Czterech jeźdźców Apokalipsy   Wizja Władcy wszechświata (rozdział 4) ukazała w otoczeniu Jego tronu cztery wszystkowidzące zwierzęta, które przedstawiają cztery przymioty Boga: sprawiedliwość, moc, miłość i mądrość. W te same przymioty wyposażony został człowiek – w ludzkim wymiarze doskonały obraz i podobieństwo Boga. Taka jedność myśli i uczuć ze Stwórcą zapewniała mu pokój i bezpieczeństwo oraz pozwalała cieszyć się pełnią szczęścia swojego istnienia. Skutkiem upadku w grzech te wszystkie przymioty zaczęły ulegać degradacji. Nie do tego stopnia jednak, aby człowiek nie odczuwał gorzko nieszczęsnego położenia w jakim się pogrąża. Przełom nastąpił wtedy, gdy zegar wieków wskazał kres Boskiego dozwolenia na krzyczącą niesprawiedliwość spowodowaną ludzkim samolubstwem. Szlachetne jednostki poderwały się do desperackiej próby założenia na ziemi ustroju równości i sprawiedliwości. Pociągnęły za sobą innych, aż powstał gigantyczny ruch rewolucyjny zrównania społecznego. Niestety, bez udziału Boga. Rozdział szósty Apokalipsy przedstawia realizację tej próby jako kolejny galop czterech jeźdźców na koniach różnej maści, od białej, poprzez ognistoczerwoną i czarną, do trupiobladej. Konie są biblijnym symbolem doktryny, a jeźdźcy przedstawiają przywódców. Wszystkie cztery przymioty Boże utrzymują ten ludzki eksperyment pod kontrolą. Świat dopiero w przyszłości uświadomi sobie daremność ludzkich usiłowań, ale lud Boży uczy się tej mądrości już teraz. "Zwierzęta" przywołują "Jana" na scenę wydarzeń, aby śledził ...czytaj dalej

Okup Jezusa Chrystusa jedynym ratunkiem dla ludzkości   Ludzki dramat rozpoczął się w Raju, gdy pierwsi rodzice, pomimo wiedzy o skutkach, naruszyli Boski zakaz i zerwali owoc zakazany. Tym samym sprowadzili na siebie i swoje potomstwo wyrok śmierci. Kara wydaje się być drastyczna, nieproporcjonalnie wysoka do przestępstwa. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że my jesteśmy zaledwie strzępem intelektu, poczucia moralnego i piękna fizycznego, jakie Adam i Ewa posiadali w pełnym wymiarze ludzkiej doskonałości. Adam został stworzony w jednorazowym akcie na obraz i podobieństwo Boże, a Stwórca określił swoje dzieło jako "bardzo dobre". Przestąpienie prawa przez Adama było zatem czynem świadomym i dobrowolnym, gdyż Pismo mówi, ze Adam "nie był zwiedziony". Teoria ewolucji o rzekomo stopniowym rozwoju człowieka od bytów niższych do wyższych czyni głupców z Apostołów, którzy nauczali o restytucji. Wszak słowo restytucja opiera się na dwóch biblijnych zwrotach greckich: "apokatastasis” (Dz. Ap. 3:21) i "palingenesia" (Mat. 19:28), które wyraźnie mówią o powrocie do pierwotnego stanu. Chwila refleksji, do jakiego stanu mieliby ludzie powrócić uwypukla całą niedorzeczność ewolucji w zastosowaniu tej teorii do stworzenia człowieka. Boska sprawiedliwość wtrąciła Adama do więzienia śmierci, nieistnienia, które byłoby wiecznym, o ile nie znalazłby się ktoś równie doskonały, który by winę Adama i wyrok śmierci na niego ...czytaj dalej

Sytuacja klasy Jana, ludu Bożego, zmienia się zasadniczo po przekroczeniu progu siódmego tysiąclecia od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej. Zaczyna się druga obecność niewidzialnego Chrystusa, a wraz z nią obiecane błogosławieństwa: pełnia Prawdy objawiającej wspaniałość Boskiego Planu odkupienia, a jednocześnie przywilej postrzegania spełniania się proroctw mówiących o zakładaniu na ziemi Królestwa Bożego. Ta kontrastowo różna sytuacja ludu Bożego przedstawiona została przez zaproszenie Jana do nieba, gdzie mógł obejrzeć w wizji tron niebiański, Zasiadającego na nim, Jego świtę oraz otoczenie tronu. Z tej bliskiej Boga wyżyny mógł też odtąd patrzeć na morze – ziemską scenę nadchodzących wydarzeń. To morze narodów zacznie wkrótce burzyć się gwałtownie, ale dla Wszechwiedzącego Boga jest ono od początku do końca przejrzyste jak kryształ. Głównym błogosławieństwem ludu Bożego, który doczekał drugiej obecności Chrystusa było pozbycie się błędów Kościoła Rzymsko-katolickego, biblijnego Antychrysta, które spaczyły wizerunek miłosiernego Boga Jahwe i wymyśloną, powtarzalną, "bezkrwawą ofiarą" splugawiły Okup, najświętszą ofiarę Jego Syna. Odpadłe kościoły przedstawiają Boga Starego Testamentu w fałszywym świetle, ukazując Go jako okrutnego władcę, a dopiero Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jako uosobienie miłości. Pismo Święte zadaje kłam takiemu bluźnierstwu, nauczając jasno: "Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, (...) z miłosierdzia swego zbawił nas ...czytaj dalej

