WSTĘP

"A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo:
Gdy jego gałąź już staje się miękka i wypuszcza liście,
poznajecie, że lato jest blisko".

 

Mateusza 24:32

 

 

W starożytnym świecie Izraelici byli jedynym narodem, który czcił prawdziwego Boga. Krainę, w której ten naród zamieszkał, opatrzność Boża od początku obrała za punkt wyjścia do radosnego opowiadania o Mesjańskim wybawieniu. Palestyna jest geograficznym środkiem względem kontynentów zamieszkałego świata. Bezpośrednio graniczy z Azją, Afryką i Europą. To wyjątkowe położenie sprawiło, że kraina ta była ośrodkiem zainteresowania i przedmiotem pożądania okolicznych narodów. Ustaliło się przekonanie, że "kto panuje nad Palestyną ten rządzi światem". Powiedzenie to zachowało do dzisiaj swoją aktualność.

 

Od samego początku istnienia tego narodu Bóg chciał, aby Żydzi byli skromni i nie mieli o sobie wygórowanego pojęcia. Podkreślał im za pośrednictwem Mojżesza, że są najmniejszym z narodów, a pomimo to wybrał ich do szczególnych zadań. I to się nie zmieniło dotąd. Izrael jest nadal jednym z najmniejszych państw świata. Jego terytorium jest mniejsze od połowy Szwajcarii, a ludności ma mniej więcej tyle, co Berlin.

 

Przed erą chrześcijańską, Izrael był jedynym przez Boga wybranym narodem. W języku tego narodu, za pośrednictwem jego proroków, podane zostało natchnione Słowo Boże, z którego dowiadujemy się, że kraina ta była miejscem szczególnej Boskiej działalności od zarania dziejów ludzkich. Tam usytuowany był ogród Boży Eden, tam stworzony został pierwszy człowiek, Adam. Tam też 4127 lat później narodził się Zbawiciel, Jezus Chrystus. Nowy Testament podaje szczegółowy opis działalności Zbawiciela, Jego śmierć i zmartwychwstanie. Tam zapoczątkowany został Kościół chrześcijański, gdy w Jeruzalemie, w Dniu Piędziesiątnicy zesłany został Duch Święty.

 

Człowiek religijny nie może znaleźć odpowiednich słów na wyrażenie swego zainteresowania i uznania dla tej ziemi, którą bardzo często nazywa "ziemią świętą". Zaiste jest ona uświęcona Boską działalnością, jak to poetycznie ktoś określił: "Każdy kamień jest tam powieścią, a każde drzewo poematem".

 

Liczne proroctwa Słowa Bożego podają wyraźnie, że Królestwo Boże na ziemi rozpocznie się nie od Rzymu, Londynu, Moskwy czy Waszyngtonu, ale właśnie od tego kraju – od Jeruzalemu (Jer. 3:17).

 

DWÓJNASÓB IZRAELA

"Najpierw odpłacę im w dwójnasób za ich nieprawości i za ich grzechy".

Jeremiasza 16:18

 

 

Hebrajskie słowo, które zostało przetłumaczone na "dwójnasób" brzmi miszneh i oznacza drugą część, powtórzenie. Wobec tego oświadczenie proroka należy rozumieć następująco: Od czasu odrzucenia Żydów od łaski Bożej upłynie okres "w dwójnasób", zanim Bóg ich przyjmie do łaski z powrotem. Zatem okres, w którym darzeni byli przez Boga szczególnymi błogosławieństwami i okres ich odrzucenia są sobie równe i wynoszą po 1845 lat. Pierwszy okres obejmuje lata od śmierci Jakuba do śmierci Chrystusa, a drugi, od śmierci Chrystusa do roku 1878. B-231,232,219

 

 

Strona 467

 

 

"I to właśnie w tym roku – 1878, kiedy ich 'dwójnasób' wypełnił się i Boża łaska miała powrócić do tego narodu – odbył się 'Berliński Kongres Narodów', na którym Lord Beaconsfield (Żyd), ówczesny premier Anglii, był centralną postacią i odegrał wiodącą rolę. Wówczas Anglia objęła ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, w tym Palestyną, a rząd turecki znacznie zmienił swoje prawa dotyczące cudzoziemców. To ogromnie polepszyło sytuację Żydów zamieszkujących wówczas w Palestynie, a także częściowo otworzyło innym drzwi aby się tam osiedlali z przywilejem posiadania nieruchomości". B-218

