PIERWSZE RZYJŚCIE PAŃSKIE W OBRAZIE MOJŻESZA

 

 

Oto uwagi w Komentarzu do Jan 1:11:

Do swej własności ........... Swojego ludu: "Do owiec zaginionych z domu Izraela" (Mat. 10:6). "Tylko was uznałem" (Amos 3:2). Nie tylko do prawdziwych Izraelitów, ale do całego narodu
Ale go właśni ..................... Jako lud, jako naród
Nie przyjęli .......................... Doświadczenia Mojżesza, gdy opuścił dwór faraona w interesie swoich braci, były tego typem.

 

 

Strona 78

 

 

Oto słowa Szczepana: "Tego Mojżesza, którego się zaparli, mówiąc: Kto cię ustanowił przełożonym i sędzią? – tego posłał Bóg jako wodza i wybawiciela za pośrednictwem anioła, który mu się ukazał w krzaku" (Dzeje Ap. 7:35).

 

* * *

W czterdziestym roku podróżowania po puszczy, Mojżesz powtórzył Prawo Boże całemu Izraelowi. Dobiegł już końca czterdziestoletni okres karania Izraela za jego niewiarę w sprawozdanie Jozuego i Kaleba.

 

Mojżesz wiedział, że on i Aaron nie wejdą do ziemi obiecanej. Aaron umarł około pół roku wcześniej (4 Moj. 20:23-29); teraz przyszła kolej na niego.

 

Mojżesz zapewnił Izraela, że Bóg, według obietnicy danej przy górze Synaj czterdzieści lat temu, wzbudzi wybawiciela na jego miejsce, większego jak on. Miał to być Mesjasz.

 

Jezus, który przyszedł do narodu żydowskiego, objawił się jako ofiara za grzech. Był On zatem Wybawicielem, hebrajskie Goel, z największej niewoli, w jakiej znalazł się człowiek od zarania swego istnienia. Jest to niewola grzechu i śmierci w królestwie ciemności księcia tego świata – Szatana. Niewola egipska była tylko obrazem.

 

Od czasu śmierci Mojżesza do objawienia się Pana Jezusa przy Jordanie, upłynęło 1604 lata.

 

 

* * *

 

Od czasu oświadczenia Mojżesza, oczekiwano w Izraelu pojawienia się Mesjasza, który jako mówcze narzędzie Boga miał wszystko Żydom wytłumaczyć (Jan 4:25, 26; 1:45; 12:47-50).

 

Strona 79

* * *


 

ZDRADZONY KRÓL

 

2 Samuelowa 15
 

 

Król Dawid był zdradzony przez swego najbliższego doradcę, Achitofela, który stanął po stronie zbuntowanego syna królewskiego, Absaloma (2 Sam.15:12). Do buntu przyłączyło się wielu z jego dotychczasowych zwolenników, co dla Dawida było jednym z bardzo bolesnych doświadczeń. Najbardziej jednak dotknęła go zdrada najbliższego i zaufanego współpracownika, który, przy posiadanej mądrości, mógł mu szkodzić bardziej niż ktokolwiek inny (2 Sam.16:23). Bóg jednak udaremnił jego zdradzieckie zamiary. Achitofel, widząc, że jego plan zniszczenia Dawida został pokrzyżowany, popełnił samobójstwo, powiesiwszy się we własnym domu.

 

"Gdy byli przy wieczerzy, Jezus, zdając się być bardzo smutny, podał jako wytłumaczenie, że jeden z Jego własnej wybranej dwunastki zdradzi go i tym sposobem przyczyni się do jego śmierci – będzie to jeden z tych, który maczać będą z nim w naczyniu, uczestniczyć w tej samej wieczerzy, jeść ten sam chleb i tego samego pieczonego baranka. Następnie wskazał On, że chociaż o tym wszystkim zostało napisane (Psa. 41:10), a zatem żadnej zmiany w Boskim planie pod tym względem być nie może, to jednak oznacza to ogromne pogwałcenie przyjaźni – jest czymś nader smutnym w rozmyślaniu. Naprawdę nie robiło to dla Pana różnicy, na ile tyczyło to Jego intencji i Jego poświęcenia, czy zostanie aresztowany przez władze bez jakiejś zdrady, czy też zdradzony przez kogoś obcego lub ucznia. Sam fakt nie czyniłby żadnej zmiany w Boskim zrządzeniu, lecz było powodem ogromnego smutku dla Pana, że zdrajcą miał być serdeczny przyjaciel i uczeń". Straż 1960-45; R-4906

 

Koniec Judasza, podobnie jak Achitofela, był tragiczny – godny pożałowania. Każdy samobójca poświadcza swoim czynem, że wolałby, aby się był nigdy nie narodził (Mat. 26:14).

