„Pycha poprzedza zgubę, a wyniosły duch – upadek” (Przyp. Salomonowe 16 :18).
 

 

Trafność salomonowego spostrzeżenia potwierdza się od 40 lat. Byliśmy świadkami triumfu Kościoła Rzymsko-katolickiego, kiedy współuczestniczył w obaleniu komunizmu i jego ziemskiego wyniesienia za sprawą pontyfikatu Jana Pawła II. Na naszych oczach, w szczególności na terenie Polski, widzimy w jaki sposób Kościół katolicki zamienił swój triumf na konkretne, wymierne korzyści. Zamienił Polskę w państwo wyznaniowe i sięgnął w nim po niemałą władzę. Rokrocznie wyciąga od polskich podatników miliardy złotych a jego duchowni stoją poza prawem i żadne służby skarbowe nie są w stanie ich kontrolować. Przygarnął też wielkie ilości różnego rodzaju nieruchomości, które „duchowo” zniewoleni urzędnicy oddali mu za przysłowiową złotówkę. „Sukcesy” te uczyniły kler Kościoła Rzymsko-katolickiego butny i roszczeniowy, nie wrażliwy na krytykę, chętny, aby wtrącać się w każdą dziedzinę życia polskiego społeczeństwa i narzucać mu swój światopogląd.

W powodzi tych „sukcesów” Kościół zatracił poczucie rzeczywistości, że tak naprawdę, to nikt już nie potrzebuje jego duchowego przewodnictwa. Skandale z jego udziałem laicyzują katolickie dotąd społeczeństwa i „wyganiają” z kościołów coraz większe rzesze młodych ludzi. Dla ludu Bożego który wierzy, że nic w Boskim Planie nie dzieje się przypadkowo, widok upadającego Kościoła Rzymsko-katolickiego jest tylko realizacją zapisanych w Piśmie Świętym wizji, proroctw i obrazów:

1. Dalila, która oszukała Samsona i doprowadziła do jego upadku była Filistynką. Kościół Rzymsko-katolicki także należy do obozu współczesnych Filistynów. Dlatego sądzimy, że klęski które na niego spadają pochodzą ze strony sił postkomunistycznych. Udowodniono, że zamach na papieża Jana Pawła II ( 13.05.1981) został zlecony właśnie przez ich służby. Był więc tylko zapowiedzią dalszych działań, które mają pogrążyć w upadku cały zachodni, religijno-polityczny porządek. Nie przypadkowo też, od początku lat 80 – tych ubiegłego wieku zaczęły wychodzić na światło dzienne pedofilskie afery wśród katolickiego duchowieństwa. Najpierw w Stanach Zjednoczonych a następnie w innych krajach, na wszystkich kontynentach świata. Doszły do tego afery związane z korupcją kościelnych dostojników, praniem brudnych pieniędzy, okropnościami dziejącymi się w szkołach i sierocińcach prowadzonych przez siostry zakonne, plagą homoseksualizmu wśród duchowieństwa czy też życiem ponad stan tych, co innym mają dawać przykład pobożnego prowadzenia się.

2. Starotestamentowa królowa Jezabela zapisała się w Biblii jako orędowniczka bałwochwalczych kultów w Izraelu. Wymordowała wielu proroków Bożych i zaciekle prześladowała Eliasza, który dążył do religijnej odnowy w kraju. Ponieważ nie mamy żadnej wątpliwości, że życie i doświadczenia tego proroka przedstawiają historię Kościoła Chrystusowego w czasie Wieku Ewangelii, wnioskujemy więc, że Jezabela jest starotestamentowym obrazem Kościoła Rzymsko-katolickiego. Ten odstępczy kościół jest odpowiedzialny nie tylko za zniekształcenie prawd Bożych ale i za prześladowania oraz śmierć „świętych Pańskich” którzy obnażali jego grzechy. Podstawę do tego rodzaju wniosków mamy w Księdze Objawienia (2:20), która już w 95 roku zapowiadała, że na arenie Wieku Ewangelii miał się pojawić odpowiednik tamtej Jezabeli. Szerzej, temat ten rozwija opracowanie „Jezabela” umieszczone na niniejszej witrynie 30.04.2012 r. Obecnie chcemy jedynie nawiązać do opisu tragicznego końca królowej Jezabeli, ponieważ widzimy jak szybko zbliża się koniec systemu, którego ona była pierwowzorem.

