TrzyBiada.pl
16
WRZ
1
3.5K
Lubię to
WOJNA 1948 ROKU
 
 
Proklamowanie państwa Izrael było doniosłym wydarzeniem, nie tylko wśród społeczności żydowskiej, ale również w skali całego świata. Napawało ono Żydów radością i dumą, każąc jednak stać z "bronią u nogi" wobec niebezpieczeństwa grożącego ze strony świata arabskiego.

Po decyzji ONZ o utworzeniu Izraela, Arabowie, na znak protestu opuścili z gniewem salę obrad z postanowieniem zniszczenia powstającego państwa.

Oto wspomnienia z tego okresu:

"Pamiętam dobrze wiosnę roku 1948 w Jerozolimie. Myślę, że najstarsi mieszkańcy miasta też nie zapomną, nawet, jeśli dożyją 120 lat. Wtedy nie można było znaleźć w całym mieście wolnego pokoju. Wszędzie było pełno reporterów prasowych, ekip telewizyjnych i radiowych, obserwatorów politycznych z całego świata. Bułgaria przysłała ekipę 12-osobową, Chiny 6-cio osobową. Przedstawiciele Związku Radzieckiego zajęli cały hotel, a Amerykanów, Anglików, Szwajcarów i Francuzów nikt by nie zliczył. Ci wszyscy przybysze jedno mieli wspólne – termin ważności rezerwacji hotelowej. Wszyscy bowiem zarezerwowali swoje pokoje na przeciąg dwóch, a najdalej trzech tygodni. W tym czasie spodziewali się wypełnić swoją misję. A na czym ona polegała? Mieli oni publiczność w swoich krajach dokładnie poinformować o przebiegu narodzenia się nowego Państwa Izrael. Ale nie tylko. Ich następną rolą było sfotografować, opisać i przekazać telewizyjnie śmierć tego państewka, która według przewidywań znawców miała nastąpić w ciągu najbliższych dwóch do trzech tygodni po powstaniu do życia. Pesymiści twierdzili, że z odrobiną szczęścia Izraelowi może uda się przeżyć nawet do końca miesiąca. Ale już szczytem optymizmu były przewidywania naszych przyjaciół, że uda się nam przetrwać cały miesiąc do połowy czerwca". "Cztery Cuda w Izraelu" P.E. Lapide
 
 
 
* * *  
 
 
Kiedy kraje arabskie zgodnie z uchwałą rządów Ligi Państw Arabskich z dnia 17.12.1947 wystąpiły, aby "zlikwidować tę krzywdę, przywrócić sprawiedliwość i ocalić Arabów palestyńskich" (Nowe Drogi – lipiec 1967), siły ich były 40-krotnie większe od izraelskich.

"W przeddzień opuszczenia przez Brytyjczyków kraju, dnia 15.05. 1948 zostało proklamowane Państwo Izrael. Regularne siły zbrojne sąsiednich państw wdarły się na terytorium Izraela z północy, wschodu i południa. Azzam Pasza, sekretarz generalny Ligi Arabskiej oświadczył na konferencji prasowej w Kairze w dniu 15 maja 1948 roku: To będzie wojna na wyniszczenie i masakra, o której będą w przyszłości mówić jak o rzeziach Mongołów lub Krzyżowców". "Izrael – fakty – cyfry – daty", str. 16
 

* * *

 

