Apostoł wyjaśnia, że niewiasta radująca się z wielu dziatek wyobraża Przymierze (Obietnicę), pod którym rozwija się Chrystus – Głowa i Ciało. Obrazem tego kompletnego Chrystusa jest Izaak, syn Sary (Gal. 4:22-31). Izaak – Chrystus jest dziedzicem obietnicy Abrahamowej, jego Nasieniem, w którym mają być błogosławione wszystkie narody ziemi. Nasieniem, które dostąpi tak chwalebnego przywileju jest Pan i wszyscy Jego naśladowcy (Gal. 3:16, 27, 29).

Radość "Sary" trwa przez cały okres narodzin "Izaaka", począwszy od Jezusa – Głowy, aż do skompletowania Jego Ciała.

Śmierć Sary, jaka nastąpiła trzy lata przed małżeństwem Izaaka, przedstawia jedynie wygaśnięcie powołania do klasy Chrystusowej.

Inne funkcje Przymierza Ofiary nie mogą wygasnąć, aż całe Ciało będzie uwielbione w pierwszym zmartwychwstaniu. Zupełne zakończenie Przymierza Ofiary nastąpi po zabraniu z ziemi Wielkiego Grona. Jest to pokazane w śmierci Racheli, która zakończyła życie przy urodzeniu drugiego syna – Beniamina (Wielkie Grono).

Jej pierwszy syn, Józef, wyobraża Chrystusa.

 

 

 

* * *

* * *

* * *

Strona 212

 

 

"Jak Sara długo była niepłodna, aż do czasu, gdy narodził się syn Hagar i stał się prześladowcą, tak też Przymierze Sary, główny zarys przymierza Abrahamowego, długi czas było bezowocne. Z czasem, to mające wyłonić Mesjasza Przymierze Sary wydało Pana Jezusa Chrystusa i różnych członków Jego Ciała, którzy już przeszli do chwały. 'Nasienie Abrahama', 'Nasienie Obietnicy', wkrótce urodzi się w pełni, kiedy ostatni członek wybranego Kościoła, który jest Ciałem Mesjasza, przejdzie próby i zostanie przyjęty poza zasłonę, tym samym dopełniając 'pierwocin Chrystusa' w Pierwszym Zmartwychwstaniu". Straż 1927-4; R-4309
 

 

* * *

* * *

 

* * *

 

Strona 213

 

 

* * *

 

 

"Wielki Pośrednik, Chrystus, 'Prorok, Kapłan i Król', Sędzia, Nasienie Abrahama, w którym będą błogosławione wszystkie rodzaje ziemi, będzie miał różne imiona; jego charakter i dzieło będą rozpoznawane z różnych punktów widzenia. Będzie Dziwny w tym, że w sobie będzie bardziej niż inni objawiał charakter, podobieństwo i naturę Ojca; będzie Radnym, Nauczycielem, Instruktorem, Pomocnikiem, Przewodnikiem dla całej ludzkości; będzie Bogiem mocnym – czyli tym, który będzie posiadał wszelką moc i autorytet by zająć się ludzkością w Wieku Tysiąclecia. (...) Ten, od którego musi pochodzić wszelkie życie dla świata, jest też słusznie nazwany Ojcem świata, ponieważ słowo ojciec oznacza dawcę życia. A ponieważ ten Ojciec daje życie wieczne, jest rzeczą nadzwyczaj słuszną, aby był nazwany Ojcem życia wiecznego, czyli Ojcem wieczności. Książę pokoju jest innym z Jego tytułów, lecz ten najwyraźniej nie będzie dla niego odpowiedni wcześniej, aż przy końcu Tysiąclecia, gdy skończy ujarzmiać wszystko to, co jest wstrętne dla sprawiedliwości Bożej, gdy podporządkuje sobie wszystkie rzeczy – gdy skończy używać laski żelaznej w uderzaniu narodów i rozbijaniu ich w kawałki jak naczynia garncarza". Straż 1935-184; R-3468

