Ruch badaczy Biblii w USA (1874-1916) był od początku ruchem proroczym. Opierając się ściśle na świadectwach Pisma Świętego, figurach Zakonu, proroctwach i wskazówkach czasowych obwieszczał przed światem wspaniałą epokę podniesienia rodzaju ludzkiego z upadku nazwaną "czasem naprawienia wszystkich rzeczy" (Dz. Ap. 3:19-21). Miłościwe prawo tzw. Jubileuszu zostało zrozumiane jako figura na czasy tysiącletniej Restytucji świata, rozpoczynającej się w roku 1874. Radosny czas Jubileuszu obwieszczał doniosły dźwięk trąby (rogu). Była to ilustracja symbolicznej trąby wolności ogłaszającej wyzwolenie dla całej utrapionej grzechem ludzkości świata.

Ponieważ nie było wtedy pełnego zrozumienia księgi Apokalipsy zakładano, że trąba jubileuszowa i siódma trąba z wizji Jana (Obj. 11:15) brzmią od tego samego roku 1874. Po otwarciu siódmej pieczęci okazało się, że trąba jubileuszowa ogłosiła w roku 1874 rozpoczęcie dzieła wyzwolenia, natomiast trąbienie siódmego anioła od roku 1981 odnosi się do finału tego dzieła. 
 

 

Biblijny opis Jubileuszu

3 Moj. 25:8-13
 

 

"(8) Naliczysz też sobie siedm tygodni lat, to jest siedm kroć siedm lat; i uczyniąć dni siedmiu tygodni lat czterdzieści i dziewięć lat. (9) Tedy każesz zatrąbić w trąbę huczną miesiąca siódmego, dnia dziesiątego tegoż miesiąca; w dzień oczyszczenia każecie zatrąbić w trąbę po wszystkiej ziemi waszej. (10) I święcić będziecie rok pięćdziesiąty, a obwołacie wolność w ziemi wszystkim obywatelom jej. Lato miłościwe mieć będziecie; i wróci się każdy do osiadłości swojej, i każdy do rodziny swojej wróci się. (11) To miłościwe lato pięćdziesiątego roku miewać będziecie; nie będziecie siać, i nie będziecie żąć tego. co się samo przez się zrodzi, ani zbierać będziecie gron z winnic zaniechanych. (12) Bo miłościwy rok jest, święty wam będzie; co się na polu przedtem zrodziło, to jeść będziecie. (13) W ten miłościwy rok wróci się każdy do osiadłości swojej".

 

 

Wyjątki z II Tomu Wykładów Pisma Świętego:
(wyróżnienia tekstu pogrubionym drukiem – współczesne; Tom pisany w 1889; str. 1703-201)
 

 

Żydowski rok jubileuszowy

 

Rok jubileuszowy był sabatem odpocznienia i pokrzepienia tak dla ludzi, jak i dla ziemi, danej im przez Boga. Był on najważniejszy z całej grupy sabatów, czyli odpoczynków. Każdy siódmy dzień był dniem sabatowym; raz do roku te obrazowe dni sabatowe znajdowały swoje uwieńczenie – naliczano cykl, składający się z siedmiu takich sabatów, stanowiący okres czterdziestu dziewięciu dni (7 x 7 = 49). Po tym cyklu następował dzień pięćdziesiąty, dzień Jubileuszu (3 Mojż. 23:15,16), znany wśród Żydów jako Pięćdziesiątnica. Był to dzień radości i dziękczynienia.

Mojżesz był jednym z proroków. Tutaj mówi on szczególnie o nadchodzącym przywróceniu pierwotnego stanu i wolności człowieka, na długi czas utraconej, sprzedanej grzechowi. Upadek naszych rodziców zaprzepaścił wszystko: wszystkie prawa zostały odebrane, wszyscy stali się niewolnikami tyrana grzechu i nie mogli się sami z tej niewoli wyrwać. Rodziny są rozdzielane przez jarzmo śmierci. Dzięki niech będą Bogu za obiecany czas odpocznienia! Jubileusz jest już blisko i wkrótce więźniowie śmierci i niewolnicy grzechu otrzymają z powrotem swój pierwotny stan, doskonałe człowieczeństwo, i swoje dawne dziedzictwo – ziemię – dar od Boga przez Jezusa Chrystusa, Pośrednika, który uprawomocnił Nowe Przymierze.

