Siódma pieczęć otwarta

 

 

Przywódca ruchu proroczego w USA lat 1879-1916, autor sześciu serii Wykładów Pisma Świętego, C.T. Russell, wyraził się o księdze Apokalipsy następująco (1916): "Są pewne rzeczy w Objawieniu, których nie rozumiem i dlatego nie piszę siódmego tomu". Kluczem do zrozumienia całości tej księgi były tajemnice skryte pod siódmą pieczęcią. Nie mogły być one odczytane wcześniej, aż nastał Boski czas i zaistniały wydarzenia, na które poszczególne wizje wskazywały. Od końca Czasów Pogan (1914) miało miejsce wiele niezwykłych wydarzeń. Światem wstrząsnęły dwie wojny światowe, zaczęły mnożyć się różne rewolucje, narody lawinowo zdobywały niepodległość. Po dwóch i pół tysiącach lat, do bytu państwowego powrócił naród wybrany, Izrael. Lud Boży widział to wszystko, lecz wciąż nie umiał tych faktów wpisać w łańcuch wydarzeń proroczych, oprócz ogólnego przekonania, że dokonują się one we wtórej obecności Chrystusa.

 

Sytuacja uległa zmianie, gdy tuż przed epifanią, Baranek otworzył siódmą pieczęć kryjącą ostatnie tajemnice dla Kościoła. Oto bowiem w Polsce, pod koniec lat siedemdziesiątych, narodził się ruch proroczy, który z cudowną akuratnością zaczął tłumaczyć znaczenie wydarzeń nagromadzonych przez minione półwiecze. Na czele ruchu stanął członek zboru Wolnych Badaczy Pisma Świętego w Warszawie, Tadeusz Wiśniewski.
 

 

 

 

Przed oczyma domu wiary zaczął on rozwijać proroczą perspektywę, której podstawą i punktem wyjścia były tzw. "Równoległości z życia Abrahama". Swoje spostrzeżenia, w formie wykładu pt. "Po czym poznam?", wygłosił na generalnym zjeździe W.B.P.Św. w Krakowie, w lipcu 1966 roku. Główne jego treści pojawiły się w książce "Chronologia Biblijna" wydanej w 1974 roku.

 

Kolejny przełom przyniósł rok 1969, gdy okazało się, że Słowo Boże zachowało na czas końca dodatkowe narzędzie do zdobycia mądrości – język liczbowania (Obj. 13:18). Użycie języka liczbowania miało zasadnicze znaczenie dla odczytania niezrozumiałych dotąd wizji księgi Objawienia. Kluczową rolę odegrało zwłaszcza zrozumienie trąbienia siedmiu Aniołów. Prosta i jasna argumentacja, jaką tylko Prawda dostarczyć może, zidentyfikowała trąbienie tych Aniołów jako ruch komunistyczny – armię Pana w dniu Jego obecności. Uruchomiło to swoistą reakcję łańcuchową, która rzuciła światło na ważne obrazy i wizje wstępnie rozpoznane o świcie obecności Pańskiej, lecz z konieczności zawieszone. Okazało się poza tym, że dziesiąta struna harfy Bożej, chronologia, wcale nie pękła, a choć czasowo przyciśnięta i wyłączona z brzmienia, zaczęła teraz dźwięczeć wraz z innymi strunami cudownym akordem. Tak wspaniałe odsłonięcie Bożych tajemnic zrodziło przekonanie, że siódma pieczęć, za którą kryły się te tajemnice, musi być zerwana. Przekonanie to umocniło się jeszcze bardziej, gdy okazało się, że wyrażenie, "Otworzył siódmą pieczęć" ma wartość liczbową 1967.

 

 

 

"Chronologia Biblijna". Liczbowanie biblijne – część V
 

 

KSIĘGA OBJAWIENIA

 

Przykład 61

 

"Co widzisz, napisz w księdze i poślij siedmiu Kościołom: do Efezu, Smyrny, Pergamonu, Tiatyry, Sardes, Filadelfii i Laodycei" (Obj. 1:11).

