JEDYNA BRAMA

 

2 Mojżeszowa 38:18
 

 

Oto cytaty z "Cieni Przybytku", str. 18, 22:

 

"Na teren 'Miejsca Świętego', czyli 'Dziedzińca', prowadziło tylko jedno wejście. W ten sposób figura poświadcza, że istnieje tylko jedna droga dostępu do Boga – jedna 'brama' – Jezus. 'Ja jestem drogą (...) Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze mnie' (Jan 14:6); 'Ja jestem drzwiami' (Jan 10:9)".

 

"Przez wiarę w okupową ofiarę Chrystusa, przedstawioną w Miedzianym Ołtarzu, wchodzimy 'Bramą' na 'Dziedziniec', przekraczając tym samym zasłonę niewiary i grzechu".

 

Z powyższego wynika, że nasz Pan stał się dla potępionych w Adamie drogą do uzyskania społeczności z Bogiem. Nie prędzej stał się dla ludzi "drogą", "bramą" i "drzwiami", aż złożył swoje życie za Adama, a w nim za cały rodzaj ludzki.

Strona 46

 

Był tylko jeden sposób, aby się stać prawdziwym pasterzem Boskich owiec, mieć prawo prowadzić je na paszę zieloną, do cichych wód Prawdy, łaski, spoczynku i bezpieczeństwa, a była nim droga krzyżowa – oddanie samego siebie na okup za wszystkich. Nasz Pan uczynił to i przez to stał się drzwiami do owczarni, otwierając nową drogę do żywota". N.S.1963-3

Strona 47

* * *

* * *

Strona 48

 

CHRYSTUS — OFIARA ZA GRZECH

"Cielec wyobrażał Jezusa w trzydziestym roku życia, jako doskonałego człowieka, który wydał samego siebie i umarł z naszego powodu". C.P.- 51

"Zastanawiając się nad tym, pojmujemy, że śmierć cielca przedstawiała ofiarowanie samego siebie przez Jezusa, kiedy poświęcił się. Pozostaje to w harmonii ze stwierdzeniem Apostoła odnośnie poświęcenia Jezusa, czyli ofiarowania się. Cytuje on proroka, mówiąc: 'Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże, jak napisano o mnie w zwoju księgi' – aby umrzeć i odkupić wielu. Tam, mówi natchniony pisarz, 'Znosi on pierwsze [tzn. odkłada typowe ofiary], aby ustanowić [czyli wypełnić] drugie [antytyp, rzeczywistą ofiarę za grzechy]. Hebr.10:7, 9, 14". C.P.-53

Słowo Boże wyjaśnia, że jedyną "lepszą" i rzeczywistą ofiarą za grzech jest Ciało Chrystusowe: "Dlatego przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, ale przygotowałeś mi ciało" (Hebr.10:5).

Można mieć dwa punkty widzenia na ciało, które Bóg przygotował naszemu Panu:

(1) Jest to ludzkie ciało Jezusa, które przez niepokalane poczęcie było święte, niewinne, niepokalane, odłączone od grzeszników, a przeto odpowiednie, by mogło stać się okupem za grzechy całego świata.

(2) Jest także prawdą, że Bóg przygotował pewne większe ciało składające się z ludzkich istot, powołanych do członkostwa w tym ciele Chrystusowym, którym jest Kościół. Ciało to ma udział wraz z Głową w ofierze za grzech.

Pragnienie czynienia woli Bożej wyrażone w Psalmie 40:7-9 dotyczy Głowy i Ciała Chrystusowego. Nasz Pan ofiarował siebie w Jordanie, a członków swego Ciała w dniu Zielonych Świąt, a to jest pokazane w ofiarach Dnia Pojednania – cielca i kozła – sprawowanych przez Aarona (Hebr. 10:1-4; 13:11-13).

Prorocze słowa powyższego Psalmu mają zatem swoje wypełnienie jako okres ofiar, zapoczątkowany w jesieni 29 roku i trwający aż do końca ofiary Kościoła na wiosnę 1981 roku. Precyzja Boskiego Planu pozwala przypuszczać, że poświęcenie naszego Pana nastąpiło w Dniu Pojednania, dziesiątego dnia, siódmego miesiąca (Tiszri), gdy cielec był ofiarowany (3 Moj.16:29). Natomiast czas Jego śmierci zgodny jest z czasem zabicia baranka wielkanocnego dnia 14 Nisan 33 roku (2 Moj.12:1-6).

* * *

Strona 49

* * *

 

 

Pan Jezus przyszedł do Jana z uczuciami serca, które wyrażał proroczo Psalm 40:7-9. Być może Pan, będąc napełniony Duchem Bożym, wypowiedział słowa tego proroctwa przy Jordanie.