"Nie miałem zaszczytu osobiście poznać pana gen. De Gaulle'a ani pana gen. Eisenhowera, ale śmiem twierdzić, że gdyby ci wybitni wodzowie mieli dowodzić armią o siłach 40-krotnie mniejszych od przeciwnika, jak było w naszym przypadku w roku 1948 w stosunku do sił arabskich, to zarekomendowaliby swojemu rządowi, aby puścić żołnierzy do domu i czekać na bardziej korzystną sytuację dla podjęcia działań wojennych. Dowódca, który przy przewadze nieprzyjaciela 40 w stosunku do 1 decyduje się na walkę, moim zdaniem kwalifikuje się raczej do szpitala psychiatrycznego niż na pole bitwy. Ale naszym nieszczęściem było to, że nie mieliśmy żadnego domu, do którego moglibyśmy się wycofać, nie mieliśmy żadnego miejsca, w którym moglibyśmy się schronić, ani też nie mieliśmy żadnych szans na lepszą sytuację w przyszłości. Dlatego musieliśmy się bronić, mimo że liczebnie byliśmy tak słabi. I jak Państwu wiadomo musieliśmy się bronić nie tylko wtedy, w roku 1948, ale od tego czasu jeszcze trzykrotnie, a kto wie czy po raz piąty nie będziemy zmuszeni odpierać wroga, będąc sami śmiertelnie małą garstką wobec jego przeważających sił". "Cztery Cuda w Izraelu" P.E. Lapide

 
* * *
 
 
Angielski generał Montgomery przewidując skutek tej wojny, powiedział na Międzynarodowej Konferencji Prasowej w Londynie następujące zdanie: "Na Żydów przyszedł koniec".

Już na drugi dzień po ogłoszeniu niepodległości, tj. dnia 15 maja 1948 roku nadleciały egipskie bombowce i zbombardowały miasto Tel Awiw, a równocześnie uzbrojone jednostki lądowe z Egiptu, Jordanii i Syrii wsparte oddziałami bojowymi z Iraku, Iranu i Arabii Saudyjskiej przekroczyły ze wszystkich stron granice Izraela.
 
Chociaż Izrael był jeszcze zupełnie bezbronny i nieprzygotowany na odparcie "dżihad’u", czyli "świętej wojny" mającej na celu jego zagładę, a rozpoczętej równocześnie przez sześć sąsiednich państw arabskich, żydowscy repatrianci wprawili świat w zdumienie zwyciężając w nierównej walce.
 
 
WOJNA 1956 ROKU

 
"Dnia 26 lipca 1956 roku Egipt ogłosił upaństwowienie Kanału Sueskiego. Już pewien czas przed tym, Egipt nie przepuszczał statków izraelskich przez Kanał, ale wtedy nikt się za Izraelem nie ujmował. Teraz jednak upaństwowienie przez Egipt Kanału wybudowanego i utrzymywanego przez obce mocarstwa dla ważnych celów handlowych godziło w ich żywotne interesy. Toteż Rada Bezpieczeństwa przy ONZ wydała dnia 13 października 1956 roku rezolucję, potwierdzającą dawne prawo 'do wolnego przepływu statków przez Kanał Sueski bez względu na ich przynależność narodową'. Egipt wszakże nie tylko zupełnie zignorował rezolucję ONZ, lecz na dodatek zablokował flotę izraelską w Zatoce Akaba, ustawiając ciężką artylerię w Szarm asz-Szajch nad cieśniną Tirańską.

Równocześnie rozgłośnia radiowa w Kairze nadawała: 'Zbliża się dzień zguby dla Izraela. Zdecydowaliśmy się na to i wierzymy, że tak się stanie. Nie będzie pokoju przy naszej granicy, bo chcemy się pomścić – a nasza zemsta nie oznacza nic innego jak tylko śmierć dla Izraela'.

W tej sytuacji dnia 25 października 1956 roku Dawid Ben Gurion, ówczesny Premier, a zarazem Minister Obrony Izraela wydał rozkaz powołania rezerwistów pod broń'. "Czas naznaczony" str. 22, 23

W ciągu trwającej cztery dni kampanii izraelskie oddziały komandosów i wojsk pancernych dotarły do cieśniny Tiran, zajmując Szarm asz-Szajch, jak również opanowały wszystkie egipskie punkty oporu na Synaju.

