WESELE W KANIE GALILEJSKIEJ
Wesele w Kanie Galilejskiej odbyło się trzeciego dnia. Czas, w którym się ono odbyło kryje ważną tajemnicę duchową.
Oto uwaga w Komentarzu do Jan 2:1:
Trzeciego dnia ...... Małżeństwo Baranka zawarte będzie w trzecim tysiącletnim dniu
dyspensacji ewangelicznej
Z powyższych słów wynika, że między weselem w Kanie Galilejskiej a Weselem Barankowym zachodzi współzależność. W wieku Ewangelii, Kościół, niczym owe kamienne stągwie, napełniany jest "wodą" prawdy aż do wierzchu (usprawiedliwienie). Pierwszy cud naszego Pana, polegający na zmianie wody w wino, przedstawia radość, jaka będzie udziałem Kościoła poza zasłoną.
* * *
Strona 149
"Poświęconym ludem Pańskim są nie tylko naczynia z wodą i napełniająca je służba, ale także oblubienica na weselu, tak jak nasz Pan jest oblubieńcem a także tym, który nakazuje napełnić naczynia wodą. Gospodarz tej obrazowej uczty, który ogłosił, że młode wino jest najwyższej jakości, trafnie symbolizuje niebiańskiego Ojca, który jest wielkim Przełożonym wielkiej uczty związanej z połączeniem niebiańskiego Oblubieńca i jego Oblubienicy. Doskonałość wina trafnie reprezentuje radości Pana, którymi będziemy napełnieni w naszej 'zmianie'. Już teraz mamy do pewnego stopnia udział w błogosławieństwach tego zjednoczenia z Panem; już wiemy coś o radościach naszego Pana; już zakosztowaliśmy nie tylko kielicha Jego cierpień, ale także 'zakosztowaliśmy, że Pan jest dobrotliwy'. Już korzystamy z wystałego wina i tłustych rzeczy pełnych szpiku (Izaj. 25: 6); ale nasze obecne radości są tylko przedsmakiem nadchodzącej rzeczywistości. Najlepsze z win nadejdzie pod koniec uczty, kiedy nasz niebiański Oblubieniec zmieni nas na swój własny obraz i podobieństwo, które będziemy dzielić w jego chwale". Na Straży 1961-34; R-3164
* * *
* * *
* * *
Strona 150
"Oh, jak ważną rzeczą jest, abyśmy pamiętali na słowa: 'Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie'. Minęło trochę czasu, odkąd usłyszeliśmy Jego głos, wskazujący nam, jak możemy przezwyciężyć nasz brak radości i szczęścia, jak możemy zamiast nieczystości, duchowych i cielesnych, zostać napełnieni prawdą, jej duchem i jej radością, aby następnie mieć całość natychmiast 'zmienioną' w doskonałość radości – w boską naturę. (...)
Chociaż najwyraźniej lekcja ta stosuje się do słuchania głosu Pana przez Kościół w wieku Ewangelii, to jednak jako zasada pozostanie aktualna również w Tysiącleciu. Obecnie większość ludzi tego świata nie słyszy Pańskiego przesłania, a więc nie są odpowiedzialni, lecz w przyszłości wszystkie głuche uszy zostaną otworzone i przejrzą wszystkie oczy oślepione grzechem i uprzedzeniem. Pan będzie rozpoznany jako największy Nauczyciel i wszyscy usłyszą Jego głos. Przedstawił to apostoł Piotr, mówiąc: 'Jego będziecie słuchać [być posłuszni] we wszystkim, co wam powie. I stanie się, że każda dusza, która nie będzie słuchać [być posłuszna] tego proroka, będzie wytracona spośród ludu' (Dzieje Ap. 3:22,23)". Na Straży 1961-33; R-3163
SALOMON I SULAMITKA
Księga "Pieśń nad Pieśniami" znajduje się w kanonie ksiąg Starego Testamentu, w jego trzeciej części zwanej Ketubim, według hebrajskiego podziału Pisma Świętego na: Prawo, Proroków i Pisma (Tora, Nebiim i Ketubim).
