władzy Pogan. Długi okres ich "siedmiu czasów" karania (2520 lat) musiał bowiem biec do swego kresu. Żydzi nie mieli odzyskać pełnej niezależności narodowej wcześniej, aż – jak powiedział Jezus – "Czasy Pogan" skończą się (Łuk. 21:24).

 

Całkowite panowanie pogan zostało wyobrażone przez olbrzymi posąg ukazany królowi Nabuchodonozorowi we śnie (Dan. 2). Posąg ów miał głowę z czystego złota, piersi i ramiona były ze srebra, brzuch i uda z miedzi, nogi z żelaza, a same stopy – częściowo z żelaza, a częściowo z gliny. Prorok Daniel, tłumacząc ów sen, powiedział: "Ty [Nabuchodonozorze] jesteś głową ze złota, ale po tobie nastanie inne królestwo, słabsze niż twoje, a potem trzecie królestwo z miedzi, które opanuje całą ziemię. Czwarte królestwo będzie mocne jak żelazo (...) Za dni tych królów Bóg Niebieski wzbudzi królestwo [Chrystusa], które na wieki nie będzie zniszczone (...) zniszczy i usunie wszystkie owe [pogańskie] królestwa, lecz samo ostoi się na wieki".

 

Tak więc, cztery pogańskie królestwa, przedstawione symbolicznie w tym posągu, stanowiły w rzeczywistości jedno, podobnie jak ciało ludzkie jest jedno, chociaż składa się z wielu członków (1 Kor. 12:12). Nabuchodonozor, przedstawiciel pierwszego z tych królestw, pokazany jest w złotej głowie. A jak głowa reprezentuje całe ciało, tak też królestwo babilońskie reprezentuje wszystkie inne królestwa Pogan.
70-letni okres supremacji Babilonii przedstawia również cały okres panowania Pogan tj. "Siedem Czasów". Liczba "70" może być traktowana jako liczba symboliczna, tworzą ją bowiem dwie typowe liczby, 7 i 10. Siedem oznacza doskonałość, szczególnie w powiązaniu z pojęciem czasu, a dziesięć jest symbolem liczbowej pełni, szczególnie w odniesieniu do rządów, itd.; na przykład, dziesięć palców posągu, dziesięć rogów bestii. Są to symboliczne figury, którymi Biblia oznacza potężne rządy.

 

 

 

"Siedem Czasów" karania narodu żydowskiego polegało na utracie przez nich korony oraz na ich późniejszej niechętnej zależności od obłąkanych, podobnych do bestii, królestw pogańskich (Jer. 51:7; Dan. 7; Ezech. 21:25-27). Aby ten zarys Jego "Planu Wieków" potwierdzić, Bóg dotknął Nabuchodonozora, pierwszego króla pogan, typowym okresem "siedmiu czasów" obłędu (Dan. 4). O ile "siedem czasów", które upłynęły nad Nabuchodonozorem, ową "głową złotą", stanowiło literalne siedem lat, o tyle w antytypie, długość "Siedmiu Czasów", które miały upłynąć nad królestwami Pogan, ukazanymi w wielkim metalowym posągu, wymierzone być muszą w antytypowej skali. W księdze Objawienia, "trzy i pół czasu" ukazane są w równoległych wersetach jako równe 42 miesiącom lub 1260 dniom, tj. okresowi trzech i pół lat (Obj. 11:2, 3; 12:6, 14; 13:5; por. Dan. 7:25; 12:7). Siedem czasów, czyli podwojenie tej liczby stanowi zatem 2520 dni. Typowy człowiek (Nabuchodonozor) dotknięty był brakiem rozsądku przez literalne 2520 dni (Dan. 4:28-37), lecz wielki antytypowy "człowiek" (władza pogan) miał pomieszane zmysły przez 2520 dni symbolicznych. "Szaleństwo" narodów pogańskich polegało na tym, że w swej próżnej chlubie we własne siły mniemali, że mogą zawładnąć całym światem. Kiedy Pan ustanowi swoje Królestwo, udowodni, że tylko On jest w stanie rządzić w sprawiedliwości.

 

 

 

Pod koniec "siedmiu czasów" swojego szaleństwa Nabuchodonozor rzekł: "W tym właśnie czasie powrócił mi rozum i dostojność i powróciła mi moja okazałość na chwałę mojego królestwa (...) i znowu przywrócono mnie do godności królewskiej i dano mi jeszcze większą władzę" (Dan. 4:34).

 

Przedstawia to zmianę postawy narodów po tych z góry postanowionych "Siedmiu Czasach" utraty rozsądku, kiedy kryzys czasu wielkiego ucisku, którym ten wiek ma się zakończyć, przeminie. Tak, jak w przypadku Nabuchodonozora, również narody odzyskają rozum. Wtedy, rozpamiętując swój poprzedni zdegradowany stan, nabiorą do siebie wstrętu, nawrócą się i wychwalać będą Króla niebios – "Wszystkie narody, któreś Ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem Twoim". Rodzajowi ludzkiemu przywrócone będzie pierwotne panowanie nad ziemią, utracone przez ojca Adama. A jak Pierwszy Adam tracił swoje panowanie stopniowo, w ciągu 1000-letniego "dnia" potępienia, tak podobnie przywrócenie tego panowania dokonywać się będzie stopniowo, w ciągu 1000-letniego "dnia" Wtórego Adama.

