„A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy :...Podobnie jak Jannes i Jambres przeciwstawili się Mojżeszowi, tak samo ci przeciwstawiają się prawdzie, ludzie spaczonego umysłu, nie wytrzymujący próby wiary...” 2 Tymoteusza 3:1-9 Apostoł Paweł oprócz tego, że był wybranym narzędziem Bożym do ogłaszania światu Ewangelii – radosnej nowiny o zbawieniu w Jezusie Chrystusie, okazał się też prorokiem, który w swoich listach rzuca światło prawdy na wydarzenia czasów ostatecznych. W liście 2 do Tesaloniczan (2: 1-12) zapowiada wielką apostazję w Kościele oraz narodzenie się Człowieka Grzechu - powstanie papiestwa, które sięgając po świecką władzę „wcieliło się” w czwartą bestię opisaną w proroctwie Daniela. Jej dalsze losy i ostateczne zniszczenie opisuje Księga Apokalipsy. Do czasów ostatecznych nawiązuje apostoł Paweł także w 2 liście do Tymoteusza (3:1-9). Wymienia tam całą paletę przywar, które będą charakteryzować ludzi tworzących społeczeństwa czasów ostatecznych, czyli żyjące podczas drugiej obecności naszego Pana. Nie będziemy ich tutaj ani wymieniać, ani analizować. Na ogół wszyscy pobożni chrześcijanie doskonale widzą ten moralny upadek i są świadomi tego, że prowadzi on do upadku obecnej cywilizacji; do interwencji Boga, na wzór tego, co stało się za czasów Noego czy podczas zniszczenia Sodomy i Gomory. W swoim nauczaniu o zagrożeniach, jakie w czasach ostatecznych nie miały ...czytaj dalej

„Pycha poprzedza zgubę, a wyniosły duch – upadek” (Przyp. Salomonowe 16 :18).     Trafność salomonowego spostrzeżenia potwierdza się od 40 lat. Byliśmy świadkami triumfu Kościoła Rzymsko-katolickiego, kiedy współuczestniczył w obaleniu komunizmu i jego ziemskiego wyniesienia za sprawą pontyfikatu Jana Pawła II. Na naszych oczach, w szczególności na terenie Polski, widzimy w jaki sposób Kościół katolicki zamienił swój triumf na konkretne, wymierne korzyści. Zamienił Polskę w państwo wyznaniowe i sięgnął w nim po niemałą władzę. Rokrocznie wyciąga od polskich podatników miliardy złotych a jego duchowni stoją poza prawem i żadne służby skarbowe nie są w stanie ich kontrolować. Przygarnął też wielkie ilości różnego rodzaju nieruchomości, które „duchowo” zniewoleni urzędnicy oddali mu za przysłowiową złotówkę. „Sukcesy” te uczyniły kler Kościoła Rzymsko-katolickiego butny i roszczeniowy, nie wrażliwy na krytykę, chętny, aby wtrącać się w każdą dziedzinę życia polskiego społeczeństwa i narzucać mu swój światopogląd. W powodzi tych „sukcesów” Kościół zatracił poczucie rzeczywistości, że tak naprawdę, to nikt już nie potrzebuje jego duchowego przewodnictwa. Skandale z jego udziałem laicyzują katolickie dotąd społeczeństwa i „wyganiają” z kościołów coraz większe rzesze młodych ludzi. Dla ludu Bożego który wierzy, że nic w Boskim Planie nie dzieje się przypadkowo, widok upadającego Kościoła Rzymsko-katolickiego jest tylko realizacją zapisanych w Piśmie Świętym wizji, ...czytaj dalej

„Któż to wyśmiewał dzień małych początków?" (Zachariasz 4:10)   Powyższe słowa zaczerpnięte zostały z proroctwa Zachariasza i związane są z misją Zorobabela, który powrócił z Babilonu aby dokończyć odbudowę Świątyni Jerozolimskiej. „Przeszkody z zewnątrz, sceptycyzm i małoduszność wśród samych repatriantów, a nadto ubóstwo gminy, jakie się na pewno w dotkliwy sposób odbiło na materiale budowlanym i na samym dziele odbudowy, oto trudności, których przezwyciężenie wymagało wielkiej wiary, wielkodusznej ofiarności i dużo zapału. Chwila rozpoczęcia pracy i kontynuowanie odbudowy mimo tych trudności były owym wyśmiewanym przez wielu i uszczypliwie nazwanym jom qetanot (dzień małych), czyli dniem ubogich początków” ( Komentarz do proroctwa Zachariasza - Pallottinum). Pan Bóg zapewnił jednak poprzez proroka Zachariasza, że nadejdzie chwila radości. Będzie to moment ułożenia przez Zorobabela kamienia szczytowego (zwornika), który zwieńczy całe dzieło a dla współczesnych będzie dowodem posłannictwa proroka: „i poznacie, że Jahwe Zastępów posłał mnie do was” (4:9). Wierzymy, że powyższy fragment proroctwa Zachariasza nie znalazł się w Biblii przypadkowo. Potwierdza on bowiem, że Pan Bóg nie zawsze działa natychmiast po ogłoszeniu Swoich wyroków. Czasami trzeba było wielu lat, a nawet wieków, aby się one spełniły. Pan Bóg ma cel w takim właśnie prowadzeniu swoich planów. Z jednej strony próbuje wierność i cierpliwość swojego ludu, by z drugiej ...czytaj dalej

