CZASY POGAN
Pismo Święte poucza, że naród izraelski przez kilkaset lat stanowił figuralne Królestwo Boże na ziemi. Z powodu niewierności Izraelitów, Bóg odebrał im to królestwo, a panowanie nad światem oddał narodom pogańskim.
"Usunięcie królestwa Bożego w czasach Sedekiasza pozostawiło świat bez jakiegokolwiek rządu, który by Bóg mógł zaakceptować, lub którego prawa i sprawy znajdowałyby się pod Jego szczególnym nadzorem. Rządy pogan Bóg uznaje pośrednio, w tym, iż publicznie oznajmił swój dekret, że w czasie bezkrólewia, kontrolę nad Jeruzalem i światem mają sprawować rządy pogańskie (Łuk. 21:24). To interregnum, czyli okres przejściowy między odjęciem Boskiego berła i rządu, a przywróceniem tegoż w większej potędze i chwale w Chrystusie, Pismo Święte nazywa: 'Czasami Pogan'. Te 'czasy', czyli lata, w ciągu których 'królestwom tego świata' dozwolono panować, są ustalone i ograniczone, także i czas dla ponownego ustanowienia królestwa Bożego pod rządami Mesjasza jest tak samo ustalony i oznaczony w Piśmie Świętym". A-249
Babilon był pierwszym pogańskim królestwem, któremu Bóg dał kontrolę nad ówczesnym światem. Potem przyszło uniwersalne panowanie Medo-Persji, Grecji i wreszcie Rzymu, którego potęga trwa do tej pory.
Władzę tych czterech potęg oraz ich przemijanie opisuje księga Daniela w rozdziale drugim i siódmym. W rozdziale drugim przedstawiony jest ludzki punkt widzenia na rządy światowe, oglądany oczami Nabuchodonozora, który we śnie widział w blasku wielki posąg wykonany z czterech różnych metali. Zmierzch świetności tych królestw wyobrażony jest w przejściu od złotej głowy do palców stóp wykonanych z mieszaniny żelaza i gliny. Inny punkt widzenia na te same cztery mocarstwa ziemskie ukazany jest w rozdziale siódmym, w wizji danej Danielowi. Królestwa te pokazane mu były jako cztery wielkie, dzikie i żarłoczne bestie. Jest to Boski pogląd, przyjęty przez lud Boży, na krwawe rządy upadłych ludzi.
"Bez względu na to, jak niegodziwe były te pogańskie rządy, to jednak zostały one dozwolone, czyli 'od Boga zrządzone' w mądrym celu (Rzym. 13:1). Ich niedoskonałość i złe rządy, uformowały część ogólnej lekcji 'nadmiernej grzeszności grzechu' i dowodzą braku zdolności upadłego człowieka do rządzenia sobą, nawet dla jego własnej satysfakcji". A-249
Słowo Boże wyznacza okres trwania "Czasów Pogan" jako prorocze siedem czasów, czyli 2520 lat od roku 606 p.n.e. do roku 1914 n.e.
Po wygaśnięciu w 1914 roku Boskiego dozwolenia na panowanie tych pogańskich rządów nastąpił zwrot w historii narodów. Odtąd ludzkość weszła w szczególny okres systematycznego niszczenia starego porządku rzeczy.
Ostatnia orientacja chronologiczna wykazuje, że obalenie władzy pogan nastąpi w ciągu 70 lat, w trzech etapach, wojny. rewolucji społecznej i anarchii, przedstawionych w księdze Objawienia jako trzy "biada", natomiast w wizji Eliasza na górze Horeb, jako wiatr, trzęsienie ziemi i ogień (Obj. 8:13; 1 Król. 19:12).
Gdy w ogniu anarchii zostaną usunięte wszystkie ziemskie systemy nastąpi koniec "Czasów Pogan" w zupełnym tego słowa znaczeniu, a świat usłyszy "głos cichy i wolny" Królestwa Bożego na ziemi.
Strona 275
* * *
* * *
Strona 276
Rok 1914, rozpoznany z Pisma Świętego jako data wygaśnięcia tzw. "Czasów Pogan", został powszechnie ogłoszony kilkadziesiąt lat wcześniej.