Treść księgi skupia się na charakterach głównych bohaterów, Salomona i Sulamitki, opisując żarliwość ich wzajemnej miłości.
Król Salomon, którego hebrajskie imię "Szelomo" znaczy "spokojny", "miłujący pokój", przedstawia uwielbionego Chrystusa. Sulamitka (hebr. Szulammit – pełna pokoju, doskonała) wyobraża Kościół Boży – Oblubienicę Barankową, doskonałą w swej miłości do Oblubieńca – Chrystusa (Efez. 1:4).
"Ze wszystkich wątków i osobliwości historii miłosnych, które zostały wyczarowane przez ludzkie mózgi, żaden nie może się równać z tą historią o tym, jak Chrystus umiłował Kościół i oddał za niego samego siebie – odkupując go własnym życiem; z historią o tym, jak został nagrodzony przez Ojca wspaniałą chwałą, a wtedy ci, którzy mieli być Jego towarzyszami, zostali zaproszeni do udziału w Jego krzyżu, Jego cierpieniu i Jego śmierci, aby zostali wzięci z Nim do chwały, aby mieć udział w Jego miłości, Jego tronie i łasce Ojca". Straż 1943-120; R-4783.
Kościół – gr. Ekklesia – podczas ziemskiej pielgrzymki zaręczony ze swoim Panem, jest Jego Oblubienicą – gr. Numfe oraz Mał¬żonką – gr. Gune.
Według zwyczajów panujących w Izraelu, poślubiona niewiasta nazywała się małżonką już od czasu zaręczyn. Okres zaręczyn trwał rok czasu, po upływie którego w domu narzeczonego (męża) odbywały się gody weselne (Mat. 1:18-20; Efez. 5:22-23; Obj. 19:7).
Strona 151
* * *
* * *
* * *
* * *
Strona 152
* * *
Pieśń ta informuje o dacie wesela:
BOAZ I RUT
Historia Boaza i Rut jest kolejnym obrazem na połączenie Pana z Kościołem. Obraz ten ilustruje obecne przywileje Kościoła i jego przyszłą chwałę, gdy jako małżonka Niebiańskiego Oblubieńca dzielić będzie z Nim całe dziedzictwo boskiej natury w przyszłych wiekach chwały.
KSIĘGA ESTERY
Król Aswerus postanowił wybrać sobie żonę spośród najpiękniejszych niewiast w swoim królestwie. Wybrana niewiasta miała zastąpić dotychczasową królową Waszti, pozbawioną godności królewskiej za odmowę stawienia się na uczcie (Est. 1:10-22).
Zgłaszające się niewiasty oddawane były pod opiekę Hegaja, komornika (eunucha) królewskiego, którego zadaniem było przygo¬towanie niewiast na spotkanie z królem.
Wśród niewiast znalazła się też Żydówka Hadassa, wychowanka Mardocheusza, zwana Esterą. Niewiasta ta, odznaczająca się niezwykłą urodą, znalazła łaskę w oczach Hegaja, który jej oraz siedmiu przydzielonym jej urodziwym dzieweczkom dał lepsze zaopatrzenie (Est. 2:9).
Chociaż wiele kandydatek ubiegało się o ten wyjątkowy przywilej, osobliwy konkurs piękności wygrała Estera. Nie starała się upiększać jak inne niewiasty, lecz idąc do króla wzięła ze sobą tylko to, co radził jej Hegaj, komornik królewski.
Przytoczona historia posiada głębokie znaczenie.
Niewierność Waszti przedstawia niewierność narodu żydowskiego względem Chrystusa.
Pan przepowiedział im, że Królestwo będzie od nich odjęte i dane narodowi przynoszącemu pożytki (Mat. 21:33-43).
Strona 153
Konkurs na najpiękniejszą niewiastę dla króla przedstawia Wysokie Powołanie, trwające przez cały Wiek Ewangelii. Celem tego powołania jest wybór "Małego stadka", klasy, której Ojciec Niebiański obiecał dać królestwo w pierwszym zmartwychwstaniu (Łuk. 12:32; Obj. 20:6).