"Bogu należy się wszelka chwała za cały ten Plan i za jego wykonanie; a naszemu Panu i Głowie należy się wysławianie za Jego usługę w objawianiu i namaszczaniu naszych serc aby ten plan przyjęły, naszych oczu aby go ujrzały, naszych uszu aby o nim słyszały i wreszcie naszych języków aby go ogłaszały.
Chwała niech będzie Bogu na wysokości i Barankowi po nieskończone wieki. Niech cała ziemia napełni się jego chwałą!" Straż 1960-24; R-1898
 

 

 

Z tęsknotą Izaak wyczekiwał sługi,
A jakże w tęsknocie czas zdawał się długi,
Sługi, który odjechał w Naharaim stronę
Ażeby przywieść swemu panu żonę.

Wyszedłszy wieczorem na pola zagony,

Dziękował Stwórcy za dzień błogosławiony.

Naraz ujrzał, źe idzie karawana długa,
W której wiezie mu żonę wierny jego sługa.

To ona! – rzekł sługa, wróciwszy z daleka,
Twa oblubienica – imię jej Rebeka.
"Ucieszył się Izaak" – miejsce jej zgotował
I była mu żoną – wielce ją miłował.

Izaak – figura na Chrystusa Pana,
Wywyższon przez Ojca, zacność Jemu dana.

Pan wciąż oczekuje Swej umiłowanej,
Z padołu ziemi przez Ojca wybranej.

Rebeka – to Kościół przejrzany przed wieki,

Wielce zaszczycona, choć jej stan daleki
Od Oblubieńca, który pełen chwały,
Wstąpił na niebiosa tylko na czas mały.

Gdy miejsce zgotował dla oblubienicy.
Nie czyniąc z czasu żadnej tajemnicy,

Przyszedł "na pole", gdy minęły wieki,
By oczekiwać tu Swojej "Rebeki".

Kościół już czyni ostatnie staranie,
Chcąc być gotowym na Pana spotkanie.

Raduje serce ze spotkania daty,
Strzeże jak oka czystości swej szaty.

Zdobi owocem, pięknie ją haftuje,
Czyż można wyrazić, co w sercu swym czuje?

Z padołu płaczu, łez i udręczenia
Dostąpi wreszcie swego wywyższenia!

Jaka na spotkaniu będzie radość nieba,
Czy mówić o niej zachodzi potrzeba?
Czyż serce jest w stanie pojąć chwile owe,

Gdy już wesele przyjdzie Barankowe?

Kresu tęsknoty czas już niedaleki;
Bądźmy ozdobieni w zalety Rebeki;
Nagroda wówczas będzie dla nas taka:
Na wieki będziem "żoną Izaaka".
 

 

 

Strona 214

 

POTĘŻNY ANIOŁ ZSTĘPUJĄCY Z NIEBA

 

Objawienie 10:1-5

 

 

Potężny Anioł, zstępujący z nieba, przedstawia naszego Pana w czasie Jego Drugiej Obecności. Po wydarzeniach II Wojny Światowej, opisanych w rozdziale dziewiątym, Pan przychodzi do Kościoła z ostatnim poselstwem.

Treścią poselstwa jest dokończenie odłożonego widzenia, o którym mówi prorok Habakuk w rozdziale drugim (2:3). Podstawą zwiastowania stała się znana już wcześniej równoległość 3960 lat, wynikająca z wieku zwierząt złożonych w ofierze przez Abrahama.

Upodobało się Panu udzielić ludowi Bożemu pełnej informacji o przyszłościowych wydarzeniach w Kościele i w świecie. Prawdy o czasach ostatecznych, reprezentowane są przez "książeczkę otworzoną", którą otrzymał Jan z ręki Anioła.
 