 

Jest rzeczą godną uwagi, że data 606 roku p.n.e., kiedy królestwo typowego ludu Bożego skończyło się, stanowi dokładnie połowę drogi między wielkimi 1000-letnimi "dniami" Pierwszego oraz Drugiego Adama (patrz rys. Nr 3). Słowa Pańskie w 3 Moj. 26:18 – "Będę was karać siedem czasów więcej za grzechy wasze" – zyskują dodatkową siłę przez ten symetryczny układ. Jeśli bowiem ściśle wyliczony okres 2520 lat między "dniem" Pierwszego Adama a końcem królestwa Izraela określony został jako "Siedem Czasów", to okres karania Izraela podczas dzierżawienia rządów przez Pogan, uważany być może jako "Siedem Czasów więcej".

 

Pod wieloma względami pierwsze Siedem Czasów stanowiły zapowiedź następnych. Upadek królestwa cielesnego Domu przy końcu pierwszego okresu w roku 606 p.n.e. wyobrażał upadek panowania nominalnego Duchowego Izraela w 1914 roku n.e., mylnie nazwanego Chrześcijaństwem, czyli królestwem Chrystusowym. 40-letni okres proroczej działalności Jeremiasza u schyłku typowego królestwa¹⁾ odpowiada 40-letniemu okresowi "żniwa" przy końcu Wieku Ewangelii.
 

Głównym zarysem proroczych wypowiedzi tego wiernego sługi Bożego było zniszczenie Jeruzalemu i świątyni oraz obalenie królestwa. Podobnie w ciągu obecnego okresu 40 lat, od 1874 roku, poświęcony lud Pański często kierował uwagę na wskazówki Pisma Świętego odnośnie zbliżającego się zniszczenia Chrześcijaństwa.

 

Podział królestwa Izraela pomiędzy dziesięć i dwa pokolenia po śmierci Salomona w 999 roku p.n.e., który dokonał się na 393 lata przed jego całkowitym zniszczeniem w końcu pierwszych "Siedmiu Czasów", był obrazem podziału Chrześcijaństwa na Katolicyzm i Protestantyzm w roku 1521 n.e., jako rezultat reformatorskiej działalności Lutra, na 393 lata przed z góry postanowionym jego zniszczeniem w końcu drugich "Siedmiu Czasów" (patrz rys. Nr 3, str. 39).

 

Dziesięć pokoleń zaofiarowało gotowość dochowania wierności Rehoboamowi, lecz pod warunkiem, że będzie postępował z nimi bardziej łagodnie niż jego ojciec Salomon. Jednak szorstka odpowiedź króla – "Ojciec mój uczynił ciężkim wasze jarzmo, lecz ja dołożę jeszcze do waszego jarzma; mój ojciec chłostał was biczami, a ja chłostać was będę kańczugami" – wypędziła ich precz (2 Kron. 10:1-15).

 

W podobny sposób, protestancka część chrześcijaństwa, reprezentowana przez dwa pokolenia, zmuszała swoich stronników do posłuszeństwa chłostą strasznej alternatywy "wiecznych mąk", w konsekwencji czego ogromna większość ludu przylgnęła do części katolickiej z jej względnie łagodniejszym batem czyśćca. Pisarze rzymskokatoliccy twierdzą oczywiście, że to część protestancka jest reprezentowana przez dziesięć pokoleń, które oderwały się od Judy i Beniamina, ponieważ to protestanci oddzielili się od systemu macierzystego. Jednak nie zdołali oni zauważyć, że schizma w Izraelu, która była specjalnie zarządzona przez Pana (2 Kron. 11:1-4), była okazją do wielkiego dzieła oczyszczenia, oddzielenia od tych dziesięciu pokoleń tych nielicznych, którzy mieli wiarę i poważanie dla obietnic Bożych (1 Król. 12:23; 2 Kron. 11:13-16). A zatem to dwa pokolenia wraz z wierną resztą z pozostałych pokoleń zostały odseparowane przez Boga od bałwochwalczej większości.

 

Dowód, że rok 1521 n.e. jest datą, w której dokonał się podział Chrześcijaństwa na Katolicyzm i Protestantyzm jest wyraźny. W czerwcu 1520 roku Luter otrzymał od papieża Leona X pierwszą bullę z ekskomuniką, nakazującą mu przyznanie się do swoich błędów w ciągu sześćdziesięciu dni, pod groźbą usunięcia z kościoła. Luter publicznie spalił bullę. W wyniku tego, w styczniu 1521 roku, wydana została druga bulla wykluczająca go z kościoła rzymskiego.
"Modern Cyclopedia" (Współczesna Encyklopedia) Blackie’go mówi o tym tak:

 

"Od tego czasu Luter formalnie odseparował się od kościoła rzymskiego, a wiele głównych znakomitości niemieckich, najwybitniejsi uczeni i Uniwersytet w Wittenberdze publicznie zadeklarowali swoje poparcie dla reformowanych doktryn i karności. Śmiała odmowa Lutra odwołania swych poglądów na sejmie w Wormacji (17 kwietnia 1521 roku) dała mu rosnące możliwości, podczas gdy Edykt Wormacki i wyjęcie spod prawa przez Cesarza uczyniły jego sprawę kwestią polityczną".