Boży pomazaniec – Jehu, został powołany po to, aby zniszczyć cały dom króla Achaba, którego żoną była właśnie Jezabela. Oto część zapisu biblijnego z tej rozprawy:

„Jehu zaś przybył do Jezreel. Gdy dowiedziała się o tym Izebel, podbarwiła szminką swoje oczy, upiększyła sobie głowę i wyglądała przez okno. A gdy Jehu wjechał do bramy, zapytała: Czy masz się dobrze, Zimri, morderco swego Pana? On zaś zwróciwszy się twarzą ku oknu, zawołał: Kto ze mną trzyma, kto? Wtedy wyjrzeli ku niemu dwaj lub trzej eunuchowie. On zawołał : Zrzućcie ją! Wtedy oni ją zrzucili, a jej krew obryzgała ścianę i konie, które ją stratowały...A gdy poszli aby ją pochować, znaleźli z niej tylko czaszkę, nogi i dłonie. Powrócili więc i donieśli mu o tym. A on rzekł: To jest spełnienie słowa Pańskiego, które wypowiedział przez swego sługę Eliasza Tiszbitę, tej treści: Na polu jezreelskim psy pożrą ciało Izebel. A zwłoki Izebel będą jako gnój na powierzchni roli...”( 2 Królewska 9: 30-37).

Dzisiejsza Jezabela miała swój czas począwszy od końca lat 70. ubiegłego wieku, kiedy to w „oknie” własnej propagandy Kościół Rzymsko-katolicki zaczął ukazywać się światu jako jedyna siła zdolna zachować świat od duchowego upadku. Aspirował do roli jedynego moralnego autorytetu, choć wcale nie pokutował za swoją haniebną przeszłość. Wszystkie jego działania nosiły jedynie pozory zmian na lepsze, tak jak ktoś powiedział: Że Kościół katolicki zmienia się po to, aby pozostać sobą. Utrefione włosy i kolorowa szminka kryły pod sobą bałwochwalczą królową, odpowiedzialną za najgorsze grzechy w Izraelu. Długi pontyfikat Jana Pawła II obfitował w liczne duszpasterskie pielgrzymki po całym świecie, podczas których papież manifestował swoją troskę o losy świata. W tym samym czasie Kościół nie zreformował żadnych swoich odstępczych doktryn; wręcz przeciwnie, dyskryminował tych, co o nie postulowali. „Pod dywan zamiatał” wszystkie swoje korupcyjne i moralne skandale. Pozostał też wierny swojemu kapitalistycznemu obozowi współdziałając w zgnieceniu komunizmu oraz dyscyplinując w krajach III Świata księży, którzy stanęli w obronie poniżanej i wyzyskiwanej biedoty.

W starotestamentowej historii Jezabela została wyrzucona z okna przez swoich służących. Dzisiaj zaś widzimy jak upada wizerunek papiestwa targanego nie tylko różnego rodzaju skandalami, ale i rozdwojeniem w samym Kościele katolickim; i to na różnych płaszczyznach. Podzielone jest duchowieństwo, gdzie nie wszyscy hierarchowie akceptują działania papieża Franciszka, do którego też nie dociera wiele informacji o złym prowadzeniu się podległych mu biskupów i księży. Coraz większy jest też rozdźwięk między wiernymi a ich biskupami i duszpasterzami. W numerze 46/2021 tygodnika „Przegląd” ukazał się artykuł o stanie Kościoła w Polsce, który uzasadnia, że „płonie budynek polskiego Kościoła”. Kończy zaś słowami: „Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że katolicy zostali sami – bez liderów i duszpasterzy. Bo trudno oczekiwać, że polski Kościół naprawią i staną się duchowymi przywódcami biskupi, którzy ponoszą odpowiedzialność za jego największy kryzys po roku 1989 r.” Słowa świeckiego publicysty bardzo trafnie wpisują się w nauczanie Jezusa, który w pewnym momencie powiedział, że: „Każde królestwo, rozdarte wewnętrznie, pustoszeje, a skłócone domy upadają” (Łuk. 11:17).