Hegaj, komornik królewski, wyobraża Ducha Świętego – Pocieszyciela (gr. Parakletos), który przygotowuje Oblubienicę dla Króla (Jan 14:26).
Mardocheusz, któremu najbardziej leżało na sercu dobro królowej, zajął zaszczytne miejsce przy bramie królewskiej. Przedstawia on Bożych mężów starożytności, którzy będą zaszczyceni w Królestwie Chrystusowym (Psa. 45:17).
Nieprzyjaciel Mardocheusza, Haman, wyobraża tych wszystkich, którzy przy końcu Tysiąclecia wystąpią przeciwko Świętym Starożytności, a przez to zostaną zniszczeni na zawsze (Obj. 20:8, 9).
* * *
* * *
* * *
Strona154
"Naród żydowski był figuralnie pojednany z Bogiem i z tego powodu był szczególnym ludem. Wszystkie Boskie obietnice należały się Żydom – poganie nie mieli żadnych obietnic od Boga.
Społeczność Żydów z Bogiem wynikała z ich przymierza Prawa. Jednakowoż po 1845 latach tej szczególniejszej łaski, ich odrzucenie Mesjasza udowodniło, że nie byli oni godni tych specjalnych przywilejów. W czasie swej próby Żydzi okazali się lekkimi. Zostali więc poddani zaślepieniu i rozproszeniu aż do wypełnienia się ich 'dwójnasobu' – 1845 lat niełaski.
Izraelici według ciała, nawet po odrzuceniu ich jako narodu od Boskiej łaski, mieli jeszcze sposobność przychodzić do Chrystu¬sa jako jednostki, lecz nie mieli już szczególniejszej łaski u Boga jako naród. Zaiste ich odrzucenie Jezusa, jako obiecanego im Mesjasza, oraz ich gorzkie uprzedzenie i zaślepienie, wytwo¬rzyło wielką przepaść pomiędzy nimi a poselstwem ewangelicznym, i zaledwie kilku z nich przyjęło Boskie poselstwo w Chrystusie. Apostoł Paweł w liście do Rzymian (11:25) mówi, że to ich zaćmienie jako narodu nie miało być od nich odjęte, 'dopóki nie wejdzie zupełność [gr. pleroma – uzupełnienie] z pogan'. Czas ten jest teraz blisko; Kościół ewangeliczny jest bliski uzupełnienia".
Straż 1954-159
* * *
ELIASZ
Chrystus – Pomazaniec Jehowy w ciele, reprezentowany jest w Eliaszu. Słowo Boże uczy też o Eliaszu w chwale (Mal. 4:5-6).
Zadanie, które Kościół ma obecnie do wykonania jest zaledwie początkiem przyszłego dzieła, o ile to dotyczy nawrócenia całego świata. Będąc na urzędzie królewskim, Kościół dokona dla świata tego wszystkiego, czego nie dokonał Eliasz jako nauczyciel. Eliaszem obecnie jest Kościół, nie nominalny, lecz rzeczywisty i poświęcony, który po drugiej stronie zasłony będzie wielkim Wybawicielem.
Jego obecną misją jest strofować błędy i grzech, względnie obwieszczać przyjście Królestwa Bożego.
Nasz Pan i Apostołowie oraz wszyscy wierni w Chrystusie Jezusie są z tej klasy Wielkiego Eliasza, pozafiguralnego Proroka i Nauczyciela – z tej samej klasy, która wkrótce stanowić będzie Króla Chwały.
Cokolwiek znajdujemy zapisane o życiu i doświadczeniach Eliasza, rozumiemy, że stosuje się to trafnie do doświadczeń Kościoła podczas całego wieku Ewangelii.
Końcowe przejścia Eliasza i jego zabranie w wichrze do nieba, wskazują na czas i okoliczności zakończenia się ziemskiej pielgrzymki Małego stadka.