Rezultat wojny 1956 roku znowu potwierdził prawdziwość proroctw biblijnych:

"Dlatego, tak mówi panujący Pan, zaprawdę w ogniu zapalczywości mojej mówić będę przeciw ostatkom tych narodów, i przeciwko wszystkiej ziemi Edomskiej, którzy sobie przywłaszczyli ziemię moją za dziedzictwo z weselem całego serca, i z ochotnym pustoszeniem, aby siedlisko wygnanych jego było na rozszarpanie... przetoż tak mówi panujący Pan: Jam podniósł rękę moją, iż te narody, które są zewsząd około was, sami hańbę swoją poniosą" (Ezech. 36:5-7).

Przytoczone proroctwo wskazuje, że zajęcie ziemi, z której Bóg wypędził Izraelitów za łamanie przymierza jest bezprawnym przywłaszczeniem. Panowanie Rzymian nad Palestyną zakończyło się w 614 roku, a już w 637 roku wtargnęli tam Arabowie pod dowództwem kalifa Omara. Po odbyciu narodowej kary Bóg przywraca prawowitych właścicieli do ich własności. Dlatego też oddanie Izraelitom ich własnej ziemi jest koniecznym aktem sprawiedliwości.
 
 
WOJNA 1967 ROKU 

 
Oto fragment naświetlający sytuację na Bliskim Wschodzie przed wojną 1967 roku:

"W połowie miesiąca stało się jasne, że Nasser nie poprzestanie na pogróżkach słownych. Dnia 18 maja zażądał wycofania się wojskowych oddziałów ONZ, które stały na straży pokoju w strefie Gazy i Szarm asz-Szajch na Półwyspie Synajskim w pobliżu Cieśniny Tiranu. Natychmiast po wycofaniu się wojsk ONZ, nocą 22 maja egipska flota wojenna zablokowała Cieśninę Tiranu 'nie przepuszczając żadnego statku pod banderą izraelską, ani żadnego statku z ładunkiem dla Izraela'. Równocześnie wojskowe oddziały egipskie zajęły Szarm asz-Szajch – miejsce strategiczne dla uderzenia od południa na państwo Izraelskie i odcięcia go od ewentualnych posiłków przysłanych drogą morską.

Dnia 30 maja Izrael był już otoczony przez gruby pierścień wojsk nieprzyjacielskich, zarówno lądowych jak i morskich, czekających tylko na rozkaz uderzenia. Król Husajn poleciał samolotem do Kairu, aby podpisać porozumienie wojskowe z Nasserem. Do tego porozumienia dołączyły się natychmiast inne państwa arabskie: Irak, Kuwejt, Tunis Sudan, Maroko i Algieria.

Przez radio kairskie Nasser krzyczał: 'Cel, jaki nam przyświeca – to całkowita zagłada Izraela!', i szał 'dżihad'u' ogarnął Zjednoczoną Republiką Arabską.

Po stronie ZRA opowiedziały się Wschodni i Zachodni Pakistan, Indonezja, Związek Radziecki oraz Chińska Republika Ludowa.

Dnia 1 czerwca maleńkie państwo stało samotnie przeciw największemu zmasowaniu broni zaczepnej, jaka kiedykolwiek zagrażała narodowi, a świat trwał w oczekiwaniu na ponure widowisko, gdy Izrael 'będzie rzucony lwom na pożarcie'.

W tej sytuacji Izrael wezwał pod broń weteranów z kampanii 1948 i 1956 roku oraz poborowych – chłopców i dziewczęta w wieku 18-20 lat. Zdecydowano bronić swego życia". "Czas naznaczony", str.26, 28

"Kair (PAP). Prezydent Nasser oświadczył w Kairze, że jeśli wybuchnie wojna celem ZRA będzie zniszczenie Izraela. Nasser przemawiał na spotkaniu Centralnej Rady Arabskich Związków Zawodowych. Stwierdził on, że dojdzie do wojny na pełną skalę, jeśli Izrael dokona jakiegokolwiek agresywnego posunięcia przeciwko Syrii bądź ZRA. Naszym celem będzie zniszczenie Izraela (...) jeśli wkroczymy do wojny będziemy pewni zwycięstwa – podkreślił prezydent ZRA". "Gazeta Białostocka" 29.05.1967