Po okresie Pergamonu, w którym odstępczy kościół sięgnął po władzę nad światem, po okresie Tiatyry, w którym krwawe agendy papiestwa masakrowały świętych Pańskich, nastał dla kościoła prawdziwego szczególnie trudny czas, ukazany przez sytuację zboru w Sardes. W społeczności zdziesiątkowanej i zastraszonej przez Rzym życie duchowe bliskie było zaniku. Przejawiały go tylko jednostki. Gdyby nie te jednostki, list do zboru zawierałby same nagany. Ten przygnębiający okres historii rozwoju kościoła Chrystusowego stał się punktem wyjścia dla wspaniałego dzieła Wielkiej Reformacji, od której, aż do drugiego przyjścia Chrystusa trwało nieprzerwanie oczyszczanie Prawdy z brudu papieskich dekretaliów. Ten świetlany okres powrotu do źródeł Pisma Świętego, w którym garstka świętych stawiła czoło potężnym siłom ciemności, ukazany został przez zbór w Filadelfii. Zbór zebrał od Pana same pochwały. Odwrotna sytuacja zaistniała w ostatnim okresie wyboru kościoła, reprezentowanym przez zbór w Laodycei. W tym czasie lud Boży otrzymał pełnię prawdy, praktycznie ustały prześladowania, a jednak pokusy dla ciała towarzyszące postępowi cywilizacji przyczyniły się do powszechnego upadku duchowego. Opisuje to Psalm 91:7: "Tysiąc padnie u twego boku i dziesięć tysięcy po twojej prawicy". Lud Boży, zamiast być Pańskimi "ustami", zamiast pełnić zaszczytną funkcję proroka dla całego świata, ostygł duchowo – stał się letni. Spowodował tym swoisty odruch wymiotny: ...czytaj dalej

Jan pisze listy do zborów   Apostoł Jan, uczeń, "którego Pan miłował" został w sędziwym wieku obdarzony przez swego Mistrza nadzwyczaj wspaniałą wizją przyszłości. Wizję tę opisał w księdze Apokalipsy. Jak się okazało, z księgą tą ma ścisły związek tajemnicza uwaga o Janie, którą Pan wyraził dużo wcześniej, podczas jednego ze swoich pojawień się po zmartwychwstaniu. Na pytanie Piotra o los jego współucznia, Pan odpowiedział: "Jeślibym chciał, żeby on został aż przyjdę, co tobie do tego?" Zostało to zrozumiane następująco: Nasz Pan życzył sobie, aby jego umiłowany uczeń Jan miał swojego odpowiednika, klasę Jana, która przez cały wiek Ewangelii czekać będzie na Jego drugie przyjście. Wtedy, w Dniu Pańskim, klasa ta zobaczy w rzeczywistości to, co literalny Jan oglądał jak gdyby na filmie w symbolicznych wizjach. Przy takim ujęciu tej kwestii, polecenia skierowane do Jana apostoła mają swoje przełożenie na działalność klasy Jana w wieku ewangelicznym. Działalność ta ma dwie fazy, wyraźnie ukazane w napomnieniu apostoła Piotra: "Mamy jednak mocniejszą [niż wizja przemienienia], prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach" (2 Piot. 1:19). Przez cały czas oczekiwania na drugą obecność Pana "Jan pisał ...czytaj dalej

Wyrażenia księgi Objawienia są prawie wszystkie symboliczne. Powszechna jest więc opinia, że nie można żadnej nauki opierać całkowicie na wersetach w niej zawartych, jeżeli ta nauka nie ma oparcia w innej części Pisma Świętego. Nie można żadnej doktryny budować wyłącznie na podstawie tekstu Objawienia. Oprócz symboli i symbolicznych wizji występują w tej księdze również znaki (gr. semeion). Za pomocą pewnych proroczych znaków miało być rozpoznane pierwsze przyjście naszego Zbawiciela. Niewielu Żydów miało właściwy stan serca, aby te znaki zauważyć. Podobna zasada obowiązuje w wieku ewangelicznym. Druga obecność Pana Jezusa, tym razem niewidzialna, miała być również stwierdzona za pomocą spełniających się znaków. Takie znaki obecne są również w Apokalipsie. Na przykład, dwa z nich nazwane są nawet wielkimi znakami: Niewiasta rodząca z końcem wysokiego powołania przyszłego władcę narodów (12:1) i siedmiu aniołów wylewających (wraz z tym końcem) plagi ostateczne (15:1). Pierwszy werset księgi mówi, że Pan Jezus przekazał Janowi treść Objawienia zakodowaną znakami (gr. esemeion) przez anioła. Ostatni rozdział wymienia tego anioła dwukrotnie (wersety 6 i 16). Kim jest ten anioł pośredniczący w rozpoznaniu wizji i znaków? Plan Boży ukazany został jako zapieczętowany zwój zapisany wewnątrz i zewnątrz. Zewnętrzne treści Objawienia były dostępne dla ludu Bożego przez cały wiek Ewangelii, dostarczając wielkiego błogosławieństwa ...czytaj dalej

