UCISKI JAKUBOWE

 

 

"Tak mówi Pan, który rozpostarł niebiosa, założył fundamenty ziemi i stwarza ducha człowieka w jego wnętrzu: Oto uczynię Jeruzalem kielichem odurzenia dla wszystkich okolicznych narodów, gdy nastanie oblężenie przeciwko Judzie i przeciwko Jeruzalemowi. W tym dniu uczynię Jeruzalem ciężkim kamieniem dla wszystkich narodów. Wszyscy, którzy będą go dźwigać, bardzo się zranią, choćby się zgromadziły przeciwko niemu wszystkie narody ziemi" (Zachariasza 12:1-3).

 

Ustanowienie Królestwa Bożego na ziemi, o które modlą się codziennie miliony chrześcijan, jest ściśle związane z przywróceniem do łaski Bożej narodu żydowskiego. Jerozolima, stolica Izraela, jest miejscem, skąd władza Chrystusa zacznie rozszerzać uzdrawiającą świat działalność (Micheasza 4:2).

 

Obecny proces odradzania się Izraela jest wstępnym etapem, poprzedzającym ustanowienie Królestwa Bożego na ziemi. Nasuwa się więc pytanie: Dlaczego tej Boskiej działalności gromadzenia narodu wybranego towarzyszy nienawiść i niedola ludzka, kryzysy międzynarodowe i wojny? Odpowiadając na to pytanie, Pismo Święte informuje, że odwieczny przeciwnik Boży, Szatan, czyni wszelkie zabiegi, aby pokrzyżować Boskie Plany. Usiłując nie dopuścić do założenia Królestwa Bożego, stara się zniszczyć jego zalążek – Izraela, i w tym celu do walki organizuje podległe mu ziemskie systemy (Objawienie 12:9).

 

Proroctwa Pisma Świętego podają, że obecny, pogłębiający się kryzys na Bliskim Wschodzie zakończy się konfliktem zbrojnym o światowym zasięgu. Zwycięzca w tej walce będzie tylko jeden – stojący za Izraelem "Mocarz straszny", Bóg Wszechmogący. Gdy wszystkie światowe systemy, świeckie i religijne upadną, gdy ich duchowy przywódca, Szatan, zostanie związany, nastaną nad światem rządy Chrystusa, którego panowanie przyniesie ludzkości sprawiedliwość, szczęście i pokój.

 

Podane wyżej okoliczności pozwalają zrozumieć przyczynę utrapień, jakie musi znosić naród izraelski po zakończeniu kary, okresów tzw. "siedmiu czasów karania" i "Dwójnasobu". Bóg dozwala na jego prześladowanie przez zaślepione narody, gdyż rozbudza ono w Izraelitach pragnienie powrotu do ojczyzny oraz energię w jej odbudowie i umacnianiu.

 

"Oto nadchodzą dni, mówi Pan, w których zasieję dom Izraela i dom Judy nasieniem ludzi i nasieniem zwierząt. A jak się starałem ich wykorzeniać, burzyć, obalać, niszczyć i trapić, tak będę nad nimi czuwał, by ich budować i sadzić, mówi Pan" (Jeremiasza 31:27,28).

 

 

ANTYSEMITYZM

 

Siódmy tysiąc lat od upadku Adama, w jaki ludzkość weszła od roku 1874, jest, z biblijnego punktu wadzenia, okresem Jubileuszu świata. Wprawdzie doskonałość i zupełną wolność otrzymają ludzie dopiero pod rządami Chrystusa, to jednak wstępna faza Jubileuszu zaznacza się już teraz powszechnym przywracaniem wolności i praw przysługujących każdemu człowiekowi.

 

To ogólne dążenie do sprawiedliwości otworzyło przed narodem żydowskim, dotąd spychanym na margines społeczeństwa, możliwość kształcenia się i dostęp do wszelkich zawodów i funkcji publicznych. Okoliczność ta sprzyjała asymilacji z otaczającym środowiskiem osłabiając jednak pragnienia do utworzenia własnego państwa.

 

Izraelici, podniesieni przez Prawo Mojżeszowe moralnie oraz intelektualnie, zaczęli szybko przodować we wszystkich dziedzinach, a przede wszystkim w handlu, finansach i przemyśle. W ten zaś sposób zaczęli uzależniać od siebie społeczeństwa, w których byli gośćmi.