"W taki sposób rozpoczęła się ze strony arabskiej 'święta wojna' o wyzwolenie Palestyny, Z Damaszku radio nadawało: 'Wybiła godzina zemsty. Beczka z prochem musiała wybuchnąć. Ognie wojny o wyzwolenie już płoną. Do broni, Arabowie! Naprzód w samo serce Palestyny! Spotkamy się wszyscy w Tel Awiwie! Niech piekło pochłonie Syjonistów!'" "Czas naznaczony", str. 30

Ponownie wypełniły się słowa Psalmu:

"Bo się oto nieprzyjaciele twoi burzą, a ci, którzy cię w nienawiści mają podnoszą głowę. Przeciwko ludowi twemu wymyślili chytrą radę a spiknęli się przeciwko tym, których ty ochraniasz; mówiąc: Pójdźcie, a wytraćmy ich, niech nie będą narodem, tak, żeby i nie wspominano więcej imienia izraelskiego" (Ps. 83:3-5).

Wśród zdumiewających przykładów wiary mężów Starego Testamentu szczególne znaczenie posiada historia walki Dawida z Goliatem. Młodziutki Izraelczyk, którego jedyną bronią "był kij pasterski, proca i pięć kamieni, wystąpił mężnie do walki z urągającym Bogu Filistyńczykiem, trzymetrowym, uzbrojonym od stóp do głowy olbrzymem (1 Sam. 17:1-11).

Podobna nierównowaga sił zaznaczyła się na Bliskim Wschodzie w 1967 roku, gdzie na oczach całego świata nabrzmiewał kolejny konflikt arabsko – izraelski.
 
Panuje ogólne przekonanie, że agresji dokonał Izrael. Tymczasem informacje sprzed 5 czerwca 1967 roku wyraźnie wskazują, że to groźby uzbrojonych po zęby wrogich sąsiadów Izraela zmusiły go do prewencyjnego uderzenia. Uderzenie to było wytrąceniem miecza, który od pewnego czasu wisiał nad jego głową. Błyskawiczne zwycięstwo Izraela osiągnięte w ciągu sześciu dni, przy tak nierównym układzie sił, było tak niezwykłym, że nawet polska prasa określiła je jako "zwycięstwo Dawida nad Goliatem". To obrazowe porównanie świeckiej prasy okazało się uderzająco trafne.
 
 
 
 
Podwójnie trafne dlatego, iż potwierdziła je nawet jedna z równoległości z życia Dawida. Równoległe wydarzenia kilkudziesięciu lat życia tego króla ukazują proces umacniania się państwa Izrael. Dawid w tym porównaniu przedstawia naród izraelski, natomiast wojny i trudności, jakie poprzedzały jego panowanie są obrazem na współczesne wydarzenia, wysuwające Izraela na czołową pozycję w świecie.
 
 


 
 
Rok p.n.e.                     Rok n.e. 
 
1109  Narodzenie            1947  "Narodzenie się" państwa Izrael w wyniku uchwały
           Dawida                             ONZ z dnia 29 listopada 1947 roku.
 
1089  Walka Dawida       1967   Zbrojna konfrontacja 3 milionowego narodu izraelskiego
           z Goliatem                         ze 100 milionowym obozem świata arabskiego.
 
1079  Śmierć Saula –      1977  "Śmierć" wrogiego wobec Izraela nasseryzmu,
            prześladowcy                  zaznaczona pokojową wizytą przywódcy egipskiego
            Dawida                           Anwara Sadata w Izraelu w grudniu 1977 roku.
 
1072  Dawid uznany za    1984   Ostateczny upadek ostatniej znaczącej władzy
           króla nad całym                 pogan – sojuszu potężnych władz komunizmu
           Izraelem                            z Kościołem Rzymsko-katolickim (ukazany w rozbiciu
                                                   stóp z żelaza i gliny posągu ze snu Nabuchodonozora).
                                                   Na tle pogrążającego się w anarchii świata, Izrael,
                                                   jako jedyny naród pod Boską protekcją prowadzony
                                                   jest do zawarcia Nowego Przymierza.
 