Sprawiedliwe rządy Chrystusa   "(11) I ujrzałem tron wielki biały, i siedzącego na nim, przed którego obliczem uciekła ziemia i niebo, a miejsce im nie jest znalezione". 11. Wielki biały tron ... Tron sprawiedliwości, bezstronności, miłosierdzia i miłości. R2338:1 "Będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił" – Chrystusa i świętych (Dz. Ap. 17:31). HG233:2 Wielki biały tron mówi o błogosławieństwach tylko dla tych, którzy miłują sprawiedliwość i nienawidzą nieprawości. SM696:1 "Gdy przyjdzie Syn Człowieczy ... zasiądzie na tronie swej chwały" (Mat. 25:31). A345 I zasiadającego na nim ... Chrystus – w pierwszym rzędzie Jezus, Głowa, lecz również zwycięzcy z Nim – jednak wszyscy jako jedność. R332:2 Ziemia ... Społeczeństwo, takie, jak to obecnie zorganizowane, składające się z szeregu warstw, czyli klas [społecznych], a każda z nich utrzymująca swoją pozycję przez uciskanie tych, którzy znajdują się niżej. R332:3 I niebo ... Duchowy nadzór. Zwierzchnictwo Szatana ustanie, czyli stopniowo przeminie. R332:4 Symboliczne niebo i ziemia przedstawiają stary porządek rzeczy, społeczny i kościelny. NS856:6 Uciekły ... Zanikły. NS856:6; SM694:3 Sprzed, lub w obecności, osadzonego na tronie Chrystusa, wszystkie formy zła, ucisku oraz niesprawiedliwości będą musiały pierzchnąć. R332:2 Nie oznacza to, iż kościelni, finansowi i polityczni książęta dobrowolnie uznają, że przyszła godzina zupełnego poddania się Mesjaszowi. NS856:6 Podczas ustanawiania sprawiedliwości i prawa na ziemi, obecne (symboliczne) ...czytaj dalej

"Potomstwo Abrahama" uwielbione – czas na Restytucję ludzkości   Udręczony grzechem świat oczekuje podświadomie na swoje wybawienie. Jest to oczekiwanie na "objawienie się synów Bożych" (Rzym. 8:19), uwielbionego Kościoła, który Bóg wybierał przez prawie dwa tysiące lat. Dopóki ten wybór nie był skończony ogół nie mógł skorzystać z Okupu, który Syn Boży złożył w ręce Ojca na wykupienie ludzkości z grzechu i śmierci. Sam Pan powiedział: "Żaden do mnie przyjść nie może, jeśli go Ojciec mój, który mię posłał nie pociągnie" (Jan 6:44). Bóg powoływał jednostki najbardziej szlachetne w sercu, aby zebrać je we wspomniane wyżej grono synów Bożych, "potomstwo Abrahama", przez które wszystkie narody ziemi będą błogosławione (Dz.Ap. 3:25). Wzmagający się ucisk wielki, anarchia, jest biblijnym dowodem na to, że Kościół został już wybrany i uwielbiony. Celem tego ucisku jest zburzenie niesprawiedliwych struktur obecnego świata i przygotowanie serc ludzkich do dzieła "naprawienia wszystkich rzeczy". Po ucisku, który Bóg obiecał skrócić, błogosławieństwa Restytucji zostaną szeroko otwarte przed całą ludzkością. Pierwsze rozdziały księgi Pisma Świętego, Genesis, opisują upadek człowieka w grzech, natomiast ostatnie rozdziały księgi Apokalipsy, opisują proces wydźwignięcia ludzkości z tego stanu i przywrócenia jej prawa do życia wiecznego.         Rozdział 22 ukazuje proces Restytucji jako powszechnie dostępną rzekę życia wypływającą od tronu Boga i ...czytaj dalej