Podobne pragnienie czynienia woli Bożej winni posiadać wszyscy Jego naśladowcy – członkowie Jego Ciała.

 

 

Strona 50

DWIE ZASŁONY

W Namiocie Zgromadzenia znajdowały się dwie zasłony, z których pierwsza oddzielała Dziedziniec od Świątnicy, druga natomiast Świątnicę od Świątnicy Najświętszej.

Przejście przez pierwszą zasłonę przedstawia śmierć usprawiedliwionej ludzkiej woli. Odtąd obowiązuje wola Boża, którą wchodzący przyjmuje dobrowolnie. Świątnica wyobraża przywileje stanu spłodzenia od Boga, przez Słowo Prawdy (Jak. 1:18).

Przejście przez drugą zasłonę przedstawia śmierć ludzkiego ciała. Przeniesienie ze stanu usprawiedliwienia, który ukazany jest w Dziedzińcu, do stanu Boskiej natury przedstawionego w Świątnicy Najświętszej wymaga przejścia przez obie zasłony.

Widocznym znakiem wewnętrznego postanowienia czynienia woli Bożej jest chrzest. Nasz Pan dobrowolnie i z wielkim pragnieniem zastosował się do warunków wyznaczonych Mu przez Ojca. Zwycięzcy wieku Ewangelii mają wstępować w Jego ślady (Hebr. 6:19;10:5-7, 20).

Boska instrukcja o Przybytku została podana w połowie 1615 r. p.n.e. (2 Moj.19:1). Nasz Pan poświęcił się w siódmym miesiącu jako pierwsza ofiara Dnia Pojednania – Cielec (3 Moj.16:29).

Strona 51

 

PIERWSZA ZASŁONA

* * *

 

 

 

Chrzest naszego Pana zapoczątkował długi okres ofiar Dnia Pojednania trwający cały wiek Ewangelii, aż do skompletowania Ciała Chrystusowego, którym jest Kościół.

Czas liczony od poświęcenia Jezusa do poświęcenia ostatnich członków Jego Ciała w końcu Wysokiego Powołania wynosi 1948 lat (przejście Głowy i Ciała przez pierwszą zasłonę).

 

1976,75 – 28,75 = 1948 – Dzień Pojednania

 

 

Strona 52

DRUGA ZASŁONA

 

Druga zasłona, oddzielająca Świątnicę od Świątnicy Najświętszej, przedstawia koniec ziemskiego życia tych, którzy od poświęcenia uważani byli za umarłych, czyli przedstawia ich śmierć istotną.

Świątnica Najświętsza przedstawia zupełne uskutecznienie wszystkich nader wielkich i kosztownych obietnic, danych tym, którzy stali się Nowymi Stworzeniami w Chrystusie Jezusie przez uczestniczenie w Jego śmierci i w Jego zmartwychwstaniu.

Czas liczony od śmierci Jezusa do śmierci ostatnich członków Ciała wynosi 1948 lat (przejście Głowy i Ciała przez drugą Zasłonę).

1980,25 – 32,25 = 1948 – Pascha

 

 

Strona 53

* * *

* * *

* * *

* * *

 

 

 

Czy się zejdziem za zasłoną,
Która kończy życia nić?
Czy spotkamy się z koroną?
Czy znów razem będziem żyć?
Zejdziem się wszyscy wraz.
Tam my zejdziem się za rzeką,
Rzeką śmierci, hen, daleko.
Tam, gdzie Zbawca czeka nas. (Pieśń 262)

Strona 54

 

 

MŁODY CIELEC

Pierwszą i najważniejszą ofiarą Dnia Pojednania był cielec. Młody cielec przedstawia Chrystusa, doskonałego człowieka w trzydziestym roku życia. Ofiara naszego Pana rozpoczęła się na jesieni roku 29, gdy został ochrzczony w Jordanie, a zakończyła się wiosną roku 33 na Golgocie.

Słowa określające cielca w dwóch sprawozdaniach Zakonu dotyczących ofiar Dnia Pojednania (3 Mojżeszowa, rozdziały 16 i 9), są różne lecz uzupełniają się wzajemnie, wskazując na Tego, który z łaski Bożej stał się ofiarą za grzech ludzkości.

 

 

* * *

* * *

* * *

Strona 55

 

WIELCE WYWYŻSZONY OŁTARZ

Im głębiej poznajemy prawdę, że Bóg jest Miłością, tym bardziej jesteśmy w stanie ocenić ofiarę Tego, którego Ojciec Niebieski uczynił ubłaganiem za grzechy nasze i grzechy całego świata.

