POTWIERDZENIA LICZBOWE

 

 

W starożytności, liczbowanie biblijne określano słowami: Gematria lub izopsefia.

 

"W Biblii można również znaleźć kilka niewątpliwych przykładów gematrii. Liczba trzystu osiemnastu sług Abrahama (1 Moj. 14:44), odpowiada najprawdopodobniej liczbie imienia Eliezer, spadkobiercy Abrahama 1 + 30 + 10 + 70 + 7 + 200 = 318.

 

W rachunku trzy razy po czternaście pokoleń, tworzących rodowód Jezusa (Mat. 1:17), niektórzy dopatrują się gematrii imienia Dawida (DWD – 4 + 6 + 4 = 14) opartej na symbolicznym użyciu liczby siedem. Jezus uchodziłby w ten sposób za 'trzykrotnego Dawida' (w sposób szczególny przynależąc do dynastii Dawida i będąc równocześnie Mesjaszem). Nie ma natomiast żadnej wątpliwości, gdy chodzi o liczbę Bestii (666) w Obj. 13:18, nawet, jeżeli sama podstawa rachunku jest przedmiotem dyskusji".

 

"Słownik Teologii Biblijnej" ks. Kazimierz Romaniuk, Pallotinum 1973, str. 424

 

Komentarz do Obj. 13:18, znajdujący się w VII tomie Wykładów Pisma Świętego zawiera informację, że wartość liczbowa liter napisu na tiarze papieża "Vicarivs Filii Dei" (Namiestnik Syna Bożego) wynosi 666.

 

 

Dalsze obserwacje tekstu Biblijnego pozwoliły zauważyć, że liczbowanie nie tylko ma zastosowanie do identyfikacji bestii papieskiej, lecz jest kluczem do zrozumienia tajemnic Bożych w całym Piśmie Świętym. Tekst z Obj. 13:18 przypomina koniec kłębka nici. Pociągnięcie za ten koniec rozpoczęło rozwijanie się całej długości "nici" zrozumienia podanego przez naszego Pana metodą liczbowania.

 

W tej broszurze, oprócz liczbowań w językach biblijnych – hebrajskim i greckim, znajdują się również liczbowania w języku rosyjskim opartym na tak zwanej "cyrylicy".

 

Formowanie się tych alfabetów najwidoczniej nadzorowane było przez Boga, ponieważ zliczone wartości liczbowe tekstów Pisma Świętego, czy też świeckich pojęć świata, który jest przez Niego kontrolowany, stały się dodatkowym źródłem informacji o Boskim Planie. Powiązanie wartości liczbowych poszczególnych części danego zestawienia w matematyczny związek, sugeruje zależność treści porównywanych wydarzeń. Podstawowy proroczy tekst Słowa Bożego zestawiony z opisem wydarzenia w języku cyrylicy wyjaśnia czas i sposób spełnienia się tego proroctwa.

 

ABRAHAM   º   HAGAR   º   IZMAEL

 

W historii Abrama, niewolnicy Hagar oraz ich syna Izmaela, ukrył Bóg jeden z bardzo ważnych zarysów swojego Planu. Apostoł Paweł w liście do Galacjan rzuca nadprzyrodzone światło na tą historię. Według jego wyjaśnień Abram, któremu później Bóg zmienił imię na Abraham, przedstawia samego Boga. Niewolnica Hagar wyobraża Przymierze Prawa, natomiast syn Izmael – naród izraelski. Apostoł poucza, że Przymierze Prawa ukazane w Hagar, przedstawione jest również w górze Synaj, skalistej i jałowej, która była miejscem zawarcia tegoż Przymierza (Galacjan 4:25).

 

Izmael urodził się, gdy Abraham miał 86 lat, czyli w 2034 roku p.n.e. Od urodzenia się Izmaela do zawarcia Przymierza Prawa upłynęło 419 lat.

 

 

2034  –  1615  =  419

 

 

Podobnie jak Abram był ojcem dla Izmaela, tak Bóg był ojcem dla Izraela według ciała, z którym zawarł przymierze. Nie był to jednak charakter wzajemnego związku, jaki łączy Izrael duchowy z Bogiem, związek serdecznej zażyłości oparty na usprawiedliwie przez krew Chrystusa (Jeremiasza 3:4,19; Malachiasza 1:6; 2:10; Izajasza 1:12; Jana 1:12; Rzymian 8:15).

 

 

 

*  *  *

 

 

 

*  *  *

 

 

ABEL I KAIN

 

"Izrael cielesny, podobnie jak Izrael duchowy, został powołany przez Boga, aby był Jego szczególnym ludem, szczególnym skarbem dla Niego ponad wszystkie inne ludy (pierwszy jest skarbem ziemskim i figurą drugiego, który stanowi skarb niebieski). Oddzieleni od świata Izraelici byli odbiorcami szczególnej łaski Bożej przez osiemnaście sto czterdzieści pięć (1845) lat. Okres ten rozpoczął się wraz z początkiem ich życia narodowego, wraz ze śmiercią Jakuba, ostatniego z patriarchów, kiedy to po raz pierwszy zostali uznani za naród i nazwani 'Dwunastoma plemionami Izraela', co było ich nazwą narodową (zob. 1 Mojżeszowa 49:28; 46:3; 5 Mojżeszowa 26:5). Te tysiąc osiemset czterdzieści pięć lat narodowego życia i łaski zakończyło się odrzuceniem Mesjasza – 33 rok n.e. – kiedy to na pięć dni przed swoim ukrzyżowaniem przedstawił się im jako ich król, a nie będąc przyjętym, oświadczył: 'Oto dom wasz pusty zostanie' (Mateusza 23:38)". B-213/214

 

 

 

 

 

 

Za rozlew niewinnej krwi przyszła odpłata Boskiej Sprawiedliwości na późniejsze pokolenia tego narodu.