Niebo, ziemia i morze w symbolice biblijnej   Boski Plan względem ludzkości obejmuje trzy wielkie epoki, które rozpoczynają się od stworzenia pierwszego człowieka i sięgają w nieograniczoną przyszłość. Apostołowie Piotr i Paweł nazywają te epoki "trzema światami".       Pierwsza epoka, od stworzenia do potopu, podlegała administracji aniołów. Apostoł Piotr nazywa ją "Pierwszym światem" (2 Piot. 3:6). Druga wielka epoka, od potopu do ustanowienia Królestwa Bożego, znajduje się pod ograniczoną władzą Szatana, "księcia tego świata" i dlatego nazywa się "Obecnym złym światem" (Gal. 1:4; 2 Piot. 3:7). Trzecia epoka będzie "aż na wieki wieków" (Izaj. 45:17) pod Boskim zarządem jako Królestwo Boże. Nazwana jest też ona "Światem przyszłym", "w którym sprawiedliwość mieszka" (Żyd. 2:5; 2 Piot. 3:13). Dzisiejszy świat, w którym żyjemy – "ten świat" (gr. kosmos, od słowa kosmeo – urządzać, upiększać) przemija tak, jak przeminął świat przedpotopowy, lecz literalna ziemia, jako mieszkanie dla człowieka, trwa na wieki (Izaj. 45:18; Kaz.Sal. 1:4). "Bóg świata tego", Szatan (2 Kor. 4:4), urządził ten świat po swojemu: Posłuszne sobie duchowieństwo Chrześcijaństwa uczynił symbolicznym niebem, zaś jego religijne społeczeństwa zorganizował wzajemnymi stosunkami jako symboliczną ziemię. To urządzenie świata przez księcia ciemności nikomu nie dało ani szczęścia, ani pokoju, ani życia wiecznego. Przyniosło zaś niezliczone krzywdy, zabijanie, cierpienia, choroby i ustawiczne żniwo ...czytaj dalej

Czas naprawienia wszystkich rzeczy   Bóg, nasz Zbawiciel, pragnie, by wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy (1 Tym. 2:3,4). Podstawą zbawienia jest wiara w Okup jego Syna, Jezusa Chrystusa: "Kto ma Syna ma życie" (1 Jan 5:12). Przeciwnik Boży, Szatan, rozciągnął kurtynę ciemności uniemożliwiającą ogółowi ludzkości poznanie tej prawdy (Izaj. 25:7). W wieku Ewangelii, przez tę kurtynę przebili się tylko ci, którzy szukali Boga i pragnęli mu służyć za wszelką cenę. Dlatego tylko oni skorzystali z pierwszego etapu zbawienia. Drugi etap zbawienia, który obejmie wszystkich ludzi, dokona się w czasie tysiącletniego Królestwa Chrystusa; "On jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła], a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata" (1 Jan 2:2). Bóg pragnie, aby przez jasne poznanie Prawdy mogli ludzie jak najlepiej wykorzystać nową próbę życia, zagwarantowaną im przez cenę Okupu dostarczonego przez Jego Syna. Królestwo Chrystusa zwiąże najpierw Szatana (ograniczy wszelkie złe wpływy z zewnątrz), a potem uwolni ludzi od ich ślepoty – jak napisano: "tedy się otworzą oczy ślepych" (Izaj. 35:5). Z tego samego powodu – aby nowa próba odbywała się w warunkach jak najbardziej sprzyjających człowiekowi – Bóg zaplanował, że to dzieło będzie się odbywało stopniowo i potrwa tysiąc lat. Ze względu na doniosłość tego ...czytaj dalej

Koniec wieku Ewangelii   Królestwo Boże na ziemi jest tuż przed nami. Pan Jezus kazał modlić się o nie słowami: Przyjdź królestwo Twoje. Ponieważ jednak od słów Pana minęło już prawie dwa tysiące lat, świat prawie zapomniał o tej wspaniałej obietnicy. Nie zapomnieli jednak ludzie wierzący w Boski Plan Wieków. Oni wiedzieli, że najpierw ma być wybrane duchowe "potomstwo Abrahama", a dopiero przez to potomstwo będą błogosławione wszystkie narody ziemi (Dz.Ap. 3:25). Potomstwem Abrahama jest Kościół pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie (Hebr. 12:23). Ich wybór dokonywał się w zupełnej tajemnicy przed światem, w skrajnie trudnych warunkach panowania grzechu, gdy reguła Jezusa, aby nawet swoich nieprzyjaciół miłować, zdała się być ideą nieżyciową i nie przynoszącą żadnych korzyści. To wyjaśnia, dlaczego wybór tego "małego stadka", 144.000, trwał aż tak długo. Powołanie do tej klasy otwarte było przez cały wiek ewangeliczny. Tylko "powołani, wybrani i wierni" znaleźli się w tym komplecie (Obj. 17:14). Wielu powołanych i wybranych, ale nie do końca wiernych, zostało przesuniętych do klasy siostrzanej wobec "małego stadka", również duchowej, ale podrzędnej. Różnicę w zachowaniu obu klas ilustruje najwyraźniej przypowieść naszego Pana o dziesięciu pannach (Mat. 25:1-12). Początek tej przypowieści należy umieścić w świcie drugiej obecności Chrystusa, w którym "wszystkie panny, wyszły na spotkanie ...czytaj dalej

