Tom IV Wykładów Pisma Świętego (wydany w 1897 roku)
Wykład XIII
(ilustracje oraz komentarze kolorową czcionką - dodane)
 

 

Ustanowienie Królestwa
i sposób jego objawienia się

 

 

Po tym, gdy w naszych studiach nad Boskim Planem dotarliśmy już do zakończenia wielkiego "Dnia Pomsty" i zobaczyliśmy jak Boskie rozgniewanie będzie płonąć przeciw grzechowi i samolubstwu, mamy teraz zadanie milsze, aby w świetle Biblii przebadać kwestię, jak ma być ustanowione Królestwo Boże, przez które wszystkie rodzaje ziemi mają być błogosławione oraz jak zostanie zaprowadzony nowy, trwały i daleko lepszy porządek rzeczy, w miejsce tego, niewątpliwie wadliwego, który istnieje teraz i istniał w przeszłości.

 

 

 

 

Wiele spośród powyżej rozważanych kwestii jest tak jawnie oczywistych, że nawet na zwykłego człowieka mogą one wywierać spore wrażenie. Ale teraz zbliżamy się do części, która wymaga czystszego wzroku, bardziej starannego studiowania Słowa Pańskiego oraz silniejszego stopnia wiary, ponieważ dotyczy ona rzeczy na razie niewidocznych, które dostrzegają jedynie oczy wiary. Dlatego oczekuje się, że lud Boży będzie szedł wiarą a nie widzeniem i będzie ufać, że to, co Bóg obiecał, jest zdolny aż nadto spełnić (Rzym. 4:18-21).

Tych rzeczy nikt nie mógłby poznać ani przez jakąś naukę ani własną mądrość, tylko bowiem wszyscy ci, którzy mają pomazanie od Tego, który jest Święty, mają taką wiarę w moc Boga, aby powiedzieć: "Nie chybiło żadne słowo ze wszystkich słów jego dobrych" (1 Król. 8:56). Ci właśnie mogą cierpliwie oczekiwać i ufać bezgranicznie na przysze dobre rzeczy.

W naszych poprzednich studiach tego tematu dowiedzieliśmy się, że "Czasy Pogan", które wypełniają sobą okres przejściowy, pomiędzy odjęciem figuralnego królestwa od Izraela a pełnym ustanowieniem prawdziwego Królestwa Mesjańskiego na ruinach obecnych królestw, zakończą się w październiku roku 1914. Zobaczyliśmy, że okres obecności naszego Pana od 1874 do 1914 jest czasem "żniwa", z wcześniejszą jego częścią przeznaczoną na zgromadzenie Jego wybranej Oblubienicy, oraz częścią końcową obejmującą czas ucisku, dla obalenia obecnych instytucji i przygotowania do nowego Królestwa.

 

 

*  *  *

Horyzont spodziewań ruchu proroczego pod przywództwem C.T. Russella w USA kończył się na roku 1914. Tu miał być koniec żniwa Wieku Ewangelii, uwielbienie całego Kościoła i rozpoczęcie Ucisku Wielkiego. Początek żniwa Żydowskiego rozpoczęła misja naszego Pana w 29 roku, a jego koniec upadek powstania przeciw Rzymowi i spalenie świątyni w roku 70. Tak uważał brat Russell i jego zdanie zostało powszechnie przyjęte przez cały ruch. Nie wiązano proroczych oczekiwań z rokiem 1980, jako równoległości roku 135, ponieważ na ów czas była to data zbyt odległa. Niemniej jednak znany był ten fakt historyczny, że dopiero po zgnieceniu przez Rzym powstania Bar-Kochby (132-135) Izrael przestał istnieć jako naród. Wtedy nikt nie rozumiał lepiej niż przywódca ruchu, ale obecnie nic nie stoi na przeszkodzie aby uwzględnić szersze ramy żniw obu wieków, żydowskiego i ewangelicznego. Wynika z tego, że żniwo Wieku Ewangelii, ciągnęło się od 1874 roku aż do wiosny 1981, kiedy to Kościół został uwielbiony, a rozpoczął się Ucisk Wielki i palenie kąkolu. W tym szerokim żniwie ewangelicznym należy zauważyć jego końcowe 3,5-letnie podkreślenie (1977-1981) wyznaczone okresem powstania Bar-Kochby.