Oto niektóre z wypowiedzi historyków, mężów stanu i publicystów, świadczące o tym, że rok 1914 okazał się być rokiem znamiennym – punktem zwrotnym w dziejach świata:
"Ostatnim całkowicie 'normalnym' rokiem w historii był rok 1913, przed wybuchem pierwszej wojny światowej". Washington D.C. "Times-Herald" z 13 marca 1949
"Od roku 1914 ludzie nie prowadzą już spokojnego i bezpiecznego życia. A pokój? Od roku 1914 ani Niemcy, ani po większej części inni ludzie nie wiedzą, czym właściwie jest pokój". Adenauer, były kanclerz NRF, 20 stycznia 1964
"W roku 1914 zakończył się świat, który wówczas znano i uznawano. Ten rok bardziej niż którykolwiek przed nim lub po nim można uznać za rok przełomowy dwudziestego wieku". James Cameron, pisarz angielski, autor książki pt. "1914"
"Pierwsza wojna światowa wywołała znacznie większą zmianę w historii. Zamknęła długą erę powszechnego pokoju i zapoczątkowała nowy wiek, wiek gwałtu, w którym druga wojna światowa była tylko epizodem. Od roku 1914 świat przybrał nowy charakter: charakter międzynarodowej anarchii". H.R. Trevor-Roper, historyk angielski, 1 sierpnia 1954
"Punktem zwrotnym naszych czasów był w rzeczywistości 1914, a nie rok Hiroszimy; teraz bowiem widać (...) że od wybuchu pierwszej wojny światowej nastał burzliwy okres przejściowy, w którym błąkamy się bezradnie". Scientific Monthly z lipca 1951
"Jeżeli był kiedykolwiek rok, w którym się skończyła jedna era, a rozpoczęła druga, to był nim rok 1914. W tym roku skończył się stary świat, w którym jeszcze się było można czuć bezpiecznie i rozpoczęła się nowa era, którą cechuje codzienne zagrożenie naszego bezpieczeństwa". A.L. Rowse, historyk i biograf, Oxford, 28 czerwca 1959
"Od czasu pierwszej wojny światowej stosunki pogarszają się coraz bardziej". Dwight D. Eisenhower, były prezydent USA, 13 września 1965
"Jeżeli (...) ród ludzki utrzyma się przy życiu, to w przyszłym stuleciu niejedni historycy słusznie dojdą do wspólnego wniosku, że 4 sierpnia 1914 roku świat oszalał". "London Evening Star" z 4 sierpnia 1960
"Świat, jakim go ludzie znali (...) już nie istnieje, a w dniach od 28 lipca do 4 sierpnia 1914 przywódcy i narody ogłosili wyrok śmierci (...) Pierwsza wojna światowa zaznaczyła koniec Złotego Wieku i zapoczątkowała wojnę totalną". H. W. Baldwin, amer. komentator wojskowy, 26 lipca 1964
"Wygląda na to, że gonimy od jednego incydentu do drugiego. Nagle wybucha nowy konflikt i ludzie giną. Od roku 1914 załamały się wielkie imperia, a narody, które wówczas nie odgrywały prawie żadnej roli, wywołują dzisiaj problemy o zasięgu światowym (...) Próbowaliśmy już wojny, ustępstw, dobroczynności, dyplomacji, Ligi Narodów, i Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wszystko zawiodło (...) Nie ulega wątpliwości, że [w roku 1914] stało się coś, co zmieniło bieg (...) życia. Ta zmiana nie jest zmianą na lepsze". "New York Journal-American", 24 stycznia 1952
Strona 277
Strona 278
Zastosowanie metody proroczej "dzień za rok" (Ezech. 4:6), pozwala zauważyć okres 2520 lat władzy pogan ukryty w siedmiu latach degradacji króla Nabuchodonozora.
7 x 360 dni = 2520 dni ⇒ 2520 lat
W roku 1914 skończyły się Czasy Pogan w znaczeniu wymówienia im władzy. Zwycięskie natarcie wojsk Cyrusa na Babilon, przy końcu 70 lat spustoszenia ziemi izraelskiej, wyznacza rok 1984 jako czas ostatecznego upadku tej władzy, gdy mistyczny Babilon upadnie, a Chrystus obejmie rządy nad światem.
