Drugi tom W.P.Św.

Wykład IV p.t. CZASY POGAN
(wydany w 1889 roku)

 

"I będzie Jeruzalem deptane od pogan, aż się wypełnią czasy pogan" – Łuk. 21:24.
 

 

Wyrażenie "Czasy Pogan" zostało użyte przez naszego Pana dla nazwania okresu historii pomiędzy usunięciem figuralnego Królestwa Bożego – królestwa izraelskiego (Ezech. 21:25-27) a wprowadzeniem i ustanowieniem jego pozafigury – prawdziwego Królestwa Bożego, kiedy to Chrystus przyjdzie "uwielbiony w świętych swoich, aby się dziwnym okazał we wszystkich wierzących w on dzień".

W tym okresie panowanie nad ziemią miało pozostawać w rękach pogan; Izrael zaś, zarówno cielesny jak i duchowy, miał i ma być tym mocom poddany, aż zakończy się ich czas. Bóg nie ma upodobania w tych rządach ani ich nie pochwala, ale uznaje ich panowanie. Innymi słowy, dla mądrego celu pozwala im rządzić przez określony czas.

Władza nad ziemią była pierwotnie dana Adamowi, który miał nad tą ziemią panować i czynić ją sobie poddaną (1 Mojż. 1:28). Adam upadł, wskutek czego władza, utracona na skutek grzechu, została mu odebrana.

 

 

Następnie dozwolono panować nad ziemią aniołom. Niektórzy z nich jednak, zamiast podnieść upadłą rasę, nie zachowali "pierwszego stanu swego", lecz wpadli w nieposłuszeństwo. Potem, po potopie, Bóg objawił Abrahamowi swój cel – przyjście z pomocą umierającej, grzesznej rasie; pomocą tą miało być potomstwo Abrahama – wzbudzony spośród niego wielki wybawiciel, władca i nauczyciel. Bóg obiecał to Abrahamowi mówiąc: "błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi".

To była najwcześniejsza wzmianka o narodowym, uniwersalnym panowaniu nad ziemią. Wzmianka ta, pochodząca od Boga, mówiła o szczególnych zdolnościach, o niezwykłej wyższości tego władcy nad wszystkimi innymi, a także przepowiadała, że poddanie się takiemu władcy będzie korzyścią dla całego rodzaju ludzkiego. Niewątpliwie obietnica dana Abrahamowi wypełniała serca i umysły jego potomstwa – Izraela; była też dobrze znana jego krewnym – Moabitom i Edomitom; co do tego nie może być wątpliwości. Prawdopodobnie o takiej narodowej nadziei dowiedziały się i inne narody; trudno wątpić, że gdy tak się stało, duma wzbudziła w nich pragnienie stania się narodem przewodnim oraz chęć zdobycia uniwersalnej władzy; narody te sądziły bowiem, że pod każdym względem są odpowiednie i zdolne do rządzenia, nauczania i przez to do błogosławienia innych narodów, tak jak któryś z potomków Abrahama.

Wydaje się, że nadzieja Izraela na osiągnięcie uniwersalnej władzy nie przez wybór innych narodów, lecz przez Boski wybór i moc okazane w łasce dla narodu wybranego, udzieliła się i innym narodom. W każdym razie widzimy, że pogańscy królowie i narody traktowały władzę jako łaskę od bogów, których czcili. Tej samej myśli nadal chwytają się zarówno mali jak i wielcy królowie i książęta. Bez względu na to, jak słabi fizycznie i umysłowo, jak grzeszni i nie nadający się do władania sobą lub innymi, prawie do obłąkania owładnięci są myślą, że Bóg specjalnie wybrał ich i ich rodziny do rządzenia i "błogosławienia"(?) całej ziemi. Ta teoria, zaakceptowana przez mnóstwo ludzi, jest rozpowszechniana na medalach, monetach i dokumentach państwowych z napisem "Król ... z łaski Bożej".