Blask chwały obecnego po raz drugi Chrystusa   Od ponad stu lat dokonuje się w świecie nadzwyczajne przyspieszenie cywilizacyjne. Jedynie Pismo Święte wiarygodnie wyjaśnia jego przyczyny. Według chronologii biblijnej w roku 1874 ludzkość weszła w siódmy tysiąc lat od upadku w grzech pierwszej pary ludzkiej. Biblia uczy, że siódmy dzień tygodnia miał być dniem odpoczynku i że "jeden dzień u Boga jest jak tysiąc lat". Wynika z tego, że siódme tysiąclecie od wejścia grzechu na świat jest właśnie zapowiadanym przez proroctwa Biblii tysiącletnim "dniem sabatowym" – czasem "naprawienia wszystkich rzeczy". Grzech odebrał człowiekowi jego stan odpoczynku i harmonii z Bogiem, natomiast zbawcza ofiara Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jest podstawą pojednania ludzkości ze Stwórcą – gwarancją zapewnienia jej rzeczywistego "sabatu" w przywróconym na ziemi raju. Szybkie i niezwykłe zmiany postrzegane wokoło są więc niczym innym jak przygotowaniami do założenia Królestwa Bożego na ziemi. Wszyscy ludzie, łącznie z tymi miliardami, które wnet wstaną z grobu, będą potrzebowały pokarmu, mieszkań i standardów życiowych na miarę ich doskonałego, mającego trwać wiecznie, człowieczeństwa. Odpowiednio wcześniej Bóg skruszył supremację papiestwa – ostoję ciemnoty i zabobonu, a Pismo Święte, do którego kler strzegł zazdrośnie dostępu, dał do powszechnego czytania. Już kilka lat po tym, gdy Napoleon uwięził papieża (1799), ...czytaj dalej

Opinia T.Ch. Russella na temat siedemnastego rozdziału   "Brat Russell mówił, że ... tego rozdziału nie można tłumaczyć w sposób stanowczy tak długo, dopóki nie zostanie on wypełniony. Oświadczył także, iż rozdział ten jest kluczem do wszystkich proroctw, zawartych w Objawieniu, a zakrytych dotąd tajemnicą". "Dokonana Tajemnica" (1917), str. 314 "(1) przyszedł jeden z siedmiu Aniołów, którzy mieli siedem czasz, i rzekł do mnie, mówiąc mi: Chodź, okażę ci osądzenie onej wielkiej wszetecznicy, która siedzi nad wodami wielkimi. (2) Z którą wszeteczeństwo płodzili królowie ziemi, i upili się winem wszeteczeństwa jej obywatele ziemi. (3) I odniósł mię na puszczę w duchu. I widziałem niewiastę siedzącą na szkarłatnoczerwonej bestii, pełnej imion bluźnierstwa, która miała siedem głów i dziesięć rogów. (4) A ona niewiasta przyodziana była w purpurę i w szkarłat, i uzłocona złotem i drogim kamieniem, i perłami, mając kubek złoty w ręce swej, pełen obrzydliwości i nieczystości wszeteczeństwa swego. (5) A na czole jej było imię napisane: Tajemnica, Babilon wielki, matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi. (6) I widziałem niewiastę oną pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych; a widząc ją, dziwowałem się wielkiem podziwieniem. (7) I rzekł mi Anioł: Czemuż się dziwujesz? Ja tobie powiem tajemnicę tej niewiasty, i bestii, która ją nosi, ...czytaj dalej

"Siedem plag ostatecznych" a "Siedem trąb"   Otwarcie siódmej pieczęci (1967), które ujawniło prawdy ukryte pod trąbieniem siedmiu aniołów, ułatwia zrozumienie siedmiu plag ostatecznych. Okazało się, że trąbienia aniołów reprezentują działalność bolszewików w prawosławnej części chrześcijaństwa ("trzecia część"). Pan, prowadzący ludzkość do wolności, sprzyjał tym poczynaniom, więc ich działalność, początkowo konspiracyjna, wciąż nabierała rozmachu aż doprowadziła do obalenia władzy cara. Główną bronią bolszewików była propaganda, za pomocą której wzniecili w społeczeństwie rosyjskim odrazę do carskiego ustroju, niezadowolenie, bunt i anarchię. Tak długo niszczyli organizację carskiego imperium, jego symboliczną "ziemię", "morze", "rzeki" itd., aż doprowadzili je do upadku. Wtedy, na gruzach cesarstwa, rozpoczęli budowę "nowego świata".   Bolszewicy nie wiedzieli oczywiście, że ich wodzem naczelnym nie był Lenin, lecz sam Pan Jezus Chrystus, obecny po raz wtóry, który użył ich tylko jako "zapalnika" do wzniecenia rebelii w całym imperium Szatana. Bolszewicy dążyli do wrzucenia góry caratu w morze (Obj. 8:8), Pan zaś wywróci niebawem górę diabelskiego panowania nad całym światem (Mat. 4:8; Zach. 4:7). Strategia naszego Pana jest podobna, lecz ma zasięg globalny. Swym tajemnym działaniem, porównanym do skradającego się złodzieja, budzi On w umysłach ludzi świadomość i poczucie człowieczeństwa. To z kolei wywołuje niezadowolenie, bunt i prowadzi do anarchii. Pan nie czyni tego metodami ...czytaj dalej