 

Przypadki nadużyć ze strony Żydów, jak również zawiść otoczenia, zaczęły wzbudzać coraz większą niechęć społeczeństw europejskich do tolerowania tego narodu między sobą.

 

Bóg przewidział, że wzrastający antysemityzm będzie odrywał uczucia Żydów od coraz wygodniejszego życia wśród narodów swego rozproszenia, a kierował je ku Jerozolimie.

 

"A to, co wam na myśl przychodzi, nigdy się nie stanie. Mówicie bowiem: Będziemy jak inne narody, jak plemiona innych ziem, będziemy służyć drewnu i kamieniowi. Jak żyję, mówi Pan Bóg, potężną ręką, wyciągniętym ramieniem i w wylanej zapalczywości będę królował nad wami. I wyprowadzę was spośród narodów i zgromadzę was z ziem, do których zostaliście rozproszeni, potężną ręką, wyciągniętym ramieniem i w wylanej zapalczywości; zaprowadzę was na pustynię tych narodów i tam będę was sądzić twarzą w twarz. Jak sądziłem waszych ojców na pustyni ziemi Egiptu, tak was będę sądzić, mówi Pan Bóg. I przeprowadzę was pod rózgą, i wprowadzę was w związek przymierza. I oddzielę od was opornych i tych, którzy grzeszą przeciwko mnie. Wyprowadzę ich z ziemi, gdzie przebywają, lecz do ziemi Izraela nie wejdą. I poznacie, że ja jestem Panem" (Ezechiela 20:32-38).

 

Oto kilka fragmentów opisu, które ukazują, jak Bóg przeciwdziałał procesowi asymilacji Żydów. Prześladowania i nasilający się antysemityzm udaremniły plany "aby służyć drewnu i kamieniowi", czyli rozwijać kapitalistyczną działalność w obcych krajach.

 

"W Niemczech, gdzie silne były wpływy żydowskie w świecie finansów i mocne stanowisko w kołach intelektualnych, antysemityzm nie przybrał w owym czasie znaczniejszych rozmiarów, choć wystąpiły już sygnały ostrzegawcze. Duchowy ojciec nacjonalizmu niemieckiego Treitsche w swych wykładach 'polityki' na Uniwersytecie Berlińskim uznał Żydów za 'element narodowego rozkładu'. Pastor Adolf Stoecker organizował związki robotnicze o zabarwieniu antysemickim, domagając się ograniczeń dla Żydów.

 

Szersze koła zatoczyła agitacja antysemicka w Austrii. Poszła ona dwoma torami: prowadzili ją chrześcijańsko-społeczni z energicznym burmistrzem Wiednia Luegerem na czele i wszechniemcy, którym przewodził wodził Schonerer; swą agresywną demagogią zasłużył on sobie na podziw Hitlera.

 

Najtrudniejsze było położenie Żydów w Rosji. Od roku 1882, gdy utworzono tam 'strefę osiedlenia', spotykały ich coraz to nowe dyskryminacje. W 1887 roku wprowadzono numerus clausus, ograniczający w szkołach średnich i wyższych liczbę młodzieży pochodzenia żydowskiego do 10 procent w 'strefie osiedlenia', do 5 procent poza jej obrębem, a do 3 procent w Petersburgu i w Moskwie. W 1889 roku zabroniono Żydom wykonywania zawodu adwokackiego. W 1891 roku rzemieślnikom żydowskim, którym dotąd pozwalano mieszkać w Moskwie i guberni moskiewskiej nakazano opuścić dotychczasowe siedziby. Zarządzenie to dotknęło 17 tysięcy osób. Rok 1881 zapoczątkował falę pogromów, czyli zorganizowanych masowych napaści na Żydów, połączonych z zabójstwami, z grabieżą mienia, a odbywających się przy bierności i bezczynności władz i policji. Największe nasilenie przybrała akcja pogromowa w roku 1905. W ciągu jednego tylko tygodnia po ogłoszeniu manifestu październikowego urządzono 100 pogromów. Rząd carski uzasadniał antysemityzm i wystąpienia antyżydowskie udziałem Żydów w akcji rewolucyjnej, jednocześnie wszakże oskarżał anarchistów o organizowanie pogromów. W gruncie rzeczy chodziło o skierowanie w stronę Żydów niezadowolenia mas ludowych i ich nienawiści do caratu.