 

 

 

 

"Pan nasz mówi: 'Siedem świeczników, które widziałeś, to siedem kościołów' (Obj. 1:20) – jeden Kościół, którego siedem stopni rozwoju zostało symbolicznie przedstawione przez siedem kongregacji w Azji Mniejszej (Obj. 1:11). Zaiste, Świecznik ten reprezentował cały Kościół Pierworodnych, nie nominalny kościół, lecz prawdziwy, których imiona zapisane są w niebie – prawdziwie przyświecających światłem – 'Królewskie Kapłaństwo'". ("Cienie Przybytku", str. 124) 

 

 

 

Przykład 62

 

 

Przykład 63
 

 

Z chwilą zrealizowania Pańskiej obietnicy względem ostatniego, laodycejskiego okresu Kościoła (1980), budowa złotego siedmioramiennego Świecznika pozaobrazowego – zgodnie z życzeniem Bożym wyrażonym na Synaju – stanie się faktem.

 

 

 

Przykład 64

Rzeczy ostateczne porównane przez Pana do zniszczenia Sodomy i Gomory za dni Lota, odnoszą się okresu Kościoła laodycejskiego. Ujście Lota z rodziną w bezpieczne miejsce jest równoznaczne z osiągnięciem przez zwycięzców nagrody obiecanej wiernym tego okresu.

 

 

 

Przykład 65

Wydarzenia, jakich spodziewano się wraz z zaraniem wtórej obecności Pańskiej opisane są słowami Obj. 6:16,17. Słowa te kończą treść objawienia Bożego odnoszącego się do otwarcia szóstej pieczęci. (Patrz Tom II, str. 152; Tom IV, str. 722)

 

 

 

 

Przykład 66

"A teraz wy, bogacze, płaczcie i narzekajcie nad nieszczęściami, jakie na was przyjdą (...) Oto zapłata, zatrzymana przez was robotnikom, którzy zżęli pola wasze, krzyczy, a wołania żeńców dotarły do uszu Pana Zastępów (...) Bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana (grec. he parousia tou Kuriou)" (Jak. 5:1-8). (Patrz Przykłady 33-35)

 

 

 

Przykład 67

 

 

 

Przykład 68

 

 

 

Przykład 69

 

(II Tom, str. 187, paragraf 1)

Przykład 70
 

 

"Przejdź przez środek miasta, przez środek Jeruzalemu,
i uczyń znak [taw] na czole mężów..."
Ezech. 9:4
 

 

"Znak" wspomniany w powyższym cytacie, to ostatnia litera alfabetu hebrajskiego, mająca wartość liczbową "400".

Liczba "400" jest wysoce symboliczna i ma związek z doświadczeniami Kościoła (Nasienia Abrahamowego) i jego liczbą.

Oto uwaga w Komentarzu do 1 Moj. 15:13:

Czterysta lat ................ Rozpoczynające się wyszydzaniem Izaaka przez Ismaela,
                                      w 30 lat po przymierzu z Abrahamem, gdy Izaak miał 5 lat,
                                      a kończące się wyjściem z Egiptu.

(Uwaga: 400 proroczych lat równa się 144000 dniom.)

Wobec powyższego, ostatnia w alfabecie hebrajskim litera Taw (?), napisana na czołach, przedstawia końcowy fragment posłannictwa do Kościoła (144000 – Obj. 7:1-4). (Patrz Tom III, str. 232, oraz Tom VII, str. 469-473)
 

 

Trąbienie siedmiu aniołów

 

"I widziałem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem, i dano im siedem trąb..." (Obj. 8:2-4)

Jan ujrzał również Anioła, który ofiarował na ołtarzu kadzidło z modlitwami świętych przed obliczem Boga. W następnej chwili Anioł ten rzucił na ziemię kadzielnicę napełnioną ogniem z ołtarza, w wyniku czego nastąpiły gromy, głosy, błyskawice i trzęsienie ziemi. Wtedy siedmiu aniołów przyłożyło trąby do ust, przygotowani, aby trąbić (wersety 5, 6).

