Rozdział dziesiąty Apokalipsy opisuje szczególną misję, jaką Jan otrzymał do wykonania. Dotąd był biernym obserwatorem kolejnych wizji. Teraz, pojawił się przed nim Anioł, stojący prawą nogą na morzu a lewą na ziemi, wręczył mu małą książeczkę, kazał zjeść i wydał polecenie: "musisz znowu prorokować..." (werset 11).

 

Ruch Badaczy Biblii lat 1874-1914 odniósł się do tej wizji w swym tłumaczeniu przypowieści o dziesięciu pannach. Przypowieść została wytłumaczona następująco: Pierwsze wyjście panien naprzeciwko oblubieńca, które spotkało się z zawodem, wypełniło się jako ruch Williama Millera zakończony gorzkim rozczarowaniem (1844). Drugie wyjście, zainicjowane ogłoszeniem drugiej niewidzialnej obecności Chrystusa miało już niezawodnie doprowadzić "panny" do drzwi weselnych w 1914 roku. Lecz i tym razem wszystkich uczestników drugiego ruchu spotkał wielki zawód. Tłumaczenie przypowieści okazało się być wstępnym, choć trzeba przyznać, że spowodowało wielką mobilizację ludu Bożego i przyniosło wiele korzyści duchowych.

Drugie wyjście "panien", z przypowieści, kojarzone było wówczas z poleceniem, jakie Anioł wydał Janowi: "musisz znowu prorokować... " (patrz komentarze do Obj. 10:11 w Harvest Gleaning 79:2)

Teraz, z perspektywy ponad stu lat widać wyraźnie, że wtedy, w USA, nie było warunków do prorokowania, o którym mówi dziesiąty rozdział.

Po pierwsze: Świat nie był jeszcze wówczas podzielony na dwa wrogie obozy, przedstawione jako ziemia i morze.

Po drugie: Dziesięciorożna bestia papieska znajdowała się wówczas w symbolicznej przepaści, czyli niebycie politycznym. Po zabraniu papiestwu Państwa Kościelnego, upokorzony papież obraził się na cały świat i zamknął w murach Watykanu. Tymczasem, z prorokowaniem dwóch świadków rozprawia się bestia, która z przepaści już wyszła.

 

Po trzecie: Klasa Jana otrzymała "małą książeczkę do zjedzenia" pod koniec drugiego biada, czyli w fazie symbolicznego trzęsienia ziemi wizji Eliasza. 

"Chronologia Biblijna" (rok wydania 1974). Liczbowanie biblijne – część VII

 

 

Przypowieść o dziesięciu pannach
Mat. 25:1-10
 

 

Przypowieść o dziesięciu pannach miała już swoje wstępne wypełnienie w zaraniu Pańskiej obecności. To zaranie przedstawione jest w 1 Moj. 19:15: "A gdy wzeszła zorza, przynaglali aniołowie Lota, mówiąc: Wstań, weź żonę swoją i dwie córki, które się tu znajdują, byś nie zginął wskutek nieprawości tego miasta". Należy zauważyć, że o potrzebie opuszczenia miasta skazanego na zagładę przekonywało Lota dwóch Aniołów. Wywoływanie ludu Bożego miało swoje miejsce już od roku 1876, we wczesnym zaraniu (zorza) Pańskiej obecności, gdy brat Russell zrozumiał cel i sposób, a także czas Pańskiej obecności (1874). Było to złączenie dwóch spostrzeżeń wynikłych z badania zagadnień Pańskiej obecności po zawodzie doznanym przez Adwentystów. Jedni bracia studiowali cel i sposób Pańskiej obecności, a drudzy studiowali ten temat z punktu widzenia "czasów i chwil". W roku 1876 doszło do połączenia tych spostrzeżeń, co w konsekwencji napełniło entuzjazmem brata Russella oraz gromadkę studentów Słowa Bożego. Podobnie jak dwóch Aniołów silnie wpływało na Lota, aby uchodził z Sodomy, tak wspomniane wyżej doktryny wywierały silny wpływ na lud Pański. Rezultat był podobny. Zabrzmiał potężny głos: "Wyjdźcie z niego [Babilonu], ludu mój!" (Obj. 18:4).

W wyliczeniu, dokonanym na podstawie słów wypowiedzianych przez Aniołów w czasie ukazania się zorzy, uzyskaliśmy potwierdzenie roku 1876, co wskazuje, że tok naszych rozważań idzie po właściwym torze (patrz przykład 36).

Gdy Aniołowie wyprowadzili Lota "poza miasto", jeden z nich rzekł: "Uchodź, abyś ocalił swą duszę. Nie oglądaj się za siebie i nie zatrzymuj się nigdzie w tej okolicy, ale szukaj schronienia w górach, bo inaczej zginiesz!" (1 Moj. 19:17).