*  *  *

*  *  *

Zbadajmy teraz, w świetle proroczej lampy (Psa. 119:105; 2 Piot. 1:19), kilka szczegółów związanych z założeniem tego Królestwa Najwyższego, które ma być piątym uniwersalnym imperium ziemi i będzie trwać bez końca. Królestwo to przyniesie błogosławieństwo dla wszystkich jego poddanych, podczas gdy wszystkie inne królestwa w wielkiej mierze przyniosły dla "wzdychającego stworzenia" rozczarowanie i ucisk. Nic dziwnego, że figuralnym odpowiednikiem tego królestwa był żydowski Jubileusz, wprowadzany brzmieniem trąby jubileuszowej (1 Mojż. 25:9). Nic też dziwnego, że prorok Aggeusz (2:7) zapewnia nas, że w końcu będzie to rozpoznane jako przyjście "Pożądanego przez wszystkie narody".

 

*  *  *

*  *  *

Ponieważ władza królewska tego królestwa i ci, którzy będą ją stanowić, ma praktyczny wpływ na sposób ustanowienia "Królestwa Bożego", "Królestwa Niebios", zachowujmy w pamięci to, co na temat tej władzy nauczyliśmy się już z Pisma Świętego.

(1) Jest to Królestwo Boga w tym sensie, że Niebiański Ojciec jest Wielkim Królem i to On ułożył plan zbawienia, którego częścią będzie Tysiącletnie Królestwo. Jest to jego Królestwo również w tym znaczeniu, że będzie ono ustanowione i uwiecznione przez jego władzę (1 Kor. 15:24-26). Idąc dalej, jest to Jego Królestwo w tym, że ono będzie reprezentować Go, jako wielkiego głównego Władcę, przy czym Jego prawa, Jego miłość i miłosierdzie w tym Królestwie będą reprezentowane przez Pośrednika, którego wyznaczył.

(2) Jest to również Królestwo Chrystusa – Królestwo drogiego Syna Bożego, w tym, że Chrystus, jako Pośrednik Nowego Przymierza, będzie aktywnym władcą tego Tysiącletniego Królestwa jako reprezentant Ojca w pokonywaniu zła, niszczeniu grzechu oraz sprowadzaniu do zupełnego, serdecznego posłuszeństwa Ojcu i Jego prawom wszystkich z odkupionej rasy ludzkiej, którzy zechcą być w pełni przywróceni do Boskiego podobieństwa, łaski i wiecznego życia.

(3) Będzie to Królestwo świętych, w tym, że oni, jako "królewskie kapłaństwo" (Obj. 5:10), będą panować, osądzać i błogosławić świat w łączności z ich Panem, Jezusem (Rzym. 8:17,18).

Kompletna klasa Królestwa składać się będzie wyłącznie z naszego Pana i Jego "wybranych" w obecnym Wieku Ewangelii, do których powiedział On: "Nie bój się, mała trzódko, gdyż upodobało się waszemu Ojcu dać wam królestwo". O nich również powiedział Pan przez proroka Daniela, "A królestwo, władza i wielkość królestwa pod całym niebem zostaną oddane ludowi świętych Najwyższego, którego królestwo będzie królestwem wiecznym, a wszystkie zwierzchności będą mu służyć i jego słuchać" (Dan. 7:27).