Również w Tysiącletnim Królestwie, ofiara Jezusa Chrystusa stanie się ośrodkiem zainteresowania, czci i uwielbienia ze strony wszystkich ludzi. Obrazuje to centralne położenie Ołtarza Miedzianego w Świątyni Ezechiela. W pośrodku całej ziemi podzielonej na pokolenia, w pośrodku ziemi kapłańskiej, całej Świątnicy Bożej i pośród Dziedzińca Wewnętrznego stał Ołtarz Miedziany. Wszystkie bramy Dziedzińca, zewnętrzne i wewnętrzne drzwi Świątyni, wskazywały na Ołtarz, który przedstawia człowieczeństwo Chrystusa oddane w ofierze za grzechy. Stał on na najwyższym poziomie w całej Świątnicy Bożej – siedem łokci ponad poziom Dziedzińca Wewnętrznego. Wyobraża to wielkie wywyższenie ofiary Chrystusa. "Chronologia Biblijna" str. 128, 129

Prorok Ezechiel napisał swoje proroctwo w roku 25 od zaprowadzenia do niewoli babilońskiej z królem Jechojakinem (Ez.1:1,2; 40:1,2). Wydarzenie to miało miejsce w roku 617 p.n.e., zatem dwudziesty piąty rok niewoli przypada na rok 592 p.n.e.

 

617 – 25 = 592

 

 

Strona 56

* * *

Strona 57

 

OŁTARZ NAJŚWIĘTSZY

W instrukcji Bożej podanej na Synaju, Mojżesz otrzymał polecenie, aby Aaron i jego czterej synowie, przez siedem dni wypełniali niezbędne czynności, przez które ręce ich miały być poświęcone do służby kapłańskiej. Również Ołtarz Miedziany podlegał oczyszczeniu krwią cielców, zabijanych po jednym przez siedem dni. Dzięki tym czynnościom, Ołtarz ten był "prześwięty" "najświętszy", hebr. Kodesz Kodaszim i tylko poświęcone ręce Aarona i jego synów mogły go dotykać (2 Moj. 29:35-37).

Podobny opis poświęcenia ołtarza, znajduje się w proroctwie Ezechiela, dotyczącym urządzenia Świątnicy Bożej. Centralny Ołtarz Świątnicy, miał być poświęcony krwią cielca, kozła i barana, ofiarowywanych przez siedem dni na jego oczyszczenie (Ezech. 43:18-27).

W Dniu Pojednania, na Ołtarzu Miedzianym, składane były ofiary Cielca i Kozła Pańskiego. W głównym znaczeniu Ołtarz wyobraża Okup Jezusa Chrystusa, natomiast w znaczeniu dodatkowym ofiarę Jego naśladowców, "Małego stadka".

Jezus Chrystus był ofiarą za grzech, a Jego naśladowcy dopełniają ostatków ucisków Chrystusowych (Kol. 1:24). Nasz Pan jest reprezentantem całego Kościoła do końca jego ziemskiej pielgrzymki, a cierpienia zadawane Jego braciom, poczytuje jako zadane sobie (Dzieje Ap. 9:4).

 

 

Strona 58

* * *

* * *

Strona 59

* * *

Strona 60

* * *

* * *

Strona 61

* * *

 

 

OŁTARZ ZŁOTY DO KADZENIA I KADZIDŁO WONNE

"Złoty Ołtarz w 'Świątnicy' zdaje się przedstawiać 'małe stadko', poświęcony Kościół, w obecnych warunkach ofiarowania. Z tego ołtarza wznosi się przyjemna woń kadzidła, przyjemna Bogu przez Jezusa Chrystusa – ochocza służba kapłanów: ich wysławiania, ich chętne posłuszeństwo – wszystko, cokolwiek czynią ku chwale Bożej.

Ci, którzy w ten sposób ofiarowują kadzidło przyjemne Bogu (1 Piot. 2:5) przychodzą bardzo blisko swego Ojca – niemal do 'Zasłony', która oddziela od 'Świątnicy Najświętszej'. Jeżeli więc mają oni jakieś prośby, mogą być one przedstawione z kadzidłem – 'wiele kadzidła z modlitwami świętych' (Obj. 8:3), a wtedy modlitwy takich kapłanów Boga są skuteczne.