 
* * *
 
Oto słowa dziennikarza francuskiego: "Nikt nie zdawał sobie sprawy z rozmiarów porażki. Nawet my, dziennikarze, którzy znaleźliśmy się w tym dniu w Kairze, byliśmy przekonani, że radio Izrael przesadza w doniesieniach z frontu. Dlatego też później wiadomość o przyjęciu zawieszenia broni uderzyła w Kair jak grom z jasnego nieba. Dziennikarze egipscy myśleli, że nastąpiła jakaś pomyłka".
 
 
* * *
 
 
Kairski dziennik "Al Ahram" analizując przyczyny porażki piał między innymi, że Egipcjanie dysponowali wielką ilością nowoczesnego sprzętu wojskowego, lecz nie umieli zrobić z niego użytku. Niektórzy dowódcy byli odurzeni silnym wrażeniem widowiska, jakiego dostarczył im przemarsz armii egipskiej w kierunku Synaju w dniach 15 do 20 maja.
 
 
* * *
 
 
Zasadniczą rolę w tej wojnie odegrała opatrzność Pańska, nie można jednak nie zauważyć morale armii tego maleńkiego narodu walczącego o przetrwanie. Ma ono coś z ducha Dawida.

"Oficerowie izraelscy wywodzą się z tych samych środowisk, co ich żołnierze. Skrupulatnie przestrzegana jest zasada, że nikt nie może zostać dowódcą (i to począwszy od dowódcy drużyny) jeżeli nie odpowiada określonym wymogom. Na kursy podoficerskie kierowani są więc wyróżniający się w służbie szeregowi, a do szkół oficerskich podoficerowie, którzy sprawdzili się w działaniu. Dzięki temu izraelski żołnierz wie, że dowódca przeszedł wszystkie szczeble kariery i w związku z tym nie zażąda czegoś, czego sam nie jest w stanie wykonać. Oficerowie są w minimalnym stopniu uprzywilejowani w stosunku do szeregowych. Obowiązują ich jednak te same racje żywnościowe, to samo umundurowanie. Generał Dayan powiedział ongiś, że izraelski oficer ma tylko jeden przywilej: prowadzić swoich ludzi w bój. W innej sytuacji ten sam dowódca stwierdził, że w armii izraelskiej nie istnieje komenda "Naprzód" lecz tylko "Za mną". Wykazy strat poniesionych w czasie wojny sześciodniowej w pełni potwierdzają słowa Dayana. 23% wszystkich zabitych stanowili oficerowie najniższych szczebli dowodzenia — dowódcy plutonów i kompanii". Broszura "Wojna Sześciodniowa", str. 16 Wydawnictwo Altair, Warszawa 1992
 
 
 
 
* * *
Pomimo zwycięstwa odniesionego w wojnie sześciodniowej Izrael nie zaznał spokoju. Warunkiem rozpoczęcia rokowań, postawionym przez państwa arabskie było wycofanie się Izraela do granic sprzed 1967 roku. Aby spełnić ten warunek, Izrael musiałby opuścić Wzgórza Golan, zachodni brzeg Jordanu oraz starą część Jerozolimy, stanowiące jego historyczną własność. Hebron, Jerycho, czy Jerozolima są miejscami darzonymi przez Żydów szczególnym sentymentem. Tam tworzyła się historia Izraela i Bóg już nie pozwoli, aby tereny te zostały mu kiedykolwiek odebrane.
 
 
WOJNA 1973 ROKU – YOM KIPPUR

 
W roku 1973 kraje arabskie wywołały kolejny konflikt na Bliskim Wschodzie. W celu zaskoczenia Izraela napadnięto go w wielkie święto, Dzień Pojednania – Yom Kippur.
 
Oto wspomnienia na ten temat:

"Najgorsza wojna spotkała nas w roku 1973. Zostaliśmy znienacka napadnięci. Dzień, w którym wydano nam wojnę spędzaliśmy w poście i na modlitwach. Był to bowiem najświętszy dzień w roku, kiedy zwykliśmy korzyć się przed naszym Panem w pokucie i skrusze.

