ZIEMIA ŚWIĘTA

"Od drzewa figowego nauczcie się tego podobieństwa:
Gdy się już gałąź jego odmładza i liście wypuszcza,
poznajecie, iż blisko jest lato".
(Mateusza 24:32).

 

 

W starożytnym świecie Izraelici byli jedynym narodem, który czcił prawdziwego Boga. Krainę, w której ten naród zamieszkał, opatrzność Boża od początku obrała za punkt wyjścia do radosnego opowiadania o mesjańskim wybawieniu.

 

Palestyna jest geograficznym środkiem względem kontynentów zamieszkałego świata. Bezpośrednio graniczy z Azją, Afryką i Europą. To wyjątkowe położenie sprawiło, że kraina ta była ośrodkiem zainteresowania i przedmiotem pożądania okolicznych narodów. Ustaliło się przekonanie, że "kto panuje nad Palestyną ten rządzi światem". Powiedzenie to, dotąd zachowało swoją aktualność.

 

Od samego początku istnienia tego narodu Bóg chciał, aby Żydzi byli skromni i nie mieli o sobie wygórowanego pojęcia. Bóg podkreślał za pośrednictwem Mojżesza, że są najmniejszym z narodów, a pomimo to wybrał ich do szczególnych zadań. I to się nie zmieniło dotąd. Izrael jest nadal jednym z najmniejszych państw świata. Jego terytorium jest mniejsze od połowy Szwajcarii, a ludności ma mniej więcej tyle, co Berlin.

 

Przed erą chrześcijańską, Izrael był jedynym przez Boga wybranym narodem. W języku tego narodu, za pośrednictwem jego proroków, podane zostało natchnione Słowo Boże, z którego dowiadujemy się, że kraina ta była miejscem szczególnej Boskiej działalności od zarania dziejów ludzkich. Tam usytuowany był ogród Boży Eden, w którym stworzony został pierwszy człowiek, Adam. Tam też, 4127 lat później, narodził się Zbawiciel, Jezus Chrystus. Nowy Testament podaje szczegółowy opis działalności Zbawiciela, Jego śmierci i zmartwychwstania. Tam zapoczątkowany został Kościół chrześcijański, gdy w Jeruzalemie, w Dniu Pięćdziesiątnicy, zesłany został Duch Święty. Człowiek religijny nie może znaleźć odpowiednich słów, na wyrażenie swego zainteresowania i uznania dla tej ziemi, którą bardzo często nazywa "Ziemią Świętą". Zaiste jest ona uświęcona Boską działalnością, jak to poetycznie ktoś określił: "Każdy kamień jest tam powieścią, a każde drzewo poematem".

 

"Tak mówi Pan Bóg: To jest Jeruzalem, umieściłem je pośród narodów i krajów, które są wokół niego" (Ezechiela 5:5).

 

 

 

Od zamierzchłych czasów, nadzieje narodów zapoznanych z Bogiem Abrahama, kierowały się ku tej ziemi oczekując wybawienia.

 

Nadchodzi już czas i nadzieje te zostaną urzeczywistnione, gdy z Jeruzalemu wyjdzie "Słowo" o narodzinach Złotego Wieku dla całej, utrapionej grzechem ludzkości (Izajasza 2:3).

 

 

*  *  *

 

 

Przytoczone na wstępie słowa z Ewangelii według Mateusza (24:32), dotyczą narodu Izraelskiego i zostały wypowiedziane przez Pana Jezusa w Jego wielkim proroctwie o czasach ostatecznych. Izrael zostać przyrównany do drzewa figowego, które powinno przynosić owoce. Gdy miara przestępstw tego narodu dopełniła się, nastąpiło odrzucenie go od łaski i "drzewo figowe uschło".

 

"I widząc przy drodze drzewo figowe, podszedł do niego, ale nie znalazł na nim nic oprócz samych liści. I powiedział do niego: Niech się już nigdy nie rodzi z ciebie owoc. I drzewo figowe natychmiast uschło " (Mateusza 21:19).

 

Powyższe cudowne wydarzenie ma proroczą wymowę. Symboliczne drzewo wprawdzie uschło, lecz Pan zapowiedział jego odrodzenie się i wydanie obfitego owocu. Wypełnianie się tego proroctwa miało wskazywać na bliskość lata – Królestwa Bożego.