Nasz Pan, Jezus Chrystus, utrzymał kadzidło wciąż palące się i dlatego mógł powiedzieć, 'Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz' (Jan 11:42). Tak samo podkapłani, 'członkowie Jego ciała', będą zawsze wysłuchiwani, jeżeli nieustannie ofiarowują kadzidło wiary, miłości i posłuszeństwa Bogu. Niech nikt nie spodziewa się, że jego prośby zostaną uznane, jeśli w ten sposób nie podtrzymuje warunków zawartego przymierza – 'Jeśli we mnie trwać będziecie i słowa moje [nauczanie] w was trwać będą, proście o cokolwiek byście chcieli, stanie się wam'" (Jan 15:7). C.P.-120,121

'Niestety! jakże niewielu zdaje się dostrzegać dwa ograniczenia tej obietnicy:

(1) Ten, kto prosi, musi być w Chrystusie – musi mieszkać w Nim. Oznacza to, że zasyłający prośbę odwrócił się od grzechu, przyjął Chrystusa i warunki uczniostwa. Zakłada to, że całkowicie poświęcił swoje życie Panu i stał się Nowym Stworzeniem w Chrystusie Jezusie. Taki, mieszkający w Chrystusie, może modlić się do Ojca.

(2) Po wejściu w członkostwo i społeczność z Głową, Mesjaszem, tacy muszą prosić w zgodzie ze Słowem Bożym i obietnicami. Aby wiedzieć, o co prosić, muszą zbadać Pismo Święte, które jest dostateczne, 'aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany'". R-4912

Powyższe myśli wykazują, że Złoty Ołtarz przedstawia kompletnego Chrystusa, Głowę i Ciało, zasyłającego w wieku Ewangelii przyjemne Bogu modlitwy – kadzidło. 

 

 

Strona 62

* * *

Strona 63

* * *

* * *

 

 

"To najwspanialszy przywilej zbliżyć się do wielkiego Stwórcy i Pana nieba i ziemi. Powinniśmy zatem czynić to w duchu czci i oddania. Nasz Pan oświadczył, że Ojciec szuka takich, którzy chcą Go czcić, ale muszą Mu oddawać cześć w duchu i prawdzie. Przystąpić do Boga możemy tylko w imieniu Chrystusa. On jest jedyną Drogą, która do Boga prowadzi.

Musimy przychodzić do Niego z namysłem i gorliwością. Nie wolno nam wypowiedzieć choćby jednego słowa bez udziału świadomości, bez przemyślenia. Uważamy, że wielu wyrządziło sobie krzywdę, układając słowa w zwykły formalistyczny sposób. To nie jest modlitwa. Prawdziwa modlitwa jest językiem serca. Dlatego im większa jest nasza żarliwość, tym pewniej nasza modlitwa zostanie przyjęta i tym większe błogosławieństwo otrzymamy.

Nie możemy przyjść do Boga bez wiary i bez gorliwego pragnienia Jego błogosławieństwa. Musimy wnikać w ducha swej modlitwy, aby Pan mógł zobaczyć żarliwość naszego serca w sprawie. Jak się wydaje istnieje różnica między myślą o modlitwie i myślą o dziękczynieniu. Modlitwa jest wyrażeniem usilnej prośby. Nikt nie może przyjść do Pana i być uznany przez Niego oprócz tych, którzy weszli w Chrystusa. Inni są obcy. Każdy jednak może dziękować Bogu lub wyrażać uwielbienie, cześć i hołd". R-5835

Strona 64

* * *

 

 

KAPŁAŃSTWO

"Spoglądając wstecz na odnośną figurę w Prawie, znajdujemy, że do sprawowania figuralnej służby [około Namiotu Zgromadzenia] zostało wyznaczonych 8580 Lewitów, podczas gdy do składania figuralnych ofiar ustanowiono tylko pięciu kapłanów (4 Moj. 4:46-48; 2 Moj. 28:1)" (...) Wydaje się więc dość oczywiste, że Pan nie popełnił nieścisłości w tym, że powiedział, iż ci, którzy otrzymają królestwo ("Królewskie Kapłaństwo"), stanowić będą 'małe stadko' (Łuk. 12:32)". C.P.-119

Aaron i jego synowie poświęceni, według zarządzeń Prawa, na urząd kapłański w Izraelu (3 Mojż. 8), są pierwszym obrazem na kapłaństwo Chrystusa.
Wśród tej małej gromadki, Aaron był Najwyższym Kapłanem i wyobrażał Jezusa Chrystusa, natomiast jego czterej synowie, Nadab, Abihu, Eleazar i Itamar, przedstawiali perspektywicznie "Małe stadko".

 

 

Strona 65

* * *

* * *

* * *

 

 

Z dalszych opisów wynika, że dwóch kapłanów zostało ukaranych śmiercią (3 Moj. 10:1-2).