Ale pamiętajmy o tym, że oni wszyscy mają być "przemienieni" w ich zmartwychwstaniu (pierwszym zmartwychwstaniu; Obj. 20:4,6; 1 Kor. 15:42-46,50-54; Jan 3:5,8) i od tego czasu nie będą już dłużej istotami ludzkimi, ale "uczestnikami boskiej natury", niewidzialnymi dla ludzkości, tak jak Bóg i niebiańscy aniołowie. W związku z tym będą konieczne jakieś środki komunikacji między tym chwalebnym Kościołemm a tymi, których on będzie osądzać (Zobacz 1 Kor. 6:2), podnosić z degradacji grzechu i śmierci.

W przeszłości taka komunikacja między istotami duchowymi i ludzkością była zapewniona przez to, że istoty duchowe pojawiały się w ciałach ludzkich i w ten sposób porozumiewały się z pewnymi ważnymi osobami odnośnie Boskich planów. W taki sposób aniołowie pbjawili się Abrahamowi, Sarze, Lotowi, Gedeonowi, Danielowi, Marii, matce Jezusa i innym. W ten sposób nasz Pan, jako istota duchowa po swoim zmartwychwstaniu, komunikował się z Apostołami, ponieważ zachodziła konieczność przekazania im pewnych instrukcji, "duch święty bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony" (Jan 7:39).

Jednak nie spodziewamy się, że komunikacja między duchowymi władcami i ich ziemskimi poddanymi podczas Tysiąclecia będzie dokonywać sie w podobny sposób. Odkryliśmy bowiem, że Bóg zapewnił taką możliwość, że pewna klasa ludzi, którzy już zostali wypróbowani (w okresie poprzedzającym Wiek Ewangelii) i okazali się godni doskonałości i wiecznego życia, będzie służyć przez cały Wiek Tysiąclecia jako czynnik pośredniczący między duchowym Królestwem, świętymi, a ich poddanymi, ludzkością.

(4) Ci pośrednicy, nie stanowiący Królestwa we właściwym znaczeniu tego słowa, będą go reprezentować przed ludźmi w tak zupełny sposób, że będą przez nich uznawani za Królestwo. Zaprezentują oni to Królestwo przed ludźmi i będą jego jedynymi widocznymi przedstawicielami. Dlatego też nazwaliśmy ich "ziemską fazą Królestwa", widzialną dla ludzi (Łuk. 13:28).

Ci ludzie, "Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy prorocy" oraz inni starożytni godni, o których wspominał nasz Pan i apostołowie (Mat. 8:11; Heb. 11:4-40), przeszedłszy swą próbę, zostaną wzbudzeni ze śmierci jako doskonali – w pełni przywróceni do ludzkiej doskonałości. A więc nie będą potrzebowali "zmartwychwstania przez sąd" trwającego przez tysiąc lat, tak jak pozostała ludzkość. Ta doskonałość umożliwi im porozumiewanie się z duchowymi Królami i Kapłanami w bezpośredni sposób, bez potrzeby, aby istoty duchowe przybierały ciała cielesne w celu przekazywania światu praw itd. Tak jak Adam, który przed popełnieniem grzechu był doskonały, mógł komunikować się bezpośrednio z władzami niebieskimi, podobnie będzie z tymi świętymi, gdy zostaną przywróceni do tego samego stanu doskonałości.

Jednak ci ziemscy władcy nie będą "Królami i Kapłanami", lecz z nominacji Króla stanowić będą "książąt po wszystkiej ziemi" – wybitnych, czyli głównych – władców, instruktorów.

 

Bliska komunikacja
między Królestwem i jego przedstawicielami

 

Jest rzeczą oczywistą, że ziemska faza Królestwa będzie funkcjonować na warunkach bliskiej łączności duchowej, wspólnoty i współpracy z Królestwem właściwym, czyli duchowymi władcami. Będą oni wzajemnie związani tak jak ojciec z dzieci, jako współdziałające departamenty tego samego niebiańskiego rządu: dział niebiański, legislacyjny, dający prawo, oraz dział ziemski, wykonawczy, wymuszający przestrzeganie tego prawa. Tak jak jest napisane: "Z Syjonu [duchowego Królestwa] wyjdzie Prawo a Słowo Pana [Boskie przesłanie, przekazywane przez "książąt"] z Jeruzalemu" (Izaj. 2:3).