 

Wszyscy badacze proroctw zgodni są, co do tego, że odradzający się do narodowego życia Izrael oraz objawy zbliżania się wielkiego ucisku, są największymi znakami mówiącymi o rychłym nadejściu długo oczekiwanego Królestwa.

 

 

IZRAEL – DOWODEM ISTNIENIA BOGA

 

 

O królu pruskim, Fryderyku Wielkim opowiadają, że podczas jednego z posiedzeń swej rady zapytał niespodziewanie ministrów i generałów, czy znają jakiś przekonujący dowód na istnienie Boga. Na to jeden z obecnych odpowiedział: "Żydzi, Wasza Królewska Mość".

 

Poszukiwacze starożytności z całym zaparciem siebie badają różne wykopaliska i relikty przeszłości, gromadzą wiedzę zaczerpniętą z tradycji, legend i śpiewów, przechowywanych z pamięci ludzkiej. Cel, jaki im przyświeca, to poznanie prawdy o człowieku – jego pochodzeniu, historii, a także przyszłości, do której zdąża.

 

Najbardziej jednak interesującym zabytkiem historycznym jest naród Żydowski, którego historię można odczytać od początku do końca, w sposób jasny i zwięzły. Jest to dokument pierwszorzędnego znaczenia, w którym wyraźnymi zgłoskami zapisany jest początek, rozwój i ostateczne przeznaczenie rodzaju ludzkiego.

 

Naród ten jest żyjącym świadkiem rozwijania się Planu Bożego na przestrzeni dziejów. Historia tego narodu wpleciona w nurt wydarzeń światowych pozostaje w doskonałej zgodności z przepowiedniami jego natchnionych od Boga proroków i wieszczów. Ta zupełna zgodność wydarzeń z proroczymi zapowiedziami dowodzi niezbicie, że ich Autorem jest Wszechwiedzący Bóg. Upodobało się Bogu rozwinąć ród Abrahama w odrębny, szczególny naród, który w epoce Starego Testamentu podtrzymywał ideę Zbawienia wśród narodów pogańskich. Przepisy i ceremonie Prawa Mojżeszowego, proroctwa i obrazowe wydarzenia w historii tego narodu spisane w księgi, stały się niewyczerpanym źródłem informacji o jedynym Bogu, Jego Planie Zbawienia i czasie spełnienia wszystkich obietnic. To naród żydowski z wielkim pietyzmem strzegł i pielęgnował Święte Księgi aż do naszych czasów.

 

Pouczani przez Zakon, a za jego przekraczanie karceni przez Jahwe, Żydzi nie tylko przewyższyli narody pogańskie poziomem moralnym i mądrością, ale również rozwinęli wielkie zdolności. Oni wydali spośród siebie wielkich poetów, prawodawców, mężów stanu i filozofów, a wyróżnienie to sprawiło, że krok po kroku wydostali się oni z narodu niewolników, aż do szczytu swej sławy za dni Salomona, kiedy to, byli narodem wzbudzającym podziw i uwielbienie całego świata (Rzymian 3:1, 2; 1 Królewska 4:30-34; 10:1-29).

 

Po śmierci Salomona nastał zmierzch królestwa izraelskiego. Łamanie przymierza Zakonu i bałwochwalstwo spowodowało interwencję Bożą. Najazd króla Nabuchodonozora i uprowadzenie Żydów do niewoli babilońskiej rozpoczęło długi, trwający 2520 lat, okres utraty niepodległości. Jeszcze większa klęska spotkała Żydów kilkaset lat później za ukrzyżowanie Mesjasza, gdy Rzymianie zniszczyli ich państwo, a ludność rozproszyli po świecie.

 

Proroctwa Pisma Świętego wyjaśniają, że ''deptanie Jeruzalem od pogan" (Łukasza 21:24) oraz odrzucenie narodu żydowskiego od łaski Bożej ma charakter przejściowy.