 

 

 

 

Prześladowania i agitacja antyżydowska hamowały naturalny proces asymilacji, wzmacniając poczucie odrębności wśród Żydów i, co zresztą ściśle się z tym

wiązało, sprawiały, że zaczęli oni szukać sposobów wyjścia z ciężkiej sytuacji".

 

J. Pajewski "Historia Powszechna 1871 – 1918", str. 67, 68

 

RYBACY

 

 

Nasilające się represje stworzyły okoliczności, w których nadzieje syjonistyczne zaczęły znajdować wśród Żydów coraz większy posłuch. Propagatorów tych nadziei nazywa proroctwo rybakami:

 

"Dlatego oto nadchodzą dni, mówi Pan, że już nie będą mówić: Jak żyje Pan, który wyprowadził synów Izraela z ziemi Egiptu; Ale: Jak żyje Pan, który wyprowadził synów Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, do których ich wygnał. I sprowadzę ich znowu do ich ziemi, którą dałem ich ojcom. Oto poślę po wielu rybaków, mówi Pan, i ci ich wyłowią; potem poślę po wielu myśliwych, i ci ich upolują na każdej górze i na każdym pagórku, i w rozpadlinach" (Jeremiasza 16:14-16).

 

Ruch syjonistyczny pod przywództwem takich działaczy jak: T. Herzl, U. Gincberg, Sz. Dubnow, M. Hirsz, Ch. Weizmann, L. Pinsker i inni, rozwinął się w potężną organizację, pośredniczącą w emigracji Żydów do Palestyny. Przynętą, jaką stosowali syjoniści (rybacy), były proroctwa biblijne o Palestynie – dostatniej i bezpiecznej ojczyźnie Żydów. Na taką "przynętę" dali się "złapać" tylko prawdziwi patrioci izraelscy. W ich sercach pozostawały żywe obietnice dane praojcom i dlatego czekali tylko sposobnego momentu, aby udać się do ojczyzny. Tam pragnęli ofiarować w dziele jej odbudowy wszystko to, co mieli najcenniejsze.

 

Oto prorocze słowa o tej klasie:

 

"Oto przyprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi; wśród nich będą ślepi i chromi, brzemienne i rodzące. Powrócą tu wielką gromadą. Przyjdą z płaczem i przyprowadzę ich wśród modlitw, a poprowadzę ich nad strumienie wód prostą drogą, na której się nie potkną. Jestem bowiem ojcem dla Izraela (…) Ten, który rozproszył Izraela, zgromadzi go i będzie go strzec jak pasterz swoich trzód (…) Przyjdą więc i będą śpiewać na wyżynie Syjonu (…) a ich dusza będzie jak nawodniony ogród i już nie będą się smucić" (Jeremiasza 31:8-12).

 

"Kronika żydowska (The Jewish Cronicle) pisze: Ruchu tego nic powstrzymać nie może. Nie możemy stać nadal z założonymi rękami, kiedy zaczyna się ten nowy Exodus (wyjście). My, Żydzi, utrzymywaliśmy przez blisko 2000 lat, że skończą się nasze wiekowe cierpienia, skoro tylko ponownie dostaniemy na własność ziemię naszych ojców. Czyż wiara ta ma upaść właśnie w chwili, gdy spodziewania nasze mają się już wypełnić? Albo czy należy oczekiwać, że powrót nasz będzie uskuteczniony środkami tak tajemniczymi, że będą one poza sferą współdziałania istot ludzkich? Bóg wykonuje swoją wolę za pośrednictwem woli ludzkiej, a jeśli proroctwa mają się spełnić, to stanie się to przy pomocy woli i energii ludzkiej. To powinno być wysokim zadaniem dla każdego, aby zachęcić ludzi do praktycznego planu założenia kilku kolonii żydowskich w Palestynie. Z małych początków wyrastają zwykle wielkie dzieła; powrót małej gromadki Żydów do Ziemi Świętej nie omieszka przekonać ogół o możliwości i praktyczności powrotu na większą skalę, na którą zawsze wskazywała historia nasza i pragnienia wszystkich Żydów". C 300, 301 (1890 r.)