 

Wzbudzenie Królestwa

 

"Odtąd jest głoszone królestwo Boże i każdy [akceptujący to świadectwo jako przesłanie od Boga] się do niego gwałtem wdziera" (Łuk. 16:16). Przez ponad osiemnacie stuleci to przesłanie, ta oferta Królestwa, sprawuje jego zamierzone dzieło selekcji "wybranych", "zupełnych zwycięzców", ze świata. W ciągu całego tego wieku czekali oni na czas Ojca, aż wzbudzeni do działalności, czyli wyniesieni do władzy, jako Jego Królowie i Kapłani, by rządzić i nauczać na ziemi odkupionych ludzi i w ten sposób zapewnić im możliwość uzyskania wiecznego życia przez wiarę i posłuszeństwo.

Jednak przez cały ten czas klasa Królestwa znosiła przemoc z ręki klasy Ismaela i Ezawa, z rąk Szatana, księcia tego świata i jego zaślepionych sług. Jak nasz Pan to wyraził – "Królestwo niebieskie doznaje gwałtu i gwałtownicy je zdobywają" (Mat. 11:12). Nasz Pan, Głowa tego Królestwa, wycierpiał do tego stopnia, że poniósł śmierć. Podobnie wszyscy jego naśladowcy wycierpieli jakieś ziemskie straty, jako konsekwencja faktu, że dostąpili przeniesienia spod mocy ciemności do Królestwa miłego Syna Bożego (Kol. 1:13).

Owo uleganie wobec przemocy panującego zła, przez ponad osiemnaście wieków, nie było z przyczyny niemocy naszego wzbudzonego, wziętego do nieba i uwielbionego Pana, że nie był w stanie swego ludu chronić. Po swoim zmartwychwstaniu oświadczył bowiem: "Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi " (Mat. 28:18).

Opóźnienie w użyciu tej mocy ma konkretny cel. W planie Ojca wyznaczony był "właściwy czas" na złożenie wielkiej ofiary za grzechy oraz inny właściwy czas na ustanowienie Królestwa w mocy i wielkiej chwale, by rządziło i błogosławiło świat. Oba te wydarzenia były wystarczająco odległe od siebie, by w międzyczasie pozwolić na powołanie i przygotowanie "wybrańców" Kościoła, którzy będą współdziedzicami Królestwa z Chrystusem. Złe wpływy i opozycja grzeszników zostały dozwolone dla oczyszczania, testowania i polerowania tych "powołanych", aby stali się członkami klasy Królestwa. Takie jest zamierzenie Boga zarówno względem Głowy, jak i Ciała, aby każdy członek, jako Nowe Stworzenie, "przez to, co wycierpiał, został uczyniony doskonałym" (Heb. 5:8,9).

Ale oto teraz jesteśmy już przy końcu Wieku Ewangelii i Królestwo jest ustanawiane, czyli wzbudzane. Nasz Pan, wyznaczony Król, jest teraz obecny, od października 1874 roku, zgodnie ze świadectwem proroków, skierowanym do tych, którzy mają uszy do słuchania. Formalna inauguracja Jego królewskiego urzędu datuje się od kwietnia 1878 roku.

 

 

*  *  *

*  *  *

Pierwsze dzieło Królestwa jest obecnie w toku. Dziełem tym, jak nasz Pan pokazał w Jego przypowieści i proroctwie, jest zgromadzenie "Jego wybranych". Pan wyjaśnił przez Apostoła, że "zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi" i że zmartwychwstanie Kościoła nastąpi momentalnie. A zatem Królestwo, reprezentowane w naszym Panu i śpiących świętych już dopasowanych, przygotowanych i znalezionych godnymi, by byli członkami "Jego Ciała", "Oblubienicą", zostało wzbudzone w 1878 roku. Wszystkim zaś, co jeszcze pozostało do zrobienia dla jego skompletowania, jest "zgromadzenie razem do Pana" tych "wybrańców", którzy są żywi i pozostają – których próba się jeszcze nie skończyła.