I tak, podczas gdy Izrael czekał i miał nadzieję na obiecane panowanie nad ziemią i często spodziewał się być bardzo blisko realizacji tej obietnicy, szczególnie za panowania Dawida i Salomona, inne narody również pragnęły stać się uniwersalnymi imperiami. Kiedy więc Bóg zamierzał odjąć koronę od Izraela aż do momentu przyjścia prawdziwego nasienia obietnicy, które miało objąć władzę, postanowił On pozwolić pogańskim królestwom posiąść panowanie i spróbować rządzić światem, aby w ten sposób ludzkość mogła przekonać się, że próby samodzielnego rządzenia w obecnym grzesznym stanie są daremne. Bóg powierzył władzę utraconą przez Adama aniołom, aby pokazać, że nie są oni w stanie rządzić i błogosławić świata; teraz oddał tę władzę poganom, aby wypróbowali swoje metody bez Jego pomocy. Te eksperymenty Bóg dopuszcza jako cenne i niezbędne lekcje wypełniające czas przed nadejściem Pomazańca Pańskiego, który według należnych Mu praw obejmie władzę i wykona wszystkie Jego wspaniałe zamierzenia.

Izrael według ciała był obrazem Izraela duchowego, Kościoła Wieku Ewangelii, który w tym głębszym sensie jest nazywany "królewskim kapłaństwem, narodem świętym" (1 Piot. 2:9) i który we właściwym czasie będzie rządzić i błogosławić wszystkie narody. Tak więc królestwo izraelskie pod pewnymi względami było obrazem Królestwa Chrystusowego. Wynika z tego, że kiedy nadszedł Boski czas przekazania władzy nad ziemią poganom, należało wcześniej odjąć od Izraela obrazową koronę i przestać uznawać go za królestwo. Bóg uczynił to stwierdzając, że Izraelici udowodnili, iż nie zasługują na wywyższenie ich do uniwersalnego panowania, ponieważ stali się zepsuci, próżni i bałwochwalczy w miarę jak osiągali wyróżnienia jako naród. Działo się to za panowania króla Sedekiasza; Boski wyrok został wyrażony w słowach proroka: "Tak mówi Pan Bóg: Zdejmij diadem, zrzuć koronę. Ta już nigdy taka nie będzie. To, co niskie, będzie wywyższone, a to, co wysokie, będzie poniżone. Wniwecz, wniwecz, wniwecz ją obrócę. I już jej nie będzie, aż przyjdzie ten, który do niej ma prawo, i jemu ją oddam" (Ezech. 21:25-27).

 

 

 

To obalenie korony, czyli władzy, zostało dokonane. Została ona oddana najpierw Babilonii, potem Medo-Persji, Grecji i wreszcie Rzymowi. Charakter tych imperiów, jak zapisano na kartach historii, zgadza się dokładnie z proroczym opisem wielkiego posągu ze snu Nabuchodonozora i widzeniu Daniela czterech bestii.

 

 

 

Odrzucenie władzy Izraela miało trwać aż do przyjścia i objęcia panowania przez Chrystusa, prawowitego dziedzica tronu Izraela i całej ziemi, którą nabył swoją własną, drogocenną krwią. Do Niego, jak widzieliśmy, będzie należało piąte uniwersalne imperium ziemi – Królestwo Boże pod całym niebem. Jednak w przeciwieństwie do poprzednich czterech królestw, którym dozwolono sprawować władzę tylko przez jakiś czas i dlatego były uznawane, chociaż Bóg ich nie pochwalał, Królestwo Boże będzie w pełni uznane i ustanowione przez Boga jako Jego przedstawicielstwo na ziemi. Będzie to Królestwo Boże, Królestwo Pomazańca Jahwe. Zostanie ono wprowadzone stopniowo, w czasie wielkiego ucisku, który zakończy Wiek Ewangelii i podczas którego obecne królestwa zostaną całkowicie zniszczone, przemijając pośród wielkiego zamieszania.

W tym rozdziale prezentujemy biblijne dowody potwierdzające, że zupełne zakończenie Czasów Pogan, to znaczy zupełne zakończenie okresu ich panowania, będzie miało miejsce w roku 1914 i że ujrzymy wtedy rozpad władzy niedoskonałych ludzi. Zauważmy też, że jeżeli jest to fakt uzasadniony Pismem Świętym, to udowodni on, co następuje:

(1) Po pierwsze, że w tym czasie Królestwo Boże, o które nasz Pan nauczył nas modlić się "przyjdź królestwo twoje", zacznie obejmować władzę i wkrótce zostanie zaprowadzone na ziemi, na ruinach dzisiejszych instytucji.