Strona 279
* * *
Strona 280
* * *
Występująca w powyższym zestawieniu liczba 1984,25 oznacza wiosnę roku 1985. Wskazuje to na szczególną fazę początku Królestwa Bożego, ukazaną w obrazowej historii Izraela. Po śmierci Mojżesza, Żydzi, pod wodzą Jozuego (Jezus), w porze wiosennej opuścili ostatecznie niewolę egipską i znaleźli się w Ziemi Kanaan.
Zestawienia 613 i 614 ukazują cudowną konstrukcję tekstu Pisma Świętego. Różnica wartości liczbowych pierwszych liter dwóch oświadczeń proroka Daniela kryje w sobie liczbę lat Czasów Pogan w najszerszym zakresie, sięgającym ziemskiej fazy Królestwa Bożego. Suma tychże wartości ukazuje datę początku Królestwa w skali 10:1.
I ZAWOŁAŁ
Anioł z wizji księgi Objawienia, trzymający w ręku książeczki, przedstawia poselstwo prawdy udzielające Kościołowi ostatnich informacji na krótko przed jego zabraniem za drugą zasłonę.
Wołanie Anioła "tak jak ryczy lew" odnosi się do sposobu poda¬nia tych prawd mową chronologii, geometrii i liczbowania biblijnego, niezrozumiałą dla ogółu.
Jedną z głównych informacji jest zwiastowany początek ziemskiej fazy Królestwa Bożego, w roku 1984, po zakończeniu Czasów Pogan i zupełnym zniszczeniu ich władzy.
W tym czasie należy spodziewać się narodowego nawrócenia Izraela i wylania na nich, a potem stopniowo na całą ludzkość, obiecanego Ducha Świętego (Joel 2:28).
Strona 281
* * *
Zupełne zakończenie Czasów Pogan w roku 1984, będzie końcem trzeciego "biada" (ogień) i początkiem ziemskiej fazy Królestwa Bożego (głos cichy i wolny).
PIĘCIOKSIĄG
Pięcioksięgiem nazywamy pięć pierwszych ksiąg Biblii hebrajsklej. Stanowi on jedną z trzech części Starego Testamentu według podziału jego treści na: Prawo, Proroków i Pisma; po hebrajsku odpowiednio: Torę, Nebiim i Ketubim.
Autorem Pięcioksięgu był Mojżesz, powołany przez samego Boga pierwszy i jedyny prawodawca Żydów. Wszystkie księgi Biblii hebrajskiej są bardzo ważne, jednak Pięcioksiąg stoi na przednim miejscu ze względu na swoją ważność i najstarsze pochodzenie. Inne księgi są wyjaśnieniem Pięcioksięgu. Bez niego wszystkie inne księgi Biblii byłyby domem bez fundamentu, drzewem bez korzeni i pnia.
Pięcioksiąg został zaszczycony przez Wielkiego Konstruktora – Boga tym, że w swojej konstrukcji słownej zawiera cenne prawdy chronologiczne. Jego treść składa się dokładnie z 79 856 słów hebrajskich.
Informacja ta została zaczerpnięta z dzieła pt. "Introduction to the masoretiko-critikal". Edition of the Hebrew Bible. C.D. – Ginsburg – London 1897.
Pierwszy rozdział Pięcioksięgu omawia dzieło stwarzania, które postępowało przez sześć dni epokowych, po 7 000 lat każdy. Siódmy dzień, dzień odpoczynku Bożego, jest równie długi jak sześć po¬przednich. Daje to pełną liczbę 49 000 lat, która prowadzi do pięćdziesiątego tysiąca lat, okresu Jubileuszu Jubileuszów.
Okres 50 000 lat stanowi w Planie Bożym olbrzymi rozdział czasu poświęcony na wyprowadzenie ziemi z chaosu, doświadczenie człowieka skutkami grzechu i przywrócenie mu utraconej godności. Pięćdziesiąty tysiąc lat jest jednym z dalszych okresów, nam nieznanych, lecz z pewnością okresów wiecznego szczęścia zbawionej ludzkości (Obj. 21:1-5; F-51).
Liczby Pięcioksięgu ukazują nam ten okres, jak również Zbawiciela ludzkości, który wraz z Kościołem będzie panował przez tysiąc lat.
Strona 283
* * *
MODLITWA
W ciężkiej niedoli, którą dziś ponoszę
Nie śmiem spoglądać w głąb samego siebie,
Ku Tobie Boże ręce me podnoszę,
I wołam: Ojcze! który jesteś w Niebie!