 

 

*  *  *

 

Orientacja chronologiczna ostatniego ćwierćwiecza 20. wieku poddała weryfikacji pogląd C.T. Russella dotyczący czasu wzbudzenia śpiących członków Kościoła we wtórym przyjściu Chrystusa. Brat Russell uznał, że to wzbudzenie miało miejsce po upływie 1845 lat od zmartwychwstania naszego Pana na wiosnę 33 roku (równoległość dwójnasobu). Przez blisko czterdzieści lat żyjący członkowie mieli być przemieniani, aż do roku 1914, kiedy to kompletny, uwielbiony Kościół rozpocznie z Panem tysiącletnie królowanie. Finał oczekiwań nie był taki, jakiego się spodziewano. Niemniej jednak wybuch I Wojny Światowej w dokładnie przewidywanym czasie udowodnił, że przyjęta chronologia jest prawidłowa. Wniosek z tego doświadczenia był taki, że spodziewania prorocze przypisane do niektórych dat wymagają korekty.

Było oczywiste, że bez światła z góry taka korekta nie jest możliwa. To światło z góry przyszło wraz z otwarciem siódmej pieczęci (1967). Wtedy okazało się, że o ile zrozumienie kwestii ukrytych pod sześcioma pieczęciami znalazło swoje odbicie w sześciu tomach Wykładów Pisma Świętego, o tyle na otwarcie siódmej pieczęci i w konsekwencji na wydanie siódmego tomu lud Boży musiał czekać kilka dekad. W obu fazach żniwa, tej głównej, gdy sierpem żniwnym było sześć tomów W.P.Św., i tej szczególnej, gdy sierpem Prawdy na czasie stał się siódmy tom, po raz wtóry obecny Pana "liczył się ze sługami". Kontekst 14. rozdziału księgi Objawienia dowodzi, że polecenie, "Napisz: błogosławieni są odtąd umarli", zostało wydane "Janowi" dopiero w końcowej, szczególnej fazie żniwa.

(1) Potem ujrzałem: A oto Baranek stojący na górze Syjon, a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące, mające imię Jego i imię Jego Ojca wypisane na czołach [Jesień 1977 roku; Kościół jest kompletny, zapieczętowany, większość znajduje się w chwale, reszta pozostaje na ziemi niezmieniona].

(9) A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto wielbi bestię, i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, ten również będzie pić wino zapalczywości Boga... [ostrzeżenie przed uwikłaniem się w pokojową politykę rządu świecko-religijnego (papiestwa) w okresie 42 miesięcy (1977-1981); Obj. 13:5].

(13) I usłyszałem głos, który z nieba mówił: Napisz: Błogosławieni, którzy w Panu umierają – już teraz [Jesień 1977 roku; Wzbudzenie śpiących członków Kościoła z chwilą zakończenia się Wysokiego Powołania].

(15) I wyszedł inny anioł ze świątyni, wołając głosem donośnym do siedzącego na obłoku: Zapuść twój sierp i żniwa dokonaj, bo przyszła już pora dokonać żniwa, bo dojrzało żniwo na ziemi! [Jesień 1977 roku; Początek szerokiego żniwa, od świtu drugiej obecności Pan (1874), przyniósł dopiero wstępną dojrzałość, zostało zakończone Ogólne Powołanie (1881); klasa pszenicy wyprowadzona z Babilonu musiała dojrzeć w zborach Pańskich; do zamknięcia drzwi Wysokiego Powołania trwała rotacja koron i powoływanie nowych ochotników. Pełna dojrzałość żniwa została zatem osiągnięta z końcem Wysokiego Powołania, gdy komplet Kościoła został zapieczętowany przez Prawdę na czasie, a jego żyjący członkowie, "odtąd umarli", dostępowali od tego czasu przemiany w chwili śmierci].