Strona 155
* * *
* * *
* * *
Strona 156
* * *
* * *
"Będziemy 'na zawsze z Panem' – nie na zawsze z Panem na ziemi, ale zawsze w duchowym stanie. (...) To właśnie miał na myśli nasz Pan, kiedy powiedział: 'Idę przygotować wam miejsce' – w Boskiej rodzinie. To szczególne miejsce nigdy nie zostało zajęte przez innych. Różne klasy istot duchowych stworzone przez Ojca zajmują swoją własną sferę. Ale wśród nich nie ma Kościoła Chrystusowego. Kościół Chrystusowy jest zaproszony do zajęcia miejsca obok Pana, obok Ojca, wyższego niż wszystkie inne poziomy istot duchowych". Straż 1928-00; R-4973
KLEJNOTY
"Obietnicą Bożą dla klasy, która się Go boi (czci) i rozmyśla o Jego imieniu jest, że oni będą Jego, w ów Dzień, gdy On stworzy (uczyni) swoje klejnoty (skarb) – Mal. 3:16,17. Jak człowiek ceni klejnoty, tak Pan Bóg dba o swój lud. Człowiek, który przygotowuje drogie kamienie, zabiega o to, aby zostały dobrze oszlifowane i wypolerowane, a następnie oprawione. One nie wyglądałyby tak dobrze, gdyby nie były oprawione a oprawa wiele się przyczynia do ozdoby klejnotu. W teraźniejszym czasie Bóg szlifuje i poleruje swoje klejnoty.
Najpierwszym i największym z tych klejnotów był nasz Pan, Jezus Chrystus. Dwunastu Apostołów było dwunastoma wielkimi kamieniami, pięknie oszlifowanymi.
W ciągu wieku Ewangelii, różnej wielkości kamienie zostały znalezione i obrobione. Teraz nadchodzi czas na oprawienie tych klejnotów, a nastąpi to przy pierwszym zmartwychwstaniu". Straż 1953-26
Strona 157
* * *
* * *
Strona 158
* * *
"Zatem Kościół w ręku Boga jest Kościołem w ręku Boskiej mocy. Ta moc wykorzysta Kościół, tak iż będzie on koroną chwały i pięknem, przez całą wieczność wspaniale odzwierciedlającym dzieło naszego Boga.
Jakże to wszystko będzie wspaniałe! Jakże piękne! Sam Bóg Jahwe dokona oprawy tych drogocennych klejnotów, odbijających jeden na drugi swym blaskiem, w tej koronie chwały i diademie piękna, z Panem Jezusem na czele, gdyż Ojciec nie da Kościołowi żadnej chwały, którą by nie zamierzył obdarzyć samego Pana. Kościół ma być ukazany ludziom jako 'rzecz piękna i radości na wieki' – własne dzieło Boga.
On wybiera teraz te klejnoty i opatrznościowo się nimi zajmuje. Kiedy proces polerowania zostanie zakończony, będzie On używał ich w szczególnym sensie przez tysiąc lat.
Jak gwiazda świeci się w chwale, tak Pan posłuży się każdym członkiem Kościoła. Ale posłużenie się Kościołem w tym czasie będzie tylko częścią dzieła, które Pan zamierza wykonać. Apostoł mówi: 'Aby okazać w przyszłych wiekach przemożne bogactwo swojej łaski przez swoją dobroć względem nas w Chrystusie Jezusie' (Efez. 2: 7)". Straż 1961-100; R-4913
Oto uwaga w Komentarzu do Obj. 21:19
Drogocenne kamienie .... Klejnoty Pańskie, jakie przedstawiały dwanaście klejnotów,
noszonych w napierśniku najwyższego kapłana
Strona 159
* * *
Strona 160
TAJEMNICA OJCA – OBJAWIONA
"Lecz o tym dniu i godzinie nikt nie wie,
ani aniołowie, którzy są w niebie, ani Syn, tylko Ojciec"
Marka 13:32
"Dla wielu te słowa wydają się sugerować o wiele więcej, niż one wyrażają. Myślą o nich tak, jak gdyby one założyły zamek na wszystkie proroctwa Biblii, czyniąc je bezużytecznymi, tak jakby nasz Pan powiedział, że 'nikt nigdy nie będzie wiedział'. Tymczasem stwierdził On jedynie, że 'nikt [teraz] nie wie', odnosząc się tylko do osób, które Go słuchały – dla których dokładne czasy i chwile nie miały być objawione jako wiedza na czasie. Któż może w to wątpić, że 'aniołowie w niebie' i 'Syn' obecnie znają, w pełni i wyraźnie, sprawy, które postąpiły naprzód i są tak bliskie wypełnienia? A jeżeli stwierdzenie tego wersetu nie stoi im już teraz na przeszkodzie do poznania, to również dla świętych Bożych treść tego wersetu nie stanowi obecnie przeszkody lub ograniczenia w poszukiwaniu zrozumienia całej prawdy 'niegdyś napisanej dla naszej nauki'.