 

 

 

Powyższe wersety wskazują, że wołania i modlitwy (kadzidło) o królestwo Boże, o pomstę za niesprawiedliwość (Mat. 6:10; Obj. 6:9-11) doszły do uszu Pana Zastępów, i w świcie Pańskiej obecności, Sędzia, który "już przed drzwiami stoi" wymierzy sprawiedliwą karę przez narzędzia, które sobie do tego przygotuje (Jak. 5:1-9; Tom I, str. 364; Tom IV, str. 512-514). (Patrz przykłady 65-66)

Gdy świt Pańskiej obecności zaczął rozpraszać mroki ciemności, ze Złotego Ołtarza (Chrystus) zaczęły spadać na ziemię (społeczeństwa) ogniste prawdy, które powodują ruch umysłowy, spory, słowa gniewne i argumenty, prowadzące do rewolucji społecznej (trzęsienie ziemi). Zdaje się, że klasa robotnicza Rosji najlepiej nadawała się, aby z niej powstało narzędzie do wykonania przyszłej pomsty.

Przyjrzyjmy się historii, jak od świtu Pańskiej obecności (1874) rósł ruch robotniczy w tym wielkim, terenowo i ludnościowo kraju.

Oto garść wiadomości z książki "Historia Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego", Książka i Wiedza, 1960:

Pierwszą organizacją był "Południowo Rosyjski Związek Robotników", powstały w Odessie w 1875 roku. W połowie lat siedemdziesiątych, przodujący robotnicy w Petersburgu przystąpili do tworzenia własnej organizacji, która powstała ostatecznie w 1878 roku pod nazwą "Północny Związek Robotników Rosyjskich". Dwudziestego piątego września 1883 roku powstała pierwsza rosyjska organizacja marksistowska "Wyzwolenie Pracy" z Plechanowem na czele. Jednym z pierwszych marksistów był Włodzimierz Iljicz Lenin (Uljanow), założyciel i przywódca partii bolszewików, partii komunistów.

W 1887 roku Lenin, jako siedemnastoletni młodzieniec, brał udział w rewolucyjnym wystąpieniu studentów kazańskich, został aresztowany i skazany na zesłanie. Studiując Marksa i Engelsa, Lenin stał się zdecydowanym marksistą.

Rosnący z dnia na dzień ruch robotniczy zmierzał, w myśl haseł ideologii socjalistycznej do skonsolidowania swych sił do wspólnego celu. Wyrazem krzepnięcia ruchu robotniczego były zjazdy.

 

 

*

 

Pierwszy Zjazd lokalnych organizacji socjaldemokratycznych odbył się nielegalnie w Mińsku w dniach 1-3 marca 1898 roku. Brało w nim udział zaledwie dziewięciu uczestników. Zjazd podjął uchwałę o stworzeniu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR). Faktycznie jednak partia nie została stworzona. Organizacje socjaldemokratyczne nie miały jednolitego programu, statutu i taktyki, nie było jednego ośrodka kierowniczego, nie było jedności ideowej i organizacyjnej. Lenin wytyczył plan zbudowania partii marksistowskiej. Z jego inicjatywy powstało za granicą pismo "Iskra", którego pierwszy numer ukazał się 11.12.1900 roku. Zadaniem tego pisma (przenoszonego nielegalnie do Rosji), było utworzenie partii wolnej od hamujących wpływów różnego rodzaju oportunizmu, zdolnej do celu ostatecznego: zapalenia klasy robotniczej i chłopskiej ogniem rewolucji, oraz by hasło Marksa i Engelsa "proletariusze wszystkich krajów łączcie się", weszło w krew klasy robotniczej Rosji ("Z iskry rozgorzeje płomień").