"(1) Potem widziałem inny cud na niebie wielki i dziwny, to jest, siedmiu Aniołów mających siedem plag ostatecznych, iż przez nie skończony jest gniew Boży. (2) I widziałem, jakby morze szklane zmieszane z ogniem; a tych, co zwycięstwo odnoszą nad oną bestią, i nad obrazem jej, i nad piętnem jej, i nad liczbą imienia jej, stojących nad morzem szklanym, mających cytry Boże. (3) A śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Barankową, mówiąc: Wielkie i dziwne są sprawy twoje, Panie Boże wszechmogący! sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, o królu świętych! (4) Któżby się ciebie nie bał, Panie! i nie wielbił imienia twego? gdyżeś sam święty, gdyż wszystkie narody przyjdą, i kłaniać się będą przed obliczem twoim, że się okazały sprawiedliwe sądy twoje. (5) A potem widziałem, a oto otworzony był kościół przybytku świadectwa na niebie. (6) I wyszło z kościoła siedmiu onych Aniołów, mających siedem plag, obleczonych płótnem czystym i świetnym, i przepasanych na piersiach złotymi pasami. (7) A jedno ze czworga zwierząt dało siedmiu Aniołom siedem czasz złotych, pełnych gniewu Boga żyjącego na wieki wieków. (8) I napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej, i od mocy jego, a nie mógł nikt wejść do kościoła, aż się skończyło ...czytaj dalej

Władza Syjonu   Według nauki Pisma Świętego Kościół wieku ewangelicznego wybierany jest pod warunkami Przymierza Ofiary: "Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze" (Ps. 50:5). Przymierze to zostało pokazane w Sarze, żonie Abrahama. Sara, według słów apostoła Pawła, reprezentuje miasto, czyli rząd przyszłego Królestwa Bożego, górne Jeruzalem. Jej syn obietnicy, Izaak, wyobraża rządy uwielbionego Chrystusa, Głowy i Ciała (Gal. 4:26-18). Czas ucisku wielkiego rozpoczyna obejmowanie przez duchowy rząd Chrystusa kontroli nad światem. Ten proces przejmowania władzy przedstawia wizja Objawienia (21:1-4) jako zstępowanie z nieba "nowego Jeruzalemu". Na literalnym Syjonie, jednym ze wzgórz panujących nad Jeruzalemem, znajdował się pałac królewski, natomiast na pagórku Moria została wzniesiona świątynia. Z takim układem harmonizuje proroctwo Izajasza (2:3): "Z Syjonu [duchowego] wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu". W przyszłym Królestwie Bożym dyspozycje prawa pochodzić będą z "niebiańskiego pałacu" na Syjonie, a bezpośrednie instrukcje dla ludzkości z ust zmartwychwstałych świętych Starego Testamentu. Przez cały wiek Ewangelii widniała w perspektywie "góra Syjonu", do której podążał wybierający się Kościół (Hebr. 12:22). Perspektywa ta zaczęła wchodzić w fazę realizacji wraz ze świtem drugiej obecności Chrystusa: "Ja ustanowiłem króla mego na Syjonie, świętej górze mojej" (Ps. 2:6). Nowy Król, z jednej strony dąży do stłuczenia królestw ziemi jak ...czytaj dalej

Wizja dwóch bestii   Ogólne światło podczas wtórej obecności Chrystusa, demaskujące wszelkie zło, prowadzi do upadku królestwo księcia tego świata, Szatana. Światło to jest zabójcze dla systemów ciemności, które przez wieki były jego podporą (2 Tes. 2:8). Światło to roznieca ducha wolności, wzbudza niezadowolenie i sprawia, że narody stają się niczym ryczące wzburzone morze (Łuk. 21:5). Reakcją obronną przeciwnika Bożego na wciąż wzmagającą się anarchię było rozbudzanie w całym chrześcijaństwie aktywnej współpracy władz świeckich i kościołów na polu propagandy "pokoju i bezpieczeństwa". Działania te przedstawia księga Objawienia jako wychodzenie bestii dziesięciorożnej z morza oraz wychodzenie bestii dwurożnej z ziemi. Na odcinku najbardziej zagrożonym anarchią, z socjalistycznego "morza", wyprowadził Szatan do władzy dziesięciorożną bestię papieską. Kierunek współpracy z kościołem rzymskim obrany przez władze socjalizmu przyjęły też inne państwa i tym sposobem wpływ tego średniowiecznego systemu, obecnie pozującego na sługę sprawiedliwości i miłości, objął w krótkim czasie całą kulę ziemską. Narodowemu kościołowi Wielkiej Brytanii, czyli kościołowi anglikańskiemu przydzielił Szatan pomocniczą rolę wspierania głównego autorytetu, papiestwa. Aktywność tego systemu w czasach ostatecznych ukazana została jako wychodzenie bestii dwurożnej z "ziemi", czyli spośród społeczeństw pokojowych i religijnych. Kościół anglikański chlubi się, podobnie jak papiestwo, posiadaniem sukcesji apostolskiej. Z tej też przyczyny jest czołowym, najbardziej wpływowym kościołem w całym obozie ...czytaj dalej