Nadab ... Znaczy "czyniący według własnego ja"; przedstawia klasę, która z powodu samowoli idzie na drugą śmierć.

Abihu ..... Znaczy "Syn Boży"; jest figurą na Wielkie Grono. Komentarz do 3 Moj. 10:1

 

 

Strona 66

 

Z opisu Dnia Pojednania, znajdującego się w 3 księdze Mojżeszowej (rozdział 16) wynika, że ofiara Cielca poprzedzała ofiarowanie Kozła Pańskiego.

Cielec przedstawia naszego Pana, natomiast Kozioł Pański wyobraża "Małe stadko", wiernych naśladowców Jezusa w cierpieniach ofiary za grzech (Kol.1:24; Hebr. 13:11-13).

 

 

* * *

* * *

"Kiedyś musi przyjść godzina, kiedy ofiara ostatnich członków klasy 'Kozła Pańskiego' zostanie strawiona i wtedy ofiara za grzech skończy się na zawsze. Na podstawie dowodów, gdzie indziej podanych, mocno wierzymy, że znajdujemy się teraz przy końcu 'Dnia Pojednania' i że ofiarowują się ostatni członkowie klasy 'Kozła Pańskiego'. Wkrótce ostatni członkowie tej klasy, Ciała Chrystusowego, przejdą poza drugą 'Zasłonę' – poza ziemskie ciało – w stan doskonałej duchowej natury, już rozpoczętej w nowym umyśle lub woli, które obecnie sprawują władzę nad ich śmiertelnym ciałem. A nie tylko to, gdyż takim wiernym obiecana jest absolutnie najwyższa z duchowych natur – 'boska natura' (2 list Piot. 1:4)". C.P.-66
 

Strona 67

 

POŚWIĘCENIE AARONA I JEGO SYNÓW

Strona 68

 

 

ŚWIĘTY OLEJ POMAZANIA

"Według przepisów Prawa, namaszczenie było ceremonią, przez którą kapłani byli wprowadzani w ich służbę. Na ten urząd byli oni pomazywani szczególnym olejem, zwanym 'Świętym Olejem Pomazania'. Olejem tym nie mógł być pomazywany nikt oprócz kapłanów. Posiadanie go lub wyrabianie przez kogokolwiek było bezprawne (2 Moj. 30:25-33). Olej ten wyobraża Ducha Świętego adopcji, przez którego prawdziwe 'Królewskie Kapłaństwo' jest zapieczętowane jako synowie Boży. Jedynie poświęceni, kapłani, są w ten sposób namaszczani. Aaron, figuralny najwyższy kapłan, przedstawiał wielkiego i pozafiguralnego Najwyższego Kapłana – Jezusa, Głowę, oraz Kościół jako członków Jego Ciała". C.P.-27

W rodzaju i proporcjach składników ukazane są główne charakterystyki Ducha Świętego. Pełnię darów i cnót tego Ducha otrzymał Chrystus i Jego wierni naśladowcy, o czym prorokował Izajasz słowami: "I spocznie na nim duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i mocy, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej" (Izaj. 11:2).

Składniki oleju:

Mirra – 500 łutów (sykli). Wonna, aromatyczna gumożywica otrzymywana w grudkach przez zastygnięcie soku wypływającego z nacięć pni balsamowca. Najcenniejsza, gdy wypływa samorzutnie, bez nacinania gałązek.
Jej charakterystyki wskazują na zdolność poświęconych umysłów do nabywania mądrości i poddających się zawsze Boskim wymaganiom i metodom. "Oto idę, abym czynił o Boże, wolę Twoją".

Cynamon – 250 sykli. Wewnętrzna kora (łyko) drzewa cynamonowego, o specyficznym zapachu. W starożytności był symbolem bogactwa. Cynamon zmielony na proszek używany był do wyrobu perfum.
Przedstawia dar analitycznego myślenia, wnikania w trudne prawdy, nie mające czasem zewnętrznego powabu. Do takich prawd można zaliczyć tematycznie zebrane i wyjaśnione nauki Słowa Bożego, jak Cienie Przybytku, przymierza, obrazowe historie, prorocze przypowieści. Umysł będący pod wpływem tego pomazania, wnika w takie nauki i przyjmuje z wdzięcznością.

Tatarskie ziele – 250 sykli. Tatarak rośnie na trzęsawiskach wodnych. Jego przyjemnie pachnącego korzenia używano do produkcji olejku pomazania i kadzidła.
Symbolizuje on bardzo wymownie umiejętność otrzymaną z badania Słowa Bożego. Jest to zdolność poświęconego umysłu do pojmowania głębokich prawd przyjętych wiarą. Stan rozdrobniony tego składnika, wskazuje na ważność każdego szczegółu Słowa Bożego.