 

 

* * *

* * *

 

Strona 215

 

 

 

* * *

 

* * *

Strona 216
 

 

* * *

 

 

 

Przyjście Pańskie w powyższych zestawieniach odnosi się do późniejszej fazy Pańskiej
Obecności, o której mówi Apostoł Paweł w 1 Kor. 11:26. Faza ta nazwana jest Epifanią

Pańskiej Paruzji (2 Tes. 2:8).

 

 

* * *

 

 

Pan z przysięgą obietnicę,

Wiernej klasie Jana dał;
Czasów odkrył tajemnicę
Planu Ojca, Króla chwał. 

                              

Chwała Ojcu Przedwiecznemu

Przewspaniały Jego plan!

W czasach, chwilach, ukazuje

Mądrość Ojca Chrystus Pan.

Ojciec pierwej w Sobie miał
Tajemnicę czasów, chwil, 
Lecz Synowi wszystko dał,
By szafarzem Jego był.   

                               

Chwała Ojcu i Synowi,

Już zbawienie bliskie nam

Jakie sprawi Kościołowi

Bóg i Oblubieniec Sam!

Czasy, chwile, ukazują,
Że Królestwo bliskie już,
Które ludzkość uraduje,
Gdy do Ojca wróci znów!

 

 

 

Strona 217

 

UZDROWIENIE KRÓLA EZECHIASZA

 

2 Królewska 20:1-11

 

 

Król judzki Ezechiasz zachorował beznadziejnie. Na wrzód, jaki mu dokuczał, nie znano lekarstwa. Prorok Izajasz został posłany przez Boga, aby zapowiedział królowi jego rychłą śmierć i zalecił mu ostatnie rozporządzenie spraw domu.

Ezechiasz, pragnąc żyć, modlił się, i z wielkim płaczem prosił Boga o przedłużenie mu życia. Bóg zlitował się nad wodzem Swego ludu, pomny na zasługi Dawida, z którego dynastii pochodził Ezechiasz. Zawróciwszy Izajasza z sieni pałacu królewskiego kazał obwieścić łaskę przedłużenia królowi życia o piętnaście lat (2 Król. 20:5, 6).

Dla upamiętnienia tego wydarzenia, Ezechiasz, słowami pełnymi wdzięczności opisał doznaną łaskę Bożą. Zarządził również, aby w domu Pańskim śpiewano hymny dziękczynne (Izaj. 58:9-20).

Jest piętnaście psalmów, których dobór i kolejność ułożenia przypisuje się królowi Ezechiaszowi, wdzięcznemu Bogu za darowanie mu piętnastu lat życia.
Piętnaście psalmów stopni wskazuje na piętnaście nominalnych lat, od roku 1967 do roku 1981.

Choroba Ezechiasza może przedstawiać "chorobliwe" zniechęcenie ludu Bożego do chronologii Biblijnej po doznanym zawodzie w roku 1954 (Mat. 25:5). Lekarstwem na taki stan stało się zrozumienie proroctw czasowych, stanowiących treść "wołania o północy". Najpierwsze z nich opiera się na słowach Bożych zawartych w 1 Moj. 15:9. W liczbie lat wszystkich ofiarowanych zwierząt (jedenaście) ukrył Bóg tajemnicę czasu połączenia z Panem reszty Kościoła. Rok 1967, rok "wołania o północy", zaznaczył się zrozumieniem, że data 1980 (1981-wiosna) jest datą wesela Barankowego.

Nie należałoby rozumieć, że zniechęcenie do proroctw czasowych jest sprawą aż tak beznadziejną, że zagraża zupełną utratą życia duchowego. Obraz choroby i uleczenia Ezechiasza jest raczej dany jako znak czasu, pomocny do zrozumienia spraw dotyczących końca pielgrzymki Kościoła i wyzbycia się niewłaściwych uprzedzeń (1 Piot. 1:11).