 

"Znaczna część zebranego obecnie w Palestynie Izraela prawdziwie nazwana jest 'halutzim' – pionierzy, czyli przednią strażą. Ci mężczyźni i niewiasty, podnieceni wiarą, nadzieją i patriotyzmem, z radością ponoszą nieuniknione niedostatki dla sprawy Syjonu. Po całym kraju można ich widzieć w większych i mniejszych gromadkach, pracujących z idealizmem, jakiego dotąd nigdy nie widziano. Można tam widzieć ludzi uczonych, profesorów, adwokatów i doktorów filozofii, pracujących obok zwykłych robotników przy łamaniu kamieni, przy mieszaniu cementu i przy budowie dróg. A po takiej całodziennej ciężkiej pracy zbierają się wszyscy i śpiewają triumfalne pieśni Syjonu. Takie poświęcenie się dla dobra wspólnej sprawy nie jest dla celów handlowych; ono wypływa z duchowych pobudek i rozpala serca tysiącom".

 

"Syjonizm w Proroctwie", str. 64, 65

 

 

"U wielu z tych, ich poświęcenie rozpoczęło się na długi czas zanim znaleźli się w Palestynie. Wielu ubogich Żydów z Rosji, Polski, Rumunii, Niemiec i innych krajów musiało przechodzić znaczne cierpienia i ogromne niedostatki zanim ostatecznie dopięli swego największego pragnienia, czyli zanim mogli znaleźć się w Palestynie i dopomagać do odbudowy ich żydowskiej ojczyzny. Pewien zdolny inżynier z Rosji przybył do Palestyny bez żadnego obuwia, mając nogi poowijane starymi szmatami. Całą drogę odbył pieszo, co zajęło mu 11 długich miesięcy podczas zimna i upału; Lecz doszedł i bardzo był szczęśliwy, że mógł się tam znaleźć i mieć udział z innymi szczęśliwymi "Halutzim" w odbudowie Syjonu".

 

"Syjonizm w Proroctwie", str. 65

 

 

"Jednym z najciekawszych widoków Jeruzalem jest miejsce narzekania Żydów, gdzie każdego piątku gromadzą się członkowie pewnej sekty żydowskiej; miejsce to znajduje się poza murami meczetu Omara, zajmującego część miejsca, gdzie stała świątynia Salomona. Żydzi opierają swe głowy o kamienie i rozpaczają nad utratą Jeruzalemu, modląc się do Boga, aby oddał tę ziemię wybranemu narodowi. Zwyczaj ten utrzymuje się od wieków średnich i przedstawia bardzo smutny widok. Widziałem tych Żydów zeszłego tygodnia: W wąskiej uliczce otoczonej nędznymi domostwami, na płytach kamiennych, wytartych bosymi nogami tysięcy Żydów – pod murem z potężnych bloków kamiennych wznoszących się wysoko ich głowami, stał długi szereg mężczyzn odzianych w powłóczyste szaty i kobiet z osłoniętymi twarzami; ludzie ci bili pokłony, modlili się i płakali. Jedni mieli długie siwe brody i włosy srebrnobiałe, inni byli jeszcze w kwiecie młodości; czasami uniesienie ich w modlitwie dochodziło do szału. Każdy prawie miał w ręku wytartą od ciągłego użycia Biblię hebrajską; a od czasu do czasu płacz ich zmieniał się w rodzaj jęczącego śpiewu; jakiś starzec siwobrody przodował w tym śpiewie, a reszta powtarzała tylko słowa odpowiedzi". C-306 (1890 r.)

 

 

OŚRODKI WIARY W JEZUSA

 

 

Istotny udział w pracy "rybaków" miały ośrodki wiary w Jezusa zakładane w Rosji i innych krajach. Powstały one z inicjatywy Józefa Rabinowicza i Jakuba Scheinmana.