Kasja – 500 sykli. Odmiana cynamonu o podobnym jak i on zastosowaniu.
Jest to symbol kosztownego dzieła, rady i mocy. Pan nie daje umiejętności, za wyjątkiem, że ma w tym pewien cel. On utwierdza naszą wiarę przez danie nam właściwego zrozumienia. Daje nam mądrość, abyśmy wiedzieli, co Pan Bóg od nas wymaga i czego się spodziewa, a w końcu błogosławi nam, dając nam rady i zdolności niezbędne do wykonywania pracy w wypełnieniu Boskich zamiarów.

Oliwa z drzew oliwnych – 1 hin. Drzewo oliwne jest długowieczne, a wiek niektórych okazów oceniany jest na około 1800 lat. Osiąga wysokość do 12 metrów. Oliwa do świętych celów otrzymywana była przez specjalne delikatne wygniatanie. Używana była również do oświetlania.
Oliwa jest obrazem oświecenia przez Ducha Świętego.

ROSA HERMON

Święty Olej Pomazania spływający na Aarona i rosa zstępująca na góry Syjońskie mają podobne charakterystyki. Ilustrują one bezgłośną, ale owocną działalność Ducha Świętego. Olej ściekał bezszelestnie, a rosa opada niepostrzeżenie, gdy noc jest spokojna i bezchmurna. Częste występowanie rosy jest zapowiedzią dobrych urodzajów. Zależność tę odkrył w 1954 roku dr Durderani, żydowski uczony, który całe swoje życie poświęcił badaniom znaczenia rosy. Odkrył on zjawisko tzw. "horyzontu rosy". Obserwując niektóre gatunki roślin Bliskiego Wschodu zauważył, że pobierają one duże ilości rosy za pośrednictwem liści. Absorbują jej więcej niż potrzeby tego wymagają, przekazując nadmiar wilgoci do gleby. Okazało się, że tym dziwnym roślinom nie tylko wystarczy do życia pustynna rosa, ale są jeszcze zdolne zasilić posadzone obok rośliny. Horyzont rosy tworzy się pod powierzchnią ziemi, dzięki parowaniu wilgoci głębinowej oraz oddawaniu do gleby rosy powierzchniowej. Rośliny, które korzeniami swymi sięgają horyzontu rosy, odznaczają się bujnym wzrostem i obfitym owocowaniem. Wilgoć głębinowa i ta, z rosy, wykorzystywana jest przez korzenie do wytwarzania życiodajnych składników, które przekazywane są liściom i owocom.

Podobnie rzecz się ma również z braćmi Pańskimi. "Nauka Pańska skrapia ich jako rosa" (5 Moj. 32:2). "Gdy padała rosa, padała też i manna" (4 Moj.11:9). Tak rozumiana rosa wzmacnia korzenie ich wiary, powodując wzrost gałęzi wiedzy i owoców Ducha Świętego.

Bracia pomazani olejem Ducha Świętego i odświeżani rosą Prawdy, zgodnie mieszkają, a ich udziałem jest "błogosławieństwo i żywot aż na wieki".

 

 

* * *

Strona 70

* * *

Strona 71

* * *

* * *

* * *

"Psalmista przyrównuje tę braterską jedność do drogocennego oleju wylewanego na głowy królów i kapłanów, przy ich wprowadzaniu na urząd. Znaczenie tego porównania jest najwyraźniej takie, że ów olej pomazania przedstawiał Ducha Świętego, który jak ten olej spływający na brodę najwyższego kapłana a nawet na skraj jego szaty, pomazuje całe ciało. Ten kapłan jest typem na Melchizedeka, Królewskiego Kapłana – Jezusa Głowę i Kościół Ciało. Owo pomazanie Duchem Świętym, które przyszło do Kościoła w Pięćdziesiątnicę, trwało przez cały Wiek Ewangelii, namaszczając wszystkich jego prawdziwych członków. Przez to pomazanie ci członkowie mogą być uznawani jako jedno z Chrystusem. 'Wszyscy przez jednego ducha zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało' (1 Kor. 12:13)". R-5235

Strona 72

Gdy bracia zgodnie mieszkają

Jak olej na głowę Aarona był ongiś wylany,
Tak był święty Duch Boży Jezusowi dany;
Zeń spływa na Kościół, aż do końca drogi
Wonność tego oleju namaszcza dziś nogi,
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