 

Zniszczenie Chrześcijaństwa było również, pod pewnymi względami, zapowiedziane przez upadek Imperium Babilońskiego (538 rok p.n.e. – przyp.). Bóg przepowiedział przez Izajasza, że Babilon zostanie zburzony, a uprowadzeni w niewolę Izraelici uwolnieni przez wodza noszącego imię Cyrus, który został nazwany tym imieniem na długo przed swym narodzeniem (Izaj. 44 i 45). Imię Cyrus oznacza "słońce". Cyrus, król perski był "słońcem" dla jeńców w Babilonie, promieniującym na nich światłem i ciepłem pozwolenia na odzyskanie przez nich wolności i powrót do kraju.

 

Skoro 70-letni okres królestwa babilońskiego był typowy dla całego panowania Pogan, proroctwo Izajasza dotyczące dzieła Cyrusa stosuje się w rzeczywistości do Chrystusa, który, jako Wielkie Słońce Sprawiedliwości, wzejdzie ze "zdrowiem na skrzydłach swoich" (Mal. 4:2, Mat. 13:43), obalając najpierw królestwa tego świata zwane "Babilonem Wielkim", a następnie przywracając wolność uwięzionym Izraelitom, duchowym i ziemskim.

 

Po tym, gdy Cyrus zburzył Babilon, stał się on cesarzem świata. Przedstawia w tym Wielkiego Cyrusa, który po upadku Babilonu Mistycznego (Obj. 17:5; 18:2) stanie się Królem królów i Panem panów. Wyższość Persów nad Medami pod względem udziału w tym typowym królestwie została zilustrowana w dwóch symbolicznych wizjach Daniela dotyczących różnych władz pogańskich. W jednej z tych wizji Medo-Persja została porównana do niedźwiedzia podniesionego z jednej strony, w drugiej zaś do barana o dwóch rogach, z których jeden był wyższy od drugiego (Dan. 7:5, 17; 8:3, 20). W ten sposób Bóg zobrazował fakt, że w dwudzielnym Królestwie Chrystusowym, faza duchowa, do której należy Chrystus, będzie dużo wyższa od fazy ziemskiej, podobnie jak niebiosa są wyższe od ziemi. Czytamy, że prawa Medów i Persów były niezmienne (Dan. 6:8). Bez względu jak prawdziwe mogło to być w typowym imperium Medo-Perskim, z pewnością będzie to prawdziwe w czasie, kiedy "z Syjonu wyjdzie Zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu" (Izaj. 2:3).

 

Gdy zdamy sobie sprawę z faktu, że krótki okres uniwersalnego imperium Babilońskiego był typem na cały okres "Czasów Pogan" i że pogański monarcha Cyrus w jego połączonym królestwie wyobrażał niebieskiego Króla, Chrystusa i Jego podwójne Królestwo, wtedy możemy zrozumieć znaczenie trzech żeber w paszczy niedźwiedzia, symbolizującego cesarstwo Medo-Perskie. Usta przedstawiają mowę (Jer. 1:9). Niedźwiedź, w sposób figuralny, wypowiadał słowa odnoszące się do trzech "żeber". W Piśmie Świętym żebro oznacza niewiastę (1 Moj. 2:22). To Medo-Perskie mocarstwo pod wodzą Cyrusa wypowiadało się zatem odnośnie trzech niewiast. Kim są owe niewiasty?

 

W Palestynie panuje zwyczaj wybierania przez rodziców panny młodej dla ich syna. Biblia poucza, że Ojciec Niebieski wybiera Oblubienicę dla Swego Syna, Jezusa Chrystusa. Jako pierwszy, propozycją niebiańskiego małżeństwa został zaszczycony naród żydowski, Stare Jeruzalem. Lecz kiedy Jezus przyszedł "do swoich", oni Go nie przyjęli (Jan 1:11). Nie widzieli w Nim żadnej urody ani piękna, których mogli pożądać, został więc wzgardzony i odrzucony (Izaj. 53:1-3).
W wyniku tej niewierności naród żydowski został odrzucony od sposobności stania się Oblubienicą Chrystusa, a Bóg nawiedził Pogan, aby z nich "wybrać lud dla imienia swego" (Dz. Ap. 15:14). Lecz chociaż wezwana klasa Wieku Ewangelii była pierwotnie zaręczona jako "czysta panna" z jednym mężem, Chrystusem, to jednak podobnie, jak wąż omamił Ewę swoją chytrością, tak i nominalny kościół został zepsuty przez "boga tego świata" i odpadł od prostoty, która jest w Chrystusie (2 Kor. 11:2, 3). Znużona oczekiwaniem na swego Pana odstąpiła od wiary i, w roku 539 n.e., "poślubiła" innego, stając się "cudzołożnicą" i "matką nierządnic" (Obj. 17).

 

Gdy Jezus Chrystus powrócił (1874 rok) i rozległ się okrzyk: "Oto Oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie!" (Mat. 25:6), został On znowu wzgardzony i odrzucony.

 

Trzecie "żebro" to prawdziwy Kościół, składający się z wiernej reszty "obydwu domów Izraela". Jest to Kościół, którego Chrystus umiłował i za którego dał Siebie w ofierze (Efez. 5:25-27). Podobnie jak jego Pan, Kościół również został wzgardzony i odrzucony, lecz mimo różnych prób pozostał czysty i wierny w ciągu długiego okresu oczekiwania, aby wkrótce stać się "świętym miastem, nowym Jeruzalem", "Oblubienicą, małżonką Barankową" (Obj. 21:2, 9; 19:7, 8). Jako druga Ewa, w czasie odrodzenia, ma stać się "matką wszystkich żyjących" (Mat. 19:28).