 

 

* * *

* * *

 

"Chociaż Judasz żył przed Pięćdziesiątnicą, to musimy pamiętać, że był on jednym z dwunastu, którym Jezus udzielił pewnej miary swojego ducha – w takiej mierze, która umożliwiała mu i innym uczniom, dokonywanie cudów uzdrawiania, wyganiania diabłów itd., w imieniu Pańskim, jako Jego przedstawiciele, używający Jego mocy. Dlatego pozycja Judasza była w szczególnej bliskości Pana, Jego osobistej instrukcji, zarówno co do zasad, jak i przykładu (...) Wszystek ten przywilej, sposobność, wiedza i styczność z Panem czyniły Judasza szczególnie odpowiedzialnym. Jego zbrodnia byłaby niewybaczalna w przypadku każdego zwykłego człowieka, a to zostało zdwojone, będąc zbrodnią przeciw Temu, który mówił i czynił, jak nigdy wcześniej mówił i czynił jakiś człowiek. Z tego punktu widzenia oświadczenie Pana, że Judasz był 'synem zatracenia', wydaje się mieć szczególne znaczenie i wagę, jako sugerujące, że Judasz cieszył się dostatecznym światłem i znajomością zasad sprawiedliwości i światła, by stanowiły one próbę, a zatem jego rozmyślny grzech przeciwko takiemu światłu i wiedzy oznaczał drugą śmierć". Straż 1960-46; R-4906

 

 

Strona 81

 

 

 

 

O MIECZU! OCKNIJ SIĘ

 

 

Strona 82

 

* * *

 

 

ODWIECZNA WALKA

 

 

Najpierwsza krwawa ofiara, ukazana w Piśmie Świętym, to ofiara Abla. Została ona przyjęta przez Boga ponieważ wypływała z najlepszych uczuć Abla. Ofiara ta reprezentuje krwawą ofiarę Jezusa Chrystusa, daną jako równoważną cenę (gr. antilutron) za życie Adama, a w nim za cały rodzaj ludzki.

 

Śmierć Abla, pierwszego męczennika, jest również pełna znaczenia. Przedstawia ona Pana i wszystkich, którzy podobnie jak ich niezrównany Przewodnik, cierpią i oddają swe życie. Abel poniósł śmierć z ręki brata, Kaina, opanowanego zazdrością. Pan nasz również został zabity przez swych żydowskich braci, do których przyszedł ze słowem zbawienia.

 

Ta odwieczna walka była przewidziana przez wszystkowiedzącego Boga. Słowo Boże wypowiedziane po grzechu Adama do Szatana ukazuje nam tajemnicę tej ustawicznej zbrodniczej działalności. Jest to walka złego nasienia z dobrym (1 Jan 3:12; Juda 11; Jan 8:14). Finałem tej odwiecznej walki będzie zniszczenie Szatana (potarcie głowy węża), chociaż zostało mu dozwolone na potarcie pięty, czyli pozbawienie życia ziemskiego klasy duchowego nasienia – Chrystusa.

 

 

Strona 83

 

* * *

 

* * *

 

* * *

 

 

CIELEC I KOZIOŁ

 

 

Apostoł Paweł, w 1 liście do Koryntian (10:16,17), ukazuje dodatkowe znaczenie Pamiątki śmierci naszego Pana – współudział Kościoła w cierpieniach i śmierci z Chrystusem. Myśl ta ma swoje potwierdzenie w ofiarach za grzech składanych w Dniu Pojednania: Cielcu i Koźle Pańskim. Cielec przedstawia Pana Jezusa, a kozioł – Kościół. Apostoł Paweł, nawiązując do tych ofiar w liście do Żydów (9:12), tłumaczy, że Chrystus nie wszedł do Świątnicy Najświętszej przez krew cielców i kozłów, jak to czynił raz w roku najwyższy kapłan, ale wszedł do samego nieba przez swą własną krew, daną na wieczne odkupienie Kościoła i świata. Jezus Chrystus jako Najwyższy Kapłan ofiarował Siebie, a następnie przez cały wiek Ewangelii ofiarowuje członków swego Ciała. Tylko w Nim jest przyjęty Kościół przez Ojca.

 

Strona 85

 

 

* * *

 

* * *

 

Strona 85

 

 

* * *

 

W 3 księdze Mojżeszowej (8:14) kryje się lekcja nieco odmienna. Aaron i jego synowie, wyobrażający Chrystusa, Głowę i Ciało, wkładali ręce na głowę cielca, który był jedyną ofiarą za grzech. Cielec i sposób jego ofiarowania, przedstawia człowieczeństwo Jezusa Chrystusa i Jego naśladowców, wydane na hańbę i ofiarniczą śmierć (3 Moj. 8:14-17). C.P.-40

 

Grecki przekład Starego Testamentu – Septuaginta, zawiera w 3 Moj. 8:14 określenie: "ton moschon" (cielca), które zostanie użyte w poniższym zestawieniu w pierwszym przypadku.