(2) Po drugie, że Ten, który ma prawo wziąć władzę, będzie wtedy obecny jako nowy Władca ziemi; co więcej, fakt ten udowodni też, że będzie On obecny dużo wcześniej, ponieważ obalenie rządów pogańskich jest bezpośrednim skutkiem rozbicia ich na części jako naczynie zduńskie (Ps. 2:9; Obj. 2:27) i ustanowienia w ich miejsce Jego własnego, sprawiedliwego rządu.

(3) Po trzecie, że na jakiś czas przed końcem obalenia tych rządów ostatni członek uznawanego przez Boga Kościoła Chrystusowego, królewskiego kapłaństwa, Ciała Chrystusowego, zostanie uwielbiony wraz z Głową, ponieważ wszyscy członkowie mają królować wraz z Chrystusem, współdziedzicząc z Nim Królestwo, a nie może to być ustanowione bez pełnej liczby członków.

(4) Po czwarte, że począwszy od tego czasu Jeruzalem nie będzie deptane przez pogan, lecz podniesie się z prochu Boskiej niełaski do wielkiego zaszczytu, ponieważ Czasy Pogan zostaną wypełnione, czyli zakończone.

(5) Po piąte, że w tym czasie lub nawet wcześniej zaślepienie Izraela zacznie ustępować, ponieważ ich "zatwardzenie z części" miało trwać, "póki by nie weszła zupełność pogan" (Rzym. 11:25); innymi słowy – dopóki nie zostanie spomiędzy pogan wybrana pełna liczba tych, którzy mają być członkami Ciała, czyli Oblubienicy Chrystusowej.

(6) Po szóste, że wielki "czas ucisku, jakiego nie było, odkąd narody zaczęły istnieć" dojdzie do punktu kulminacyjnego, którym będzie ogólnoświatowe panowanie anarchii; potem ludzie uspokoją się i dowiedzą, że Jahwe jest Bogiem i będzie wywyższony między narodami (Ps. 46:10). Warunki opisane w symbolicznym języku jako szalejące fale morza, rozpływająca się ziemia, upadające góry i płonące niebo ustaną, a umęczona uciskiem ludzkość uzna "nowe niebiosa i nową ziemię" i ich pokojowe błogosławieństwa. Jednak Pomazaniec Pański oraz Jego prawowita i sprawiedliwa władza zostaną wcześniej – podczas wielkiego ucisku – uznane przez grono dzieci Bożych, przez klasę oznaczoną na Planie Wieków literami m i t, potem, już przy zakończeniu ucisku – przez cielesny Izrael, a wreszcie przez cały rodzaj ludzki.

 

 

 

(7) Po siódme, że przed tą datą Królestwo Boże, ustanowione w mocy, będzie już na ziemi oraz uderzy i skruszy pogański posąg (Dan. 2:34), a także doszczętnie zniszczy moc tych królów. Jego własna siła i władza zostanie ustanowiona równie szybko, jak szybko jego wpływy i czynniki kruszyły i roznosiły potęgi cywilne i duchowe – żelazo i glinę.

Komentarze współczesne:

Ad 1.

Autor II tomu W.P.Św. spodziewał się, że trójfazowe obalenie władzy Pogan zamknie się w ramach 1915 roku. W rzeczywistości proces tego obalania rozciągnął się na siedem dekad. Kamień władzy uwielbionego Chrystusa, Głowy i Ciała nie uderzył w stopy posągu ze snu króla Babilonu w roku 1914/1915 lecz w roku 1981. W ostatnich latach tego siedemdziesięciolecia uformowała się mało wcześniej wyobrażalna forma władzy pogan, dziesięciu "socjalistycznych królów" (palce z żelaza) we współpracy z Watykanem (kościelna "glina" imitująca kamień rzeczywistej władzy kościoła Chrystusa). Między rokiem 1980 a 1984 ta nieszczęsna mieszanina rozsypała się gruzy, powodując zachwianie się i upadek całego posągu władzy Pogan.