 

Połączenie Chrystusa z "Kościołem pierworodnych", "których imiona zapisane są w niebie" (Żyd. 12:23), przedstawione jest w typie przez małżeństwo Izaaka, nasienia obietnicy, z Rebeką". Niestosowne połączenie w 539 roku n.e. odstępczego kościoła z jego panem i głową, papieżem, który mienił się być namiestnikiem Chrystusa, kiedy "obrzydliwość spustoszenia" została ustanowiona w mocy i stworzyła podstawy do powstania "Świętego" Cesarstwa Rzymskiego, sfałszowało wielkie i święte pozafiguralne "małżeństwo Barankowe". Należy zauważyć interesującą rzecz, że data będącego typem małżeństwa Izaaka i Rebeki, rok 1981 p.n.e., odpowiada dacie antytypowego fałszerstwa w roku 539 n.e. Izaak miał 40 lat, kiedy pojął Rebekę za żonę (1 Moj. 25:20). Izaak urodził się w roku 2020 p.n.e., wtedy jego 40 rok życia przypadał w 1981 roku n.e. (patrz rys. Nr 3).

 

Jak rok 539 n.e. rozpoczyna 1260 symboliczne dni (lata) władzy papieskiej, tak data małżeństwa Izaaka w roku 1981 p.n.e., jak to zobaczymy, rozpoczyna podobny okres 1260 "dni". Prorok Daniel został poinformowany, że okres, który nastąpi wraz z końcem tych "dni" ścierania w proch prawdziwego Kościoła, czyli "ludu świętego" Pańskiego przez odstępczy kościół, będzie "czasem końca", podczas którego wszystkie złe systemy królestwa Szatana będą stopniowo trawione i ostatecznie zniszczone (Dan. 7:23, 26; 12:4-9; 2 Tes. 2:7-9).

 

W III Tomie Wykładów Pisma Świętego, rozdział 2, C. T. Russell dowodzi w sposób rozstrzygający, na podstawie historycznego wypełnienia proroctwa, że "czas końca" jest okresem 115 lat, rozpoczynającym się datą 1799 roku n.e.

 

Jednakowoż wydarzenie tego roku, które ustaliło proroczy koniec panowania Antychrysta, nie było samo w sobie wydarzeniem wielkiej wagi historycznej. Tymczasem w roku 1789, dziesięć lat wcześniej, miało miejsce wydarzenie o niezwykłym rozgłosie, które bardziej niż jakiekolwiek inne doprowadziło do utraty władzy przez papiestwo, a mianowicie, Rewolucja Francuska. Ucisk roku 1789 był tak straszny, że wydawało się, jak gdyby przepowiedziane zniszczenie "teraźniejszego złego świata" miało się wtedy dokonać (Dan. 12:1; Mat. 24:21). Lecz "Chrześcijaństwo" w zadziwiający sposób wyleczyło się z tego śmiertelnego ciosu. Chociaż papiestwo zostało odarte z ziemskiego autorytetu przez Napoleona w latach 1799-1800, to Pismo Święte wskazuje, że był to jedynie początek końca (Dan. 7:19-27). Jego całkowite zniszczenie nie mogło bowiem nastąpić wcześniej, aż wypełni się "Siedem Czasów" Pogan (ponieważ papiestwo samo w sobie jest jedną z wielkich władz pogańskich).

 

Data 721 roku p.n.e. przy końcu okresu 1260 "dni" w pierwszych "Siedmiu Czasach", podobnie jak odpowiadająca jej data 1799 roku n.e. w drugich "Siedmiu Czasach", nie upamiętniły się żadną szczególną okolicznością związaną z cielesnym Izraelem. Lecz dziesięć lat wcześniej, w roku 731 p.n.e., Pismo Święte notuje dwa ważne wydarzenia:

 

(1) W roku 731 p.n.e., równoległym do roku Rewolucji Francuskiej, Sennacheryb, król Asyrii, obległ Jeruzalem z wielką armią i wydawało się, że zniszczenie tego typowego królestwa Żydów miało się wtedy dokonać.

 

(2) "W owych dniach" również, Ezechiasz, król i głowa żydowskiego narodu, "śmiertelnie zachorował". Ezechiasz nie miał wówczas potomstwa, gdyby więc umarł, linia królów Judy zostałaby przerwana²⁾. Lecz Bóg uratował Ezechiasza od śmierci, a wielka armia Sannecheryba została unicestwiona w ciągu jednej nocy. Tak więc, typowe królestwo zostało w cudowny sposób wybawione od czasu uciśnienia, które by je wkrótce zmiażdżyło. Oba te wydarzenia wyobrażały w pewien sposób grożące Chrześcijaństwu zniszczenie oraz "śmiertelną chorobę" w czasie Rewolucji Francuskiej.

 

Tak jak upadek Jeruzalemu (606 rok p.n.e.) wydarzył się po 125 latach od uratowaniu królestwa Judzkiego z mocy Assyryjczyków i cudownego uzdrowienia Ezechiasza, podobnie po upływie 125 lat od Rewolucji Francuskiej oczekujemy ostatecznego upadku nominalnego duchowego Jeruzalemu i wszystkich królestw tego świata (Obj. 11:13-15).