Patrząc na cuda Twojej ręki świętej,
Na Twoją wielkość i nikczemność moją,
Wołam struchlały, podziwem przejęty;
Święć się Twe imię, przyjdź Królestwo Twoje!
Bez Twej pomocy, święty mocny Boże,
Nic nie zrobimy siłami własnymi,
A przeto wołam w serdecznej pokorze:
Bądź wola Twoja, w Niebie i na ziemi!
Twoja opatrzność karmi świat ten cały,
I muszkę małą i lwa drapieżnego,
Gdy nam żyć każesz dla świętej Twej chwały,
Daj Panie dziś nam chleba powszedniego!
Zawsze ułomni, z własnej my przyczyny
W grzechach giniemy, a sądu się straszym.
Bądź nam miłościw, odpuść nasze winy,
Jak odpuszczamy winowajcom naszym!
Gdy nas opuścisz, kto się sam ostoi
I kto z nas wejdzie do królestwa Twego?
Więc w pokuszeniach zachowaj nas Panie
Więc w pokuszeniach zachowaj nas Panie
(Stanisław Moniuszko)
Strona 284
SABAT I JUBILEUSZ ZIEMI
Boskie zarządzenie dotyczące sposobu i czasu obchodzenia sabatów i jubileuszy przez naród izraelski dostarcza ilustracji na tysiącletni okres Wielkiego Jubileuszu świata.
Według nauki zawartej w II Tomie W.P.Św., Jubileusz ten rozpoczął się w 1874 roku i jest przepowiedzianym przez proroków czasem Restytucji wszystkich rzeczy. Na rok 1874, jako początek Restytucji, wskazują dwie metody (zakonu i prorocza) opierające na cyklach jubileuszowych (B strony 185-200).
Czas Wielkiego Jubileuszu, w jakim obecnie żyjemy, jest okresem przygotowawczym, którego ludzkość nie potrafi jeszcze rozpoznać. Jest to wstępna faza Restytucji, polegająca na zburzeniu starej i rozwalającej się budowli świata, aby na jej miejscu powstała nowa, zbudowana przez Chrystusa.
Po wielkim ucisku, gdy upadną systemy złego, rozpocznie się następna faza naprawy świata, dotycząca każdej jednostki rodzaju ludzkiego. Wszystkim, którzy będą posłuszni prawom Królestwa Bożego, przywracane będą rzeczy utracone w Adamie. Ta dalsza faza Restytucji rozpocznie się w 1984 roku.
Z innego punktu widzenia, Tysiąclecie rozpoczynające się od 1874 roku jest również "dniem" sabatowym, ponieważ jest siódmym tysiącem lat od wejścia grzechu na świat i czterdziestym dziewiątym tysiącem lat od początku stworzenia. Następujące po nim pięćdziesiąte tysiąclecie jest "rokiem" jubileuszowym w najszerszym znaczeniu – Wielkim Jubileuszem Jubileuszy.
Według rozporządzenia Bożego, czas liczenia lat sabatowych i jubileuszowych miał rozpocząć się wraz z wejściem narodu Izraelskiego do ziemi Chananejskiej. Wejście to miało miejsce w 1575 roku p.n.e. Od tego czasu do roku 1874 upłynęło 3449 lat.
1575 + 1874 = 3449
Strona 285
* * *
* * *
Oto znamienna wartość liczbowa słowa "naprawienie" (gr. apokatastasis) w drugim przypadku według zapisu w Dzieje Ap. 3:21 (gr. apokatastaseos):
Odpowiednikiem słowa apokatastasis jest słowo "restitutio" (restytucja) pochodzenia łacińskiego.
ŚWIT I MOC PAŃSKIEJ OBECNOŚCI
Apostoł Piotr był jednym z trzech świadków, którzy na wysokiej górze oglądali wizję przyszłego królestwa. Widział rozjaśnioną postać naszego Pana oraz towarzyszących mu Mojżesza i Eliasza. Słyszał też głos Boży świadczący, że Jezus jest umiłowanym Synem Bożym, którego należy słuchać. Góra przedstawia królestwo, a odmieniona postać naszego Pana – Jego chwałę. Mojżesz przedstawia zwycięzców Wieku Żydowskiego, a Eliasz zwycięzców Wieku Ewangelii. Była to wizja ziemskiej fazy Królestwa Bożego, które zacznie się po wielkim ucisku.