 

"Jego (tj. J. Rabinowicza) przekonanie, że Chrystus obejmuje i wypełnia sobą wszystkie starodawne proroctwa, oraz jest ideałem i celem Izraela jako narodu, stanowi rdzenną myśl całego tego ruchu. Zasady głoszone przez pokornego Nazarejczyka zostały uznano jako jedyne, które mogą wypełnić przeznaczenie tego narodu i które umożliwiają mu osiągnąć taki koniec, do jakiego Izrael jest przeznaczony jako wybrany naród. Wobec takiego postawienia sprawy uważa się, że odrzucenie przez Żydów zasad i nauk Chrystusa osiemnaście stuleci temu wytrąciło naród izraelski z normalnego biegu rozwoju historycznego. Zasady te i nauki uznane są dziś przez wszystkich chrześcijan, a ostatnio i przez pana Rabinowicza oraz jego stronników, jako jedyny i poprawny wynik całego poprzedniego rozwoju historycznego Izraela. Aby właśnie uzdrowić ten nienormalny rozłam i odrzucenie ideałów, reformator z Kiszyniewa rozpoczął swą pracę, chcąc ponownie wprowadzić swój naród na tę drogę, z której przez swój błąd zeszedł w owym pamiętnym okresie. W roku 1880 Rabinowicz ogłosił program, w którym popierał kompletną reorganizację systemu rabinistycznego. Potem pracował w towarzystwie zmierzającym do osiedlenia Żydów na roli w południowej Rosji; zaś podczas prześladowania w roku 1882 gorąco nawoływał, aby Żydzi wrócili do Palestyny. Właśnie w owym okresie czasu wyrobiło się w nim to przekonanie religijne. Przekonanie to nie wynikło wcale wskutek jakiegokolwiek nawracania ze strony misjonarzy chrześcijańskich, ani też pana Rabinowicza nie można uważać za nawróconego. Zmiana jego przekonań dokonała się stopniowo i dopiero po długich namysłach i badaniach dojrzała w nim myśl, aby organizować chrześcijańskie zrzeszenia wśród Żydów. Kiedy powrócił z Palestyny, przekonania jego skupiły się w tych słowach: "Klucz do Ziemi Świętej spoczywa w ręku naszego brata Jezusa". Słowa "Jezus nasz brat" są rdzeniem jego religijnych poglądów. Praca jego spotkała się z powodzeniem i wielu Żydów przyjęło jego naukę". C 314, 315 (1890 r.)

 

Znamiennym wydarzeniem tego okresu było przetłumaczenie Nowego Testamentu na język hebrajski dokonane przez prof. Delitssch'a.

 

Ruch szerzący wiarę w Jezusa miał duży wpływ na imigrację Żydów do Izraela. Zapewne ma on jeszcze wielką rolę do odegrania w zapoznaniu Żydów z ich Bratem Jezusem Chrystusem. Zupełne bowiem przywrócenie do łaski tego narodu nie nastąpi wcześniej, "aż poznają tego, którego przebili" (Zachariasza 12:10).

 

 

MYŚLIWI

 

 

Syjonistyczni "rybacy" z proroctwa Jeremiasza (16:16) pozyskali dla idei odrodzenia państwa Izrael tylko część Żydów. Wtedy Bóg dozwolił na działalność biblijnych "myśliwych" (łowców). Przestrach, jaki wywołali ci biblijni "myśliwi" gwałtownie przyśpieszył imigrację mniej patriotycznych Żydów do Palestyny. Najokrutniejszym "łowcą" był Hitler.

 

 

 

 

"Cały okres międzywojenny znaczony był w Palestynie powracającymi falami krwawych rozruchów arabsko-żydowskich. Przybrały one zwłaszcza duże rozmiary w 1920, 1921, 1929, 1933 i 1936-1939 roku.

 

W latach trzydziestych zaznacza się istotny zwrot w kwestii palestyńskiej. W związku z pojawieniem się hitleryzmu w Europie, niezbyt wielka do tego czasu imigracja żydowska do Palestyny zaczęła narastać. Tymczasem arabski ruch narodowy w Palestynie, kierowany przez wysoki Komitet Arabski z muftim Jerozolimy, Hadż Amin el Husseinem na czele, zeszedł w 1937 roku na drogę współpracy z osią faszystowską Rzym – Berlin. Wysoki Komitet Arabski został wówczas zdelegalizowany, część jego przywódców Anglicy wywieźli na wyspy Seszele, a Hadż Amin, który usiłował kierować ruchem najpierw z Syrii, a następnie z Iraku, znalazł się w końcu w czasie wojny w Berlinie".