 

"W tym dniu podniosę upadły przybytek Dawida i zamuruję jego wyłomy; wzniosę jego ruiny i odbuduję go, jak za dawnych dni; (...) Odwrócę niewolę mojego ludu, Izraela; odbudują miasta spustoszone i zamieszkają w nich; zasadzą też winnice i będą pić z nich wino; założą też sady i będą jedli ich owoce. Zasadzę ich w ich ziemi; i nigdy nie zostaną wykorzenieni ze swojej ziemi, którą im dałem, mówi Pan, twój Bóg" (Amosa 9:11, 14, 15).

 

Miejsce, do którego Żydzi mieli powrócić, nie znajduje się w niebie – jest to ziemski Kanaan, ziemia obiecana przodkom tego narodu. Mają oni być wszczepieni w "ich ziemię", o której Bóg rzekł, że daje im, w ziemię, którą obiecał Abrahamowi, mówiąc: "Podnieś teraz swe oczy i spójrz z miejsca, na którym teraz jesteś, na północ i na południe, na wschód i na zachód. Bo całą ziemię, którą widzisz, dam tobie i twemu potomstwu na wieki. I rozmnożę twoje potomstwo jak proch ziemi (...) Wstań i przejdź tę ziemię wzdłuż i wszerz, bo dam ci ją". "Dam tobie i twemu potomstwu po tobie ziemię, w której teraz przebywasz, całą ziemię Kanaan, jako własność na wieki..." (1 Mojżeszowa 13:14-17; 17:8).

 

Tę właśnie ziemię otrzymali Żydzi uchodzący z Egiptu – ziemię, w której mieszkali przez długi szereg stuleci. W ciągu tego czasu wiele razy byli szarpani i zabierani w niewolę do sąsiednich krain, a cudzoziemcy pustoszyli im miasta, spijali wino z ich winnic i zjadali owoce z ich sadów. Ostatecznie wyrwano ich kompletnie z tej ziemi, miasta ich legły w gruzach i opustoszały, a oni sami wypędzeni zostali na poniewierkę i wygnanie z kraju do kraju – po całym świecie. Ale kiedy ponownie będą wszczepieni w ich własny kraj, w myśl obietnicy Boskiej, "nie będą więcej wykorzenieni z ziemi swojej", którą im Bóg dał; lecz "pobudują miasta spustoszone [miasta, w których przedtem mieszkali] a mieszkać w nich będą".

 

Wypędzenie z ojczystego kraju, rozproszenie i prześladowania, nie zdołały rozbić jedności i odrębności tego narodu. Złączeni silnymi węzłami wspólnego pokrewieństwa, jednolitą wiarą w cudowne obietnice Boskie (których częstokroć nie pojmowali właściwie), a przede wszystkim złączeni tą wspólną sympatią, która rodzi się wśród ludzi doznających tych samych cierpień i prześladowań na wygnaniu, Żydzi czekali ostatecznego wypełnienia się obietnicy, która jest nadzieją całego Izraela.

 

Jako naród zachowali oni wiarę w Boga, chociaż w swej pysze i zaślepieniu nie uznali pokory Jezusa, którego Bóg zesłał na zbawienie świata. Zamiast Go tedy przyjąć, ukrzyżowali swego Zbawiciela, swego Pana pełnego chwały. Pomimo tego, Apostołowie i Prorocy uczą nas, że nawet tak straszliwa zbrodnia wynikająca z ich dumy i samolubstwa, nie jest jeszcze taką, której Bóg nie mógłby przebaczyć. Albowiem za zbrodnię tą Żydzi zostali surowo ukarani. Kiedy potępili tego Sprawiedliwego i wołali: "krew jego niech spadnie na nas i na nasze dzieci", ani przez myśl im nie przeszło, jak straszna czeka ich za to kara.

 

Straszliwy ucisk, utrata milionów istnień ludzkich, zniszczenie ich świętego miasta i świątyni, zupełny koniec ich narodowej egzystencji, oraz rozproszenie resztek ludności pomiędzy wszystkie narody – oto koniec żniwa okresu żydowskiego. Zaczęło się wewnętrznymi, partyjnymi niesnaskami, a zakończyło się interwencją rzymskich legionów, które utopiły w morzu krwi wszystkie kolejne powstania. Ogień, miecz i głód, dokonały na nich straszliwej kary.