 

 

*

 

Drugi Zjazd SDPRR odbył się w Brukseli, a potem w Londynie od 17 lipca do 10 sierpnia 1903 roku. Główne zadanie zjazdu polegało na utworzeniu rzeczywistej partii w oparciu o zasady ideologiczne i organizacyjne, które wysunęła i opracowała "Iskra". Jako najbliższe zadanie polityczne partii, zjazd proklamował obalenie carskiego samowładztwa (program – minimum), zniesienie wielko-obszarniczej własności ziemskiej, zniesienie podziału społeczeństwa na klasy, zniesienie pańszczyzny i przebudowę społeczeństwa w duchu socjalizmu (program – maksimum). W całkowitej zgodzie z duchem i zasadami teorii marksizmu stawiano w programie tezę, że nieodzownym warunkiem rewolucji socjalistycznej jest dyktatura proletariatu, która pozwoli zdławić wszelki opór obalonych wyzyskiwaczy i wszystkich wrogich socjalizmowi sił klasowych wewnątrz kraju, w celu obrony zdobyczy socjalizmu przed napaścią wrogów zewnętrznych. Przy omawianiu tego punktu uwidoczniły się wyraźnie dwa przeciwstawne sobie prądy. Tak dokonał się rozłam partii na bolszewików i mienszewików, co w konsekwencji doprowadziło do utworzenia dwóch partii – proletariackiej, rewolucyjnej i drobnoburżuazyjnej, ugodowej. Na II Zjeździe narodził się bolszewizm.

Lenin: "Bolszewizm istnieje jako prąd myśli politycznej i jako partia polityczna od 1903 roku".

 

 

*

 

Trzeci Zjazd zwołany przez bolszewików, odbył się w Londynie w okresie od 12 do 27 kwietnia 1905 roku bez udziału mienszewików i w walce z nimi. Szczególnie wiele uwagi poświęcił zjazd ruchowi chłopskiemu, który rósł mimo prób zahamowania go przez rząd carski, oraz zadaniu zorganizowania proletariatu do bezpośredniej walki w drodze powstania zbrojnego. Lenin wskazywał, że partia powinna dążyć do wniesienia świadomości politycznej do ruchu chłopskiego, aby proletariat wiejski zrozumiał przeciwstawność swoich interesów i interesów burżuazji wiejskiej. Uchwały III Zjazdu formułowały plan strategiczny i linię taktyczną partii w rewolucji. Plan ten przewidywał obalenie feudalnej władzy Cara wspólnie z mienszewikami, aby obaliwszy w następnej kolejności mienszewików, ustanowić dyktaturę proletariatu.

 

 

*

 

Czwarty Zjazd (Zjednoczeniowy) SDPRR obradował w Sztokholmie w dniach 10-25 kwietnia 1906 roku. Zjazd ten odbywał się pod hasłem ujednolicenia frontu i podsycania rosnącego wciąż ruchu rewolucyjnego robotników i chłopów. Program agrarny, którego bronił Lenin, zmierzał do rewolucyjnego zburzenia całej starej własności ziemskiej. Główne punkty tego programu sprowadzały się do następujących:

 

1. Konfiskata całej ziemi cerkiewnej, klasztornej, apanażowej (osobista własność panującego), państwowej, gabinetowej (urzędniczej) i obszarniczej.
2. Powołanie obieralnych komitetów chłopskich w celu likwidacji wszystkich pozostałości władzy obszarniczej i przywilejów obszarniczych, oraz w celu faktycznego dysponowania skonfiskowaną ziemią.
3. W określonych warunkach politycznych (zdecydowane zwycięstwo rewolucji i ustanowienie republiki demokratycznej), nacjonalizację całej ziemi tzn. przekazanie jej na własność państwa.

 

 

*

 

Piąty Zjazd odbył się w Londynie od 30 kwietnia do 19 maja 1907 roku w czasie trwania rewolucji 1905-1907 roku, która objęła 215 powiatów, czyli połowę wszystkich powiatów Rosji europejskiej.