"Aby spadła na was wszelka krew sprawiedliwa przelana na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zabiliście między świątynią a ołtarzem. Zaprawdę powiadam wam: Spadnie to wszystko na to pokolenie" (Mateusza 23:35,36).

 

 

*  *  *

 

 

BOGACZ  I  ŁAZARZ

 

 

Przypowieść naszego Pana o bogaczu i Łazarzu jest obrazowym przedstawieniem historii Żydów i pogan. Naród żydowski był bogaty w obietnice, jakie Bóg dał ich ojcu Abrahamowi, a następnie całemu narodowi przy górze Synaj (1 Mojżeszowa 12:1-3; 2 Mojżeszowa 19:3-6).

Szkarłatny ubiór bogacza przedstawia królewskość, w jaką uposażony był ten naród przez obietnice, natomiast bisior – figuralne usprawiedliwienie przez krew zwierząt. Ustawicznie czuwała nad Izraelem Boska opatrzność.

W tym samym czasie poganie nie korzystali z tych przywilejów. Przeto ich stan godny pożałowania pokazany jest w Łazarzu, który czekał na okruchy spadające ze stołu bogacza. Wrzody lizane przez psy reprezentują grzeszne, bez usprawiedliwienia, stanowisko pogan przed Bogiem.
 

 

 

 

Łazarz może przedstawiać również celników i grzeszników z narodu żydowskiego, jednak wiodącą prawdą w tej przypowieści jest sprawa wyłącznej łaski dla Żydów, oraz jej utrata na korzyść pogan. Był to jeden z głównych tematów żniwa żydowskiego.

Naród żydowski umarł podobnie jak bogacz z przypowieści. Z powodu nieprzyjęcia Mesjasza Żydzi utracili łaskę Bożą, co ostatecznie sprowadziło zniszczenie ich narodowej egzystencji.

Cierpienia bogacza po jego śmierci i pogrzebie, przedstawiają cierpienia jakie przyszły na naród żydowski w wyniku zniszczenia narodowego po upadku Bar-Kochby w 135 roku n.e.

Łazarz na łonie Abrahama przedstawia radykalną i radosną odmianę sytuacji pogan od czasu, gdy Bóg po raz pierwszy "wejrzał na pogan" (Dzieje Apostolskie 15:14). Odtąd poganie szukający Boga przestali istnieć jako lud przez Niego odrzucony, bez nadziei, z dała od społeczności żydowskiej – Łazarz umarł. Oni umarli z Chrystusem, aby cieszyć się uczestnictwem w przymierzu Abrahamowym jako jego dziedzice (Efezjan 2:12-15; Galacjan 3:16,27,29).

Abraham przedstawia Boga, a Jego łono – stan łaski.

Okres wyłącznej łaski Bożej dla Izraela trwał 2081 lat, licząc od przymierza Abrahamowego do końca 70 tygodni łaski w roku 36 n.e. (Daniela 9:24-27). W roku 36 przyjęty został do łaski Bożej pierwszy poganin, Korneliusz wraz z rodziną (Dzieje Apostolskie 10)

 

*  *  *

*  *  *

*  *  *

*  *  *

 

 

 

DRZEWO FIGOWE – IZRAEL

 

 

*  *  *

 

*  *  *

 

 

DWÓJNASÓB I DOLINA SUCHYCH KOŚCI

 

W wizji Bożej o dolinie suchych kości, danej prorokowi Ezechielowi, ukazany został powrót łaski do Żydów. Z chwilą, gdy z rozporządzenia Bożego, Ezechiel zaczął prorokować do kości, rozległ się głos, hebr. kol, a następnie wśród tych kości nastąpiło poruszenie. Słowa Żyda, premiera angielskiego na Kongresie w Berlinie w 1878 roku były owym przełomowym głosem, który obudził z martwoty nadzieje narodu żydowskiego. Od tej pory wśród martwych dotychczas kości stało się poruszenie i rozpoczął marsz do stworzenia państwa Izrael. "Kości" zeszły się ostatecznie w 1947 i 1948 roku, czego wynikiem było powstanie państwa żydowskiego.

 

 

 

 

 

*  *  *

Słowa: Kongres Berliński i Lord Beaconsfield, Żyd, są podane według

II tomu Wykładów Pisma Świętego w języku greckim

 

 

*  *  *

 

*  *  *

Gdy zakończył się "Dwójnasób" łaska zaczęła wracać do cielesnego Izraela, a tym samym odwracać si od nominalnego Izraela duchowego. Aby ustalić dokładny czas tego przełomu należy do daty śmierci naszego Pana (Pascha 33 roku naszej ery) dodać 1845 lat i otrzymamy datę Święta Przejścia w 1878 roku.

 

 

*  *  *

 

*  *  *

 

15 maja 1948 roku stał się dniem doniosłym w historii żydowskiej. Od tej chwili weszli znów w posiadanie swego własnego państwa. Świat został po prostu zaskoczony tym wydarzeniem. Odnośne rokowania z ONZ i wielkimi mocarstwami zostały przerwane. Przed czterystoma syjonistami Ben Gurion oświadczył: "Dwa tysiące lat czekaliśmy na tę chwilę i oto jesteśmy świadkami tego wydarzenia. Jeżeli więc nadejdzie chwila, którą Bóg na coś wyznaczy, to nikt nie będzie mógł Mu się przeciwstawić".

     

*  *  *

*  *  *