Podczas obrazowego roku jubileuszowego wolność i liczne błogosławieństwa stawały się natychmiast udziałem ludzi, ale załatwianie niektórych spraw i powrót wszystkich ludzi do ich poprzedniej własności i praw trwało prawdopodobnie przez cały rok. Tak też będzie w pozafigurze, podczas Tysiącletniego Wieku Restytucji. Rozpocznie się on gruntownymi reformami, uznaniem na długi czas utraconych praw, wolności i majątków; dzieło całkowitego przywracania (posłusznym) wszystkiego, co kiedyś zostało utracone, będzie jednak wymagało całego wieku restytucji – tysiąca lat.

Winniśmy jednak spodziewać się wtedy jedynie początków tego ogromnego dzieła. Podczas kilku dni obrazowego Jubileuszu niewiele zapewne dokonywano; nie powinniśmy więc oczekiwać wielkich reform w pierwszych kilku latach, będących świtem wielkiego, tysiącletniego Jubileuszu. Pierwszym zadaniem w obrazowym roku jubileuszowym było zapewne odszukanie pierwotnych praw i majątków, a także zbadanie obecnych niedostatków.

Odpowiednikiem tych działań jest to, co obecnie dzieje się wokół nas, ponieważ, jak wkrótce zobaczymy, żyjemy już w okresie wielkiego, pozafiguralnego Jubileuszu, który rozpoczął się w październiku roku 1874. Cóż więc widzimy? Widzimy ludzi poszukujących pierwotnego, danego im przez Boga dziedzictwa, dochodzących swych praw i przyczyn obecnych niedostatków. Wielu z nich w niewiedzy i samolubstwie próbuje zdobyć to, co mają inni. Posiadacze majątków chcą zaś utrzymać jak najwięcej bogactw, co powoduje dyskusje, spory, strajki i zamykanie fabryk przed robotnikami. W postępowaniu obu stron widzieć można zarówno elementy sprawiedliwości jak i niesprawiedliwości. Wszystko to musi być poddane pod osąd Chrystusa tak, jak sprawy Zakonu były rozsądzane przez Mojżesza (...)

Żydowski Jubileusz przedstawiał więc wyraźnie i niezbicie "czasy naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków"; wskazywał też sposób jego obliczania i datę początku Wielkiego Jubileuszu Ziemi.

Niech więc żaden czytelnik nie wysnuwa pochopnych wniosków, że wokół nas nie ma żadnych dowodów restytucji, ani że Słońce Sprawiedliwości (...) nie rozjaśnia całego świata.

Pamiętajmy, że pierwszym dziełem restytucji jest obalenie starych, zepsutych struktur, na których miejscu ma stanąć nowa budowla. Pamiętajmy, że początek pracy najdelikatniejszego nawet lekarza to często otwarcie ran, oczyszczenie i amputacja, stosownie do potrzeb pacjenta, aby proces zdrowienia był jak najpełniejszy. Oczywiście powoduje to ból i rzadko pacjent jest zadowolony w trakcie tego procesu. Podobnie rzecz się ma z dziełem Wielkiego Lekarza, Odnowiciela, Dawcy Życia: rani On, aby uzdrowić, a wszystkie trudności na świecie są koniecznymi procesami oczyszczenia. Stanowią one najistotniejszą część dzieła restytucji.

Gdy zaczynał się obrazowy rok jubileuszowy, miała zabrzmieć trąba. Oznajmiała ona w całej ziemi wolność, wolność dla wszystkich jej mieszkańców (3 Mojż. 25:10). Pozafigura zaczyna się wraz z (symboliczną) "siódmą trąbą" (...) Jest to rzeczywiście wspaniała trąba: ogłasza wolność dla wszystkich niewolników. Początkowo będzie ona oznaczała koniec wielu niesłusznych już roszczeń i przywilejów, czas ogólnego zamieszania i poruszenia zastałych przyzwyczajeń; w swej wielkiej wymowie jest ona, gdy się ją zrozumie, "zwiastowaniem radości wielkiej, która będzie udziałem wszystkiemu ludu".

Niektórzy uznają za właściwe wołanie o reformy rządowe, o zniesienie służby wojskowej i obciążających ich podatków. Inni domagają się, aby zniesione zostały tytuły arystokratyczne, a ludzi wartościowano według ich rzeczywistych zalet. Inni żądają zniesienia własności ziemskiej (...) Inni jeszcze przez zarządzenia o trzeźwości i prohibicji, przez Towarzystwa Prawa i Porządku starają się ograniczyć to wielkie zło. Próbują pozbawić wpływów ludzi, którzy dla miłości pieniędzy umieliby zniewolić i zniszczyć swoich bliźnich; którzy wyzyskując do końca słabości innych potrafiliby sycić się i żyć w luksusie z ich krwawicy. Niektórzy zakładają towarzystwa humanitarne zwrócone przeciwko okrucieństwu, aby zapobiec wykorzystywaniu słabszych przez silniejszych.