Drugie ostrzeżenie dane było po wyjściu i wzywało do oddalenia się na jeszcze większy dystans od miasta zagrożonego wyrokiem Bożym. To drugie ostrzeżenie wypowiedział jeden z dwóch Aniołów, co znaczy, że lud Boży nie potrzebuje nowych instrukcji odnośnie sposobu i celu Pańskiej obecności. Kompletną instrukcję dotyczącą tego zagadnienia otrzymał w przeszłości w sposób wyczerpujący. Pozostałe uzupełnienia dotyczą chronologii Biblijnej czasu końca i są dalszym alarmującym ostrzeżeniem przed zbliżającym się groźnym niebezpieczeństwem, które zagraża całemu światu (Łuk. 17:26-30).

Przykład 82

Poniższe wyliczenie dotyczy drugiego ostrzeżenia, udzielonego Lotowi przez jednego z Aniołów:

 

 

 

 

Ostrzeżenie drugiego z Aniołów wskazuje na dalszą fazę Pańskiej obecności – Epifanię i Apokalupsis, mające związek z ukazaniem się słońca (1 Moj. 19:23-25; Mat. 13:43) oraz wielkim uciskiem. O tej fazie Pańskiej obecności mówi apostoł Paweł w 1 Kor. 11:26.

Podobnie jak były dwa ostrzeżenia Aniołów, tak też są dwa wypełnienia się przypowieści o dziesięciu pannach. Jedno dotyczące "świtu", drugie, dotyczące ukazania się "słońca" (epifanii Pańskiej paruzji).

W Planie Bożym najwyraźniej zaistniała potrzeba drugiego alarmu, ponieważ pierwszy ruch zakończył się "śpiączką", podobnie jak w ruchu Adwentystów. Adwentyści, po zawodzie doznanym w roku 1844, do tego stopnia zrazili się do chronologii Biblijnej, że wyrzekli się Millera, który wyznaczył rok 1844 jako datę zabrania Kościoła do nieba. Ogłosili, że Miller nigdy nie był Adwentystą, lecz Baptystą.

Nasi bracia, podobnie jak Adwentyści, również spodziewali się połączenia z Panem, tyle że w związku z końcem "Czasów Pogan" (1914). Spodziewania te nie spełniły się. Bliscy współpracownicy brata Russella, zdolni bracia, wystawiali daty na przyszłość, które również nie ziściły się, napełniając rozgoryczeniem ogół oczekujących braci.

Wydawca "Teraźniejszej Prawdy", Paul S.L. Johnson wyznaczył datę swojej śmierci na październik 1956 roku, 40 lat po śmierci brata Russella, a umarł w 1950 roku. Rok 1954 również zawiódł, jako data końca Epifanii, w której "Człowiek Grzechu" miał być zniszczony (2 Tes. 2:8).

Podobnie więc było, jak z Adwentystami – historia powtórzyła się. Gdy bracia, którzy wierzyli w trwające wciąż Wysokie Powołanie zobaczyli niepowodzenie obliczeń chronologicznych (szczególnie tego ostatniego z 1954 roku, które również propagował Zaborowski), pomimo tego, że nie byli zaangażowani w ruchu "Epifanicznym", na najbliższej Konwencji Generalnej powzięli uchwałę, by raz na zawsze zapomnieć o datach przyszłych, a głosić jedynie Ewangelię.

Oto cytat z pisma "Straż", rocznik 1955, str. 157:

"Jeżeliby mówca którykolwiek zamierzał mówić o dalszych datach, o dalszych filozoficznych obliczeniach, to lepiej byłoby zastąpić go innym mówcą, który by mówił o jednej jedynej dacie – wierności do śmierci, oraz aby zachęcał wszystkich naśladowców Chrystusowych do wierności i żeby każdy starał się być przygotowany do zakończenia swej pielgrzymki w każdej chwili, żeby nie ważył się odkładać to do późniejszego czasu, do tego lub owego roku, jak to już jeden z 'uwiedzionych braci' naznaczył sobie rok 1954, którego się nie doczekał. Niech mu Pan daruje jego błądzenie. Powinniśmy raz postanowić, żeby żadnych dat nie głosić, żeby o datach raz na zawsze zapomnieć, a głosić jedynie to, do czego Słowo Boże nas upoważnia".

Uchwała ta stoi w jawnej sprzeczności z metodą pracy, jaka była prowadzona za czasów brata Russella, który przez blisko czterdzieści lat głosił datę 1914 roku; była to przecież data dotycząca przyszłości. Uchwała ta stoi także w sprzeczności z nauką drugiego tomu "Nadszedł Czas", wykład pierwszy: "Czasy i chwile od Boga naznaczone".