 

Czytamy, że Ezechiasz po tym, gdy sam Pan stanął w obronie swego ludu, pozwolił sobie na próżną chwałę podczas podejmowania posłów z Babilonu (2 Król. 20:12-19; 2 Kron. 32:31). Podobnie również Francja, gdy tylko po Rewolucji powróciła cudem do równowagi, znowu związała się z Wielkim Babilonem Mistycznym. Czytamy następnie, że Ezechiasz doprowadził akwedukt (wodociąg) do Jeruzalemu, żeby mieszkańcy mieli obfite zaopatrzenie w świeżą wodę (2 Kron. 32:30). Woda w Piśmie Świętym symbolizuje prawdę. Jak się wydaje, ten czyn Ezechiasza mógłby wyobrażać obfity strumień "wody żywota" wypływający z licznych Towarzystw Biblijnych, które zaczęły być zakładane z końcem papieskiego uciemiężenia 1260 "dni" (patrz III Tom Wykładów Pisma Świętego, strony 50, 51).

Relacje z doniosłych wydarzeń roku 731 p.n.e. zawarte w księgach Królewskich i księgach Kronik wzbogacone są szczegółowymi opisami w czterech rozdziałach księgi Izajasza, od 36 do 39 włącznie. Te cztery rozdziały są umieszczone pomiędzy dwoma rozdziałami dotyczącymi wielkiego Tysiąclecia. Rozdział 35 prorokuje o radosnym Dniu Tysiąclecia, kiedy "weselić się będzie pustynia i zakwitnie jak róża" i "odkupieni Pańscy wrócą" itd., podczas gdy rozdział 40 rozpoczyna się słowami nadziei Tysiąclecia: "Cieszcie, cieszcie lud mój! Mówi Bóg wasz. Mówcie do serca Jeruzalemu". Ten szczególny układ w pismach Izajasza byłby niezrozumiały, gdyby nie obecne spostrzeżenie, że wydarzenia, które miały miejsce w Izraelu cielesnym w roku 731 p.n.e. wyobrażały wydarzenia roku 1789 u początku "czasu końca", tj. początku dnia "przygotowania" Pańskiego do chwalebnego Królestwa Tysiąclecia.

 

O ile więc w rozdziale 35 opisuje Izajasz przyszłe dzieło restytucji Tysiąclecia, o tyle w następnych czterech rozdziałach, poprzez wyszczególnienie dawnych wydarzeń, najwyraźniej ze swoich czasów, prorok daje nam w rzeczywistości obrazowy opis Rewolucji Francuskiej. Tym sposobem mówi on o rozpoczęciu "czasu końca" Teraźniejszego Złego Świata i początku przygotowania Pańskiego do nowej dyspensacji – a więc czasu, w którym jego słowa zawarte w rozdziale 40 są teraz stosowną proklamacją: "Mówcie pocieszająco do Jeruzalemu, ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego", że czas jego uzdrowienia jest bliski.

 

Ta równoległość czasowa wykazuje, że między rozdziałem 39 i 40 księgi Izajasza istnieje ogniwo łączące. Jest więc dowodem, że wyżsi krytycy błądzą, kiedy twierdzą, że końcowa część tej księgi, od rozdziału 40 i dalej, nie była napisana wcześniej aż po 70 latach wygnania.
Jest jeszcze jeden rys związany z Ezechiaszem, który zdaje się rzucać światło na tę rownoległość czasową, a mianowicie, znaczenie znaku podanego na zegarze słonecznym Achaza (Izaj. 38:7, 8, 22).

 

Rewolucja Francuska, która jak już zauważyliśmy, była po części wyobrażona przez chorobę Ezechiasza, wybuchła dziesięć lat przed rozpoczęciem się "czasu końca". Czy nie może być tak, że znak na zegarze słonecznym dany Ezechiaszowi zamierzony był jako proroctwo na to, że te dziesięć stopni przedstawiają dziesięć lat? Sugerujemy, że ten znak wskazuje symbolicznie następującą zależność: Tak jak cień na zegarze słonecznym, z powodu pokuty Ezechiasza, został cofnięty o dziesięć stopni, podobnie Rewolucja Francuska została cofnięta o dziesięć lat. To znaczy, że po tym, gdy ten z góry przewidziany przewrót w Chrześcijaństwie wybuchnie, będzie musiało upłynąć jeszcze dziesięć lat, zanim rozpocznie się "czas końca".

 

Uwagi:

 

1) Słowo Boże stało się do Jeremiasza w 13 roku panowania Jozjasza, aż do 11 roku Sedekiasza (Jer. 1:1-3). Pierwszy rok Jozjasza zaczyna się liczyć od początku roku żydowskiego, wiosną 659 roku p.n.e. Środek 13 roku Jozjasza przypada na jesieni 647 roku p.n.e. Tak więc, Jeremiasz rozpoczął swą działalność jako prorok na 646¼ lat przed 1 rokiem naszej ery. 40 lat tego okresu kończy się w połowie 11 roku Sedekiasza 606¼ roku p.n.e., co jest dokładnym początkiem "Siedmiu Czasów Pogan".