Apostoł Piotr, będąc pod wrażeniem tej wizji, napomina w swym liście, aby bracia pamiętali o obietnicy drugiej obecności Pańskiej oraz na jej chwałę i moc. Zalecał, aby uważali na mowy proroków i byli czujni na pierwsze objawy świtającego dnia Pańskiej Paruzji (2 Piot. 1:16-21).
Z tego widać, że Paruzja obejmująca cały okres panowania Chrystusa może być obserwowana w jej fazie początkowej do Epifanii i w fazie rozwiniętej (1 Kor. 15:25-28).
Strona 286
Liczba 2842, odpowiadająca ilości lat od wniebowstąpienia do świtu Dnia Pańskiego łącznie z okresem jego trwania, jest też wartością liczbową trzech słów określających w Biblii Pańską Obecność.
* * *
Łączna wartość liczbowa słów: Epifania i Apokalipsis wskazuje na rok 1980, jako datę objawienia Pańskiej Obecności.
* * *
Strona 287
* * *
* * *

Strona 288
POTWIERDZENIE CHRONOLOGII LINIOWEJ
Wyliczenie okresów, od stworzenia Adama do przymierza Abrahamowego oraz wyjścia Izraelitów z Egiptu napotyka na różne trudności. W II Tomie Wykładów Pisma Świętego zostały podane tłumaczenia ustalające długości tych okresów. B-43
Prawidłowość tłumaczeń II Tomu potwierdziły równoległości chronologiczne a następnie liczbowanie biblijne.
DATA WYJŚCIA Z EGIPTU
DATA PRZYMIERZA ABRAHAMOWEGO
Strona 289
400 LAT UTRAPIEŃ
CZAS BUDOWY ŚWIĄTYNI SALOMONA
Świątynia Salomona była budowana od wiosny roku 1035 aż do jesieni roku 1028 p.n.e. Okres budowy – siedem i pół roku – wypada pomiędzy czwartym a jedenastym rokiem królowania Salomona. Opis 1 księgi Królewskiej (6:37,38) zaokrągla czas budowy do siedmiu lat.
Do Świątyni przychodzili ludzie splamieni grzechem, aby szukać w niej oblicza Pańskiego. Okoliczność ta uzasadnia obliczanie budowy Świątyni od wejścia grzechu na świat.
Początek budowy: 4126,25 – 1034,75 = 3091,5 ....... praktycznie 3091
Koniec budowy: 4126,25 – 1027,25 = 3099
Strona 290
450 LAT OKRESU SĘDZIÓW
Zestawienie 635, wskazujące na rok 1035 p.n.e. jako początek budowy Świątyni Salomona potwierdza jednocześnie czas trwania dwóch wzmiankowanych w Biblii okresów:
– 450 lat okresu Sędziów
– 580 lat okresu, jaki upłynął od wyjścia synów Izraelskich z niewoli egipskiej
do rozpoczęcia budowy Świątyni Salomona.
Tekst wersetu z 1 Król. 6:1 zawiera zatem pomyłkę o sto lat.
Podróż Izraela po puszczy .......... 40 lat
Okres wojen i podziału ziemi ........ 6 lat
Okres Sędziów .......................... 450 lat
Okres panowania Saula .............. 40 lat
Okres panowania Dawida ........... 40 lat
4 lata panowania Salomona ......... 4 lata
Razem 580 lat
UNIWERSALNE PANOWANIE DAWIDA
NAD CAŁYM IZRAELEM
Panowanie Dawida nad całym Izraelem, po upadku dynastii Saula, rozpoczęło się w roku 1072 p.n.e., który trafia dokładnie w połowę okresu od stworzenia Adama do pierwszego roku ziemskiej fazy "czasów naprawienia wszystkich rzeczy".
Strona 291
ÓW SŁUGA
"Któż więc jest sługą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad swoją służbą,
aby im dawał pokarm o właściwej porze? (...) Zaprawdę powiadam wam,
że ustanowi go nad wszystkimi swymi dobrami".