Powstają towarzystwa kontrolujące skażenie żywności, mające na celu ujawnienie, ściganie i ukaranie tych, którzy dla większego zysku zmieniają zawartość żywności, czyniąc ją szkodliwą dla zdrowia. Zatwierdzane są prawa o ochronie życia i zdrowia ludzi. Górnicy muszą mieć świeże powietrze bez względu na to, ile to kosztuje. Muszą mieć dwie drogi ewakuacyjne na wypadek pożaru. Robotnicy, nie będący w stanie pomóc samym sobie, czy też wybrać sobie miejsc pracy, są chronieni przez prawo. Nie mogą już otrzymywać zapłaty wtedy, kiedy chcą tego pracodawcy, albo w postaci kuponów towarowych, lecz co najmniej co dwa tygodnie i to gotówką. Nie mogą być już stłoczeni w budynkach, w których – w przypadku pożaru – groziłoby im spłonięcie albo konieczność ratowania życia przez skakanie na ziemię. Pracodawca ma obowiązek przygotować wyjścia bezpieczeństwa i jeżeli jego zaniedbania spowodują czyjąś krzywdę lub śmierć, to będzie on pociągnięty do odpowiedzialności w postaci grzywny, wyrównania szkód albo więzienia. Bogate korporacje, takie jak koleje czy przedsiębiorstwa transportu wodnego, mają obowiązek dbać o życie i interesy ludzi tak bogatych, jak i biednych. Reformy te nie wynikają z życzliwości bardziej uprzywilejowanych klas, lecz są rezultatem przebudzenia ludzi, jakiego dokonała trąba jubileuszowa, trąba wiedzy i wolności.

Wśród tych uprzywilejowanych, bogatych klas są ludzie życzliwi, którzy miłują sprawiedliwość i cieszą się z tych zmian; ogromna większość jednak z wielką niechęcią podporządkowuje się im z konieczności. Prawdą jest, że te wszystkie prawa nie są jeszcze doskonałe ani powszechne; jednak początki, które widzimy, radują nasze serca i są dowodem tego, czego można oczekiwać po wywyższeniu ubogich i pokornych a poniżeniu mocnych. Stanie się to, gdy prawa Jubileuszu w pełni wejdą w życie. Wszystkie te zagadnienia składają się na wielkie reformatorskie poruszenie, które stanowi początek Wielkiego Jubileuszu Ziemi. Choć liczne są żądania, a wiele z nich zostało zaspokojonych, to królowie, cesarze i królowe – potęgi polityczne, społeczne, duchowe i finansowe – nie poddadzą się łatwo temu procesowi zacierania różnic między ludźmi, jaki jest charakterystyczny dla Jubileuszu, czyli restytucji. Pismo Święte wyraźnie mówi, że będzie temu towarzyszyć ogromna walka – ciężka, lecz nieunikniona – która ostatecznie przyniesie dobro.

Duch "wolności w ziemi wszystkim obywatelom jej" rzeczywiście jest przez niektórych nieświadomych zapaleńców wykorzystywany w niekontrolowany sposób. Jest to jednak nieunikniona część poruszenia związanego z Jubileuszem, spowodowanego niewiedzą i uciskiem, jaki miał miejsce w przeszłości.

Zanim zakończy się ten wielki Jubileusz, każdy człowiek będzie mógł być całkowicie wolny – powróci do pierwotnego "dobrego" stanu i otrzyma przez Chrystusa to, co zostało utracone w Adamie.

Chronologia Biblijna (19) Część III - Liczbowanie biblijne

 

 

Trzecie "biada"
Obj. 11:14-18

 

 

Przykład 94

 

 

 

Przykład 95

 

 

 

 

Przykład 96

 

 

Przykład 97

 

 

Przykład 98

 

Przykład 99

 

 

Przykład 100

Ucisk wielki ma przyjść po zabraniu Kościoła z ziemi:

 

 

Przykład 101

 

 

Przykład 102

 

 

 

 

Przykład 103

 

Eliasz przedstawia Kościół Wieku Ewangelii. Był on prześladowany przez Jezabelę i Achaba. Jezabela jest typem na odpadły kościół rzymski, a jej małżonek typem na cesarstwo rzymskie. Rok 539 n.e. jest datą ustanowienia Obrzydliwości Spustoszenia, Małego Rogu, Papiestwa (Patrz Tom III, str. 74).