(16) A siedzący na obłoku rzucił swój sierp na ziemię i ziemia została zżęta [szczególne żniwo klasy pszenicy, lat 1977-1981, dobiegło końca].

(17,18) I wyszedł inny anioł od ołtarza, mający władzę nad ogniem, i donośnie zawołał do mającego ostry sierp: Zapuść twój ostry sierp i poobcinaj grona winorośli ziemi, bo jagody jej dojrzały! I rzucił anioł swój sierp na ziemię, i obrał z gron winorośl ziemi, i wrzucił je do tłoczni Bożego gniewu – ogromnej [Wiosna 1981; Kościół uwielbiony. Zaczyna się Ucisk Wielki, ogień anarchii palący kąkol, tłoczenie gron samolubstwa ziemskiej winnicy – chrześcijaństwa].

 

*  *  *

 

Tym niemniej jednak, Królestwo nie czekało do czasu, aż żywi członkowie dokończą biegu, lecz natychmiast rozpoczęło swoje królewskie dzieło. Jeśli chodzi o żywych, pozostających jeszcze po tej stronie zasłony, to są oni uprzywilejowani znajomością "tajemnic Królestwa" i udziałem w pracy Królestwa przed ich "przemianą". Gdy zaś umierają (nie "zasypiają", ale) bywają "przemieniani" w momencie śmierci, dostępując zmartwychwstania, jako udziału w błogosławionym i świętym pierwszym zmartwychwstaniu, w myśl tego, co napisane: "Błogosławieni są umarli, którzy odtąd umierają w Panu, tak, mówi Duch, aby odpoczęli od swoich prac, a ich uczynki idą za nimi" (Obj. 14:13).

Wszystko to pozostaje w harmonii z oświadczeniem Pisma Świętego, że Królestwo Boże musi być wzbudzone najpierw, zanim jego wpływ i dzieło doprowadzi do kompletnego zniszczenia obecnych "władz" "teraźniejszego złego świata" – politycznych, finansowych i kościelnych – przy końcu "Czasów Pogan" w październiku 1914 roku. Odnotujmy pewne pisma na ten temat.

Opis wydarzeń objętych brzmieniem siódmej trąby zachowuje następujący porządek: (1) Pan, jako Król ziemi, obejmuje władzę i rozpoczyna się Jego panowanie; (2) W następstwie tego faktu przychodzi na świat wielki sąd ucisku. Jesteśmy powiadomieni proroczo, że to panowanie zaczyna się przed czasem ucisku i przed zmartwychwstaniem świętych i proroków, i że ono potrwa jeszcze długo po tych wydarzeniach (przez tysiąc lat), aż "osądzi" całą ludzkość, wynagradzając tych, którzy czczą Pana i niszcząc tych, których wpływ jest ku zepsuciu. Odnotujmy te punkty w następującym cytacie:

"Dziękujemy tobie, Panie Boże Wszechmogący, który jesteś i który byłeś, i który masz przyjść, że wziąłeś swą potężną moc i objąłeś królestwo [reprezentowany w Chrystusie – "wszystko pochodzi od Ojca" i "wszystkie rzeczy są przez Syna", Jego zaszczyconego reprezentanta]. I [jako następstwo rozpoczętego panowania] rozgniewały się narody, i nadszedł twój gniew i czas osądzenia umarłych, i oddania zapłaty twoim sługom prorokom i świętym oraz tym, którzy się boją twego imienia, małym i wielkim, i zniszczenia tych, którzy niszczą ziemię" (Obj. 11:17,18).