Zainteresowanych odsyłamy do artykułu z 24 czerwca 2013 roku p.t. „Boży mściciel – Jehu”, który ukazuje rolę ideologii komunistycznej w walce i ostatecznym zniszczeniu papiestwa – współczesnej Jezabeli.

3. „A jeden potężny anioł podniósł kamień, wielki jak kamień młyński, i wrzucił go do morza, mówiąc: Tak gwałtownie będzie zrzucony Babilon, wielkie miasto, i już go nie znajdą” (Obj. 18:21).

Nie ulega żadnej wątpliwości, że współczesnym Babilonem, który przelewał krew świętych i uczestniczył w nierządnym, politycznym związku z królami ziemi jest Kościół katolicki. Porównanie go do młyńskiego kamienia nie jest przypadkowe. Przez kilkanaście wieków jego supremacji, watykańskie „młyny” zarzucały chrześcijańską społeczność fałszywą strawą papieskich dekretaliów, dogmatów i tradycji. Po latach porażek i zapomnienia, Kościół katolicki za sprawą Jana Pawła II znowu został podniesiony ku wyżynom popularności i uznania. Przez moment „szła za nim cała ziemia”. Dziś jednak, ów „młyński kamień” osuwa się ku głębinom morskim tracąc poparcie coraz większej ilości dotychczasowych zwolenników, w towarzystwie wychodzących na światło dzienne afer i skandali. Dzisiejszy świat porównany jest do niespokojnego morza, „którego wody wyrzucają muł i błoto”. Papiestwo zniża się do tego poziomu aby ostatecznie, w najsroższej fazie Wielkiego Ucisku być przez nie pochłoniętym na zawsze. (Łuk. 21:25, Izaj. 57:20)

4. „A dziesięć rogów, które widziałeś, i bestia, ci znienawidzą wszetecznicę i spustoszą ją, i ogołocą, i ciało jej jeść będą, i spalą ją w ogniu” (Obj. 17:16).

Zainteresowanych szczegółowym komentarzem do 17 rozdziału księgi Objawienia odsyłamy do opracowania, które zostało zamieszczone na niniejszej witrynie 8 października 2011 roku, a w obecnych rozważaniach chcemy jedynie zwrócić uwagę Czytelnika na zgodność przekazu 17 rozdziału Objawienia z przytoczonymi powyżej obrazami.

Analizując obecną sytuację Kościoła Rzymsko-katolickiego sądzimy, że słowa z 16 wersetu zaczęły się już wypełniać. Na pewno nie powróci on do swojej dawnej świetności i potęgi. Już został ogołocony ze swojego nimbu świętości, nieomylności i przekonania, że jest jedynym, poza którym nie ma zbawienia. Pustoszą go nagłaśniane skandale, które laicyzują całe społeczności. Już teraz zbankrutowało szereg parafii, kiedy musiały wypłacić miliardowe odszkodowania ofiarom księży – pedofili. Sądy zaczynają wsadzać do więzienia coraz więcej bezkarnych dotąd duchownych. Ale najgorsze jest jeszcze przed nim.