 

 

 

 

"Gdy w ten sposób otworzyły się przed nimi drzwi do Palestyny, w tym samym czasie wybuchły ostre prześladowania w Rumunii, w Niemczech, a szczególnie w Rosji, gdzie trwają nadal – wzmagając się coraz bardziej. Na mocy jednego rozporządzenia po drugim są oni przez te rządy ograbiani z praw i przywilejów, a także oblegani tłumnie przez swoich sąsiadów, aż zmuszeni są do wychodźctwa w dużej liczbie. Ale to prześladowanie jest niewątpliwie również łaską, ponieważ przyczyni się to, i już się przyczyniło, w nakłanianiu ich do spoglądania na Jeruzalem i przymierza, przypominaniu im, że są dziedzicami pewnych bogatych obietnic ziemskich". B-221

W Bożej wizji o dolinie suchych kości, danej prorokowi Ezechielowi, ukazany jest powrót łaski do Żydów. Gdy prorok z rozrządzenia Bożego prorokował do kości, wówczas stał się głos, hebr. "kol", oraz poruszenie wśród kości.

 

Słowa Żyda, premiera angielskiego lorda Beaconfielda, na Kongresie w Berlinie, były tym przełomowym głosem, który obudził z martwoty nadzieje narodu żydowskiego.

 

 

 

 

 

Od tej pory stało się syboliczne poruszenie wśród martwych dotychczas kości i rozpoczął się marsz do utworzenia niepodległego państwa. "Kości" zeszły się ostatecznie w 1947, gdy zapadła decyzja ONZ w tej sprawie oraz w 1948 roku, gdy Ben Gurion ogłosił ustanowienie państwa Izraela.

 

 

Strona 468

 

 

 

* * *

W roku 1878 zostało założone pierwsze w Izraelu żydowskie osiedle rolnicze pod nazwą Petah Tikwa. Od tego roku zaczęli osadnicy żydowscy w Palestynie odbudowywać ekonomikę kraju, kulturę żydowską i tworzyć zręby sił samoobrony. Celem, który im przyświecał było zbudowanie państwa żydowskiego.

 

 

* * *

 

Charles Taze Russell i współpracujący z nim badacze Biblii, przez cały czas swej działalności zapowiadali powrót łaski Bożej do Żydów. W wielu publikacjach i przemówieniach do wielotysięcznych zgromadzeń żydowskich, pastor Russell ogłaszał, że nastał Boski czas powrotu Izraela do ziemi ojców.

 

Był to zgodny z proroctwami głos pociechy dla utrapionego karaniem Bożym narodu wybranego.

 

 

 

* * *

 

Jeśli chodzi o porównywanie odpowiednich wydarzeń i ścisłych dat obu wieków, żydowskiego i ewangelicznego, to efektem "nie jest sprytnie wymyślona zgodność, obliczona na dostosowanie do faktów; ponieważ wiele z tych równoległości i innych prawd było dostrzeżonych z proroctw i były one głoszone tak jak przedstawiono tutaj na kilka lat przed rokiem 1878. Rok ten został ogłoszony jako czas powrotu łaski do Izraela zanim jeszcze on nadszedł i zanim jakieś wydarzenie potwierdziło jego znaczenie. Autor tego tomu [C.T.Russell] opublikował wnioski wyciągnięte z Pisma Świętego w formie broszury wiosną 1877 roku". B-223

 

 

Strona 469

 

 

* * *

"Aby znaleźć miarę ich dwójnasobu, czas przełomu, kiedy łaska miała się zacząć i zaczęła powracać do Izraedla według ciała, a zarazem zaczęła odstępować od nominalnego Izraela duchowego, liczymy tysiąc osiemset czterdzieści pięć (1845) lat od wiosny 33 roku n.e. i otrzymujemy datę Paschy 1878 roku". B-232
 

 

 

 

DOLINA SUCHYCH KOŚCI

Ezechiel 37

 

 

Prorok Ezechiel otrzymał od Boga wizję doliny suchych kości. Widzenie to dotyczyło starego pobojowiska, gdyż kości były bardzo suche. Prorok z polecenia Bożego dwukrotnie do nich przemawiał. Na jego pierwsze prorokowanie o ducha stał się szum, kości poruszyły się i skupiły z chrzęstem, a następnie powlekły ciałem i skórą. Na ponowny rozkaz Boży, w kości obleczone ciałem wstąpił duch i ożywił całość.