 

 

*  *  *

 

Tłumaczenia chronologicznego ruchu proroczego potwierdziły, że od roku 1874 brzmi jubileuszowa trąba wolności, natomiast zaprzeczyły jakoby od tego czasu brzmiała również siódma trąba z księgi Objawienia (10:1-7; 11:15,18):

(10:1) I ujrzałem innego potężnego anioła, zstępującego z nieba, obleczonego w obłok, tęcza była nad jego głową, a oblicze jego było jak słońce, a nogi jego jak słupy ogniste  [działalność Jezusa Chrystusa podczas Jego drugiego przyjścia].

 

 

 

(10:2) W swojej ręce miał otwartą książeczkę [niewielka liczba faktów ujawnionych i zrozumiałych (1967-1974-1977), dopełniająca główne świadectwo (1874-1914)]. Nogę prawą postawił na morzu, a lewą na ziemi. [świat podzielony przez komunizm na rewolucyjne "morze" oraz konserwatywą "ziemię". Przed drugim przyjściem Chrystusa tak wyraźny podział nie miał miejsca]

(10:5-7) Anioł zaś, którego ujrzałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł ku niebu prawą rękę i przysiągł na żyjącego na wieki wieków, (...) że już nie będzie zwłoki [przed rokiem 1874 nie było ani przyszłego terminu brzmienia siódmej trąby, ani przysięgi, że od tego terminu nie będzie zwłoki], ale w dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał trąbić [w chwili uroczystej przysięgi, trąbienie siódmego anioła należy do przyszłości], tajemnica Boga się dokona...

(10:8-11) A głos (...) zwracał się do mnie w słowach: Idź, weź księgę otwartą w ręce anioła (...) Poszedłem więc do anioła, mówiąc mu, by dał mi książeczkę. I rzecze mi: Weź i połknij ją (...) I wziąłem książeczkę z ręki anioła (...) I mówią mi: Trzeba ci znów [ponowne, dopełniające świadectwo dwóch świadków, czyli Starego i Nowego Testamentu] prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach.

(11:15,18) I siódmy anioł zatrąbił [wiosna 1981], i w niebie powstały donośne głosy mówiące: Nastało nad światem królowanie Pana naszego i Jego Pomazańca i będzie królować na wieki wieków. (...) I rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew [Ucisk Wielki] i pora na umarłych, aby zostali osądzeni, i aby dać zapłatę sługom Twym prorokom i świętym, i tym, co się boją Twojego imienia, małym i wielkim, i aby zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię.

 

*  *  *

Podobnie czytamy, że panowanie Królestwa rozpocznie się przed upadkiem "Babilonu" oraz że Babilon upadnie na skutek sądów tego Królestwa. Zostanie to zauważone później przez niektórych, w nim pozostająch, którzy przedstawieni są jako otrzymujący światłość i wolność przez Chrystusa po jego upadku. Mówią oni:

"Jego wyroki są prawdziwe i sprawiedliwe, gdyż osądził wielką nierządnicę, która skaziła ziemię swoim nierządem, i pomścił krew swoich sług z jej ręki" (Obj. 18; 19:2-7).

Prorok Daniel został natchniony przez Boga, by powtórzył i wytłumaczył królowi Nabuchodonozorowi jego wizję dotyczącą władzy Pogan, przedstawionej w postaci wielkiego posągu. Wizja ta ukazała kamień uderzający posąg w stopy, a jako wynik, zupełne zburzenie władzy Pogan, gdy zaś kamień rozrósł się wtedy aż napełnił całą ziemię. Podane wyjaśnienie pokazuje, że Królestwo Boga zostanie wzbudzone i otrzyma pełnię władzy i że ruina ziemskich rządów będzie bezpośrednim skutkiem działań tego Królestwa. Natchnione świadectwo Daniela brzmi następująco:

"Ale w dniach tych królów [ostatnia władza pogan – przedstawiona w palcach nóg posągu] Bóg nieba wzbudzi królestwo [reprezentatywnie obecne przez cały wiek Ewangelii, ale nie uznawane przez świat jako królestwo], które nigdy nie będzie zniszczone. To królestwo [w przeciwieństwie do zmieniających się królestw pogańskich przedstawionych w obrazie] nie przejdzie na inny lud [jak w posągu władza przesuwała się z jednego narodu na inny], ale połamie i zniszczy wszystkie te królestwa, samo zaś będzie trwać na wieki" (Dan. 2:44,45).