Faktycznie, w wielkiej mierze działo się tak dlatego, ponieważ nie było wolą Ojca, aby wtedy i aż do czasu zerwania 'pieczęci', Jego lud poznał datę. Nasz Pan nakreślił bieg wydarzeń i zapewnił ich, że gdy tylko będą czuwać i modlić się, i w ten sposób trwać w wierności, to we właściwym czasie nie będą pozostawieni w ciemności, lecz zobaczą i poznają". D-605
To, co byłoby zniechęcającym dla ludu Bożego na początku wieku Ewangelii, obecnie, przy końcu tego wieku, staje się wielkim błogosławieństwem i radością.
Nadszedł słuszny czas i Bóg objawia Kościołowi czas i okoliczności zakończenia jego ziemskiej pielgrzymki.
Dowodzą tego zestawienia liczbowania biblijnego.
* * *
* * *
Strona 161
* * *
* * *
* * *
Strona 162
* * *
"Wierne dzieci Boga pragną wiedzieć:
– kiedy Król chwały przyjdzie, a książę ciemności będzie związany;
– kiedy dzieci światłości zajaśnieją jak słońce, a ciemności zostaną rozproszone;
– kiedy święci dostąpią w pełni boskiego przyjęcia za synów, a wzdychające stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia;
– i na ostatek, kiedy wspaniały charakter naszego niebiańskiego Ojca zostanie w pełni objawiony zdumionemu światu, powodując, że wszyscy, którzy miłują sprawiedliwość skłonią swe serca w adoracji, miłości i posłuszeństwie.
Być pozbawiony takich pragnień to nie mieć zainteresowania w Bożych planach i ich ocenie. Apostołowie, prorocy i aniołowie, wszyscy pragnęli i gorliwie starali się poznać czas, na jaki duch Boży wskazywał przez proroków. Tego rodzaju zainteresowanie ze strony jego dzieci jest Bogu przyjemne, choć bowiem nigdy dotąd nie zaspokajał znacząco takich pragnień, gdyż właściwy czas jeszcze nie nastał, to jednak ani razu nie skarcił takiego zainteresowania. Przeciwnie, dociekliwego Daniela nazwał On wielce umiłowanym i odpowiedział na jego zapytanie na tyle, na ile było to zgodne z Jego planem". B-17
* * *
* * *
Strona 163
* * *
* * *
* * *
Strona 164
* * *
* * *
* * *
Strona 165
* * *
"Tylko Noe i jego rodzina wiedzieli [co ma nastąpić]; inni ludzie NIE WIEDZIELI, ale pędzili życie jak zwykle – biorąc śluby, sadząc, budując, jedząc i pijąc. Podobnie, podczas obecności Chrystusa przy końcu tego wieku, w zbliżającym się nieuchronnie wielkim ucisku, jedynymi, którzy będą wiedzieć o Jego obecności, czyli mieć będą jasne zrozumienie tego, co i dlaczego przychodzi oraz jaki będzie rezultat, będą ludzie Pana. Inni 'nie spostrzegą się'". D-750
* * *
"Słowa Pana wyraźnie pokazują, że chociaż czasy i chwile nie zostały im jeszcze dane, to kiedyś staną się one bardzo ważne i wówczas będą ujawnione czuwającym. Wobec faktu, że miały być one kiedyś odpieczętowane i być wtedy bardzo ważne, Pan napomina ich, aby 'byli uważni', nie pozwolili sobie na zobojętnienie, ale ustawicznie 'czuwali', aby mogli właściwy czas rozpoznać.