"O jako rzecz dobra", o jak błogi to stan,
On wiedzie braci aż do nieba bram.
"O jako rzecz wdzięczna" – o tym mówi Pan,
Każdy z Jego ludu wnet pozna to sam;
                             Gdy bracia zgodnie mieszkają,

Duch Święty – to olej, ten najwyborniejszy,
On bóle serca jest w stanie umniejszyć;
Kładzie On wdzięczność na braterskie wargi,
Pod jego wpływem cichną wszystkie skargi;
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

Duch Święty zawiera wonny zapach mirry.
Jest to mądrość czysta, która płynie z góry.
Ona wzrok wiedzie na cierpienia krzyża,
A udział w cierpieniach wszystkich braci zbliża;
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

Ilość cynamonu na pół miary wzięta,
To jedność zrozumienia przez Ducha pojęta,
Gdy Bóg go daje dla poznania planu;
Jest miłą wonnością dla drugich i Panu,
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

Zapach tataraku rosnącego w wodzie,
To umiejętność, co się rodzi w zgodzie.
Bóg uczy jak zwalczać pokuszenia złego,
Daje zrozumienie czasu obecnego:
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

A kasja oleju, to rada i siła,
To energia w służbie, Bogu bardzo miła.
To dzień po dniu zużycie ofiary,
Bo miłość do drugich nie wyznacza miary;
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

Wonność oliwy – tenże Duch Boży,
On łączy, spaja, cenne łaski mnoży;
On rozwija w braciach i owoce ducha,
On oświeca drogi – w nim moc i otucha,
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

Gdzie olej pomazania tak spływa obficie,
Tam Nowe Stworzenie rozwija swe życie.
Pan według swej woli tam serce kształtuje
I dzieło Nauczyciela do końca sprawuje
                              Gdzie bracia zgodnie mieszkają.

Jako rosa Hermon zstępuje obficie
Na góry Syjońskie, niosąc cenne życie,
Tak na lud Pański wpływ Ducha skuteczny,
A Pan błogosławi, dając żywot wieczny;
                              Gdy bracia zgodnie mieszkają.

 

 

Strona 73

BESALEEL I OHOLIAB ORAZ INNI

 

 

Wykonanie Przybytku z jego wyposażeniem w prymitywnych warunkach pustynnych wymagało wielkich zdolności i pomysłowości. Bóg wybrał Besaleela, a do pomocy Oholiaba, których następnie uzdolnił swoim Duchem do wykonania tego trudnego zadania. Oni obaj mieli pouczać innych, nieznanych z imienia rzemieślników, którzy zostali również uzdolnieni przez Boga do tego wspólnego dzieła (2 Moj. 35:34).

Tym, który w zamierzeniu Bożym miał zbudować prawdziwy Kościół w całej jego piękności, jest powołany przez Ojca Niebieskiego nasz Pan, Jezus Chrystus (Mat. 16:18). W Nim Bóg ukrył wszystkie skarby mądrości i umiejętności (Kol. 2:3).

Pomocnikami w tym wielkim dziele wieku Ewangelii są przede wszystkim Apostołowie, a następnie różnorodnie uzdolnieni słudzy Kościoła, o których mówi Nowy Testament.

Oto uwagi w Komentarzu do 2 Moj. 31:2-5:

Po imieniu Besaleela ...... Besaleel znaczy "Cień Wszechmogącego", typ na Chrystusa
Syna Uriego ....................... Uri, znaczy "Światło"; "Światłość Świata"
Syna Chura ......................... Chur znaczy "Grób"; Chrystus, jako człowiek, "poniżył się aż do śmierci"
Z pokolenia Judy ............. Znaczy "Wysławiany"; Chrystus, w jego przedludzkim stanie był wysławiany
Obrabiania kamieni ......... Szlifowania Pańskich klejnotów
Na osadzenie ..................... Według upodobania Bożego
Rzeźbienia drewna .......... Upadły rodzaj ludzki
Wszelkiego dzieła ............. To, co restytucja ma zdziałać dla rodzaju ludzkiego

Oto znaczenie imion w wierszu szóstym według Konkordancji Biblijnej:

Oholiab ................................. Namiot mego ojca
Achisamak .......................... Brat podpory; mocny brat

Z powyższego wynika, że Oholiab wyobraża najprzedniejszych sług Pana, wybranych z imienia Apostołów Jezusa.
Oto zestawienia liczbowe potwierdzające przytoczone myśli:

 

 

* * *

Strona 74

* * *

Strona 75

DWANAŚCIE ŹRÓDEŁ I SIEDEMDZIESIĄT PALM

 

 

Mocna ręka Boża dokonała wielkiego wybawienia narodu żydowskiego z niewoli egipskiej. W radosnym nastroju Izraelici opuścili Egipt i prowadzeni słupem obłoku rozpoczęli podróż do Ziemi Obiecanej. Bóg prowadził ich drogą okrężną, a celem wynikłej stąd zwłoki było wyćwiczenie ich w sprawiedliwości, a jeszcze więcej w wierze. Ponadto zamierzeniem Bożym było, aby Izrael według ciała stanowił figurę na Izraela duchowego. Rozmaite doświadczenia na pustynnym szlaku miały dostarczyć bogatych lekcji dla ludu Bożego wieku Ewangelii.