 

*  *  *

 

 

Według zrozumienia opartego na przesłankach biblijnych, po upadku figuralnego królestwa Bożego, Izraela (606 r. p.n.e.), Pan Bóg dozwolił, aby władzę nad światem przejęły potęgi Babilonu, Medo-Persji, Grecji i Rzymu. Ramy czasowe ich panowania określało symboliczne "siedem czasów", czyli 2520 lat (7 x 360 dni-lat = 2520). Były to tak zwane Czasy Pogan, które wygasły w roku 1914. Od tego czasu Pan używa siły, aby narody pozbawić władzy nad światem. Dokonuje się to w trzech etapach: wojny (1914-1918), rewolucji (1939-1981) i anarchii (od 1981 roku).

Na krótko przed rozpoczęciem anarchii miała miejsce ostatnia rozpaczliwa próba systemów świeckich i religijnych ratowania światowego pokoju. Skutkiem zakulisowych działań udało się przeciwnikowi Bożemu, Szatanowi, naraić słabnącym władzom socjalistycznym podporę w postaci najbardziej oszukańczego z systemów religijnych, Kościoła Rzymsko-katolickiego. Władze te sprawiły swoją propagandą, że kościół ten zyskał wielką popularność, przedstawioną w Biblii jako wyniesienie kamienia młyńskiego (Obj. 18:21).

Jednak z punktu widzenia proroctwa Daniela wsparcie tego fałszywego systemu, nie miało w sobie nic z istotnej mocy kamienia, co raczej tylko pozorowanie tej mocy przez bluźniercze przypisywanie sobie Boskiego autorytetu. Dlatego też, w ostatniej fazie rządów pogańskich, ukazanej w stopach posągu ze snu króla babilońskiego, rzeczywista moc przedstawiona jest w żelazie władzy świeckiej (dziesięć władców-palców RWPG), natomiast pozorna moc kleru, w mulistej glinie. Na wiosnę 1981 władze socjalistyczne zdały sobie sprawę z tego, co jest warte owo obłudne klerykalne wsparcie i wtedy na placu św. Piotra w Rzymie rozległy się strzały zamachowca. Rzeczywisty symboliczny "kamień", czyli władza uwielbionego Chrystusa (Głowy i Ciała), uderzył w stopy posągu, pokruszył je, a wzmagający się wicher anarchii dokona reszty.

 

*  *  *

Nasz Pan zapewnił swych wiernych, że w czasie ustanawiania Jego Królestwa i obalania władzy Pogan, zwycięski Kościół będzie z Nim i będzie miał udział w tym dziele. Oto Jego własne słowa:

"Temu, kto zwycięży i zachowa aż do końca moje uczynki, dam władzę nad poganami. I będzie rządził nimi laską żelazną, jak naczynia gliniane będą skruszeni" (Obj. 2:26,27); Porównaj Psa. 149:8,9).

Nie będziemy w stanie dokładnie tego osądzić, jakie zarysy tej wielkiej pracy są obecnie przeprowadzane przez Pana oraz Jego uwielbionych świętych poza zasłoną. Możemy jednak być pewni, że są oni aktywnymi uczestnikami pracy wyznaczonej członkom tej samej klasy Królestwa, których bieg i służba po tej stronie zasłony jeszcze się nie skończyły. Jest to dzieło żniwa. W jego zakres wchodzi: (1) gromadzenie żyjących "wybranych"; (2) mówienie do Syjonu: "Twój Bóg króluje!" – Królestwo jest ustanawiane; i (3) obwieszczanie Dnia Pomsty naszego Boga.