UCZTA BALSAZARA Upadek Babilonu poprzedziła słynna uczta wyprawiona przez ostatniego króla chaldejskiego Balsazara. Dobiegał właśnie końca przepowiedziany proroctwem siedemdziesięcioletni okres niewoli narodu izraelskiego i spustoszenia kraju (Jer. 25:11; 29:10; Dan. 9:2).   Uczta, na której Balsazar sprofanował naczynia świątyni jerozolimskiej, pijąc z nich wino ze swoimi dostojnikami, żonami i nałożnicami, wyobraża szczególną politykę kompromisu, jaką przywódcy socjalistyczni zainicjowali w ostatnich latach swego panowania. W latach 1977 – 1981 nawiązali oni ścisłą współpracę z Kościołem Rzymsko-katolickim i kościołami protestanckimi. W 1977 roku, w sześćdziesiątą rocznicę Rewolucji Październikowej zostały wygłoszone patetyczne apele gloryfikujące socjalizm. Zalecały one światu jego ideały, jako jedyną drogę do utrzymania w nim pokoju i bezpieczeństwa. Pismo Święte zapewnia, że jedynie Jezus Chrystus, "Książę Pokoju", zapewni światu pokój bez końca (Izaj. 9:6,7). Naczynia świątynne, z jakich Balsazar pił wino wyobrażają drogocenne prawdy Słowa Bożego. Naczynia te, po zdobyciu Jerozolimy, zaniósł król Nabuchodonozor do skarbca swojego boga. Biblijne prawdy dotyczące sprawiedliwości społecznej przejęte pośrednio przez ruch komunistyczny – współczesnego Nabuchodonozora – uzbroiły go moralnie w konfrontacji z kapitalistycznym Zachodem. W czasie historycznego zbliżenia z kościołami chrześcijańskimi doszło do sprofanowania tych prawd. Prawdziwy Kościół porównany jest w Biblii do dziewicy zaręczonej z Chrystusem (2 Kor. 11:2). Aż do Jego drugiego przyjścia miał on unikać politycznej łączności ze ...czytaj dalej