Księga Objawienia zapowiada, że Wielka Wszetecznica ma być spalona ogniem zarówno przez 10 rogów jak i przez samą bestię. Co oznacza ten nieoczekiwany zwrot akcji, skoro została ona wyniesiona do chwały właśnie przez ową dziesięciorożną, czerwoną bestię? Rozwiązanie tej kwestii wydaje się nietrudne kiedy spojrzymy na to co wydarzyło się w latach 1977 – 1980. Bestia papieska wyszła z przepaści dzięki wsparciu socjalistycznych przywódców, co zostało uzasadnione w powyższych rozważaniach, co też podkreśla jej czerwony kolor. Papiestwo nie byłoby współczesną bestią, gdyby nie zostało dopuszczone do świeckiej władzy, a co na przykładzie Polski jest bardzo widoczne. Stało się to możliwe dzięki „socjalistycznym królom”, którzy przez polityczny kontrakt z papiestwem zespolili się z organizmem bestii. Do sytuacji tej pasuje też liczba 10 rogów i 7 głów bestii. Otóż obóz państw socjalistycznych zorganizowany był w dwóch formacjach: Zarząd polityczny – Układ Warszawski – 7 członków oraz gospodarczej – RWPG –10 państw. Jedna godzina to czas tego krótkiego okresu współpracy, który rozpoczął się wizytą E. Gierka w Watykanie (1.12.1977) a zakończył zamachem na papieża 13 maja 1981 i trwał dokładnie 1260 dni – 42 miesiące (Objaw. 13:5).

Wielka Nierządnica, która dosiadała czerwonej bestii to Kościół Rzymsko-katolicki – duchowa siła i mózg całej operacji dzięki której współczesny model sojuszu Ołtarza i Tronu mógł co prawda na krótko, ale zaistnieć.

To, że zdradzeni socjalistyczni królowie, czyli wszystkie postkomunistyczne siły starają się wszelkimi siłami i sposobami zniszczyć Wielką Nierządnicę wydaje się oczywiste i dzieje się na naszych oczach. Ale dlaczego przeciwko niej ma obrócić się także sama bestia, a więc te siły, które wyniosły ją do chwały, dały jej władzę, uznały jej autorytet i wspierały ją na wszelkie możliwe sposoby?

Spodziewamy się, że tak jak na polskiej ziemi, począwszy od roku 1977 dokonało się wyjście „bestii papieskiej” z przepaści, tak i tutaj dokona się jej spektakularne zniszczenie. To w Polsce udało się jej stworzyć państwo wyznaniowe, które w swoich zamiarach nie ustaje w zawracaniu społeczeństwa ku średniowiecznym standardom. Spodziewamy się zatem, że już w niedługim czasie muszą wyjść na światło dzienne takie grzechy Kościoła katolickiego, które obrócą przeciwko niemu jego dotychczasowych zwolenników. Gniew oszukanych i rozczarowanych wyznawców, tak jak kiedyś podczas Rewolucji Francuskiej, wykorzysta wzmagającą się anarchię Wielkiego Ucisku aby ostatecznie unicestwić ten odstępczy system.

 

Zakończenie

 

Podsumowując powyższe rozważania musimy sobie uzmysłowić, że na każdego, kto zajmuje się proroctwami Słowa Bożego i śledzi rozwój Bożego Planu, mogą czyhać różne niebezpieczeństwa. Dwa z nich wymieńmy na zakończenie:

1. Możemy w swojej wyobraźni stworzyć zbyt fantastyczny i „przeładowany” wydarzeniami, w przekonaniu wielu 24-godzinny, obraz powrotu naszego Pana; podczas gdy „dzień małych początków” dla tego okresu zaczął się już w roku 1874 – świtem Dnia Pańskiego i rozpoczął okres drugiej obecności (paruzji) Chrystusa.

2. Innym niebezpieczeństwem może być zlekceważenie narzędzi Pańskich, którymi posługuje się On przy objawianiu swoich planów i działania. Może się nam wydawać, że to co głoszą jest „nauką ludzką”, ma zbyt mały zasięg i uznanie u poważnych nauczycieli lub jest obciążone błędami przeszłości. Tymczasem okazuje się, że potęgujące się wydarzenia potwierdzają trafność tych nauk i ich Boże pochodzenie. Pozostaje nam smutny wniosek, że nie dostrzegliśmy „dnia małych początków” a przez to nie „poznaliśmy czasu swego nawiedzenia” (Łuk. 19:44).