 

Od tego czasu faktycznie, Izrael był rozproszony i rozdarty. Pędzeni z jednego kraju w drugi, z prowincji do prowincji, Żydzi nie mieli nawet takich praw i przywilejów, jakimi darzono każdego innego cudzoziemca. Ponieważ odrzucali chrześcijaństwo zarówno w jego zepsutej jak i prawdziwej formie, wkrótce stali się przedmiotem surowego prześladowania ze strony papiestwa.

 

Odtrąceni od Boga i od swoich bliźnich we wszystkich narodach, Żydzi cierpieli niezmiernie, a los ich był pożałowania godny.

 

W czasie niestrudzonych prześladowań przez papiestwo (Antychrysta), cierpieli oni na równi ze świętymi i męczennikami Jezusa. Chrześcijanie cierpieli za to, że odrzucali Antychrysta, Żydzi zaś za to, że odrzucali tak Chrystusa jak i Antychrysta.

 

Bóg pozwolił na te prześladowania i cierpienia, jako na karę za ich narodową zbrodnię odrzucenia Ewangelii i ukrzyżowania Odkupiciela, ale pomimo tego nastał czas, gdy On wynagrodzi ich wytrwałą wiarę w obietnice Boże, których tak długo i tak uporczywie się trzymali. Bóg przewidział ich pychę, zatwardziałość serca i przepowiedział ją tak samo, jak przepowiedział i zło, które na nich spadnie z tego powodu, Niemniej jednak wyraźnie przepowiedział ustąpienie ich ślepoty i ostateczne spełnienie się wszystkich obietnic uczynionych dawno temu Abrahamowi i powtarzanych później wielokrotnie przez świętych proroków.

 

Święty Paweł pisze, że łaska Boża w całości wróci do Izraela, gdy tylko Kościół Chrystusowy, wybierany najpierw z Żydów a następnie z Pogan, zostanie uzupełniony i wywyższony. Wtedy "Przyjdzie z Syjonu Wybawiciel [Mesjasz] i odwróci niepobożności od Jakuba [Izraela]; a to będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich" (Rzymian 11:1-33). Serca wszystkich, którzy rozumieją Plan Boży, napełniają się radością, gdy widzą powstający z popiołów i odradzający się naród, którego przyjęcie do łaski z powrotem, warunkuje nadejście zmartwychwstania całej ludzkości (Rzymian 11:15).

 

Nadziei tej nie mogą wątlić ciemne chmury gromadzące się nad tym narodem. Z jednej strony nienawiść otaczających narodów arabskich, wzrastająca niechęć państw zachodnich drżących samolubnie o swoje interesy naftowe, wreszcie hordy biblijnego Goga szykujące się do łupieskiego ataku, a z drugiej strony maleńki, pozornie bezbronny naród...

 

Lecz Bóg mówi: "Nie bój się, robaczku, Jakubie, garstko ludu Izraela; ja cię wspomogę, mówi Pan i twój Odkupiciel, Święty Izraela". "Bo się stanie dnia onego, że szukać będę wszystkie narody, które przyciągną przeciwko Jeruzalemowi, abym je wytracił" (Izajasza 41:14; Zachariasza 12:9).

 

*  *  *

 

 

Objawienie się Boskiej działalności w życiu narodu żydowskiego od Abrahama aż do dzisiaj, jest wielkim wzmocnieniem wiary ludu Bożego.

 

Tymczasem większość chrześcijan i świat w ogólności skłania się do niewiary. Proroctwa Pisma Świętego dotyczące Izraela nie są uznawane, a wprost lekceważone, pomimo faktów potwierdzających ich spełnianie się.

 

To właśnie Pismo naucza, że w najbliższej przyszłości, gdy Królestwo Boże będzie ustanawiane na ziemi, wszyscy chcący uzyskać przychylność Pana Zastępów, Boga Izraelskiego, będą również skłonni uznać rolę narodu żydowskiego w Boskim Planie Zbawienia:

 

"A tak liczne ludy i potężne narody przybędą szukać Pana zastępów w Jeruzalem i przebłagać oblicze Pana. Tak mówi Pan zastępów: W tych dniach dziesięciu ludzi ze wszystkich języków narodów uchwyci się poły jednego Żyda, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo usłyszeliśmy, że Bóg jest z wami" (Zachariasza 8:22, 23).