Ad 2.

Druga niewidzialna obecność Chrystusa, czyli zaangażowanie się Nowego Króla w dzieło ustanowienia na ziemi Jego królestwa rozpoczęła się z końcem sześciu tysięcy lat, czyli w roku 1874. Jednym z kierunków działalności naszego Pana było gromadzenie ziemskiej armii, odpowiednio potężnej do obalenia rządzących władz, cesarzy i królów, gdy tylko "Czasy Pogan" wygasną. Armię tę stanowią wszyscy ludzie skrzywdzeni, rozgoryczeni i coraz bardziej gniewni a jej trzonem od początku byli komuniści, anarchiści, nihiliści i im podobni.

Ad 3.

Władzę ustanawianego Królestwa Bożego, symboliczny Syjon przedstawia wizja Obj. 14:1. Władzę tę stanowi kompletny Chrystus, Baranek Boży i 144 000 Jego naśladowców. Imiona Ojca i Syna na czołach tych naśladowców Pana świadczą, że wszyscy są już opieczętowanymi zwycięzcami. Jest to rok 1977 końca Wysokiego Powołania. Wizja przedstawia zarówno wzbudzonych członków Kościoła, jak i tych, którzy z chwilą śmierci są zmieniani do duchowej boskiej natury. Ich działalność, bezpośrednio poprzedzająca Armageddon (1981), dotyczy tej samej misji krępowania, paraliżowania i ostatecznie obalania władz tego świata. Ale misja ta posiada dwojaki charakter, a mianowicie: Członkowie "Malutkiego Stadka" po tej i po drugiej stronie zasłony zostali upoważnieni przez Boga "aby dokonali [Jego] zemsty na poganach i ukarali narody; aby zakuli ich królów w kajdany, a ich dostojników w żelazne okowy; aby wykonali na nich zapisany wyrok. Taka jest chwała wszystkich jego świętych" (Psalm 149:7-9).

Innymi słowy, od końca Wysokiego Powołania (1977) członkowie Kościoła pozostający jeszcze na ziemi mieli przywilej ogłaszać Boskie wyroki na stary świat, natomiast ich uwielbieni bracia mieli te wyroki realizować. O tym samym mówi wizja rozdziałów 15. i 16. księgi Objawienia. Aniołowie wylewający zawartość czasz (prawda na czasie) przedstawiają Kościół, którego przedstawiciele (wciąż na ziemi) zapowiadają wyroki Boże, gdy zaś uwielbieni przedstawiciele z Jezusem Chrystusem na czele realizują te wyroki w postaci niszczących plag. Ostatnia, siódma plaga oznacza wybuch Armageddonu.

Ad 4.

Od roku 1914, równolegle do trzech faz upadku władzy Pogan (przez wojnę, rewolucję społeczną i anarchię), zaczęło ustawać "deptanie Jeruzalemu". Znamiennym początkiem tej historycznej zmiany był wybuch I Wojny Światowej. W czasie jej trwania Wielka Brytania wypędziła Turków z Bliskiego Wschodu oraz obiecała ustanowić w Palestynie "narodowy dom dla narodu żydowskiego" (deklaracja Balfoura). Seria wydarzeń sprzyjających Żydom wciąż trwała, aż w roku 1948 została uwieńczona proklamacją suwerennego państwa Izrael. Tym samym zakończył się pierwszy etap dźwigania się Izraelitów z narodowej martwoty. Wprawdzie "suche kości" przeobraziły się w cały organizm, to jednak był on wciąż martwy, leżący bez ducha (Ezech. 37:1-8). Jego ożywienie miało spowodować rozwiązanie czterech wiatrów (wersety 9,10).



O tych samych czterech wiatrach mówi księga Objawienia (7:1-3) w związku z wyborem klasy Izraela duchowego. Wraz z zapieczętowaniem kompletu "Malutkiego stadka" (1977) cztery wiatry miały być rozpuszczone i sprowadzać na świat Ucisk Wielki (Obj. 7:14; Mat. 24:21). Ucisk Wielki jest tożsamy z symbolicznym ogniem z wizji Eliasza, czyli wszechświatową anarchią (1981). Dopiero anarchia całkowicie obali władzę Pogan i sprawi, że "okupacyjny but" spoganizowanego chrześcijaństwa przestanie "deptać Jeruzalem" raz na zawsze.