Lekarstwem, które uleczyło chorobę Ezechiasza była bryła suchych fig. Słodkie, suche figi przedstawiają "słodkie" prawdy na czasie, pochodzące z dawno temu wypowiedzianych proroctw.

 

 

 

Strona 218

 

 

* * *

 

 

 

 

Strona 219

 

 

 

Znakiem dla Ezechiasza, danym od Boga, było cofnięcie się O 10 stopni cienia na zegarze słonecznym jego ojca Achaza. Owe 10 stopni przedstawiają 10 lat, od roku 1967 do roku 1977, zaznaczającego koniec wysokiego powołania. Cud przesunięcia cienia był rękojmią wypełnienia się słów Bożych. Pan nasz, mówiąc o sprawach ostatecznych, przepowiedział ukazanie się znaku Syna Człowieczego na niebie (Mat. 24:30). Ze znakiem tym mają również łączność informacje czasowe ukryte w doświadczeniach króla Ezechiasza (Izaj. 38:7).

 

 

* * *

 

 

 

Cofnął cień ... Możliwe z powodu warunków w górnej strefie atmosfery, wywołujących

                         zjawisko pozornych słońc pobocznych (parhelion)

 

                         Komentarz do 2 Król.20:11

 

 

* * *

 

Strona 220

 

* * *

* * *

* * *

 

Strona 221

 

PSALMY STOPNI

 

 

Wybór i ułożenie w kolejności piętnastu psalmów stopni przypisuje się królowi Ezechiaszowi, który między innymi w ten sposób, podziękował Bogu za przedłużenie mu życia o piętnaście lat.

Psalmy stopni (wstępowań) śpiewane były, jak się ogólnie przypuszcza, przez pielgrzymów wstępujących pod górę na święta do Jeruzalemu.

Jedni przypuszczają, że są to psalmy, które śpiewali wygnańcy zbliżający się do tego miasta po tym, gdy Cyrus uwolnił ich z niewoli babilońskiej (Psalm 126). Inni uważają, że śpiewali je Lewici stojący na piętnastu stopniach świątyni.

Psalm środkowy z tych piętnastu napisany został przez króla Salomona. Autorem czterech psalmów był król Dawid. Pozostałe dziesięć bezimiennych psalmów prawdopodobnie napisał sam król Ezechiasz. Liczba dziesięć sugeruje związek z dziesięcioma stopniami na zegarze słonecznym jego ojca Achaza. Przez cofnięcie cienia na zegarze, o tę ilość stopni, Bóg zapewnił Ezechiasza, że dotrzyma obietnicy uzdrowienia go z nieuleczalnej choroby (2 Król. 20:1-11; Izaj. 38:1-8). Pobudzony wdzięcznością Ezechiasz, obiecał chwalić za to Boga i śpiewać Mu w domu Pańskim (Izaj. 38:9-20).

Psalmy stopni, bez względu na to, do jakich celów służyły w przeszłości, były i są nadal piękną nauką i zachętą dla Kościoła, który ma się wznosić z doczesności ku górnemu Jeruzalem.

Treść psalmów stopni jest odbiciem duchowych przeżyć ludu Bożego w czasie piętnastu nominalnych lat, od roku 1967 do roku 1981. Jest to szczególny, końcowy odcinek ziemskiej pielgrzymki Kościoła, od okrzyku wydanego "o północy", do zabrania z ziemi ostatnich członków Kościoła Chrystusowego (Mat. 25:6,10).

Okres ten ukazany jest również we wspólnej podróży Eliasza i Elizeusza, od wyjścia z Galgal do zabrania Eliasza w wichrze.
 