Mat. 24:45-51
"Wydaje się to zawiadamiać, ze w szczególnym czasie wskazanym przez proroctwo – a mianowicie podczas obecności Pańskiej oraz w czasie zgromadzenia Jego wybrańców – nasz Pan, wielki Sługa swego ludu, dokona wyboru jednego kanału dla udzielania pokarmu o właściwej porze, chociaż inne kanały, czyli 'współsłudzy', będą również użyte do rozprowadzania pokarmu dla 'domowników wiary'". D-613
* * *
* * *
* * *
Strona 292
Oto uwagi w komentarzu do Łuk. 12:44
Postawi go ........... Ustanowi go jako nadzorcę
Swoimi dobrami .. "Ogromna skarbnica cennej prawdy zostanie otwarta dla wiernych sług,
aby uzbrajać, zaopatrywać i karmić cały dom wiary". B-163
* * *
Występujący w zestawieniu okres czterdziestu lat, ukazany jest w czterdziestodniowej podróży Eliasza do góry Bożej Horeb. Przed oczekującą go podróżą Eliasz został wzmocniony pokarmem przez anioła. Podobnie lud Boży o świcie Pańskiej obecności zasilony został zrozumieniem prawdy na czasie i "szedł dzięki mocy tego pokarmu" od roku 1874 ku spodziewaniom roku 1914 (1 Król. 19:8).
Strona 293
BIADA, BIADA, BIADA
Według nauki Pisma Świętego, doświadczenia proroka Eliasza są obrazem na podobne doświadczenia Kościoła w różnych okresach wieku Ewangelii.
Wierność Bogu sprowadziła na proroka nienawiść Jezabel, przed którą zmuszony był uchodzić na puszczę. Podobnie prześladowania ze strony papiestwa w Europie zmusiły do emigracji na kontynent amerykański wielu światłych i poświęconych Bogu ludzi. Tam, będąc z dala od wpływów Rzymu, lud Boży został posilony o świcie Pańskiej Obecności (rok 1874) zrozumieniem Planu Bożego opartego na Okupie (woda i chleb pieczony na węglach).
Czterdzieści dni podróży Eliasza do góry Bożej Horeb, o mocy pokarmu dostarczonego przez Anioła, wyobraża ruch proroczy wśród ludu Bożego, który przez czterdzieści lat szedł wiarą naprzeciw spodziewaniom 1914 roku. Na górze Horeb, Eliasz otrzymał wizję trzech manifestacji mocy Bożej, które odpowiadają zrozumieniu otrzymanemu przed rokiem 1914, że upadek starego świata nastąpi w trzech kolejnych etapach: wojny, rewolucji i anarchii. Było to ogólne zrozumienie charakteru przyszłych przemian społecznych symbolizowanych przez wiatr, trzęsienie ziemi i ogień. Koniec kruszenia władzy pogan nie był jeszcze wówczas znany.
Wizja, którą otrzymał święty Jan na wyspie Patmos przedstawia późniejsze, szczegółowe zrozumienie tych samych wydarzeń, gdy znalazły się one w zaawansowanym stadium wypełnienia. Święty Jan ujrzał orła lecącego przez pośrodek nieba, który ogłaszał nadchodzące trzy biada, co oznacza, że lud Boży reprezentowany w Janie zrozumiał charakter działalności braci przed rokiem 1914.
I Biada jest to pierwsza wojna światowa, która rozpoczęła się 28.7.1914 r. Odpowiada jej
symboliczny wiatr z wizji Eliasza. W warunkach wojennych na terenie Rosji
zwyciężył i umocnił się rewolucyjny ruch komunistyczny.
II Biada rozpoczęło się 1.9.1939 r. wybuchem drugiej wojny światowej. Wizja Eliasza
przedstawia ten etap upadku władzy pogan jako symboliczne trzęsienie ziemi.
Jest to ilustracja rewolucyjnych przemian dokonujących się na całym świecie pod
wpływem ideii komunistycznych "rozwiązanych" przez drugą wojnę światową.
III Biada jest to anarchia, dla przedstawienia której wizja Eliasza stosuje symbol ognia.
Początek jej wyznaczony jest przez datę zabrania Kościoła z ziemi – 18.4.1981 r.
* * *
* * *
* * *
* * *

Strona 295
UPADŁ, UPADŁ WIELKI BABILON!