Wstęp   W literaturze badaczy Biblii dwa symboliczne stwory Apokalipsy: bestia i smok, zostały zidentyfikowane jako dwa główne instrumenty władzy przeciwnika Bożego, Szatana. Łączy je duże podobieństwo wyglądu. Każdy ze stworów posiada siedem głów i dziesięć rogów. Głowa mówi o centrum decyzyjnym, inteligencji, natomiast róg symbolizuje władzę wykonawczą. Aby czytelnik Apokalipsy mógł rozumieć działalność Najwyższego w skomplikowanej rzeczywistości tego świata, zostały mu udostępnione swoiste pomoce naukowe pozwalające na szczegółową analizę. W bestii pokazane są świecko-religijne rządy papiestwa, natomiast w smoku, rządy świeckie, niezależne od wpływów Kościoła Rzymsko-katolickiego. Zasadnicze dzieło proroczego świadectwa wobec świata o drugim przyjściu Jezusa Chrystusa dokonało się w Stanach Zjednoczonych w latach 1874-1914. Dopełniające prorokowanie miało miejsce w Polsce w latach 1977-1981. Tutaj też, w oparciu o przesłanki czasowe Pisma Świętego ogłoszone zostało zrozumienie faktu zakończenia niebiańskiego powołania do Kościoła Chrystusowego. Również w Polsce najliczniej był reprezentowany lud Boży, który wierzył we wciąż otwarte drzwi tego powołania. Rozdział dwunasty księgi Apokalipsy ukazuje w symbolach okoliczności zakończenia się wieku Ewangelii. Zewnętrzną sceną wydarzeń jest działalność polityczna ateistycznych władz socjalistycznych rządzących całym blokiem wschodnim. Rozdział dwunasty ilustruje jak Szatan manipulował tą władzą w celu pokrzyżowania Boskich planów zakończenia wyboru Kościoła. (1) I ukazał się cud wielki na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, a księżyc pod ...czytaj dalej

"(1) I dano mi trzcinę podobną lasce; a Anioł stanął, mówiąc: Wstań, a zmierz kościół Boży i ołtarz, i tych, którzy się modlą w nim. (2) Ale sień, która jest przed kościołem, wyrzuć precz, a nie mierz jej; albowiem dana jest poganom, a miasto święte deptać będą czterdzieści i dwa miesiące. (3) I dam je dwóm świadkom moim, którzy prorokować będą tysiąc dwieście i sześćdziesiąt dni, obleczeni będąc w wory. (4) Ci są dwie oliwy, i dwa świeczniki, stojące przed obliczem Boga wszystkiej ziemi. (5) A jeźliby im kto chciał szkodzić, ogień wynijdzie z ust ich, i pożre nieprzyjacioły ich; a jeźliby im kto chciał szkodzić, ten też, tak musi być zabity. (6) Ci moc mają zamykać niebo, aby deszcz nie padał za dni proroctwa ich; i mają moc nad wodami, aby je obrócili w krew, i uderzyć ziemię wszelką plagą, ilebykroć chcieli" (Obj. 11:1-4)   Trzcinę ... Trzcina miernicza wyobraża Słowo Boże zastosowane do spraw Kościoła po zakończeniu Wysokiego Powołania. Ustawione w czasie i ostatecznie zrozumiane obrazy, proroctwa i przypowieści są rysami mierniczymi określającymi warunki, charakter Kościoła i stanowisko, jakie winien on był zająć przed światem w tym ostatnim trzy i pół letnim okresie (1977-jesień do 1981-wiosna). Zmierz ... Pan mierzy nas swoim ...czytaj dalej