 

 

Strona 222

 

 

* * *

* * *

* * *

Strona 223

 

 

* * *

 

* * *

 

* * *

 

Strona 224

 

 

* * *

* * *

 

Strona 225

 

 

Strona 226

 

OKRZYK O PÓŁNOCY

 

 

Rozbudzenie ludu Bożego zrozumieniem prawd ostatecznych, rozwijających się od 1967 roku, ukazane jest w różnych miejscach Pisma Świętego jako:

 

 

– otwarcie siódmej pieczęci (Obj. 8:1)
– okrzyk o północy z przypowieści o 10 pannach (Mat. 25:6)
– kołatanie Pana do drzwi (Obj. 3:20). Wstępna faza wypeł¬nienia tej wizji miała

   miejsce o świcie Pańskiej Obecności
– kołatanie oblubieńca do drzwi (Pieśń Sal. 5:1-2)
– ponaglanie Lota po wyprowadzeniu go z Sodomy (1 Moj.19:17)

 

 

Znajduje to potwierdzenie w przytoczonych poniżej zestawieniach liczbowania.
 

 

 

* * *

* * *

 

 

Strona 227

 

 

 

* * *

* * *

 

Strona 228

 

 

* * *

* * *

 

"Ujawnienie czasu w 'czasie końca', będzie dla świętych równie korzystne i pobudzające, jak jego wcześniejsze ujawnienie byłoby bezowocne i zniechęcające". B-25

"Uświadomienie sobie tego, że żyjemy w Dniu Pańskim i że bardzo niedługo wszyscy Jego święci będą zgromadzeni do Niego przez zmianę zmartwychwstania, ma pobudzający i zachęcający wpływ na badaczy Biblii, oddzielając ich od świata, jego obaw i ambicji oraz skupiając ich oczy na koronie życia, którą Pan rezerwuje dla tych, którzy miłują Go najbardziej". B-IV
 

 

Strona 229

 

 

* * *

* * *

* * *

 

Strona 230

 

 

* * *

Strona 231



* * *

 

NOC DLA KOŚCIOŁA

 

 

Noc, o której mówi Ewangelia Jana (9:4), jest symbolicznym określeniem sytuacji w świecie chrześcijańskim po zakończeniu się Wysokiego Powołania. Noc z tego wersetu i odpowiadający jej obraz plagi ciemności w Egipcie wskazują na zupełny brak orientacji świata wobec zbliżającego się wielkiego ucisku.

W połowie tej siedmioletniej nocy, Kościół, znajdujący się w stanie "puszczy", zostanie uwielbiony, doznając stopniowego umniejszania się jego liczby i wpływu.

 

 

 

Strona 232

 

 

 

 

DWA OBRAZY NA CHRYSTUSA I KOŚCIÓŁ

 

* * *

* * *

 

Strona 233

 

RAMIĘ PAŃSKIE

2 Mojżeszowa 4:6

 

 

Zarażenie zdrowej ręki trądem, a następnie przywrócenie jej do pierwotnego stanu było drugim znakiem, jaki otrzymali Izraelici od Boga za pośrednictwem Mojżesza. Ręka jest symbolem mocy. Lekcja ta ma związek z dozwoleniem zła, lecz nie stosuje się do zła w ogólności, panującego w całym świecie, lecz raczej do grzechu w szczególności, który dotyczy specjalnie ludu Bożego, czyli tych, których Bóg używa jako Jego reprezentantów, Jego rękę, Jego moc manifestowaną na tym świecie. R-4059

Oto uwagi w Komentarzu do 2 Moj. 4:6, 7:

Włóż rękę twoją ..........Wyobraża Boską moc objawioną w nieskazitelnym stanie

                                      w Chrystusie podczas Jego pierwszego przyjścia
A oto ręka jego .......... Wyobraża Boską moc manifestowaną w Ciele Chrystusa
                                      podczas całego Wieku Ewangelii
Trędowata jak śnieg .. Wyobraża to fakt, że chociaż członkowie Ciała Chrystusa,
                                      dzięki Jego zasłudze, poczytani są za czystych, to faktycznie
                                      są oni trędowaci, czyli grzeszni i niedoskonali
A oto ............................Moc Boża, jaka objawi się w uwielbionym Kościele
Stała się znowu ........ "Wszyscy będziemy przemienieni" (1 Kor. 15:51)
Jak inne ciało jego ... "Będziemy do niego podobni" (1 Jan 3:2); "nie mający skazy
                                      czy zmarszczki, czy czegoś podobnego" (Efez. 5:27)
 