Zjazd podjął uchwały, które na dłuższy czas określały politykę partii bolszewików. Rozszerzający się ruch rewolucyjny spowodował wystąpienia w wojsku i marynarce; jednak rewolucja nie udała się. Lenin po lodach Zatoki Fińskiej uszedł za granicę, gdzie przebywał do kwietnia 1917 roku, skąd listownie pozyskiwał masy do nowej rewolucji.

W naszych rozważaniach o trąbieniu siedmiu Aniołów, ważną rzeczą jest ustalenie początku tych trąbień. Początek ten miał miejsce na Drugim Zjeździe, na którym narodziła się najbardziej radykalna forma ruchu rewolucyjnego jaką stanowił bolszewizm. Trąbienie czterech Aniołów, to historia rozwijającego się bolszewizmu w okresie czterech zjazdów: drugiego, trzeciego, czwartego i piątego.

 

O tym, że trąbienie pierwszego Anioła wypełniło się na drugim zjeździe, poświadcza liczbowanie Biblijne, poparte aż przez dwa "katalizatory". Jednym z nich jest wyrażenie: "Otwarcie siódmej pieczęci", drugim zaś słowo Pocieszyciel (parakletos), nazwa Ducha Świętego, który miał "wprowadzić we wszelką prawdę".

Przykład 71

 

 

 

Program "Iskry", organu bojowej awangardy klasy robotniczej, której jedynym propagatorem był zrodzony na II zjeździe bolszewizm – był "programem minimum". Program minimum zawierał twarde prawdy o charakterze społecznym, przynoszące utrapienie (grad) i doświadczenia ogniste, które miały doprowadzić do pozbawienia życia ustroju feudalnego i kapitalistycznego (ogień zmieszany z krwią). "Program maksimum" miał dokonać reszty w planowanej przebudowie państwa na wzór zasad marksistowskich. Zrzucenie "gradu i ognia przemieszanych z krwią" spowodowało "spalenie drzew i wszelkiej trawy zielonej". Wskazuje to, że celem propagandy było pozyskanie wszystkich (małych i dużych) dla idei rewolucyjnej, a jednocześnie pozbawienie ich życia (spalenie) i sympatii (zieloności) dla ustroju feudalnego i kapitalistycznego. Zdecydowane w tej sprawie stanowisko zostało uwidocznione w uchwalonej na II Zjeździe tezie o "dyktaturze proletariatu", której ostre oblicze spowodowało rozdział nawet w łonie zwolenników idei rewolucyjnej.

 

 

*

 

"I drugi anioł zatrąbił; i jakby wielka góra płonąca ogniem została w morze rzucona, a trzecia część morza stała się krwią i wyginęła w morzu trzecia część stworzeń – te, które mają duszę (życie) – i trzecia część okrętów uległa zniszczeniu" (wiersze 8, 9).

 

Trzeci Zjazd odbywał się w czasie, gdy "wielka góra płonąca ogniem" znajdowała się w opałach rewolucji burżuazyjno-demokratycznej, obejmującej coraz szersze kręgi Rosji carskiej (1905 rok). Celem III Zjazdu było doprowadzenie rewolucji do zwycięstwa. Dla stworzenia jak najsilniejszego frontu do ostatecznej walki z feudalnym ustrojem carskim, postanowiono połączyć obydwa skrzydła ruchu rewolucyjnego, rozdzielone wewnętrzną niezgodą, i zadać ostateczny cios wspólnemu wrogowi: "wielką górę (królestwo) płonącą ogniem" wrzucić w "morze" zbuntowanych mas rewolucyjnych. W tym celu wzmagano "krwawą", propagandę, poświęconą szczególnie masom chłopskim, aby przeniknęła ona "morze" i "zamieniła je w krew". Ktokolwiek w masach społecznych miał sympatię dla ustroju feudalnego ("stworzenia" żyjące w "morzu"), ten "umarł" –przestał go popierać, pochwycony silną propagandą. Wyrażenie "trzecia część okrętów uległa zniszczeniu" oznacza, że uświadomione propagandą masy nie miały już dawać dochodów różnym organizacjom państwowym i burżuazyjnym. Propaganda wykazywała bowiem, że interesy tych organizacji oraz interesy klasy robotniczej i chłopskiej są sobie przeciwne, a zatem należało spowodować ich upadek. Było to planowanie załamania starego porządku społecznego oraz jego równowagi finansowej i organizacyjnej.