 

"Nowe Drogi" lipiec 1967, str. 19

 

"Hitler zdawał sobie sprawę z tego, iż powodzenie jego fałszywej ideologii uzależnione jest od używania odwiecznego oręża, jakim jest nienawiść. Należało pokazać narodowi niemieckiemu obiekt, któremu przypisać będzie można wszystko, co dokuczliwe i natrętne, wszystko, co godne pogardy, obiekt będący absolutną antytezą człowieka aryjskiego, hitlerowca, a którego istnienie i poczynania przedstawione zostaną jako przyczyny wszystkich trudności i niepowodzeń, z którymi ma państwo do czynienia.

Obiektem tym stał się Żyd. Hitler nienawidził także i innych: marksiści i komuniści stanowili stale przedmiot jego gorączkowych ataków. Różnica polegała jednak na tym, że mogli oni wykupić się u niego odżegnaniem od swych poprzednich poglądów i przejściem do obozu nacjonal-socjalistycznego. Żyd natomiast był ofiarą wieczną, niemającą żadnego wyjścia i nie mogącą uciec przed burzą nienawiści".

 

Z przemówienia Prokuratora Generalnego Izraela,

Gideona Hausnera, na procesie Adolfa Eichmana

 

 

Rola hitleryzmu jako czynnika przyśpieszającego powstanie Izraela ukazana jest w równoległościach z życia Abrahama.

 

W odpowiedzi na pytanie Abrahama: "Panie Boże, po czymże poznam, że ją [ziemię] odziedziczę, Bóg polecił mu złożyć w ofierze zwierzęta o łącznym wieku 11 lat (1 Mojżeszowa 15:8,9,18). Lata te zawierają 3960 proroczych dni, zaś dni, po zastosowaniu biblijnej metody "dzień za rok" wskazują na okres 3960 lat.

 

 

11  x  360  =  3960 dni    ⇒     3960 lat

 

 

Odległość 3960 lat odłożona od wydarzeń w życiu Abrahama, wskazuje na współczesne fakty świadczące o spełnianiu się Boskich obietnic. W obrazowej historii Abrahama, Izaak przedstawia Izraela, natomiast Izmael – hitleryzm.

 

 

 

 

Rok p.n.e.                     Rok n.e.
 

2045  Zawarcie              1915  Pierwszy rok I Wojny Światowej, której wybuch popchnął
          przymierza                     do przodu sprawę powstania państwa Izrael.
          z Abrahamem
2034  Narodzenie          1926  Data "narodzenia się" prześladowcy Żydów.

          Izmaela                          W latach 1925-1927 powstała książka

                                                 Adolfa Hitlera "Mein Kampf" z wieloma
                                                 akcentami antysemickimi.

                                                 Oto zdanie z tej książki dotyczące
                                                 partii NSDAP, która wyniosła go do władzy:
                                                 "Dziś, w listopadzie 1926 roku, powstała znowu

                                                 w całej Rzeszy, wolna, silniejsza i wewnętrznie

                                                 bardziej spojona niż kiedykolwiek przedtem".
2021  Spłodzenie           1939  Początek II Wojny Światowej, mający spładzające

          Izaaka                             znaczenie dla powstania Izraela.
2020  Urodzenie             1940  Naród żydowski, zanim powstał jako państwo,

          się Izaaka                       przechodził okropne bóle – prześladowania

                                                 hitlerowskie – obozy, getta i masowe morderstwa.

                                                 Chociaż Hitler wzniecił wojnę przeciwko całemu

                                                 światu, szczególną nienawiścią pałał do Żydów.

                                                 To zgadza się z datą 1940 roku, gdy

                                                 po rozpoczęciu wojny Hitler zajął się szczególnie

                                                 ciemiężeniem Żydów. Jak w namiocie Sary,

                                                 w boleściach i tajemnicy, rodził się Izaak,
                                                 tak w sercach Żydów rodziło się państwo Izrael.
2015 Wypędzenie          1945  Klęska hitleryzmu w przegranej II Wojnie Światowej.
         Izmaela