 

 

* * *

 

 

Strona 234

 

* * *

* * *

OSTATNIA PIEŚŃ MOJŻESZA

 

 

Druga pieśń, którą zaśpiewał Mojżesz, została zamieszczona w 5 księdze Mojżeszowej (32:1-43). Pieśnią tą wyraził Mojżesz swoją wierność zadaniu, jakie Bóg nałożył na niego względem wybranego narodu. Mimo swej niedoskonałości był on wierny Bogu aż do śmierci. Jego śmierć przedstawia koniec ziemskiej pielgrzymki Kościoła.

W ilości liter tekstu hebrajskiego całej pieśni ukryta jest data końca drogi Kościoła.

 

 

Strona 235

 

 

 

CHRYSTUS, NASZE ŻYCIE

 

* * *

 

 

 

 

Strona 236

 

* * *

 

WYNAGRODZENIE PROROKA BOŻEGO

 

 

Prorok Daniel tłumaczący przed władcą Babilonu napis: Mene, Mene, Tekel, Uparsin, wyobraża lud Boży, który ogłosi ostatnie wyroki Pańskie na Babilon Mistyczny – Chrześcijaństwo. Po wypełnieniu tej misji, Kościół zostanie przeniesiony do chwały, co wyobraża szkarłat (królewskość) i złoty łańcuch (boska natura).
 

 

 

 

Strona 237

 

MELCHIZEDEK

1 Mojżeszowa 14:18

 

 

"Miało to miejsce przy pierwszym przyjściu naszego Pana, a bardziej szczegółowo, w Pięćdziesiątnicę, po dokonaniu przez Niego dzieła odkupienia i wstąpieniu przed oblicze Ojca, aby tam pojawić się na naszą korzyść jako nasz Orędownik, że obecny porządek kapłaństwa Melchizedeka został zorganizowany – "Kościół Boga żywego, którego imiona są zapisane w niebie" (Heb. 12:23). Nie jest to organizacja ziemska, ale niebiańska i stosownie do tego nie składa się z tych, których imiona zapisane zostały na ziemi, ale z tych, których imiona zapisane zostały w księdze życia Baranka".

 

Wyjątek z kazania brata Russella p.t. "Kto może poznać tajemnice Boże?"

 

"A Melchisedek, król Salemu, wyniósł chleb i wino, a był on kapłanem Boga Najwyższego"

 

(1 Moj.14:18).
 

 

* * *

 

Strona 238

OPIESZAŁA OBLUBIENICA

 

 

Treścią Pieśni Salomonowej jest miłość między oblubieńcem i oblubienicą. Ten piękny poemat przybiera dramatyczny charakter w dialogu piątego rozdziału, gdzie opieszała panna uświadamia sobie skutki swej niedbałej reakcji na głos oblubienica.

 

Opieszała panna przedstawia klasę Wielkiego Grona, które słabo reaguje na głos Oblubieńca – Chrystusa i na Jego kołatanie przez prawdę na czasie. Gdy Oblubieniec użyje mocniejszych argumentów (wielki ucisk), wtedy Wielkie Grono zdobędzie mądrość (mirrę) i zapragnie nadrobić swe zaniedbania. Będą to jednak zabiegi spóźnione; opieszała panna zastanie drzwi zamknięte, gdyż On, jako Król, odejdzie już ze swoją wybranką (Kościół), w złocie z Ofiru (boska natura) na ucztę weselną (Psalm 45).