Artykuł z Watch Tower z 1896 roku   Ilustracje dodane współcześnie Cytowany poniżej artykuł, pióra Rev. Dr. Gordona [Adoniram Judson Gordon (1836-1895) - przyp.] pozostaje w niezwykłej zgodności z prezentacjami Wykładów Pisma Świętego. Rytualizm jest kościelnym dziwactwem, w które popadli ludzie o niekwestionowanej pobożności i poświęceniu. Chociaż pozornie ryzykuję naruszenie chrześcijańskiej dobroci ale muszę zaklasyfikować go tam, gdzie go umieszcza pochodzenie i historia, czyli do silnych złudzeń, które weszły do Kościoła, by go zepsuć i ograbić z prostoty, jaka jest w Chrystusie. Z największą chęcią składam hołd pokornemu samozaparciu, które praktykuje wielu kapłanów zwolenników obrzędowości oraz zdrowej teologii, którą głoszą ze swych ambon. Niemniej jednak muszę wam przypomnieć, jak często w historii Kościoła najwyższa świętość znalazła się w bliskim połączeniu z najniższym przesądem. John Henry Newman, w swoim dziele, które opublikował jako uzasadnienie przyłączenia się do Rzymu, wyjaśnia swoje uderzające ustępstwo. Mówiąc o wodzie święconej i niektórych innych elementach obrzędu rzymskokatolickiego, oświadcza, że pierwotnie były one "istnymi INSTRUMENTAMI I AKCESORIAMI WIELBIENIA DEMONÓW", ale one zostały "uświęcone przez przysposobienie ich w kościele". Stwierdzenie to jest słowo w słowo prawdziwe, równie wszechstronne jak zgodne z prawdą, ponieważ obejmuje ono prawie każdy element i szczegół rytualnej usługi. Wchodząc do kościoła, gdzie ten system obrzędowości jest wprowadzany, w pewnych momentach ...czytaj dalej

Artykuł zamieszczony w piśmie "WIEDZA I ŻYCIE" Nr 3/1991 Z punktu widzenia teologii interpretacja cudownych zjawisk w kategoriach nauk przyrodniczych nie jest wcale konieczna. Mimo to postępowanie takie ma długą tradycję, a najsłynniejszy chyba przykład stanowi gwiazda, która prowadziła Mędrców (pisał o tym J. Dobrzycki w "Keplerze i Gwieździe Betlejemskiej", "WiŻ" nr 11-12/1989). Poczynania takie są też do pewnego stopnia uzasadnione. Skoro potwierdzone przez ewangelistów wydarzenia z życia Jezusa tak dobrze wtapiają się w tło historyczne tamtych czasów, może niebo, pod którym wszystko się rozegrało, również zostawiło swój ślad w opowieściach Mateusza, Marka, Łukasza i Jana...   Świadectwa pisane   "...Chrystus [...] za panowania Tyberiusza skazany był na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata". Tacyt, Roczniki XV, 44 (tłum. S. Hammer)     Wszystkie źródła pisane są w określeniu roku ukrzyżowania tyleż zgodne, co ogólnikowe: Jezus poniósł męczeńską śmierć w czasie, kiedy prokuratorem Judei – prowincji rzymskiej od roku 6 – był Poncjusz Piłat. Piszą o tym czterej ewangeliści, ale także żydowski historyk Józef Flawiusz (37-103) w Dawnych dziejach Izraela i słynny dziejopis rzymski Tacyt (ok. 55-120) w swych Rocznikach. Źródła historyczne poświadczają, że Piłat sprawował urząd namiestnika Judei w latach 26-36. Uważna lektura ewangelii św. Łukasza pozwala uszczknąć z owej dekady co najmniej dwa najwcześniejsze lata. Łukasz bardzo wyraźnie przekazał nam (Łuk. ...czytaj dalej

Boski Plan zbawienia ludzkości oparty na ofierze Jezusa Chrystusa składa się z dwóch etapów. O tych dwóch etapach mówi między innymi obietnica złożona Abrahamowi: "W potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi" (Dz. Ap. 3:25; 1 Moj. 12:3). W pierwszym etapie, obejmującym obecny wiek Ewangelii, dokonuje się wybór i wybawienie prawdziwego Kościoła, zwanego "małym stadkiem", czyli duchowego potomstwa Abrahama (ukazanego w Izaaku; Gal. 4:28; 3:16,29). W drugim etapie, czyli okresie Restytucji, ta mała garstka z naszym Panem na czele stanie się wybawicielem ziemskiego potomstwa Abrahama, Izraela, a w ślad za nim całego rodzaju ludzkiego (Rzym. 8:19). Odkąd Pan Jezus złożył w ręce Boskiej sprawiedliwości okup za Adama i jego potomstwo, "każdemu wierzącemu" została przedłożona oferta zbawienia. Ze względu na zacnych patriarchów została ona zaoferowana "najpierw Żydowi, potem i Grekowi" (Rzym. 1:16). W myśl tego Boskiego zarządzenia przedstawiciele narodu wybranego, Izraela, znajdują się na czele obu wybawionych klas, zarówno tej wybieranej w obecnym wieku, jak i tej, wybawionej w niedalekiej przyszłości. Do pierwszej klasy wybawionych, składającej się ze 144 tysięcy (Obj. 7:4; 14:1) zakwalifikowali się stosunkowo nieliczni przedstawiciele narodu wybranego, Żydzi najbardziej pobożni, nazwani "prawdziwymi Izraelitami, w których nie ma zdrady" (Jan 1:47). Ogromna większość narodu okazała się niedostatecznie wierna przymierzu zawartemu z ...czytaj dalej