 

 

Strona 86

 

 

NAJWYŻSZY KAPŁAN POMAZANY

 

 

"Tak jak na głowę Aarona wylany został święty olej, podobnie nasza Głowa, Pan Jezus, został namaszczony symbolicznym olejem – duchem świętym – kiedy w wieku trzydziestu lat, w czasie swego poświęcenia, znalazł się nad brzegami Jordanu. Tam został 'namaszczony olejem radości ponad swoich towarzyszy' – jako Głowa nad wszystkimi jego współdziedzicami. Pewna miara ducha świętego jest udzielona każdemu członkowi, który poświęca się w ten sposób, ale Jemu Jahwe dał ducha ‘bez miary’ (Jan 3:34)' (...) 'namaszczający olej został wylany tylko na głowę. Pod-kapłani nie zostali namaszczeni indywidualnie. Byli oni uznawani za członków ciała najwyższego kapłana i otrzymali swe namaszczenie tylko w nim, jako ich głowie' (...) 'W ten sposób widzimy, że Aaron, przyodziany i namaszczony, reprezentował całego Chrystusa – kompletne Nasienie Abrahama, w którym Bóg ma błogosławić wszystkie narody ziemi". C.P.-35, 36

 

Strona 87

 

 

* * *

* * *

* * *

 

"Każde ofiarowane dziecko Boże, spłodzone z Ducha świętego jest żywym kamieniem, przygotowującym się do zajęcia miejsca w chwalebnej świątyni Bożej, która wkrótce będzie zbudowaną. Te żywe kamienie są dziełem Bożym. On w nich działa przez ducha prawdy, a opatrznością Swoją kształtuje, poleruje ich, rozwija ich charakter – przygotowując do przyszłego budynku. Bóg uznaje swobodę i wolną wolę Swojego ludu, działa w nich na tyle tylko, na ile pozwalają czynić w sobie przemianę zgodnie z ich modlitwą, aby byli napełnieni Jego duchem". B.N.E. IX-32

 

 

Strona 88

"Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was?"

1 Kor. 3:16

 

 

URĄGANIA CHRYSTUSOWE

 

"Wyjdźmy więc do niego poza obóz, biorąc na siebie jego pohańbienie".

Hebrajczyków 13:13

 

Tymi słowami Apostoł Paweł zachęcał braci do wstępowania w Pańskie ślady. Widział on wyraźnie w Prawie Bożym drogę ofiary Jezusa Chrystusa.
W Dniu Pojednania składano dwie ofiary za grzech, z cielca i z kozła Pańskiego. Krew ich była wnoszona przed ubłagalnię do Świątnicy Najświętszej, tłuszcz i wnętrzności ofiarowywano na Dziedzińcu, natomiast resztki palono za obozem izraelskim.

 

Instrukcja Boża o Dniu Pojednania dana była na wiosnę 1614 roku, czyli w rok po wyjściu z niewoli egipskiej.

 

Nasz Pan wypełnił figurę ofiarowania cielca, gdy w żydowski Dzień Pojednania na jesieni 29 roku poświęcił się w Jordanie. Ofiarowanie to dopełniło się w dniu Paschy 33 roku.

 

W ten sposób rozpoczął się okres ofiar pozaobrazowego Dnia Pojednania trwający przez cały wiek Ewangelii.
Kozioł Pański dzielił we wszystkich szczegółach los cielca.

 

Z dotychczasowej orientacji chronologicznej wynika, że klasa Kościoła wstępująca wiernie w ślady Jezusa, ukończy swą ziemską pielgrzymkę w dniu Paschy 1981 roku.

 

 

Strona 89

 

 

* * *

* * *

Strona 90

 

* * *

Instrukcja dotycząca poświęcenia Aarona i jego synów na urząd kapłański dana była Mojżeszowi rok wcześniej niż instrukcja o Dniu Pojednania. Był to więc rok 1615 przed naszą erą.

Przy poświęceniu kapłanów ofiarowywany był cielec – ofiara za grzech. Aaron i synowie jego kładli swe ręce na głowę cielca, przez co jakby mówili: Ta ofiara przedstawia nas. Wszystko to, co się odtąd działo z ofiarowywanym cielcem miało spotkać człowieczeństwo pozafiguralnych kapłanów – Chrystusa, Głowę i Ciało. Najlepsze wnętrzności palone były na miedzianym ołtarzu, a reszta ciała spalona za obozem, podobnie jak to było z cielcem i kozłem w Dniu Pojednania.

* * *

 

Strona 91

 

 

 

Uwaga dotycząca okresu 3594 lat: Instrukcję odnośnie Dnia Pojednania, dał Pan Mojżeszowi, gdy Przybytek był już wystawiony, zanim jeszcze Izraelici wyruszyli spod góry Synaj. Było to w rok po wyjściu Izraela z ziemi egipskiej (2 Moj. 40:17; 3 Moj. 1:1; 4 Moj. 1:1; 10:11). Patrz "Chronologia Biblijna" str. 157, 158 (wydanie z 1974 roku)

 

 

* * *

* * *

 

Przez cały wiek Ewangelii dopełnia się Chrystus – dopełniają się też uciski członków tego Pomazańca. Gdy poświęciliśmy się i zostaliśmy przyjęci za członków Jego Ciała, wówczas straciliśmy naszą przynależność do ludzkości, a będąc spłodzeni z Ducha Świętego, zostaliśmy uznani za Nowe Stworzenie w Chrystusie Jezusie – "Ciałem Chrystusowym i członkami każdy z osobna" (1 Kor. 12:27).