 

 

*

 

"I zatrąbił trzeci anioł; i spadła z nieba wielka gwiazda płonąca jak pochodnia, i upadła na trzecią część rzek i na źródła wód. A imię gwiazdy tej brzmi Piołun. I jedna trzecia wód zamieniła się w piołun, a wielu z ludzi pomarło od tych wód, dlatego że zgorzkniały" (wiersze 10, 11).

Obrady IV Zjazdu od samego początku toczyły się w ostrej walce ideologicznej między bolszewikami i mienszewikami. W rewizji programu agrarnego, zamiast prób oczyszczenia gospodarki obszarniczej, postanowiono ją zlikwidować. Ten radykalny program ujęty został w trzech punktach, które przytoczono w części odnoszącej się do obrad IV zjazdu. Program ten wzywał chłopów do zdecydowanego natarcia na obszarniczą własność ziemską i był związany z ogólną taktyką bolszewików, zmierzającą do doprowadzenia rewolucji burżuazyjno-demokratycznej do końca i przerodzenia jej w rewolucję socjalistyczną.

W konsekwencji, takie plany brutalnie i radykalnie burzyły materialne podstawy egzystencji władzy cesarskiej, kapitalistycznej i kościelnej. Władze te, popierające się wzajemnie, otoczone aureolą świętości i niewzruszalności, jawiły się w oczach społeczeństwa jako jasna gwiazda na niebie. Teraz jednak car i kościelnictwo, cieszący się tak wielkim poszanowaniem, mieli być obdarci z aureoli świętości, przedstawieni jako "krwiopijcy", i w myśl propagandy zrzuceni na ziemię (wskazanie na ziemskie źródła egzystencji). Niczym gwiazda "Piołun" mieli upaść na "rzeki i źródła wód", co wskazuje, że gorzkie doświadczenia, w jakich to się stanie, napełnią goryczą zarówno samego cara z jego otoczeniem, jak i tych, którzy "piją" błędne teorie.

Upadek "gwiazdy" wskazywał na bliski kres doktryny, utrzymującej, że kościół i władza królewska, a także arystokracja rodowa i finansowa, rządzą z rozporządzenia Bożego.

 

 

*

 

"I zatrąbił czwarty anioł; i ugodzona została jedna trzecia słońca, i jedna trzecia księżyca, i jedna trzecia gwiazd, tak iż jedna trzecia ich część zaćmiła się i dzień przez jedną trzecią część swoją nie jaśniał; podobnie i noc" (wiersz 12).

Oto cytaty z pism Lenina:

Tom 10, str. 71: "Religia jest jedną z odmian ucisku duchowego, który wszędzie dławi masy ludowe, przytłoczone wieczną pracą na innych, biedą i osamotnieniem".

Strona 72: "...Religia – to opium ludu. Religia – to rodzaj duchowej gorzałki, w której niewolnicy kapitalizmu topią swe ludzkie oblicze, swoją potrzebę życia, które choćby trochę było godne człowieka..." (...) "Współczesny proletariat staje po stronie socjalizmu, który wprzęga naukę do walki z religijnym otumanieniem i uwalnia robotnika od wiary w życie pozagrobowe, włączając go do rzeczywistej walki o lepsze życie na ziemi".

Strona 74: "...Żądamy całkowitego oddzielenia kościoła od państwa, ażeby walczyć z otumanieniem religijnym za pomocą czysto ideowego oręża, za pomocą naszej prasy i naszego słowa. Przecież założyliśmy swój związek SDPRR między innymi właśnie w celu takiej walki przeciwko wszelkiemu religijnemu ogłupianiu robotników".