Chociaż kulminacja anarchistycznego chaosu będzie śmiertelnym zagrożeniem dla Izraela, to jednak przyniesie dla tego narodu błogosławiony efekt, a mianowicie zesłanie "ducha łaski i przebłagania" (Zach. 12:10). Praktycznie oznacza to uznanie Jezusa z Nazaretu jako Mesjasza i wszelkie następstwa tego faktu: Nnaród wybrany, Izrael, pojednany się z Bogiem Jahwe, pod przewodnictwem Starożytnych Godnych (Abrahama i innych) zainicjuje wśród narodów świata dzieło "naprawienia wszystkich rzeczy".

Ad 5.

Wprawdzie "Malutkie stadko" zostało wybrane i uwielbione (wiosna 1981), to jednak na ziemi pozostają jeszcze członkowie "Wielkiego Grona", którzy muszą wyprać i wybielić swoje szaty w Ucisku Wielkim aby byli godni opuścić ziemię i zjawić się w niebie na "wieczerzy wesela Baranka" (Obj. 19:9). Dopóki ta klasa przebywa na ziemi dopóty wiąże zasługę Chrystusa, która utrzymuje ją w stanie usprawiedliwienia. Dopiero wtedy, gdy ta druga klasa Kościoła Pierworodnych zostanie całkowicie z ziemi odwołana nie będzie żadnych przeszkód do tego, aby duch Boży zaczął "spływać na wszelkie ciało" (Joel 2:28). Wszystko zacznie się od Żydów, których zaślepienie zacznie wtedy mijać, zwłaszcza wtedy, gdy zostaną cudem ocaleni z opresji najazdu Goga i gdy ujrzą "Abrahama, Izaaka, Jakuba i wszystkich proroków w Królestwie Bożym..." (Łuk. 13:28).

Ad 6.

C.T. Russell zrozumiał znaczenie wichru, trzęsienia ziemi i ognia z wizji Eliasza (1 Król. 19:11,12), jako trzy fazy upadku władzy Pogan po jej wygaśnięciu w roku 1914. Wytłumaczył te fazy jako wojnę, rewolucję społeczną i anarchię, czyli żywioły bezpośrednio poprzedzające ustanowienie Królestwa Bożego na ziemi ("cichy i delikatny głos"). O ile początek upadku władzy Pogan został rozpoznany trafnie, o tyle jego koniec z konieczności pozostawał w sferze przypuszczeń.

Przy braku wyraźnego światła w tej kwestii autor II tomu W.P.Św. założył, że całkowite obalenie władzy Pogan dokona się w ciągu 1915 roku. Rzeczywistość okazała się inna. Okres upadku rozciągnął się na siedem dekad, co w niczym nie zmienia zdumiewającej trafności wytłumaczenia wizji Eliasza. Któż zaprzeczy, że I Wojna Światowa naruszyła fundamenty władzy Pogan, gdy upadły trzy potężne cesarstwa Europy (góry)? Później nastąpiła ekspansja komunizmu, czyli rewolucyjne trzęsienia ziemi (1939-1980). Trzecim, decydującym uderzeniem jest wszechświatowa anarchia, która rozpoczęła się w 1981 roku wraz z upadkiem komunizmu i która do końca zniweczy władzę Pogan.

Ad 7.

Ostatnia orientacja chronologiczna, zainicjowana otwarciem przez Pana siódmej pieczęci na zwoju Boskiego Planu (1967 rok; Obj. 8:1), pozwoliła zrozumieć, że Kościół Chrystusowy, "Malutkie stadko" został uwielbiony na wiosnę 1981 roku. Tym samym kompletny Chrystus, Głowa i Ciało, w latach 1981-1984 pokruszył ostatnią liczącą się formę władzy Pogan przedstawioną w stopach z żelaza i gliny posągu, który ujrzał we śnie król Nabuchodonozor.