Naród żydowski wraz z Ezechielem znajdował się wówczas w niewoli babilońskiej, która rozpoczęła się w roku 606 p.n.e. Wizja ta była więc dana w celu pocieszenia narodu żydowskiego, utrapionego karaniem Bożym. Wskazywała ona, że czas ich niewoli skończy się i że zostaną ponownie zgromadzeni w ziemi ich ojców.

Wraz z upadkiem Babilonu nastąpiło w pewnym znaczeniu wypełnienie się tego proroczego widzenia. Po 70 latach niewoli, w roku 536 p.n.e., król perski Cyrus zezwolił Żydom powrócić do ojczyzny. Jednak główne wypełnienie tego proroctwa nie odnosi się do tamtych wydarzeń historycznych, lecz do ostatecznego odrodzenia narodu żydowskiego po jego długiej niewoli, którą został ukarany za ukrzyżowanie Syna Bożego. Rozpędzenie Izraela między wszystkie narody, nieznane ich przodkom, jest tematem wielu proroctw Starego Testamentu. Całkowite zniszczenie ich narodowej egzystencji nastąpiło w 135 roku n.e., po stłumieniu przez Rzymian powstania Bar Kochby. Od skończenia się "dwójnasobu" karania w 1878 roku rozpoczął się szczególny okres ruchu imigracyjnego oraz tworzenie osiedli żydowskich w Palestynie.

 

 

Strona 470

 

 

Dzieło Teodora Herzla pt. "Państwo Żydowskie", wydane w 1897 roku, stało się historycznym fundamentem syjonizmu.
 

 

 

 

 

Wraz z powstaniem państwa żydowskiego zakończony został proces zgromadzania się kości z wizji Ezechiela. Od tego czasu rozpoczął się dynamiczny i wszechstronny rozwój niepodległego państwa przedstawiony jako oblekanie się kości w żyły, mięso i skórę.

Pomimo burzliwego rozwoju, naród Izraelski uważany jest przez Boga jako zbiorowisko martwych ciał – naród bez ducha. Ożywienie tych ciał, ukazane w wizji, nie nastanie wcześniej aż niewiarę tego narodu, jego poleganie na własnej mocy, zastąpi duch pokuty i wierne oczekiwanie na Boga. Taki stan osiągnie Izrael w warunkach ostatniego ucisku Jakubowego (Jer. 30:7). Ożywczy duch dany im będzie przez Pana wtedy, gdy cały naród uzna swój błąd i "ujrzą kogo przebili".

Jak wynika z dotychczasowej orientacji chronologicznej, nawrócenie się narodu żydowskiego i danie im ducha nastąpi po wielkim ucisku, a na początku Królestwa Bożego na ziemi, w roku 1984.

 

 

Słowa: "a gdy prorokowałem" informują, że reakcja w suchych kościach następowała równolegle ze słowami proroka. Proces oblekania kości ciałem, przedstawia rozwój Izraela po utworzeniu państwa i dlatego został pominięty w zestawieniu.

 

 

 

Strona 471

 

 

BLISKO JEST LATO – KRÓLESTWO BOŻE

 

 

Znamienne słowa naszego Pana skierowane do drzewa figowego, które nie rodziło owoców i które bezpośrednio po jego słowach uschło (Mat. 21:19,20), każe nam wierzyć, że drzewo figowe w tym proroctwie przedstawia naród izraelski. Obudzenie się tego narodu z martwoty, przyrównane przez naszego Pana do odmładzania się gałęzi drzewa figowego jest jednym z największych dowodów Drugej Obecności naszego Pana i wskazuje na bliskość lata – Królestwa Bożego.