Podobnie jak sen przychodzi na skutek znużenia, tak też wszystkie panny zmęczone długim oczekiwaniem ogarnął sen na punkcie chronologii. Stało się to w roku 1954. Było zaś przewidziane i uwidocznione w Pańskiej przypowieści.

Przykład 83
 

 

 

 

"Wołanie o północy" wypełniło się w połowie lat, od roku 1954 (sen) do roku 1980 (połączenie "Izaaka z Rebeką").

 

 

 

Przykład 84
 

 

"Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie objawiło (fanerote), czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi (fanerote), będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest" (1 Jana 3:2).

"Gdy się ukaże (fanerote) Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się (faneroteseste) w chwale" (Kol. 3:4).

Wyraz grecki objawi (fanerote) w formie przysłówkowej pisze się faneros (manifestacyjnie, jawnie).
 

 

 

 

Przykład 85

 

 

 

 

Przykład 86
 

 

W naszych rozważaniach będziemy mieć na uwadze:

(1) Przypowieść o dziesięciu pannach wypowiedział Pan na kilka dni przed swoją śmiercią (Mat. 26:1, 2); było to na wiosnę 33 roku n.e. (32,25).

(2) Jeżeli w naszych rozważaniach rok 33 policzymy jako pierwszy, to wołanie o północy miało miejsce po 1935 latach, czyli w roku 1967 (32 + 1935 = 1967).

(3) Z tego samego sposobu liczenia wynika, że działalność Pana jako Oblubieńca nastąpi po 1948 latach, czyli w roku 1980 (32 + 1948 = 1980).

 

 

 

Przykład 87

 

 

 

 

W powyższym zestawieniu zastosowana została skala. Przykład użycia skali dał nasz Pan streszczając dziesięć przykazań w dwóch, czyli w proporcji 5:1.

Przykład 88

Powracając do omawianego tematu z księgi Objawienia 10:3, zauważyć możemy, że Pan przemówił potężnie jako Lew w czasie "walki Dawida z Goliatem", które to wydarzenie zbiegło się z "krzykiem o północy". Zaiste, potężny był to głos – cały świat go słyszał. (Patrz rys. Nr 9)

 

 

 

Przykład 89

"Walka Dawida z Goliatem" miała miejsce w czasie otwarcia "Siódmej Pieczęci".

 

 

 

 

(Wartość liczbowa tekstu Amos 3:7,8 równa się wartościom liczbowym trzech wersetów znajdujących się nad nim, co oznacza, że ich treść wypełnia się w jednym czasie.)

Przykład 91

Gdy Pan zawołał jako Lew, wówczas tajemnica śmierci Sary stała się zrozumiała. Śmierć Sary przedstawia Koniec Wysokiego Powołania i w równoległości rzutuje na rok 1977. (Patrz rys. nr 10)
 

 

 

 

Gdy poprzez otwarcie "Siódmej Pieczęci" Pan zawołał jako Lew, równolegle do "walki Dawida z Goliatem" po całym świecie rozległy się gromy (spory). Lecz Jan nie miał pisać tego, co mówiło siedem gromów.

Uroczyste zapewnienie Anioła, że tajemnica Boża wypełni się w oznaczonym przez Boga czasie, bez odwłoki (wiersze 5-7), odnosi się do wypełnienia spraw, które do pewnego czasu będą ukryte przed światem.

                                 Są to: (1) Boski Plan, (2) Wybór Kościoła.
 

 

"A gdy dopełnią swojego świadectwa"
Obj. 11:7
 

 

Dwaj świadkowie (wiersz 3), dwa drzewa oliwne (wiersz 4), i ich szczególne świadectwo przy końcu Wieku Ewangelii, jest zobrazowane w działalności męża odzianego w szatę lnianą. Miał on kałamarz pisarski i znaczył czoła tych, którzy wzdychają nad nieprawościami Izraela (Ezech. 9). Słowa męża z kałamarzem pisarskim zamieszczone na końcu rozdziału brzmią:
 

 

 

 

Wartość liczbowa tych słów, "1877", wskazuje na datę, w której brat Russell wydał świadectwo przedstawicielom różnych kościołów Pittsburga i Allegheny, oraz poświęcił czas i majątek na głoszenie prawdy (Patrz tom VII, str. 62 i 470).

Praca wydawania świadectwa nie skończyła się za jego czasów, lecz trwała w dalszym ciągu i trwać będzie aż do 1980 roku, co potwierdza dziewiąty rozdział proroctwa Ezechiela. Cały ten rozdział w Biblii hebrajskiej zawiera 198 słów i ukazuje datę 1980 roku w skali 1:10:
 

 

198   x   10  =  1980

 

* * *

Przykład 92

"Dwaj świadkowie", podobnie jak nasz Pan, mieli umrzeć (Obj. 11:8), oraz jak On, mieli wstąpić do nieba (wiersz 12).

 

 

 

Przykład 93