I w tym właśnie czasie przyszedł podwójny atak. Nieprzyjaciel miał więcej samolotów i czołgów niż miał ich Hitler, kiedy w czerwcu napadł na Związek Radziecki. A mimo to, jak państwu wiadomo, doszło do zawieszenia broni, o którym nawet największy arabski propagandzista nie może powiedzieć, że stało się to skutkiem zwycięstwa po ich stronie.

Na samym tylko Półwyspie Synajskim zdobyliśmy sprzęt nieprzyjacielski, przygotowany dla naszej zagłady, wartości kolosalnej, bo aż do 2 miliardów dolarów. Gdyby 2 miliardy dolarów były zużyte jako pomoc dla uchodźców arabskich, to dziś każdy z nich mógłby się cieszyć własnym domkiem rodzinnym, a nawet willą z ogrodem i basenem pływackim. Gdyby te 2 miliardy dolarów zużyto, nie dla likwidacji Izraela, ale dla dobra ludów arabskich, to byłyby one wyzwoleniem od swoich prawdziwych wrogów, którym na imię jest nie Izrael, ale gruźlica i syfilis. Te straszne choroby od 2 tysięcy lat dokonują większego spustoszenia w Egipcie, niż kiedykolwiek zdołałby dokonać Izrael, gdyby nawet chciał. Jaka szkoda, że miliardy dolarów nie zostały zużyte, ani na leczenie tych chorób, ani na ratowanie trędowatych, którzy przybyli do Egiptu z innych krajów licząc na pomoc". "Cztery Cuda w Izraelu" P.E. Lapide

Państwem, które najboleśniej odczuło rujnujące skutki wojen z Izraelem jest Egipt – jeden z najbiedniejszych krajów arabskich. Cała jego ludność stłoczona jest na obszarze 35,6 tysięcy km2, co daje olbrzymią gęstość zaludnienia 1000 osób/km2; pozostały obszar, o powierzchni około 1 miliona km2 nie nadaje się do zamieszkania z powodu pustynnego klimatu. W roku 1966 dochód narodowy w tym kraju wynosił zaledwie 166 dolarów w przeliczeniu na jednego mieszkańca.

Egipt został wykorzystany przez pozostałe, bogatsze kraje arabskie jako narzędzie walki z Izraelem. Miliony dolarów wpłacone Egiptowi przez Arabię Saudyjską i Kuwejt miały być równoważną ceną za życie tysięcy żołnierzy, ruinę miast i zakładów przemysłowych.

Rachunek zysków i strat po wojnie 1973 roku skłonił Egipt ku polityce pokojowej. Początki tej polityki pojawiły się w świecie arabskim już kilkanaście lat wcześniej:

"Izrael, przez sam takt istnienia, wpływa poważnie na politykę i gospodarkę szeregu państw arabskich oraz stanowi czynnik równowagi na Bliskim Wschodzie.

Państwa arabskie, pomimo oficjalnej wrogości w stosunku do Izraela, widzą obecnie, że nie mogą myśleć o likwidacji Izraela bez wywołania wojny światowej. Poza tym, istnieje w chwili obecnej duża ilość inteligentnych Arabów, którym dają dużo do myślenia sukcesy gospodarcze ich wroga, oraz uderzający kontrast między poziomem życia Arabów zamieszkujących Izrael, a Arabów z Syrii, Jordanii czy Egiptu. Być może, że są to pierwsze kroki pewnego otrzeźwienia i uspokojenia namiętności, które byłyby błogosławione w skutkach dla ludów na Bliskim Wschodzie". "Tygodnik Powszechny" 24.04.1960
 
 
 
* * *
 
Yom Kippur jest dla Żydów wielkim świętem. W tym dniu postu i modlitw życie w kraju zamiera, ustaje ruch na drogach, na 25 godzin milknie radio. Końcowa modlitwa Yom Kippur jakby podsumowuje całość uroczystości sądnego dnia, nazywa się ona Nila, to jest zakończenie.
 