JAN W DNIU PAŃSKIM Historię ludzkości opisuje Pismo święte jako trzy, kolejno po sobie następujące epoki, nazwane światami (grec. kosmos – porządek, ład). Inny był porządek w pierwszym świecie pod zarządem Aniołów (2 Piot. 3:6; Hebr. 2:5), a jeszcze inny panuje w dzisiejszym złym świecie rządzonym przez boga tego świata, Szatana (Gal. 4:1; 2 Piot. 3:7; 2 Kor. 4:4). Każdy świat ma symboliczne niebo, czyli władze rządzące, oraz symboliczną ziemię, czyli społeczeństwa poddane zwierzchnim prawom "nieba". Apostoł Piotr wyrażał w swym liście tęsknotę za przyszłym światem, "nową ziemią i nowym światem, w których sprawiedliwość mieszka" (2 Piot. 3:13), gdyż "niebem" tego przyszłego świata będzie władza uwielbionego Chrystusa, Głowy i Ciała. Ten przyszły świat jest trzecim światem. Jego wspaniałość ujrzał apostoł Paweł w wizji, pisząc potem w liście do Koryntian, że był pochwycony do "trzeciego nieba", "raju" (grec. paradeisos) (12:2-4). Wizja ta była raczej dla jego osobistych potrzeb jasnego zrozumienia Planu Bożego, które znalazło odbicie w jego wszystkich listach.   Inaczej było z apostołem Janem, który został pochwycony w wizji w "dzień Pański", czyli w czas drugiej niewidzialnej obecności Jezusa Chrystusa. Jan ujrzał, jak na filmie, ukazany w symbolach schyłek szatańskiej władzy, upadek jego ministrów – ziemskich królów, świeckich i religijnych, oraz wybicie strasznych okrutnych ...czytaj dalej

PIERWSZE BIADA "I zatrąbił piąty anioł; i widziałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię; i dano jej klucz od studni przepaści. I otwarła studnię przepaści. I wzbił się ze studni dym jakby dym z wielkiego pieca, a słońce i powietrze zaćmiły się od dymu ze studni. A z tego dymu wyszły na ziemię szarańcze..." (Objawienie 9:1-3).   Gwiazda spadła z nieba. Wybuch I Wojny Światowej stworzył bolszewikom warunki do ostatecznego zrealizowania planu, do którego tak długo, z tak wielką wiarą i uporem zdążali – car rosyjski, utraciwszy wszelkie poparcie w zrewolucjonizowanym społeczeństwie, jak gwiazda goryczy (Piołun) spadł z wyżyn dotychczas zajmowanych, a wraz z nim cały stary porządek, którego był reprezentantem.   Pretekstem do wybuchu I wojny światowej było zamordowanie austro-węgierskiego następcy tronu, arcyksięcia Franciszka Ferdynanda dnia 28 czerwca 1914 roku w Sarajewie. 28 lipca Austro-Węgry wypowiedziały wojnę Serbii. Podpisanie przez Niemcy układu rozejmowego w Compiegne (11 listopada 1918) położyło kres wojnie. Encyklopedia Powszechna PWN, tom 4 str. 702, 703   Dano jej (gwieździe) klucz otwierający przepaść. Upadek caratu przyczynił się do ustanowienia Rządu Tymczasowego. Ten zaś pozwolił bolszewikom (szarańcze) na legalną działalność. Był zatem "kluczem" uwalniającym ich z podziemia (przepaść). Wrócili z wygnania i z więzień czołowi bolszewicy. W dniu 2 marca (15 marca według nowego stylu) ...czytaj dalej

  Otwarcie siódmej pieczęci   "A gdy otworzył siódmą pieczęć, stało się milczenie na niebie jakoby przez pół godziny" (Obj. 8:1) (1) Otworzył siódmą pieczęć ... Oto wartość liczbowa sugerująca datę otwarcia pieczęci:     "A o północy stał się krzyk: Oto Oblubieniec; wyjdźcie mu na spotkanie!" (Mat. 25:6). Krzyk o północy zapowiedział połączenie Kościoła z Panem na wiosnę 1981 roku. Po raz drugi w czasie swojej obecności Pan puka do serc: "Oto stoję u drzwi i kołaczę, jeśliby kto usłyszał głos mój i otworzył drzwi, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną" (Obj. 3:20). Po otwarciu siódmej pieczęci Duch prawdy wtajemnicza Kościół w "przyszłe rzeczy" (Jan 16:12-15), mówiąc mu o "dniu i godzinie" (Mar. 13:32) Pańskiej Epifanii, Trzeciego Biada – 1500.18.04.1981. Równoległy moment w historii Lota: "Jeśli chcesz, zachowaj duszę twoją, a nie oglądaj się nazad, ani stawaj na tej wszystkiej równinie; uchodź na górę, abyś snać nie zginął" (1 Moj. 19:17). Pół godziny ... Dzień pracy w winnicy Pańskiej trwał 96 lat (1881-1977). Pół godziny = 4 lata. "Milczenie na religijnym niebie" trwało od 1967 do 1971 roku. Potem rozpoczęły się "grzmoty" (Obj. 10:4), czyli gorące dysputy i spory.   Trąbienie siedmiu aniołów   (2) "I widziałem siedmiu onych Aniołów, którzy stoją przed obliczem Bożym, a dano im siedem ...czytaj dalej