Ostatecznie jednak klasa Wielkiego Grona otrzyma błogosławieństwo i wyda okrzyk wesela i radości, gdy znajdzie się na "wieczerzy wesela Baranka" (Obj. 19:6-9).

"Klasa Wielkiego Grona jest lojalna w sercu, bo inaczej by jej nie było. Ci, którzy się w niej znajdą gotowi są iść na kompromis. Z powodu tej skłonności osłabiają swój charakter. Aby zostać zwycięzcami, muszą za wszelką cenę ten element charakteru w sobie skorygować". Straż 1929-10; R-5147

Jeśli chodzi o zadowolenie, to pod każdym względem ponoszą porażkę: nie podobają się Panu, nie podobają się sobie i nawet w połowie nie są satysfakcjonujący dla ludzi światowych". Straż 1963-19; R-2160
 

 

 

* * *

Strona 239
 

 

 

Słuchaj córko .......Córka Jahwe, a nie Chrystusa
                                Czy była kiedykolwiek propozycja małżeństwa ułożona w bardziej
                                delikatną i piękną frazę?
Domu ojca twego  Dom Adama, świat w ogólności
                                Wzajemne stosunki ludzkie, nadzieje, cele i ambicje
W odzieniu ............Prosta biała szata dostarczona przez jej Pana
Haftowanym ..........Piękne ozdoby cnót chrześcijańskich
                                Pracowite hafty rzeczywistej sprawiedliwości       

 

                                                                                          Komentarz   do Psa. 45:10,14

 

 

 

Strona 240

 

BŁOGOSŁAWIENI WEZWANI

 

* * *




GRZECH NA ŚMIERĆ

 

 

Oto uwagi w Komentarzu do 4 Moj. 20:11:

Podniósł Mojżesz rękę .. W tym przypadku Mojżesz reprezentuje tych, co znowu
                                           krzyżują Syna Bożego; popełniają grzech na śmierć
Uderzył w skałę .............. Typ na Chrystusa
Dwa razy ..........................Figuralnie wystawiając Go na publiczną hańbę
 

 

 

Strona 241

 

 

"Jeśli ktoś, niegdyś spłodzony z ducha świętego, dobrowolnie, celowo powrócił do starego życia w grzechu, wtedy "nasienie", którym został spłodzony, uległo zniszczeniu. Taki staje się jednym z tych, o których wspomina Apostoł jako 'podwójnie umarłym, wykorzenionym' (Judy 12), kimś pod potępieniem drugiej śmierci, dla którego nie będzie już ofiary za grzech (Hebr.10:26).

Tak jak stopniowo poznajemy wolę Pana, podobnie stopniowo dochodzimy do decyzji stawienia naszych ciał jako żywe ofiary. Był to proces stopniowy, powinniśmy więc przypuszczać, że wycofywanie się, odejście od Pana, będzie również stopniowe. Niespodziewane zaparcie się Pana nie wydaje się prawdopodobne, ani też byłoby zgodne z oświadczeniem Pisma Świętego. Odpadanie jest procesem cofania się, odchodzenia od żywego Boga i od naszego przymierza z Nim. Może to być przede wszystkim stopniowe odejście od ustaleń, na mocy których zawarliśmy z Panem przymierze ofiary. Może to wzmagać się coraz więcej, aż przerodzi się w bunt wobec Boga, grzech umyślny, popełniony z premedytacją.

Zgodnie z Pismem Świętym rozumiemy, że stan drugiej śmierci sugeruje kompletne poddanie się danej jednostki, całkowite porzucenie jej przez Pana i wchodzenie w zupełne, beznadziejne zniszczenie, z którego nie będzie żadnego zmartwychwstania. Ale nikt nie mógł wejść w ten stan bez umyślnego i samowolnego opuszczenia Pana bez otrzymania napomnień mających sprowadzić go z powrotem i bez powstrzymywania go od wejścia w ten stan". Straż 1928-56; R-4831
 

 

 

Strona 242