 

2) Sprawozdanie na temat inwazji Sennacheryba i choroby Ezechiasza znajduje się w 2 Księdze Królewskiej, rozdziały 18 i 19, oraz w 2 Księdze Kronik, rozdział 32. Sennacheryb przyciągnął przeciwko Jeruzalemowi w 14 roku Ezechiasza. Ezechiasz zaczął panować w roku 745 p.n.e., więc 14 rok jego panowania kończy się na wiosnę roku 731 p.n.e.)

 

RÓWNOLEGŁOŚCI CZTERECH IMPERIÓW

 

Według natchnionego tłumaczenia proroka Daniela, każda z czterech części metalowego posągu, jaki oglądał w swej wizji Nabuchodonozor, symbolizowała pewną fazę panowania Pogan (Dan. 2). W innej wizji, udzielonej Danielowi (rozdział 7), fazy te widziane są w innym aspekcie. Z punktu widzenia Nabuchodonozora narody pogańskie miały wzbudzać podziw jako posiadające podobieństwo wielkiego człowieka; lecz z punktu widzenia Bożego sługi jawiły się one jako podobne bestiom. I tak oto:
 

 

Wizja Nabuchodonozora       Wizja Daniela

 

1. Babilonia                  =    głowa ze złota             =     lew z orlimi skrzydłami

 

 

 

2. Medo-Persja             =    piersi ze srebra           =    niedźwiedź podniesiony
                                                                                   z jednej strony

 

 

3. Grecja                      =    brzuch z miedzi           =    lampart o czterech głowach

 

 

4. Rzym pogański,       =    nogi z żelaza               =    dzika bestia o żelaznych zębach,
    z którego powstał         zakończone stopami           z głowy której wyrastał "mały róg" 
    Rzym papieski               z żelaza i gliny                   który miał oczy iusta mówiące rzeczy wielkie
                                                                                   

Skoro Babilonia została przyrównana do głowy ze złota, i skoro głowa reprezentuje całe ciało, więc o wszystkich imperiach można właściwie powiedzieć, że noszą nazwę "Babilon". Podobnie w antytypie, nazwa pierwszej, czyli "matczynej" fazy Chrześcijaństwa, "Babilon Wielki", stosuje się w równym stopniu do faz "córek" tego systemu. "Babilon" jest nazwą rodzinną tego systemu, ponieważ ten sam duch dumy i arogancji, który ożywiał Nabuchodonozora, pierwszego króla babilońskiego (Dan. 4:30, 37), w dalszym ciągu pobudzał do działania każdego z władców poprzez całe Siedem Czasów Pogan.

 

 

 

Od roku 606 p.n.e., kiedy to została ustanowiona uniwersalna władza starożytnego imperium Babilońskiego, aż do roku 70 n.e., cielesny Izrael znajdował się pod panowaniem czterech kolejnych narodów pogańskich (patrz rys. Nr 7). Podobnie, podczas wieku Ewangelii, od roku 539 n.e., kiedy została ustanowiona władza "Wielkiego Babilonu Mistycznego", aż do 1915 roku n.e., duchowy Izrael podlegał czterem kolejnym, odpowiednim fazom Antychrysta. Ta zależność odpowiadania sobie ukazana jest w 13 rozdziale Objawienia. Jan ujrzał bestię wychodzącą z morza podobną lampartowi. Miała ona nogi niedźwiedzia i przemawiała głosem lwa; a władzę dał jej smok.

 

Zauważyliśmy już, że data 536 roku p.n.e. Wieku Żydowskiego odpowiada dacie 1309 roku n.e. Wieku Ewangelii. W pierwszym z tych wieków, trwające 70 lat uniwersalne imperium Babilonu, "głowa ze złota", zostało doprowadzone do końca przez Medo-Persję. W drugim, 770 lat najwyższej władzy Babilonu Wielkiego, "matki", przyszło do swego kresu w Awinionie (patrz rys. Nr 6). Od Awinionu do reformacji Lutra mamy "niedźwiedzia", czyli medo-perską fazę Chrześcijaństwa, wyobrażoną przez nogi bestii podobnej do leoparda, o której mówi Objawienie. Aby docenić siłę tego porównania, musimy pamiętać, że obalenie starożytnego Babilonu w 536 roku p.n.e. przez połączone królestwo Medo-Persji, był typem na obalenie "Babilonu Wielkiego" w roku 1915 n.e. przez podwójne (składające się z dwóch faz) królestwo Chrystusa.

 

Będzie to całkowite wypełnienie typu, lecz teraz, w wieku Ewangelii, mamy do czynienia z wypełnieniem częściowym. Aż do początku "niewoli papiestwa" w Awinionie, papież, czyli duchowa głowa Antychrysta rządził jako król królów i pan panów. Jednak od roku 1309 n.e. ta supremacja załamała się, w związku z czym władza świecka, reprezentowana przez królów Francji i inne kraje, miała teraz większy wpływ na rządzenie Europą. Zatem ta faza Chrześcijaństwa, z tego jednego punktu widzenia sfałszowała chwalebne Tysiącletnie Królestwo Chrystusa, które będzie zarówno duchowe jak i ziemskie.