Ci, którzy przez cały wiek czuwali, nie zobaczyli wprawdzie wszystkiego, czego wyglądali, to niemniej jednak zostali wielce pobłogosławieni i dzięki takiej postawie trwali w oddzieleniu od świata. Ci natomiast, którzy będą żyć we 'właściwym czasie' i będą posłusznie 'czuwać', poznają, ujrzą, 'zrozumieją' i nie pozostaną w niewiedzy pośród zdumiewających wydarzeń 'żniwa' obecnego wieku". B-19
Strona 166
"Wynika więc z tego, że jeżeli dziecko Boże, żyjące w Dniu Pańskim, pozostaje w ciemności, czyli nieznajomości tego faktu, to musi być ono albo nadmiernie zaabsorbowane sprawami tego życia i upojone duchem świata, albo też zbytnio obciążone troskami o ten żywot. W obu przypadkach powoduje to obojętność zaniedbującą czuwanie z oczyszczoną, palącą się lampą oraz olejem w naczyniu – tzn. ze Słowem Bożym w sercu i umyśle oraz duchem prawdy w sobie". B-23
DZIEŃ ZA ROK
Światło wielu proroczych świadectw Pisma Świętego ogniskuje się na czternastu końcowych latach ziemskiej drogi Kościoła.
W roku 1974, stanowiącym środek omawianego okresu, wydana została książka pt. "Chronologia Biblijna", zawierająca zgromadzone dowody chronologiczne, mówiące o dokładnym czasie uwielbienia Kościoła, wielkiego ucisku i restytucji świata.
W ten sposób lud Boży usłyszał głos Pański, mówiący o czasie dokonania się Tajemnicy Bożej, a liczba i pewność podanych dowodów stanowi przysięgę, że "już nie będzie zwłoki" (Obj. 10:6).
Siedem dni przed potopem, Bóg polecił Noemu dokonanie ostatnich przygotowań i wejście do korabia. Podobnie przy końcu obecnego wieku, Kościół informowany jest o czasie wielkiego ucisku na siedem lat przed jego nadejściem.
Traktowanie siedmiu dni, jako siedmiu lat, oparte jest na metodzie "dzień za rok", podanej w Słowie Bożym (4 Moj. 14:34).
Strona 167
* * *
* * *
Strona 168
* * *
* * *
DOKŁADNA DATA
Słowo "chronologia" w języku greckim oznacza: (1) datę, (2) naukę o czasie.
W poniższych zestawieniach słowo "chronologia" będzie miało znaczenie pierwsze.
Oto cytat z tomu III Wykładów Pisma Świętego (str. 207):
"Zamknięcie drzwi mogłoby zostać wskazane na trzy sposoby: pierwszy, to wyraźne stwierdzenie przez Biblię dokładnej daty..."
Strona 169
* * *
ADAM I EWA
Doskonała istota ludzka stworzona na obraz i podobieństwo Boże nazwana została człowiekiem – hebr. Adam.
Nawet po rozdzieleniu płci na mężczyznę i niewiastę, zarówno Adam, jak i Ewa, stanowili w oczach Bożych jedno ciało, a ich wspólne imię nadal brzmiało – człowiek (hebr. Adam) – 1 Moj. 5:2.
To pierwsze małżeństwo jest zarazem pierwszym obrazem Pisma Świętego na połączenie Chrystusa z Kościołem, związkiem mówiącym o jedności celu i uczuć, o wielkiej miłości, jaka przepełnia serca tej wspaniałej pary (Efez. 5:22-32).
Obraz ten rozbudza w nas wdzięczną miłość ku Bogu, ukazując wielki zaszczyt klasy Kościoła, powołanej na oblubienicę Jego Syna do wspólnego dzieła błogosławienia wszystkich narodów ziemi.
Wejdźmy więc wiarą w przyszłą radość przez zrozumienie wielkiej prawdy, że nasz Pan będzie drugim Adamem, a Jego Kościół drugą Ewą. W tym obrazie bowiem pokazana jest cała wielkość dzieła, jakie jest przed nami. Oby ta znajomość rozbudziła w nas macierzyńskie uczucia dla całego rodzaju ludzkiego, który wkrótce będzie błogosławiony przez naszego Zbawiciela jako ojca ludzkości oraz Kościół, gdy stanie się dla niej matką.