Z powodu bałwochwalstwa, jakie w Izraelu zaprowadziła para królewska, deszcz nie padał przez trzy i pół roku (1260 dni).

Przez 1260 lat, od roku 539 n.e. do roku 1799, trwał głód duchowy spowodowany brakiem wody Słowa Bożego (Tom II, str. 287). Od roku 539 liczy się również okresy 1290 i 1335 "dni", które prowadzą do ruchu Millerowskiego (1829) oraz świtu Pańskiej obecności (1874). (Dan. 12:11,12; Tom III, str. 82)

Rok 539 n.e. jest więc bazą, od której licząc, ustalane były daty "Czasu Końca". Ten sam rok jest również bazą, od której należy odliczać okresy prowadzące do dalszych dat – lat 1914, 1939 i 1980 (1981) – wskazujących na wiatr, trzęsienie ziemi i ogień z wizji Eliasza.

 

 

 

 

                        Od roku 539 do roku 1914 upłynęło lat: 1914  –  539  =  1375
                        Od roku 539 do roku 1939 upłynęło lat: 1939  –  539  =  1400
                        Od roku 539 do roku 1981 upłynie lat:   1981  –  539  =  1442

                                                                                                     Razem 4217

 

 

 

 

Przykład 104

 

Jak już zostało podane (str. 158), "orłem lecącym przez środek nieba" był lud Boży (Łuk. 17:37; Obj. 8:13) żyjący przed rokiem 1914. Jego posłannictwo dotyczyło trzech "biada", które w wyniku zakończenia się Czasów Pogan miały dokonać zniszczenia starego porządku rzeczy i utorować w ten sposób drogę do założenia Królestwa Bożego.

Ogólnym ówczesnym zrozumieniem było, że wiatr, trzęsienie ziemi i ogień, przedstawiają wojnę, rewolucję i anarchię. Liczbowanie Biblijne potwierdziło akuratność tych spodziewań. Nie tylko potwierdziło rok 1914 jako datę symbolicznego wiatru, lecz również ustawiło w czasie wydarzenia przedstawione przez trzęsienie ziemi i ogień.

 

Przykład 105

 

 

 

 

Przykład 106

 

Ucisk wielki (Mat. 24:21, 22), który nasz Pan zapowiedział na wiosnę 33 roku, spełni się po 1948 latach jako trąbienie siódmego anioła. Można więc w sposób uzasadniony traktować rok 32,25 jako bazowy punkt odniesienia przy obliczeniu ilości lat, jakie upłynęły od słów Pana do każdego z sześciu poprzednich trąbień.

 

 

Przykład 107
 

 

Upadek Jerycha

 

"W Jerychu wszystko było przeklęte, potępione lub poświęcone. Podobnie wszystko w naszej cielesnej naturze musi być potępione lub poświęcone – każde żywe stworzenie musi być wygładzone. To znaczy, że każdy aktywny wpływ i zasada upadłej natury, muszą być zniszczone (Kol. 3:5-10)". W.T. 1907/300.

Z rozporządzenia Bożego, Izraelici, w ciągu sześciu kolejnych dni mieli codziennie jeden raz obejść miasto. W czasie tego obchodu siedmiu kapłanów dęło w trąby, natomiast lud milczał. Siódmego dnia, czynności te miały być wykonane siedem razy, z tym, że za siódmym trąbieniem lud miał wydać wielki okrzyk, po którym, w wyniku działania mocy Bożej, mury Jerycha miały runąć.

 

"Trąbienie w trąby wyobraża głoszenie Słowa Bożego przez Kościół, jak również sprzeciwianie się grzechowi, a posłuszeństwo Bogu" (Patrz Komentarz do Joz. 6:20).

Siedem dni może wyobrażać siedem okresów Kościoła, w których głoszono przyszłe, całkowite zwycięstwo nad słabościami ciała. Zwycięstwo to będzie całkowicie osiągnięte, gdy obecny "namiot" Nowego Stworzenia zostanie "zburzony" (2 Kor. 5:1).

Jest jeszcze inny punkt zapatrywania na zniszczenie Jerycha. Rachab wszetecznica wyobraża Wielkie Grono, które będzie zachowane w wielkim ucisku (Patrz Komentarz do Joz. 6:25).

Będzie to miało miejsce po zabraniu z ziemi Kościoła (Obj. 6:10, 11; 18:20, 24). W zniszczeniu Jerycha przedstawiony jest upadek "teraźniejszego złego świata" – upadek "Babilonu".