Podczas medo-perskiego okresu Chrześcijaństwa ludzie byli bezradni wskutek niewiedzy i zabobonu. Nikt nie ośmielił się zaatakować rzekomo kanonicznego autorytetu papieży, ani też mogły być kwestionowane rządy świeckie. Stąd też, na ile dotyczy to ludzi, prawa tego okresu były "niezmienne", tak jak w starożytnym imperium medo-perskim. Niemniej jednak, lud Boży, prawdziwi Izraelici duchowi, doświadczali większej wolności. Podobnie bowiem, jak Cyrus zwyciężył imperium babilońskie i pozwolił cielesnym Izraelitom, którzy tylko chcieli, udać się bez przeszkód i kłaść fundamenty świątyni w Jeruzalemie, tak też Filip Piękny, król Francji, zaatakował i pokonał Babilon Wielki, pozwalając każdemu "prawdziwemu Izraelicie" uwolnić się i pomóc w zakładaniu fundamentów świątyni Reformacji.

 

Po imperium medo-perskim nastąpiło imperium greckie, wyobrażone przez lamparta o czterech głowach. Gdy tylko Aleksander Wielki został ukoronowany, w roku 336 p.n.e., natychmiast rozpoczął serię podbojów i w ciągu 12 lat ustanowił swoje światowe panowanie. W 324 roku p.n.e. przyjął on poselstwa ze wszystkich części świata. Na początku następnego roku, 323 p.n.e., zmarł. Czterej jego wodzowie od razu zaczęli zwalczać się wzajemnie, co w rezultacie przyniosło podział imperium greckiego na cztery główne części, jak przepowiedział to prorok Daniel (Dan. 8:8, 21, 22). Wydarzenia te są obrazową przepowiednią równoległych wydarzeń w wieku Ewangelii.

 

Odpowiednikiem podbojów Aleksandra Wielkiego jest dzieło Marcina Lutra. W marcu 1509 roku Luter otrzymał stopień bakałarza teologii z mianowaniem na profesora teologii biblijnej na uniwersytecie w Wittemberdze. Do tej pory, jako nauczyciel filozofii, miał on mało sposobności do badania Słowa Bożego. Wybór na nowe stanowisko dał mu ten upragniony przywilej. Początkowo studiował Psalmy, lecz wkrótce skierował swoją uwagę na list do Rzymian, z którego wygłaszał z dnia na dzień wykłady swoim studentom. Chociaż aktywna działalność reformatorska Lutra przypadła na lata 1517-1521 n.e., to jednak rok, w którym przyznano mu prawo nauczania Biblii był prawdziwym początkiem. W niej bowiem, w pierwszym rozdziale do Rzymian, werset 17, przeczytał słowa, które stały się myślą przewodnią Reformacji: "Sprawiedliwy z wiary żyć będzie". Słowa te wryły się głęboko w jego umysł. Wziął to jako posłannictwo od Pana i odtąd kontynuował swój bieg jako reformator. Jego pierwsze zwycięstwa polegały na pomyślnym zwalczaniu błędów, którymi nasiąkł wcześniej jako zakonnik. W ten sposób przygotowywał się do bardziej aktywnych podbojów zewnętrznych. W roku 1521, 12 lat później, ukończył swe dzieło. Podczas tych 12 lat warunki w Chrześcijaństwie uległy zdecydowanej zmianie. Została ustanowiona nowa faza Babilonu Wielkiego, odpowiadająca starożytnemu imperium greckiemu, wyobrażonemu symbolicznie przez lamparcią część zwierzęcia, o którym mówi Objawienie.

 

Lecz Luter wkrótce potem praktycznie zaprzestał swego dzieła jako reformator. Zaczął walczyć z innymi reformatorami, którzy do tej pory znajdowali się na dalszym planie, co w rezultacie spowodowało, że Chrześcijaństwo, jakiś czas podzielone na dwie zasadnicze części – protestantyzm i katolicyzm – uległo rozbiciu na cztery główne sekty, a mianowicie: luteranizm, prezbiterianizm, anglikanizm i zreformowany rzymski katolicyzm. Były one systemami kościelno-państwowymi, w rzeczywistości więc władzami pogańskimi, i dlatego są odpowiednikiem starożytnej Grecji, którą symbolizował lampart z czterema głowami.

 

Luter pozostał rzymskim katolikiem aż do czasu ekskomuniki. Jego działalność nie byłaby jednak możliwa, gdyby nie poprzedzająca ją działalność Marsiglio, Wyclifa i Husa. To wyjaśnia, dlaczego podobna do lamparta bestia, oglądana przez Jana, stała na łapach niedźwiedzia – oto trzecia faza Chrześcijaństwa, od czasów Lutra i dalej, opierała się na fundamencie drugiej. Lecz poprzez wszystkie te fazy "głos" był ten sam. Dominujący głos "kościoła-matki", dumny arogancki duch starego "Babilonu Wielkiego", pokazanego w symbolu lwa, wciąż wyrażał się przez jego "córki". Cztery wielkie systemy kościelno-państwowe, podobnie jak ich macierzysty Babilon Wielki, mieniły się być "Chrześcijaństwem", to jest, każdy z nich twierdził o sobie stanowczo, że jest królestwem Chrystusa, przecząc w ten sposób Słowu Bożemu, które oświadcza, że Kościół jest w stanie upokorzenia, a nie w posiadaniu władzy, i że Chrystus nie rozpocznie panowania wcześniej, aż nastąpi koniec Siedmiu Czasów Pogan.