W symbolice księgi Objawienia nazwa Babilon stosuje się zasadniczo do Kościoła Rzymskiego zwanego "Babilonem Wielkim, matką wszetecznic" (Obj. 17:5). Nazwa ta stosowała się do niego przez całe stulecia, kiedy był on systemem pełnym zamieszania (Babilon znaczy zamieszanie), dominującym w świecie i nie tolerującym żadnych innych. Potem, przez różne poliyczno-doktrynalne zamieszki, odszczepiły się od niego inne kościelne systemy. Wprawdzie nie są one tak wielkie jak "matka" i nie tak zepsute, ale również jak ona napełnione "kąkolem", błędem i światowością.
Z tego też względu nazwa Babilon stosuje się teraz w ogóle do wszystkich chrześcijańskich systemów i obejmuje już nie tylko Kościół Rzymsko-katolicki, lecz również sekty protestanckie. Do czasu Drugiej Obecności, łaska Pańska rozciągała się nawet na Babilon ze względu na przebywające w nim dzieci Boże. Od świtu Pańskiej Obecności rozpoczyna się posłannictwo obwieszczające upadek Babilonu i wzywające lud Boży do jego opuszczenia. Posłannictwo to ukazane jest w księdze Objawienia (18:1) jako głos Anioła zstępującego z nieba. Wskazuje ono na rok 1878, jako datę odrzucenia Babilonu, wstrzymanie wszelkiej łaski dla tego systemu oraz jego bliskie i pewne zniszczenie.
W nauce biblijnej o równoległościach wieków, rok 1878 stanowi odpowiednik wiosny 33 roku n.e., w którym naród żydowski ukrzyżował Pana Jezusa i za ten czyn został odrzucony od łaski. Od tego czasu rozpoczął się dla Żydów okres "Dwójnasobu" liczący 1845 lat. Po jego zakończeniu, od roku 1878 naród żydowski stopniowo wraca do utraconego stanu łaski, gdy tymczasem Babilon zdąża do swej ostatecznej zagłady, jaka dokona się w latach 1981-1984 podczas wielkiego ucisku.
Strona 296
* * *
* * *
Strona 297
Proroctwo Jeremiasza zostało napisane w czwartym roku królowania Sedekiasza (Jer. 51:59). Sedekiasz wstąpił na tron w 617 roku p.n.e., zatem napisanie proroctwa wypada na rok 613 p.n.e.
617 – 4 = 613

"'Objęcie przez naszego Pana urzędu królewskiego w 33 roku n.e. oraz Jego pierwszy oficjalny czyn odrzucający narodowy kościół Izraela według ciała, w powiązaniu z wszystkimi uderzającymi paralelami obu wieków, wskazuje bardzo wyraźnie, że w równoległym punkcie czasu w obecnym żniwie, tzn. w 1878 roku, mistyczny Babilon, inaczej zwany chrześcijaństwem, antytyp judaizmu, został odcięty i wtedy rozeszła się wiadomość: 'Upadł, upadł Wielki Babilon i stał się siedliskiem demonów i schronieniem wszelkiego ducha nieczystego i schronieniem wszelkiego ptactwa nieczystego i wstrętnego' – Obj.18:2". C-152
"Odpowiednikiem jesieni roku 1874, na który wskazują cykle jubileuszowe jako czas obecności naszego Pana, jest czas Jego chrztu i namaszczenia duchem świętym. Wtedy to został Księciem Mesjaszem (Dan. 9:25) i rozpoczął swoje dzieło żęcia w żydowskim żniwie. Wiosna roku 1878 (trzy i pół roku później) odpowiada dacie, w którą nasz Pan objął urząd Króla, wjechał na oślęciu, oczyścił świątynię z handlarzy pieniędzmi, zapłakał nad tym nominalnym kościołem, królestwem, i wydał go na spustoszenie. Zaznacza to datę, kiedy systemy nominalnego kościoła zostały 'zwymiotowane' (Obj. 3:16) i od tego czasu (rok 1878) nie są już one rzecznikami Boga, i w żadnym stopniu nie są przez Niego uznawane". B-235
Jeszcze ucisk ziemią władnie,
Na świat spływa nocy cień;
Lecz gdy Babilon upadnie,
Błyśnie wnet słoneczny dzień,
A więc "wyjdź-że, ludu", z niego!
Z babilońskich wychodź miast!
A unikniesz gniewu tego,
Gdy kąkolu zginie chwast.
(Pieśń 210)
Strona 299
Dodał: Andrzej