Nasza lekcja rozpoczyna się oświadczeniem, iż Izraelici przyszli do Elim: "I przybyli do Elim, gdzie było dwanaście źródeł wody i siedemdziesiąt palm; tam rozbili obóz nad wodami" (2 Moj. 15:27). Było to idealne miejsce do odpoczynku. Symbolicznie może to przedstawiać błogosławieństwa odpoczynku duchowego, jakie przychodzą po doświadczeniach na chrześcijańskiej drodze.

Dwanaście źródeł wskazuje nam na dwunastu Apostołów, szczególny dar, czyli błogosławieństwo dla Kościoła. Przez dwunastu Apostołów doszła do nas orzeźwiająca woda żywota. Oni będą również przedniejszymi w Królestwie – w dziele błogosławienia Izraela i wszystkich narodów ziemi.

Siedemdziesiąt palmowych drzew, pod którymi odpoczął Izrael przypomina nam owych siedemdziesięciu uczniów, których Pan rozesłał i których służba przedstawia publiczne usługi sprawowane aż do zakończenia wieku Ewangelii. "A potem Pan wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu i rozesłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejsca, do którego sam miał przyjść. I mówił im: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na swoje żniwo" (Łuk. 10:1,2).

Oznacza to, że nasze poselstwo jest do wszystkich narodów, ludów, rodzajów i języków, gdziekolwiek możemy znaleźć słuchające ucho, z tym zapewnieniem, że zaledwie zdołamy dokonać tej pracy głoszenia dobrej nowiny narodom, a Syn Człowieczy przyjdzie w mocy i w wielkiej chwale swego Królestwa. Straż 1958-119; R-4010,4011

 

 

* * *

Strona 76

TAJEMNICA ZAKRYTA OD WIEKÓW I OD POKOLEŃ

Kolosan 1:26

 

 

Przybytek, wokół którego zostało zorganizowane życie religijne Izraela, wykonany został według dokładnej instrukcji Bożej przekazanej Mojżeszowi. W szczegółach jego budowy i obsługi zawarł Bóg głęboką symbolikę, której znaczenie miało być zrozumiane przez Kościół w wieku Ewangelii (Rzym. 15:4).

"Dla niektórych było to zaskakujące, że chwała i piękno Przybytku, jak złote ściany, jego złote, pięknie grawerowane sprzęty i ciekawie wykonane zasłony – były tak całkowicie okryte i zasłonięte przed wzrokiem ludu, że nawet światło słoneczne tam nie docierało, a jedyną lampą w Świątnicy był świecznik i chwała Szekinah w Świątnicy Najświętszej. Lecz to jest doskonale zgodne z lekcjami, które otrzymaliśmy z jego usług. Tak jak Bóg zakrył typ i ukrył jego piękno pod zasłonami i szorstkimi, szpetnymi skórami, podobnie piękno i chwała rzeczy duchowych stały się widoczne tylko dla tych, którzy wchodzą w stan poświęcenia – czyli "Królewskiego Kapłaństwa". Ci wchodzą do skrytego, lecz chwalebnego stanu, którego świat i wszyscy na zewnątrz nie są w stanie docenić. Ich chwalebne nadzieje, jak również ich stanowisko jako Nowych Stworzeń są ukryte przed wzrokiem ich bliźnich". C.P.-127

Tylko Aaron i jego synowie mieli prawo wstępu do Świątnicy i Świątnicy Najświętszej. Dwóch synów Aarona zostało za nieposłuszeństwo ukaranych śmiercią. Pozostali z nich, Eleazar i Itamar przedstawiają tych, którzy wraz z Panem ostatecznie staną się zwycięzcami (Obj. 17:14).

Pan Jezus przeszedł przez pierwszą zasłonę i znalazł się w Świątnicy, gdy ochrzcił się w Jordanie i został spłodzony z Ducha Świętego. Był to rok 29.

 

 

* * *

Strona 77

 

* * *

Strona 78