 

Starożytny Rzym, czwarte światowe imperium przedstawione przez dziką bestię o żelaznych zębach, istniał już w czasach Babilonu. Był on wtedy jeszcze bardzo słaby, lecz stopniowo rósł w siłę podczas okresu medo-perskiego i greckiego. Wkrótce po zawarciu "Pokoju Macedońskiego" w 197 roku p.n.e., Rzym wchłonął całkowicie imperium greckie. W czasach Juliusza Cezara imperium rzymskie praktycznie biorąc obejmowało cały ówczesny świat; pod rządami Augusta Cezara osiągnęło zenit swej potęgi. W tym to czasie przyszedł Pan Jezus i ofiarował się swoim własnym – narodowi żydowskiemu. Lecz gdy oni odrzucili Go, ogłosił ich dom pustym i przepowiedział całkowite zniszczenie ich świątyni i narodowości (Mat. 23:37-39; 24:1, 2). Wierna reszta, klasa "pszenicy", która przyjęła Chrystusa, została uwolniona od nominalnych mas cielesnego Izraela, "plew", i stała się synami Bożymi (Jan 1:11-13).

 

Zwróciliśmy już uwagę, że zburzenie przez armię rzymską domu nominalnego Izraela cielesnego w roku 70 n.e., było zapowiedzią upadku domu nominalnego Izraela duchowego w roku 1915 n.e. z powodu powstania mas ludowych. Stąd też Rzym, jaki istniał pod koniec Wieku Żydowskiego, przedstawiał potęgę ludu w końcowych latach wieku Ewangelii. Rzym różnił się od poprzednich imperiów tym, że był republiką, rządem ludu przez lud. Vox populi, "głos ludu", było hasłem starożytnego Rzymu. Ta władza została utracona podczas wzrostu Rzymu papieskiego, który, jako "Babilon Wielki" zainaugurował pozafiguralne fazy czterech starożytnych imperiów pogańskich. W tej postaci Rzym, jak to zostało symbolicznie pokazane w wielkim obrazie Pogan przez żelazne nogi kończące się stopami z żelaza i gliny, istnieje do dziś (patrz rys. Nr 7).

 

W czasie supremacji Babilonu Wielkiego poprzedzającej Awinion, wielu szlachetnych ludzi dostrzegało wprawdzie potrzebę reformy, lecz siła ludu była zbyt słaba, aby przeprowadzenie jej stało się możliwe. Papiestwo, przedstawione w symbolu jako mały róg, który posiadał oczy i usta mówiące rzeczy wielkie, było zbyt przebiegłe i nie dałoby się pokonać, gdyby moc Boża nie wsparła jego przeciwników. Od Awinionu aż do czasów Lutra lud pomnażał swą władzę dzięki wpływowi pobożnych ludzi, którzy podtrzymywali Słowo Boże jako sztandar.

 

Podczas tego okresu Chrześcijaństwa pokazanego w "lamparcie" trzy protestanckie systemy kościelno-państwowe kłóciły się ze sobą, co nie tylko pozwoliło ożywić się czwartemu systemowi, zreformowanemu systemowi katolickiemu, lecz również umożliwiło, aby lud stał się silny. Także wykształcenie stało się bardziej ogólne, dzięki rozszerzeniu się sztuki drukarskiej, która wszędzie rozpowszechniła Biblię. Ostatecznie, w roku 1618 n.e., wybuchł gwałtowny konflikt religijny między odłamami Chrześcijaństwa, protestanckim a papieskim, w którym próbowały one zniszczyć się nawzajem. Trwało to aż do roku 1648 n.e. i znane jest w historii jako "wojna trzydziestoletnia". W wyniku tego długotrwałego konfliktu ludzie zostali zmęczeni wszystkim religijnymi różnicami tak, iż w październiku 1648 roku n.e. został podpisany słynny traktat zwany "pokojem westfalskim". Chociaż papież z głośnym krzykiem protestował przeciw traktatowi, żaden z władców przychylnych jego sprawie nie ośmielił się zerwać porozumień pokojowych, które w 1650 roku zostały ratyfikowane.

 

Traktat ten, jeden z najważniejszych w historii Europy, stał się podstawą wszystkich następnych traktatów aż do czasu Rewolucji Francuskiej i można go uważać za początek czwartej fazy Chrześcijaństwa. Odpowiada to wydarzeniom roku 197 p.n.e., gdy zawarcie "Pokoju Macedońskiego", można powiedzieć, dało początek potędze rzymskiej (patrz rys. Nr 7).

 

Amerykańska wojna o niepodległość oraz Rewolucja Francuska są rozstrzygającymi dowodami rosnącej potęgi ludu. Obecnie zaś, ogólna wiedza pomnaża się tak bardzo, obalając cześć zarówno dla kościoła jak i państwa, że wkrótce ogarnie je czas ucisku, jakiego nie było odkąd istnieją narody, tak jak to przepowiedział nasz Pan (Dan. 12:1-4; Mat. 24:21). Rozpad wielkiego systemu Antychrysta będzie tak całkowity, że "nie zostanie kamień na kamieniu". Wygaśnie wtedy wyznaczony z góry okres "Siedmiu Czasów" ciemiężenia przez pogan, a Jeruzalem, ani duchowe ani ziemskie, nie będzie dłużej deptane.