 

 

 

 

PROTOKÓŁ GŁOSOWANIA W ONZ 29 LISTOPADA 1947 ROKU

DOTYCZĄCY POWSTANIA PAŃSTWA ŻYDOWSKIEGO

 

 

 

 

 

Strona 472

 

 

* * *

* * *

 

Strona 473

 

 

 

"Pesymiści twierdzili, że Izrael będzie dzieckiem, które przyszedłszy na świat 14 maja 1948 roku, tego samego dnia skona. Optymiści twierdzili, że z odrobiną szczęścia Izraelowi może uda się przeżyć nawet do końca miesiąca. Ale już szczytem optymizmu były przewidywania naszych najlepszych przyjaciół, że uda się nam przetrwać przez cały miesiąc do połowy czerwca". E. Lapide 1974

 

 

 

* * *

 

WALKA DAWIDA Z GOLIATEM

 

 

Jednym ze znaków czasów ostatecznych była wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie w 1967 roku spowodowana planowaną napaścią państw arabskich na państwo Izraela. Trwająca od 5 do 10 czerwca wojna zakończyła się miażdżącym zwycięstwem Izraela. W jej wyniku w ręce Izraelitów dostało się całe Jeruzalem, jak również tereny położone po zachodniej stronie Jordanu.

W równoległościach z życia Dawida, niezwykła bitwa między Izraelem i Arabami w 1967 roku, odpowiada walce Dawida z Goliatem. "Chronologia Biblijna" str. 104-106, 205

Równolegle z tym wydarzeniem rozległ się "okrzyk o północy", informujący o dacie połączenia Chrystusa z Kościołem oraz końcowych wydarzeniach wieku Ewangelii (Mat. 25:6; Obj. 8:1; 10:3).

 

 

 

Strona 474

 

 

 

* * *

 

Odradzający się Izrael od samego początku musiał stawić czoło rosnącej wrogości otaczających go państw arabskich. Państwa te wielokroć liczebniejsze i lepiej uzbrojone "urągały" mu przez groźby i ataki zbrojne, nie kryjąc wręcz zamiarów wymazania go z mapy świata. Ta demonstracja siły była zadufaniem biblijnego Goliata przed walką z młodziutkim Dawidem. Również sam przebieg sześciodniowej bitwy między Izraelem i Arabami był wiernym wypełnieniem biblijnego obrazu.

Oto słowa dziennikarza francuskiego: "Nikt nie zdawał sobie sprawy z rozmiarów porażki. Nawet my, dziennikarze, którzy znaleźliśmy się w tym dniu w Kairze, byliśmy przekonani, że radio Izrael przesadza w doniesieniach z frontu. Dlatego też późniejsza wiadomość o przyjęciu zawieszenia broni uderzyła w Kair jak grom z jasnego nieba. Dziennikarze egipscy myśleli, że nastąpiła jakaś pomyłka". Kairski dziennik "Al Ahram", analizując przyczyny porażki, pisał między innymi, że Egipcjanie dysponowali wielką ilością nowoczesnego sprzętu wojskowego, lecz nie umieli zrobić z niego użytku. Niektórzy dowódcy byli odurzeni silnym wrażeniem widowiska, jakiego dostarczył im przemarsz armii egipskiej w kierunku Synaju w dniach 15 do 20 maja.

 

 

 

 

Strona 475

 

 

 

"Ponieważ wierzymy, że duchowy Izrael jest prawie kompletny, więc oczekujemy nastania błogosławieństwa dla Izraelitów według ciała oraz ustąpienia ich ślepoty. Spodziewamy się, że będą oni pierwszymi z klasy restytucyjnej, którzy otrzymają błogosławieństwo przez duchowego Izraela, i tak 'aby z powodu miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili' (Rzym.11:31). Skoro w ten sposób dostąpią miłosierdzia przez cały i uwielbiony Kościół Chrystusa, wtedy rzeczywiście zostaną użyci jako narzędzia Pana do błogosławienia wszystkich narodów ziemi, a w ten sposób obietnice Abrahamowe spełnią się dla obu rodzajów nasienia – zarówno tego, co jest według ciała, jak i tego, według ducha – 'aby w ten sposób obietnica pozostała nienaruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego, które ma wiarę Abrahama' – Rzym. 4:16". C-299
 