 
"Wywyższyłeś człowieka od samego początku
I przysposobiłeś go, aby stał przed Tobą.
Kto może powiedzieć Tobie, dlaczego to stworzyłeś?
Bo jeżeli i nawet człowiek jest sprawiedliwy,
To co może oddać Tobie?
 
W miłosierdziu swoim dałeś nam ten dzień pojednania
Dla przebaczenia wszystkich naszych grzechów.
Ty nie pragniesz zguby świata jak powiedziano w świętych Pismach:
Szukajcie Pana, a znajdziecie Go,
Wzywajcie Go, bo bliski jest;
Tobie jest przyjemne upamiętanie się grzesznika
I nie chcesz jego śmierci.
 
Oto czego chcę: – Ty mówisz: – aby grzesznik porzucił
Swoją drogę. I aby żył.
Otwórz nam drzwi niebieskie, zanim zamkną się drzwi
Słońca, bo dzień się już kończy.
Dzień chyli się, słońce zachodzi i kryje się,
Daj nam wstąpić w bramy twe".
 
 
Przeciągły, przenikliwy dźwięk rogu ogłasza wszystkim modlącym się: "Słuchaj Izraelu, Pan Bóg nasz Pan jeden jest", "w przyszłym roku spotkamy się w odrodzonym Jeruzalemie".
Dodał: Andrzej
Popularne artykuły
Izraelsko-Arabski proces pokojowy - część 2 z 2
Izraelsko-Arabski proces pokojowy w świetle proroctw biblijnych List otwarty chrześcijan do chrześcijan   (ciąg dalszy artykułu)   Twierdzenia Palestyńczyków   Twierdzenia palestyńskiego, że ...dalej
Izraelsko-Arabski proces pokojowy - część 1 z 2
    Izraelsko-Arabski proces pokojowy w świetle proroctw biblijnych List otwarty chrześcijan do chrześcijan     Wstęp     Nie zdarzyło się nigdy przedtem, aby ...dalej
Gromadzenie sił na Armageddon
"Albowiem przyszedł dzień on gniewu i któż się ostać może" Obj. 6:17     Księgę Objawienia Bóg dał, jak ...dalej
Antychryst. Jego ostateczny koniec
OSTATECZNY KONIEC ANTYCHRYSTA WIDZIANY W 1889 ROKU     Prześledziliśmy historię papiestwa aż do obecnych czasów, do Dnia Pańskiego ...dalej
Wychowanie jezuickie
Wyjątki z traktatu Stanisława Szczepanowskiego pt. "Idea polska wobec prądów kosmopolitycznych". Lwów, Towarzystwo Wydawnicze 1901, ...dalej
ANARCHIA - Symboliczny ogień, którym kończy się stary świat
"A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ...dalej
Izrael (2)
OD ABRAHAMA DO CHRYSTUSA   W poniższym rozdziale podano skrótowy przegląd wydarzeń w historii Izraela, od czasu ...dalej
Plagi egipskie (06) - Dziewiąta i dziesiąta
DZIEWIĄTA PLAGA EGIPSKA – CIEMNOŚCI 2 Mojżeszowa 10:20-29     "Rzekł więc Pan do Mojżesza: Wyciągnij rękę swoją ku ...dalej
Chronologia Biblijna (12) Część III - Liczbowanie Biblijne
Książka "Chronologia Biblijna", wydana w kwietniu 1974 roku, składa się z trzech części, zatytułowanych: (1) ...dalej
Izrael wczoraj, dzisiaj, jutro
Artykuł tłumaczony z Bible Student Archives https://www.biblestudentarchives.com/documents/IsraelTract.pdf     "I będę błogosławił tym, którzy tobie będą błogosławić; a tych, ...dalej
Archiwum
Etykiety
Trzy Biada Copyright © 2011 Artykuły   Articles   Wprowadzenie   Warto zobaczyć   Kontakt
projekt graficzny cefau wykonanie eball