Tom 15, strona 397: "Religia – to opium ludu – to powiedzenie Marksa stanowi kamień węgielny całego światopoglądu marksistowskiego w sprawie religii. Wszystkie współczesne religie i kościoły, i wszelkie organizacje religijne, marksizm traktuje zawsze jako organy burżuazyjnej reakcji, służące do obrony wyzysku i tumanienia klasy robotniczej".

Strona 400: O korzeniach religii.

"We współczesnych krajach kapitalistycznych są to korzenie przede wszystkim społeczne. Społeczny ucisk mas pracujących, ich pozorna całkowita bezradność wobec ślepych sił kapitalizmu, który co dzień, co godzinę sprawia po tysiąckroć więcej najokrutniejszych cierpień, najbardziej dzikich męczarni zwykłym ludziom pracy, niż wszelkie nadzwyczajne wydarzenia, jak wojny, trzęsienia ziemi, itd. – Oto w czym tkwią najgłębsze współczesne korzenie religii..."

Tom 33, strona 233: "Z powyższego wynika, że czasopismo, które pragnie być organem wojującego materializmu, powinno być po pierwsze, organem bojowym w tym sensie, by systematycznie demaskować i zwalczać wszystkich współczesnych dyplomowanych lokajów klechostwa" (...) "Czasopismo takie powinno być, po drugie, organem wojującego ateizmu".

Z powyższych cytatów widać, że uderzenie słońca (światło Ewangelii), księżyca (światło Zakonu) i gwiazd (nauki Apostołów) oznacza niewiarę, jako wynik materialistycznej ideologii Marksa, Engelsa i Lenina.

We wszystkich wierszach obejmujących trąbienie czterech Aniołów, wyrażenia "jedna trzecia", odnoszą się do Rosji, która w Europie najbardziej liczebnie reprezentowała jedną trzecią kościelnictwa: (1) katolicyzm, (2) protestantyzm, (3) prawosławie. Tym sposobem Słowo Boże ukazuje w trąbieniu czterech Aniołów całą charakterystykę ruchu rewolucyjnego, który z dozwolenia Pańskiego miał w przyszłości spełnić swoje dziejowe posłannictwo, jako rewolucyjna, ateistyczna armia Pańska (Joel 2:1-11; Tom IV, str. 679-681).

 

 

 

"I ujrzałem, i usłyszałem jednego orła lecącego przez środek nieba, mówiącego donośnym głosem: 'Biada, biada, biada mieszkańcom ziemi wskutek pozostałych głosów trąb trzech aniołów, którzy mają [jeszcze] trąbić'" (wiersz 13).

Na tle rozgrywających się wypadków dziejowych, zmierzających nieuchronnie do punktu krytycznego, lud Boży spełniał swoje posłannictwo jako dalekowzroczny "orzeł" (Łuk. 17:37), lecący przez środek "nieba". Miało to miejsce szczególnie w ostatnich kilku latach przed pierwszą wojną światową. Posłannictwo zwiastowało zbliżający się koniec Czasów Pogan oraz nadchodzące trzy biada: (1) wojnę, (2) rewolucję i (3) anarchię (1 Król. 19:11, 12). Był to najbardziej mobilizujący temat pierwszych czterech tomów "Wykładów Pisma Świętego".

 

 

 

Trąbienie pierwszych czterech Aniołów – to organizowanie, planowanie, manifestowanie i wzrost – trąbienie następnych trzech Aniołów – to dalszy rozrost ruchu rewolucyjnego na tle wojen o zasięgu światowym, prowadzący do punktu ostatecznego: Walki Wielkiego Dnia Boga Wszechmogącego – Armageddonu.

Szósty Zjazd partii bolszewickiej odbył się w Piotrogrodzie od 26 lipca do 3 sierpnia 1917 roku. Było to już po wybuchu pierwszej wojny światowej i po obaleniu Caratu przez rewolucję burżuazyjno-demokratyczną, nie należy go zatem brać pod uwagę w dalszych rozważaniach nad trąbieniem siedmiu Aniołów. (Patrz "Historia Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego" Książka i Wiedza, 1960, str. 285)