 

 

* * *

* * *

Strona 476

 

 

 

UJRZĄ TEGO, KTÓREGO PRZEBILI

Jana 19:37

 

 

Powyższe słowa napisał Apostoł Jan, jeden z naocznych świadków wszystkich szczegółów ukrzyżowania naszego Pana. Wprawdzie żołnierze rzymscy przybili Pana do krzyża, a jeden z nich przebił Jego bok włócznią, to jednak głównymi winowajcami tego czynu byli Żydzi (Dzieje Ap. 2:23). Świadcząc o tym, święty Jan przytoczył fragment z proroctwa Zachariasza (12:10-14), w którym prorok zapowiada skruchę Żydów w czasach ostatecznych. Będą oni żałowali czynu, który obciążył ich naród dobrowolnie przyjętym na siebie przekleństwem (Mat. 27:25). Pismo Święte zapewnia jednak, że Żydzi nie byli zupełnie świadomi tego, kogo wtedy ukrzyżowali (Dzieje Ap. 3:17; 1 Kor. 2:8).

Uświadomienie sobie przez naród żydowski ich narodowej pomyłki odnosi prorok Zachariasz do czasu, gdy Bóg wyleje na ten naród swego ducha (Zach. 12:10). Równolegle do tej perspektywy, prorok Joel mówi o wylaniu ducha na wszelkie ciało w czasie ziemskiej restytucji. Naród żydowski pierwszy przyjmie Jezusa i Jego warunki restytucyjne, a po nim uczynią to samo wszystkie narody ziemi. Całkowite przywrócenie Izraelowi duchowego wzroku odłożone jest więc do czasu ustanowienia Nowego Przymierza, gdy Kościół będzie uwielbiony i również klasa Wielkiego Grona zostanie zabrana z ziemi (Rzym. 11:25-29).

 

Według ostatniej orientacji chronologicznej czas ten przypada na jesień 1984 roku, gdy przeminie burza wielkiego ucisku. Rozpoznanie przez naród żydowski Mesjasza w Jezusie, którego wydali na śmierć, ukazane jest w pięknej historii o Józefie i jego braciach.
 

 

 

JÓZEF I JEGO BRACIA

 

 

* * *

 

Strona 477

SPRZEDANY JAKO NIEWOLNIK

 

 

Działalność proroka Zachariasza w Izraelu, została cynicznie oceniona na trzydzieści srebrników. Była to suma nie przekraczająca ceny niewolnika (2 Moj. 21:32). Zapłatę tę odnosi ewangelista Mateusz do trzydziestu srebrników, które wypłacili Judaszowi przedstawiciele Izraela za wydanie Pana Jezusa.

 

Pieniądze te porzucił Judasz w świątyni (Mat. 27:1-5).

Zachariasz, pasterz Izraela z ramienia Bożego, przedstawia Jezusa Chrystusa.
 

 

 

* * *

* * *

Stron 478
 

 

Józef dał się poznać swoim braciom w roku 1830 p.n.e. Wypełnienie pozaobrazu tego wydarzenia nastąpi w 1984 roku, czyli po upływie 3814 lat.

 

 

1830  +  1984  =  3814

* * *

 

 

Strona 479

 

 

* * *

* * *

 

* * *

 

* * *

Strona 480

 

 

"Jezus kochał swoich nieprzyjaciół tak, że z serca był chętny wyrządzać im dobro – nie żywi do nich żadnej wrogości ani urazy w zamian za ich nienawiść, ale jest gotowy wylać na nich w stosownym czasie swoje błogosławieństwa Tysiąclecia, aby wszyscy mogli dojść do poznania prawdy i aby nawet ci, którzy go przebili, mogli na niego patrzeć i płakać, gdy Bóg wyleje na nich ducha modlitwy i błagania we właściwym czasie (Zach. 12:10)". F-454

 

 

 

Strona 481

 

 

ABRAHAM • HAGAR • IZMAEL

 

 

W historii Abrama, niewolnicy Hagar i ich syna Izmaela, ukrył Bóg jeden z bardzo ważnych zarysów swojego Planu. Apostoł Paweł w liście do Galacjan rzuca nadprzyrodzone światło na tę historię. Według jego wyjaśnień Abram, któremu później Pan zmienił imię na Abraham, przedstawia samego Boga. Niewolnica Hagar wyobraża Przymierze Prawa, natomiast syn Ismael – naród izraelski. Apostoł poucza, że Przymierze Prawa wyobrażone w Hagarze, przedstawione jest również w górze Synaj, która była miejscem zawarcia tegoż Przymierza (Gal. 4:25).