Co za cudowna myśl! Kościół został zaproszony, aby stał się umiłowaną Małżonką Baranka, "córką" Boga Jahwe.
Strona 170
* * *
* * *
* * *
"Wiek Ewangelii przygotowuje czystą dziewicę, wierny Kościół dla przychodzącego Oblubieńca. Przy końcu wieku, kiedy już będzie 'przygotowana' (Obj. 19:7), Oblubieniec przychodzi i ci, którzy są gotowi, wchodzą z nim w stan małżeński – drugi Adam i druga Ewa stają się jedno i wtedy chwalebne dzieło restytucji rozpoczyna się". A-98
Strona 171
AŻ PRZYJDZIE
Kościół Chrystusowy, od czasu Apostołów aż dotąd, opowiada o śmierci Pańskiej. Czyni to przede wszystkim swoim ofiarniczym życiem, a także przez żywe i pisane słowo.
Ten przywilej Kościoła, pokazany jest obrazowo w Wielkanocy. Drzwi każdego domu izraelskiego miały być pokropione krwią Baranka, co oznacza, że każdy domownik wiary winien swoją wiarę w ofiarnicze dzieło Jezusa Chrystusa wyznawać ustami.
Podobną naukę zawierają emblematy chleba i wina. Coroczne obchodzenie Pamiątki śmierci naszego Pana jest wyznawaniem wiary, że Chrystus za nas umarł. Jest również wyrażeniem gotowości wstępowania w Jego ślady, czyli umierania z Nim, aby też z Nim dostąpić przywileju królowania w Jego sławnym Przyjściu.
Opowiadanie o śmierci Pańskiej zarówno słowem jak i życiem zawiera więc w sobie pierwiastek wielkiej radości (1 Kor. 10:16).
Bez względu na to, jak wielki byłby osobisty kielich doświadczeń poszczególnych naśladowców – jest on niczym w porównaniu z ich przyszłą chwałą (Rzym. 8:18).
Kościół od zarania wieku Ewangelii z tęsknotą oczekiwał Pańskiej Epifanii.
Słowa "Aż przyjdzie", znajdowały się zawsze na ustach wiernych naśladowców Chrystusa. Zwiastowały one kres kielicha cierpień i nowy kielich wiecznej radości z ich Panem i Mistrzem.
* * *
Strona 172
* * *
* * *
* * *
* * *
JESZCZE CHWILA A UJRZYCIE MNIE
Plan Boży został sporządzony dla dobra stworzeń, które będą żyły wiecznie. Musi być zatem tak obszerny, aby objął cały czas i wszystkie istoty stworzone na wyobrażenie Boże, aby zapewnił nie zaćmioną chwałę Bogu a wieczne dobro Jego inteligentnym stworzeniom. Pan, będąc zapoznany z tym Planem, określił czas między swoją śmiercią, a chwalebnym przyjściem w Epifanii – "jeszcze chwila".
* * *
Cofnie się ... Przez próby uchylania się od złożenia ofiary, do której zobowiązywało przymierze, lub przez odchodzenie od Boga.
Przez bojaźń, że Bóg o nim zapomniał w jego próbach, albo też przez
niechęć do dalszego poddawania się procesowi polerowania.
Najpierw, być może, przez oglądanie się wstecz z wzdychaniem, potem małą skłonność pójścia na kompromis z prawdą na rzecz pożądliwości swej upadłej natury, a ostateczne przez zupełne poddanie się.
Komentarz do Hebr. 10:38
* * *
* * *
Strona174
* * *
* * *
* * *
Strona 175
* * *
* * *
* * *
Maluczko, a ujrzycie mnie!
Tak Sam powiedział Pan.
Dziś chwila ta zbliżyła się,
Już się wypełnia plan.
Obecny już na ziemi Król;
Królestwa wschodzi czas,
Wnet zniknie śmierć, wnet zniknie ból,
Pan w niebo przyjmie nas.
Strona 176
Dodał: Andrzej
Copyright © 2011