Izmael urodził się gdy Abraham miał 86 lat, czyli w roku 2034 p.n.e. Od urodzenia się Izmaela do zawarcia Przymierza Prawa upłynęło 419 lat.

 

 

2034  –  1615  =  419

 

 

Podobnie jak Abram był ojcem dla Izmaela, tak Bóg był ojcem dla Izraela według ciała, z którym zawarł przymierze. Nie był to jednak charakter wzajemnego związku, jaki łączy Izrael duchowy z Bogiem, związek serdecznej zażyłości oparty na usprawiedliwieniu przez krew Chrystusa (Jer. 3:4, 19; Mal.1:6; 2:10; Izaj. 63:16; Jan 1:12; Rzym. 8:15).

 

 

 

* * *

 

*  *  *

 

 

* * *

 

Strona 482

 

 

 

 

ABEL I KAIN

 

 

"Izrael cielesny, podobnie jak Izrael duchowy, został powołany przez Boga, aby był Jego szczególnym ludem, Jego szczególnym skarbem ponad wszystkie inne narody (jeden skarb ziemski, jako typ innego, skarbu niebiańskiego). Oddzieleni od świata, przez tysiąc osiemset czterdzieści pięć (1845) lat otrzymywali szczególną łaskę od Boga. Okres ten rozpoczął się wraz z początkiem ich życia narodowego, wraz ze śmiercią Jakuba, ostatniego z patriarchów, kiedy to po raz pierwszy zostali uznani za naród i nazwani 'dwunastoma pokoleniami Izraela', mianem narodowym. Patrz 1 Moj. 49:28; 46:3; 4 Moj. 26:5. Te tysiąc osiemset czterdzieści pięć lat narodowego życia i łaski zakończyło się wraz z odrzuceniem przez nich Mesjasza – 33 r.n.e. – kiedy na pięć dni przed swoim ukrzyżowaniem przedstawił się im jako ich król i nie będąc przyjęty, oświadczył: 'Oto wasz dom zostanie wam pusty' (Mat. 23:38)". B-213

 

Strona 483

 

 

 

 

 

 

 

Za rozlew krwi niewinnej przyszła odpłata Boskiej sprawiedliwości na późniejsze pokolenia tego narodu. "Aby obciążyła was cała sprawiedliwa krew, przelana na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiaszowego, którego zabiliście między świątynią a ołtarzem. Zaprawdę powiadam wam, spadnie to wszystko na ten naród" (Mat. 23:35,36).
 

 

Strona 484

 

 

BOGACZ I ŁAZARZ

 

 

Przypowieść naszego Pana o bogaczu i Łazarzu jest obrazowym przedstawieniem historii Żydów i pogan.

Naród żydowski był bogaty w obietnice, jakie Bóg dał ich ojcu Abrahamowi, a następnie przy górze Synaj całemu narodowi (1 Moj.12:1-3; 2 Moj.19:3-6).

 

Szkarłatny ubiór bogacza przedstawia królewskość w jaką uposażony był ten naród przez obietnice, natomiast bisior – figuralne usprawiedliwienie przez krew zwierząt. Ustawicznie czuwała nad Izraelem Boska opatrzność.

W tym samym czasie poganie nie korzystali z tych przywilejów. Zatem ich stan godny pożałowania pokazany jest w Łazarzu, który czekał na okruchy spadające ze stołu bogacza. Lizane przez psy wrzody reprezentują grzeszne, bez usprawiedliwienia, stanowisko pogan przed Bogiem. Łazarz może przedstawiać również celników i grzeszników z narodu żydowskiego, jednak wiodącą prawdą w tej przypowieści jest sprawa wyłącznej łaski dla Żydów, oraz jej utrata na korzyść pogan. Był to jeden z głównych tematów żniwa żydowskiego.

Naród żydowski umarł podobnie jak bogacz z przypowieści. Z powodu nieprzyjęcia Mesjasza Żydzi utracili łaskę Bożą, co ostatecznie sprowadziło zniszczenie ich narodowej egzystencji.

Cierpienia bogacza po jego śmierci i pogrzebie, przedstawiają cierpienia jakie przyszły na naród żydowski w wyniku zniszczenia narodowego po upadku powstania Bar Kochby w roku 135 n.e.

 

 

Strona 485

 

 

Łazarz na łonie Abrahama przedstawia radykalną i radosną odmianę sytuacji pogan od czasu, gdy Bóg po raz pierwszy "wejrzał na pogan" (Dzieje Ap. 15:14). Odtąd poganie szukający Boga przestali istnieć jako lud przez Niego odrzucony, bez nadziei, z dala od społeczności żydowskiej. W taki sposób Łazarz z przypowieści umarł. Ukazani w Łazarzu poganie umarli z Chrystusem, aby cieszyć się uczestnictwem w przymierzu Abrahamowym jako jego dziedzice (Efez. 2:12-15; Gal. 3:16, 27, 29).

Abraham przedstawia Boga, a jego łono – stan łaski.

 

 

 

Okres wyłącznej łaski Bożej dla Izraela trwał 2081 lat, licząc od przymierza Abrahamowego do końca 70 tygodni łaski w roku 36 n.e. (Dan. 9:24-27). W roku 36 do łaski Bożej przyjęty został pierwszy poganin, Korneliusz wraz z rodziną (Dzieje Ap.10).
 

 

* * *

Strona 486

 

 

 

 

Strona 487

* * *



MOŻNY U BOGA
 

 

Żadnego z narodów imię tak nie słynie,
Jak "Możny u Boga" – to Jakuba imię.
"Izrael", rzekł Bóg, będzie imię twoje,
Boś błogosławieństwo mężnie zdobył moje.

Przez wiele stuleci był Izrael znanym,
Że Bóg go uczynił narodem wybranym.
Że błogosławił wszystkie jego drogi,
Karał, gdy przekraczał ustaw Bożych progi.

Obrał Jeruzalem za stolicę królów,
Wysłuchiwał modlitw ze świątyni murów.
W nim Bóg przez Jezusa, dał łaski obficie,
Jeruzalem sprawiło, że Pan oddał życie.

Dlatego nań gniewu Bożego przyczyna:
Nie słuchał proroków, wzgardził Jego Syna!
To są karania największe powody,
Że go rozproszył pomiędzy narody.

A gdy w tułaczce wypił gniewu miarę,
Ziścił Bóg tęsknotę, ożywił mu wiarę.
Zebrał z ziem obcych do kraju swojego,
Według obietnicy danej ojcom jego.

Powrót Izraela, to Boży Plan świata,
To Królestwo Boże – ono ludzkość zbrata.
To zwiastun pewny, że Bóg zło ukróci,
Gdy "Możny u Boga" do ojczyzny wróci.

Choć w końcu wieku niektóre narody
Walczą z tym dziełem na wszelkie sposoby
Chcąc udaremnić zamierzenia Boże,
Lecz Izraela zniszczyć nikt nie może.

"Jakom rozproszył, tak zaś ich zgromadzę"
Mówi Pan z nieba zaciekłej gromadzie.
Izrael wzrośnie w przodków swoich ziemi,
Nikt nie jest w stanie planów Bożych zmienić.

Dziś do radości są wielkie powody,
Gdyż poznają Boga wszystkie narody.
Znajdą w Nim życie po wieczyste lata,
A z Jeruzalem, jest odnowa świata.

Tam z Jeruzalem wyjdzie życia rzeka,
Od wieków na nią cała ludzkość czeka,
Przez nią spłynie na świat: radość, pokój, życie!
Przez nią swe dobra zleje Bóg obficie.
 

 

 

 

Strona 488